Pełny tekst orzeczenia

Sygn.akt.II AKa 210/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie w Wydziale II Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SA Maria Mrozik-Sztykiel /spr./

Sędziowie: SA Maria Żłobińska

SA Marek Czecharowski

Protokolant: sekr. sąd. Piotr Grodecki

przy udziale prokuratora Gabrieli Marczyńskiej-Tomali i oskarżyciela posiłkowego (...) sp.z o.o.

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2016 r.

sprawy A. N. zd.M. ur. (...) w W. c.F. i A.

oskarżonej z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk

z powodu apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonej i prokuratora

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 25 listopada 2015 r. sygn. VIII K 19/15

1/. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

– eliminuje z podstawy prawnej skazania oskarżonej A. N. art. 11 § 2 kk, a z podstawy prawnej wymiaru kary art. 11 § 3 kk;

– podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonej uzupełnia o art. 69 § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk;

– uchyla wobec oskarżonej środek karny orzeczony na podstawie art. 46 § 1 kk;

2. w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa opłatę za postępowanie odwoławcze w wysokości 300 zł. zwalniając oskarżoną od ponoszenia pozostałych kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w części na nią przypadającej, obciążając nimi Skarb Państwa;

obciąża Skarb Państwa wydatkami sądowymi za postępowanie odwoławcze w części związanej z apelacją prokuratora.

UZASADNIENIE

A. N. została oskarżona o to, że:

w dniu 18 października 2012 roku w O., woj. (...)- (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła (...) Sp. z o.o. z/s w W. do niekorzystnego rozporządzenia jej własnym mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 250 000 złotych, co stanowiło mienie znacznej wartości, poprzez wprowadzenie w błąd przedstawicieli (...) Sp. z o.o. z/s w W., w momencie zawierania umowy pożyczki, co do okoliczności dotyczących jej rzeczywistej sytuacji finansowej, celu przeznaczenia środków pieniężnych uzyskanych w ramach ww. umowy pożyczki, własności mienia w postaci lokalu mieszkalnego położonego w W. przy ul. (...) mającego stanowić zabezpieczenie zwrotu udzielonej pożyczki oraz rzeczywistego zamiaru wywiązania się z warunków ww. umowy pożyczki,

tj. o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 25 listopada 2015 r. sygn. VIII K 19/15:

oskarżoną A. N. uznał za winną popełnienia zarzucanego jej czynu i za to z mocy art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. skazał ją a z mocy art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył jej karę roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności;

na podstawie art. 69 § 1 k.k. przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k. warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności ustalając okres próby na lat 3;

na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez wpłatę na rzecz pokrzywdzonego firmy (...) Sp. z o.o. z/s w W. kwoty 200.800,90 złotych;

zasądził od oskarżonej 300 złotych tytułem opłaty i obciążył oskarżoną kosztami postępowania w sprawie na rzecz Skarbu Państwa.

Apelacje od tego wyroku wnieśli: obrońca oskarżonej i prokurator.

Apelacja obrońcy oskarżonej zarzuca wyrokowi:

I. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia, mający decydujący wpływ na jego treść, a polegający na bezzasadnym uznaniu jakoby oskarżona miała zamiar oszukać S. (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W., zawierając z w/w Spółką umowę pożyczki, podczas gdy takiego zamiaru oskarżona nigdy nie miała – natomiast w rzeczywistości miała zamiar zwrócić pożyczkę w terminie ustalonym w umowie pożyczki, jednakS. (...)z siedzibą w W. nie wypłaciła oskarżonej w terminie prowizji ustalonej w wysokości 240 tys. zł, co w praktyce uniemożliwiło oskarżonej dotrzymanie terminu zwrotu pożyczki - (a co za tym idzie, niniejsza sprawa ma charakter cywilnoprawny i sprawa zawisła przed Sądem Apelacyjnym w Warszawie, sygn. akt: VI ACz 353/16),

II. obrazę przepisów postępowania mającą decydujący wpływ na treść wyroku, a polegającą na:

1. naruszeniu przepisów art. 4, 7, 92 i 410 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. poprzez wyrokowanie w niniejszej sprawie w oparciu o pominięcie całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, a zwłaszcza przez:

a) zaniechanie dania wiary logicznym, przekonywującym wyjaśnieniom oskarżonej, w szczególności zaś pominięcie pisemnych wyjaśnień z dnia 22 maja 2015 r., złożonych w Sądzie Okręgowym w Warszawie VIII Wydział Karny w dniu 25 maja 2015 r., co oczywiście musiało doprowadzić do nieprawidłowego wyrokowania w niniejszej sprawie,

b) sprzeczne z zeznaniem świadka H. D. ustalenie jakoby ,,nigdy nie wyrażała zgody na to by ono (mieszkanie) było przedmiotem zabezpieczenia pożyczki” (cyt. z pkt. 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), podczas gdy z zeznań tego świadka wynika, iż nie wyklucza ona, iż w zależności od okoliczności taką zgodę mogłaby wyrazić (zeznania świadka H. D. złożone na rozprawie w dniu 18 czerwca 2015 r.),

c) stwierdzenie o braku wiarygodności wyjaśnień oskarżonej w zakresie prawa do należnej prowizji (patrz str. 12 i 13 uzasadnienia zaskarżonego wyroku), i pominięcie przy wyrokowaniu wiarygodnych zeznań zarówno świadka H. D. jak i świadka P. D. z których jednoznacznie wynika, iż taka wysoka prowizja została ustalona i miała być wypłacona, co bezpośrednio wiązało się z terminem zwrotu przedmiotowej pożyczki,

d) zaniechanie ustalenia, czy, a jeśli tak to z kim, w jakiej wysokości i w jakiej formie oskarżona ustaliła wysokość wynagrodzenia (prowizję) za prowadzenie sprawy sądowej wytoczonej F. o zapłatę 24 mln złotych (SO w Warszawie o sygn. akt: XX GC 387/08), z którym to wynagrodzeniem miała być skompensowana udzielona oskarżonej pożyczka, podczas gdy fakt ustalenia prowizji i forma w jakiej została uzgodniona potwierdzają zeznania świadków H. D. i P. D.,

e) zaniechanie ustalenia, czy uzgodnienia dotyczące zatrudnienia oskarżonej w S. (...) zostały dokonane ustnie pomiędzy oskarżoną a świadkiem S. J., z pominięciem członków Z. (...), a więc w takiej samej formie i w takim samym trybie jak w przypadku ustalenia wynagrodzenia za prowadzenie przez oskarżoną sprawy o 24 mln złotych, zważywszy iż świadek S. J. zeznał nieprawdę na rozprawie wskazując iż w dniu 21 lipca 2015 r., sp. F. zawarła z oskarżoną pisemną a nie ustną umowę o współpracę wraz z ustaleniami w zakresie przyznania prowizji,

f) zaniechanie ustalenia rzeczywistych przyczyn i okoliczności rozwiązania pisemnej, późniejszej umowy o współpracy zawartej z oskarżoną nie przez s. (...) a przezs. (...) powiązaną, i z pominięciem wyjaśnień oskarżonej,

g) zaniechanie ustalenia, czy w dniu 18 października 2012 r. tj. w dniu sporządzenia przez oskarżoną projektu umowy pożyczki i zawarcia tej umowy ze sp. F., oskarżona uzgadniała jej udzielenie oraz warunki z którymkolwiek członkiem z Z. (...), i tym samym przekroczenie swobodnej oceny dowodów poprzez bezrefleksyjne uznanie, iż zeznania świadka S. J. z dnia 21 lipca 2015 r., są wiarygodne i nie wymagające potwierdzenia, w zakresie uzgodnień z oskarżoną warunków umowy pożyczki jako doradcą właścicieli s. (...) - swoich teściów - i uzyskania ich zgody na udzielenie oskarżonej pożyczki, podczas gdy w rzeczywistości osoby te zbyły swoje udziały w F. kilka miesięcy przed dniem 17 października 2012 r. - w którym oskarżona zwróciła się o pożyczkę do S. J. (a nie do władz S. (...)),

co w efekcie doprowadziło do przedwczesnego i błędnego wyrokowania w niniejszej sprawie, powodującego niemożność dokonania prawidłowej kontroli odwoławczej wyroku.

2. naruszeniu przepisu art. 415 § 5 zdanie 2 k.p.k. poprzez zasądzenie obowiązku naprawienia szkody w sytuacji, gdy roszczenie to jest przedmiotem innego postępowania i roszczenie to ma wyłącznie charakter cywilnoprawny, a nie karnoprawny.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżąca na zasadzie art. 427 § 1 i art. 437 § 2 k.p.k. wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonej ewentualnie z ostrożności procesowej o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie niniejszej sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja prokuratora zaskarża wyrok w całości na niekorzyść oskarżonej zarzucając:

I. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

1. art. 11 § 2 k.k. oraz art. 11 § 3 k.k. poprzez niezasadne zastosowanie i wskazanie przepisu art. 11 § 2 k.k. w podstawie prawnej skazania oskarżonej A. N. oraz przepisu art. 11 § 3 k.k. w podstawie prawnej wymiaru orzeczonej wobec oskarżonej A. N. kary pozbawienia wolności, a tym samym błędne przyjęcie, iż przepis art. 286 § 1 k.k. pozostaje w zbiegu kumulatywnym z przepisem art. 294 § 1 k.k., w sytuacji gdy przepis art. 294 § 1 k.k. zawiera znamię kwalifikujące do przestępstwa określonego w przepisie art. 286 § 1 k.k., a tym samym nie może pozostawać w zbiegu kumulatywnym z przepisem określającym znamiona ustawowe typu podstawowego danego przestępstwa,

2. art. 69 § 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k. poprzez niezasadne niewskazanie w/w przepisów w treści podstawy prawnej zastosowanej wobec oskarżonej A. N. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności, w sytuacji gdy przepis art. 69 § 2 k.k. określa przesłanki jakie Sąd zobligowany jest brać pod uwagę zawieszając wykonanie kary, a przepis art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wskazuje ustawowo określone granice okresu próby jakie możliwe są do zastosowania w wypadku orzeczenia warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności;

II. obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj.: art. 415 § 5 zd. 2 k.p.k. poprzez niezasadne orzeczenie wobec oskarżonej A. N., na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego, to jest (...) sp. z o.o. z/s w W. kwoty 200 800, 90 zł, w sytuacji gdy o roszczeniu wynikającym z popełnionego przez oskarżoną A. N. na szkodę (...) sp. z o.o. z/s w W. przestępstwa, będącego przedmiotem postępowania w sprawie VIII K 19/15 Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział VIII Karny prawomocnie orzeczono wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział III Cywilny z dnia 26 marca 2013r. wydanym w sprawie III Nc 82/13.

W konkluzji skarżący wnosił o zmianę wydanego wobec A. N. zaskarżonego wyroku poprzez:

- wyeliminowanie art. 11 § 2 k.k. z podstawy prawnej skazania oskarżonej A. N. oraz art. 11 § 3 k.k. z podstawy prawnej wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej A. N.

- wskazanie w podstawie prawnej zastosowanej wobec oskarżonej A. N. instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 pkt 1 k.k.

- uchylenie orzeczonego wobec oskarżonej A. N., na podstawie art. 46 § 1 k.k. środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego, to jest (...) sp. z o.o. z/s w W. kwoty 200 800, 90 zł,

a w pozostałym zakresie utrzymanie w mocy zaskarżonego orzeczenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Na wstępie odnieść się trzeba do formalnych aspektów apelacji obrońcy oskarżonej A. N.. Dla Sądu Apelacyjnego oczywistym było, że apelacja obrońcy oskarżonej stanowi w znacznym zakresie odwzorowanie osobistej apelacji oskarżonej. Przekonuje o tym porównanie obu apelacji tak co do sformułowanych zarzutów jak i ich uzasadnienia. Jednak nie można nie zauważyć pewnych odmienności w konstrukcji zarzutów apelacji oraz w treści jej uzasadnienia, co spowodowało, że Sąd Apelacyjny nie uznał za zasadne zastosowanie art. 430 § 1 kpk w zw. z art. 429 § 1 kpk ze względu na niespełnienie warunków art. 446 § 1 kpk. Niewątpliwie nakład intelektualny obrońcy na sporządzenie apelacji nie był znaczny niemniej jednak nie można uznać, aby wnioski oskarżycieli i to zgłoszone w końcowych przemówieniach o pozostawienie apelacji obrońcy bez rozpoznania zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się do złożonych apelacji to w pierwszej kolejności należy to uczynić w odniesieniu do apelacji obrońcy oskarżonej kwestionującej winę oskarżonej A. N.. Apelacja ta – poza zarzutem w przedmiocie naruszenia art. 415 § 5 kpk – nie zasługuje środek ten na uwzględnienie. Nie można bowiem uznać, aby Sąd Okręgowy dopuścił się naruszenia przepisów postępowania wskazanych w apelacji, co w konsekwencji skutkować by miało błędem w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku mającego wpływ na jego treść.

Sąd Okręgowy, jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, rozważył dowody mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia, poddał je ocenie, co do której apelacja de facto nie wykazała, aby ocena ta nastąpiła z przekroczeniem zasady wyrażonej w art. 7 kpk.

W sprawie bezspornym jest, że S. (...) udzieliła oskarżonej A. N. pożyczki w kwocie 250 tys. zł. Bezspornym też jest, że oskarżona zwróciła się z prośbą do S. J., pełnomocnika swoich rodziców będących udziałowcami Spółki, o udzielenie pożyczki w związku z chorobą córki jej partnera i koniecznością natychmiastowego jej leczenia poza granicami P.. Nie może budzić wątpliwości, co Sąd I instancji jednoznacznie wykazał, a apelacja skutecznie nie podważyła, że prośba ta przez S. J. została przekazana wiceprezes Zarządu Spółki (...), która po rozmowie z oskarżoną, w porozumieniu z prokurentem Spółki (...) udzieliła oskarżonej pożyczki w kwocie 250 tys. zł. Nie może podlegać kwestionowaniu, w świetle zebranych, a wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów, że właśnie relacja oskarżonej odnośnie celu pożyczki i okoliczności z tym związanych zadecydowała o udzieleniu pożyczki i natychmiastowej jej przelaniu po dyspozycji K. J. na konto oskarżonej. Nie jest kwestionowane przez oskarżoną, że choroba „córki”, konieczność jej natychmiastowego leczenia, konieczność zachowania w tajemnicy przed partnerem oskarżonej choroby jego córki, a który dysponuje kwotą potrzebną na leczenie, były informacjami nieprawdziwymi i mającymi uzasadnić potrzebę zaciągnięcia pożyczki. Prośba oskarżonej o udzielnie pożyczki była determinowana wysokością zadłużenia oskarżonej wobec banku, który w związku z niewywiązywaniem się przez oskarżoną z obowiązku terminowanego spłacania zaciągniętego kilkusettysięcznego kredytu postawił go w stan wymagalności żądając jego natychmiastowej spłaty.

Bezspornym w sprawie też jest, że oskarżona jako zabezpieczenie udzielonej pożyczki określiła w umowie z dnia 18 października 2012 r. samochód marki T. (...) oraz mieszkanie stanowiące własność H. D.. Z akt sprawy wynika, że samochód został zajęty przez komornika na poczet innego długu dnia 28 maja 2011 (k 194), natomiast odnośnie mieszkania, to po pierwsze oskarżona nie miała zgody jej właścicielki i nigdy na ten temat nie prowadziła rozmowy i nie dokonała zabezpieczenia, a po drugie w dniu 11 grudnia 2011 r. H. D. przestała być właścicielem tego mieszkania, ponieważ je sprzedała. W tym ostatnim zakresie powoływanie się na zeznania H. D. (k 938 i nast.) absolutnie przeczy zarzutowi zażalenia, a to, że oskarżona uważała, że świadek ta zgodziłaby się na ustanowienia zabezpieczenia nie jest okolicznością, która mogłaby mieć istotne znaczenie w realiach niniejszej sprawy. Dodatkowo zauważyć można, że z wyjaśnień oskarżonej wynika, że już w listopadzie 2011r. wiedziała, że H. D. podjęła zdecydowane działania w zakresie sprzedaży tego mieszkania i „miała klienta” z którym oskarżona podjęła rozmowy odnośnie nabycia mieszkania. Bezspornym jest, że zabezpieczenie na tym mieszkaniu nie zostało sfinalizowane, a tłumaczenia oskarżonej wobec K. J. w tym zakresie stanowiły kolejne podawanie nieprawdy mające uzasadniać niespłacenia pożyczki w ustalonym terminie.

Należy podzielić stanowisko Sądu Okręgowego, co do braku realnych możliwości spłacenia przez oskarżoną pożyczki w momencie podjęcia przez nią działań w celu jej uzyskania, jak też braku możliwości jej spłacenia w terminie pierwotnym, jak i przedłużonym. Oskarżona posiadała zadłużenia wobec innych podmiotów, wobec osób prywatnych na podobnie nieprawdziwe cele, a kwestia akcentowanej przez oskarżoną i w apelacji prowizji została przez Sąd I instancji rozważona. Nawet w świetle wyjaśnień oskarżonej wypłata prowizji przez pokrzywdzoną Spółkę jawi się ewidentnie jako zjawisko przyszłe i niepewne, a jej kolejne tłumaczenia wobec K. J. niewywiązywania się ze spłaty zadłużenia przeczą twierdzeniom oskarżonej, jak też zarzutowi apelacji w tym zakresie.

Faktem jest, co podnosi skarżąca, iż Sąd I instancji nie rozważał zeznań H. D. i P. D. w aspekcie prowizji jaką miała otrzymać oskarżona od S. (...) w związku z prowadzoną sprawą cywilną. Należy jednak zauważyć, iż świadkowie ci ogólną i szczątkową wiedzę co do prowizji posiadali jedynie od oskarżonej i to w późniejszym okresie wraz z informacją o zadłużeniu oskarżonej. Nie można uznać, aby powyższe uchybienie było istotnym na tyle, że mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Apelacja tego nie wykazała, tak jak i nie wykazała, aby ocena dowodów uznanych przez Sąd I instancji za wiarygodne, w przeciwieństwie do wyjaśnień oskarżonej, dokonana została z naruszeniem art. 7 kpk, jak też aby podstawy wyroku nie stanowił całokształt istotnych dla rozstrzygnięcia dowodów. Sąd analizował wyjaśnienia oskarżonej osobiście przez nią składane, a to, że nie odniósł się do jej pisma o treści jak załączone do apelacji, nie jest okolicznością, która w świetle obowiązujących przepisów, przemawiałaby za zasadnością zarzutu apelacji.

Jeżeli chodzi o akcentowaną przez oskarżoną w toku postępowania odwoławczego okoliczność dotyczącą podmiotu udzielającego pożyczki, to należy zwrócić uwagę, że pożyczka została udzielona przez S. (...), a decyzję w tym zakresie podjęli wiceprezes K. J. i prokurent Spółki (...), o czym oskarżona wiedziała. To, że zwróciła się o udzielenie pożyczki do S. J. (istotnej osoby w działalności Spółki) i jemu pierwszemu podała jej cel nie eliminuje faktu, że cel ten podtrzymywała w momencie rozmów z K. J. w sprawie udzielenia pożyczki wiedząc, iż pożyczkodawcą będzie Spółka.
W rozmowach z K. J. nie zweryfikowała celu pożyczki, nie podała prawdy o swojej sytuacji majątkowej, takie stanowisko prezentowała do końca wobec K. J. monitującej o spłatę pożyczki. W tym miejscu zasadnym jest odwołanie się do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 2014 r. (OSNKW nr 11 poz.84) w zakresie tożsamości osoby wprowadzonej w błąd w przypadku gdy pokrzywdzonym przez oszustwo jest osoba prawna. Ustaleń Sądu I instancji nie podważa też fakt, że obecnie wierzytelność jest skutecznie egzekwowana.

Nie może budzić wątpliwości, iż celem oskarżonej A. N. było doprowadzenie do rozporządzenia na jej rzecz mieniem Spółki (...) w oparciu o nieprawdziwy obraz rzeczywistości i takie błędne wyobrażenie o rzeczywistości powstało u osób uprawnionych do rozporządzenia mieniem Spółki.

Reasumując – brak jest podstaw do uznania zarzutów apelacji w powyższym zakresie za zasadne. Trafne są ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku, co do których nie można przyjąć, aby nastąpiły z naruszeniem art. 410 kpk oraz art. 7 kpk. Trafne też są ustalenia w zakresie winy oskarżonej oraz odnośnie kwalifikacji prawnej przypisanego jej czynu z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 294 § 1 kk.

W tym ostatnim zakresie zasadna jest apelacja prokuratora, bowiem niezasadne jest stanowisko Sąd Okręgowy, który kwalifikując czyn z art. 286 § 1 i art. 294 § 1 kk uznał, że zachodzi kumulatywny zbieg przepisów ustawy i zastosował odpowiednio art. 11 § 2 i § 3 kk. Celowym jest więc przypomnienie, że kumulatywny zbieg przepisów ustawy odnosi się jedynie do tych wypadków, gdy ten sam czyn sprawcy wyczerpuje znamiona określone w dwóch lub więcej przepisach ustawy. Opis kwalifikowanego przestępstwa oszustwa zawarty jest wprawdzie w dwóch przepisach, ale przepis art. 294 kk nie określa samoistnie znamion żadnego typu czynu zabronionego, a więc nie można przestępstwa kwalifikować wyłącznie na podstawie art. 294 § 1 kk bez powiązania tego przepisu z określonym typem podstawowym przestępstwa przeciwko mieniu, w tym przypadku z art. 286
§ 1 kk
. Skoro więc przepis art. 294 § 1 kk nie określa samodzielnie znamion typu czynu zabronionego, wyklucza to tym samym zastosowanie w przypadku popełnienia oszustwa w typie kwalifikowanym konstrukcji kumulatywnego zbiegu przepisów ustawy określonego w art. 11 § 2 kk. Kumulatywna kwalifikacja nigdy nie może odnosić się do przypadków kwalifikacji złożonej, gdy znamiona jednego typu czynu zabronionego określone są w dwóch lub więcej przepisach. Dlatego też w tym zakresie koniecznym stało się dokonanie korekty wyroku, a nadto należało też uzupełnić, jak słusznie podnosił prokurator, podstawę prawną warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonej o art. 69 § 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk.

Obie apelacje zasadnie kwestionowały orzeczenie wobec oskarżonej środka karnego na podstawie art. 46 § 1 kk. W tym zakresie wystarczającym jest odwołanie się do jednoznacznej treści art. 415 § 5 kpk (obecnie art. 415 § 1 kpk), bowiem roszczenie wynikające z przestępstwa jest przedmiotem postępowania cywilnego.

Jeżeli chodzi o wymiar orzeczonej wobec oskarżonej A. N. kary pozbawienia wolności i ustalony okres próby odnośnie warunkowego zawieszenia wykonania tej kary Sąd odwoławczy nie znalazł okoliczności, które uzasadniałyby twierdzenie o rażącej niewspółmierności orzeczonej kary w sensie – uwzględniając kierunek zaskarżenia wyroku – rażącej surowości.

Mając powyższe na uwadze Sąd Apelacyjny na mocy art. 437 § 1 kpk orzekł jak w wyroku.