Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2016 r., Sąd Rejonowy oddalił powództwo (...) Spółki z o.o. w W. przeciwko Z. T. o zapłatę kwoty 988 zł .

W apelacji od powyższego wyroku, strona powodowa zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 18 ust. 1 w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w brzmieniu obowiązującym w dniu zawarcia umowy ubezpieczenia, tj. 1.11.2011r. oraz art. 6 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011r., Nr 205, poz. 1210).

Wskazując na powyższe zarzuty, strona powodowa wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania apelacyjnego. Sąd Okręgowy rozpoznając apelację oparł się na ustaleniach faktycznych Sądu Rejonowego i zważył co następuje. Apelacja nie ma żadnych uzasadnionych podstaw. W pierwszej kolejności wskazać należy, że Sąd Rejonowy oparł zaskarżony wyrok na ustaleniu, iż umowa ubezpieczenia OC pojazdu należącego do pozwanego została zawarta na okres do dnia 31 października 2012r., a strona pozwana jednoznacznie potwierdziła tą okoliczność, wskazując w uzasadnieniu apelacji, że w istocie ochrona ubezpieczeniowa OC, której dotyczy spór, obejmowała okres od 1 listopada 2011r. do 31 października 2012r. Oceny prawnej takiego też stanu faktycznego, wobec jego niekwestionowania, a wręcz przyznania przez skarżąca, dokonał Sąd Okręgowy, będąc związany zarzutami co do naruszenia prawa procesowego (zob. uchwała 7 sędziów Sądu Najwyższego z 31 stycznia 2008r., III CZP 49/07, OSNC 2008r., nr 6, poz. 55). Pozwana natomiast kwestionowała w apelacji po pierwsze zasadność przyjęcia przez Sąd pierwszej instancji skutecznego wypowiedzenia umowy poprzez wysłanie faxu, podczas gdy, jak podniosła, obowiązujący w dacie jej zawarcia przepis art. 18 ust 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, przewidywał dla tego wypowiedzenia formę pisemną, a nadto wypowiedzenie to musiało być doręczone za potwierdzeniem odbioru lub przesłane listem poleconym. Po drugie, na marginesie, skarżąca w uzasadnieniu apelacji podniosła, że pozwany ponadto nie udowodnił, aby numer faksu, na który przesłał on wiadomość, należał ówcześnie do ubezpieczyciela.

Odnosząc się do powyższych zarzutów i wywodów apelacji, o tyle jedynie nie można odmówić racji skarżącej, że w rozpoznawanej sprawie zastosowanie miały przepisy powoływanej Ustawy z dnia 22 maja 2003r. (Dz. U, z 2003r., Nr 124, poz. 1152 ze zm.), w brzmieniu przed nowelizacją również powołaną ustawą z dnia 19 sierpnia 2011r. o zmianie ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2011r., Nr 205, poz. 1210), która weszła w życie w dniu 11 lutego 2012r. W myśl jednak art. 6 tej ustawy, do umów ubezpieczenia zawartych przed dniem wejścia jej w życie miały zastosowanie przepisy dotychczasowe. Nie ma już jednak racji skarżąca, że brzmienie mającego zastosowanie w niniejszej sprawie przepisu art. 18 ust. 1 powołanej ustawy z dnia 22 maja 2003r., prowadziło do braku skutecznego wypowiedzenia umowy, w sytuacji nie dochowania formy pisemnej i nie doręczenia pisma w sposób przewidziany w tym przepisie. Uchodzi bowiem uwagi apelującej, że zgodnie z art. 73 § 1 k.c., w brzmieniu z okresu zawarcia i obowiązywania umowy stron, jeżeli ustawa zastrzega dla czynności prawnej formę pisemną, czynność dokonana bez zachowania zastrzeżonej formy jest nieważna tylko wtedy, gdy ustawa przewiduje rygor nieważności, czego bez wątpienia nie przewidywała powoływana ustawa z dnia 22 maja 2003r. Zastrzeżenie natomiast formy pisemnej bez rygoru nieważności, ma tylko ten skutek, że jest to forma zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych (ad probationem – art. 74 § 1 k.c.). Również w judykaturze jak i w piśmiennictwie prawniczym jednolicie wyrażany jest pogląd, że mając na uwadze treść przepisu art. 28 ust. 1 i art. 18 ust.1 powyższej ustawy z 22 maja 2003r., w brzemieniu sprzed 11 lutego 2012r., forma pisemna wypowiedzenia, o którym mowa w tych przepisach, przewidziana została nie pod rygorem nieważności, a dla celów dowodowych (zob. m. in. wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z 17 lutego 2011r., III Ca 1457/10, Wyd. Lex nr 1713758 oraz Brodecki Zdzisław (red.), Glicz Marcin (red.), Serwach Małgorzata (red.), Adamowicz Magdalena, Brodecka-Chamera Aleksandra, Fuchs Dariusz, Janyga Bartłomiej, Koroluk Sławomir, Kruczalak-Jankowska Joanna, Malinowska Katarzyna, Maśniak Dorota, Nawracała Jakub, Spigarska Ewa, Wieczorek Emilia, Wowerka Arkadiusz: „Prawo ubezpieczeń gospodarczych. Komentarz. Tom I. Komentarz do przepisów prawnych o funkcjonowaniu rynku ubezpieczeń”, Wyd. Lex, 2010r. oraz Małgorzata Serwach „Komentarz do art.18 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych”, stan prawny: 1.10.2009r., Wyd. Lex). Pogląd prawny wyrażony przez skarżącą o bezskuteczności wypowiedzenia przez pozwanego umowy ubezpieczenia wobec nie zachowania formy pisemnej jest zatem błędny, a pozwany dołączonymi do sprzeciwu dowodami oraz złożonymi zeznaniami udowodnił, że jednak złożył skutecznie oświadczenie o wypowiedzeniu umowy ubezpieczenia. Oczywiście nieuzasadnione są również wywody skarżącej (podniesione wprawdzie na marginesie) w przedmiocie niewykazania przez pozwanego, jak podniosła, że numer faksu, na który przesłał on oświadczenie o wypowiedzeniu był właściwy dla strony powodowej w dacie złożenia tego oświadczenia. Strona powodowa w odpowiedzi na sprzeciw pozwanego od nakazu zapłaty, w którym kwestia ta została podniesiona i poparta stosownymi wnioskami dowodowymi, w ogóle bowiem nie zarzucała podnoszonej dopiero w apelacji owej niewłaściwości tegoż numeru faksu. A zatem jej podnoszenie dopiero na etapie postępowania odwoławczego jest spóźnione i już z tego względu nie mogło zostać uznane za skuteczne. Niezależnie zatem już od tego Sąd Okręgowy zauważa, że z informacji dostępnej na stronie internetowej:

(...) wynika, że jednak numer faksu, na który zostało wysłane oświadczenie pozwanego o wypowiedzeniu umowy, należał do strony powodowej w dacie przesłania tegoż oświadczenia.

Również niezależnie od powyższych rozważań Sąd Okręgowy zauważa, że za skuteczny uznać należy, podniesiony przez pozwanego dopiero w odpowiedzi na apelację, zarzut przedawnienia roszczenia powódki. Zgodnie bowiem z art. 819 § 1 k.c. roszczenia z umowy ubezpieczenia przedawniają się z upływem lat trzech. Jak wynika z treści pozwu roszczenie powódki stało się wymagalne w dniu 16 listopada 2012r. (k. 3), a samo sporządzanie pozwu, które miało miejsce przed jego wniesieniem, nastąpiło już po upływie tego terminu trzyletniego (art. 112 k.c.), bo w dniu 18 listopada 2015r. (k. 3 odwr.).

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.