Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II K 628/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Janowski

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Strzelec

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Małgorzaty Kaszubskiej

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach 31 marca, 25 sierpnia, 25 października i 29 listopada 2016 roku sprawy:

M. D. (1), syna M. i J. zd. K., urodzonego dnia (...) w S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 07 sierpnia 2015 roku na ulicy (...) w S., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z nieletnim S. M. (1), gdzie M. D. (1) używając przemocy w postaci szarpnięcia za torebkę damską trzymaną w rękach przez H. L. (1), wskutek czego pokrzywdzona przewróciła się na ziemię, a następnie przełamując opór H. L. (1) trzymającej wyrywaną torebkę poprzez ciągnięcie jej po bruku, zabrał w celu przywłaszczenia torebkę damską z zawartością portfela z pieniędzmi w kwocie 120 złotych, telefonu komórkowego marki N. wartości 100 złotych oraz zegarka damskiego na rękę o nieustalonej marce o wartości 50 złotych, o łącznej wartości 270 złotych na szkodę H. L. (1), przy czym pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci urazu obu stawów kolanowych z obrzękiem i zaczerwienieniem

tj. o czyn z art. 280 § 1 k.k.

I. oskarżonego M. D. (1) uznaje za winnego zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 280 §1 k.k. skazuje go na karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 46 §1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej H. L. (2) kwoty 270 (dwieście siedemdziesiąt) złotych oraz orzeka wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia pokrzywdzonej za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 1.000 (jednego tysiąca) złotych;

III. na podstawie art. 29 ust 1 ustawy z dnia 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze (tj Dz.U. 2002r., nr 123, poz. 1058 z późn. zmian.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokat M. W. w S. kwotę (...) (jeden tysiąc pięćdziesiąt sześć) złotych plus podatek VAT w kwocie 242,88 zł tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu;

IV. na podstawie art. 624 §1 k.p.k., art. 626 §1 k.p.k. i art. 17 ust.1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 1983r. Nr 49 poz. 223 z późn. zmian.) zwalnia oskarżonego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym opłaty.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujące fakty za udowodnione :

W dniu 07 sierpnia 2015 roku w godzinach wieczornych oskarżony M. D. (1) ps. „dynksu”, 18 letni, bez wykształcenia, utrzymujący się z prac dorywczych mieszkaniec S., przebywał w towarzystwie nieletniego S. M. (1).

Wymienieni przebywając w mieszkaniu S. M., postanowili „pójść na miasto” i dokonać kradzieży w celu zdobycia pieniędzy.

Około godziny 21:00 szli chodnikiem przy ulicy (...) w S. obok apteki (...). Zauważyli tam siedzących na ławce pokrzywdzoną H. L. (2) i towarzyszącego jej znajomego M. M. (1). Pokrzywdzona miała przewieszoną przez ramię torebkę z zawartością portfela z pieniędzmi w kwocie 120 złotych, telefonu komórkowego marki N. wartości 100 złotych oraz zegarka damskiego na rękę o nieustalonej marce o wartości 50 złotych.

Gdy oskarżony z nieletnim przechodzili obok nich postanowili zabrać kobiecie trzymaną przez nią torebkę. Przystanęli obok i przez chwilę obserwowali siedzących. M. D. (1) ustalił z S. M. (1), że wyrwie kobiecie torebkę, zaś nieletni wskaże następnie którędy będą uciekać.

W pewnym momencie oskarżony podbiegł do H. L. (2) i złapał za torebkę silnie ją szarpiąc. Nie udało mu się jej wyrwać, gdyż pokrzywdzona mocno ją trzymała. Oskarżony dalej silnie szarpał torebkę, powodując upadek pokrzywdzonej na kolana na chodnik, po którym ciągnął pokrzywdzoną do momentu, aż ta nie mogąc utrzymać torebki z uwagi na ból kolan puściła ją. Wówczas obaj uciekli w kierunku wskazanym przez nieletniego.

Na skutek ciągnięcia pokrzywdzonej przez oskarżonego po chodniku H. L. (2) doznała obrażeń ciała w postaci urazu obu stawów kolanowych z obrzękiem i zaczerwienieniem.

dowody : wyjaśnienia oskarżonego M. D. k.172v,50-50v,57; zeznania pokrzywdzonej H. L. k.266-266v,8v-10, zeznania świadków M. M. k.210v,12v-13, S. M. k.101v-102, M. S. k.210v-211,15v-16, J. A. k.211,39v, K. A. k.211,41v, M. R. k.243v,81v, Z. L. k.105v, T. C. k.244v,117v, M. M. k.244v,125v i K. M. k.245,127v; dokumenty w postaci : notatki urzędowej k.2,3, protokołów oględzin miejsca wraz z dok. fotograficzną k.18-26,27,33,45-46, pokwitowania k.34, protokołu zatrzymania oskarżonego k.36, dokumentacji medycznej z badania lekarskiego pokrzywdzonej k.44.

Oskarżony M. D. (1) przyznał się do zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia zgodnie z ustalonym stanem faktycznym.

Sąd zważył, co następuje :

Okoliczności popełnienia zarzuconego oskarżonemu M. D. (1) przestępstwa nie budziły żadnych wątpliwości i znalazły jednoznaczne potwierdzenie w zgromadzonych w sprawie dowodach, w szczególności w wyjaśnieniach samego oskarżonego, który przyznał się do winy i opisał w jakich okolicznościach dopuścił się rozboju na osobie H. L. (2). Przyznanie się oskarżonego do winy toku postępowania było stanowcze i konsekwentne oraz pozbawione było wewnętrznych sprzeczności i z tego powodu jego wyjaśnienia zasługiwały na danie im wiary. Z wyjaśnień tych wynika ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony działał w porozumieniu z nieletnim S. M. (1), zaplanował dokonanie kradzieży, a następnie zrealizował zamiar dopuszczając się zaboru torebki przełamując opór pokrzywdzonej. Sąd nie dopatrzył się okoliczności, które wyłączałyby winę oskarżonego, bądź też w inny sposób wykluczały jego odpowiedzialność karną. Był on zdatny do ponoszenia odpowiedzialności, działał z pełnym rozeznaniem (był w pełni poczytalny mając świadomość tego co czynił – co było przedmiotem opinii biegłych lekarzy psychiatrów i psychologa (k.132-134,135-137); Sąd wnioski zawarte w opiniach w pełni podzielił, nie dopatrując się jakichkolwiek przesłanek, które ewentualnie mogłyby podważyć rzetelność czy fachowość biegłych), działał w ramach normalnych sytuacji motywacyjnych, ponieważ nie zachodziły żadne okoliczności, które jego winę ograniczyłyby lub wyłączyły (nie zachodziły stany wyższej konieczności, czy też działania pod wpływem błędu).

Nadto, co istotne, wyjaśnienia oskarżonego w pełni korespondowały z innymi wiarygodnymi dowodami, w szczególności tymi, które stanowiły podstawę do ustalenia przedmiotu i wartości wyrządzonej szkody. Chodzi tu przede wszystkim o zeznania pokrzywdzonej H. L., zeznania naocznego świadka zdarzenia M. M. oraz zeznania współdziałającego z oskarżonym S. M., które ten złożył w toku śledztwa. Wsparciem wyjaśnień oskarżonego i wskazanych świadków były także zeznania M. S., J. A., K. A., M. R. – widzących ucieczkę sprawców, opisujących ich wygląd, miejsce porzucenia torebki oraz miejsce ukrycia się jednego z nich, zeznania f-szy Policji T. C., M. M. i K. M. oraz niekwestionowane przez nikogo, a przez to wiarygodne dokumenty w postaci : notatki urzędowej, protokołów oględzin miejsca wraz z dok. fotograficzną, pokwitowania, protokołu zatrzymania oskarżonego, dokumentacji medycznej z badania lekarskiego pokrzywdzonej.

Powyżej wskazane dowody, w ich wzajemnym powiązaniu, jednoznacznie wskazują na sprawstwo M. D. oraz jego działanie wspólnie i w porozumieniu z nieletnim S. M.. Wynika z nich ponad wszelką wątpliwość, że oskarżony w dniu 7 sierpnia 2015 roku na ulicy (...) w S. dokonał rozboju na szkodę H. L. (2).

W konsekwencji Sąd uznał oskarżonego za winnego przestępstwa rozboju opisanego w części wstępnej uzasadnienia.

Oskarżony dokonał kradzieży torebki doprowadzając pokrzywdzoną do stanu bezbronności. Szarpiąc mocno za torebkę spowodował upadek starszej kobiety na chodnik na kolana, po czym dalej ciągnąc i szarpiąc torebkę, ciągnął jednocześnie pokrzywdzoną po chodniku, wskutek czego doznała ona bolesnych obrażeń obu kolan, przez co przełamał jej opór, gdyż ta nie mogąc z bólu dłużej utrzymać torebki puściła ją.

Czyn oskarżonego zakwalifikować należało jako przestępstwo z art. 280 §1 k.k.

Za powyższe przestępstwo Sąd wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności.

Jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął sposób działania oskarżonego, w tym fakt działania wspólnie z nieletnim. Oskarżony z premedytacją złamał prawo, mając całkowitą świadomość naganności swego zachowania. Działanie swe skierował przeciwko starszej, bezbronnej kobiecie, działając w centrum miasta, w ruchliwym miejscu, czym wykazał szczególne lekceważenie porządku prawnego. Na niekorzyść oskarżonego Sąd uwzględnił także to, że nie uczynił on w żaden sposób zadość roszczeniom pokrzywdzonej, nie starał się w jakikolwiek sposób zrekompensować jej poniesionej straty ani wyrządzonego bólu (k.178-182).

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował przyznanie się oskarżonego do winy, jego bardzo młody wiek, oraz dotychczasową niekaralność (dane o karalności k.261).

Uwzględnienie powyższych okoliczności doprowadziło Sąd do przekonania, iż wymierzona oskarżonemu kara jest adekwatna do stopnia szkodliwości społecznej popełnionego przestępstwa, jak i do stopnia jego winy. Orzeczona kara – równia wysokości dolnej granicy ustawowego zagrożenia – w ocenie Sądu, spełni zapobiegawcze i wychowawcze cele w stosunku do oskarżonego oraz uwzględniając potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa, umocni również poszanowanie w nim prawa. Jest sprawiedliwą odpłatą za popełnione przestępstwo, zaspokajając jednocześnie społeczne poczucie sprawiedliwości.

Nadto na podstawie art. 46 §1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej kwoty 270 złotych oraz obowiązek zadośćuczynienia wymienionej za doznaną przez nią krzywdę poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 1.000 złotych – uwzględniając okoliczności związane z doznanymi obrażeniami wskazane przez pokrzywdzoną na k. 266v.

Sąd zasądził na rzecz obrońcy oskarżonego z urzędu kwotę 1.056 zł oraz należny podatek VAT, jak w pkt III wyroku.

Z uwagi na sytuację materialną oskarżonego na podstawie art. 624 §1 k.p.k. Sąd zwolnił go w całości od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.