Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Dorota Krawczyk

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 9 listopada 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku W. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania W. Z.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 29 października 2015 r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje W. Z. prawo do emerytury poczynając od dnia (...) 2016 roku.

Sygn. akt V U 1268/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 października 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. odmówił W. Z. prawa do emerytury, z uwagi na to, iż nie osiągnął 25-letniego okresu składkowego i nieskładkowego, nie osiągnął wieku uprawniającego do emerytury wynoszącego 60 lat oraz przystąpił do Otwartego Funduszu Emerytalnego i nie złożył wniosku o przekazanie zgromadzonych tam środków na dochody budżetu państwa.

Od decyzji powyższej ubezpieczony odwołał się dnia 26 listopada 2015 roku, wnosząc o jej zmianę, poprzez przyznanie mu prawa do emerytury w obniżonym wieku oraz o dopuszczenie dowodów na okoliczność świadczenia przez niego pracy w warunkach szczególnych, w okresie od 1 lutego 1983 roku do 31 sierpnia 1992 roku oraz w okresie od 1 września 1992 roku do nadal.

Decyzją z dnia 2 grudnia 2015 roku organ rentowy na skutek rozpatrzenia ww. odwołania zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, iż uznał, że wnioskodawca osiągnął 25- letni okres składkowy i nieskładkowy, a w pozostałej części odwołania nie uwzględnił. Wskazał również, że nie podlegają zaliczeniu, jako praca w warunkach szczególnych, okresy od 1 lutego 1983 roku do 31 sierpnia 1992 roku oraz od 1 września 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. Z., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 9 października 2015 roku wniosek o emeryturę. Wnioskodawca był członkiem otwartego funduszu emerytalnego, jednakże 13 września 2016 roku złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 1-4 v akt ZUS, wniosek, k. 39 akt sprawy)

Na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca udowodnił okres ubezpieczenia w rozmiarze 25 lat, w tym 3 lata 8 miesięcy i 21 dni stażu pracy w warunkach szczególnych. Od 12 kwietnia 1972 roku do 10 września 1976 roku ubezpieczony pracował w gospodarstwie rolnym rodziców, A. Z. i Z. Z.. Kolejno od 11 września 1976 roku do 16 grudnia 1978 roku był zatrudniony w Zespole Szkół Zawodowych nr (...) - (...) (...) Szkoły Budowlanej w T.. Od 1 lutego 1979 roku do 5 maja 1979 roku wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) Od dnia 10 maja 1979 roku do 31 sierpnia 1992 roku pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) SA.

(dowód: umowa o pracę, k. 77 akt pracowniczych I, decyzja ZUS z dnia 2 grudnia 2015 roku, świadectwo pracy, k. 1 akt pracowniczych I, oświadczenie wnioskodawcy, k. 7 akt ZUS, zaświadczenie świadka I. W. k. 10-11 akt ZUS, zaświadczenie świadka K. K., k. 13-13v akt ZUS )

W spornym okresie od 1 lutego 1983 roku do 31 sierpnia 31 sierpnia 1992 roku wnioskodawca w dalszym ciągu pracował w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) SA w B. na stanowisku kierownika budowy oraz jako mistrz budowy. Bez względu na to, jak nazywane było jego stanowisko, wykonywał taką samą pracę. Przedsiębiorstwo to było firmą budowlaną i zajmowało się m.in. wykonywaniem prac ziemnych, kanalizacyjnych, zbrojarskich, ciesielskich, murarskich, izolacyjnych, jak również montażem konstrukcji stalowych, robotami na wysokości i odwadnianiem w wykopach.

Wnioskodawca wykonywał w ww. przedsiębiorstwie dozór inżynieryjno-techniczny, nadzór ten polegał na odbiorze wszystkich prac wykonywanych przez pracowników z przekazaniem dokumentacji podwykonawczej. Ubezpieczony przeprowadzał również kontrole operacyjną, polegającą na odbiorze wykonywanych prac oraz zgłoszeniu do inspektora nadzoru. W trakcie pracy ubezpieczony kontrolował i nadzorował w szczególności roboty żelbetonowe. W obu przypadkach kontrola wymagała ciągłej obecności wnioskodawcy na rusztowaniu. Praca w biurze zajmowała marginalną część czasu pracy na budowie. Praca skarżącego polegała również na nadzorze nad robotami, na sprawdzaniu wykonywanych robót oraz uzgadnianiu z pracownikami planu dalszej pracy. Wnioskodawca sprawował nadzór nad jakością pracy. Do jego obowiązków należało również rozliczenie materiałowe. Sprawował również nadzór nad wykonywaniem pracy zgodnie z BHP, zabezpieczał przed zagrożeniem pożarowym na budowie oraz w magazynach. Jako kierownik zajmował się również zabezpieczaniem mienia, ochroną, robieniem plomb na barakach magazynowych po zakończeniu pracy. Ubezpieczony pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, a często czas pracy znacznie przekraczał 8 godzin.

Kolejno od 1 września 1992 roku do nadal, wnioskodawca jest zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w B.. Wnioskodawca w okresie spornym tj. od 1 września 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku pracował w pełnym wymiarze casu pracy na stanowisku kierownika budowy robót przy sprawowaniu dozoru technicznego nad robotami prowadzonymi przez przedsiębiorstwo. Zakresem obowiązku pracownika było przede wszystkim uczestnictwo w robotach budowlano-montażowych tj. kontrola jakościowa i terminowa, wykonywanych robót. Ubezpieczony w czasie pracy cały czas przebywał na budowie. Czas pracy wnioskodawcy spędzony w biurze był ograniczony do minimum. W. Z. wykonywał głównie roboty żelbetonowe.

Skarżący wykonywał pracę polegającą na organizowaniu robót budowlanych, montażowych na placu budowy, według dokumentacji. Zajmował się też organizowaniem środków produkcji, rozmieszczaniem i rozdzielaniem obowiązków pracownikom. Ubezpieczony dysponował środkami na budowie, przekazywał brygadom oraz majstrom określone fronty robót oraz niezbędne informacje. Nadzorował również jakość oraz czas procesów budowlanych. Sprawował tez nadzór nad czynnościami prowadzonymi na budowie w odniesieniu do wydajności oraz do przestrzegania zasad BHP. Rozliczał się z materiałów oraz dbał o ich odpowiednie składowanie. W. Z. wykonywał odbiory końcowe, które są elementem kontroli jakości, sprawdzał odbiory materiałów przywiezionych na budowę, zajmował się dozorem inżynieryjno-technicznym. Czas pracy wnioskodawcy był nieokreślony, z reguły pracował 8 godzin, jednakże zdarzało się, iż czas pracy wynosił po 12-14 godzin.

(dowód : świadectwo pracy, k. 1 akt pracowniczych I, świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych k. 2 akt pracowniczych II, umowa o pracę, k. 5 akt pracowniczych I, karta obiegowa zmiany, k. 7-10,15 akt pracowniczych I, angaż, k. 33, 36,39-40, 42-44,46,48-50,52,56-60,63-72 akt pracowniczych I, angaż, k. 13-17,19,27,34,31,37,42 akt pracowniczych II powołanie na stanowisko kierownika, k. 62 akt pracowniczych I, szczegółowy zakres obowiązku, k. 80 akt pracowniczych, umowa o pracę, k. 11 akt pracowniczych II, zakres obowiązków, k. 12 akt pracowniczych II, wyjaśnienie do zaznania świadka R. O. od minuty 8:15 do minuty 49:28, protokół z rozprawy 14 września 2016 roku, k. 40-43, , zaznania świadka K. S. od minuty 49:28 do minuty 1:19:30, protokół z rozprawy 14 września 2016 roku, k. 40-43 akt sprawy, zeznania wnioskodawcy od 1:19:30 do 1:48:17 protokół z rozprawy 14 września 2016 roku, k. 40-43 akt spraw y)

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r. poz. 1440 ze zm) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać
w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

- ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje pracę w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Wnioskodawca złożył bowiem, w trakcie postępowania wniosek o przekazanie środków zgromadzonych w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych na dochody budżetu państwa. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) SA. oraz w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w B. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie od dnia od 1 lutego 1983 roku do 31 sierpnia 1992 roku oraz od 1 września 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca dysponuje świadectwem pracy z dnia 25 stycznia 2010 roku, w którym pracodawca wskazał, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze, w ramach pracy nadzorował roboty wodno-kanalizacyjne, wykonywał kontrole międzyoperacyjną, wykonywał kontrolę jakości produkcji oraz dozór inżynieryjno-techniczny na określonych wydziałach wymienionych w wykazie A dział XIV poz. 24 pkt 1 załącznik 1. Z kolei Przedsiębiorstwo (...) Sp. z o.o. w B. w dniu 28 czerwca 2010 roku wystawiło świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych wskazując, że w okresie od 1 września 1992 roku do nadal wykonuje pracę w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze pracy na stanowisku dozór inżynieryjno-techniczny (wykaz A dział XIV poz. 24 pkt 1).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. zakwestionował szczególne warunki pracy wnioskodawcy w okresie zatrudnienia od 1 lutego 1983 roku do 31 sierpnia 1992 roku oraz od 1 września 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku stwierdzając, że praca może być uznana za pracę w szczególnych warunkach, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku stale przebywa w środowisku pracy, w którym zatrudnieni są pracownicy wykonujący pracę w szczególnych warunkach. Ponadto organ wskazał, że zakres obowiązków kadry kierowniczej wykracza poza obowiązki pracownika zatrudnionego na stanowisku robotniczym.

Wprawdzie stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), okresy pracy w warunkach szczególnych, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy. Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych czy brak takiego stwierdzenia miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach..

Nie mniej wobec zakwestionowania świadectwa pracy przez organ rentowy, zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar dowodu wykazania pracy w szczególnych warunkach spoczywał na wnioskodawczyni. Świadectwo pracy nie jest bowiem dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 k.p.c. (por. wyrok Sadu Najwyższego z dnia 20 lutego 1991r., I PR 422/90, PS 18993, nr 4). Nie korzysta zatem z domniemania prawdziwości tego co zostało w nim zaświadczone. Świadectwo pracy ma jedynie charakter informacyjny, samo przez się nie tworzy więc praw podmiotowych ani ich nie pozbawia. Nie stwarza ono cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw. Świadectwo pracy jest dokumentem prywatnym w rozumieniu art. 245 k.p.c., i jako takie stanowi dowód tego, że osoba która je podpisała złożyła oświadczenie w nim zawarte. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Sąd, a także organ rentowy, są zatem uprawnione do weryfikacji danych zawartych w świadectwie wykonywania prac w warunkach szczególnych, wystawionym przez pracodawcę. Jeżeli świadectwo to zawiera dane, które nie są zgodne z prawdą, nie mogą na jego podstawie dokonać ustaleń, od których uzależnione jest prawo do świadczeń emerytalnych.

Strona, która zaprzecza prawdziwości dokumentu prywatnego, co do zasady, obowiązana jest te okoliczności udowodnić. Nie mniej w niniejszej sprawie spór dotyczy dokumentu prywatnego w postaci świadectwa pracy sporządzonego przez pracodawcę, a więc przez inną osobę niż osoba zaprzeczająca (ZUS). W takiej sytuacji, gdy spór dotyczy dokumentu prywatnego pochodzącego od innej osoby niż strona zaprzeczająca, prawdziwość dokumentu prywatnego winna udowodnić osoba, która chce z niego skorzystać, a zatem wnioskodawca (art. 253 k.p.c.).

Wnioskodawca sprostał temu obowiązkowi. Szczególne warunki pracy wnioskodawcy Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie wiarygodne zeznania świadków: M. G., R. O. i K. S., którzy w spornych okresach pracowali razem ze W. Z., a zatem posiadają szczegółową wiedzę na temat jej codziennej pracy i obowiązków oraz zeznania samego wnioskodawcy. Zeznania świadków ani wnioskodawcy nie były zresztą kwestionowane przez organ rentowy. R. O. pracował na stanowisku majstra pod kierownictwem wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) SA oraz w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w B.. Z racji wykonywania pracy pod kierownictwem ubezpieczonego doskonale wiedział, jak wyglądały jego codzienne obowiązki pracownicze. Taką wiedzę posiadał również K. S. pracując w obu przedsiębiorstwach z wnioskodawcą i pod jego kierownictwem. Natomiast świadek M. G. pełnił funkcję naczelnego inżyniera w Przedsiębiorstwie (...), gdzie skarżący pracował na stanowisku kierownika budowy.

Z przeprowadzonego postępowania dowodowego wynika, że wnioskodawca pracował w szczególnych warunkach przez cały okres sporny tj. od 1 lutego 1983 roku do 31 sierpnia 1992 roku w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) SA oraz w okresie od 1 września 1992 roku do 31 grudnia 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w B..

W przedsiębiorstwie (...) ubezpieczony pracował na stanowisku mistrza budowy oraz kierownika budowy. Wskazać trzeba, iż zakres faktycznie wykonywanych obowiązków na obu stanowiskach nie różnił się. Za istotną okoliczność należy wskazać, iż ubezpieczony w trakcie zatrudnienia przebywał przez cały czas wykonywania pracy na budowie. Jak zgodnie wskazali świadkowie praca ubezpieczonego przy sporządzaniu dokumentacji była ograniczona do minimum, wykonywał ją również po godzinach pracy. Wnioskodawca cały czas sprawował dozór inżynieryjno-techniczny, kontrolował jakość produkcji oraz kontrole międzyoperacyjną. Wskazać należy również, że wszystkie te czynności wymagały fizycznej obecności W. Z. na budowie, co jak ww. potwierdzili świadkowie.

Podobnie sytuacja wyglądała podczas zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w B., gdzie skarżący pracował na stanowisku kierownika budowy. W okresie tym praca wnioskodawcy polegała uczestnictwie w robotach budowlano-montażowych tj. kontrola jakościowa i terminowa wykonywanych robót, organizowaniu robót budowlanych, montażowych na placu budowy, nadzór nad czynnościami prowadzonymi na budowie w odniesieniu do wydajności oraz do przestrzegania zasad BHP. Ponownie należy wskazać, iż w celu wykonywania powyższych zadań konieczne jest ciągłe i aktywne przebywanie na budowie. Jak wskazali świadkowie oraz sam wnioskodawca, oraz jak wynika z wyjaśnień do zaświadczenia o pracy w warunkach szczególnych przedstawionych przez pracodawcę, prace biurowe były wykonywane przez ubezpieczonego w marginalnym wymiarze czasu względem czasu jego przebywania na budowie.

Odnosząc się do przedstawionych zarzutów organu rentowego Sąd Okręgowy podziela w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2008 roku w sprawie I UK 195/07, LEX nr 375610, zgodnie z którym: „Osoba wykonująca nadzór inżynieryjno-techniczny nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie wykonywana jest praca, w zakresie jej obowiązków musi być przewidziane sporządzanie dokumentacji, planów organizacyjnych i innych czynności. Ponoszenie odpowiedzialności za wykonywanie pracy, w której każdy błąd techniczny może narazić na niebezpieczeństwo pracowników i inne osoby, zostało uznane za wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.” Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2007 roku, I UK 111/07 LEX nr 375689 stwierdzając, że: „objęcie nadzorem lub kontrolą także innych prac niż wymienione w wykazie A nie wyłącza zakwalifikowania samego nadzoru lub kontroli jako pracy w warunkach szczególnych, jeżeli te inne (podlegające dozorowi lub kontroli) prace nie są na danym oddziale lub wydziale podstawowe”. W sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w warunkach szczególnych i praca wnioskodawcy polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma potrzeby ustalania, ile czasu poświęcał on na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na czynności, które również były związane z dozorem.

Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że w Przedsiębiorstwie Budownictwa (...) SA oraz w Przedsiębiorstwie (...) Sp. z o.o. w B. wnioskodawca będąc zatrudniony na stanowisku mistrza budowy i kierownika budowy, wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace wymienione w dziale XIV wykazu A pkt 24 tj. prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie w dziale V pkt 4 – prace zbrojarskie i betoniarskie.

Wnioskodawca wykazał zatem, że zarówno ze względu na rodzaj wykonywanej pracy jak i warunki, w których praca była wykonywana, wykonywał prace w szczególnych warunkach przez łączny czas przekraczający 15 lat ( pismo ZUS).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (55 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (20 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Wnioskodawca nabył prawo do emerytury od dnia (...) 2016 roku.

Z tych też względów, Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.