Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VU 736/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim, Wydział V Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący SSO Adam Bojko

Protokolant Cezary Jarocki

po rozpoznaniu w dniu 07 listopada 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim na rozprawie

sprawy z wniosku J. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

z dnia 21 lipca 2016r. sygn. (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje wnioskodawcy J. M. prawo do emerytury od dnia 5 lipca 2016 roku.

Sygn. akt V U 736/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 21 lipca 2016 roku, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił wnioskodawcy J. M. prawa do emerytury. Organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie udokumentował wymaganego okresu 15 –stu lat pracy w warunkach szczególnych.

Od powyższej decyzji J. M. wniósł odwołanie w dniu 26 lipca 2016 roku, wskazując, że w okresach od 5 lutego 1980 do 30 czerwca 1991 oraz od 1 lipca 1991 do 5 kwietnia 2000 roku pracował jako spawacz.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania. Nadmienił, że wnioskodawca nie udowodnił żadnego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy stwierdził, że dokumenty złożone do wniosku nie pozwalają jednoznacznie określić charakteru pracy wykonywanej w trakcie zatrudnienia.

Sąd Okręgowy –Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

ustalił co następuje:

K. M., urodzony w dniu (...), złożył w dniu 5 lipca 2016 roku wniosek o przyznanie emerytury.

(dowód: wniosek o emeryturę z dnia 5 lipca 2016 roku, k. 1 akt ZUS II )

Na dzień 1 stycznia 1999 roku skarżący udowodnił staż pracy wynoszący 25 lat. ZUS nie zaliczył wnioskodawcy do pracy w warunkach szczególnych żadnych okresów zatrudnienia. Wnioskodawca przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego i wniósł o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku OFE na dochody budżetu państwa.

(dowód: wniosek o emeryturę, k. 2 akt emerytalnych ZUS I, decyzja organu rentowego z 21 lipca 2016 roku, k. 73 akt ZUS II)

Dnia 31 maja 1977 roku J. M. ukończył kurs spawania łukowego.

(dowód: książeczka spawacza, k. 72 dokumentacji pracowniczej II)

W okresie od 5 lutego 1980 roku do dnia 5 kwietnia 2000 roku J. M. był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) S.A w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku monter - spawacz.

(dowód: świadectwo pracy k. 13 -16 akt emerytalnych ZUS I, umowa o pracę, k. 99 dokumentacji pracowniczej I, świadectwo pracy, k. 20, 28 akt ZUS II, umowa o pracę na czas określony, k 27 akt pracowniczych I, k 5 dokumentacji pracowniczej I, angaże, k. 42,44-62 akt ZUS II, zaświadczenie kwalifikacyjne, k 97 dokumentacji pracowniczej I/

W powyższym okresie wnioskodawca pracował wyłącznie jako spawacz elektryczny bądź gazowy na budowach Elektrowni w B., w O., w B., elektrowni atomowej w Bułgarii oraz bloków mieszkalnych w W.. Wnioskodawca nie był kierowany do innych prac. Wnioskodawca spawał konstrukcje stalowe. Prace spawalnicze wykonywał również na wysokościach. Wnioskodawca zajmował się spawaniem stropów poziomych, barierek czy koryt spustowych. Skarżący w ramach wykonywanej pracy spawał również podesty do mocowania słupów i szalunki. Zajmował się też spawaniem żelbetonu, drzwi, ściągów do żelbetonów czy balustrad na balkonach szybów kablowych, rur do grzewnic, zaworów do wody. Wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy.

(dowód: zeznania świadka R. M., od minuty 1:00 do minuty 7:42protokół z rozprawy z dnia 7 listopada 2016 roku, k. 25-26v akt sprawy, zeznania świadka S. S., od minuty 9:51 do minuty 13:54, protokół z rozprawy z dnia 7 listopada 2016 roku, k. 25-26v akt sprawy, zeznania wnioskodawcy, od minuty 16:39 do minuty 23:09, protokół z rozprawy z dnia 7 listopada 2016 roku)

Sąd Okręgowy –Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

zważył i ocenił co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2013r., poz. 1227 ze zm.) ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1 (tj. poniżej 65 lat dla mężczyzn). Ustęp 4 art. 32 stanowi zaś, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do art. 184 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Brak takiego świadectwa nie wyklucza jednak dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego. Stanowisko takie wielokrotnie zajmował również Sąd Najwyższy, który między innymi w wyroku z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 stwierdził, że w postępowaniu przed sądami pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokości mogą być udowadniane wszelkimi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.), obecnie rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 237, poz. 1412), dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. Wskazać jednak należy, że dowody te oceniać trzeba rygorystycznie, co oznacza, że mogą one stanowić podstawę ustaleń faktycznych, jeśli nie budzą wątpliwości co do swej wiarygodności.

Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Oznacza to, iż jedyną przesłanką jaką musiał ubezpieczony udowodnić w przedmiotowej sprawie była praca w warunkach szczególnych w wymiarze co najmniej 15 lat na dzień 1 stycznia 1999 roku. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, w dniu (...) 2014 roku ukończył 60 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Organ rentowy uznał że wnioskodawca nie spełnia przesłanki zatrudnienia w warunkach szczególnych przez co najmniej 15 lat. Wnioskodawca twierdził zaś, że legitymuje się wymaganym okresem pracy w warunkach szczególnych, albowiem pracował w takich warunkach w okresie od 5 lutego 1980 roku do dnia 5 kwietnia 2000 roku w Przedsiębiorstwie (...) w B., a po przekształceniach organizacyjnych w Przedsiębiorstwie (...) S.A. Wprawdzie w świadectwie pracy oraz w części angaży z Przedsiębiorstwie (...) w B. oraz Przedsiębiorstwie (...) S.A. określono, że wnioskodawca pracował w spornym okresie jako monter - spawacz, jednakże z wiarygodnych zeznań świadków i wnioskodawcy wynika, że w okresie tym wnioskodawca nie wykonywał czynności montera. Pracował wyłącznie jako spawacz.

Wskazać należy, że zeznania świadków R. M. oraz S. S., a także wnioskodawcy Sąd uznał za wiarygodne, albowiem były one stanowcze, logiczne i zbieżne. Należy podkreślić, że świadkowie to osoby, które miały bezpośredni kontakt z wnioskodawcą, zorientowanymi w materii będącej przedmiotem zeznań. Z zeznań tych jednoznacznie wynika, że wnioskodawca zajmował się wyłącznie czynnościami spawalniczymi, takimi jak spawanie stropów poziomych, barierek czy koryt spustowych. podestów do mocowania słupów i szalunków, spawał też żelbeton, drzwi, ściągi do żelbetonów czy balustrady na balkonach szybów kablowych, rur do grzewnic, zaworów do wody. Spawacze wykonywali tylko czynności spawalnicze, a prace monterskie wykonywali pracownicy firmy zewnętrznej.

W oparciu o wskazane wyżej dowody Sąd przyjął, że w spornym okresie zatrudnienia od 5 lutego 1980 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace spawalnicze. Prace przy spawaniu i wycinaniu elektrycznym, gazowym, atomowowodorowym są wymienione w Wykazie A Dziale XIV, poz. 12 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Dlatego też praca wnioskodawcy w powyższym okresie była pracą wykonywaną w warunkach szczególnych. Nazwa stanowiska pracy wnioskodawcy nie ma znaczenia. Decydujący jest bowiem rodzaj wykonywanej pracy (por. wyrok SN z 1 czerwca 2010 roku, sygn. akt II UK 21/10).

Wykazany przez wnioskodawcę okres pracy w warunkach szczególnych wynosi ponad 15 lat. Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki do nabycia emerytury, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Sąd przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury z dniem złożenia wniosku o emeryturę, gdyż była to ostatnia przesłanka, od spełnienia której zależało jego prawo do emerytury.

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.