Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 października 2015 roku złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą W. domagał się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 506,40 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 467,69 złotych za okres od dnia 28 października 2015 roku do dnia zapłaty, a także kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w księgach rachunkowych powoda figuruje wymagalna i niespłacona wierzytelność w stosunku do pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wynikająca z łączącej strony umowy (...) numer (...) zawartej w dniu 17 września 2014 roku, która obejmuje: należność główną w kwocie 467,69 złotych oraz odsetki w kwocie 38,71 złotych (naliczone do dnia 27 października 2015 roku).

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 18 listopada 2015 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2114433/15 referendarz sądowy Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wniósł o oddalenie powództwa zaprzeczając zawarciu skutecznej umowy rachunku bankowego i wskazując, iż umowa ta nie została spełniona z winy powoda, zaś jej zawarcie przez pozwanego było następstwem obietnicy zawarcia umowy kredytowej, pod którym to warunkiem pozwany zawarł przedmiotową umowę rachunku bankowego. Jak wskazał pozwany, powód ostatecznie odmówił zawarcia umowy kredytu, a tym samym umowa rachunku bankowego (...) straciła swoją moc prawną, bowiem miała być ona uruchomiona w związku z zawarciem umowy kredytowej. Zdaniem pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. takie umowy są przejawem łamania zasady konkurencyjności i przykładem wymuszania dodatkowych opłat w związku z ubieganiem się o kredyt, a także zmuszaniem klienta do korzystania przez pozwanego z usług powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. zamierał uzyskać w instytucji bankowej kredyt. Wniosek o udzielenie kredytu złożył on m. in. w (...) Bank (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W..

niesporne

W dniu 17 września 2014 roku, przed przystąpieniem przez bank do rozpatrzenia wniosku o udzielenie (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kredytu, (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. oraz (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zawarli umowę rachunku bieżącego o numerze (...). Zawarcie powyższej umowy było niezbędne do rozpoczęcia procedury związanej z rozpatrzeniem wniosku o udzielenie kredytu.

Umowa została zawarta na czas nieokreślony.

Opłata za prowadzenie rachunku bankowego wynosiła 100 złotych miesięcznie.

umowa rachunku bieżącego – k. 37-39 akt, regulamin rachunków bankowych dla małych i średnich przedsiębiorstw – k. 94-104 akt, podstawowe warunki realizacji produktu kredytowego i innych rodzajów zaangażowań o charakterze kredytowym – k. 105 akt

Po przeprowadzeniu analizy wniosku, (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. odmówił udzielenia (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kredytu.

Z uwagi na nieuiszczenie przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. opłat za prowadzenie rachunku bankowego, umowa została wypowiedziana.

niesporne, a nadto: zestawienie operacji za okres od dnia 01 stycznia 2014 roku do dnia 21 kwietnia 2016 roku – k. 106 akt

Pismem z datą w nagłówku „dnia 11 lutego 2015 roku” (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wezwał (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. do zapłaty należności za prowadzenie rachunku bankowego wraz ze stosownymi odsetkami.

wezwanie do zapłaty wraz z dowodem odbioru – k. 40-42 akt

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wymienionych dowodów z dokumentów przedłożonych przez powoda w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że nie były one kwestionowane w zakresie ich mocy dowodowej przez żadną ze stron.

W ocenie Sądu powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą W. domagając się zasądzenia na jego rzecz od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. kwoty 506,40 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 467,69 złotych za okres od dnia 28 października 2015 roku do dnia zapłaty, swoje roszczenie wywodził z łączącej strony umowy rachunku bankowego oraz faktu nie regulowania przez pozwanego należności za prowadzenie przez powoda tego rachunku. Podstawę normatywną roszczenie powoda znajdowało zatem w treści art. 725 k.c., zgodnie z którym przez umowę rachunku bankowego bank zobowiązuje się względem posiadacza rachunku, na czas oznaczony lub nieoznaczony, do przechowywania jego środków pieniężnych oraz, jeżeli umowa tak stanowi, do przeprowadzenia na jego zlecenie rozliczeń pieniężnych.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że strony zawarły w dniu 17 września 2014 roku umowę rachunku bieżącego oraz że ostatecznie strony nie zawarły umowy kredytu. Wobec zarzutów podniesionych przez pozwanego, kwestią wymagającą ustalenia było zatem to, czy umowa rachunku bankowego została zawarta skutecznie oraz czy jej zawarcie nastąpiło pod warunkiem udzielenia kredytu przez powoda.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar dowodu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1969 roku w sprawie o sygn. akt II PR 313/69 (OSNC 1970, nr 9, poz. 147) na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów przemawiających za zasadnością jego roszczenia. W razie zaś sprostania przez powoda ciążącemu na nim obowiązkowi, na stronie pozwanej (w niniejszym przypadku – na pozwanej M. K.) spoczywa wówczas ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 1982 roku, sygn. akt I CR 79/82, Lex nr 8416).

Dla wykazania zasadności swojego żądania, tak w zakresie zasady, jak i wysokości, powód (...) Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą W. przedłożył nie tylko umowę rachunku bieżącego zawartą z pozwanym, ale również i zestawienie operacji prowadzonych na tym rachunku za okres od dnia 01 stycznia 2014 roku do dnia 21 kwietnia 2016 roku, z którego wynika, iż pozwany nie regulował należności za prowadzenie przedmiotowego rachunku, a zatem, w ocenie Sądu, uznać należało, że powód udowodnił okoliczności przemawiające za uwzględnieniem powództwa.

W powyższych okolicznościach ciężar wykazania faktów uzasadniających zdaniem pozwanego oddalenie powództwa, tj. faktu zawarcia umowy rachunku bankowego pod warunkiem udzielenia kredytu (jako warunkiem rozwiązującym), spoczywał na pozwanym. Tymczasem, pozwany na powyższą okoliczność nie przedstawił żadnych dowodów, poza swoimi twierdzeniami, natomiast z przedstawionych przez powoda dowodów – przede wszystkim zawartej umowy, nie wynikało, ażeby została ona zawarta pod jakimkolwiek warunkiem i by ulegała rozwiązaniu automatycznie z chwilą nieudzielenia kredytu. Jednocześnie w ocenie Sądu wynikający z procedur wewnętrznych banku wymóg posiadania rachunku bankowego przez ubiegającego się w tym banku o kredyt, nie może być utożsamiany z zawarciem umowy o prowadzenie tego rachunku pod warunkiem udzielenia tego kredytu jako prowadzącym do rozwiązania umowy rachunku bankowego w przypadku nieudzielenia kredytu. Wskazać nadto należy, iż pozwany nie miał obowiązku ubiegania się o kredyt w powodowym banku, a skoro zdecydował się na to, zgodnie z zasadą swobody umów, zaakceptował tym samym również procedury obowiązujące w tym banku, w tym również w zakresie konieczności posiadania tam rachunku bankowego. Nadto wskazać należy, iż nic nie stało na przeszkodzie, ażeby pozwany w przypadku uzyskania decyzji odmawiającej udzielania mu kredytu, wypowiedział przedmiotową umowę rachunku bankowego. Tymczasem, jak wynika z oświadczenia pozwanego złożonego na rozprawie w dniu 23 listopada 2016 roku, pozwany pozostał bierny, zaś po otrzymaniu oświadczenia banku o wypowiedzeniu umowy, uznał sprawę za zakończoną. Jednocześnie podkreślić należy, iż pozwany nie przedstawił również żadnych dowodów na okoliczność, iż pośrednik finansowy, z usług którego korzystał, wprowadził go w błąd wskazując, iż „ jeżeli kredyt nie zostanie udzielony, wówczas umowa o założenie rachunku będzie anulowana”, co dziwi tym bardziej, że pozwany jest przedsiębiorcą, profesjonalistą, zawierał zapewne niejedną umowę i w ocenie Sądu powinien był wiedzieć, iż jeżeli w treści umowy warunek rozwiązujący nie został zawarty, nie istnieje mechanizm automatycznego anulowania umowy.

Mając na uwadze powyższe przyjąć należało, że strona pozwana nie zakwestionowała w sposób skuteczny zasadności i wysokości żądania powoda, wobec czego Sąd w punkcie I wyroku z dnia 25 listopada 2016 roku, na podstawie art. 725 k.c. w zw. z art. 482 k.c. w zw. z art. 481 § 1 k.c. orzekł zgodnie z żądaniem pozwu i zasądził od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na rzecz powoda kwotę 506,40 złotych wraz z odsetkami umownymi: w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym liczonymi od kwoty 467,69 złotych za okres od dnia 28 października 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz w wysokości czterokrotności stopy procentowej kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego w stosunku rocznym, nie przekraczającymi dwukrotnej wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 467,69 złotych za okres od dnia 01 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania Sąd orzekł w punkcie II wyroku zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. jako strony przegrywającej niniejszy proces na rzecz powoda kwotę 30 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

ZARZĄDZENIE

1.  odnotować w kontrolce uzasadnień,

2.  odpis wyroku wraz z odpisem uzasadnienia doręczyć pozwanemu,

3.  akta przedłożyć z wpływem lub za 30 dni.

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 19 grudnia 2016 roku