Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi zasądził od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą
w W. na rzecz powoda P. R. kwotę 196,80 złotych
wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 1 maja 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu.

Powyższy wyrok w części oddalającej powództwo oraz zasądzającej od powoda
na rzecz pozwanego koszty procesu zaskarżył apelacją powód, zarzucając rozstrzygnięciu naruszenie:

- naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c. poprzez sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania ustalenie przez Sąd,
iż 25-dniowy okres najmu był uzależniony od przedłużającej się naprawy, podczas gdy okres ten wynikał z faktu niewypłacania przez cały ten czas odszkodowania
za naprawę pojazdu na rzecz poszkodowanej przez ubezpieczyciela sprawcy szkody, co miało wpływ na treść rozstrzygnięcia w ten sposób, że gdyby Sąd dokonał poprawnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,
a w szczególności zeznań świadka M. A. doszedłby
do przekonania, że przyczyną najmu pojazdu trwającego 25-dni był fakt wypłaty odszkodowania dopiero po tym okresie, a przy bezgotówkowym rozliczeniu kosztów naprawy pojazdu żaden zakład naprawczy nie wyda poszkodowanemu pojazdu;
tym samym przyczyną 25-dniowego okresu trwania najmu nie była przedłużająca się naprawa, lecz niemożność korzystania z własnego pojazdu przez okres 25 dni
z powodu przedłużającego się procesu likwidacji szkody;

- art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez ich niewłaściwą wykładnię polegającą na przyjęciu,
iż dla uznania istnienia związku przyczynowego pomiędzy szkodą w postaci kosztów najmu pojazdu zastępczego przez okres od dnia zgłoszenia szkody do dnia wypłaty odszkodowania konieczne jest wykazanie przez powoda szczególnych okoliczności, które w sposób uzasadniony przedłużyły ten okres ponad technologiczny czas naprawy, podczas gdy prawidłowa wykładnia tychże przepisów, potwierdzona orzecznictwem Sądu Najwyższego, wskazuje jednoznacznie na to,
że odpowiedzialność ubezpieczyciela sprawcy szkody obejmuje celowe
i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego przez okres
od dnia utraty rzeczy do dnia uzyskania odszkodowania, a szkoda polega
na niemożności korzystania z pojazdu przez w/w okres (uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 17.11.2011 r. III CZP 5/11 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.09.2004 r., sygn.. akt IV CK 672/03);

- art. 363 § 1 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż w realiach niniejszej sprawy „odpowiednią sumą” rekompensaty za okres najmu pojazdu zastępczego jest wyłącznie kwota odpowiadająca kosztom najmu w okresie „technologicznego” czasu naprawy, podczas gdy zgodnie z zasadą pełnego odszkodowania oraz utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa w tego typu sprawach, zasadnym jest naprawienie szkody polegającej na niemożności korzystania z własnego samochodu za okres od dnia wypłaty odszkodowania, albowiem w realiach „bezgotówkowej naprawy” to do tego czasu poszkodowany pozbawiony
jest możliwości korzystania ze swego pojazdu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2011 r., III CzP 5/11 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8.09.2004 r., sygn.. akt IV CK 672/03).

W oparciu o powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku poprzez zasądzenie na rzecz powoda dalszej kwoty 2.755,20 zł i zasądzenie na rzecz powoda kosztów procesu
za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu.

Istota podniesionych przez apelującego zarzutów sprowadzała się do zakwestionowania stanowiska Sądu I instancji odnośnie przyjętego przezeń za uzasadniony okresu najmu pojazdu zastępczego, za który poszkodowana może żądać zwrotu kosztów. Sąd Okręgowy,
po przeprowadzonej analizie zarzutów apelacji oraz uzasadnienia i materiału dowodowego zgromadzonego przez Sąd I instancji uznał, że ustalenia faktyczne w kwestionowanym zakresie zostały poczynione przez tenże Sąd prawidłowo. Sąd Okręgowy w całości podziela
i przyjmuje za własny ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny oraz jego ocenę prawną.

W myśl art. 233 § 1 k.p.c., którego naruszenie apelujący zarzuca Sądowi I instancji
w pierwszej kolejności, Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Przy ocenie materiału dowodowego sądowi przysługuje zatem swoboda zastrzeżona treścią powołanego wyżej przepisu. W razie tylko pogwałcenia reguł logicznego rozumowania bądź sprzeniewierzenia się zasadom doświadczenia życiowego, może mieć miejsce skuteczne kwestionowanie tej swobody oceny dowodów. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu I instancji, zaś apelujący w żaden sposób nie wykazał, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana z naruszeniem art. 233
§ 1 k.p.c.

Sąd Okręgowy podkreśla, że co do zasady podziela pogląd, że okres najmu pojazdu jest uzależniony od czasu i okoliczności przebiegu technologicznej naprawy tego pojazdu oraz przebiegu postępowania likwidacyjnego. W sprawie niniejszej materiał dowodowy zgromadzony w toku postępowania nie pozwalał na ustalenie, jak wyglądały czynności postępowania likwidacyjnego. Strona powodowa nie przedstawiła na tę okoliczność żadnych dowodów. Co więcej, nie zawarła w pozwie twierdzeń o tym, kiedy nastąpiło zgłoszenie szkody ubezpieczeniowej, w jakiej dacie nastąpiły oględziny, wydanie decyzji i wypłata odszkodowania przez ubezpieczyciela.

Wobec braku takich twierdzeń, nie można negatywnie dla pozwanej ocenić okoliczności nie przedstawienia na wezwanie Sądu przez pozwaną Spółkę akt szkodowych
i np. uznać za przyznane bądź wykazane twierdzeń powoda o przebiegu postępowania likwidacyjnego. Jak wskazano powyżej ani w pozwie, ani w żadnym innym piśmie procesowym, czy też w treści zeznań świadka M. A. nie ma informacji o datach poszczególnych czynności podejmowanych przez poszkodowaną i ubezpieczyciela w celu likwidacji szkody poprzez naprawę uszkodzonego pojazdu.

Podkreślić należy, iż w procesie cywilnym ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania i to one są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne (art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c.). Innymi słowy ten, kto powołując się na przysługujące mu prawo (żąda czegoś od innej osoby) obowiązany jest udowodnić fakty (okoliczności faktyczne) uzasadniające to żądanie, ten zaś kto odmawia uczynienia zadość żądaniu (czyli neguje uprawnienie żądającego) obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje.

W myśl ogólnych zasad procesowych, to na powodzie zatem spoczywał ciężar udowodnienia okoliczności, że czynności postępowania likwidacyjnego trwały 25 dni. Powód jednak nie złożył stosownych wniosków dowodowych przed Sądem I instancji. W świetle powyższego, z uwagi na brak materiału dowodowego, który świadczyłby o przebiegu proces likwidacji szkody nie można uznać żądania odszkodowania za 25 dni za zasadne. Stąd, Sąd I instancji słusznie oparł się na jedynym dostępnym materiale dowodowym, tj. opinii biegłego sądowego z zakresu techniki samochodowej, wyceny pojazdów i kosztów napraw Piotra Jarosińskiego i prawidłowo uznał, że uzasadniony okres najmu pojazdu wynosił 11 dni
i składał się na niego: czas oczekiwania na oględziny – 1 dzień, czas na przyjęcie i oddanie samochodu po naprawie – 1 dzień, czas oczekiwania na części do naprawy z magazynu
w N. – 4 dni, czas naprawy – 3 dni, 2 dni wolne od pracy.

Mając na uwadze wszystko powyższe, Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację strony powodowej jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw.
z art. 99 k.p.c. zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty poniesione przez pozwanego w tym postępowaniu złożyło się jedynie wynagrodzenie jego pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w wysokości 600,00 zł ustalonej zgodnie z § 2 pkt. 3 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r.
w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).

SSO Beata Matysik SSO Tomasz Bajer SSO Bartosz Kaźmierak