Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 marca 2016 roku

Sąd Okręgowy w Płocku I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Łukasz Wilkowski

Protokolant: sekr. sąd. Justyna Wieteska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 lutego 2016 roku w P.

sprawy z powództwa J. G. (1)

przeciwko Skarbowi Państwa – Prokuraturze Apelacyjnej w(...)

o zadośćuczynienie w kwocie 100.000,00 zł

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda J. G. (1) na rzecz Skarbu Państwa - Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa kwotę 3.600,00 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego.

Sygn. akt I C 1083/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 maja 2015 roku J. G. (1) wniósł o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia w kwocie 100.000,00 zł. W uzasadnieniu wskazał, iż został oskarżony przez Prokuraturę Apelacyjną w(...) o popełnienie przestępstwa z art 286 § 1 k.k. i art 300 § 2 k.k. w zw. z art 11 § 2 k.k. w zw. z art 64 § 1 k.k. Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2013 roku Sąd Rejonowy w (...) w sprawie sygn. akt (...) uniewinnił go od tego zarzutu, a Sąd Okręgowy w (...)wyrokiem z dnia 28 maja 2014 roku sygn. akt V(...) wyrok ten utrzymał w mocy. W związku z powyższym powód zgłosił w/w roszczenie za niesłuszne oskarżenie, wskazując na krzywdę oraz poniesioną szkodę psychiczną. W ocenie powoda żądana kwota zadośćuczynienia ma zapobiegać takim przypadkom i działaniom w przyszłości (k. 3).

W piśmie z dnia 30 czerwca 2015 roku powód doprecyzował, iż pozwanym w sprawie jest Skarb Państwa – Prokuratura Apelacyjna w (...) (k. 8).

Pozwany reprezentowany przez Prokuratorię Generalną Skarbu Państwa w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazał, iż powód nie udowodnił dochodzonego przez siebie roszczenia ani co do zasady, ani co do wysokości (k. 25 – 33).

W toku dalszego procesu strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 11 sierpnia 2008 roku funkcjonariusze Zarządu w P. (...) Biura (...) Komendy Głównej Policji, na parkingu przy ul. (...) w T. zatrzymali samochód ciężarowy wraz z naczepą, gdyż jak ustalono pojazdy te zostały skradzione na terenie Niemiec. W związku z powyższym w Prokuraturze Rejonowej w (...) w dniu 13 sierpnia 2008 roku wszczęte zostało śledztwo o przestępstwo z art 291 § k.k. w zw. z art 294 § 1 k.k. przejęte dalej do prowadzenia przez ówczesną Prokuraturę Krajową. W toku przeprowadzonych czynności procesowych ustalono, iż jedną z osób biorących udział w popełnieniu w/w przestępstwa jest J. G. (1). W związku z powyższym w dniu 15 października 2008 roku wydano postanowienie w sprawie (...) Prokuratury Krajowej Wydziału Zamiejscowego w P. o przedstawieniu w.w zarzutu popełnienia tego przestępstwa. Jednakże w związku z tym, iż nie udało się wówczas ustalić miejsca pobytu podejrzanego J. G. (1) postanowieniem z dnia 19 listopada 2008 roku Sąd Rejonowy (...) i W. zastosował wobec niego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 14 dni od dnia zatrzymania, a od dnia 02 grudnia 2008 roku w/w poszukiwany był również listem gończym. W dniu 2 listopada 2012 roku w trakcie czynności wykonywanych przez funkcjonariuszy CBŚ KGP został zatrzymany poszukiwany J. G. (1), a zawieszone wcześniej śledztwo przeciwko w/w zostało podjęte i zarejestrowane pod sygn. akt(...) w Prokuraturze Apelacyjnej w(...)(postanowienie o wyłączeniu materiałów – k. 1 – 10 akt sprawy(...) SR w (...), postanowienie o przedstawieniu zarzutów – k. 18 akt sprawy (...)SR w (...) postanowienie o zastosowaniu tymczasowego aresztowania – k. (...) akt sprawy (...) SR w (...), postanowienie o poszukiwaniu listem gończym – k. 133 - 135 akt sprawy (...)SR w(...), list gończy – k. 136 – 137, protokół zatrzymania osoby – k. 191 akt sprawy (...)SR w (...)).

Jeszcze w październiku 2008 roku zostało przeprowadzone przeszukanie miejsca zamieszkania J. G. (1), w trakcie którego zatrzymano m.in. samochód osobowy marki F. (...) zarejestrowany na terenie (...) ale ubezpieczony na nazwisko powoda. W związku z powyższym postanowieniem z dnia 27 października 2008 roku Prokuratura Krajowa Wydział Zamiejscowy w P. dokonała zabezpieczenia na poczet grożącej podejrzanemu kary grzywny poprzez zajęcie w/w samochodu osobowego, które zostało wykonane przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowy w(...) S. K. w dniu 06 stycznia 2009 roku w sprawie (...) w obecności J. G. (2) – żony powoda, a pod jego nieobecność. Pojazd ten został oddany pod dozór J. G. (2) (protokół tymczasowego zajęcia ruchomości – k. 35 – 37 akt sprawy (...)SR w (...) postanowienie o zabezpieczeniu – k. 140 – 142 akt sprawy(...)SR w (...), protokół zajęcia ruchomości – k. 152 akt sprawy (...)SR w (...)).

Po zatrzymaniu J. G. (1) Prokuratura Apelacyjna w (...) wystąpiła z wnioskiem do Sądu Rejonowego P. o zastosowanie wobec w/w podejrzanego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania i postanowieniem z dnia 12 listopada 2012 roku wydanym w sprawie (...)Sąd zastosował taki środek zapobiegawczy na okres 3 miesięcy do dnia 2 lutego 2012 roku. W tym czasie powód odbywał już karę pozbawienia wolności we wcześniej orzeczonych karach (postanowienie Sądu Rejonowego – k. 207 – 210 akt sprawy (...)SR w (...), postanowienie Sądu Okręgowego w (...) – k. 277 – 280 akt sprawy (...) SR w (...)).

W toku dalszych czynności prowadzonych w w.w sprawie przez Prokuraturę Apelacyjną w (...)ustalono, iż zabezpieczony i zajęty wcześniej samochód F. (...) został sprzedany, a podstawą tej sprzedaży była umowa opatrzona datą 27 listopada 2009 roku podpisana przez J. G. (1), jako sprzedającego. W związku z powyższym, po wyłączeniu wyżej opisanych materiałów dowodowych ze sprawy (...) postanowieniem z dnia 21 grudnia 2012 roku Prokuratura Apelacyjna w (...)wszczęła śledztwo w sprawie (...)w sprawie dokonanego w dniu 27 listopada 2009 roku w Z., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego, usunięcia spod zajęcia samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) – JR, na podstawie umowy sprzedaży tego pojazdu, obejmującej niepolegające na prawdzie oświadczenie, iż stanowiący przedmiot tej umowy samochód F. F – 150 L. o nr rej. (...) – JR, jest wolny od wad prawnych, podczas, gdy w rzeczywistości samochód ten został tymczasowo zajęty w dniu 21 października 2008 roku w trybie art 295 k.p.k. i zajęcie to nie upadło wobec wydania w dniu 27 października 2008 r. przez Wydział VII Zamiejscowy w P. Biura do spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym, oraz wprowadzenia w błąd A. K., co do rzeczywistego zakresu uprawnień sprzedawcy, do wskazanego pojazdu i doprowadzenia A. K. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16.900,00 zł, a także uszczuplenia w ten sposób zaspokojenia swego wierzyciela tj. o przestępstwo z art 286 § 1 k.k. i art 300 § 2 k.k. w zw. z art 11 § 2 k.k. (umowa – k. 305 akt sprawy (...) SR w (...), postanowienie o wszczęciu śledztwa – k. 336a – 336d F – 150 L. o nr rej. (...) – JR, postanowienie o wyłączeniu materiałów – k. 1 – 10 akt sprawy (...) SR w(...)).

Postanowieniem z dnia 12 lutego 2013 roku Prokuratura Apelacyjna w (...) w sprawie (...) postawiła zarzut popełnienia wyżej opisanego przestępstwa J. G. (1), który wówczas pozostawał już jako tymczasowo aresztowany do dyspozycji Sądu Rejonowego w(...) do sprawy (...)Podejrzany w trakcie przesłuchania po przedstawieniu zarzutu nie przyznał się do jego popełnienia (postanowienie o przedstawieniu zarzutu – k. 378 akt sprawy (...) SR w (...), zgoda na konwój – k. 374 akt sprawy (...)SR w(...), protokół przesłuchania – k. 380 – 383 akt sprawy (...) SR w(...).

W dniu 25 marca 2013 roku Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w(...)tenże sam zarzut przedstawił żonie J. J. G.. W/w przyznała się do popełnienia zarzucanego jej czynu i odmówiła składania wyjaśnień (postanowienie o przedstawieniu zarzutu – k. 420 – 421 akt sprawy (...)SR w(...) protokół przesłuchania – k. 423 – 425 akt sprawy (...) SR w (...)).

Prowadzone postępowanie przygotowawcze zostało zakończone i w dniu 23 maja 2013 roku Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w (...)skierował do Sądu Rejonowego w (...)akt oskarżenia przeciwko J. G. (2) i J. G. (1). Temu ostatniemu zarzucił, iż w dniu 27 listopada 2009 roku w Z. oraz w Ż., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, oraz w ciągu 5 lat po odbyciu, co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, a także w celu udaremnienia wykonania orzeczenia organu państwowego, usunął spod zajęcia samochodu marki F. (...) o nr rej. (...) – JR, na podstawie umowy sprzedaży tego pojazdu, w której treści J. G. (2) dokonała wpisu daty i miejsca transakcji, składając w treści tego dokumentu obejmującej niepolegające na prawdzie oświadczenie, iż stanowiący przedmiot tej umowy samochód F. F – 150 L. o nr rej. (...) – JR, jest wolny od wad prawnych, podczas, gdy w rzeczywistości samochód ten został tymczasowo zajęty w dniu 21 października 2008 roku w trybie art 295 k.p.k. i zajęcie to nie upadło wobec wydania w dniu 27 października 2008 r. przez Wydział VII Zamiejscowy w P. Biura do spraw Przestępczości Zorganizowanej Prokuratury Krajowej postanowienia o zabezpieczeniu majątkowym, wprowadzając w błąd nabywcę tego pojazdu A. K., co do rzeczywistego zakresu uprawnień sprzedawcy, do wskazanego pojazdu i doprowadził go do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w postaci pieniędzy w kwocie 16.900,00 zł, uszczuplając także w ten sposób zaspokojenie swego wierzyciela tj. o przestępstwo z art 286 § 1 k.k. i art 300 § 2 k.k. w zw. z art 11 § 2 k.k. w zw. z art 64 § 1 k.k. Sprawa następnie została przekazana do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w (...) (akt oskarżenia – k. 548 – 557 akt sprawy (...) SR w (...) postanowienie – k. 568 - 569 akt sprawy(...) SR w (...).

Wyrokiem z dnia 17 grudnia 2013 roku Sąd Rejonowy w(...)w sprawie sygn. akt (...) uniewinnił J. G. (1) od w/w zarzutu, uznając jednocześnie J. G. (2) za winną popełnienia tego przestępstwa z drobnymi modyfikacjami, co do opisu czynu i za to ją skazał. Podstawą uniewinnienia J. G. (1) był brak możliwości ustalenia tego kiedy podpisał on umowę sprzedaży przedmiotowego samochodu. Czy jak twierdził miało to miejsce jeszcze przed jego zabezpieczeniem przez organy ścigania, czy też już później. W tej sytuacji Sąd stosując regułę wyrażoną wówczas w art 5 § 2 k.p.k. rozstrzygnął wszelkie niedające się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego i uniewinnił go od tego czynu (wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 53 – 59).

Z wyrokiem tym nie zgodził się Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w (...) wnosząc od niego apelację na niekorzyść oskarżonego J. G. (1) w zakresie uniewinnienia go oraz na niekorzyść oskarżonej J. G. (2) w zakresie kary i rozstrzygnięcia o kosztach. Po rozpoznaniu przedmiotowej apelacji Sąd Okręgowy w (...) wyrokiem z dnia 28 maja 2014 roku wydanym w sprawie (...) uchylił przedmiotowy wyrok w części dotyczącej J. G. (2) i sprawę w tym zakresie przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w (...). W pozostałym zakresie wyrok ten utrzymał w mocy podzielając argumentację Sądu Rejonowego (apelacja – k. 60 – 221, wyrok wraz z uzasadnieniem – k. 76 – 88).

Rozpoznając ponownie przedmiotową sprawę, z tym, że jedynie co do J. G. (2) prawomocnym wyrokiem z dnia 30 kwietnia 2015 roku Sąd Rejonowy w (...) w sprawie sygn. akt(...) skazał ją za czyn z art 300 § 2 k.k. (wyrok z dnia 30.04.2015r wraz z uzasadnieniem – k. 89 – 102).

J. G. (1) przebywa obecnie nieprzerwanie od momentu zatrzymania w 2012 roku w Zakładzie Karnym, gdzie odbywa długoletnie kary pozbawienia wolności. Jest żonaty z J. G. (2) i posiada troje dzieci w wieku (...), (...) oraz (...) Nie posiada żadnych dochodów (oświadczenie majątkowe – k. 15 – 16).

J. G. (1) do chwili obecnej był trzynastokrotnie karany sądownie, głównie za przestępstwa przeciwko mieniu. Ostatni wyrok wydany został przez Sąd Rejonowy w (...) właśnie w sprawie (...)będącej konsekwencją pierwotnie prowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną w (...) postępowania w sprawie (...) i orzeczona została nim kara łączna pozbawienia wolności dwa lata i osiem miesięcy (karta karna powoda – k. 142 – 145).

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił głównie w oparciu o dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy niniejszej oraz aktach sprawy sygn. akt (...) Sądu Rejonowego w(...). Tak ustalony stan faktyczny był w zasadzie bezsporny. Strony nie zgłaszały dalszych wniosków dowodowych i zbędne było dalsze prowadzenie postępowania dowodowego w sprawie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo, jako bezzasadne podlegało oddaleniu.

Powód w sprawie niniejszej zgłosił roszczenie, które raz określił mianem zadośćuczynienia, ale w innych miejscach określał je odszkodowaniem. Podstawą faktyczną tego żądania zdaniem powoda było nieuzasadnione postawienie mu przez Prokuraturę Apelacyjną w (...) zarzutu popełnienia przestępstwa od którego, to zarzutu został prawomocnie uniewinniony przez Sąd Rejonowy w (...) Zdaniem powoda został on w ten sposób skrzywdzony, a przede wszystkim w ramach tego postępowania był on tymczasowo aresztowany.

Podstawą prawną roszczeń powoda jest art 417 § 1 k.c., który to stanowi, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Przepis ten wprowadza odpowiedzialność Skarbu Państwa za bezprawne działania swoich organów w zakresie tzw. imperium. W tym przypadku jest to podwyższona odpowiedzialność, albowiem opiera się ona o zasadę ryzyka, a zatem powód nie ma obowiązku udowodnienia winy organu, czy też podmiotu reprezentującego pozwanego, tylko pozwany musi ewentualnie udowodnić, iż szkoda została wyrządzona wyłącznie przez działanie osoby trzeciej, samego poszkodowanego, albo siły wyższej. Nie mniej jednak w przypadku oparcia roszczenia o tę podstawę prawną powód musi udowodnić po pierwsze wystąpienie określonego działania bądź też zaniechania pozwanego, następnie szkodę czy też krzywdę i dalej związek przyczynowo skutkowy pomiędzy jednym, a drugim. Jednocześnie, jako, że roszczenie powoda dotyczy odpowiedzialności pozwanego za naruszenie szeroko pojętych dóbr osobistych powód nie musi dowodzić bezprawności działania pozwanego, albowiem korzysta z domniemania bezprawności. Tym samym to pozwany musi udowodnić działanie w granicach porządku prawnego.

Zatem rozważania czy działania funkcjonariuszy Prokuratury Apelacyjnej w (...) było działaniem niezgodnym z prawem w rozumieniu art. 417 § 1 k.c. należy rozpocząć od wyjaśnienia pojęcia "niezgodnego z prawem działania" przy wykonywaniu władzy publicznej. W wyroku z dnia 19 kwietnia 2012 r., sygn. akt IV CSK 406/11 Sąd Najwyższy wyjaśnił, iż zachowanie niezgodne z prawem to zachowanie sprzeczne z porządkiem prawnym, polegające na sprzeczności między zakresem kompetencji organu, sposobem jego postępowania i treścią rozstrzygnięcia wynikającymi z wzorca ustawowego, a jego działaniem rzeczywistym. W wyroku z dnia 4 grudnia 2013 r., II BP 6/13, podobnie jak w wyroku z dnia 12 września 2008 r., sygn. akt I BP 2/08 Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że niezgodność z prawem rodząca odpowiedzialność odszkodowawczą Skarbu Państwa musi polegać na oczywistej i rażącej obrazie prawa. Nie jest nią natomiast wybór jednej z możliwych interpretacji przepisów prawa. Z kolei w wyroku z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt. IV CSK 165/12 Sąd Najwyższy stwierdził, iż czynności organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości związane z wypełnianiem ich ustawowych obowiązków nie mają charakteru działań niezgodnych z prawem także wtedy, gdy przeprowadzone postępowanie karne zakończyło się wydaniem prawomocnego wyroku uniewinniającego. Obywatele muszą bowiem w interesie ochrony dobra wspólnego, jakim jest bezpieczeństwo publiczne, ponosić ryzyko związane z legalnym wdrożeniem postępowania karnego. Nie ulega więc wątpliwości, że jeżeli zachodzi uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, wszczęcie śledztwa lub dochodzenia jest działaniem zgodnym z prawem.

W sprawie niniejszej bez wątpienia wszczęcie postępowania przygotowawczego w zakresie dotyczącym postawionego powodowi zarzutu, od którego później został uniewinniony przez Sąd Rejonowy, było w pełni uzasadnione. Istota postępowania karnego sprowadza się do tego, iż dopóki nie ma prawomocnego wyroku karnego skazującego nie ma pewności w znaczeniu publicznym, co do tego, iż dana osoba dopuściła się zarzucanego mu czynu. Podstawą wszczęcia postępowania przygotowawczego, a dalej wniesienia aktu oskarżenia do Sądu jest uzasadnione podejrzenie popełnienia przestępstwa, a nie pewność co do tego, iż przestępstwo zostało popełnione. Taka pewność jest dopiero w momencie prawomocnego skazania oskarżonego. W sprawie niniejszej zarzut, jaki postawiono powodowi, dotyczył zarówno jego, jak i jego małżonki, co do której, co istotne, został wydany prawomocny wyrok karny skazujący. Same zatem okoliczności faktyczne czynu zarzuconego powodowi, zostały de facto potwierdzone w postępowaniu sądowym. Inna była jedynie dokonana przez Sąd ocena udziału powoda w tych zdarzeniach, która również co istotne, ustalona została o wyrażoną w art 5 § 2 k.p.k. (w jego wersji sprzed dnia 01.07.2015r) zasadę rozstrzygania wszelkich nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego. Oznacza to tylko i wyłącznie to, że Prokurator w postępowaniu sądowym nie podołał obowiązkowi udowodnienia powodowi tego, iż działał on wspólnie i w porozumieniu ze współoskarżoną małżonką.

Odnosząc się do kwestii stosowania w sprawie niniejszej środka zapobiegawczego wskazać należy, iż z ustalonego stanu faktycznego jednoznacznie wynika, iż środek taki w tym przypadku nie był stosowany. Podnieść należy, iż postępowanie przeprowadzone w sprawie sygn. akt (...) jest niejako pokłosiem wcześniej prowadzonego postępowania przygotowawczego przez Prokuraturę Krajową, a potem Prokuraturę Apelacyjną w (...) Właśnie w tym wcześniejszym postępowaniu powód został tymczasowo aresztowany (postanowienie z dnia 12.11.2012r). W sprawie niniejszej zaś zarzut został mu postawiony dopiero w dniu 12 lutego 2013 roku, w okresie kiedy to pozostawał on już do wyłącznej dyspozycji Sądu Rejonowego w (...) i jednocześnie odbywał karę pozbawienia wolności.

Trudno też w ocenie Sądu Okręgowego ustalić w czym powód upatruje swoją szkodę i krzywdę. Niewątpliwie powód nie jest osobą o nieskazitelnym charakterze i samo postawienie mu zarzutów karnych oraz prowadzenie postępowania karnego nie było dla niego niczym nowym. Jest on w tym zakresie osobą doświadczoną i posiadającą określoną historię. Postawienie kolejnego zarzutu w tym zakresie niewiele zmieniło. Szczególnie w sytuacji, gdy powód w tym okresie przebywał w zakładzie karnym i odbywał wcześniej orzeczone kary pozbawienia wolności. Nadto twierdzenia powoda w tym zakresie są na tyle lakoniczne iż w zasadzie nie pozwalają na czynienie jakichkolwiek ustaleń. Trudno przypuszczać, iż akurat postawienie powodowi tego jednego zarzutu doprowadziło do rozpadu jego małżeństwa. Powód zdaje się działać na zasadzie zostałem uniewinniony więc żądam odszkodowania. Nie w taki sposób jednakże ukształtowana jest odpowiedzialność pozwanego. Powód popełniając liczne czyny zabronione, działając przeciwko współobywatelom i organom państwa musi liczyć się z tym, iż może zostać niezasadnie oskarżony o popełnienie przestępstwa, którego akurat nie popełnił. Takie jest niejako ryzyko drogi życiowej, którą sobie obrał. Trudno przyjąć, aby za wybory powoda odpowiedzialność ponosił Skarb Państwa, który odpowiedzialny jest za zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim. Stąd też również ta okoliczność nie została przez powoda i również dlatego powództwo podlegało oddaleniu.

Orzeczenie o kosztach procesu wydano w oparciu o treść art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi procesowemu jego koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Na zasądzone na rzecz pozwanego koszty składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.600,00 zł. Sąd Okręgowy nie znalazł żadnych przyczyn, dla których wobec powoda należałoby zastosować dobrodziejstwo art. 102 kpc i nie obciążać go w ogóle kosztami zastępstwa procesowego. Sąd podziela pogląd, wyrażony przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w sprawie Sygn. akt I ACz 961/12 w postanowieniu z 2012-06-29, że podstawy do zastosowania art. 102 k.p.c. należy poszukiwać w konkretnych okolicznościach sprawy, przekonujących o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne. Należą do nich fakty związane z samym procesem, jak i leżące poza nim, które powinny być oceniane pod kątem zasad współżycia społecznego, w świetle których uzasadniona jest ocena, że zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony. Sam stan majątkowy strony nie stanowi przy tym okoliczności wyłączenie decydującej o zastosowaniu normy art. 102 k.p.c. O ile bowiem stan majątkowy może uzasadniać zwolnienie strony od kosztów sądowych w całości lub w części, co wiąże się z zagwarantowaniem jej prawa do sądu, to strona prowadząc proces powinna liczyć się z ewentualnym obowiązkiem pokrycia kosztów obrony strony przeciwnej. Podobnie wypowiedział się Sąd Najwyższy w postanowieniu z 20.04.2012r III CZ 17/12 : Hipoteza przepisu art. 102 k.p.c., odwołująca się do występowania "wypadków szczególnie uzasadnionych", pozostawia sądowi orzekającemu swobodę oceny czy fakty związane z przebiegiem procesu, jak i dotyczące sytuacji życiowej strony, stanowią podstawę do nie obciążania jej kosztami procesu. Prawo do sądu nie oznacza przyzwolenia na konstruowanie dowolnych roszczeń, opartych wyłącznie na subiektywnym przekonaniu powoda. Poczucie krzywdy, które niewątpliwie zmotywowało powoda do wytoczenia powództwa, nie jest okolicznością uzasadniającą odstąpienie do reguły, określonej w art. 98 kpc ( postanowienie Sądu Najwyższego z 12.10.2011r. II CZ 78/11 ). Kolejnym argumentem przeciwko uznaniu, że zachodzi przypadek szczególny z art. 102 kpc jest wysokość dochodzonego roszczenia. Powód domaga się w pozwie kwoty rażąco wygórowanej. Kwoty zadośćuczynienia muszą mieścić się w granicach pewnego rozsądku. W tej sprawie powód także pod tym względem nie zachował żadnych rozsądnych proporcji. Z tego względu Sąd Okręgowy podziela stanowisko Sądu Najwyższego z postanowienia z 05.12.2012r sygn. akt I CZ 43/12, że jeżeli strona żąda zadośćuczynienia rażąco wygórowanego, to musi się liczyć, że stopień przegrania przez nią sprawy znajdzie wyraz w orzeczeniu końcowym co do wysokości kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji wyroku.