Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2016 r.

Sąd Rejonowy we Włocławku Wydział I Cywilny

Przewodniczący: SSR Monika Drzewiecka

Protokolant: st. sekr. sądowy Wioletta Rosołowska

po rozpoznaniu w dniu 11 października 2016 r. we Włocławku na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko J. G.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  kosztami procesu obciąża powoda.

UZASADNIENIE

W dniu 17 marca 2015r. powód (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew przeciwko pozwanemu J. G.. Powód domagał się zasądzenia od pozwanego kwoty 529,71 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 18 marca 2015 roku do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, iż swoje roszczenie wywodzi z umowy o przyznanie limitu kredytowego zawartej pomiędzy (...) Bank (...) Spółka Akcyjna we W. a J. G.. Zgodnie z zawartą umową Bank pozostawił do dyspozycji pozwanego kwotę przyznanego limitu kredytowego, zaś J. G. zobowiązał się do spłaty zaciągniętego kredytu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami oraz kosztami i opłatami. Pozwany skorzystał z przyznanego limitu kredytowego i otrzymał z tego tytułu środki pieniężne, w kwocie która na dzień cesji wierzytelności wynosiła 309,95 zł. Pierwotny wierzyciel zbył przedmiotowa wierzytelność na rzecz powoda na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 czerwca 2014 roku. Pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty limitu kredytowego.

Postanowieniem z dnia 25 marca 2015r. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie, sygn. VI Nc-e 490362/15 stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy do tutejszego Sądu.

W dniu 06 sierpnia 2015r. Sąd Rejonowy we Włocławku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym zgodnie z żądaniem pozwu.

Pozwany wniósł sprzeciw, zaskarżając nakaz zapłaty w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. W uzasadnieniu J. G. podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Zdaniem pozwanego powód nie udowodnił wysokości dochodzonej kwoty i zasadności sposobu jej naliczenia. Zdaniem pozwanego, powód nie przedstawił żadnego dowodu na fakt, że kwota określona w umowie przelewu odpowiada rzeczywistej wysokości długu.

W piśmie procesowym z dnia 12 maja 2016r. powód podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o uwzględnienie powództwa w całości. Powód złożył wniosek o zwrócenie się do poprzednika prawnego o przedstawienie dokumentacji (wskazanej w treści pisma) i przeprowadzenie z niej dowodu, celem wykazania, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia oraz na okoliczność wysokości, wymagalności roszczenia powoda.

W piśmie procesowym z dnia 21 czerwca 2016r. pozwany podtrzymał swoje stanowisko w sprawie, w tym również podniesiony zarzut przedawnienia, który zdaniem pozwanego nie został przerwany.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 13 czerwca 2007 roku pomiędzy J. G. a (...) Bankiem S.A. z siedzibą we W. została zawarta umowa o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej (...) nr (...). Na podstawie zawartej umowy Bank udzielił pozwanemu limitu kredytowego do kwoty 500 zł i wydał kartę kredytową. Pozwany zobowiązał się do dokonywania comiesięcznych spłat, stanowiących co najmniej 5% kwoty wykorzystanego kapitału wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami. W § 8 umowy określono, iż umowa o przyznanie limitu kredytowego zostaje zawarta na okres jednego roku, tzn. do dnia 13 czerwca 2008 roku a umowa o kartę kredytową zostaje zawarta na okres trzech. Jednocześnie zastrzeżono, iż bank będzie automatycznie przedłużał umowę o przyznanie limitu kredytowego na kolejne roczne okresy, a umowę o kartę kredytową na kolejne trzyletnie okresy, o ile posiadacz rachunku nie wypowie danej umowy najpóźniej na 30 dni przed upływem okresu, na jaki została zawarta albo nie zajdą inne, określone w regulaminie limitu zdarzenia wykluczające możliwość przedłużenia umowy.

Dowód: umowa o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej (...) k. 26-27

Pozwany nie dotrzymał warunków umowy, nie wywiązał się ze swojego zobowiązania, dlatego też bank wypowiedział pozwanemu umowę o limit kredytowy i kartę pismem z dnia 24 maja 2011r. , doręczonym pozwanemu w dniu 30 maja 2011r., ze skutkiem na dzień 29 czerwca 2011r.

Dowód: wypowiedzenie umowy z zpo – k. 102-104

W dniu 27 czerwca 2014 roku pomiędzy powodem a (...) Bank (...) S.A. z siedzibą we W. doszło do zawarcia umowy przelewu wierzytelności. Przekazane wierzytelności, w tym między innymi wierzytelność przypadająca od pozwanego, zostały wskazane w liście wierzytelności stanowiącej załącznik do zawartej umowy. Umowa przelewu została zawarta pod warunkiem zawieszającym, iż Fundusz zapłaci Bankowi umówioną cenę. Wierzytelności przeszły na (...) Wierzytelności Detalicznych Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. z dniem zapłaty zgodnie z § 5 pkt 1 zawartej umowy.

Dowód: umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami – k. 28-44; oświadczenie – k. 45-46; wyciąg z rejestru funduszy inwestycyjnych wraz z postanowieniami – k. 56-58.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony oraz tych okoliczności, które nie były przedmiotem sporu miedzy stronami. W realiach przedmiotowej sprawy za bezsporne uznać należy zawarcie przez pozwanego umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej MAXIMA PLUS, która następnie była przedmiotem cesji. Na podstawie zawartej umowy Bank udzielił pozwanemu limitu kredytowego do kwoty 500 zł i wydał kartę kredytową. Pozwany zobowiązał się do dokonywania comiesięcznych spłat, stanowiących 5% kwoty wykorzystanego kapitału wraz z należnymi opłatami, prowizjami i odsetkami.

Niewątpliwie roszczenie powoda znajduje uzasadnienie w przepisach prawa w tym art. 69 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Prawo bankowe, zgodnie z którym przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Stosownie do postanowień art. 75 ust. 1 pr. bank. w razie stwierdzenia przez bank kredytujący, że warunki udzielenia kredytu nie zostały dotrzymane, albo w razie utraty przez kredytobiorcę zdolności kredytowej bank może obniżyć kwotę przyznanego kredytu albo wypowiedzieć umowę kredytu. Ustawodawca przyznał bankowi prawo do wypowiedzenia umowy kredytowej, a więc nie nakłada na niego obowiązku wypowiedzenia umowy kredytu w każdym przypadku spełnienia się wyżej wymienionych przesłanek. Termin wypowiedzenia, o ile strony nie określą w umowie dłuższego terminu, wynosi 30 dni. Sąd nie miał zatem żadnych wątpliwości, iż pozwany w sposób ważny i skuteczny zaciągnął zobowiązanie względem banku. A ponieważ pozwany nie dotrzymał warunków umowy i nie spłacał rat, bank rozwiązał umowę na skutek oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, co spowodowało zakończenie węzła obligacyjnego ze skutkiem na dzień 29 czerwca 2011 roku. Tego dnia całe roszczenie banku stało się wymagalne. Należy podkreślić, iż pozwany nie kwestionował faktu wypowiedzenia umowy.

Zgodnie z umową z dnia 13 czerwca 2007 roku pozwanemu jako posiadaczowi karty kredytowej przyznany został kredyt odnawialny z limitem 500 zł z którego mógł – na określonych zasadach – korzystać przez cały okres trwania umowy. Z momentem jej rozwiązania uprawnienie to ustało, powstał natomiast obowiązek spłaty istniejącego zadłużenia. Dla przyjęcia przedstawionego poglądu decydujący jest odnawialny charakter udzielonego pozwanemu kredytu i możliwość korzystania z niego przez cały czas trwania umowy. Brak wpłat kwot minimalnych powodował natomiast narastanie odsetek i naliczanie opłat karnych, co nie ma związku z wymagalnością roszczenia.

Powód w złożonym pozwie żądał od pozwanego kwoty 529,71 zł na którą składają się kwoty: 309,95 zł z tytułu niespłaconego kapitału, 35,70 zł z tytułu niespłaconych odsetek karnych naliczonych przez poprzednika prawnego powoda, 42,26 zł z tytułu niespłaconych odsetek umownych naliczonych przez poprzednika prawnego powoda, 25,03 zł tytułem odsetek ustawowych naliczonych przez powoda, 117,75 zł tytułem niespłaconych kosztów. Powyższe kwoty zostały naliczone zgodnie z zapisami umowy o przyznanie limitu kredytowego i wydanie karty kredytowej (...) nr (...). Sąd uznał, iż powód wykazał wysokość roszczenia z tytułu zawartej z pozwanym umowy o kartę kredytową; pozwany nie przedstawił żadnych dokumentów świadczących o spłacie długu. Wskazać również należy, iż umowa przelewu wierzytelności została skutecznie zawarta, zatem powód miał legitymację procesową. Całość powyższych rozważań daje asumpt do wniosku, iż powód udowodnił żądanie pozwu.

Odnieść się w tym miejscu należy co do podniesionego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z przepisem art. 6 nieobowiązującej już ustawy z dnia 12 września 2002 roku o elektronicznych instrumentach płatniczych roszczenia z tytułu umowy o elektroniczny instrument płatniczy przedawniały się z upływem 2 lat. Wskazana ustawa została uchylona przez ustawę z dnia 12 lipca 2013 roku o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw, która to w przepisie art. 38 stanowiła, iż traci moc ustawa z dnia 12 września 2002 r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. z 2012 r. poz. 1232). Jednocześnie jednak ustawa uchylająca przewidywała, iż do przedawnienia roszczeń z tytułu umów o elektroniczny instrument płatniczy, powstałych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy i nieprzedawnionych do tego czasu, stosuje się przepisy dotychczasowe. Ustawa z dnia 12 lipca 2013 roku weszła w życie z dniem 7 października 2013 roku.

W świetle powyższego zasadnym jest wniosek, iż dla roszczeń banku powstałych przed dniem 7 października 2013 roku będą miały zastosowanie szczególne zasady wynikające z ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, tj. 2 –letni termin przedawnienia. Natomiast dla roszczeń, które powstały dopiero po tej dacie, zastosowanie znajdą ogólne zasady przedawnienia określone w przepisie art. 118 k.c., tj. 3-letni termin związany z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Powód nie udowodnił przed Sądem, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia. Wskazać w tym miejscu należy, że powód złożył wniosek (k. 97) o zobowiązanie poprzednika prawnego powoda (...) Bank (...) S.A. (dawniej (...) Bank S.A.) na mocy art. 248 § 1 kpc do przedstawienia dokumentacji dotyczącej postępowania klauzulowego oraz wszelkich postępowań egzekucyjnych prowadzonych przeciwko pozwanemu, wszczętych na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przeciwko pozwanemu w związku z brakiem wykonywania postanowień umowy o przyznanie limitu kredytowego o nr. (...) z dnia 07 marca 2009r. i dopuszczenie dowodu z tych dokumentów, na okoliczność wysokości, wymagalności roszczenia powoda a także przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia. Na marginesie wskazać należy, że powód wskazał nr umowy, która nie stanowi przedmiotu sprawy.

Powód wskazał również, że sam zwrócił się do poprzednika prawnego o stosowne dokumenty, jednakże ich nie otrzymał. (k. 97).

Zgodnie z wnioskiem powoda, Sąd zwrócił się do (...) Bank (...) S.A. o przedłożenie stosownych dokumentów, w odpowiedzi na co poprzedni prawny powoda, powołując się na tajemnicę bankową, odmówił udzielenia informacji. Stąd Sąd pominął wniosek dowodowy powoda dot. wnioskowanej dokumentacji, z uwagi na fakt, iż powód tej dokumentacji nie przedłożył. Wskazać również należy, iż powód informował w maju 2016r. Sąd, że zwrócił się o przedmiotową dokumentację, jednakże do zamknięcia rozprawy w październiku 2016r., tej dokumentacji nie przedłożył.

Należy w tym miejscu zauważyć i przypomnieć powodowi, że to powód mający w tym interes prawny winien pozyskać we własnym zakresie dokumenty potwierdzające jego argumenty przemawiające za zasadnością dochodzonego roszczenia, bowiem to w jego interesie leży udowodnienie tezy określonej w pozwie. Przerzucanie tego obowiązku na sąd rozstrzygający sprawę nie może odnieść oczekiwanego przez powoda skutku i byłoby sprzeczne z treścią art. 6 k.c. (tak: Sąd Okręgowy w Gliwicach, wyrok z dnia 14 czerwca 2016r., X Ga 186/16).

Bank wypowiedział pozwanemu umowę o limit kredytowy i kartę pismem z dnia 24 maja 2011r., doręczonym pozwanemu w dniu 30 maja 2011r., skutkiem czego było rozwiązanie umowy i wymagalność całego roszczenia w terminie 30 dni. Od wskazanego terminu do daty złożenia pozwu upłynął okres prawie 4 lat, a termin przedawnienia jak wyżej wskazano, wynosi 2 lata, co uzasadnia uznanie roszczenia za przedawnione.

Uznając zatem, iż doszło do przedawnienia roszczenia Sąd powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 kpc w myśl zasady odpowiedzialności strony za wynik procesu.