Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: st. sekr. sąd. Milena Bartłomiejczyk

po rozpoznaniu w dniu 7 grudnia 2016 roku w Łodzi

sprawy z powództwa K. G.

przeciwko (...) S.A. w W.

o zapłatę:

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.000 złotych (dziesięć tysięcy) tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 lutego 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 330 (trzysta trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 404 złotych (czterysta cztery) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

5.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa;

6.  zwraca powodowi kwotę 800 złotych (osiemset) z zaliczek uiszczonych w dniu 12.01.2015 roku i zaksięgowanej pod pozycją 2411 150027 i w dniu 11.12.2015 i zaksięgowanej pod pozycją 2411 151256;

7.  zwraca pozwanemu kwotę 97,92 złotych (dziewięćdziesiąt siedem 92/100) z zaliczki uiszczonej w dniu 08.12.2015 i zaksięgowanej pod pozycją 2411 151238.

Sygn. akt I C 731/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 30 lipca 2014 roku K. G. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia z odsetkami ustawowymi od dnia 17 lutego 2014 roku do dnia zapłaty oraz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazano, że w dniu 8 lutego 2011 roku doszło do wypadku drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód powoda, zaś sam powód doznał obrażeń ciała. Sprawca zdarzenia posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...). Szkoda rzeczowa została przez pozwanego naprawiona. Pozwany uznał roszczenie w zakresie zadośćuczynienia do wysokości 5.000 zł i uznaną kwotę wypłacił. W ocenie powoda wypłacona tytułem zadośćuczynienia kwota jest nieadekwatna do doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu.

/pozew k. 2-5/

W odpowiedzi na pozew z dnia 25 sierpnia 2014 roku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego wniosło o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności. Przyznał fakt wypłaty w postępowaniu likwidacyjnym kwoty 5000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 86,62 zł tytułem części kosztów zakupu lekarstw, zakupu kołnierza i kosztów badań RTG. Zakwestionował natomiast wysokość kwoty dochodzonej niniejszym pozwem wskazując, że żądanie pozwu jest wygórowanie i nieuzasadnione.

/odpowiedź na pozew k. 43-45/

Do zamknięcia rozprawy strony pozostały przy dotychczasowych stanowiskach.

/protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016 roku – zapis a płycie CD k. 256/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 8 lutego 2011 roku w Ł. doszło do wypadku drogowego, w którym w tył samochodu osobowego kierowanego przez powoda uderzył inny pojazd.

/bezsporne/

W wyniku zdarzenia powód doznał urazu bezwładnościowego kręgosłupa szyjnego. Wtórnie rozwinął się u powoda pourazowy zespół szyjny korzeniowo bólowy utrzymujący się ponad 6 miesięcy. Nadto powód doznał urazu kręgosłupa w odcinku lędźwiowym oraz uraz barku lewego bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym.

/opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 126-127, opinia pisemna biegłego sądowego ortopedy M. S. k. 189-191/

W dniu wypadku, w związku z odczuwanymi dolegliwościami powód zgłosił się po pomoc do Wojewódzkiej (...) w Ł..

Po wypadku powód rozpoczął leczenie neurologiczne i ortopedyczne w ZOZ MSWiA w Ł. oraz w (...). Sp. z o.o. z siedzibą w (...) Centrum Medyczne (...) w Ł..

Nadto powód leczył się także w (...) ZOZ MSW w Ł..

Z powodu urazu kręgosłupa szyjnego powód odbywał także rehabilitację.

/dokumentacja medyczna k. 9-26, 29-34, 73, 88-96, 98-99, 121-125, 129-165/

Powód przed wypadkiem nie leczył się neurologicznie ani ortopedycznie. Powód leczył się jedynie na nadciśnienie.

/zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016 roku zapis na płycie CD k. 256 adnotacja 00:15:52 – 00:28:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół rozprawy z dnia 63-64

W czasie wypadku powód był funkcjonariuszem Służby Więziennej.

Orzeczeniem nr (...) z dnia 29 sierpnia 2011 roku Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA w Ł. na podstawie badania powoda przyznano powodowi 15 % uszczerbek na zdrowiu w tym 10 % z tytułu przebytego urazku kręgosłupa szyjnego z ograniczeniem ruchomości szyi, 5 % z tytułu pourazowego zespołu korzeniowego szyjnego oraz 0% z tytułu przebytego stłuczenia dolnej części grzbietu i miednicy bez trwałych następstw. W orzeczeniu zasugerowano skierowanie powoda na komisję celem określenia dalszej przydatności do służby.

/orzeczenie z dnia 29 sierpnia 2011 roku k. 27/

Orzeczenie Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA z dnia 29 sierpnia 2011 roku zostało wystawione 6 miesięcy po urazie i w tym czasie mogło występować ograniczenie ruchomości szyi. Orzeczenie to dotyczyło długotrwałego, a nie trwałego uszczerbku na zdrowiu powoda. Długotrwały uszczerbek na zdrowiu jest to upośledzenie funkcji narządu ruchu wywołane urazem które trwa powyżej 6 miesięcy i może ulec poprawie. Nie ma żadnych dowodów na to jak długo upośledzenie funkcji narządu ruchu trwało u powoda i kiedy uległo radykalnej poprawie.

/opinia pisemna uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy M. S. k. 219-220 wraz z opinią ustną uzupełniającą protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016 roku – zapis na płycie CD k. 256/

Orzeczeniem nr 84/2012 roku Wojewódzka Komisja Lekarska MSWiA w Ł. uznała powoda za zdolnego do dalszej służby.

/orzeczenie nr (...) k. 28/

Orzeczeniem nr (...) Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA w Ł. stwierdzono, że z uwagi na przebyty uraz kręgosłupa szyjnego, zmiany zwyrodnieniowe z dyskopatią C5 C6 C7, nadciśnienie tętnicze, otyłość, zaburzenia neurasteniczno –lękowe, astygmatyzm krótkowzroczny oka prawego i krótkowzroczność oka lewego oraz objawy uszkodzenia nerwu łokciowego prawego, że powód jest całkowicie niezdolny do służby w (...) Więziennej i został zaliczony do III grupy inwalidzkiej. Nadto uznano, że powód jest zdolny do pracy.

/orzeczenie Nr (...) k. 112-116/

Wszystkie schorzenia wymienione w rozpoznaniu są przyczyną uznania powoda za niezdolnego do służby. Przebyty uraz kręgosłupa szyjnego był jednym z czynników powodujących uznanie inwalidztwa III grupy, jednak podstawowym schorzeniem były zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, które to schorzenie jest chorobą samoistną. Na niezdolność składa się ogólny stan zdrowia osoby, co do której orzeka się niezdolność i te przyczyny zostały wymienione w rozpoznaniu. W ocenie ortopedycznej przebyty uraz kręgosłupa szyjnego nie może stanowić o niezdolności do służby. Słowo "przebyty" oznacza zaznaczenie w wywiadzie, że do takiego urazu doszło, ale nie oznacza upośledzenia funkcji i nic nie mówi o następstwach przebytego urazu. Zaliczenie powoda do III grupy inwalidzkiej nie stanowi podstawy do uznania istnienia trwałego uszczerbku na zdrowiu.

/opinia pisemna uzupełniająca biegłego sądowego ortopedy M. S. k. 219-220 wraz z opinią ustną uzupełniającą protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016 roku – zapis na płycie CD k. 256/

W dniu 20 lutego 2015 roku Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w Ł. wydał rozkaz personalny, w którym stwierdził wygaśniecie stosunku służbowego z dniem 20 lutego 2015 roku w związku z ostatecznym rozpoznaniem u powoda przez komisję lekarską całkowitej niezdolności do służby.

/rozkaz personalny k. 111/

W badaniu klinicznym u powoda nie stwierdzono neurologicznie objawów ogniskowych. Ruchomość kręgosłupa szyjnego była zachowana przy czym występowała bolesność przy skrajnych ustawieniach i odgięciach do tyłu. Nie stwierdzono u powoda zaników mięśni w zakresie obręczy barkowej, ruchy w stawach ramienno- barowych w krańcowym zakresie ruchu po stronie prawej nieco bolesne.

/opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 126-127/

W badaniu ortopedycznym z dnia 18 lutego 2016 roku odnotowano bolesność ruchów kręgosłupa w odcinku szyjnym w maksymalnym zakresie ruchów. Nie stwierdzono wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych. Nie stwierdzono zaników mięśniowych w kończynach, zaś ruchy w stawach obu kończyn były w pełnym zakresie.

/opinia pisemna biegłego sądowego ortopedy M. S. k. 189-191/

Z punktu widzenia neurologicznego powód w wyniku wypadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 % z tytułu pourazowego zespołu korzeniowego szyjnego ustalonego na podstawie punktu 94a tabeli uszczerbków stanowiącej załącznik do Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 r. w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania - Dz.U.2002.234.1974 ze zm.).

Aby uznać, co najmniej długotrwały uszczerbek na zdrowiu na skutek wypadku objawy chorobowe muszą trwać powyżej 6 miesięcy. O wysokości tego uszczerbku decydują objawy przedmiotowe występujące u pacjenta. Maksymalny 20% uszczerbek z tytułu pourazowego zespołu korzeniowego szyjnego ustalany na podstawie punktu 94a ww. tabeli jest orzekany w sytuacjach, gdzie oprócz bólowych objawów korzeniowych, występują niedowłady, zaniki mięśniowe, zmiany w odruchach i/lub korzeniowe zaburzenia czucia. Stopień uszczerbku na zdrowiu określa się w zależności od nasilenia i konstelacji wymienionych objawów.

Z punktu widzenia neurologicznego brak pourazowych zmian strukturalnych w kręgosłupie szyjnym nie może przesądzać o uszczerbku na zdrowiu, bowiem przy urazie zgięciowym dochodzi nie tyle do uszkodzenia części kostnych, co do uszkodzenia aparatu mięśniowego, więzadłowego, ścięgnowego szyi i części chrzęstnych. Zmiany tego typu nie ujawniają się w badaniach radiologicznych.

Objawy urazu bezwładnościowego kręgosłupa szyjnego przy prawidłowym leczeniu mogą trwać zwykle od kilku do kilkunastu miesięcy, a czasami mogą mieć charakter utrwalony.

Z punktu widzenia neurologa – na co wskazuje dokumentacja medyczna powoda - powód był leczony prawidłowo. Leczony był zarówno przez neurologa i ortopedę. Korzystał także z rehabilitacji.

Z punktu widzenia neurologa dolegliwości bólowe związane z urazem kręgosłupa szyjnego mogły mieć nasilenie znaczne przez okres 6 tygodni. Później mogły mieć charakter umiarkowany i malejący, ale utrzymywać się mogły ponad 6 miesięcy.

/opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu neurologii A. N. k. 126-127 wraz z opinią pisemna uzupełniająca biegłego sądowego neurologa A. N. k. 200-201/

Z punktu widzenia ortopedycznego wypadek powoda nie spowodował u niego wystąpienia trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Przebyty uraz kręgosłupa w odcinku szyjnym i lędźwiowym oraz uraz barku lewego nie powodują upośledzenia funkcji tych narządów stopniu pozwalającym na orzeczenie trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Aby móc uznać istnienie trwałego uszczerbku na zdrowiu powstałego w wyniku urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym według pkt 89 a ww. tabeli musi występować ograniczenie ruchomości powyżej 20 stopni w zakresie rotacji lub zginania, czego biegły w badaniu nie stwierdził.

Według oceny ortopedycznej można przyjąć, że u powoda w skutek leczenia doszło do wyleczenia i dlatego ortopedycznie biegły nie stwierdził u powoda trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Długotrwały uszczerbek na zdrowiu jest to upośledzenie funkcji narządu ruchu wywołane urazem które trwa powyżej 6 miesięcy i może ulec poprawie. Nie ma żadnych dowodów na to jak długo upośledzenie funkcji narządu ruchu trwało u powoda i kiedy uległo radykalnej poprawie, bo nie ma na to żadnych dowodów.

Leczenie doprowadziło do poprawy stanu zdrowia powoda i w trakcie badania ortopedycznego biegły ortopeda M. S. nie stwierdzał upośledzenia funkcji narządów ruchu.

Z ortopedycznego punktu widzenia rozmiar cierpień fizycznych bezpośrednio po urazie był średniego stopnia , a następnie zmniejszał się.

Dolegliwości bólowe są odczuciami subiektywnymi zależnymi od indywidualnego progu bólowego, nie poddające się obiektywnej weryfikacji przez biegłego, jednak w dostępnej dokumentacji lekarskiej znajdują się adnotacje, że powód zgłaszał dolegliwości bólowe lekarzowi jeszcze w 2015 roku.

W ocenie ortopedycznej brak jest podstaw do przyjęcia, aby dolegliwości, które powód zgłaszał w 2015 r. były związane z przebytym urazem, który miał miejsce 5 lat wcześniej. Należy przyjąć z dużą dozą prawdopodobieństwa, że dolegliwości te związane były z chorobą zwyrodnieniową i miały charakter samoistny.

/opinia pisemna biegłego sądowego ortopedy M. S. k. 189-191, wraz z opinią pisemną uzupełniającą k. 219-220, i opinią ustną uzupełniającą protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016 roku – zapis na płycie CD k. 256/

Powód obecnie prowadzi działalność gospodarczą i zakłada strony internetowe, świadczy usługi z zakresu serwisu komputerowego, przy czym nie jest to jego zawód wyuczony. Mam teraz rentę inwalidzką i w porównaniu z wynagrodzeniem, które otrzymywał jako funkcjonariusz Służby Więziennej jest ono niższe o około 3.000 zł netto miesięcznie.

Powód w chwili obecnej odczuwa bóle kręgosłupa szyjnego, które trwają pomimo prowadzonej rehabilitacji. Ma ograniczoną możliwość odchylenia głowy do góry, co niemożliwa taką aktywność jak chociażby pływanie, jest uciążliwie także w pracach domowych.

Powód całą służbę przygotowywał się do bycia trenerem funkcjonariuszy w strzelectwie, gdyż ma uprawnienia zarówno cywilne jak i branżowe trenera strzelectwa sportowego, bojowego i dynamicznego. Przy czym uprawnienia strzelectwa bojowego i dynamicznego są typowo branżowe, do wykorzystania tylko w służbie. Powód nie jest jednak w stanie strzelać w sposób który pozwoliłby mu prowadzić szkolenie. Planował spędzić w służbie jeszcze 13-15 lat.

Wiadomość co do tego, że powód jest trwale niezdolny do służby wywołała u powoda załamanie. Powód leczy się psychiatrycznie i zażywa leki W., S. o działaniu antydepresyjnym i łagodzącym nerwice i doraźnie leki uspokajające.

/zeznania powoda protokół rozprawy z dnia 7 grudnia 2016 roku zapis na płycie CD k. 256 adnotacja 00:15:52 – 00:28:40 w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami protokół rozprawy z dnia 63-64/

Sprawca zdarzenia posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...).

/bezsporne/

Pismem z dnia 30 grudnia 2013 roku powód zgłosił szkodę pozwanemu wzywając go do zapłaty na swoją rzecz kwoty 1185,60 zł tytułem odszkodowania oraz kwoty 60.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

Niniejsze wezwanie zostało doręczone pozwanemu w dniu 17 stycznia 2014 roku.

Decyzja z dnia 27 stycznia 2014 roku pozwany przyznał na rzecz powoda kwotę 86,62 zł tytułem kosztów leczenia oraz kwotę 5.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

/wezwanie do zapłaty z dnia 30 grudnia 2013 roku wraz z potwierdzeniem odbioru k. 35-38, decyzja z dnia 27 stycznia 2014 roku k. 39/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy – tj. dokumentacji medycznej powoda, dokumentów zgromadzonych w aktach szkody, jak również w oparciu dowód z przesłuchania powoda.

Dokumenty złożone do akt nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by poddawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę, materiał dowodowy.

W zakresie ustaleń faktycznych odnośnie skutków zdarzenia z dnia 8 lutego 2011 roku dla zdrowia powoda, w szczególności doznanego uszczerbku na zdrowiu Sąd w głównej mierze oparł się na pisemnych opiniach biegłych ortopedy i neurologa.

Wnioski biegłych zostały należycie uzasadnione z punktu widzenia argumentacji medycznej, poprzedzone badaniem przedmiotowym powoda. Ponadto opinie biegłych, nie były ostatecznie kwestionowane przez żadną ze stron. Uwzględniając powyższe Sąd uznał opinie biegłych A. N. i M. S. za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie powód K. G. dochodził od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia.

W sprawie bezspornym jest, że sprawca kolizji był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym Towarzystwie (...). Bezsporne były także okoliczności wypadku, co do zasady rodzaj szkody i związek przyczynowy pomiędzy szkodą, a wypadkiem. Niesporna między stronami była zasada odpowiedzialności pozwanego. Spór koncentrował się zatem wokół wysokości szkody,
a w konsekwencji wysokości świadczeń rekompensujących jej zakres.

Zgodnie z treścią art. 822 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Istota ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprowadza się więc do tego, że w sytuacji zaistnienia szkód określonych w § 2 powołanego przepisu, zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia odszkodowania osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za te szkody ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia.

W myśl art. 34 ust 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz.392). z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia

Zgodnie z art. 35 powołanej wyżej ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Art. 36 ust. 1 stanowi, iż odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

W przypadku zderzenia pojazdów mechanicznych art. 436 § 2 k.c. statuuje odpowiedzialność sprawcy szkody na zasadzie winy, poprzez odesłanie do ogólnych zasad prawa cywilnego.

Zgodnie z art. 19 tejże ustawy poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis art. 445 k.c. stanowi z kolei, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych.

Sąd zawsze jest zobligowany badać okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych, subiektywnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie (por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08).

W wyroku z dnia 28.06.2005r. (I CK 7/05, publ. LEX nr 153254), Sąd Najwyższy wskazał, iż „na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Nadmienić też trzeba, że kwoty zadośćuczynienia zasądzane w innych sprawach mogą stanowić jedynie wskazówkę dla sądu rozpoznającego daną sprawę, natomiast w żadnym stopniu sadu tego nie wiążą.”.

Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29.09.2004 r. (sygn.
I CK 531/03, publ. LEX nr 137577), zgodnie z którym „zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości.”

Ustalając wysokość adekwatnego zadośćuczynienia, Sąd kierował się powyższymi kryteriami.

Sąd wziął pod uwagę rodzaj i zakres doznanych przez powoda w wyniku wypadku urazów związane z tym dolegliwości, rozmiar i wysokość ustalonego uszczerbku na zdrowiu, rozmiar i czas trwania cierpień fizycznych, proces leczenia i rehabilitacji. Sąd wziął również pod uwagę fakt, iż - obiektywnie rzecz ujmując (zgodnie z opinią biegłego ortopedy) - leczenie powoda doprowadziło do jego wyleczenia, stąd brak jest podstaw do orzeczenia trwałego uszczerbku na zdrowiu z punktu widzenia ortopedycznego. Nadto Sąd miał również na względzie, że - obiektywnie rzecz ujmując (zgodnie z opinią biegłego ortopedy) - przebyty uraz kręgosłupa szyjnego nie stanowił o stwierdzeniu niezdolności powoda do służby wobec faktu, że - co wyjaśnił biegły ortopeda M. S. na rozprawie w dniu 7 grudnia 2016 roku - użyty w Orzeczeniu Wojewódzkiej Komisji Lekarskiej MSWiA wyraz „przebyty” oznacza zaznaczenie w wywiadzie, że do takiego urazu doszło, ale nie oznacza to upośledzenia funkcji i nic nie mówi o następstwach przebytego urazu. Biegły ortopeda M. S. składając zeznania oświadczył powyższe z całą stanowczością. W tej sytuacji Sąd uznał, że wydalenie powoda ze służby i konsekwencje z tym związane, a zgłaszane przez powoda, w tym załamanie psychiczne skutkujące podjęciem leczenia psychiatrycznego i zażywaniem leków, konieczność zmiany pracy, niemożność realizowania zawodowego jako trener funkcjonariuszy w strzelectwie, czy też zmniejszenie wynagrodzenia - nie jest skutkiem stwierdzonego przebytego urazu kręgosłupa w odcinku szyjnym.

Nadto w ocenie Sądu zgłaszane obecnie dolegliwości ze strony kręgosłupa szyjnego są efektem stwierdzonych u powoda zmian zwyrodnieniowych w odcinku szyjnym, skoro te które powód zgłaszał w czasie leczenia jeszcze w 2015 roku były już wówczas w ocenie ortopedycznej związane z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa szyjnego.

Przy uwzględnieniu wszystkich powyższych okoliczności Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 10.000 zł oddalając powództwo w pozostałej części jako wygórowane.

Dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od ubezpieczyciela z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 817 § 1 k.c. Jest to termin 30 dni od dnia otrzymania przez ubezpieczyciela zawiadomienia o wypadku. Gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, jest to termin 14 dni od wyjaśnienia tych okoliczności (art. 817 § 2 k.c.). Również zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z zm.) ubezpieczyciel wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Niespełnienie świadczenia w terminie rodzi po stronie ubezpieczyciela konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe (art. 481 § 2 k.c.).

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego powód pismem z dnia 30 grudnia 2013 roku doręczonym pozwanemu w dniu 17 stycznia 2014 roku zgłosił szkodę pozwanemu wzywając go do wypłaty zadośćuczynienia i odszkodowania.

Pozwany nie zdołał wykazać zasadności przedłużenia postępowania likwidacyjnego, wobec czego Sąd uznał, iż żądanie w ww. zakresie stało się wymagalne dnia następnego po upływie 30 dni od daty doręczenia tj. od dnia 17 lutego 2014 roku ze wskazaniem, iż od 1 stycznia 2016 roku należą się odsetki ustawowe za opóźnienie - art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 455 k.c.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c. Zgodnie z treścią tego artykułu, w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. W niniejszej sprawie zastosować należało zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Powód żądał zasądzenia od pozwanego kwoty 30.000 zł. Sąd zasądził na jego rzecz kwotę 10.000 zł. Powód wygrał zatem sprawę w 34 % zatem powinien ponieść koszty procesu w 66%.

Powód poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 3.917 zł (z tytułu: opłaty sądowej od pozwu -1.500 zł, zastępstwa procesowego - 2.400 zł ustalone w oparciu o § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 461, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa 17 zł.

Pozwany poniósł koszty procesu w łącznej wysokości 2519,08 zł (z tytułu: zastępstwa procesowego 2.400 zł ustalone na podstawie § 6 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 490, opłaty skarbowej od pełnomocnictwa – 17 zł, oraz z tytułu wynagrodzenia biegłego w wysokości 102,08 zł)

Łącznie zatem koszty procesu poniesione przez strony wynoszą 6.436,08 zł.

Biorąc pod uwagę udział w jakim każda ze stron powinna ponieść koszty procesu pozwany powinien je ponieść w wysokości 2.189 zł (6.436,08 zł. x 34 %) a poniósł je w wysokości 2.519 zł. W związku z powyższym Sąd zasądził od powoda K. G. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 330 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W toku procesu Skarb Państwa wydatkował tymczasowo ze swoich funduszy kwotę 1186,88 zł z tytułu wynagrodzenia biegłych.

Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych – zwanej dalej u.k.s.c. - t.j. Dz.U. za 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) oraz w zw. z art. 100 k.p.c. Sąd obciążył pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 404 zł. tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.

Na podstawie art. 113 ust. 4 uoks Sąd nie obciążył powoda K. G. obowiązkiem zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa.