Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący - Sędzia: SA Magdalena Tymińska

Sędziowie: SA Magdalena Kostro-Wesołowska (spr.)

SO del. Bożena Lasota

Protokolant: st.sekr.sądowy Marta Brzezińska

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2016 r. w Warszawie

sprawy S. W.

przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w W.

o rozliczenie roczne emerytury policyjnej za 2014 rok

na skutek apelacji S. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 2 czerwca 2015 r. sygn. akt XIII U 439/15

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca S. W. odwołał się od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w W. z 26 stycznia 2015 r. o rozliczeniu policyjnej emerytury w związku z dodatkowym zarobkowaniem za rok 2014, stwierdzającej, że zostało pobrane nienależne świadczenie w kwocie 6.677,34 zł. Organ emerytalny wnosił o oddalenie odwołania i zasądzenie na jego rzecz od odwołującego się zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. Sąd Okręgowy w Warszawie XIII Wydział Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 2 czerwca 2015 r. w pkt 1 oddalił odwołanie, w pkt 2 zasądził od odwołującego się na rzecz organu emerytalnego kwotę 120 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Sąd ustalił, że odwołujący się ma przyznane prawo do emerytury policyjnej. Zaświadczeniem z 12 stycznia 2015 r. (...) w W. poinformowała, że skarżący w 2014 r. osiągnął przychód w wysokości 53.714,15 zł brutto (w tym składka na ubezpieczenie emerytalne i rentowe wyniosła 4.956,27 zł).

Uwzględniając powyższe zaświadczenie organ emerytalny zaskarżoną decyzją dokonał rocznego rozliczenia emerytury policyjnej odwołującego się za rok 2014, stwierdzając że łączna kwota przychodu osiągniętego w tymże roku wyniosła 53.714,15 zł i przekroczyła niższą kwotę graniczną przychodu, ustaloną dla tego roku, tj. kwotę 31.822,80 zł, o 21.891,35 zł. Jednakże ponieważ kwota zmniejszenia emerytury nie może być wyższa od kwoty 6.677,34 zł, tj. od łącznej kwoty maksymalnego zmniejszenia z uwzględnieniem jej ograniczenia do 25% świadczenia w poszczególnych miesiącach rozliczanego roku, wobec czego osiągnięta kwota przychodu uzasadniała zmniejszenie emerytury o kwotę 6.677,34 zł. Oznacza to, że ubezpieczony pobrał nienależne świadczenie w kwocie 6.677,34 zł, które jest zobowiązany zwrócić i które będzie potrącane z bieżącej emerytury, po uprawomocnieniu się przedmiotowej decyzji.

Przy tak ustalonym w oparciu o dokumenty z akt sprawy stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał odwołanie za bezzasadne. Podniósł, że zgodnie z art. 41 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2013 r., poz. 667 ze zm., aktualnie jednolity tekst: Dz. U. z 2016 r., poz. 708, dalej jako: ustawa zaopatrzeniowa) w razie osiągania przychodu z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego emerytura lub renta inwalidzka ulega zmniejszeniu na zasadach określonych w przepisach art. 104 ust. 1a-6, 8 pkt 1 i 2 oraz ust. 9 i 10 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004r. nr 39, poz. 353 ze zm., aktualnie jednolity tekst: Dz. U. z 2016 r., poz. 887 ze zm., dalej jako: ustawa emerytalna) z zastrzeżeniem ust. 2 i 3. Zgodnie z ust. 3 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej, w razie osiągania przychodu, określonego w ust. 1, w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia za kwartał kalendarzowy, ostatnio ogłoszonego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, kwota emerytury lub renty inwalidzkiej ulega zmniejszeniu o 25% jej wysokości, zaś ust. 4 stanowi, iż przepisów ust. 1 i 3 nie stosuje się wobec osób, których emerytura stanowi 75% podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa pozostającego w związku ze służbą oraz wobec osób pobierających rentę inwalidzką z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku pozostającego w związku ze służbą lub wskutek choroby powstałej w związku ze szczególnymi właściwościami bądź warunkami służby, z tytułu których, przysługują świadczenia odszkodowawcze.

Następnie Sąd Okręgowy przytoczył przepis art. 49 ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej, przewidujący obowiązek zwrotu świadczeń pobranych nienależnie, a więc pomimo istnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do tych świadczeń albo ograniczenie ich wysokości, warunkowany pouczeniem świadczeniobiorcy w formie pisemnej przez organ emerytalny o obowiązku zawiadomienia o tych okolicznościach. Sąd wskazał także, że stosownie do art. 49 ust. 3a ustawy zaopatrzeniowej kwoty nienależnie pobranych świadczeń pieniężnych w związku z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 41, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy niż jeden rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ emerytalny o osiągnięciu przychodu, w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy niż trzy lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania tej decyzji.

Dalej Sąd Okręgowy odwołał się do treści § 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 stycznia 2005 r. w sprawie rozliczenia rocznego i miesięcznego wypłaconych kwot emerytur i rent inwalidzkich oraz sposobu ich zmniejszania (Dz.U. nr 13, poz. 106) i uregulowanego w tym przepisie sposobu ustalenia kwoty nienależnie pobranego świadczenia w sytuacji, gdy przychód osiągnięty przez emeryta lub rencistę w poprzednim roku kalendarzowym przekroczył niższą kwotę graniczną, a nie przekroczył wyższej kwoty granicznej. Zgodnie z Komunikatem Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 19 listopada 2014 r. w sprawie granicznych kwot przychodu dla 2014 r. stosowanych przy zawieszaniu albo zmniejszaniu emerytur i rent (M.P. z 2014 r. poz. 1128) kwoty graniczne przychodu dla 2014 r. wynoszą odpowiednio:

1) 31.822,80 zł - co stanowi sumę kwot przychodu odpowiadających 70% przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń w danym roku;

2) 59.099 zł - co stanowi sumę kwot przychodu odpowiadających 130% przeciętnych miesięcznych wynagrodzeń w danym roku.

Następnie Sąd przytoczył § 5 ust. 1 i 2 cyt. wyżej rozporządzenia. (...) w W., pracodawca odwołującego się, w dniu 12 stycznia 2015 r. poinformowała, że przychód osiągnięty przez skarżącego w 2014 r. wyniósł 53.714,15 zł brutto. Tak więc przychód osiągnięty przez skarżącego przewyższa niższą kwotę graniczną przychodu ustaloną dla 2014 r. i jest niższy od wyższej kwoty granicznej.

Zasadnie więc organ emerytalny stwierdził, po dokonaniu właściwych przeliczeń, iż odwołujący się pobrał nienależne świadczenie w kwocie 6.677,34 zł i zasadnie zdecydował o wprowadzeniu potrącenia z bieżącej emerytury odwołującego się aż do wyczerpania salda zadłużenia.

Powyższe względy zadecydowały o uznaniu zaskarżonej decyzji za prawidłową., co skutkowało oddaleniem wniesionego od niej odwołania (pkt 1 sentencji).

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata (§ 3 art. 98) zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Zgodnie natomiast z art. 99 k.p.c. stronom reprezentowanym przez radcę prawnego zwraca się koszty w wysokości należnej według przepisów o wynagrodzeniu adwokata. Po myśli § 12 ust. 2

rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 r., poz. 461) stawki minimalne wynoszą 60 zł w sprawach o świadczenia pieniężne z ubezpieczenia społecznego i zaopatrzenia emerytalnego.

W niniejszym postępowaniu organ emerytalny był reprezentowany przez fachowego pełnomocnika radcę prawnego. Złożył wniosek o zasądzenie kosztów sądowych w podwójnej wysokości stawki minimalnej. Wobec powyższego Sąd zasądził od odwołującego się, który przegrał niniejszy proces, na rzecz organu emerytalnego, tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego kwotę 120 zł (pkt 2 sentencji).

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego złożył odwołujący się.

Apelujący zaskarżył wyrok w całości wskazując, że podtrzymuje w pełni swoje stanowisko wyrażone w piśmie procesowym z 25 kwietnia 2015r. i wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji z uwagi na jej wydanie z rażącym naruszeniem prawa lub, a to z ostrożności procesowej, o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Według skarżącego, organ emerytalny przy wydaniu zaskarżonej decyzji rażąco naruszył prawo materialne. Jako podstawa jej wydania podany został art. 41 i art. 41b w związku z art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy zaopatrzeniowej oraz art. 49 i art. 50 tej ustawy i art 139-143 oraz art. 144 ustawy emerytalnej a także rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 2 sierpnia 2004 r. w sprawie rozliczenia rocznego i miesięcznego wypłaconych kwot emerytur lub rent inwalidzkich oraz sposobu ich zmniejszania (Dz. U. nr 180, poz. 1866 ze zm.). Przywołując art. 49 (według Sądu Apelacyjnego z kontekstu wypowiedzi wynika, że chodzi o art. 41 ustawy) ustawy zaopatrzeniowej organ emerytalny „autorytarnie” uznał, że wyczerpane zostały przesłanki do zmniejszenia emerytury o 25% jej wysokości, nie wskazując jednocześnie, czy zaszły okoliczności określone w ust. 1 czy też 3 tegoż art. Natomiast z dyspozycji ust. 4 (niewątpliwie chodzi o art. 41 - dopisek Sądu Apelacyjnego) jednoznacznie wynika, że zmniejszenia emerytury nie stosuje się wobec osób, których emerytura stanowi 75% podstawy jej wymiaru. Warunek ten został spełniony w dacie wydania decyzji o naliczeniu emerytury odwołującego się w 2005 r. Ustawodawca nie wskazał wprost, że dobrodziejstwo art. 41 ust. 4 ustawy zaopatrzeniowej nie obejmuje osób, które uzyskały wcześniejsze uprawnienia emerytalne, a ich emerytura uległa ponownemu przeliczeniu na podstawie zastosowanego do nich art. 15b ust. 1 pkt l ustawy. Takiego zastrzeżenia również nie zawierają pozostałe, przywołane przez organ emerytalny, akty prawne. Powyższe znajduje oparcie chociażby w treści art. 15b ust. 2 ustawy zaopatrzeniowej odsyłającej do odpowiedniego stosowania art. 15 tej ustawy. Tym samym automatyczne zastosowanie przepisów prawa w sposób bezsprzecznie niekorzystny dla strony jest nieuprawnione. Organ emerytalny dopuścił się „dowolnej nadinterpretacji” przepisów prawa. Zasadą jest działanie organu jedynie w zakresie określonym stosownymi aktami prawa stanowionego a nie „ich domniemanie z pozycji strony uprzywilejowanej”. W aspekcie powyższego, zastrzeżenia skarżącego budzi użycie stwierdzenia, że dopuścił się pobrania nienależnego mu świadczenia. Przedstawiony stan prawny daje podstawę do wniosku, iż prawodawca chcąc uniknąć podwójnego sankcjonowania ekonomicznego za ten sam czyn, tj. za pełnienie w latach 1944-1990 służby w organach bezpieczeństwa - świadomie i w sposób umyślny nie wyłączył spod działania art. 41 ust. 4 ustawy emerytalnej, osób, o których mowa wyżej. Takie stanowisko znajduje umocowanie w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 18 listopada 2010 r., P 29/09 (ust. 5.4. uzasadnienia - konkluzja), w treści którego Trybunał podkreślił niekonstytucyjność wielokrotnego sankcjonowania ekonomicznego za ten sam czyn oraz niezgodność takich działań z Protokółem nr 7 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz z art. 14 ust. 7 MPPOiP.

Według skarżącego, zarówno oparte na Konstytucji orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, jak i obowiązujące Polskę akty prawa międzynarodowego przyjmują szerokie rozumienie zasady ne bis in idem. Obejmuje ona bowiem przypadki zbiegu odpowiedzialności za czyny sankcjonowane m.in. z mocy prawa administracyjnego, jeśli przewidują one środki o charakterze represyjnym. Niewątpliwym jest, że zaskarżona decyzja została wydana na podstawie aktów prawa administracyjnego i jest kolejną sankcją za „czyn” polegający na pełnieniu służby w okolicznościach określonych w art. 15b ustawy zaopatrzeniowej.

Skarżący wniósł też o rozważenie skierowania zapytania prawnego w przedmiocie objętym jego apelacją do Trybunału Konstytucyjnego bądź Sądu Najwyższego, ponieważ pozwoli to na usunięcie wątpliwości co właściwej wykładni przepisu art. 41 ust. 1, 2 i 4 oraz art. 49 ustawy zaopatrzeniowej w aspekcie jej art. 15b ust. 1 pkt 1.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje. Brak jest podstaw do uwzględnienia apelacji, jednakże dla odniesienia się do twierdzeń apelującego i postawionych przez niego zarzutów konieczne było uzupełnienie materiału zebranego w postępowaniu w pierwszej instancji i poczynienie dodatkowych ustaleń. Dlatego Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z wyroków z uzasadnieniami Sądu Apelacyjnego w Warszawie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt III AUa 1245/12 oraz III AUa 226/11 i dołączył akta o sygn. III AUa 1879/15 oraz III AUa 1842/15 ze znajdującymi się w nich aktami rentowymi. Na podstawie dowodów z dokumentów, w tym z dokumentów z akt rentowych, Sąd Apelacyjny ustalił, że wnioskodawca pełnił służbę w (...) w okresie od 1 stycznia 1973 r. do 30 września 1988 r., a następnie w (...) od 1 czerwca 1994 r. do 31 maja 2005 r. Decyzją z 13 czerwca 2005 r. ustalono dla odwołującego się – zwolnionego ze służby w (...) z dniem 31 maja 2005 r. - prawo do (...) emerytury począwszy od 1 czerwca 2005 r. Wysokość tego świadczenia obliczona przy uwzględnieniu wysługi emerytalnej wyniosła 75% podstawy jego wymiaru. W związku z wejściem w życie ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. nr 24, poz. 145) organ emerytalny decyzją z 9 października 2009 r., wydaną z urzędu, ponownie ustalił wysokość emerytury (...) odwołującego się, poczynając od 1 stycznia 2010 r. Uwzględnienie za okresy służby, wykazane przez IPN jako służba w organach bezpieczeństwa państwa, wskaźnika wysokości 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok takiej służby skutkowało obniżeniem emerytury do poziomu 51,63% podstawy jej wymiaru. Decyzja z 9 października 2009 r. została poddana kontroli sądowej na skutek wniesienia od niej odwołania. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z 17 stycznia 2013 r., sygn. akt XIII U 502/12, Sąd Okręgowy w Warszawie zmienił decyzję z 9 października 2009 r. w ten sposób, że uznał, iż okres służby wnioskodawcy od 21 września 1987 r. do 3 października 1987 r. winien być liczony po 2,6% podstawy wymiaru świadczenia za każdy rok służby. W pozostałym zakresie odwołanie zostało oddalone.

Wniesioną od powyższego wyroku Sądu Okręgowego apelację wnioskodawcy Sąd Apelacyjny wyrokiem z 20 listopada 2014 r., sygn. akt III AUa 1245/13, oddalił. Jak wynika z powyższego, i nie może być to okoliczność kwestionowana, wysokość policyjnej emerytury, do której uprawniony jest wnioskodawca, poczynając od 1 stycznia 2010 r. pozostaje na poziomie niższym niż 75% podstawy jej wymiaru. Z akt rentowych znajdujących się w aktach sprawy o sygn. III AUa 1842/15 wynika, że od 1 lutego 2014 r. wysokość emerytury wnioskodawcy w związku z uwzględnieniem okresów zatrudnienia przebytych po służbie wynosi 60,62% podstawy jej wymiaru (decyzja z 26 lutego 2014 r.), od 1 stycznia 2015 r. emerytura wynosi 61,60% podstawy jej wymiaru i została ustalona decyzją 3 lutego 2015 r. Sąd Apelacyjny zważył również, że emerytura wnioskodawcy, stosownie do przepisu przejściowego cyt. wyżej ustawy z dnia 23 stycznia 2009 r. zmieniającej ustawę zaopatrzeniową – tj. art. 3 ust. 3 - w wysokości ustalonej od obniżonego wskaźnika za okres służby w organach bezpieczeństwa państwa – podlegała wypłacie od 1 stycznia 2010 r., przy tym złożenie do sądu odwołania od decyzji ponownie ustalającej wysokość świadczenia nie wstrzymywało jej wykonania (art. 3 ust. 2). Ustalenie świadczenia emerytalnego w niższym od maksymalnego, wynoszącego 75% podstawy wymiaru, wymiarze (por. art. 18 ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej) wywołuje skutki nie tylko, jeśli chodzi o kwotę, jaka jest tytułem świadczenia wypłacana, nie tylko na płaszczyźnie ustalenia jej wysokości i wypłaty. Z ustaleniem, że emerytura jest niższa niż 75% jej podstawy wiążą się dalsze konsekwencje, jakie w związku z taką okolicznością przewidują przepisy ustawy zaopatrzeniowej. I tak wysokość emerytury niższa niż 75 % jej podstawy jest jednym z warunków doliczenia do wysługi emerytalnej okresów przebytych po służbie (art. 14 ust. 2 pkt 1). Ze względu na przedmiot sporu podnieść należy, że problematyka zbiegu prawa do świadczeń emerytalnych oraz dodatkowych przychodów uzyskiwanych z tytułu działalności podlegającej obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w przypadku funkcjonariuszy Policji oraz innych służb mundurowych jest uregulowana w ustawie zaopatrzeniowej. Przepis art. 41, zamieszczony w Dziale V ustawy zatytułowanym: „Ustalanie i zawieszanie prawa do świadczeń oraz zmniejszanie ich wysokości”, składający się z czterech ustępów, jest tak skonstruowany, że jego ust. 1 statuujący zasadę zmniejszania świadczeń (nie więcej jednak niż o 25% ich wysokości) nakazuje stosowanie zasad ustanowionych w tym przedmiocie w ściśle określonym przepisie ustawy emerytalnej, tj. w art. 104 w ustępach: 1a-6, 8 pkt 1 i 2, 9 i 10. Ust. 2 art. 41 odnosi się do policyjnych rent inwalidzkich trzeciej grupy i stanowi o stosowaniu do nich art. 104 ust. 8 pkt 2 ustawy emerytalnej. Ust. 3 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej normuje odrębnie od rozwiązania przyjętego w ustawie emerytalnej konsekwencje osiągania przychodu z tytułu dodatkowego zarobkowania w kwocie przekraczającej 130% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Natomiast ust. 4 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej ustala warunek, którego spełnienie pozwala na dodatkowe zarobkowanie bez ograniczenia świadczenia. Warunek ten, jeśli chodzi o świadczenie w postaci emerytury, polega na jej niezmniejszaniu wtedy, gdy stanowi ona 75% podstawy jej wymiaru bez uwzględnienia podwyższenia z tytułu inwalidztwa. Tak więc ustawa zaopatrzeniowa zawiera właściwe dla niej rozwiązanie normatywne dla sytuacji uzyskiwania przychodów, które pozostają bez wpływu na wysokość podlegającej wypłacaniu emerytury. Rozwiązanie to pozostaje w ścisłym związku z regułami nabywania prawa do policyjnych emerytur. Ustalenie wysokości emerytury wnioskodawcy na poziomie niższym niż 75% wywołuje więc taki skutek, że jego emerytura podlega zmniejszeniu ze względu na osiąganie dodatkowych przychodów. Nie można się zgodzić z apelującym, że skoro warunek w postaci posiadania emerytury obliczonej jako 75 % podstawy wymiaru już spełnił w 2005 r., to nie jest wystarczające w wyniku ponownego ustalenia wysokości tego świadczenie obliczenie go na niższym poziomie, ale konieczne jest wyraźnie wskazanie przez ustawodawcę, że osoby znajdujące się w takiej sytuacji, jak wnioskodawca, nie są objęte dyspozycją art. 41 ust. 4 ustawy zaopatrzeniowej. Taki pogląd apelującego jest nieracjonalny. Przecież, co Sąd Apelacyjny wyżej już podniósł, ustalenie emerytury w wymiarze niższym niż maksymalny, pociąga za sobą wszystkie przewidziane w przepisach skutki prawne. Tylko gdyby ustawodawca chciał któryś z tych skutków wyeliminować, wówczas potrzebna byłaby pozytywna regulacja w tym względzie. Natomiast jeśli ustawodawca nie przewiduje rozwiązań innych niż istniejące, nie zachodzi potrzeba stanowienia dodatkowej regulacji. Sąd Apelacyjny podkreśla, że na skutek ponownego ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy, w związku z pełnieniem przez niego służby w organach bezpieczeństwa państwa, jego sytuacja prawna uległa zmianie o tyle, że wysokość świadczenia została obniżona ze wszystkimi konsekwencjami z tego wynikającymi, a więc związanymi też z jego ograniczeniem w związku z osiąganiem dodatkowych obok emerytury przychodów. Tego rodzaju konsekwencja obniżenia świadczenia nie może być zatem kwalifikowana jako „podwójne sankcjonowanie ekonomiczne za służbę w organach bezpieczeństwa państwa”, skoro jest normalnym następstwem prawnym przewidzianym ze względu na konkretną okoliczność.

Natomiast powołanie art. 15b ustawy zaopatrzeniowej jako regulacji przemawiającej za poglądem wnioskodawcy nie znajduje racji bytu, bowiem przepis ten zawiera odesłanie do stosowania przepisów, które regulują sposób ustalenia wysokości świadczenia, a więc chodzi o wyraźne określenie, które przepisy przy ustalaniu wysokości świadczenia dla osoby, która pełniła służbę w organach bezpieczeństwa państwa, winny być uwzględniane. Odnosząc się jeszcze do zarzutu apelacji, że nie zostało określone, czy zaszły przesłanki z ust. 1 czy 3 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej, Sąd Apelacyjny zauważa, że zarówno w decyzji zaskarżonej, jak i w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego zostało jasno powiedziane, że w 2014 r. wnioskodawca osiągnął przychód w wysokości przekraczającej niższą kwotę graniczną ustaloną dla tego roku, co oznacza, że zachodzi przypadek unormowany w ust. 1 art. 41 ustawy zaopatrzeniowej, który to przepis odsyła do zasad zmniejszenia świadczenia uregulowanych w ustawie emerytalnej. Sąd Apelacyjny nie znajduje żadnych podstaw do tego, aby wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego, bądź Sądu Najwyższego z pytaniem prawnym. Według Sądu Apelacyjnego nie ma jakiś szczególnych wątpliwości „co właściwej wykładni przepisu art. 41 ust. 1, 2 i 4 oraz art. 49 ustawy zaopatrzeniowej w aspekcie jej art. 15b ust. 1 pkt 1”. Nie ma też, ponieważ zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, żadnych podstaw do twierdzenia, że dot knięta jest ona nieważnością z racji wydania jej z rażącym naruszeniem prawa. Mając powyższe na względzie Sąd Apelacyjny z mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.