Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 r .

Sąd Rejonowy w Słupsku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Marzena Hop

Protokolant: Kamila Skorupska

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 r. w Słupsku

sprawy z odwołania J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 16.05.2016 r., znak: (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

z udziałem zainteresowanej Jednostki Wojskowej Nr (...) w S.

o świadczenie rehabilitacyjne

1.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. w całości w ten sposób, że przyznaje ubezpieczonemu J. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 1 roku od zakończenia okresu pobierania zasiłku chorobowego,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. na rzecz zainteresowanej Jednostki Wojskowej Nr (...) w S. kwotę 727,75 zł (siedemset dwadzieścia siedem 75/100 złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt V U 187/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16.05.2016r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu J. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Ubezpieczony J. K. wniósł odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc o jej zmianę. Wskazał, że pobieranie emerytury wojskowej nie stanowi uzasadnionej przyczyny odmowy przyznania prawa do świadczenia rehabilitacyjnego albowiem ustawa zasiłkowa nie zawiera takiego wyłączenia. Dla poparcia swojego stanowiska powołał się na orzecznictwo Sądu Najwyższego. Wskazał również, że stan jego zdrowia uzasadnia przyznanie świadczenia rehabilitacyjnego.

Organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu powołał się na treść art. 18 ust.1 i 7 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Pełnomocnik ZUS zarzucił, że zawarty w przepisie zwrot „ emerytury” nie jest ograniczony tylko do emerytury powszechnej na podstawie ustawy z dni 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS. Wskazał, że brak jest podstaw do uprzywilejowania tych emerytów w stosunku do osób pozostających w systemie ubezpieczeń społecznych. Świadczenie rehabilitacyjne ma zapewnić środki utrzymania, nie jest więc uzasadnione przyznanie świadczenia osobie uprawnionej do emerytury w tym do emerytury wojskowej. Pełnomocnik ZUS zwrócił uwagę, że powołany przez skarżącego wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26.03.2015r. został wydany w składzie trzyosobowym i jako taki nie ma charakteru zasady prawnej.

Zainteresowany – Jednostka Wojskowa Nr (...) w S. reprezentowany przez radcę prawnego przystąpił do sprawy i poparł odwołanie ubezpieczonego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. K. jest uprawniony do emerytury wojskowej. Jest niezdolny do pracy od dnia 11.08.2015r. i z tego tytułu za okres niezdolności do pracy do dnia 14.09.2015r. otrzymał wynagrodzenie, a od dnia 15.09.2015r. do dnia 13.05.2016r. pobierał zasiłek chorobowy. W dniu 14.04.2016r. złożył wniosek o przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego z ogólnego stanu zdrowia. Organem zobowiązanym do wypłaty J. K. świadczenia rehabilitacyjnego jest zakład pracy tj. Jednostka Wojskowa Nr (...) w S..

bezsporne

Decyzją z dnia 16.05.2016r. r. organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił ubezpieczonemu J. K. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu podniósł, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury, a z posiadanej dokumentacji wynika, że J. K. ma ustalone prawo do emerytury z Wojskowego Biura Emerytalnego w G..

dowód: decyzja ZUS O/S. z dnia 16.05.2016 r. – akta ZUS – k.2

J. K. choruje na raka stercza. Aktualnie jego stan jest dobry. Rozpoznano u niego stan po radioterapii radykalnej z powodu raka stercza. J. K. po dniu 13.05.2016r. nie odzyskał zdolności do pracy. Radioterapia została zakończona w dniu 25.03.2016r. Nadal otrzymuje hormonoterapię i odczuwa związane z nią działania uboczne. Leczenie nie zostało zakończone, nie można ocenić jego wyników. Istnieje prawdopodobieństwo powrotu zdolności do pracy za około 1 rok, jednak duże miejscowe zaawansowanie nowotworu w czasie rozpoznania sprawia, że rokowanie co do wyleczenia jest bardzo niepewne.

Dowód: dokumentacja medyczna –k. 2, opinia biegłego z dziedziny urologii dr n.med. J. O.-k.18

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. jest zasadne i jako takie zasługuje na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie organ rentowy nie kwestionował niezdolności do pracy ubezpieczonego, momentu, od którego ubezpieczony choruje, ani tego, iż ubezpieczonemu przysługuje świadczenie rehabilitacyjne na podstawie przepisów ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 2010 r., Nr 77, poz. 512 z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą zasiłkową.

Sporna między stronami – jak wynika z odpowiedzi na odwołanie - była ocena prawna, czy w przypadku pobierania emerytury wojskowej, emerytury funkcjonariuszy, możliwe jest przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Organ rentowy wskazywał, iż świadczenie rehabilitacyjne nie należy się ubezpieczonemu, bowiem jest on świadczeniobiorcą emerytury wypłacanej przez Wojskowe Biuro Emerytalne oraz że w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej chodzi o wszystkie rodzaje emerytur, w tym również wojskowe.

Zgodnie z art. 18 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25.06.1999r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy.

Z kolei ust. 7 powołanego przepisu stanowi, że świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje osobie uprawnionej do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego, świadczenia przedemerytalnego, nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego oraz do urlopu dla poratowania zdrowia, udzielonego na podstawie odrębnych przepisów.

Dla rozpoznania niniejszej sprawy zasadnicze znaczenie ma wykładania prawa materialnego. W przedmiocie analogicznym jak objęty rozpoznaniem i rozstrzygnięciem niniejszej sprawy wypowiadał się już niejednokrotnie Sąd Najwyższy, a spory rozstrzygnięto na korzyść ubezpieczonych. Przykładowo w wyroku z dnia 18.01.2012r., II UK 168/11 Sąd Najwyższy orzekł, że pobieranie policyjnej renty inwalidzkiej na podstawie ustawy z 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy policji (...) nie wyłącza prawa ubezpieczonego do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia chorobowego oraz prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W kolejnym wyroku rozstrzygnięto, że pobieranie emerytury wojskowej przyznanej na podstawie ustawy z 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin nie stanowi okoliczności wyłączającej prawo do zasiłku chorobowego po ustaniu tytułu ubezpieczenia (wyrok z 18 lutego 2013 r., II UK 196/12, OSNP 2013 nr 23-24, poz. 287). Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego wyłączone jest tylko w tych okolicznościach, które wyczerpująco i wyraźnie określone zostały w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej z 25 czerwca 1999 r. Nie wymieniono w nim policyjnej renty inwalidzkiej przyznawanej funkcjonariuszom z funduszy publicznych, więc pobieranie tego świadczenia nie uzasadnia odmowy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (wyrok z 19 lutego 2014 r., I UK 368/13, LEX nr 1458625).

Kierunek wykładni przyjęty przez Sąd Najwyższy wskazuje, że zwrot "emerytury" w ustawie zasiłkowej nie obejmuje emerytury wojskowej. Na tak szerokie ujęcie nie pozwala wykładnia literalna i systemowa. W wyroku z dnia 26.03.2015r. II UK 145/14 Sąd Najwyższy zwrócił uwagę, że mamy odrębność regulacji w systemie zabezpieczenia społecznego, czyli system powszechny (składkowy) i system zaopatrzeniowy (emerytur wojskowych i emerytur funkcjonariuszy). Inne są przesłanki oraz zróżnicowanie prawa do świadczeń w systemie powszechnym i wojskowym. Emeryt wojskowy może być ubezpieczony z tytułu zatrudnienia w systemie powszechnym. Korzysta z ubezpieczenia chorobowego, jednak wówczas odjęcie mu ochrony w postaci zasiłku chorobowego lub świadczenia rehabilitacyjnego, dlatego że ma emeryturę wojskową, musi być wyraźne. Na tak jednoznaczne stwierdzenie nie pozwala wykładnia art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej, gdyż użyte w nim pojęcie emerytury nie uwzględnia emerytury z systemu zaopatrzeniowego. Wynika to z zakresu systemu ubezpieczeń społecznych, do których należy między innymi ubezpieczenie emerytalne i ubezpieczenie chorobowe (art. 1 pkt 1 i 3 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych). (...) emerytalne w tym rozumieniu to tylko emerytury w systemie powszechnym. Potwierdza to regulacja z art. 2 ustawy emerytalnej (z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS). Wyraźnie wyodrębnia obok systemu powszechnego emerytury żołnierzy zawodowych i emerytury funkcjonariuszy. Skoro te ostatnie nie są objęte regulacją powszechną, to również słowo "emerytura" w regulacji należącej do systemu powszechnego, czyli w art. 18 ust. 7 ustawy zasiłkowej nie może obejmować emerytury wojskowej. Reasumując, emerytura wojskowa nie wyłącza prawa do świadczenia rehabilitacyjnego (art. 18 ust. 7 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). Bez wyraźnego wskazania emerytury wojskowej w art. 18 ust. 7 nieuprawnione jest zniesienie tego zróżnicowania w drodze orzecznictwa. Nadto, jak stwierdził Sąd Najwyższy, świadczenia z ubezpieczenia chorobowego przysługują bez względu na sytuację majątkową uprawnionych, co odnosi się wprost do zasiłku chorobowego z tytułu niezdolności do pracy powstałej po ustaniu ubezpieczenia (uzasadnienie uchwały z dnia 30.08.2001 r., III ZP 11/01 OSNAPiUS 2002. nr 1, poz. 18).

Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w całości podziela powołane powyżej stanowisko Sądu Najwyższego.

Skarżący po okresie pobierania zasiłku chorobowego nie odzyskał zdolności do pracy. J. K. po dniu 13.05.2016r. nie odzyskał zdolności do pracy. Radioterapia została zakończona w dniu 25.03.2016r. Nadal otrzymuje hormonoterapię i odczuwa związane z nią działania uboczne. Leczenie nie zostało zakończone, nie można ocenić jego wyników. Istnieje prawdopodobieństwo powrotu zdolności do pracy za około 1 rok, jednak duże miejscowe zaawansowanie nowotworu w czasie rozpoznania sprawia, że rokowanie co do wyleczenia jest bardzo niepewne. Aktualnie jego stan jest dobry.

Oceny staniu zdrowia ubezpieczonego Sąd dokonał na podstawie opinii biegłego z zakresu kardiologii. Odnosząc się do opinii wydanej przez biegłego lekarza w ocenie Sądu należy stwierdzić, że opinia te spełnia wymogi fachowości, rzetelności i logiczności. Wnioski zawarte w opinii zostały uzasadnione w sposób jasny i przekonywujący. Ponadto opinia została sporządzona przez lekarza specjalistę, a zatem zawarte w niej twierdzenia są poparte specjalistyczną wiedzą na wysokim poziomie. W tym stanie rzeczy przedmiotową opinię przyjąć należało za podstawę poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Nadto żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń do opinii biegłego, co pozwala na przyjęcie, że strony zgadzają się z wnioskami opinii.

Mając na uwadze powyższe ustalenia i rozważania, Sąd uznał, iż odwołanie ubezpieczonego jest uzasadnione i na podstawie art. 477 ^{1 4} § 2 kpc zmienił w całości zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonemu J. K. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 1 roku od zakończenia okresu pobierania zasiłku chorobowego.

W punkcie 2 wyroku na zasadzie odpowiedzialności za wynik procesu przewidzianej w art. 98 kpc zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony, Sąd zasądził od organu rentowego na rzecz zainteresowanego kwotę 727,75 zł. tytułem zwrotu kosztów procesu - zgodnie z przedstawionym przez pełnomocnika zainteresowanego spisem kosztów. Na tę kwotę składają koszty zastępstwa procesowego w kwocie 360 zł. oraz koszty dojazdu pełnomocnika – radcy prawnego na dwie rozprawy w kwocie 367,75zł. Wysokość przyznanego wynagrodzenia uzasadnia §9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Nadto pełnomocnik wniósł o zwrot kosztów dojazdów do Sądu z miejscowości G. na 2 rozprawy w łącznej kwocie 367,75 zł. Wysokość żądanej w tym zakresie kwoty nie przekracza kwoty maksymalnej określonej przepisami prawa tj. rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2002 r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów niebędących własnością pracodawcy (Dz. U. 2002, Nr 27, poz. 271).