Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział
w Ł., na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 czerwca 2016 roku, przyznał M. G. zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od dnia 2 lipca 2016 r., tj. od daty osiągnięcia wieku, o którym mowa w art. 24 ust. 1b ustawy emerytalnej, która dla ubezpieczonego wynosi 65 lat i 11 miesięcy.

/decyzja - k. 9 akt ZUS/

W dniu 3 sierpnia 2016 roku M. G. złożył odwołanie od powyższej decyzji, wnosząc zastrzeżenia do obliczenia przez organ rentowy wysokości świadczenia emerytalnego w oparciu o średnią dalszego trwania życia. Odwołujący wskazał, że w skarżonej decyzji przyjęto średnie trwanie życia wg GUS dla osób w wieku 65 lat i 11 miesięcy w wysokości 208,5 miesięcy podczas, gdy aktualna długość życia w Polsce to 73 lata, a w okręgu (...) 71 lat i 1 miesiąc. Zdaniem skarżącego podstawa obliczenia emerytury powinna zostać podzielona przez średnie dalsze trwanie życia w wymiarze 85 miesięcy, a nie jak przyjął organ rentowy 208,5 miesięcy.

/odwołanie - k. 2 – 2 odwrót/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 11 sierpnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację wskazaną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie - k. 3-3 odwrót/

Na rozprawie w dniu 13 grudnia 2016 roku wnioskodawca poparł odwołanie, a pełnomocnik organu rentowego wnosił o jego oddalenie.

/ stanowisko wnioskodawcy i pełnomocnika ZUS: e-protokół z 13.12.2016 r., czas nagrania: 00:00:52, 00:06:45 – płyta CD k. 17/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. G. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna/

W dniu 3 czerwca 2016 roku M. G. złożył wniosek o emeryturę.

/wniosek – k. 1-4 akt ZUS/

W dacie złożenia wniosku o emeryturę wiek wnioskodawcy wynosił 65 lat, 10 miesięcy i 1 dzień.

/okoliczność bezsporna/

Zaskarżoną decyzją z dnia 4 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., na podstawie art. 24 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 3 czerwca 2016 roku, przyznał M. G. zaliczkę na poczet przysługującej emerytury od dnia 2 lipca 2016 r., tj. od daty osiągnięcia wieku, o którym mowa w art. 24 ust. 1b ustawy emerytalnej, która dla ubezpieczonego wynosi 65 lat i 11 miesięcy. Wysokość emerytury została przez organ rentowy obliczona zgodnie z zasadami określonymi w art. 26 ust. 1 ustawy emerytalnej jako równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183. Do ustalenia podstawy wymiaru emerytury przyjęto kwotę składek zaewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego z uwzględnieniem waloryzacji (13.263,45 zł), kwotę zwaloryzowanego kapitału początkowego (302.439,07 zł) oraz średnie dalsze trwanie życia ubezpieczonego w wieku 65 lat i 11 miesięcy (208,5 miesięcy) ustalone na podstawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25 marca 2016 r. (Monitor Polski 2016.294). Wyliczona w ten sposób kwota emerytury wyniosła 1.514,16 zł brutto (1.268,89 zł netto).

/decyzja - k. 9 akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowego ustalił w oparciu o całokształt materiału dowodowego zebranego w sprawie, a mianowicie o powołane wyżej dokumenty znajdujące się w aktach sprawy oraz w załączonych aktach organu rentowego. Zgromadzone dokumenty nie budzą wątpliwości, co do ich wiarygodności. Wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie stan faktyczny jest pomiędzy stronami w całości niesporny, zaś spór ma charakter sporu prawnego i sprowadza się w istocie do oceny prawidłowości zastosowania obowiązujących przepisów.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie wnioskodawcy nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 24 ust. 1b pkt 7 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U.2016.887 ze zm.) wiek emerytalny dla mężczyzn urodzonych w okresie od dnia 1 lipca 1950 r. do dnia 30 września 1950 r. wynosi co najmniej 65 lat i 11 miesięcy.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy emerytalnej podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Na mocy art. 26 ust 1 ustawy emerytalnej emerytura stanowi równowartość kwoty będącej wynikiem podzielenia podstawy obliczenia ustalonej w sposób określony w art. 25 przez średnie dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym wiekowi przejścia na emeryturę danego ubezpieczonego, z uwzględnieniem ust. 5 i art. 183.

Ponadto stosownie do ust. 2 i 3 w/w przepisu wiek ubezpieczonego w dniu przejścia na emeryturę wyraża się w ukończonych latach i miesiącach, a średnie dalsze trwanie życia ustala się wspólnie dla mężczyzn i kobiet oraz wyraża się w miesiącach.

Z kolei ust. 4 i ust. 5 tego samego przepisu stanowi, iż Prezes Głównego Urzędu Statystycznego ogłasza w formie komunikatu w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski" corocznie w terminie do dnia 31 marca tablice trwania życia, z uwzględnieniem ust. 3, dla wieku ubezpieczonych określonego w myśl ust. 2. Tablice, o których mowa w ust. 4, są podstawą przyznawania emerytur na wnioski zgłoszone od dnia 1 kwietnia do dnia 31 marca następnego roku kalendarzowego.

W myśl wydanego na podstawie delegacji ustawowej z art. 26 ust. 4 ustawy emerytalnej załącznika do Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25 marca 2016 r. w sprawie tablicy średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn, opublikowanego w Monitorze Polskim z 2016 r., poz. 294, średnie dalsze trwanie życia kobiet i mężczyzn w wieku 65 lat i 11 miesięcy wynosi 208,5 miesiąca.

Odnosząc powyższe unormowania do stanu faktycznego przedmiotowej sprawy wskazać należy, że brak jest podstaw prawnych do kwestionowania „średniego dalszego trwania życia” przyjętego przez ZUS w decyzji ustalającej wysokość emerytury.

Wskazać bowiem należy, że powołany wyżej przepis art. 26 ustawy emerytalnej w obowiązującym brzmieniu jednoznacznie wskazuje, że podstawą dla ustalenia wartości parametru składowego dla wyliczenia wysokości emerytury w postaci długości dalszego trwania życia ubezpieczonego jest akt normatywny w postaci komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, publikowany (tj. podawany do publicznej wiadomości) w Dzienniku Urzędowym „Monitor Polski”.

Wbrew zapatrywaniom skarżącego oznacza to, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych na etapie postępowania w przedmiocie ustalenia wysokości emerytury nie wylicza, ani w inny sposób, zindywidualizowany dla ubezpieczonego, samodzielnie nie ustala długości średniego dalszego trwania życia. Obowiązkiem organu rentowego, podlegającym kontroli w toku postępowania sądowego, jest wyłącznie prawidłowe zastosowanie odpowiedniej wartości liczbowej z tablicy średniego dalszego trwania życia ubezpieczonych obowiązującej na dzień powstania prawa do emerytury lub na dzień osiągnięcia wieku emerytalnego. Na potwierdzenie powyższego należy również podkreślić, że wskaźniki średniego dalszego trwania życia wyrażone w tablicy stanowiącej załącznik do komunikatu Prezesa GUS, są wskaźnikami uśrednionymi i uwspólnionymi dla kobiet i mężczyzn w Polsce (bez względu na miejsce zamieszkania), choć powszechnie wiadomy jest fakt, że przeciętnie kobiety żyją dłużej od mężczyzn. Takie, a nie inne brzmienie przepisu art. 26 ustawy emerytalnej jest wyrazem przyjętej przez ustawodawcę polskiego koncepcji solidarności wewnątrzgeneracyjnej.

W przedmiotowej sprawie organ rentowy w sposób prawidłowy ustalił wiek, w którym wnioskodawca nabył prawo do emerytury (65 lat i 11 miesięcy), prawidłowo zastosował obowiązującą w dacie złożenia przez skarżącego wniosku o emeryturę tablicę średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn (tablica stanowiąca załącznik do Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 25 marca 2016 r. opublikowana w Monitorze Polskim z 2016 r., poz. 294), jak również prawidłowo zastosował odpowiednią dla ustalonego wieku emerytalnego wielkość parametru w postaci średniego dalszego trwania życia kobiet i mężczyzn (208,5 miesięcy). Nie mogły więc odnieść oczekiwanego przez skarżącego skutku podnoszone przez niego zarówno w odwołaniu, jak i na rozprawie twierdzenia o konieczności przyjęcia do obliczenia wysokości świadczenia emerytalnego średniej długości dalszego trwania życia innej (uwzględniającej kryterium płci i miejsca zamieszkania) aniżeli wskazana w tablicy stanowiącej załącznik do komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego.

Reasumując - organ rentowy w sposób prawidłowy obliczył wysokość emerytury wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy uznał, że zaskarżona decyzja odpowiada wyżej przytoczonym przepisom prawa i w konsekwencji orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalając odwołanie wnioskodawcy.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć wnioskodawcy.

/RP/