Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Sieradzu I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Przemysław Majkowski

Protokolant : sekr. sąd. Patrycja Tokarek

po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2016 r. w Sieradzu

na rozprawie

sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą we W.

przeciwko P. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 77 124,41 (siedemdziesiąt siedem tysięcy sto dwadzieścia cztery 41/100) złotych z umownymi odsetkami według zmiennej stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy oprocentowania kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym nie większej niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 23 października 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 4 278,78 (cztery tysiące dwieście siedemdziesiąt osiem 78/100) złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 14 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty;

3.  w pozostałym zakresie powództwo oddala;

4.  zasądza od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 6 491 (sześć tysięcy czterysta dziewięćdziesiąt jeden) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 146/16

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 14 kwietnia 2016 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda Banku (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. wniósł o zasądzenie od pozwanego P. S. kwoty 81.624,80 zł wraz z odsetkami umownymi od dnia 23 października 2015 r. do dnia zapłaty, kwoty 4.278,78 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 14 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na rzecz powoda kosztów postępowania sądowego w łącznej kwocie 6.484,74 zł, w tym kosztów zastępstwa procesowego w kwocie 5.400 zł. W uzasadnieniu swojego żądania powód podał, że dochodzona należność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z Bankiem (...) S.A. we W. umowy kredytu gotówkowego nr (...), z której pozwany się nie wywiązał. Na kwotę zadłużenia składają się: kwota niespłaconego kapitału 81.624,80 zł, kwota odsetek umownych 4.278,78 zł oraz kwota czynności windykacyjnych 4,20 zł (pozew k. 8-9).

Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z kwotą 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. W uzasadnieniu swego pisma pełnomocnika pozwanego oświadczył, że kwestionuje wszelkie dokumenty przedstawione przez powoda, które stanowią nieautoryzowane i niepodpisane wydruki komputerowe czy wyciągi z systemów elektronicznych powoda i nie stanowią dowodu w rozumieniu ustawy Kodeks postępowania cywilnego. Dodał również, że kwestionuje dokument będący wyciągiem nr (...) z dnia 14 kwietnia 2014 r. który jest dokumentem prywatnym powoda, stanowiącym wydruk wygenerowany w systemie komputerowym, kwestionuje wysokość wierzytelności określonej w pozwie albowiem powód nie przedstawił żadnego wyliczenia. Pełnomocnik pozwanego poddał w wątpliwość kwoty naliczonych odsetek i wskazał, że obciążanie go opłatami z tytułu prowizji od udzielonego kredytu, a także z tytułu czynności windykacyjnych to działania niezasadne. Pozwany nie akceptował Tabeli Opłat i Prowizji funkcjonujących w banku i nie zostały mu one przedstawione. Pełnomocnik pozwanego wskazał, że nie otrzymał ostatecznego wezwania do zapłaty, ani wypowiedzenia umowy kredytu. W konkluzji pełnomocnik pozwanego oświadczył, że powództwo nie zasługuje na uwzględnienie i powinno zostać oddalone, (odpowiedź na pozew k. 77-78).

Pismem z dnia 01 sierpnia 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że cofa pozew częściowo ze zrzeczeniem się roszczenia o kwotę 3.000,39 zł wobec spłaty przez pozwanego części kwoty kapitału, w pozostałym zakresie powództwo podtrzymuje, (pismo pełnomocnika powoda k. 82-84).

Pismem z dnia 13 października 2016 r. pełnomocnik powoda oświadczył, że cofa pozew częściowo bez zrzeczenia się roszczenia o kwotę 1.500 zł wobec spłaty przez pozwanego części kwoty kapitału, w pozostałym zakresie powództwo podtrzymuje, (pismo pełnomocnika powoda k. 82-84).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 13 marca 2014 r. powód Bank (...) S.A. we W. zawarł z pozwanym P. S. umowę kredytu nr (...) na mocy, której przekazał pozwanemu środki pieniężne w kwocie 98.000 zł. Wskutek nie wywiązania się z warunków umowy wierzyciel pierwotny skorzystał z przysługującego mu uprawnienia i w dniu 26 sierpnia 2015 r. wypowiedział zawartą umowę kredytu, zaś w dniach 26 października 2015 r. oraz 10 lutego 2016 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty. Wobec braku reakcji ze strony dłużnika strona powodowa skierowała pozew o zapłatę w elektronicznym postępowaniu upominawczym. Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny stwierdził brak podstaw do wydania nakazu zapłaty, co skutkowało przekazaniem sprawy do Sądu Okręgowego w Sieradzu, (dowód: kserokopia wezwania do zapłaty k. 11, kserokopia wypowiedzenia umowy k. 12, kserokopia umowy kredytu nr (...) k. 13-15, kserokopia oświadczenia o poddaniu się egzekucji bankowej k. 16, kserokopia harmonogramu spłat kredytu k. 17, kserokopia wezwania do zapłaty k. 85, wydruk historii rachunku k. 86, potwierdzenie nadania przesyłki k. 87-88, dowody wpłaty k. 89-93).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów przedłożonych przez powoda do akt sprawy. Sąd dał w pełni wiarę tym dokumentom, albowiem strony nie kwestionowały ich autentyczności czy wiarygodności, a Sąd nie znalazł podstaw by to czynić z urzędu. Przedłożone dokumenty rzeczywiście były sporządzone, a w ich treść nie ingerowano, nie były przerabiane. W tej sytuacji Sąd uznał, iż dołączone dokumenty mogą w całości stanowić podstawę do wydania w sprawie rozstrzygnięcia.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, roszczenie powoda zasługiwało w zasadniczej części na uwzględnienie. Źródłem roszczenia powoda była umowa kredytowa, a zatem podstawą prawną jego działań były przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72 poz. 665 z późn. zm.). Zgodnie z art. 69 ust. 1 tej ustawy, przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu. Powód Bank (...) S.A. z siedzibą we W. domagał się zasądzenia od pozwanego P. S. kwoty stanowiącej równowartość niespłaconego przez niego kredytu powiększonego o odsetki i koszty. Pełnomocnik pozwanego w odpowiedzi na pozew nie kwestionował faktu zawarcia umowy kredytu oraz istnienia zadłużenia, a jedynie wysokość dochodzonego roszczenia.

Odnosząc się w kolejności do zarzutów podniesionych przez pełnomocnika pozwanego P. S. należy wskazać, iż wbrew twierdzeniom pozwanego, strona powodowa nie przedłożyła żadnych niepodpisanych wydruków komputerowych czy elektronicznych wyciągów z systemów powoda. Także wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...) został podpisany przez osoby uprawnione do wystawienia tego typu dokumentu, a jego oryginał został złożony do akt sprawy. Pozwany podnosi, że dokument ten nie może stanowić dowodu na „zawarcie rzekomego zobowiązania". W tym miejscu należy podkreślić, iż istnienie zobowiązania poza wyciągiem z ksiąg rachunkowych, zostało poparte licznymi innymi dowodami. Ma wprawdzie rację pełnomocnik pozwanego wskazując, że zgodnie z obecnym stanowiskiem doktryny i judykatury wyciąg z ksiąg bankowych jest uznawany za dokument prywatny, a nie urzędowy, nie można jednak zgodzić się na pominięcie jego jakiejkolwiek wartości dowodowej. Obecna regulacja nie wyłącza dopuszczalności, a także konieczności dokonywania przez sąd wykładni oświadczeń woli zawartych w prywatnych dokumentach, a w razie niejasności zawartych w nich twierdzeń, ustalenia ich na podstawie innych dowodów. W związku ze zmianami wywołanymi orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 marca 2011 r. sygn. akt P 7/09 pewnej modyfikacji wymaga sposób przedstawiania dowodów w postępowaniu sądowym w wypadku reprezentowania banków posługujących się wyciągiem z ksiąg bankowych jako dowodem wykazującym podstawę dochodzonego przez bank roszczenia. Nadal jest on jednym z rodzaju dowodów, którym można posłużyć się w postępowaniu sądowym, jednak o słabszej mocy dowodowej niż kiedyś. Roszczenie powinno być zatem także poparte innymi poza wyciągiem z ksiąg bankowych dowodami, jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, do akt sprawy przedłożone zostały dodatkowe dowody - dokumenty w postaci: umowy o kredyt gotówkowy, wypowiedzenia umowy, książki nadawczej, wezwań do zapłaty, historii rachunku czy potwierdzenia wykonania operacji. Dowodem pomocniczym jest również wyciąg z ksiąg bankowych zawierający skrótowo przedstawione dane świadczące o zobowiązaniu.

W odniesieniu do zarzutu pełnomocnika pozwanego, w którym kwestionuje on wymagalność roszczenia oraz wysokość istniejącej wierzytelności wskazać należy, że data wymagalności roszczenia została wskazana w pozwie i jej podstawę stanowi wypowiedzenie umowy z dnia 26 sierpnia 2015 r., które rozpoczęło bieg 30 - dniowego terminu wypowiedzenia. Po upływie okresu wypowiedzenia, powodowy bank przekazał zadłużenie na konto windykacyjne i postawił całe roszczenie w stan natychmiastowej wymagalności w dniu 23 października 2015 r. Przedmiotowe wypowiedzenie zostało nadane w dniu 27 sierpnia 2015 r., na co wskazuje poz. 19 książki nadawczej z tego dnia. Podkreślić należy, że wypowiedzenie umowy i pozostała korespondencja, została wysłana na adres, który pozwany wskazuje również obecnie (adres podany w odpowiedzi na pozew). Na marginesie zaznaczyć trzeba, że potwierdzenie nadania, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej nie zawierają danych na temat zawartości (treści) przesyłki. W związku z tym, przyjęcie poglądu odmiennego, tj. odnośnie niemożliwości określenia w takiej sytuacji jakie pismo zostało nadane, skutkowałoby brakiem możliwości udowodnienia faktu nadania jakiejkolwiek przesyłki pocztowej. W ocenie Sądu pozwany musiał powziąć wiedzę o wypowiedzeniu umowy kredytu, a co za tym idzie postawieniu roszczenia z niej wynikającego w stan wymagalności. Z umowy (§ 6 ust. 4 umowy) wynika, że spłaty miały być dokonywane na konto osobiste o nr (...) (...) (konto osobiste), a z przedłożonych potwierdzeń operacji wynika, że co najmniej od stycznia 2016 r. spłaty były dokonywane na rachunek o nr (...) (rachunek techniczny), pierwszy raz wskazany w wezwaniu do zapłaty z dnia 26 października 2015 r., a następnie w wezwaniu do zapłaty z dnia 10 lutego 2016 r. oraz w samym pozwie. Zmiana konta do spłaty podyktowana była przeksięgowaniem zadłużenia na konta windykacyjne i utworzeniem konta technicznego. Ponadto w przedmiotowym wezwaniu wyraźnie wskazano wysokość istniejącego zadłużenia. Pozwany zaś dokonywał spłat na nowy rachunek bankowy wskazany przez Centrum Restrukturyzacji Kredytów Detalicznych w wezwaniu do zapłaty z dnia 26 października 2015 r., dodatkowo opatrując je tytułem: „wpłata do wypowiedzianego kredytu". Powyższe jednoznacznie dowodzi, iż pozwany miał świadomość, iż przedmiotowe zobowiązanie stało się w całości wymagalne. Co więcej, w mniemaniu Sądu działanie pozwanego doprowadziło do tzw. „niewłaściwego uznania długu”. Dla oceny czy mamy do czynienia z uznaniem roszczenia istotne jest to, czy zachowanie zobowiązanego, interpretowane zgodnie z powszechnie obowiązującymi regułami znaczeniowymi, mogło uzasadniać przekonanie osoby uprawnionej, iż zobowiązany jest świadom swojego obowiązku, a w konsekwencji oczekiwanie uprawnionego, że świadczenie zostanie spełnione. Na tej podstawie kwalifikuje się jako uznanie niewłaściwe roszczenia takie zachowania zobowiązanego jak: spełnienie części świadczenia (jeżeli z okoliczności nie wynika, że zobowiązany traktował je jako całkowite zaspokojenie roszczenia), zapłata odsetek za okres, w którym roszczenie główne jeszcze nie uległo przedawnieniu, wniosek zobowiązanego o odroczeniu terminu płatności, rozłożenie długu na raty czy umorzenie go w całości.

Z art. 6 k.c. wynika, że ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. W niniejszej sprawie został przedstawiony przez powoda wyciąg z ksiąg banku oraz umowa, której prawdziwości oraz rzetelności pozwany nie kwestionował. W treści wyciągu oraz pism i wezwań kierowanych do pozwanego Bank każdorazowo (na dzień ich sporządzania) szczegółowo wyliczał i wskazywał poszczególne kwoty które składają się na wysokość zobowiązania – kapitał, odsetki umowne, odsetki za opóźnienie, czy też kwotę ogółu czynności windykacyjnych. Pozwany natomiast mimo podważania wysokości zadłużenia, nie wykazał z jakich przyczyn i na jakiej podstawie je kwestionuje. Tym samym należy uznać, że powód wykazał istnienie zobowiązania, natomiast pozwany nie udowodnił, że zwolnił się z ciążącego na nim zobowiązania. Podkreślić w tym miejscu należy, że pozwany własnoręcznie podpisał umowę kredytową, tym samym potwierdzając znajomość jej warunków, a także akceptował tabelę opłat i prowizji funkcjonujących w banku, z którymi został zapoznany. Ponadto był świadomy sytuacji finansowej w jakiej się znajduje i zobowiązania jakie zaciąga. Będąc świadomym swojej sytuacji finansowej, warunków zawierania powyższej umowy oraz konsekwencji towarzyszących przy nie wywiązywaniu się z ciążącym na nim zobowiązaniu, zdecydował się na podpisanie umowy. Środki z kredytu zostały udostępnione do dyspozycji pozwanego, natomiast jego obowiązkiem było wywiązywanie się z terminowych spłat poszczególnych rat kredytu. Oprocentowanie niespłaconego kapitału podlegało zaś regulacji art. 359 § 21 k.p.c. w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 07 lipca 2005 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. nr 157, poz. 1316) – zgodnie z którym maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej nie może w stosunku rocznym przekraczać czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego Narodowego Banku Polskiego, która od dnia 05 marca 2015 r. wynosiła 2,50%, wobec czego wysokość odsetek maksymalnych wynosiła 10,00%. Zatem zarzut pełnomocnika pozwanego przekroczenia pułapu odsetek maksymalnych należy również uznać za chybiony.

Sąd nie uwzględnił także podniesionego przez pełnomocnika pozwanego zarzutu o zastosowaniu przez powoda w umowie niedozwolonej klauzuli umownej. Po pierwsze podkreślić w tym miejscu należy, że pozwany zaakceptował postanowienie umowy odsyłające do tabeli opłat i prowizji (§ 4 ust. 1 umowy) poprzez złożenie podpisu pod umową. Po drugie strona pozwana nie wskazała na jakiej podstawie taki zarzut stawia, nie powołała żadnego konkretnego wyroku, bądź klauzuli wpisanej do Rejestru Klauzul Niedozwolonych prowadzonych przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na podstawie których można by uznać taki zapis umowny za niedozwolony.

Ponownie podkreślić należy, że to strona pozwana nie podźwignęła spoczywającego na niej ciężaru dowodowego wynikającego z treści art. 6 k.c. i swoje działania niweczące prawo powoda ograniczyła do prostego zaprzeczenia twierdzeniom strony przeciwnej. Pozwany w żaden sposób nie udowodnił, ani nawet nie uprawdopodobnił podnoszonych przez siebie zarzutów. Strona pozwana nie powołała żadnych okoliczności ani nie przedłożyła żadnej dokumentacji, podważającej zasadność roszczenia bądź wpływających na zmniejszenie istniejącego po stronie pozwanego obowiązku.

Mając powyższe na uwadze, Sąd stwierdził, że powód w pełni wykazał zasadność dochodzonego roszczenia sprecyzowanego w piśmie z dnia 13 października 2016 r., a w zakresie je przekraczającym wobec stanowiska procesowego pełnomocnika powoda, iż cofa pozew bez zrzeczenia się roszczenia o kwotę 1.500 zł wobec spłaty przez pozwanego części kwoty kapitału i braku stanowiska pozwanego co do częściowego cofnięcia powództwa, orzekł o oddaleniu powództwa. W oparciu o powyższe Sąd zasądził od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. 77.124,41 zł z umownymi odsetkami według zmiennej stopy procentowej w wysokości czterokrotności stopy oprocentowania kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym nie większej niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 23 października 2015 r. do dnia zapłaty.

Jak wynika z art. 476 zd. 1 k.c., dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Zgodnie z przepisem art. 481 k.c., który reguluje kwestię tzw. odsetek za opóźnienie obowiązującym do dnia 1 stycznia 2016 r. –

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

Wysokość odsetek z tytułu opóźnienia może zatem być określona przez strony w umowie albo też może wynikać z przepisów prawa (wyżej cytowany § 2). Granicę wysokość odsetek za opóźnienie wyznaczały przepisy o odsetkach maksymalnych, zawarte w art. 359 § 2 1 k.c. (obowiązującym przed 1 stycznia 2016 r.), który odpowiednio należało stosować. Zgodnie z jego brzmieniem - Maksymalna wysokość odsetek wynikających z czynności prawnej (czyli. np. umowy) nie może w stosunku rocznym przekraczać 4-krotności wysokości stopy kredytu lombardowego NBP (odsetki maksymalne). W razie zastrzeżenia w czynności prawnej stopy odsetek za opóźnienie wyższych niż odsetki maksymalne wierzycielowi należały się odsetki maksymalne (art. 359 § 2 1 k.c. – obowiązującym do 1 stycznia 2016 r.). Organem, który określał wysokość odsetek ustawowych do dnia 1 stycznia 2016 r. była Rada Ministrów (art. 359 § 3 k.c.)

W dniu 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z dnia 9 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 9 listopada 2015 r.), która znowelizowała m.in. przepisy dotyczące odsetek zarówno tych wynikających z art. 359 k.c. – tzw. odsetek kapitałowych, jak z art. 481 k.c. – tzw. odsetek za opóźnienie, zmieniającą sposób obliczania odsetek i ich wysokość.

Nowa treść art. 481 k.c. brzmi następująco -

§ 1. Jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

§ 2. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej NBP i 5,5 punktów procentowych . Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

§ 21. Maksymalna wysokość odsetek za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie).

§ 22. Jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie.

§ 2 3. Postanowienia umowne nie mogą wyłączać ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy.

§ 24. Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski", wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie.

Zgodnie z art. 56 cytowanej ustawy nowelizującej – do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Powód wnosił o zasądzenie odsetek umownych w wysokość 4-krotności kwoty kredytu lombardowego NBP od kwoty kapitału zł od dnia 23 października 2015 r. do dnia zapłaty oraz odsetek ustawowych od kwoty 4.278,78 zł stanowiących odsetki umowne naliczane od należności głównej od dnia 14 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty.

Biorąc pod uwagę wyżej opisane i cytowane przepisy ( zarówno te przed 1 stycznia 2016 r., jak i te po 1 stycznia 2016 r.) – Sąd zasądził odsetki umowne w wysokości odpowiadającej odsetkom maksymalnym liczonym od kwoty 77.124,41 zł od dnia 23 października 2015 r. do dnia zapłaty. Nadto Sąd zasądził od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. zasądził odsetki ustawowe / odsetki za opóźnienie liczone od kwoty kwotę 4.278,78 od dnia 14 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty. W punkcie czwartym wyroku, stosownie do wyrażonej w przepisie art. 98 k.p.c. zasady odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd zasądził tytułem zwrotu kosztów procesu od pozwanego P. S. na rzecz powoda Banku (...) S.A. z siedzibą we W. kwotę 6.491 zł.