Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Oleśnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Wojciech Dorożyński

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Kot

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 listopada 2016 roku sprawy:

A. M. (M.) s. J. i R. z domu K. ur. (...) w B.,

obwinionego o to, że:

w dniu 15 marca 2016 roku o godz. 12:15 w miejscowości J. na drodze (...) kierując samochodem marki J. o nr rej. (...) przekroczył dopuszczalną prędkość jazdy w terenie zabudowanym o 34 km/h (84/50),

to jest wykroczenie z art.92 a kw;

I.  obwinionego A. M. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu w części wstępnej wyroku, przyjmując, że działał umyślnie, to jest czynu z art.92a kw i za to z mocy art.92a kw w zw. z art.24§1 kw wymierza mu karę grzywny 200,00 /dwieście/ złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądza od obwinionego A. M. na rzecz Skarbu Państwa zwrot zryczałtowanych wydatków w kwocie 100,00 (sto) złotych oraz na podstawie art. 3 ust. 1 Ustawy z dnia 23 czerwca z 1973 roku o opłatach w sprawach karnych opłatę w kwocie 30,00 (trzydzieści) złotych.

Sygn. akt II W 254/16

UZASADNIENIE

Zwięzłe wskazanie udowodnionych faktów oraz dowodów, na których się oparto:

W dniu 15 marca 2016 roku A. M. kierował samochodem J. (...). Jechał z ojcem J. M. z miejscowości Z. przez W., R. drogą DK (...) w kierunku na K.. W bagażniku przewozili ciężki element do koparki. / dowód: wyjaśnienia obwinionego A. M. zapis nagrania z rozprawy 07:51- 13:25, zeznania świadka J. M. zapis nagrania z rozprawy 25:28- 29:15 min nagrania, notatka urzędowa k. 2 akt/

Około godziny 12:15 samochód kierowany przez A. M. jechał przez miejscowość J. w obszarze zabudowanym z prędkością 84 km/h. Prędkość ta została zarejestrowana przez funkcjonariusza Policji D. W. urządzeniem pomiarowym Ultralyte LTI 20-20 100 LR nr fabryczny (...) z odległości 368 metrów. W momencie wykonywania pomiaru przed samochodem J. i za nim nie jechał żaden inny pojazd. Następnie policjant ten zatrzymał do kontroli A. M. okazując mu zarejestrowaną na mierniku prędkość oraz czas od pomiaru 41 sekund. / dowód: zeznania świadków D. W. zapis nagrania z rozprawy 15:41-18:33, k. 14, R. Z. 35:16-36:00 minuta nagrania, k. 5, notatka urzędowa k. 2 akt/

Urządzenie U., którym posługiwał się wówczas patrol policyjny miało aktualne Świadectwo Legalizacji Ponownej. Zatwierdzenie typu urządzenia ULTRALYTE LTI 20-20 100 LR nastąpiło Decyzją nr (...) Prezesa Głównego Urzędu Miar z 3 lipca 2007 roku./ dowód: Kopia Decyzji Prezesa GUM nr ZT (...) k. 49v-50, Kopia Świadectwa Legalizacji Ponownej k. 12 akt/

A. M. ma wykształcenie średnie, pracuje w przedsiębiorstwie swego ojca, jako pracownik budowlany. Zarabia na poziomie minimalnego wynagrodzenia. Jest kawalerem, nie ma dzieci. Jest właścicielem działki z domem 220 m ² oraz samochodu marki J. (...) rocznik 2006. Był karny w drodze mandatów za brak zapiętych pasów bezpieczeństwa dwukrotnie. Nie był leczony psychiatrycznie. / dane osobowe: zapis z rozprawy 01:44-04:11 min nagrania/

Wskazanie dowodów, którym nie dano wiary:

Nie dano wiary wyjaśnieniom obwinionego A. M. i zeznaniom świadka J. M., że obwiniony nie przekroczył dozwolonej prędkości na obszarze zabudowanym, w szczególności , że nie jechał z prędkością 84 km/h w czasie wykonania pomiaru przez policjanta. Przeczą temu bowiem obiektywne wyniki pomiaru prędkości, dokonane urządzeniem pomiarowym ULTRALYTE LTI 20-20 100 LR, oraz zeznania świadka D. W., częściowo potwierdzone zeznaniami świadka R. Z.. Zeznania świadków są tu zgodne i konsekwentne. Są to świadkowie postronni, którzy ujawnili zdarzenie w trakcie rutynowych czynności służbowych. Nie są powiązani z obwinionym żadnymi stosunkami osobistymi. Po ich stronie brak jest zatem jakiegokolwiek interesu, aby w sposób nieprawdziwy przypisywać ten konkretny pomiar obwinionemu, w szczególności dotyczy to świadka D. W., który omawiany pomiar prędkości wykonywał. Z konsekwentnych zeznań tego funkcjonariusza Policji wynika, że w polu wykonywania pomiaru nie poruszał się przed i za obwinionym inny pojazd. Świadek R. Z. nie widział namierzanego pojazdu, ale widział sytuację kiedy D. W. wykonywał pomiar, a następnie w niedługim czasie zatrzymał do kontroli pojazd, którym poruszał się obwiniony i okazał temu kierującemu wskazania miernika. Jak wynika z zeznań świadka D. W. k. 14 oraz zapisu w notatce urzędowej, ten czas, który upłynął między zarejestrowaniem wyniku prędkości a jego okazaniem obwinionemu wynosił 41 sekund, co jest typowym i stosunkowo krótkim czasem, jaki właśnie upływa od wykonania pomiaru do czasu zatrzymania się kierowcy pojazdu i okazaniem mu wyniku pomiaru na urządzaniu pomiarowym. Sekwencja zdarzeń wynikająca z treści zeznań świadków D. W. i R. Z. jednoznacznie wskazuje na to, że zarejestrowana prędkość na mierniku 84 km/h dotyczyła pojazdu, którym kierował obwiniony. Zarzuty natomiast obwinionego, dotyczące niewłaściwej pracy, w jego ocenie przestarzałego miernika prędkości są bezpodstawne. Znowu z konsekwentnych i zgodnych zeznań świadków D. W. oraz R. Z. wynika, że tego dnia obsługiwany przez nich miernik nie wykazywał anomalii w funkcjonowaniu, nic się z tym miernikiem podejrzanego nie działo ( zapis nagrania z rozprawy 18:24-18:33, 36:00-37:38). Urządzenie ULTRALYTE LTI 20-20 100 LR, którym D. W. wykonał pomiar prędkości miało ważne zatwierdzenie danego typu urządzenia Decyzją Prezesa GUM z 3 lipca 2007 roku, której termin ważności określono na 3 lipca 2017 roku, z kolei świadectwo legalizacji ponownej konkretnego urządzenia (...) miało ważność do 30 listopada 2016 roku k.28. Prawidłowość parametrów metrologicznych tego urządzenia została więc potwierdzona badaniami uprawnionego organu a zatem brak jest podstaw do kwestionowania prawidłowości wykonanego pomiaru prędkości 84 km/h. Przyrząd ten mógł być też użytkowany przez funkcjonariusza Policji w dniu 15 marca 2016 roku. Decyzja o zatwierdzeniu typu urządzenia została wydana pod rządem rozporządzenia z dnia 20 stycznia 2004 roku Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym. Mimo uchylenia tego rozporządzenia decyzje ostateczne o zatwierdzeniu danego typu zachowują swą moc zgodnie z art. 8a ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 2001 roku Prawo o miarach. Warto jednak zwrócić uwagę, że treść poprzedniego rozporządzenia, jak i następnego z dnia 9 listopada 2007 roku oraz obecnie obowiązującego rozporządzenia z dnia 17 lutego 2014 roku Ministra Gospodarki w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym, oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych wyraźnie rozróżniają identyfikację, wskazanie pojazdu, którego prędkość została zmierzona od rejestracji zmierzonych danych. W § 5 ust. 1 obecnego rozporządzenia jest przewidziane wymaganie dla wszystkich przyrządów, że powinny zapewniać wskazane pojazdu, którego prędkość została zmierzona. W ustępie 2 wskazano, że wymaganie to powinno być spełnione również w przypadku, gdy wykonuje się pomiar prędkości pojazdu jadącego w grupie pojazdów, lub w przypadku, gdy pojazd ten wymija, omija lub wyprzedza inny pojazd. W przypadku niespełnienia tego wymagania z ustępu 1 przyrząd nie powinien wskazywać i rejestrować wyniku pomiaru prędkości. Treść instrukcji obsługi przyrządu ULTRALYTE 20-20 100 LR potwierdza, że właśnie ten laserowy miernik taką identyfikację pojazdu w pełni umożliwia, a w wypadku niemożności tej identyfikacji miernik wyświetla kod błędu i prędkości nie mierzy. To wskazanie pojazdu następuje tu poprzez celownik optyczny w wizjerze, który naprowadza na pojazd obsługujący urządzenie, a identyfikacja danego pojazdu wynika z mechanizmu punktowego naprowadzenia na dany pojazd wiązki laserowej. Na tym polega selektywność identyfikacji mierzonego pojazdu i jego prędkości. W tym momencie są to dane dostępne tylko dla operatora przyrządu, aby uzyskany wynik był dostępny po zakończeniu pomiaru dla innych osób musi nastąpić jego rejestracja. Zakres danych rejestrowanych zależy też od dodatkowego a zatem nieobowiązkowego wyposażenia przyrządu w urządzenie rejestrujące. Obowiązkowy zakres rejestracji danych z pomiaru dla wszystkich typów przyrządów określa obecnie § 8 ust.1 rozporządzenia z dnia 17 lutego 2014 roku stanowiący, że powinien być wyświetlony wynik pomiaru prędkości oraz powinno nastąpić zablokowanie wykonania nowego pomiaru do czasu skasowania wykonanego już pomiaru. Obowiązkowy zakres rejestracji nie obejmuje zatem fotografii lub wydruku pojazdu namierzanego. Tylko zatem przyrząd z urządzeniami dodatkowymi rejestrującymi może zawierać rejestrację fotograficzną pokazującą dany pojazd namierzony. Fakt zatem, że urządzenie nie zarejestrowało fotografii samochodu obwinionego w czasie wykonania pomiaru nie jest żadnym powodem, aby zakwestionować wartość dowodową pomiaru wykonanego urządzeniem Ultralyte LTI 20-20 100LR. Fakt ewentualnego nasłonecznienia tego urządzenia podnoszony przez obwinionego, nie mógł też wpłynąć na wynik pomiaru. Przyrząd ten może bowiem pracować w szerokim zakresie temperatur od -30 º C do + 60º C k.31v. Policjant też nie mógł kierować urządzenia na słońce, gdyż to groziło bezpośrednim uszkodzeniem jego wzroku poprzez soczewki celownika optycznego. W przypadku natomiast zaburzenia pracy miernika wskutek np. silnego nasłonecznienia i za wysokiej temperatury, urządzenie to nie dokona w ogóle pomiaru. Jak wskazano na stronie 30 instrukcji obsługi tego urządzenia przyrząd monitoruje zarówno przebieg pomiaru, jak i pracę elementów wewnętrznych. W przypadku wykrycia błędu (niezależnie od przyczyn powstania) przyrząd wyświetla kod błędu zamiast wyniku pomiaru prędkości. Tabela kodów błędu wskazuje, w szczególności na oznaczenie E52, gdy temperatura otoczenia jest za wysoka- należy wyłączyć przyrząd. Reasumując, w tej sprawie brak było dowodów mogących podważyć wiarygodność zeznań świadków funkcjonariuszy Policji, w szczególności D. W., oraz prawidłowości działania zastosowanego miernika prędkości i dlatego odmówiono wiary wyjaśnieniom obwinionego oraz zeznaniom świadka J. M., które są tylko wyrazem przyjętej przez nich linii obrony. Relacje obwinionego oraz jego ojca świadka J. M. noszą niewątpliwie cechy uzgodnionej narracji, nie można bowiem nie zauważyć, że obaj zaczynają swoje wyjaśnienia i zeznania od tej samej argumentacji. Mianowicie, że tego dnia nie spieszyło im się, gdyż szybko załatwili swoje sprawy handlowe. Oczywiście nie wszystkie elementy mogą być jednakowo ustalone i przedstawione na rozprawie W relacjach wskazanych osób zachodzą zatem też rozbieżności, które podważają wiarygodność ich wzajemnych relacji. Otóż świadek J. M. niczego w zeznaniach nie wspomina o używaniu przez syna tempomatu. Wykazywał on zaś zainteresowanie tym jak syn prowadzi samochód, bo zeznał, że patrzył na wskazania prędkościomierza i widział wskaźnik około 60 km/h. Jak zeznał on syn prawie jechał z prędkością przepisową. Dziwić mogą te zeznania o tyle, że gdyby obwiniony, jak utrzymuje, ustawiał tempomat, to powinien to zrobić w ten sposób, że ustawiłby poziom prędkości na administracyjnie dopuszczalną czyli 50 km/h a nie na bliżej nieokreśloną i zmienną około 60 km/h. Te wyjaśnienia obwinionego i świadka J. M. ewidentnie tu nie wykazują logicznej spójności, niezależnie od tego, że przecież tempomat nie ogranicza możliwości zwiększenia prędkości przez osobiste działania obwinionego w każdym czasie.

Dokonane ustalenia uzasadniały przypisanie obwinionemu popełnienie zarzucanego mu czynu z art. 92a kw, jadąc bowiem w obszarze zabudowanym z prędkością 84 km/h o godzinie 12:15 nie zastosował się do wynikającego z art. 20 ust.1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym ograniczenia prędkości do 50 km/h. Działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim. Wiedział mianowicie, że jedzie w obszarze zabudowanym i jakie na tym odcinku drogi publicznej obowiązuje ograniczenie prędkości.

Wymierzona kara grzywny 200 złotych jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego. Uwzględnić tu należy stopień przekroczenia dozwolonej prędkości oraz możliwości zarobkowe obwinionego. Wymierzona kara grzywny może bowiem spełnić swe cele wychowawcze i prewencyjne tylko wtedy, gdy stanowi dla osoby obwinionego realną dolegliwość. Obwiniony ma z jednej strony niskie deklarowane zarobki a z drugiej strony znaczący majątek nieruchomy oraz wartościowy samochód osobowy. Nie posiada osób na utrzymaniu. Jest on zatem osobą generalnie dobrze sytuowaną materialnie. W tej sytuacji, mając na uwadze poziom przekroczenia prędkości, wymierzona grzywna oscyluje w dolnej granicy ustawowego zagrożenia, ale z pewnością nie może być niższa niż wymierzona 200 złotych. Grzywna przecież nie może mieć dla sprawcy jedynie charakteru symbolicznego. Dolegliwość kary ma bowiem na celu zmotywowanie sprawcy do przestrzegania porządku prawnego. W tej sprawie obwiniony zaś nie przejawia jakiegokolwiek krytycyzmu wobec swojego postępowania, doszukując się przyczyn zdarzenia nie w swoim własnym nagannym zachowaniu ale w działaniach organu kontrolującego. Nadto jako okoliczność obciążającą potraktowano ukaranie obwinionego wcześniej za wykroczenia w drodze mandatów karnych za brak stosowania pasów bezpieczeństwa. Uzasadnia to więc konieczność orzeczenia kary grzywny na poziomie minimum 200 złotych, aby realnie wpłynąć na zmianę postawy obwinionego, który wyraźnie zapomina o tym, że przestrzeganie przepisów o zachowaniu prędkości administracyjnie dopuszczalnej ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu, odbywającego się na obszarze zabudowanym.

O zryczałtowanych kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 118§ 1 kpw i art. 3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych.