Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2016 r.

Sąd Rejonowy w Toruniu I Wydział Cywilny w składzie następującym

Przewodniczący SSR Magdalena Glinkiewicz

Protokolant st. sekr. sąd. Katarzyna Ignaszak

Po rozpoznaniu w dniu 12 grudnia 2016 r. w Toruniu.

sprawy z powództwa

F. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K.

przeciwko:

S. Z.

o:

zapłatę

orzeka:

I.  zasądza od pozwanego S. Z. na rzecz powoda F. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w K. kwotę 10.000 zł (dziesięć tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 517 zł (pięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu części kosztów procesu, nie obciąża pozwanego kosztami procesu w pozostałej części.

Sygn. akt I C 1270/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 4 lipca 2016r. powód F. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w K. wniósł o zasądzenie od pozwanego S. Z. na swoją rzecz kwoty 10.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 11 lipca 2014r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 11 lipca 2014r. nabył od (...) Banku (...) S.A. w W. wierzytelność przeciwko pozwanemu w kwocie 88.246,47 zł, wynikającą z umowy kredytu z dnia 10 marca 2011r. Powód dochodzi zapłaty części należności z przysługującej mu wobec pozwanego wierzytelności.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa. Pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia, wygaśnięcie roszczenia w części oraz brak skuteczności cesji wierzytelności. Nadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu przyznał, że zawarł w dniu 10 marca 2011r. umowę kredytu z (...) Bank (...) S.A. w W.. Dokonał spłaty części należności, zaległość w spłacie wynikała z trudnej sytuacji materialnej pozwanego.

W piśmie z dnia 17 października 2016r. powód wskazał, że wierzytelność nie jest przedawniona, albowiem doszło do przerwania biegu przedawnienia roszczenia.

W piśmie z dnia 3 listopada 2016r. powód wyjaśnił, że nabył wierzytelność w kwocie 88.246,47 zł, na powyższą kwotę składa się kapitał w kwocie 75.234,91 zł, odsetki za okres od 9 kwietnia 2013r. do 11 lipca 2014r. w łącznej kwocie 13.011,56 zł. (data cesji wierzytelności) Dokonane przez pozwanego wpłaty zostały zarachowane na poczet zaległych odsetek.

Na rozprawie w dniu 12 grudnia 2016r. pozwany wskazał, że zaprzestał płacenia kredytu z przyczyn osobistych – choroba babci. Oświadczył, że próbował porozumieć się z powodem. Wskazał, ze spłaca dług w kwocie po 300 zł miesięcznie. Miesięcznie zarabia ok 3.000 zł, prowadzi działalność gospodarczą. Ze swoich zarobków pokrywa m.in. rehabilitację córki, która jest chora od urodzenia. Pozwany wniósł o rozłożenie należności na raty.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 10 marca 2011r. S. Z. zawarł z (...) Bank (...) S.A. w W. umowę kredytu nr (...) na kwotę 95.000 zł. Kredyt miał być spłacony w 71 miesięcznych ratach, do dnia 20 lutego 2017r.

Bezsporne.

W dniu 1 lipca 2013r. (...) Bank (...) S.A. w W. wystawiła przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), któremu postanowieniem z dnia 12 lipca 2013r. tut. Sąd w sprawie (...)nadał klauzulę wykonalności.

Bezsporne.

Na mocy umowy sprzedaży wierzytelności z dnia 4 lipca 2014r. (wraz z aneksem nr (...) z dnia 1 sierpnia 2014r.) powód nabył od (...) Banku (...) S.A. w W. prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu umowy nr (...).

Dowód: umowa, aneks do umowy, załącznik, pełnomocnictwa k. 10-23v,43-52

W dniach 30 grudnia 2014r., 24 listopada 2011r., 22 stycznia 2015r., 25 lutego 2015r., 27 marca 2015r. oraz w maju 2015r. pozwany przekazał na rzecz powoda kwoty po 340 zł tytułem zobowiązania. W dniach 1 czerwca 2015r. 29 sierpnia 2016r., 10 lipca 2016r. pozwany przekazał na rzecz powoda kwoty po 300 zł tytułem zobowiązania.

Bezsporne.

Powód dochodzi od pozwanego zapłaty części należności głównej w kwocie 10.000 zł (cały kapitał wynosił 75.234,91 zł, odsetki za okres od 9 kwietnia 2013r. do 11 lipca 2014r. wynosiły 13.011,56 zł).

Bezsporne.

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o okoliczności bezsporne i niekwestionowane, a także dowód z dokumentów zgromadzonych w aktach niniejszej sprawy.

Żadna ze stron nie kwestionowała wiarygodności, rzetelności i autentyczności dokumentów, a i Sąd nie znalazł podstaw do ich kwestionowania.

Zgodnie z art. 230 k.p.c., gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane. Z kolei art. 229 k.p.c. stanowi, że nie wymagają dowodu fakty przyznane w toku postępowania przez stronę przeciwną, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości. Jedynie tytułem wyjaśnienia należy wskazać, że sąd może uznać za przyznane przez stronę niezaprzeczone twierdzenia drugiej strony tylko w wypadku, gdy takie domniemane przyznanie jest uzasadnione wszechstronnym rozważeniem wszystkich okoliczności sprawy (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 18 czerwca 2004 r., II CK 293/03, LEX nr 174169; uzasadnienie wyroku SN z dnia 19 października 2005 r., V CK 260/05, LEX nr 187090).

Sąd dał wiarę dowodom w postaci dokumentów, na podstawie których ustalił stan faktyczny, albowiem były one jasne i zrozumiałe. W ocenie Sądu, prawdziwość dokumentów, na których Sąd oparł ustalenia faktyczne, nie budziła jakichkolwiek wątpliwości.

Spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do ustalenia, czy doszło do przedawnienia roszczenia, czy też bieg terminu przedawania uległ przerwaniu oraz czy powód skutecznie nabył wierzytelność przeciwko pozwanemu, nadto czy część dochodzonej należności wygasła.

Pozwany nie kwestionował dochodzonych odsetek.

W myśl art. 6 k.c., istnienie sporu między stronami, co do zasady, obliguje jedną z nich do udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Na podstawie art. 6 k.c. oraz art. 232 k.p.c. ciężar dowodu spoczywa na stronie, która z określonych faktów wywodzi skutki prawne. Jeśli zatem powód powoływał się na zaistnienie oznaczonych faktów, w tym na fakt, przysługującego mu względem pozwanego roszczenia o oznaczonej wysokości, zobowiązany był wskazać okoliczności, które uzasadniały żądanie zgłoszone w pozwie. Na stronie powodowej spoczywał więc ciężar wykazania tych okoliczności.

Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności, ciężar dowodu w sądowym postępowaniu cywilnym spoczywa na stronach tego postępowania. To one, a nie sąd są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i to one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1997 r., I CKN 415/99, LEX nr 83805; wyrok SN z dnia 07 października 1998 r., II UKN 244/98, OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662). Jednocześnie w doktrynie i praktyce orzeczniczej podkreśla się, że sąd powinien korzystać z przewidzianego w art. 232 zdanie drugie k.p.c. uprawnienia powściągliwie i z umiarem, pamiętając, że taka inicjatywa należy przede wszystkim do samych stron i że cały rozpoznawany spór jest ich sprawą, a nie sądu (por. m. in. uzasadnienie wyroku SN z dnia 05 listopada 1997 r., III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52). Stwierdzić zatem należy, że sąd przeprowadza dowody zawnioskowane przez strony postępowania. Jednakże w sytuacjach szczególnych, sąd posiada uprawnienie w zakresie dopuszczenia dowodu niewskazanego przez strony, gdyby według jego (obiektywnej i weryfikowalnej w toku instancji) oceny zebrany w toku sprawy materiał dowodowy nie wystarczał do jej rozstrzygnięcia (por. uzasadnienie wyroku SN z dnia 10 grudnia 1997 r., II UKN 394/97, OSNAPiUS 1998, nr 20, poz. 614; wyrok SN z dnia 11 lipca 2001 r., V CKN 406/00, Prok. i Pr. 2002, nr 4, poz. 45).

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zaistniała sytuacja szczególna implikująca okoliczność powołania dowodu z urzędu, zebrane dowody były wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy

Powołując się na ciężar dowodu podkreślić należy, że powód, żądając zapłaty kwoty dochodzonej pozwem, zobowiązany był zgodnie z art. 6 k.c. do udowodnienia okoliczności na które powoływał się w toku postępowania.

W ocenie Sądu, powód, wbrew twierdzeniom pozwanego, wykazał, że przysługująca mu wobec pozwanego wierzytelność istnieje i nie uległa przedawnieniu.

Powód wykazał, że nabył od (...) Banku (...) S.A. w W. wierzytelność przeciwko S. Z. wynikającą z umowy kredytu z dnia 10 marca 2011r. nr (...). Na powyższą okoliczność przedłożył, poświadczoną za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika reprezentującego powoda w przedmiotowej sprawie, umowę sprzedaży wierzytelności wraz z aneksem do umowy oraz załącznikiem, w którym wierzytelność jest szczegółowo opisana. Sąd nie miał wątpliwości, że powód skutecznie nabył wierzytelność przeciwko pozwanemu, która na dzień zawarcia umowy przelewu wierzytelności wynosiła: kapitał w kwocie 75.234,91 zł, odsetki w kwocie 13.011,56 zł.

Poprzednik prawny powoda (...) Bank (...) S.A. w W. w dniu 1 lipca 2013r. wystawił przeciwko pozwanemu bankowy tytuł egzekucyjny nr (...), któremu postanowieniem z dnia 12 lipca 2013r. tut. Sąd w sprawie (...)nadał klauzulę wykonalności.

Okoliczności te są bezsporne, pozwany nie kwestionował tych okoliczności.

Czynności prawne podejmowane przez poprzednika prawnego powoda doprowadziły do przerwania biegu terminu przedawnienia roszczenia. Termin z art. 118 k.c. nie zależy od charakteru podmiotu, w stosunku do którego przysługuje, ani od charakteru rozstrzyganej sprawy, a wyłącznie od rodzaju roszczenia związanego określonym rodzajem działalności. Poprzednik prawny powoda przeniósł na powoda wierzytelność z takim terminem przedawnienia, jaki przysługiwał bankowi w stosunku do osoby dłużnika. Roszczenie ulega przedawnieniu z upływem trzyletniego terminu od dnia, w którym stało się wymagalne. Przy czym zgodnie z art. 123 pkt. 1 k.c. bieg termin przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sadem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub bieg terminu przedawnienia biegnie na nowo od wydania postanowienia o nadaniu klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu. Postanowienie w tym przedmiocie zostało wydane w dniu 12 lipca 2013r., pozew został złożony w dniu 4 lipca 2016r.

Nadto w dniach 30 grudnia 2014r., 24 listopada 2011r., 22 stycznia 2015r., 25 lutego 2015r., 27 marca 2015r. w maju 2015r., 1 czerwca 2015r. 29 sierpnia 2016r., 10 lipca 2016r. pozwany przekazał na rzecz powoda kwoty po 300 zł i 340 zł tytułem zobowiązania. Tym samym należało przyjąć, że uznał roszczenie (art. 123 § 1 pkt. 2 k.c.), co skutkowało również przerywaniem biegu terminu przedawnienia roszczenia, nadto wskazywało, że pozwany nie kwestionował faktu nabycia przedmiotowej wierzytelności przez powoda.

Łącznie w okresie od grudnia 2014r. do sierpnia 2016r. pozwany uiścił na rzecz powoda tytułem spłaty zobowiązania kwotę 2.940 zł. Powód wyjaśnił, że wpłaty zaliczył na poczet odsetek należnych na dzień dokonania cesji (na dzień podpisania umowy sprzedaży wierzytelności należne odsetki wynosiły 13.011,56 zł). Tym samym nie zasadny był zarzut pozwanego, że roszczenie powoda wobec pozwanego w części wygasło, albowiem powód dochodzi od pozwanego zapłaty 10.000 zł tytułem części kapitału wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 11 lipca 2014r. (czyli odsetkami od należności głównej naliczonymi po przelewie wierzytelności, a wpłaty zostały zaliczone na odsetki należne za wcześniejszy okres).

Pozwany wniósł o rozłożenie należności na raty po 300 zł miesięcznie.

W myśl art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia. Przepis zawiera szczególną zasadę wyrokowania, określaną jako "moratorium sędziego". Obok charakteru procesowego ma także cechy normy materialnoprawnej. Podstawą zastosowania przepisu jest wyłącznie uznanie sądu, że zachodzą szczególnie uzasadnione wypadki. Pozwany zarabia miesięcznie ok. 3.000 zł, pokrywa koszty rehabilitacji chorej córki. Sąd rozpoznając wniosek pozwanego o rozłożenie należności na raty miał na uwadze to, że dochodzona pozwem kwota jest tylko częścią dużo wyższej wierzytelności, nadto chociaż pozwany deklaruje chęć dokonywania wpłat rzędu 300 zł miesięcznie, to nie przedstawia żadnych dowodów na to, że rzeczywiście chce i będzie w przyszłości regularnie takowe wpłaty dokonywał. W okresie od grudnia 2014r. do sierpnia 2016r. pozwany dokonał jedynie 9 wpłat, wpłaty nie były systematyczne. W ocenie Sądu łączna wysokość całego zobowiązania oraz dotychczasowa postawa pozwanego nie uzasadnia skorzystania z uprawnień danych Sądowi przez ustawodawcę i rozłożenia zasądzonego świadczenia na raty.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że powód wykazał, że nabył przeciwko pozwanej wierzytelność dochodzoną w pozwie, wykazał wysokość dochodzonej wierzytelności. Roszczenie nie uległo przedawnieniu. Tym samym, na podstawie art. 353 k.c. Sąd orzekł jak w punkcie pierwszym sentencji orzeczenia.

O kosztach orzekł w myśl zasady wyrażonej w art. 102 k.p.c. obciążając nimi pozwanego jedynie w części. Sąd uznał, że trudna sytuacja finansowa pozwanego uzasadnia obciążenie go jedynie opłatą od pozwu – 500 zł i opłatą skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.