Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I C 2169/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Wrocław, dnia 18 października 2016 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu I Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący:SSO Sławomir Urbaniak

Protokolant: Piotr Józwik

po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W., Stowarzyszenia (...) (...) w W. i Związku (...) w W.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą we W.

o udzielenie informacji

I. zobowiązuje stronę pozwaną do udzielenia w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku w formie papierowej lub elektronicznej pełnego zestawienia produkowanych, importowanych i sprzedawanych przez pozwaną (zarówno samodzielnie jak i jako urządzenie multifunkcyjne i część składowa innego urządzenia) w okresie od 1.07.2008 r. do 14.12.2015 r. z podziałem na poszczególne kwartały kalendarzowe, łącznej liczby urządzeń i czystych nośników, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut. oraz z wyszczególnieniem liczby sprzedanych egzemplarzy poszczególnych urządzeń i czystych nośników wraz z podaniem ich nazw, symboli, numerów fabrycznych i jednostkowej ceny sprzedaży;

II. zobowiązuje stronę pozwaną do udostępnienia powodom w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku dokumentacji księgowej w postaci dokumentów magazynowych, faktur sprzedażowych, deklaracji podatkowych, deklaracji SAD, INTRASTAT i bilansów sprzedaży dotyczącej produkowanych, importowanych i sprzedawanych przez pozwaną (zarówno samodzielnie jak i jako urządzenie multifunkcyjne i część składowa innego urządzenia) od 1.07.2008 r. do 14.12.2015 r. urządzeń i czystych nośników, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut.;

III. oddala powództwo w pozostałym zakresie;

IV. zasądza od strony pozwanej na rzecz strony powodowej Stowarzyszenia (...) (...) w W. kwotę 6.727 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

V. zasądza od strony pozwanej na rzecz powodów Stowarzyszenia (...) z siedzibą w W. i Związku (...) w W. kwoty po 4.747 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 2169/15

UZASADNIENIE

Powodowie Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W., Stowarzyszenie (...) (...) w W. i Związek (...) w W. domagali się zobowiązania strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna we W. do:

1. przedstawienia w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku w formie papierowej oraz elektronicznej w plikach Excel:

a) pełnego zestawienia wszystkich produkowanych, importowanych i sprzedawanych przez pozwaną (zarówno samodzielnie jak i jako urządzenie multifunkcyjne i część składowa innego urządzenia) w okresie od 1.07.2008 r. do 14.12.2015 r. urządzeń i czystych nośników, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut, z wyszczególnieniem:

- łącznej liczby sprzedanych egzemplarzy urządzeń i czystych nośników, w ramach poszczególnych kategorii urządzeń i czystych nośników w poszczególnych kwartałach kalendarzowych,

- liczby sprzedanych egzemplarzy poszczególnych urządzeń (ze wskazaniem ich nazw i symboli) i czystych nośników (ze wskazaniem ich nazw i symboli), w poszczególnych kwartałach kalendarzowych,

- jednostkowej ceny sprzedaży poszczególnych urządzeń (ze wskazaniem ich nazw i symboli) i czystych nośników (ze wskazaniem ich nazw i symboli),

- numerów fabrycznych poszczególnych sprzedanych urządzeń;

b) przychodów uzyskanych przez pozwanego w związku ze sprzedażą (zarówno samodzielnie, jak też jako urządzenie multifunkcyjne i jako część składowa innego urządzenia) w okresie od dnia 1.07.2008r. do 14.12.2015 r. urządzeń i nośników, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut z wyszczególnieniem:

- przychodów za sprzedaży poszczególnych kategorii urządzeń i czystych nośników w poszczególnych kwartałach kalendarzowych,

-przychodów ze sprzedaży poszczególnych urządzeń (ze wskazaniem ich nazw, symboli i numerów fabrycznych) i czystych nośników (ze wskazaniem ich nazw i symboli) w poszczególnych kwartałach kalendarzowych.

2. udostępnienia, w terminie 14 dni od dnia uprawomocnienia się wyroku, pełnej dokumentacji księgowej dotyczącej produkowanych, importowanych i sprzedawanych przez pozwaną (zarówno samodzielnie jak i jako urządzenie multifunkcyjne i część składowa innego urządzenia) w okresie od 1.07.2008 r. do 14.12.2015 r. urządzeń i czystych nośników, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut., w tym dokumentów magazynowych, faktur sprzedażowych, deklaracji podatkowych, deklaracji SAD, INTRASTAT i bilansów sprzedaży.

Uzasadniając żądanie pozwu powodowie wskazali, że jako stowarzyszenia są organizacjami zbiorowego zarządzania w rozumieniu art. 104 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Są one uprawnione do pobierania opłat, o których mowa w art. 20 ust. 1 i 3 pr. aut. i w tym charakterze zostali wskazani w rozp. Min. Kult. z 2.06.2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów. Podali, że zajmują się zbiorowym zarządzaniem prawami autorskimi na wskazanych polach eksploatacji na podstawie odpowiednich zezwoleń i decyzji Ministra Kultury. Powodowie wskazali, że pozwana spółka jest legitymowana biernie jako importer, dystrybutor i sprzedawca elektroniki, w tym dysków twardych, komputerów, notebooków, płyt CD i DVD oraz Blu-Ray, odtwarzaczy mp3 i mp4. Jest zatem ona zobowiązana do uiszczania na rzecz uprawnionych organizacji zbiorowego zarządzania opłat z tytułu sprzedaży urządzeń i czystych nośników w oparciu o przepisy art. 20 pr. aut. w zw. z rozporządzeniem wykonawczym. Podnieśli, że pozwana nie regulowała i nie reguluje w należytej wysokości ,pomimo prowadzonej działalności, opłat z tytułu sprzedaży urządzeń i czystych nośników. Powodowie wyjaśnili, że strony zawarły w dniu 30.09.2008 r. ugodę, na podstawie której pozwana zobowiązała się do uregulowania opłat w ustalonej wysokości za okres do 30.06. 2008 r., co też uczyniła w dniu 3.10.2008 r. Dalej wskazali, że pozwana była wzywana do terminowego udzielania stosownych informacji oraz udostępniania dokumentów niezbędnych do określenia wysokości należnych na rzecz powodowych organizacji opłat w oparciu o art. 20 ust. 1 i 3 pr. aut. Wskazali, że pozwana przekazywała ogólne informacje dot. III i IV kwartału 2008 r. oraz następnych kwartałów kolejnych lat do II kwartału 2015 r., a także dokonywała wpłat na rzecz powodowych stowarzyszeń według złożonych przez siebie jednostronnych deklaracji. Powodowie podali, że na ich zlecenie prywatna firma (...) zwróciła się do pozwanej o przeprowadzenie audytu mającego na celu sprawdzenie prawidłowości naliczania i odprowadzania opłat wynikających z art. 20 pr. aut. W lipcu 2011 r. sporządzono ekspertyzę negatywną wobec pozwanej, stwierdzającą, że spółka dokonuje opłat jedynie od selektywnej grupy towarów wybieranej przez siebie. Wskazała także na opinię biegłego sporządzoną w toku postępowania przygotowawczego prowadzonego przez Policję w związku z uzasadnieniem popełnienia przestępstwa przez pozwaną. W opinii wskazano na nieprawidłowości w raportowaniu i odprowadzaniu opłat przez pozwaną. Powodowie podkreślili, że na podstawie art. 105 ust. 2 pr. autorskiego są uprawnieni do żądania udzielenia informacji i udostępnienia dokumentów a roszczenie informacyjne, którego celem jest sprawdzenie, czy zobowiązany podmiot przestrzega prawa autorskiego, nie pozostaje w związku z faktem naruszenia autorskich praw majątkowych. Powodowie podnieśli, że wnioskowanymi informacjami dysponuje jedynie pozwana, a informacje te są niezbędne do kontroli i sprawdzenia, czy pozwana przestrzega przepisów ustawy prawo autorskie oraz do wyliczenia opłat należnych od pozwanej w związku z prowadzoną przez nią działalnością z tytułu sprzedaży urządzeń i czystych nośników.

Strona pozwana (...) S.A. z siedzibą w M. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodów na jej rzecz kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. Zdaniem pozwanej roszczenie jest niezasadne i nie znajduje podstawy w obowiązujących przepisach prawa. Strona pozwana podniosła, że wywiązuje się ze swoich obowiązków względem powodów. Wskazała, że co kwartał przedstawia powodom zestawienia ilości sprzedanych urządzeń, z podaniem wartości sprzedaży oraz wysokość należnych opłat odrębnie dla każdej z kategorii urządzeń lub nośników podlegających opłatom. Sprawozdanie jest składane na formularzu określonym przez powodów. Wobec składania informacji na tych formularzach zdaniem pozwanej zarzut powodów dotyczący niewystarczającego zakresu przekazywanych informacji jest nieuzasadniony, albowiem to sami powodowie określili treść i formę tych deklaracji. Pozwana wskazała, że nigdy nie uchylała się od udzielenia i udostępnienia powodom dalej idących informacji w zakresie znajdującym oparcie w obowiązujących przepisach. Potwierdziła, że w połowie 2011 r. w przedsiębiorstwie pozwanej prowadzony był audyt, w ramach którego udzieliła i udostępniła wszelkich informacji, do których uzyskania są uprawnione powodowe stowarzyszenia. W toku audytu udzieliła powodom informacji niezbędnych do zweryfikowania prawidłowości odprowadzania przez nią opłat. Udostępniła audytorom listę wszystkich produktów znajdujących się w tamtym okresie w jej ofercie handlowej, przedstawiła arkusze rozliczeniowe należnych opłat wraz z wykazem towarów, który zawierał indeks, nazwę towaru, wskazanie grupy asortymentowej, wielkość i ilość sprzedaży, stawkę opłaty oraz wyliczoną opłatę za okres od III kwartału 2008 r. do I kwartału 2011 r. Podniosła, że nie tylko przekazała powodom pełną wymaganą przez nich informację na temat sprzedanych towarów ale także umożliwiła powodowym stowarzyszeniom zweryfikowanie tych informacji przy pomocy wyspecjalizowanej firmy audytorskiej. Pozwana zarzuciła, że postępowanie karne, w którym sporządzona została opinia biegłego, zostało umorzone z uwagi na brak stwierdzenia cech przestępstwa. Podniosła dalej, że żądania (...) winny ograniczać się ściśle do dyspozycji art. 105 ust. 2 pr. aut., czyli w każdym przypadku żądanie takie powinno być uzasadnione niezbędnością konkretnie określonych informacji lub dokumentów dla określenia wysokości opłaty uregulowanej w art. 20 pr. aut. Zdaniem pozwanej powodowie w żaden sposób nie wykazali, w jaki sposób przesłanka niezbędności realizuje się w stosunku do poszczególnych elementów ich żądania. Zaznaczyła, że pozew opiera się na niepopartych żadnymi dowodami twierdzeniach jakoby pozwana nie regulowała i nie reguluje w należytej wysokości na rzecz powodów opłat wskazanych w art. 20 pr. aut. Pozwana podniosła nadto, że zakres żądania powodów znacząco wykracza poza granice uprawnienia wynikające z art. 105 ust. 2 pr. aut. Podkreśliła, że żądana forma przygotowania zestawienia i przekazania informacji powodom nie mieści się w granicach pojęcia udzielenia informacji, a stanowi bazę danych sprzedażowych pozwanej spółki. W ocenie pozwanej nie ma podstaw do nakazania jej przygotowania jakichkolwiek opracowań, zestawień czy innych dokumentów lub przekazania ich poza siedzibę spółki. Pozwana podniosła nadto, iż (...) uprawnione są do pobierania opłat wyłącznie od urządzeń i czystych nośników wskazanych w załącznikach nr 1 i 2 do rozporządzenia, wobec czego domaganie się informacji dotyczących innych urządzeń i nośników niż wskazanych w rozporządzeniu jest bezpodstawne.

W piśmie z dnia 31.03.2016 r. stanowiącym replikę na odpowiedź na pozew powodowie podtrzymali w całości swoje dotychczasowe stanowisko. Podkreślili, że wypełnienie formularza stosowanego przez organizacje jest jedynie sformalizowaną czynnością techniczną, która nie wyklucza konieczności sprawdzenia przez (...) prawdziwości podanych w nich danych. Weryfikacji informacji dokonuje się na podstawie stosownej dokumentacji księgowej przekazanej przez podmiot zobowiązany. W przypadku braku tej dokumentacji niezbędne jest skontrolowanie podawanych informacji w ramach roszczenia informacyjnego. Powodowie podnieśli, że pozwana nie udostępniła audytorom wszelkich niezbędnych informacji do zweryfikowania prawidłowości odprowadzania przez nią opłat. Wskazali, że ich zarzut dotyczy uiszczania przez pozwaną opłat w nieprawidłowej wysokości. Zdaniem powodów opłaty te nie obejmują wszystkich urządzeń podlegających opłacie a ich katalog jest uznaniowo i wybiórczo tworzony przez pozwaną. Powodowie wskazali, że przedłożenie informacji i dokumentów w zakresie i formie wskazanej przez nich jest niezbędne do pełnej i prawidłowej weryfikacji pod kątem ustalenia ewentualnych opłat należnych na podstawie przepisów prawa autorskiego. Podnieśli nadto, że określony rozporządzeniem Ministra Kultury katalog urządzeń nie jest katalogiem zamkniętym albowiem wskazuje on jedynie ogólnie kategorie urządzeń i nośników.

Sad ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi.

Stowarzyszenie (...) z siedzibą w W. posiada zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi do utworów słownych, muzycznych, słowno-muzycznych, choreograficznych, pantomimicznych i w utworach audiowizualnych. Do celów statutowych stowarzyszenia należy m.in. ochrona praw autorskich.

Stowarzyszenie (...) (...) z siedzibą w W. posiada zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do artystycznych wykonań utworów muzycznych i słowno-muzycznych, w tym do pobierania wynagrodzeń na wskazanych polach eksploatacji. Do celów stowarzyszenia należy m.in. ochrona oraz zbiorowe zarządzanie prawami do artystycznych wykonań swoich członków i artystów nie będących członkami i ich następców prawnych.

Związek (...) z siedzibą w W. posiada zezwolenie na zbiorowe zarządzanie prawami pokrewnymi do fonogramów i wideogramów, w tym do pobierania wynagrodzenia na wskazanych polach eksploatacji. Celem stowarzyszenia jest ochrona i zbiorowe zarządzanie prawami producentów fonogramów i wideogramów.

(dowód: odpisy pełne z rejestru stowarzyszeń (...) powodowych organizacji, k. 21-40;

decyzje Ministra Kultury z 23.10.1998 r., 9.07.2010r., 5.03.2003r., k. 41-47.)

Strona pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą we W. prowadzi działalność między innymi w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej komputerów, urządzeń peryferyjnych, oprogramowania, sprzętu elektronicznego i telekomunikacyjnego, sprzętu audiowizualnego, produkcji komputerów, urządzeń peryferyjnych i sprzętu telekomunikacyjnego. Spółka zajmuje się przede wszystkim dystrybucją sprzętu, komponentów, akcesoriów oraz urządzeń peryferyjnych z szeroko pojętego sektora IT. Strona pozwana jest jedną z największych sieci dystrybucji w regionie Europy Środkowo-Wschodniej, w której ofercie znajduje się ponad 70.000 produktów światowych marek. Prowadzi dystrybucję sprzętu IT, elektroniki użytkowej, telefonii komórkowej i innych usług.

(dowód: informacja odpowiadająca odpisowi aktualnemu z Rejestru Przedsiębiorców

KRS, k. 54-59; informacje o pozwanej spółce ze strony internetowej (...) , k. 60-105; sprawozdanie zarządu z działalności Grupy za rok obrotowy 2013/2014, k. 106-118.)

W dniu 30.09.2008 r. pomiędzy powodowymi stowarzyszeniami a stroną pozwaną (...) S.A. zawarta została ugoda w przedmiocie roszczeń dotyczących opłat z tytułu sprzedaży urządzeń, o których mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych za okres do 30.06.2008 r. Pozwana spółka oświadczyła, że jej zadłużenie wobec stowarzyszeń wynosi na dzień 30.06.2008 r. z tytułu zaległych opłat od sprzedaży urządzeń i nośników kwotę 2.167.408 zł (wskazane w załączniku nr 1 do rozporządzenia Min. Kultury) i kwotę 1.008.540 zł (wskazane w załączniku nr 2 do rozp. Min. Kultury). Określono zasady naliczania opłat, wskazując, że są one naliczane od ceny sprzedaży określonej w fakturze sprzedaży przedsiębiorcy, w oparciu o katalog podlegających opłatom urządzeń określony w rozp. Min. Kultury w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów.

Należności z tytułu opłat od sprzedaży urządzeń i nośników zostały zapłacone w umówionej wysokości.

(okoliczność bezsporna; nadto ugoda z 30.09.2008 r., k. 121-122.)

Po zawarciu ugody strona pozwana składała do biura pełnomocnika (...), (...), (...) arkusze rozliczeniowe z tytułu sprzedaży urządzeń i nośników audio oraz urządzeń i nośników video, według ustalonego przez powodowe organizacje wzoru formularza. Arkusze rozliczeniowe złożone przez stronę pozwaną obejmowały okresy: III i IV kwartał 2008 r., kolejne kwartały lat od 2009 r. do 2014 r. oraz I i II kwartał 2015 r.

Na przestrzeni wskazanych lat pozwana spółka dokonywała wpłat z tytułu opłat kwartalnych za sprzedaż urządzeń i nośników audio i video. Płatności odbywały się w drodze przelewów bankowych w oparciu o złożone przez spółkę deklaracje.

(okoliczność bezsporna;

nadto dowód: arkusze rozliczeniowe, k. 127-181; potwierdzenia dokonania przelewów bankowych, k. 281-320.)

Na zlecenie powodowych stowarzyszeń w pierwszej połowie 2011 roku w pozwanej spółce przeprowadzony został audyt przez wyspecjalizowaną firmę (...) - (...) sp. z o.o. Celem audytu było sprawdzenie prawidłowości naliczania opłat przekazywanych przez (...) S.A. na rzecz związków twórczych ( (...), (...) i (...)) przy ocenie, że naliczenie opłat jest we wszystkich istotnych aspektach zgodne z informacjami finansowymi i pozafinansowymi. Audyt obejmował okres od III kwartału 2008 r. do I kwartału 2011 r. W toku audytu przedstawione zostały kwartalne arkusze rozliczeniowe za okres III kw. do I kw. 2011 r. w formie papierowej, załącznikiem do każdego arkusza rozliczeniowego był wykaz towarów zawierający nr indeksu, nazwę towaru, wskazanie grupy asortymentowej, ilości, wielkość sprzedaży, stawki opłaty, wyliczonej opłaty. W podsumowaniu audytu stwierdzono, że sposób prowadzenia ewidencji towarów w bazie danych na potrzeby ustalania opłat jest mało czytelny. Stwierdzono, że kontrolowana spółka dokonuje opłat jedynie od wyselekcjonowanej grupy towarów. Ustalono, że nie można potwierdzić prawidłowości naliczania opłat, gdyż spółka naliczała i przekazywała do związków dane, które sama starannie wyselekcjonowała.

W toku kontroli okazano sprawozdania finansowe wraz z opinią biegłego rewidenta za lata obrotowe zakończone 30.06.2009 r. i 30.06.2010 r. Przekazano kontrolującej także dokumenty w postaci kopii deklaracji kwartalnych za okres objęty kontrolą, raporty sprzedaży towarów wykazanych w deklaracjach za okres objęty kontrolą, wydruki z kont sprzedaż krajowa za okres objęty kontrolą i kartoteki rozrachunkowe obrotów z (...) za okres objęty kontrolą. W toku kontroli nadto przygotowano stanowisko komputerowe z dostępem do systemu informatycznego w zakresie danych transakcyjnych (...) S.A.

(dowód: ekspertyza o prawidłowości naliczania i odprowadzania opłat z lipca 2011 r., k. 188-201; protokół z udostępnienia informacji w toku kontroli w dniach 30-31.05.2011 w siedzibie (...) S.A., k. 269-270)

W związku z prowadzonym dochodzeniem w sprawie możliwości popełnienia przestępstwa przez pozwaną spółkę (...) S.A. polegającego na działaniu w warunkach art. 115 ust. 3 ustawy, a mianowicie, że w okresie od lipca 2008 do marca 2011 r. nie odprowadzała w sposób zgodny z przepisami opłat od nośników służących do utrwalania utworów z tytułu sprzedaży tych nośników przez producentów i importerów Komisariat Policji W. Osiedle dopuścił dowód z opinii biegłego w celu stwierdzenia czy naliczanie opłat od nośników służących do utrwalania utworów w okresie od 2008 do 2011 r. przez firmę (...) S.A. było zgodne z przepisami prawa i zostało przeprowadzone ze stosowną starannością oraz rzetelnością, czy też opłaty te są naliczane nieprawidłowo i wybiórczo a także zaniżane z uwagi na nieprawidłowe selekcjonowanie asortymentu towarów podlegających opłatom. Biegły w sporządzonej opinii w oparciu o badaną dokumentację i wyjaśnienia przedstawicieli spółki stwierdził, że naliczane opłaty od nośników w okresie od 2008 do 2011 r. przez pozwaną spółkę nie są zgodne z przepisami prawa i zostały naliczone bez zachowania należytej staranności i rzetelności. Biegły dysponował rachunkami zysków i strat spółki (...) S.A. za okres lat 2008-2011, zestawieniami lat obrachunkowych spółki obejmującymi: kwartały roku, sprzedaż produktów netto w PLN, w tym objętych opłatami (...), rozliczonych netto plus podatek VAT, dane księgi głównej rachunku zysku i strat: sprzedaż netto w PLN, sprzedaż netto w tys. zł. Biegły nadto sporządził wyliczenia za każdy kwartał badanego okresu oraz przedstawił różnice pomiędzy wyliczonymi przez spółkę a należnymi opłatami.

(dowód: opinia biegłego sądowego sporządzona do sprawy 1Ds . 2520/12, k. 202-230.)

Pismami z dnia 23.01.2013 r. i 23.09.2015 r. powodowe organizacje zwracały się o wypełnienie i przesłanie druków do rozliczenia opłat od urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów za kolejny okres kwartalny. Druki były załączane do pism, a także zawierały informację o możności pobrania aktualnych arkuszy ze strony internetowej wskazanej w pismach.

(dowód: pisma powodów, k. 125-126.)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W przedmiotowej sprawie powodowie: Stowarzyszenie (...), Stowarzyszenie (...) (...) w W. i Związek (...) w W. domagali się zobowiązania strony pozwanej (...) Spółka Akcyjna we W. do przedstawienia informacji określonych w pkt 1 i 2 żądania pozwu oraz do udostępnienia pełnej dokumentacji księgowej dotyczącej produkowanych, importowanych i sprzedawanych przez pozwaną w okresie od dnia 1.07.2008 r. do dnia 14.12.2015 r. urządzeń i czystych nośników, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut.

Powodowie wystąpili zatem z tzw. roszczeniem informacyjnym. Podstawę wywodzonego roszczenia stanowi art. 105 ust. 2 ustawy z dnia 4.02.1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (tekst jedn. Dz.U. 2006r., Nr 90 poz. 631, ze zm., dalej pr. aut.), zgodnie z którym w zakresie swojej działalności organizacja zbiorowego zarządzania może się domagać udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia wysokości dochodzonych przez nią wynagrodzeń i opłat.

Jak wynika z przywołanego przepisu roszczenie informacyjne z art. 105 pr. aut. przysługuje wyłącznie organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i im pokrewnymi, i to jak mówi przepis „w zakresie swojej działalności”. Oznacza to, że występujący z takim roszczeniem zobowiązany jest do wykazania w pierwszej kolejności legitymacji czynnej. Stosownie do treści art. 104 ust. 1 pr. aut. organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, zwanymi dalej "organizacjami zbiorowego zarządzania", w rozumieniu ustawy, są stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów lub organizacje radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona powierzonych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień wynikających z ustawy. Przy czym podjęcie przez organizacje działalności określonej w ustawie wymaga zezwolenia ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego (ust. 2 pkt 2 pr. aut.). W konsekwencji zatem skorzystanie z roszczenia informacyjnego z art. 105 ust. 2 pr. aut. uzależnione jest od uzyskania przez organizację zbiorowego zarządzania zezwolenia Ministra Kultury na zbiorowe zarządzanie tymi prawami. Organizacja taka winna więc wykazać wynikający z udzielonego zezwolenia zakres wykonywanego przez nią zbiorowego zarządzania.

Powodowe stowarzyszenia w ocenie Sądu wykazały swą legitymację czynną, przedstawiając stosowne decyzje Ministra Kultury zezwalające na zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi i pokrewnymi na wskazanych polach eksploatacji. Przepis art. 105 ustawy o prawie autorskim wprowadza domniemanie, że organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do zarządzania i ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem oraz, że ma legitymację procesową w tym zakresie.

Przypomnieć należy, że w niniejszej sprawie chodzi o opłaty, o których mowa w art. 20 ust. 1 p.a. Z treści tego przepisu wynika, że producenci i importerzy m.in. magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych urządzeń reprograficznych, a także czystych nośników służących do utrwalania, w zakresie własnego użytku osobistego, utworów lub przedmiotów praw pokrewnych są obowiązani do uiszczania organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców, artystów, wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3 % kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników. Szczegółowe kategorie urządzeń i nośników oraz wysokość opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów zawiera rozporządzenie Ministra Kultury z dnia 2.06.2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów (Dz. U. Nr 105, poz. 991).

Powodowie są organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi uprawnionymi do pobierania i podziału opłat od urządzeń i nośników, o których mowa we wskazanym powyżej artykule 20 ust. 1 p.a. (...) działa na rzecz twórców, (...) działa na rzecz artystów wykonawców, z kolei (...) działa na rzecz producentów fonogramów i wideogramów. Co więcej, powodowe organizacje zostały wskazane wprost jako uprawnione do pobierania opłat, o których mowa w art. 20 ust. 1 i 3 pr. aut we wskazanym powyżej rozporządzeniu Ministra Kultury z dnia 2.06.2003r.

Pozwany jest zaś importerem zobowiązanym do uiszczania opłat i udzielania informacji. Pozwana spółka (...) S.A. działa jako importer, dystrybutor i sprzedawca elektroniki, w tym dysków twardych, komputerów, notebooków, płyt CD i DVD oraz Blu-Ray, odtwarzaczy mp3 i mp4. Niewątpliwie zatem należy do podmiotów zobowiązanych do uiszczania opłat z tytułu produkcji i importu wskazanych urządzeń i nośników. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26.06.2013r. (V CSK 366/12, Lex nr 1375503 ) stwierdził, że wykładnia celowościowa, związana z celem i charakterem wskazanych opłat prowadzi do wniosku, że za importera uważać należy podmiot, który w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej sprowadza z zagranicy do Polski urządzenia i nośniki określone w art. 20 ust. 1 pr. aut., skonkretyzowane w rozporządzeniu z dnia 2.06.2003 r. w sprawie określenia kategorii urządzeń i nośników służących do utrwalania utworów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich sprzedaży przez producentów i importerów. Przypomnieć jednocześnie należy, że w odniesieniu do obowiązku ponoszenia opłat na podstawie art. 20 ust. 1 pr. aut. chodzi o tzw. opłatę reprograficzną czyli wynagrodzenie dla twórców oraz uprawnionym z praw pokrewnych z tytułu potencjalnej straty, jaką mogliby ponieść poprzez dozwolone korzystanie z utworów chronionych prawem autorskim przez osoby fizyczne na obszarze Polski. Nie mają zatem znaczenia dla jego istnienia i zakresu opłaty poniesione w kraju pochodzenia urządzenia lub nośnika. Odmienna wykładnia prowadziłaby do pozbawienia twórców i wydawców należnej im rekompensaty, co byłoby sprzeczne z dyrektywami przepisów unijnych. Strona pozwana zresztą nie negowała ciążącego na niej obowiązku uiszczania tych opłat co do zasady, więc prowadzenie dalszych rozważań w tym kierunku jest zbędne.

Wynika z tego zatem, że powodowe organizacje zbiorowego zarządzania znajdują się wśród podmiotów uprawnionych do pobierania opłat, które, po myśli art. 105 ust. 2 p.a. mogą domagać się również udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia wysokości dochodzonych przez nich wynagrodzeń i opłat w zakresie swojej działalności, a zatem w zakresie, w jakim mogą dochodzić swoich roszczeń o wynagrodzenie oraz opłat, do pobierania których upoważnia je ustawa (por. M. Czajkowska-Dąbrowska [w:] J. Barta, M. Czajkowska-Dąbrowska, Z. Ćwiąkalski, R. Markiewicz, E. Traple, Prawo autorskie i prawa pokrewne. Komentarz, Kraków 2005, s. 762-763).

Odnosząc się merytorycznie do żądania pozwu wskazać należy, że żądanie powodów co do zasady zasługiwało na uwzględnienie. W przedmiotowej sprawie strona pozwana negowała zarówno zakres żądania jak również formę udzielenia żądanych informacji i dokumentów. Odnosząc się w pierwszej kolejności do zakresu czasowego żądania informacyjnego podzielić go należy na dwa okresy od 1.07.2008r. do 31.03.2011r. i od 1.04.2011r. do 31.12.2015r.

Co do pierwszego z tych okresów wskazać należy, że był on objęty audytem przeprowadzonym w pozwanej spółce przez firmę (...) - (...) sp. z o.o. (k. 186-201), jak i opinią biegłego z zakresu rachunkowości F. B. przyprowadzoną na zlecenie Komisariatu Policji W. Osiedle w sprawie 1Ds 25210/12 (k. 203- 230). Obie ekspertyzy potwierdziły, że zachodzą nieprawidłowości w naliczaniu opłat i przekazywaniu informacji na rzecz strony powodowej.

W podsumowaniu audytu stwierdzono, że sposób prowadzenia ewidencji towarów w bazie danych na potrzeby ustalania opłat jest mało czytelny ze względu na brak rozpoznania towarów i urządzeń podlegających opłacie, brak nazwy producentów i nr katalogowych. Stwierdzono, że kontrolowana spółka dokonuje opłat jedynie od wyselekcjonowanej grupy towarów. Ustalono, że nie można potwierdzić prawidłowości naliczania opłat, gdyż spółka naliczała i przekazywała do związków dane, które sama wyselekcjonowała. Pomimo tego, że kontrolujący zwracali się o uzupełnienie danych, które pozwoliłyby zweryfikować poprawność tej selekcji, nie zostały one w pełni przedstawione. Kluczowe było więc sprawdzenie czy spółka (...) SA prawidłowo typowała towary podlegające opłacie czego audytorzy nie zdołali ustalić ze względu na brak całościowej dokumentacji.

Tak samo biegły w opinii sporządzonej na potrzeby prowadzonego dochodzenia w sprawie możliwości popełnienia przestępstwa przez pozwaną spółkę (...) S.A. (polegającego na tym, że w okresie od lipca 2008r. do marca 2011r. spółka nie odprowadzała w sposób zgodny z przepisami opłat od nośników służących do utrwalania utworów z tytułu sprzedaży tych nośników) i w oparciu o badaną dokumentację i wyjaśnienia przedstawicieli spółki stwierdził, że naliczane opłaty od nośników w okresie od 2008r. do 2011r. przez pozwaną spółkę nie są zgodne z przepisami prawa i zostały naliczone niezgodnie ze stosowną starannością i rzetelnością. Przedstawione w toku kontroli raporty zawierają tylko kody i nazwy fabryczne oraz sumy opłat i to łącznie dla wszystkich grup towarowych, co uniemożliwiło pełną kontrolę w zleconym zakresie. Biegły nie otrzymał wszystkich wymienionych w załączniki zestawień, a tylko część z nich, z których jednak wynika, że znaczna ilość tych produktów nie została objęta należnymi opłatami, choć nie różnią się one niczym od produktów objętych opłatami (k.228). Jednocześnie biegły ustalił, że konfrontacja kwartalnych raportów sprzedaży z kwartalnymi deklaracjami wykazała znaczne rozbieżności (w III kwartale 2008 r. rozbieżność ta wynosiła 2.092.315,50zł).

W tej sytuacji, gdy zostały potwierdzone istotne nieprawidłowości co do przedstawionych przez pozwaną danych i naliczonych na ich podstawie opłat, istnieje potrzeba uzyskania dodatkowych informacji i przedłożenia dalszej dokumentacji, by strona powodowa mogła w ten sposób dokonać pełnej weryfikacji prawidłowości odprowadzanych przez pozwaną opłat.

Sąd orzekł również o obowiązku udzielenia żądanych informacji i udostępnienia dokumentacji księgowej także za dalszy okres rozliczeniowy tj. od II kwartału 2011r. do 14.12.2015r. Powodowe stowarzyszenia, poza przedłożonymi przez pozwaną raportami rozliczeniowymi, nie mają stosownej wiedzy i nie posiadają żadnych informacji co do poprawności przedstawionych danych za ten okres, niezbędnych do ustalenia prawidłowości naliczania opłat z tytułu sprzedaży urządzeń i czystych nośników. Natomiast mając na uwadze, że w okresie poprzedzającym, takie nieprawidłowości występowały, istnieje uzasadniona potrzeba kontroli także i tego okresu. Strona pozwana, co prawda, na żądanie powodów i na formularzach przygotowanych przez powodów, taki wykaz urządzeń, od których pobierana była opłata przedstawiła. Niemniej jednak w zaistniałej sytuacji stwierdzić trzeba, że przyjęty sposób rozliczeń rzeczywiście uniemożliwia kontrolę rzetelności przedstawionych danych, co wobec powstałych i uzasadnionych wątpliwości upoważnia powodowe organizacje (...) do żądania dalszych informacji dotyczących ilości, wartości i nazw urządzeń objętych opłatą oraz stosownej dokumentacji księgowej. Zdaniem Sądu powodowie bez tych informacji i dokumentów nie są w stanie skontrolować prawidłowości wyliczonych i zapłaconych przez pozwaną opłat.

W tym zakresie wskazać należy na specyfikę uwarunkowań zbiorowego zarządzania którą jest niedostępność informacji i dokumentów mających znaczenie dla dochodzenia opłat przez te organizacje. Brak stosownych danych, co spowodowane jest nieznajomością dokumentów i informacji zobowiązanego prowadzi do tego, że organizacje zbiorowego zarządzania nie są w stanie stwierdzić, czy do zaistnienia jakichś naruszeń w ogóle doszło. Bez stosownej wiedzy w tym zakresie organizacje te nie są więc w stanie realizować swoich statutowych i ustawowych zadań, w tym przypadku dotyczących poprawności naliczanych przez pozwaną opłat. Przypomnieć jeszcze trzeba, że roszczenie informacyjne przysługujące organizacji zbiorowego zarządzania na podstawie art. 105 ust. 2 pr. aut. obejmuje dwie płaszczyzny: pełni niewątpliwie funkcją informacyjną i służy uzyskaniu danych niezbędnych do określenia wysokości należnych wynagrodzeń, ułatwiając w ten sposób dochodzenie innych roszczeń (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27.09.2013 r., I CSK 696/12, OSNC 2014/6/66, z dnia 17.09.2014r., I CSK 621/13, LEX nr 1537547, z dnia 17.11.2011 r., III CSK 30/11, LEX nr 1129116), ale jednoczenie pełni również funkcje kontrolne, gdyż może być wykorzystywane także do kontroli danych, które zostały wcześniej dobrowolnie przekazane lub do podziału świadczeń między uprawnionymi (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10.04.2014 r. IV CSK 464/13, Biul.SN 2014/9/7). Uzyskane w ten sposób informacje i dostęp do dokumentów umożliwiają weryfikację rzetelności naliczeń, wynagrodzeń czy opłat dokonywanych przez korzystającego i pozwalają na ustalenie, czy doszło do powstania roszczeń pieniężnych z tytułu naruszenia praw (zob. „Zbiorowe zarządzanie w świetle najnowszego orzecznictwa Sądu Najwyższego, Maria Błeszyńska-Przybylska, Przegląd Ustawodawstwa Gospodarczego nr 6/2013).

W tej sytuacji Sąd doszedł do przekonania, że żądanie informacji co do całego okresu objętego roszczeniem tj. od 1.07.2008r. do 14.12.2015r. zasługuje na uwzględnienie. Jednocześnie przypomnieć należy, że pozwana jest jednym z czołowych dystrybutorów sprzętu, komponentów, akcesoriów oraz urządzeń peryferyjnych z szeroko pojętego sektora IT. Prowadzi dystrybucję sprzętu IT, elektroniki użytkowej, telefonii komórkowej i innych usług. Działając od lat na taką szeroką skalę winna być świadoma obowiązku uiszczania opłat na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania i prowadzić stosowną dokumentację ułatwiającą weryfikację tych obowiązków. W ocenie Sądu, wszystko to nakłada na pozwaną, jako profesjonalistę, obowiązek zabezpieczenia takich danych, aby umożliwiły jej sprostanie wymogowi uiszczenia należytego wynagrodzenia na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania w sposób zgodny z kryteriami wskazanymi zarówno w ustawie jak i doprecyzowującym ją rozporządzeniu z 2.06.2003r.

Jeśli zaś idzie o zakres przedmiotowy udzielanych informacji Sąd uwzględnił to roszczenie w przeważającej części. Jak wskazuje się w literaturze oraz orzecznictwie powodowe organizacje zbiorowego zarządzania mają obowiązek wykazania i uzasadnienia, że żądane informacje lub dokumenty są „niezbędne” do określenia dochodzonych w ramach tego zakresu wynagrodzeń lub opłat. W ocenie Sądu domaganie się informacji o liczbie sprzedanych egzemplarzy urządzeń i nośników, ze wskazaniem ich symboli, nazw i numerów fabrycznych, jaki i ceny sprzedaży oraz przekazania faktur i innych dokumentów księgowych potwierdzających te dane, spełnia warunek „niezbędności” dla określenia wysokości naliczanych opłat. W tym zakresie Sąd podzielił pogląd wyrażony w uchwale SN z dnia 26.10.2011 r. III CZP 61/11, Lex nr 983670, że jeżeli zobowiązany do opłaty na podstawie art. 20 ust. 1 pkt 2 pr.aut. jest producent lub importer urządzeń reprograficznych to bez względu na to, komu urządzenia te następnie sprzedaje, ciąży na nim w stosunku do wszystkich umów sprzedaży urządzeń, o których mowa w tym przepisie w związku z art. 20 ust. 5 pr. aut. obowiązek udzielenia informacji właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi. Obowiązek ten dotyczy udostępnienia dokumentów o tych umowach, po to aby można było określić, czy i w jakiej wysokości należą się opłaty reprograficzne. Informacje jakie posiada powód, zarówno te uzyskane na podstawie przedstawionych przez pozwaną deklaracji, jak i ustalone na podstawie wyników prowadzonej dwukrotnie kontroli, nie są dokładne i kompletne. Pozwany bowiem sam selekcjonował typy urządzeń, które wedle jego oceny miały podlegać opłacie reprodukcyjnej i nigdy nie udostępnił całej dokumentacji księgowej i wszystkich informacji kontrolującym, nawet na wyraźne żądanie audytorów. Dlatego uwzględnić należy żądanie powodów co do wskazania nazwy i symbolu wszystkich urządzeń, o jakich mowa w art. 20 ust 1 i 3 pr. aut., co pozwali powodom na weryfikację czy dane urządzenie istotnie należy do kategorii urządzeń wskazanych w załączniki nr 1 i 2 rozporządzenia Ministra Kultury z dnia 2.06.2003r. Przy czym wskazać tu na marginesie trzeba, że rozporządzenie nie zawiera katalogu zamkniętego, gdyż dotyczy ono także innych podobnych urządzeń reprograficznych i odnosi się także do urządzeń wielofunkcyjnych. Zwykłe doświadczenie życiowe wskazuje, że nawet w ramach jednego modelu urządzenia w zależności od serii produkcji mogą istnieć różnice w możliwościach danego modelu. Możliwość i zakres kopiowania np. obrazów może być zależna od rodzaju zainstalowanego oprogramowania. Nawet w ramach danego modelu urządzenia z racji wprowadzonych w oprogramowaniu modyfikacji i udoskonaleń możliwości te mogą być różne i dopiero znajomość symbolu pozwala na ocenę czy funkcjonalność danej serii tego samego modelu obejmuje funkcje reprograficzne. Zresztą kwestia kwalifikacji poszczególnych urządzeń i nośników według kryteriów załącznika do rozporządzenia z 2.06.2003r. i ustalanie w związku z tym należnych opłat będzie (jeśli w ogóle do tego dojdzie) przedmiotem odrębnego postępowania. Na tym etapie konieczne jest jedynie uzyskanie jak najszerszego zakresu informacji o prawidłowości realizacji przez stronę pozwaną nałożonych na nią obowiązków wobec strony powodowej w zakresie zwłaszcza selekcji urządzeń objętych opłatą reprograficzną. Podkreślić trzeba, iż wystąpienie z roszczeniem informacyjnym nie jest równoznaczne z wystąpieniem o zapłatę ewentualnych zaległych opłat. Powództwo oparte na art. 105 ust 2 p.a. nie zmierza do wykazania istnienia obowiązku uiszczania opłat, lecz do uzyskania informacji, z których obowiązek taki może, lecz nie musi wynikać. Roszczenie informacyjne nie jest uzależnione od zaistnienia naruszenia lub też zagrożenia naruszeniem konkretnych praw autorskich. Przysługuje ono upoważnionym podmiotom bez względu na to czy doszło do naruszenia praw.

Znajomość numerów fabrycznych (zastępowanych czasami nazwami: numer produktu lub numer seryjny) pozwala natomiast określić datę i miejsce produkcji, a tym samym określić czy od danego urządzenia pobrano opłatę w miejscu produkcji, co może mieć znaczenie do dokonania podziału świadczeń pomiędzy uprawnionymi twórcami i wydawcami. Przepis art. 105 ust. 2 pr. aut. kształtuje bowiem szczególne roszczenie informacyjne nie tylko dla celu określenia wysokości dochodzonych opłat, ale także wynagrodzeń twórców. Chodzi więc o informacje niezbędne dla ustalenia nie tylko opłat ale także wynagrodzeń. Dla podziału wynagrodzeń twórców niezbędne jest określenie miejsc możliwego poboru opłat na różnych etapach od produkcji do sprzedaży.

Podanie ceny sprzedaży określa wielkość opłaty. Informacja o wielkości sprzedaży takich urządzeń również służy ocenie wielkości opłat, które są pochodną wielkości sprzedaży. Wielkość skali sprzedaży ma też znaczenie dla oceny godziwości rekompensaty należnej twórcom za wprowadzenie dozwolonego użytku osobistego w prawie krajowym.

Wszystkie te żądane informacje mają znaczenie dla określenia obowiązku naliczenia i wysokości opłat, o jakich mowa w art. 20 ust.1 i 2 pr.aut. Wskazanym celom służy także udostepnienie dokumentacji księgowej w postaci dokumentów magazynowych, faktur sprzedażowych, deklaracji podatkowych, deklaracji SAD, INTRASTAT i bilansów sprzedaży albowiem są one nośnikiem tych samych informacji, co określone w punkcie I.

W ocenie Sądu zakres tak określonego żądania, wbrew twierdzeniom pozwanej, nie narusza chronionej prawem tajemnicy przedsiębiorstwa. W tym miejscu przywołać należy wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 11.10.2011 r. (P 18/09), który w odpowiedzi na zapytanie skierowane przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu czy przyznanie organizacjom zbiorowego zarządzania tak szerokich uprawnień nie jest sprzeczne z Konstytucją RP, orzekł, że art. 105 ust. 2 pr. aut. w zakresie dotyczącym opłat jest zgodny z art. 22 Konstytucji (przepis art. 22 Konstytucji stanowi, że „Ograniczenie wolności działalności gospodarczej jest dopuszczalne tylko w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny”). Trybunał stwierdził bowiem, że celem opłaty określonej w art. 20 ustawy oraz obowiązku informacyjnego jest ochrona innych osób, to znaczy twórców, artystów, wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców. Zatem ograniczenie wolności gospodarczej nastąpiło ze względu na ważny interes publiczny. Ponadto ograniczenie to „nie narusza zasady proporcjonalności, ponieważ służy ochronie interesów i wartości konstytucyjnych, takich jak: prawa twórców, społeczne przesłanki i ekonomiczne podstawy gospodarki rynkowej”. Wskazał jednocześnie, że obowiązek informacyjny w zakresie opłaty produkcyjno-importowej może dotyczyć „między innymi ceny sprzedaży poszczególnych urządzeń reprograficznych, ilości sprzedanych egzemplarzy poszczególnych urządzeń oraz umów zawieranych przez producentów i importerów tych urządzeń z kontrahentami”.

Dokumenty te powinny pomóc organizacjom zbiorowego zarządzania w ustaleniu kwoty należnej, przy czym nie chodzi tu o kwotę uzyskaną. Opłaty naliczane są od ceny sprzedaży określonej na fakturze sprzedaży przedsiębiorcy. Wydaje się więc zbędne i wykraczające poza granice niezbędności żądanie uzyskania informacji dotyczących przychodów uzyskanych przez pozwaną w związku ze sprzedażą urządzeń i nośników, o których mowa w art. 20. ust 1 pkt 1 i 3 pr. aut. Dlatego żądanie w tej części podlegało oddaleniu.

W ocenie Sądu zbyt daleko idące było również żądanie udostępnienia informacji w formie pisemnej i elektronicznej w plikach Excel. Zdaniem Sądu wystarczającą formą będzie postać papierowa lub elektroniczna, jednakże bez zawężenia jej do ściśle określonego formatu plików, w których powinna być ta informacja udzielona. Narzucenie bowiem ściśle określonego programu komputerowego byłoby nadmiernie uciążliwe dla strony zobowiązanej, która przecież może korzystać z innych programów i plików komputerowych niż wskazane przez powodów.

Reasumując, Sąd zobowiązał pozwaną spółkę do udzielenia powodom informacji o importowanych, ewentualnie produkowanych i sprzedawanych przez spółkę (...) S.A. z siedzibą we W., we wskazanym przez powodów okresie, urządzeniach i czystych nośnikach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 3 pr. aut, z wyszczególnieniem liczby sprzedanych egzemplarzy, ich nazw, symboli, numerów fabrycznych i jednostkowej ceny sprzedaży, w poszczególnych kwartałach kalendarzowych, które to informacje, w ocenie Sądu spełniają warunek „niezbędności” do określenia wysokości dochodzonych przez stronę powodową opłat. Informacje te mieszczą się również w zakresie pól eksploatacji, na jakich działa strona powodowa jako organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi i prawami pokrewnymi.

Sąd uznał, iż z obowiązkiem podania powyższych informacji nie stoją w sprzeczności przepisy o rachunkowości. Bez względu na obowiązek okresu przechowywania dokumentacji rachunkowej, wynikającej z tych przepisów, strona pozwana winna zadośćuczynić obowiązkowi wynikającemu z ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, której zakres normowania nie pokrywa się z zakresem normowania ustawy o rachunkowości.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na mocy art. 100 zd. 2 k.p.c., mając na uwadze, że powództwo zostało oddalone tylko w nieznacznym zakresie. Na wysokość zasądzonej kwoty składały się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.977zł (w przypadku powodów ad 1 i 3 reprezentowanych przez jednego pełnomocnika koszty zostały podzielone na połowę, poza opłatą skarbową od pełnomocnictwa), ustalone na podstawie § 6 pkt 6 i § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 r. w sprawie w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (tj. Dz. U. z 2013 r., poz. 490) oraz opłata od pozwu -2.750zł.