Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Konin, dnia 18-10-2016 r.

Sąd Rejonowy w Koninie V Wydział Gospodarczy w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Krzysztof Jaskólski

Protokolant: st. sekr. sąd. Julia Szadek

po rozpoznaniu w dniu 4-10-2016 r. w Koninie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Sp.z o.o. w T.

przeciwko A. P.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 990zł ( dziewięćset dziewięćdziesiąt złotych ) z ustawowymi odsetkami od dnia 30 listopada 2014r., do dnia zapłaty,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 154 zł tytułem zwrotu kosztów procesu,

Krzysztof Jaskólski

Sygn. akt V GC 289/15

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 10.04.2015r., powódka (...) sp. z o.o. w T. zażądała zasądzenia od pozwanego A. P. kwoty 1.216,44 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 30.11.2014r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu w tym zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu wskazała, że roszczenie wynika z wykonania zlecenia transportowego dla pozwanego na trasie R. - Francja opiewającego na kwotę 2.091 euro. Dochodzona zaś kwota stanowi dopłatę do kwoty wynikającej z wystawionej przez nią faktury VAT na kwotę 8.731,39 zł, bowiem pozwany nie zapłacił jej w całości. Wobec powyższego pozew jest uzasadniony.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Podniósł zarzut niewłaściwości sądowej a także niewłaściwego oznaczenia wartości przedmiotu sporu. W uzasadnieniu potwierdził zawarcie umowy zlecenia transportu z R. do Francji a także wystawienie przez powódkę faktury na kwotę 8.731,39 zł. Dodał jednak, że strony łączyły jeszcze inne umowy przewozu na trasie Czechy – Ł. oraz O. – Belgia a oba te transporty zostały wykonane przez powódkę nienależycie, bowiem nastąpiły braki w paletach, za co powódka została obciążona kwotami 990 zł i 147,60 zł. Podkreślił, że wobec powyższego w dniu 15.12.2014r. złożył powódce oświadczenie o potraceniu kwoty 1.137,50 zł z wierzytelności powódki w wysokości 8.731,39 zł skutkiem czego nastąpiło wzajemne ich umorzenie a na jej konto przelana została kwota 7.593,79 zł. Z ostrożności procesowej podniósł też zarzut potrącenia wynikający z w/w oświadczenia o potrąceniu.

W replice powódka wyjaśniła podstawy właściwości niniejszego sądu, wysokość dochodzonego roszczenia a także zaprzeczyła zasadności dokonanego przez pozwanego potrącenia.

Strona pozwana na rozprawie w dniu 21.04.2016r. (k. 106), wniosła o oddalenie powództwa powołując się dodatkowo na zasadę walutowości.

Strona powodowa w/w zakwestionowała twierdząc, że strony zaakceptowały płatność w walucie polskiej mimo wystawienia faktur w euro. Nadto, że zarzut ten jest spóźniony.

Sąd ustalił, co następuje:

Strony są przedsiębiorcami. Strony współpracowały ze sobą w zakresie międzynarodowego transportu, realizując między sobą kilka zleceń przewozowych.

dowód: okoliczności bezsporne, KRS powódki oraz (...) pozwanego k. 10 – 12 i 13, zeznania świadka S. C. k. 94 – 95.

Strony zawarły umowę zlecenia przewozowego nr (...). Na podstawie którego powódka miała dostarczyć przesyłkę z R. do Francji. Uzgodniona kwota za fracht wynosiła 1.700 Euro plus 23% podatek VAT. Płatność miała nastąpić w walucie polskiej w terminie 60 dni po kursie z dnia rozładunku. Zaś w fakturze obok stawki frachtowej euro należało wskazać kurs NBP oraz wartość kursu.

Strony łączyły jeszcze dwa inne zlecenia przewozu o nr (...) na kwotę 370 euro plus 23% podatek VAT na trasie B. (Czechy) do Ł., gdzie przedmiotem był papier toaletowy na paletach oraz o nr (...) z O. do Belgi na kwotę 1.170 euro plus 23% podatku VAT, gdzie 33 palety były na wymianę. W obu przypadkach płatności wyrażona była w walucie polskiej ze wskazaniem przy zleceniu nr (...) po kursie z dnia poprzedzającego rozładunek. Przy zleceniu nr (...) nie było mowy o paletach na wymianę. Nie ma też adnotacji w CMR dotyczącym tego zlecenia jaki tzw. kwitu paletowego. Natomiast zapis taki przewidywało zlecenie spedycyjne nr (...) o braku 4 palet. Palety te powodowi bowiem zostały odrzucone.

Dowód: okoliczności bezsporne, zlecenie transportowe nr (...) k. 14 na kwotę 1.700 euro netto, list przewozowy CMR k. 16, w/w dwa zlecenia transportowe k. 35 – 38, oświadczenie z dnia 13.10.2014r. k. 43, zeznania świadka S. C. k. 94 – 95 i M. P. k. 133

Po zrealizowaniu zlecenia nr (...), powódka w dniu 30.09. (...). wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 8.731,39 zł tytułem zlecenia nr (...). Data rozładunku miała miejsce w dniu 26.09.2014r.

Pozwany natomiast został przez swojego kontrahenta notą obciążeniową z dnia 22.09.2014r. zobowiązany do zapłaty kwoty 990 zł tytułem braku zwrotu palet. Kontrahent kwotę tą potrącił z kwoty 2.056,56 zł wynikającej z faktury VAT o nr (...) wystawionej przez pozwanego. Pozwany obciążony został też przez kolejnego kontrahenta fakturą VAT o nr (...) z dnia 26.11.2014r na kwotę 147,60 zł tytułem refaktury za niezdatne palety i zobowiązany do zapłaty. Pozwany powyższe 147,60 zł zapłacił swojemu kontrahentowi w dniu 10.01.2015r. Dotyczyło ono 4 palet w związku ze zleceniem transportowym na trasie O. (Polska) – Belgia.

Dowód: okoliczność bezsporna, w/w faktury VAT k. 15, 40 i 42, w/w nota obciążeniowa k. 39, potwierdzenie transakcji na kwotę 1.066,56 zł k. 41 i na kwotę 147,60 zł k. 44, oświadczenie z dnia 13.10.2014r. k. 43, zeznania świadka S. C. k. 94 – 95 i M. P. k. 133

Wobec powyższego pozwany notą obciążeniową nr (...) z dnia 17.11.2014r. obciążył powódkę na kwotę 990 zł oraz notą obciążeniową nr (...) z dnia 05.12.2014r. na kwotę 147,60 zł. Zaś pismem z dnia 15.12.2014r. nadanym na adres powódki w dniu 16.12.2015r. składając stosowne oświadczenie, dokonał potracenia łącznej kwoty 1.137,60 zł wynikającą z dwóch w/w not obciążeniowych z wierzytelności powódki wynikającą z faktury VAT nr (...) na łączną kwotę 8.731,39 zł a związanych ze zleceniami. Uznając jednocześnie, że do zapłaty pozostaje kwota 7.593,79 zł.

Dowód: okoliczność bezsporna, w/w noty obciążeniowe k. 45 i 46, oświadczenie o potrąceniu z potwierdzeniem nadania k. 47 – 50

Pozwany w dniu 23.12.2014r. dokonał wpłaty na konto powódki w wysokości 7.593,79 zł tytułem zapłaty za fakturę VAT nr (...) po dokonaniu stosownego potrącenia.

Pismem z dnia 16.03.2015r. nadanym na adres pozwanego w tym samym dniu, powódka wezwała pozwanego do zapłaty kwoty 21.283,96 zł w terminie 3 dni od daty otrzymania wezwania. W piśmie tym wskazała, że powyższa kwota wynika z nieuregulowanych faktur VAT nr (...); (...); (...) i (...).

Dowód: w/w wezwanie do zapłaty k. 17, potwierdzenie transakcji na kwotę 7.593,79 k. 50

Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne wszystkie dokumenty, które posłużyły do dokonania w sprawie ustaleń faktycznych, gdyż nie były kwestionowane przez strony a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków S. C. i M. P., były bowiem spójne, rzeczowe jasne i logiczne oraz uzupełniająco korespondujące z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Podkreślić należy, że z zeznań S. C. jednoznacznie wynika, co potwierdzają niekwestionowane dowody z dokumentów, iż odnośnie zlecenia na trasie B. – Ł. nie odnotowano, że palety nie zostały zdane, czy też uszkodzone. Świadek jednak dodał, że dokonując rozeznania podczas rozmowy z Z. P. usłyszał, że kierowca palety zdał przywożąc je z Ł.. Natomiast świadek podał wyraźnie, że przy drugim zleceniu na trasie O. – Belgia, odnotowano brak 4 palet bowiem zostały one powodowi odrzucone a kierowca ich nie zdał.

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu roszczenie powoda zasługuje w znacznej części na uwzględnienie.

W toku procesu, bezspornym była okoliczność łączących strony trzech umów zlecenia przewozowego o nr (...) na trasie z R. do Francji, za fracht w wysokości 1.700 Euro plus 23% podatek VAT w terminie 60 dni po kursie z dnia rozładunku z walutą płatności PLN; Zlecenia o nr (...) na kwotę 370 euro plus 23% podatek VAT na trasie B. (Czechy) do Ł. oraz o nr (...) z O. do Belgi na kwotę 1.170 euro plus 23% podatku VAT, gdzie 33 palety były na wymianę, w tych obu przypadkach płatności również wyrażona była w walucie polskiej.

Bezspornym była też okoliczność, że pozwany w części zaakceptował wystawioną przez powódkę fakturę VAT z dnia 30.09. (...). o nr 290/09/14 na kwotę 8.731,39 zł tytułem wykonania zlecenia nr (...) bez żadnych zastrzeżeń, dokonując z tego tytułu w dniu 23.12.2014r. wpłaty na konto powódki kwoty w wysokości 7.593,79 zł z powołaniem się na stosowne potrącenie. Tym samym akceptując fakturę VAT wystawioną przez powódkę w walucie polskiej oraz prawidłowość wykonanego zlecenia.

Zatem spór sprowadzał się do wyjaśnienia, czy słusznym jest domaganie się przez powódkę zapłaty kwoty 1.216,44 zł z powyższego tytułu, przy bezspornym braku ze strony pozwanego zapłaty z tego tytułu pozostałej kwoty 1.137,6 zł w konfrontacji powoływaniem się, jego zdaniem, na słuszny zarzut potrącenia w w/w kwocie oraz zasadę walutowości wyrażającą się w zapłacie w Euro a nie złotych polskich.

Przeprowadzone bowiem postępowanie dowodowe w myśl reguł z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. wykazało, że pozwany został przez swoich kontrahentów tytułem braku zwrotu palet obciążony łączną kwotą 1.137,6 zł. Z kwoty tej rozliczył się i obciążył nią powódkę ostatecznie składając jej oświadczenie o potrąceniu z przysługującej jej wierzytelności wynikającej z faktury VAT nr (...) na łączną kwotę 8.731,39 zł uznając, że do zapłaty pozostaje jedynie kwota 7.593,79 zł, którą to de facto przelał na konto powódki.

Zatem do rozliczenia pomiędzy stronami wbrew twierdzeniu powódki pozostała nie kwota 1.216,44 zł, lecz jak wynika z matematycznego rozliczenia spornego zlecenia kwota 1.137,6 zł. Powódka bowiem wystawiła fakturę VAT na kwotę 8.731,39 zł, pozwany z tego tytułu zapłacił 7.593,79 zł co stanowi różnicę w kwocie 1.137,6 zł.

Ponadto wyjaśnić należy zagadnienie potrącenia z art. 498 k.c. i następne oraz walutowości przez pryzmat przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Przechodząc więc do zagadnienia potrącenia zgodnie z art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie następuje drogą jednostronnego oświadczenia materialnoprawnego wywołującego skutek prawny niezależnie od woli uprawnionego do wierzytelności objętej potrąceniem i od chwili złożenia go w taki sposób, ażeby druga strona mogła zapoznać się z jego treścią (art. 499 k.c. i 61 k.c.). Wskazać jednak należy, iż od potrącenia jako czynności materialno prawnej, odróżnić trzeba zarzut potrącenia będący czynnością procesową. Oświadczenie o potrąceniu, o którym mowa w art. 499 k.c., jest czynnością materialnoprawną powodującą - w razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. - odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności, natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową polegającą na żądaniu oddalenia powództwa w całości lub w części z powołaniem się na okoliczność, że roszczenie objęte żądaniem pozwu wygasło wskutek potrącenia. Oświadczenie o potrąceniu stanowi zatem materialnoprawną podstawę zarzutu potrącenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., sygn. II CSK 243/08).

Wskazać też należy, że zarzut potrącenia jest formą dochodzenia roszczenia zrównaną w skutkach z powództwem. Podlega zatem wymaganiom stawianym pozwu co do określenia żądania, przytoczenia okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie oraz wskazania dowodów. W szczególności zgłaszający zarzut potrącenia w procesie ma obowiązek ściśle określić swoją wierzytelność i wykazać jej istnienie zgodnie z regułą wyrażoną w przepisie art. 6 k.c. (tak wyrok SA w Poznaniu z 29 lipca 2009 r., I ACa 497/09, (...) nr (...)). Stosowanie w przypadku podniesionego zarzutu potrącenia przy ustalaniu wysokości wierzytelności służącej w tym celu, tych samych reguł, jakie obowiązują przy ustalaniu wierzytelności dochodzonej pozwem, wynika zarówno z zasady równości procesowej stron, jak i z zasady ekonomii procesowej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1973r., III CRN 272/73). Z wyroku tego wynika również, że zasadę przewidzianą w art. 322 k.p.c. - według której w sprawie m.in. o naprawienie szkody sąd może, gdy ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny - stosować należy również przy ustalaniu wysokości wierzytelności wzajemnej (z tytułu naprawienia szkody), zgłoszonej przez pozwanego do potrącenia w drodze zarzutu. To jednak treść art. 322 k.p.c. nie zwalnia sądu od obowiązku ustalenia zarówno wysokości pieniężnego żądania pozwu, jak i wierzytelności pieniężnej zgłoszonej do potrącenia, w konkretnie oznaczonej kwocie. Sąd natomiast kierując się przywołanym wyżej artykułem nie widział okoliczności uznania, iż ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest przez pozwanego niemożliwe lub nader utrudnione.

Tym samym w ocenie Sądu pozwany podnosząc zarzut potracenia winien zgodnie z podyktowanymi ogólnymi zasadami rozkładu ciężaru dowodu wynikającymi z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., udowodnić istnienie wierzytelności do potrącenia, czego w całości nie uczynił a o czym poniżej.

W całokształcie bowiem zebranego materiału dowodowego brak jest dowodów skutkujących udowodnieniem twierdzeń pozwanego co do słuszności zastosowania wobec powódki dokonania potrącenia ponad udowodnioną kwotę 147,60 zł, pozostawiając je tylko w sferze twierdzeń. W ocenie Sądu pozwany bowiem jedynie do tej kwoty wykazał słuszności dokonanie potrącenia. Jak wynika bowiem z przeprowadzonego postępowania dowodowego, powódka wykonując zlecenie na trasie O. – Belgia 4 palet nie zwróciła. Pozwany zaś za ich brak obciążony został w/w kwotą, którą zapłacił swojemu kontrahentowi a której dochodzenie w ramach zarzutu potrącenia domaga się od powódki. Wynika to nie tylko z materiału dowodowego w postaci dokumentów ale także zeznań świadków S. C. wyraźnie to wskazującego.

Pozwany natomiast o czym już wyżej była mowa, nie wykazał zasadności zarzutu potrącenia do wysokości wierzytelności w kwocie 990 zł. Odnośnie zlecenia na trasie B. – Ł. a którego dotyczy w/w kwota nie odnotowano, że palety nie zostały zdane, czy też uszkodzone. Dodatkowo świadek S. C. zeznając dodał, że dokonując rozeznania podczas rozmowy z Z. P. odnośnie tego zlecenia usłyszał, że kierowca palety zdał przywożąc je z Ł..

Zgodnie zaś z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SN z 22.11.2001 r. I PKN 660/00 Wokanda 2002/7-8/44). W obowiązku tym strony nie może zastąpić Sąd. Działanie sądu z urzędu może, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (por. wyrok SN z 12.12.2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116 z glosą aprobującą Broniewicza OSP 2001/7-8/116, uchwała składu 7 sędziów SN z 19.05.2000 r. III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195 ). Zgodnie zaś z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Pozwany zatem udowodnił słuszność zarzutu potrącenia jedynie do kwoty 147,60 zł.

Przechodząc natomiast do zarzutu walutowości, nie budzi najmniejszych wątpliwości, że wysokość frachtu ze spornego zlecenia wyrażona była w walucie Euro, jednak płatność dotyczyła już waluty polskiej i na taką walutę wystawiona została faktura VAT. Bezspornym była też, okoliczność iż pozwany zapłacił zdecydowaną część powódce tytułem wykonanego zlecenia w walucie polskiej a nie euro w takiej też samej walucie dokonał potrącenia. Zatem, argument pozwanego wystosowany w toku postępowania procesowego uznać należy za chybiony.

Spełnienie bowiem świadczenia wyrażonego w walucie obcej poprzez zapłatę w pieniądzu polski jest dopuszczalne, o ile strony wyraziły na to zgodę, modyfikując choćby przez czynności konkludentne, treść łączącego ich zobowiązania, zaś w razie procesu sądowego, jeżeli dłużnik uznał powództwo wywiedzione w złotych polskich zob. (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2011 r., sygn. akt IV CSK 75/11, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 07.02.2013r. sygn. akt I ACa 699/12, wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 13.05.2014r., sygn. akt I C 183/14).

Jak wynika ze zgromadzonego materiału dowodowego, strony umówiły się początkowo na walutę euro, lecz płatność miała być w złotych polskich, co już jest wystarczające za uznanie, iż argumentacja pozwanego jest błędna. Dodatkowo dodać należy, że bezsprzecznie umowę w tym zakresie strony zmodyfikowały w sposób konfluentny na zapłatę w walucie polskiej. Powód wystawił fakturę na kwotę wyrażoną w złotówkach polskich. Część tej kwoty pozwany w tej samej walucie zapłacił oraz dokonał też potrącenia składając powódce stosowne w tym zakresie oświadczenie.

Nie ma też wątpliwości, że przyjęcie przesyłki do przewozu i miejsce jej dostawy znajdowały się w dwóch różnych krajach, w związku z czym zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19.05.1956r. (Dz.U. z 1962r., Nr 49, poz. 238).

Przepisy Konwencji nie mówią jednak wprost o obowiązku nadawcy przesyłki zapłaty przewoźnikowi wynagrodzenia za wykonanie jej przewozu, dlatego należy sięgnąć do przepisów kodeksu cywilnego. Zaś w myśl art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Sąd natomiast zaznacza że odmiennej argumentacji prawnej pozwanego nie podziela i jednocześnie podkreśla, że jest on zwolniony od obowiązku wykazywania jej błędów (tak wyrok SA w Poznaniu z dn. 17.04.2007 r., I ACa 155/07, publ. Lex nr 446231).

Mając powyższą podstawę prawną jako ochronę interesu powódki, na mocy w/w przepisu, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 990 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres od dnia 30.11.2014r. do dnia zapłaty o czym orzekł w pkt I wyroku. Powódka wykonała zlecenie bez zastrzeżeń (bezsporne) zatem zgodnie z wystawioną fakturą VAT mogła dochodzić zapłaty kwoty 8.731,39 zł. Pozwany natomiast zapłacił powódce kwotę 7.593,79 zł z tego tytułu. Do rozliczenia pozostała wiec kwota 1.137,60 zł . Mając zatem na uwadze słuszny zarzut potrącenia jedynie do kwoty 147,60 zł o czym w wywodach wyżej, powódce należała się wiec kwota 990 zł. Tym samym Sąd w pkt II oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

O odsetkach Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c., z którego wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, a jeśli strony się nie umówiły co do odsetek należą się odsetki ustawowe, przy czym opóźnienie to liczyć należy od dnia wymagalności. Skoro przedmiotowa faktura VAT o nr (...) przewidywała termin płatności 29.11.2014r. a pozwany nie kwestionował jej odebrania to po upływie tego dnia tj. od 30.11.2014r. należało liczyć odsetki od wymagalnej wierzytelności.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III wyroku na podstawie 100 k.p.c. dokonując stosownego ich rozdzielenia między stronami sporu i zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 154 zł. ,mając na uwadze ,ze powód wygrał sprawę w 82%.Sąd nie uwzględnił wniosku pozwanego zawartego w spisie kosztów, którym domagał się zasądzenia kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 25.03.2002r. w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy. Nie uwzględnił również zadania zwrotu kosztów tłumaczenia dokumentów. Odnośnie zwrotu kosztów dojazdu należało mieć na uwadze treść uchwały SN z 29 czerwca 2016 r. (...),w myśl której kosztami przejazdu do sądu pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym - jeżeli ich poniesienie było niezbędne i celowe w rozumieniu art. 98 § 1 k.p.c. - są koszty rzeczywiście poniesione. Koszty te powinny być wyszczególnione przez pełnomocnika w spisie kosztów (art. 109 § 1 k.p.c.), który podlega kontroli sądu na podstawie art. 233 k.p.c.

Strona pozwana nie przedstawiła rzeczywiście poniesionych kosztów, a przedstawiony spis kosztów nie poddaje się weryfikacji wobec braku podstawowych danych odnośnie chociażby ilości zużywanego przez pojazd paliwa. Podobnie nie poddaje się weryfikacji koszt tłumaczenia dokumentów wobec braku jakiegokolwiek dokumentu na tę okoliczność.

SSR Krzysztof Jaskólski