Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Płocku w trzech połączonych do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia sprawach z powództwa (...) Spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. w pkt I - o zapłatę 934,82 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 934,82 zł wraz z ustawowymi odsetkami
za opóźnienie od dnia 18 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 244,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt II - o zapłatę 1.064,60 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.064,60 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia
13 października 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 251,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w pkt III - o zapłatę 548,58 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę
548,58 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 30 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 227,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz w pkt IV – nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Płocku kwotę
340,00 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

U podstaw powyższego orzeczenia leżały poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne, w świetle których poszkodowany M. B. doznał szkody na skutek kolizji drogowej z dnia 9 czerwca 2014 roku, w której uszkodzony został jego pojazd marki S. (...). Poszkodowany w dniu 9 czerwca 2014 roku zlecił naprawę pojazdu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością
w P., która z tego tytułu wystawiła fakturę VAT na kwotę 2.173,35 zł netto/2.673,22 zł brutto. Pozwany zweryfikował kalkulację w zakresie stawki za roboczogodzinę przyjmując stawkę w wysokości 90,00 zł. Poszkodowany w dniu 9 czerwca 2014 roku w drodze umowy cesji przeniósł na (...) Sp. z o.o. wierzytelność z tytułu odszkodowania. W dniu 31 lipca 2014 roku została zawarta między (...) Sp. z o.o. a powodem (...) Sp. z o.o. w G. umowa o powierniczy przelew wierzytelności. Pismem z dnia 31 lipca 2014 roku, nadanym w dniu 5 sierpnia
2014 roku w urzędzie pocztowym powód wezwał pozwanego do zapłaty odszkodowania. Pozwany ubezpieczyciel dokonał częściowej wypłaty odszkodowania w dniu 23 czerwca 2014 roku w kwocie 505,88 zł, następnie w kwocie 505,89 zł w dniu 23 czerwca 2014 roku, w kwocie 363,32 zł w dniu 24 września 2014 roku i w kwocie 363,32 zł w dniu 24 września 2014 roku (sprawa V GC 313/15 o zapłatę 934,82 zł).

Poszkodowany S. S. doznał szkody na skutek kolizji drogowej z dnia
4 września 2013 roku, w której uszkodzony został jego pojazd marki A. (...). Poszkodowany w dniu 16 września 2013 roku zlecił naprawę pojazdu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P., która z tego tytułu wystawiła fakturę VAT na kwotę 11.674,13 zł netto/14.359,18 zł brutto. Pozwany zweryfikował kalkulację w zakresie stawki za roboczogodzinę przyjmując stawkę
w wysokości 90,00 zł. Poszkodowany w dniu 16 września 2013 roku w drodze umowy cesji przeniósł na (...) Sp. z o.o. wierzytelność z tytułu odszkodowania. W dniu 9 czerwca 2014 roku została zawarta między (...) Sp. z o.o. a powodem (...) Sp. z o.o. w G. umowa o powierniczy przelew wierzytelności. Pozwany ubezpieczyciel dokonał częściowej wypłaty odszkodowania w dniu 26 września 2013 roku w kwocie 3.232,88 zł, następnie w kwocie 7.575,72 zł w dniu
22 listopada 2013 roku i w kwocie 2.485,98 zł w dniu 4 lutego 2014 roku (sprawa V GC 314/15 o zapłatę 1.064,60 zł).

Poszkodowana A. K. doznała szkody na skutek kolizji drogowej z dnia
21 czerwca 2014 roku, w której uszkodzony został jego pojazd marki H.. Poszkodowana w dniu 8 lipca 2014 roku zleciła naprawę pojazdu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P., która z tego tytułu wystawiła fakturę VAT na kwotę 1.252,55 zł netto/1.540,64 zł brutto. Pozwany zweryfikował kalkulację w zakresie stawki za roboczogodzinę przyjmując stawkę w wysokości 90,00 zł. Poszkodowana w dniu 8 lipca 2014 roku w drodze umowy cesji przeniosła na (...) Sp. z o.o. wierzytelność z tytułu odszkodowania. W dniu
16 września 2014 roku została zawarta między (...) Sp. z o.o. a powodem (...) Sp. z o.o. w G. umowa o powierniczy przelew wierzytelności. Pozwany ubezpieczyciel dokonał częściowej wypłaty odszkodowania w dniu 9 lipca
2014 roku w kwocie 608,20 zł, a następnie w kwocie 383,86 zł w dniu 19 września 2014 roku (sprawa V GC 627/15 o zapłatę 548,58 zł).

Ustalając wysokość odszkodowania w rozpoznawanych sprawach Sąd Rejonowy powołał się na opinię biegłego. Wskazał, że według opinii określone koszty naprawy pojazdów wynikające z cen części zamiennych użytych do naprawy wykazane fakturami
przy stawce roboczogodzinowej zastosowanej przez warsztat stanowiłyby poniesione
i uzasadnione wysokością stosowanej przez ten warsztat stawki roboczogodzinowej koszty naprawy pojazdu. Stawki stosowane przez (...) Sp. z o.o. są stawkami faktycznie stosowanymi przez ten warsztat, jednak są stawkami wyższymi
niż faktycznie stosowane zarówno przez nieautoryzowane warsztaty naprawcze (w sprawie 1 i 2), jak i przez warsztaty naprawcze posiadające autoryzację producenta (sprawa 3) z rynku określonego jako P. i okolice. Dodatkowo biegły dokonał kalkulacji kosztów naprawy uszkodzonych pojazdów przy uwzględnieniu najwyższych stawek roboczogodzinowych nieautoryzowanych warsztatów naprawczych stosowanych dla klientów indywidualnych
i w ramach rozliczeń z ubezpieczycielami.

Sąd Rejonowy zaznaczył, że jeżeli doszło już do naprawy przez wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy, zaś powód domaga się refundacji faktycznie poniesionych kosztów naprawy obowiązkiem zakładu ubezpieczeń jest zwrot poniesionych kosztów, o ile stanowią niezbędne i ekonomicznie uzasadnione wydatki, poniesione w celu przywrócenia stanu poprzedniego. Kosztami „ekonomicznie uzasadnionymi” zaś są koszty ustalone według cen, którymi posługuje się wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy dokonujący naprawy samochodu. Nie ma kategorii usług naprawczych na rynku. Istotne jest to, aby stawki te faktycznie funkcjonowały na rynku lokalnym, tj. aby były faktycznie stosowane przez wybrany warsztat i nie odbiegały od cen występujących na rynku z miejsca zdarzenia lub miejsca zamieszkania pokrzywdzonego – w przypadku dokonania naprawy poza tym terenem.

W zakresie kwestionowanej stawki najmu Sąd Rejonowy zważył, że doszło
do przywrócenia pojazdu do stanu przed zdarzeniem, wynika to zresztą z opinii biegłego.
W tym celu powód przedstawił dowód poniesienia tych kosztów w postaci faktur wystawionych przez warsztat wykonujący tego typu naprawy funkcjonujący w miejscu zamieszkania poszkodowanych. Oznacza to, iż zbędnym jest odnoszenie tej stawki do stawek z rynku lokalnego, albowiem wybrany przez poszkodowanego zakład jest jednym
z podmiotów ustalających stawki na rynku lokalnym. Nie ma także znaczenia, czy jest
to jedyny podmiot stosujący taką stawkę. Nie ma możliwości ograniczenia poszkodowanego w wyborze warsztatu, jak również nie ma znaczenia, iż podmiot ten stosuje wyższe stawki
niż inne podmioty. Istotne jest to, aby faktycznie było one stosowane na rynku wobec klientów. W świetle opinii biegłego nie budzi wątpliwości, iż stawka określona w fakturach jest faktycznie stosowana przez wybrany przez poszkodowanego warsztat naprawczy. Jednocześnie nie pojawiły się żadne okoliczności, z których wynikałoby, iż faktycznie wybrany przez poszkodowanego warsztat stosuje w rozliczeniach z klientami inną stawkę,
niż przyjęta w fakturze, a w szczególności, iż została ona przyjęta jedynie na potrzeby rozliczeń z zakładem ubezpieczeń.

Z tych też wszystkich względów Sąd uwzględnił powództwo w całości w sprawach opisanych w pkt I, II i III, przyjmując, iż korekty zastosowane przez pozwanego były nieuzasadnione.

Apelację od powyższego wyroku wniósł pozwany, zaskarżając go w części,
tj. w punkcie I – ponad kwotę 462,48 zł, w pkt II – ponad kwotę 402,20 zł oraz w pkt III – ponad kwotę 275,52 zł.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

1. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 824 § 1 k.c. w zw. z art. 363 § 1 k.c. oraz
art. 361 k.c. i art. 354 § 2 k.c. poprzez błędną ich interpretację i zasądzenie na rzecz powoda kwoty pociągającej dla zobowiązanego nadmierne koszty i przekraczającej wysokość poniesionej szkody,

2. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy,
tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów
i rozstrzygnięcie z pominięciem stanowiska biegłego wyrażonego w sprawie,
który ustalił zakres (górny pułap) stosowanych na rynku lokalnym przez usługodawców stawek rbg prac blacharsko – lakierniczych.

Na tej podstawie skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa w części, tj. w punkcie I – ponad kwotę 462,48 zł, w pkt II – ponad kwotę
402,20 zł oraz w pkt III – ponad kwotę 275,52 zł oraz rozstrzygnięcie o kosztach procesu stosownie do wyniku sprawy, a nadto zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania za obie instancje.

W odpowiedzi na apelację powód wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała częściowo na uwzględnienie.

Zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sąd Okręgowy niemal w całości uznał za własne, z tym zastrzeżeniem,
że nie podziela stanowiska Sądu I instancji co do zakresu obowiązku odszkodowawczego pozwanego ubezpieczyciela w sprawie o zapłatę 934, 82 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) oraz w sprawie o zapłatę 1.064,60 zł z tytułu kosztów naprawy pojazdu marki A. (...) o nr rej. (...). W tym zakresie Sąd Okręgowy podzielił zarzuty skarżącego odnośnie błędnej oceny opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej i ruchu drogowego dokonanej z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c.

Wskazać należy, że w sporządzonej opinii w rozpoznawanych sprawach biegły wyliczył koszty naprawy pojazdów w trzech wariantach, a mianowicie uwzględniając stawki stosowane przez (...) Sp. z o.o. – 165 zł/175 zł, najwyższe stawki na rynku lokalnym stosowane dla ubezpieczycieli – 145 zł/155 zł
oraz najwyższe stawki stosowane dla klientów indywidualnych – 120 zł w 2013 r. i 130 zł
w 2014 r.

W zakresie przyjętej stawki za roboczogodzinę prac naprawczych, podzielić należy pogląd, zgodnie z którym odszkodowanie obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki związane z naprawą, przy czym pojęcie ekonomicznie uzasadnione wydatki to koszty ustalone według cen występujących na lokalnym rynku dla danych usług. Zatem przedmiotem badania jest, czy poniesione przez poszkodowanego koszty wynajmu samochodu odpowiadają cenom stosowanym przez podobnych i porównywalnych usługodawców
na lokalnym rynku. Jednocześnie została odrzucona koncepcja cen średnich przy ustalaniu wysokości odszkodowania. Przyjęcie cen przeciętnych (niezależnie od samej metody
ich wyliczania, która może być zróżnicowana) dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, nie kompensowałoby w konsekwencji poniesionej
przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte w warsztacie naprawczym były wyższe niż ustalone w określony sposób ceny przeciętne.

W świetle powyższego Sąd Rejonowy uwzględniając wszystkie trzy powództwa
w całości, przyjął błędne założenie, że skoro (...).
z o.o. zastosowało stawki w danej wysokości to mają one charakter rynkowy i nie ma znaczenia, czy było ono jedynym podmiotem stosującym stawki w tej wysokości. Przyjęcie takiego założenia pozbawia faktycznie możliwości weryfikacji czy zastosowane stawki
nie były zawyżone, dokonanej pod kątem kryterium celowości i ekonomicznego uzasadnienia, z uwzględnieniem specyfiki rynku lokalnego podobnych usługodawców
i stosowanych przez nich cen.

Wskutek analizy stawek stosowanych przez warsztaty naprawcze na terenie P. należało dojść do konkluzji, że zastosowana przez powoda stawka roboczogodzinowa
w przypadku naprawy pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) oraz A. (...) o nr rej. (...) nie odpowiadała wysokości stawek stosowanych przez nieautoryzowane warsztaty naprawcze z terenu P., a zatem była zawyżona i nie mieściła się w przedziale kosztów naprawy uzasadnionych ekonomicznie. Biorąc bowiem pod uwagę okoliczność,
że wykonujące naprawy wskazanych wyżej pojazdów (...) Sp. z o.o. nie posiadało autoryzacji producentów marki S. i A., dla ustalenia przedziału stawek rynkowych występujących na rynku należało przyjąć ceny stosowane przez podobne nieautoryzowane warsztaty. Dopiero bowiem dokonanie analizy różnych grup podmiotów i uwzględnienie wszystkich związanym z tych czynników pozwoliło odzwierciedlić rzeczywiste rynkowe stawki stosowane przy naprawie pojazdu. Jednocześnie przy ustaleniu stawek roboczogodzinowych zasadne było rozróżnienie cen w zależności
od kryterium rozliczenia z klientem indywidualnym i ubezpieczycielem. Biegły wskazał,
że lokalne warsztaty naprawcze stosują takie rozróżnienie, co jest uzasadnione chociażby różną długością okresu oczekiwania na zapłatę w zależności od płatnika. Ustalając przedział cenowy występujący na rynku należało wziąć pod uwagę zatem jak kształtują się ceny stosowane przez warsztaty nieautoryzowane na terenie P. w rozliczeniach
z ubezpieczycielami. Biegły sądowy we wnioskach sporządzonej opinii wskazał,
że maksymalne stawki roboczogodzinowe stosowane w 2014 roku na terenie P. przez warsztaty nieposiadające autoryzacji producenta pojazdów S. i A. wyniosły 145 zł/rbh dla prac mechaniczno – blacharskich oraz 155 zł/rbh dla prac lakierniczych. Z tego wynika, że stawki w wysokości odpowiednio 165 zł i 175 zł zastosowane w niniejszej sprawie przez powoda nie mieściły się w zakresie stawek rynkowych stosowanych przez podobnych lokalnych usługodawców. W przypadku zastosowania maksymalnej stawki rynkowej
oraz przy cenach materiałów lakierniczych użytych do naprawy pojazdu koszty naprawy wyniosłyby 2441,97 zł w przypadku naprawy pojazdu marki S. (...) o nr rej. (...) oraz 14.091,00 zł w przypadku naprawy A. (...) o nr rej. (...). W ocenie Sądu Okręgowego koszty w tej wysokości mieściły się w granicach celowych i ekonomicznie uzasadnionych kosztów naprawy i powinny zostać objęte odpowiedzialnością odszkodowawczą pozwanego ubezpieczyciela. Z uwagi na to, że pozwany ubezpieczyciel wypłacił odszkodowanie w przypadku naprawy S. (...) o nr rej. (...) w kwocie 1738,41 zł, a przypadku naprawy A. (...) o nr rej. (...) w kwocie 13.294,58 zł,
do zapłaty pozostało odpowiednio kwota 703,53 zł oraz 796,42 zł.

Odmiennie przedstawiała się sytuacja w przypadku analizy kosztów naprawy pojazdu marki H.. Uwzględnić należało bowiem okoliczność, na którą zwrócił uwagę biegły
w opinii, że wykonująca naprawę firma (...) w 2014 roku posiadała autoryzację producenta H., co potwierdza zaświadczenie załączone na karcie 67 akt sprawy. Naprawa pojazdu w rzeczywistości wykonywana była w wydzielonym podmiocie gospodarczym w ramach prowadzonej działalności przez podmiot główny – (...) Sp. z o.o., a zatem należałoby ją traktować jako wykonaną
w warsztacie naprawczym posiadającym w danym okresie autoryzację producenta pojazdów marki H.. Z uwagi na to, że naprawy dokonał warsztat naprawczy posiadający autoryzację, analiza stawek rynkowych nie ograniczała się jedynie do cen stosowanych
przez warsztaty nieautoryzowane. Powód mógł stosować ceny odpowiednie dla warsztatów autoryzowanych, które jednak nie zostały poddane analizie i wskazane w opinii biegłego.
Co prawda biegły wskazał w opinii, że zastosowana przez powoda stawka nie odpowiadałaby wysokości średniej ze stawek roboczogodzinowych stosowanych przez nieautoryzowane warsztaty na terenie P. i w istocie byłaby wyższa zarówno od stawek innych podobnych warsztatów naprawczych, jak i średniej stawki roboczogodzinowej stosowanej przez inne autoryzowane warsztaty, jednakże w opinii brak było analizy cen stosowanych przez warsztaty autoryzowane na terenie P., wobec czego należało uznać, że założenie, że cena stosowana przez powoda odbiegałaby od średniej stawki stosowanej przez autoryzowane warsztaty nie znajdowała oparcia w zebranych danych. Ponadto w tym miejscu odwołać się należy do rozważań poczynionych wcześniej, dyskwalifikujących stawkę średnia (przeciętną), jako właściwą do obliczania wysokości uzasadnionych kosztów naprawy. Analiza stosowanych stawek na rynku (...) nie dostarczyła zatem podstaw do przyjęcia,
że zastosowana przez powoda stawka była zawyżona i nie mieściła się w przedziale kosztów naprawy uzasadnionych ekonomicznie. Jednocześnie biegły zweryfikował wartość naprawy, uznając prawidłowość dokonanych kalkulacji warsztatu na kwotę 1.540,64 zł
przy zastosowaniu stawek 165 zł i 175 zł. Skarżący nie kwestionował opinii, nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń ani też nie wnosił o jej uzupełnienie, a nadto nie zgłosił żadnych okoliczności, które uzasadniałyby zastosowaną przez pozwanego korektę cen widniejących
na fakturze obejmującej koszty napraw do kwoty 90,00 zł, choć zgodnie z zasadą wyrażoną
w art. 6 k.c. spoczywał na nim w tym zakresie ciężar dowodowy. W tej sytuacji Sąd Okręgowy uznał, że w tym przypadku odszkodowanie powinno objąć w całości koszty wskazane przez powoda w kwocie 1.540,64 zł. Ponieważ zaś pozwany wypłacił z tego tytułu kwotę 992,06 zł, do zapłaty pozostało 548,58 zł objęte żądaniem pozwu.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że punkcie I - w sprawie o zapłatę 934, 82 zł zasądził
od pozwanego na rzecz powoda kwotę 703,53 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie
od dnia 18 lipca 2014 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie oraz w punkcie II - w sprawie o zapłatę 1.064,60 zł zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 796,42 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 października 2013 roku do dnia zapłaty i oddalił powództwo w pozostałym zakresie (punkt 1. I i II wyroku). W pozostałym zakresie Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną (punkt 2. wyroku)

Zmiana wyroku co do istoty sprawy, spowodowała konieczność zmiany w wyroku
w zakresie rozstrzygnięcia o kosztach w sprawie I i II, w której powództwo uwzględniono częściowo, gdyż koszty te powinny zostać rozliczone w oparciu o art. 100 k.p.c.,
tj. stosunkowo rozdzielone między stronami odpowiednio do wyniku sporu.

W sprawie o zapłatę 934, 82 zł ostatecznie zasądzono kwotę 703,53 zł, a zatem powód wygrał spór w 75% i w takim zakresie należy się mu zwrot kosztów. Powód poniósł
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym koszty w łącznej wysokości 244,00 zł, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 47,00 zł, koszty zastępstwa procesowego – 180,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł. Pozwany poniósł koszty w łącznej wysokości 680,00 zł, w tym koszty wynagrodzenia biegłego – 500,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 180,00 zł. Przy czym wynagrodzenie pełnomocników stron zostało ustalone z uwzględnieniem § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490). Łącznie koszty poniesione przez strony wyniosły 924,00 zł. Z tego wynika, że pozwany powinien ponieść koszty w zakresie 693,00 zł. Z uwagi na to, że pozwany poniósł koszty w wysokości 680 zł, powinien zwrócić powodowi kwotę 13,00 zł.

W sprawie zaś o zapłatę 1.064,60 zł ostatecznie zasądzono kwotę 796,42 zł, a zatem powód wygrał spór w 75% i w takim zakresie należy się mu zwrot kosztów. Powód poniósł
w postępowaniu pierwszoinstancyjnym koszty w łącznej wysokości 251,00 zł, na które złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 54,00 zł , koszty zastępstwa procesowego – 180,00 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł. Pozwany poniósł koszty w łącznej wysokości 680,00 zł, w tym koszty wynagrodzenia biegłego – 500,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego – 180,00 zł. Przy czym wynagrodzenie pełnomocników stron zostało ustalone z uwzględnieniem § 6 pkt 2 powołanego rozporządzenia. Łącznie koszty poniesione przez strony wyniosły 931,00 zł. Z tego wynika, że pozwany powinien ponieść koszty
w zakresie 698,25 zł. Z uwagi na to, że pozwany poniósł koszty w wysokości 680,00 zł, powinien zwrócić powodowi kwotę 18,25 zł.

Z tego względu Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i obniżył zasadzoną
od pozwanego na rzecz powoda z tytułu zwrotu kosztów procesu w pkt I – do kwoty 13,00 zł, a w punkcie II – do kwoty 18,25 zł (punkt 1. I i II wyroku).

O nieuiszczonych kosztach (brakująca część zaliczek na wynagrodzenie biegłego
w wysokości 340,00 zł ) sąd orzekł na podstawie art. 113 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594)
z zastosowaniem w/w art. 100 k.p.c. nakazując ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Płocku z tego tytułu odpowiednio do zakresu przegranej w sprawie od powoda - kwotę 56, 50 zł, a od pozwanego – kwotę 283,50 zł (punkt 1. IV wyroku).

O kosztach postępowania apelacyjnego w pierwszej i drugiej sprawie Sąd Okręgowy orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c., rozdzielając je stosunkowo między stronami odpowiednio do zakresu wygranej w sprawie.

W pierwszej sprawie (o zapłatę 934, 82 zł) pozwany poniósł w postępowaniu apelacyjnym koszty w wysokości 150,00 zł, w tym 30,00 zł – opłata sądowa od apelacji
oraz 120,00 zł – wynagrodzenie pełnomocnika, powód zaś jedynie koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 120,00 zł, co daje łącznie 270,00 zł. Przy czym wynagrodzenie pełnomocników zostało ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 1 w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat
za czynności radców prawnych (Dz. U. 2015 r., poz. 1804). Apelacja pozwanego została uwzględniona w 49 % (z zaskarżonej kwoty 472,34 zł oddalono 231,29 zł), a zatem powód powinien w tym zakresie ponieść koszty procesu , co odpowiada kwocie 132,30 zł. Z uwagi na to, że powód poniósł koszty w wysokości 120,00 zł, powinien zwrócić pozwanemu kwotę 12,30 zł.

W drugiej sprawie (o zapłatę 1.064,60 zł zł) pozwany poniósł w postępowaniu apelacyjnym koszty w wysokości 214,00 zł, w tym 34,00 zł – opłata sądowa od apelacji
oraz 180,00 zł – wynagrodzenie pełnomocnika, powód zaś jedynie koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 180,00 zł, co daje łącznie 394,00 zł. Przy czym wynagrodzenie pełnomocników zostało ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 2 w zw. z § 21 powołanego rozporządzenia (Dz. U. 2015 r., poz. 1804). Apelacja pozwanego została uwzględniona w 40 % (z zaskarżonej kwoty 662,40 zł oddalono 268,18 zł), a zatem powód powinien w tym zakresie ponieść koszty procesu, co odpowiada kwocie 157,60 zł. Z uwagi na to, że powód poniósł koszty w wysokości 180,00 zł, pozwany powinien zwrócić mu kwotę 22,40 zł.

W trzeciej sprawie (o zapłatę 548,58 zł) Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego w oparciu o art. 98 k.p.c. – zasadę odpowiedzialności za wynik sporu, obciążając nimi pozwanego w całości z uwagi na oddalenie apelacji w tej sprawie
w całości. Powód poniósł w postępowaniu apelacyjnym koszty wynagrodzenia pełnomocnika w wysokości 120,00 zł ustalone na podstawie § 10 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 2 pkt 1 w zw. z § 21 powołanego rozporządzenia (Dz. U. 2015 r., poz. 1804).

Podsumowując pozwany powinien zwrócić powodowi łącznie kwotę 142,40 zł, zaś powód pozwanemu kwotę 12,30 zł. Po dokonaniu kompensacji Sąd Okręgowy zasądził ostatecznie od pozwanego na rzecz powoda kwotę 130,10 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego (punkt 3. wyroku)