Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

SSO Paweł Lasoń

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2016 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa E. P., F. C.

przeciwko (...) w Ł.

o przywrócenie do pracy

na skutek apelacji pozwanej (...) w Ł. od wyroku Sądu Rejonowego

w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 czerwca 2015r. sygn. IV P 244/13

1.  zmienia zaskarżony wyrok w punktach: „1” (pierwszym), „2” (drugim), „3” (trzecim) i „5” ( piątym) w ten sposób, że oddala powództwa i zasądza od powodów: E. P. oraz F. C. na rzecz pozwanej (...) w Ł. kwotę 510,00 ( pięćset dziesięć) złotych od każdego z nich tytułem zwrotu kosztów postępowania,

2.  nie obciąża powodów: E. P. oraz F. C. kosztami procesu za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 73/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 22 lipca 2013 roku, skierowanym przeciwko (...) w Ł., powódka E. P.

wniosła o przywrócenie jej do pracy na poprzednich warunkach i stanowisku w (...) w ^{( :)} P.b. oraz o zasądzenie odszkodowania za czas pozostawania bez pracy.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż w dniu 15 stycznia 2013 roku Sąd Rejonowy w P.. wydał wy rok, w sprawie sygn. akt II K 25/12, w którym uznał ją za winną popełnienia przestępstwa i wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności w zawieszeniu na okres próby trzech lat. Wyrok ten, zaskarżony przez powódkę, został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 24 czerwca 2013 roku, w sprawie sygn. akt IV Ka 201/13, który umorzył postępowanie karne, z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu na podstawie art. 1 §2 kk i art. 17§ 1 pkt 3 kk. Wobec powyższego powódka zgłosiła do (...) w L. wniosek o przywrócenie jej do służby, lecz otrzymała odpowiedź negatywną.

(...) w Ł. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie. W odpowiedzi na pozew podniosła, iż powódka została decyzją z dnia 28 października 2011 roku zawieszona w pełnieniu obowiązków służbowych na okres od dnia 28 października 201 1 roku do dnia 27 stycznia 2012 roku na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o (...), kolejną decyzją z dnia 19 stycznia 2012 roku okres zawieszenia powódki został przedłużony do czasu zakończenia postępowania karnego. Decyzją z dnia 31 grudnia 2012 roku. Dyrektor (...) zwolnił powódkę ze służby w' związku z upływem 12 miesięcznego okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych oraz nieustąpieniem przyczyny zawieszenia, tj. trwającego nadal postępowania karnego.

Strona pozwana nie kwestionowała, że postępowanie karne zakończone zostało wyro­kiem umarzającym postępowanie na mocy art. 1 § 2 kk i art. 17 § 1 pkt 3 kpk. Jednak zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy o (...) (...)a przywraca się na jego wniosek do służby w przypadku prawomocnego umorzenia postępowania karnego ze względu na okoliczności wymienione w art. 17 § 1 pkt 1,2 i 6 kpk, uniewinnienia, uchylenia prawomocnego wyroku skazującego. Ten przepis jest jedynym regulującym kwestię przywrócenia do służby (...) zwolnionego na podstawie art. 105 pkt 10 ustawy. W przypadku powódki nie zachodzi żadna z wymienionych w przepisie przesłanek przywrócenie do służby.

Pozwem z dnia 22 lipca 2013 roku, skierowanym przeciwko (...) w L., powód F. C. wniósł o przywrócenie go do służby w (...) w P.. oraz o zasądzenie odszkodowania za czas pozostawania bez pracy. W uzasadnieniu pozwu wskazał, iż w dniu 15 stycznia 2013 roku, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. wydał wyrok w sprawie, sygn. akt II K 25/12. uznając go za winnego popełnienia przestępstwa i wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia wolności zawieszając ją na okres próby lat 3. Wyrok ten, zaskarżony przez powoda, został zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Piotrkowie Tryb. z dnia 24 czerwca 2013 roku, w sprawie sygn. akt IV Ka 201/13. w której Sąd umorzył postępowanie karne, z uwagi na znikomą społeczną szkodliwość czynu na podstawie art 1 § 2 kk i art. 17 § 1 pkt 3 kk. Wobec powyższego powód złożył do (...) w L. wniosek o przywrócenie do służby. Otrzymał pisemną odpowiedź, że na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o (...) nie ma podstaw prawnych przywrócenia do służby.

(...) w Ł. nie uznała powództwa i wniosła o jego oddalenie. W odpowiedzi na pozew podniosła, że powód został decyzją z dnia 28 października 2011 roku zawieszony w pełnieniu obowiązków służbowych na okres od dnia 28 grudnia 2011 roku do dnia 27 stycznia 2012 roku na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o (...), decyzją kolejną z dnia 19 stycznia 2012 roku okres zawieszenia został przedłużony do czasu zakończenia postępowania karnego.

Decyzją z dnia 2 stycznia 2013 roku. Dyrektor (...) zwolnił powoda ze służby w związku z upływem 12 miesięcznego okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych oraz nieustąpieniem przyczyny zawieszenia, tj. trwającego nadal postępowania karnego.

Strona pozwana nie kwestionowała, że postępowanie karne zakończone zostało wyro­kiem umarzającym postępowanie na mocy art. 1 § 2 kk i art. 17 § 1 pkt 3 kpk. Jednak zgodnie z art. 109 ust. 1 ustawy o (...) (...)a przywraca się na jego wniosek do służby w przypadku prawomocnego umorzenia postępowania karnego ze względu na okoliczności wymienione wart. 17 § 1 pkt 1. 2 i 6 kpk. uniewinnienia, uchylenia prawomocnego wyroku skazującego. Przepis ten jest jedynym regulującym kwestię przywrócenia do służby (...) zwolnionego na podstawie art. 105 pkt 10 ustawy. W przypadku powoda nie zachodzi żadna z wymienionych w przepisie przesłanek przywrócenie do służby.

Sąd postanowieniem z dnia 2 października 2013 roku połączył obydwie sprawy celem ich łącznego rozpoznania i wyrokowania.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 15 czerwca 2016 roku. w sprawie sygn. akt IV P 244/13, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim przywrócił E. P. do pracy w (...) w Ł. na dotychczasowych warunkach (punkt 1 wyroku), przywrócił F. C. do pracy w (...) w Ł. na dotychczasowych warunkach (punkt 2 wyroku), zasądził od (...) w Ł. tytułem wynagrodzenia na czas pozostawania bez pracy nie więcej niż za 3 miesiące na rzecz: a) E. P. kwoty liczone od wynagrodzenia zasadniczego w wysokości

3.699.0  złotych z dodatkami, b) F. C. kwoty liczone od wynagrodzenia zasadniczego w wysokości 3.699.00 złotych z dodatkami (punkt 3 wyroku), oddalił powództwa w ¹ pozostałym zakresie (punkt 4 wyroku), zasądził od (...) w Ł. zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na rzecz: a) E. P. 120.00 złotych, b) F. C. 120.00 złotych (punkt 5 wyroku).

Podstawę wyroku stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

E. P. pracę w (...) w P.. podjęła dnia 1 kwietnia 1994 roku. Od dnia 31 grudnia 1998 roku została pracownikiem (...) w Ł. w Wydziale (...). Pracę wykonywała w Ośrodku (...) w P.. Od dnia 1 października 2003 roku powódka miała powierzone obowiązki kierownika referatu (...) (...) w P.. Od dnia 1 stycznia 2005 roku powódka objęła stanowisko starszego (...).

W związku ze zmianami przepisów powódce zaproponowano w 2010 roku. przekształcenie stosunku pracy w ^: stosunek służbowy, objecie stanowiska młodszego eksperta (...) ze stopniem służbowym starszego rachmistrza celnego.

E. P. z dniem 1 stycznia 2011 roku otrzymała wynagrodzenie w wysokości

3.699.0  zł.

Decyzją z dnia 28 października 2011 roku, na podstawie art. 103 ust. I pkt 1 ustawy o (...) Dyrektor (...) w L., zawiesił powódkę w pełnieniu obowiązków służbowych na okres od dnia 28 października 2011 roku do dnia 27 stycznia 2012 roku w związku z wszczęciem przeciwko powódce postępowania karnego o czyn z art. 231 § 1 kk przez Prokuraturę Apelacyjna w Białymstoku. W okresie zawieszenia powódce przysługuje 50% uposażenia.

Decyzją z dnia 19 stycznia 2012 roku, Dyrektor (...) na podstawie art. 103 ust. 3 ustawy o (...) przedłużył okres zawieszenia powódki w pełnieniu obowiązków ^{( 1 )}służbowych i zwolnienia z obowiązków do czasu zakończenia postępowania karnego, chyba że we wcześniejszym terminie zostanie spełniona przesłanka z art. 105 ust. 10 ustawy.

Decyzją z dnia 31 grudnia 2012 roku, Dyrektor (...) na podstawie art. 105 pkt 10 ustawy zwolnił E. P. ze służby z dniem następnym po otrzymaniu decyzji w związku z upływem z dniem 28 października 2012 roku 12-miesięcznego okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych oraz nie ustąpieniem przyczyny będącej podstawą jego zastosowania, tj. trwającego nadal postępowania karnego.

E. P. wystąpiła pismem z dnia 26 czerwca 2013 roku o przywrócenie do służby, powołując wyrok w sprawie sygn. akt IV Ka 201/13. Sądu Okręgowego w P.. Pismem z dnia 4 lipca 2013 roku. Dyrektor (...) w Ł. odmówił przywrócenia powódki do służby wskazując, że nie zachodzą przesłanki z art. 109 ustawy. Przepis ten wymienia jako podstawy przywrócenie do służby umorzenie postępowania karnego na podstawie art. 17§ 1 pkt 1. 2 i 6 kpk. natomiast nic wymienia pkt 3 tego przepisu (dowód dokumenty, umowy, angaże, decyzje - w aktach osobowych powódki.

F. C. podjął pracę w (...) w' P.. W dniu 7 lutego 1992 roku na stanowisku starszego referenta, w 1995 roku został powołany na stanowisko komisarza skarbowego. Z dniem 31 grudnia 1998 roku został zatrudniony w (...) w Ł. na stanowisku komisarza skarbowego w szczególnym nadzorze podatkowym. Pracował w Ośrodku (...) w P.. Od dnia 1 września 2003 roku został przeniesiony do pracy w (...) w Ł. -Urzędzie Celnym w P.. na stanowisko starszego inspektora. Od dnia 1 października 2004 roku zajmował stanowisko (...) w referacie (...), a od dnia 1 lutego 2007 roku starszego (...). Powód z dniem 1 października 2009 roku został awansowany na młodszego inspektora kontroli akcyzowej. W 2010 roku otrzymał w związku ze zmianami przepisów propozycję przekształcenia stosunku pracy w stosunek służbowy od dnia I lipca 2010 roku w (...) w P.. na stanowisku młodszego eksperta (...) i stopień służbowy (...), propozycję zaakceptował. Jego wynagrodzenie od dnia 1 stycznia 2011 roku zostało ustalone na kwotę 3.699.00 zł.

Decyzją z dnia 28 października 2011 roku. Dyrektor (...) w Ł. na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 roku o (...) zawiesił powoda w pełnieniu obowiązków służbowych na okres od dnia 28 października 2011 roku do dnia 27 stycznia 2012 roku w związku z wszczęciem przez Prokuraturę Apelacyjną w Białymstoku postępowania karnego przeciwko niemu o czyn z art. 231 § 1 kk w zw. z art. 228 § 3 kk w zw. z art. 271 § 1 kk.

Decyzją z dnia 19 stycznia 2012 roku. Dyrektor (...) przedłużył okres zawieszenia powoda w pełnieniu obowiązków służbowych do czasu zakończenia postępowania

karnego, chyba że we wcześniejszym terminie zostanie spełniona przesłanka z art. 105 ust. 10 ustawy.

Decyzją z dnia 31 drudnia 2012 roku. Dyrektor (...) zwolnił powoda ze służby celnej z dniem następnym po otrzymaniu decyzji w związku z upływem z dniem 28 października 2012 roku 12- miesięcznego okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków oraz nie ustąpieniem przyczyny będącej podstawa zastosowania, tj., trwającego nadal postępowania karnego.

F. C. pismem z dnia 26 czerwca 2013 roku wystąpił o przywrócenie go do służby powołując się na wyrok Sądu Okręgowego, z którego wynika, że nie popełnił zarzucanych mu przestępstw. Sąd Okręgowy bowiem umorzył postępowanie na podstawie art. 1 § 2 kk i art. 17 § 1 pkt 3 kk.

Pismem z dnia 4 lipca 2013 roku, Dyrektor (...) w Ł. odmówił przywrócenia powoda do służby wskazując, że nie zachodzą przesłanki z art. 109 ustawy, przepis ten bowiem wymienia jako podstawy przywrócenie do służby umorzenie postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 1,2 i 6 kpk. natomiast nie wymienia pkt 3 tego przepisu (dowód dokumenty, umo­wy. angaże, decyzje - w aktach osobowych powoda).

Postanowieniem z dnia 14 listopada 2013 roku. Sąd Rejonow y w Piotrkow ie Trybunalskim przedstawi! Trybunałowi Konstytucyjnemu w trybie art. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 roku o Trybunale Konstytucyjnym pytanie prawne co do zgodności art. 109 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o (...) z art. 2. art. 32 ust. 1 i art. 42 ust 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej .

Trybunał Konstytucyjny, wyrokiem z dnia 6 kwietnia 2016 roku. w sprawie sygn. akt P 2/14 orzekł, że art. 109 ust.l pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 roku o (...) w* zakresie, w jakim nie obejmuje przywrócenia (...) celnego na jego wniosek do służby na poprzednich warunkach w razie prawomocnego orzeczenie o umorzeniu wobec niego postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 kpk jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rl* oraz nie jest niezgodny z art. 42 Konsty tucji, ponadto postanowił na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 roku o TK (Dz.U. 102 poz. 643 ze zm.) w związku z art. 134 pkt 3 ustawy z dnia 26 czerwca 2015 roku o Trybunale Konstytucyjnym (j.t. Dz.U. 2016 poz. 293) umorzyć postępowanie w pozostałym zakresie.

Po tak ustalonym stanie faktycznym Sąd I instancji uznał, iż powództwa są uzasadnione.

Mając na uwadze powyższe Sąd Rejonowy stwierdził, że powódka E. P. i powód

F. C. zostali zwolnieni ze służby w pośpiechu, decyzje o zwolnieniu ich ze służby nie były uzasadnione okolicznościami zasługującymi na uwzględnienie, albowiem decyzje uprzedziły niepewny wynik postępowania karnego.

W ocenie Sądu. powodowie ponoszą odpowiedzialność za coś, czego nie popełnili, a to jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego. E. P. pracowała w służbie celnej od 1994 roku. a F. C. od 1992 roku. Zdaniem Sądu Rejonowego, tak długie okresy nienagannej służby wymagają, aby zakład pracy docenił tę służbę i w' przypadku, gdy postępowanie karne zakończyło się umorzeniem, winien przywrócić im pełnię praw'. Tym bardziej, że powodowie nie mają możliwości przekwalifikowania się i znalezienia innej pracy w ich wieku. Dlatego też. Sąd 1 instancji przywrócił E. P. i F. C. do pracy w (...) w Ł. i na podstawie art. 45 kp zasądził na rzecz każdego z powodów wynagrodzenie za okres 3 miesięcy pozostawania bez pracy.

O kosztach procesu Sąd Rejonowy rozstrzygnął na podstawie art. 98 kpc.

Strona pozwana wniosła apelację zaskarżając wyrok i zarzucając mu:

1)  naruszenie prawa materialnego art. 1, art. 2. art. 8 i art. 45 ustawy z dnia 26 czerwca 1974.r - Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2014r. poz. 1502), dalej zwanej „kp” w' zw. art. 1 ust.l. art. 137, art. 138 ust. 1. art. 152, art. 152a, art. 152i, art. 155 ust 2a, art. 159 ust. 1. art. 163 ust.3. art. 166 pkt 11. art. 109 ust 1 pkt 1. pkt 2 i pkt 3, art. 105 ust. 1 pkt 10. art. 188 ust. 1, ust.2. ust.5 i ust. 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404). poprzez jego błędną wykładnię i w rezultacie błędne zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów kodeksu pracy w sytuacji, gdy stosunek służbowy funkcjonariuszy celnych rzeczywiście ma stosunek administracyjnoprawny, regulowany w sposób kompleksowy w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404) i brak jakiekolwiek odesłania pozwalające przyjąć, iż kwestia przywrócenia funkcjonariuszy ma charakter pracowniczy, a wręcz przeciwnie odesłania do kodeksu pracy dotyczą tylko enumeratywnie wskazanych przedmiotów i tylko w tym zakresie dopuszczalne jest stosowanie odpowiednio przepisów kodeksu pracy i nie ma odesłania do stosowania choćby odpowiedniego przepisów kodeksu pracy w' kwestii przywrócenia do służby funkcjonariuszy celnych ani należnego im w związku z przywróceniem uposażenia, ani do stosowania do stosunku służbowego klauzuli zasad współżycia społecznego wynikającej z przepisu art. 8 kodeksu pracy;

2)  naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 1 ust. 1, art. 109 ust. 1 pkt 2. pkt 2. pkt 3 i art. 108 ust. 1. art. 109a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...)

(tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404) w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk, poprzez jego błędne niezastosowanie i przywrócenie powodów do służby, mimo iż brak było ku temu podstaw, w tym w szczególności z uwagi na zasady współżycia społecznego, a stosunek służbowy funkcjonariuszy jest stosunkiem administracyjnoprawnym reglamentowanym przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404). które enumeratywnie, w sposób skonkretyzowany i wiążąco wskazują okoliczności, w których możliwe jest przywrócenie do służby i zostało to wskazane w art. 109 ust. 1 pkt 2. pkt 2. pkt 3 i art. 108 ust. 1. art. 109a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404) i jest to katalog zamknięty okoliczności, które uzasadniają przywrócenie do służby;

3)  naruszenie przepisów' art. 1 ust. 1, art. 103 ust. 1 i ust. 2 i ust. 3, art. 105 ust. 1 pkt 10. art. 188 ust. 1, ust. 2, ust. 5 i ust. 6. i art. 189 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404), art. 1 kpc i art. 2 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964r - kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. z 2014r. poz. 101), dalej zwanej „kpc” art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ). dalej zwanej „ppsa” oraz w' zw. z art. 16. art. 104 i art. 269 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 poz. 1071 z późn.zm.), dalej zwanej „kpa”, poprzez ich błędną wykładnię i w rezultacie błędne niezastosowanie i dokonanie przez Sąd w niniejszym postępowaniu oceny legalności działania pozwanej przy wydawaniu decyzji o zwolnieniu powodów' ze służby na podstawie art. 105 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...), mimo iż decyzja w tym przedmiocie jest decyzja ostateczną i prawomocną oraz jest decyzją w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego i stosuje się do niej procedurę zawartą W' tymże kodeksie a od decyzji organu drugiej instancji przysługuje stronie prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego, który bada legalność takich decyzji, a do oceny legalności takiej decyzji i działania organów przy jej wydawaniu nic jest uprawniony sąd powszechny, w zakresie bowiem dotyczącym stosunku służbowego funkcjonariuszy celnych Sąd jest uprawniony wyłącznie do rozstrzygania w zakresie określonym w' art. 1 kpc i art. 2 kpc w zw. z art. 189 ustawy o (...);

4)  dokonanie błędnych i dowolnych ustaleń przez sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym poprzez błędne przyjęcie, iż „powodowie ponoszą odpowiedzialność za coś, czego nie popełnili”, że po stronie pozwanego miała miejsce „pośpiech w podejmowaniu decyzji o zwolnieniu ze służby nie był uzasadniony okolicznościami zasługującymi na uwzględnienie” oraz, iż „powodowie nie mają możliwości przekwalifikowania się i znalezienia innej pracy w ich wieku”, mimo iż w prawomocnym wyroku z dnia 24.06.2013r„ sygn. akt: IV Ka 201/13, Sąd Okręgowy w Piotrkowie stwierdził, że powodowie popełnili zarzucany im czyn. Sąd Rejonowy w dniu 15.01.2013r. skazał zarówno powódkę jak i powoda, a na terminie rozprawy powodowie zeznali, że nie zgłaszali swoich kandydatur także w przypadku naborów do (...) po dniu 24.06.2013r. a nadto pracują, a wobec tego ustalenia Sądu są sprzeczne z zebranym w sprawie materiałem dowodowym;

5)  naruszenie art. 328 § 1 kpc, poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku z naruszeniem dyrektyw wynikających z art. 328 § 2 kpc.

W oparciu o powyższe zarzuty strona pozwana wniosła o zmianę wyroku w zaskarżonej części i oddalenie w całości powództwa E. P. oraz F. C. oraz o zasądzenie od powodów' na rzecz pozwanej kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację strona powodowa wniosła o oddalenie apelacji, jako całkowicie bezzasadnej oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz każdego z powodów zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w drugiej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuję:

apelacja jest zasadna i skutkuje zmiana zaskarżonego wyroku i oddaleniem obu powództw.

Sąd Okręgowy akceptuje poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne i przyjmuje je za własne.

Dokonując oceny zasadności podniesionych w apelacji zarzutów stwierdzić należy, iż nie ma racji skarżący zarzucając Sądowi I instancji naruszenie prawa materialnego tj. art. 1. art. 2. art. 8 i art. 45 ustawy z dnia 26 czerwca 1974.r - Kodeks pracy (t. j. Dz.U. z 2014r. poz. 1502). dalej zwanej „kp” w' zw. art. 1 ust.l. art. 137. art. 138 ust. 1. art. 152. art. 152a. art. 152i. art. 155 ust 2a, art. 159 ust. 1. art. 163 ust.3. art. 166 pkt 11. art. 109 ust 1 pkt 1. pkt 2 i pkt 3. art. 105 ust. 1 pkt 10. art. 188 ust. 1. ust.2. ust.5 i ust. 6 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404), poprzez jego błędną wykładnię i w rezultacie błędne zastosowanie w niniejszej sprawie przepisów kodeksu pracy w sytuacji, gdy stosunek służbowy funkcjonariuszy celnych rzeczywiście ma stosunek administracyjnoprawny, regulowany w sposób kompleksowy w ^; ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404). Oczywistym jest, jak wskazał apelujący, iż kwestie dotyczące stosunku służbowego funkcjonariuszy celnych uregulowane są w sposób kompleksów)' w ustawie z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...), jednakże zauważyć należy, że w chwili wniesienia przedmiotowego pozwu powodowie, na skutek prawomocnej decyzji z dnia 31 drudnia 2012 roku, zostali zwolnieni ze służby, co skutkuje wyłączeniem ich spod jurysdykcji ustawy o (...) i skutkuje zastosowaniem wobec nich ogólnych przepisów Kodeksu Pracy.

W pełni zasadny jest natomiast zarzut naruszenia prawa materialnego, a mianowicie art.l ust. 1. art. 109 ust. 1 pkt 2. pkt 2. pkt 3 i art. 108 ust.l, art. 109a ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...) (tekst jednolity: Dz. U. 2013 r. poz. 1404) w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk. poprzez jego błędne niezastosowanie i przywrócenie powodów do służby. Wydając bowiem korzystne dla powodow rozstrzygnięcie o przywróceniu ich do służby. Sąd 1 instancji uzasadnił swoje stanowisko w sposób lakoniczny i nieznajdujący oparcia w obowiązujących przepisach prawa, z pominięciem zarówno treści brzmienia przepisu art. 109 ustawy o (...), ograniczającego możliwość przywrócenia funkcjonariuszy do służby m.in. do przypadku umorzenia postępowania karnego lub postępowania karnego skarbowego, ale tylko ze względu na okoliczności wymienione w art. 17 § 1 pkt 1, 2 i 6 Kodeksu postępowania karnego oraz treści wyroku Trybunału konstytucyjnego z dnia 6 kwietnia 2016 r., w sprawie P 2/14, wydanego w uwzględnieniu zapytania prawnego Sadu rozpoznającego przedmiotową sprawę, w którym Trybunał orzekł, iż art. 109 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o (...) (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 990, ze zm.) w zakresie, w jakim nie obejmuje przyw rócenia (...) celnego na jego wniosek do służby na poprzednich warunkach w razie prawomocnego orzeczenia o umorzeniu wobec niego postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 ustawy z 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 1989 r. poz. 555. ze zm.). jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie jest niezgodny z art. 42 ust. 3 Konstytucji. Powyższe orzeczenia zapadło w związku z pytaniem prawnym z 14 listopada 2013 r.. a więc postępowanie w sprawie przed Trybunałem Konstytucyjnym wszczęto przed wejściem w życie ustawy nowelizującej z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. z 2016 r. poz. 293; dalej: TKU). która z kolei została znowelizowana dwukrotnie. Po pierwsze, ustawą z dnia 19 listopada 2015 r. (Dz.U. poz. 1928), a po drugie - ustawą z 22 grudnia 2015 r. (Dz.U. poz. 2217; dalej: ustawa nowelizująca), przy czym w wyroku z 9 marca 2016 r., w sprawie K 47/15, Trybunał orzekł o niezgodności z Konstytucją ustawy nowelizującej w całości ze względu na naruszenie trybu legislacyjnego, a ponadto m.in. o niezgodności z Konstytucją art. 2 tej ustawy, nakazującego co do zasady stosowanie jej przepisów do wszystkich spraw, których postępowanie zostało wszczęte przed dniem wejścia w życie tej ustawy.

Uzasadniając powyższe orzeczenie. Trybunał wskazał, iż zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Trybunału Konstytucyjnego, z zasady równości, wyrażonej w art. 32 ust. 1 Konstytucji, wynika nakaz jednakowego traktowania podmiotów prawa w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty prawa charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być traktowane równo, a w ięc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących. To znaczy, że podmioty należące do tej samej kategorii muszą być traktowane równo, zaś podmioty należące do różnych kategorii mogą być traktowane różnie (por. wyroki z 13 grudnia 2007 r. w sprawie SK 37/06; 26 lutego 2008 r. w sprawie SK 89/06; 22 lipca 2008 r., w sprawie P 41/07; 1 1 maja 2010 r. w sprawne SK 50/08 oraz 23 listopada 2010 r. w sprawie K 5/10). Oceniając zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości, należy dokonać porównania dwóch grup podmiotów: funkcjonariuszy celnych, w stosunku do których sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 1 7 § 1 pkt 1.2 lub 6 KPK. oraz funkcjonariuszy celnych, w' stosunku do których sąd umorzył postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK Trybunał dokonał zatem porównania przesłanek umorzenia postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 1.2 i 6 KPK oraz art. 17 § 1 pkt 3 KPK w celu ustalenia, czy (...) (...), wobec których umorzono postępowanie na podstawie wymienionych przesłanek, charakteryzują się relewantną cechą wspólną uzasadniającą jednakowe traktowanie tych podmiotów w kontekście przywrócenia ich do służby. Art. 17 § 1 KPK określa przesłanki procesowe, z którymi prawo karne procesowe łączy dopuszczalność albo niedopuszczalność postępowania bądź wydanie merytorycznego rozstrzygnięcia w sprawie, wystąpienie którejkolwiek z nich powoduje prawną niedopuszczalność postępowania, którego w takiej sytuacji nie wszczyna się. stwierdzenie zaś choćby jednej z nich w toczącym się postępowaniu powoduje prawną niedopuszczalność jego kontynuacji i w związku z tym konieczność jego umorzenia (por. J. Skorupka, komentarz do art. 17. (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. J. Skorupka, Warszawa 2015, s. 69; A. Sakowicz, komentarz do art. 17. (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. K.T. Boratyńska, A. Górski. A. Sakowicz, A. Ważny, Warszawa 2012, s. 77).. Zgodnie z art. 17 § 1 pkt 1 KPK nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czynu nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia. Wyrażenie „czynu nie popełniono” należy rozumieć w ten sposób, że dane zdarzenie w ogóle nic miało miejsca lub czynu nie popełniła dana osoba. Okoliczność, że czynu nie popełniono oznacza, że brak jest czynu w postaci działania lub zaniechania bądź zdarzenie nie ma cech czynu w rozumieniu karnoprawnym. Z kolei ..brak (...) danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie (...) popełnienia czynu" oznacza brak dostatecznego prawdopodobieństwa (dostatecznych dowodów) jego popełnienia (por. J. Skorupka, op. cit., s. 71; A. Sakowicz, op. cit., s. 78). Wystąpienie przesłanek określonych w art. 17 § 1 pkt 1 KPK na rozprawie, ale przed rozpoczęciem przewodu sądowego, powoduje umorzenie postępowania w formie postanowienia. W razie stwierdzenia okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 1 KPK po rozpoczęciu przewodu sądowego, zgodnie z art. 414 § 1 zdanie drugie KPK. sąd wydaje wyrok uniewinniający. Jeżeli jednak sprawca w' chwili czynu był niepoczytalny, sąd wyrokiem umarza postępowanie. Zgodnie z art.17 § 1 pkt 2 KPK nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa. Brak w czynie ustawowych znamion typu czynu zabronionego obejmuje sytuacje, gdy czyn wprawdzie zaistniał, jednak nie zawiera wszystkich znamion określonego typu czynu zabronionego. Znamieniem czynu zabronionego są elementy treściowe w skazane w opisie czynu zabronionego. Innymi słowy są to opisane w ustawie cechy, których całokształt charakteryzuje przestępstwo, a które muszą zostać udowodnione w postępowaniu karnym, aby mogło nastąpić prawidłowe skazanie za przestępstwo (zob. M. Kurowski, komentarz do art. 17, (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. 1. red. D. Świecki, Warszawa 2015, s. 121). Wyrażenie „ustawia stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa”, obejmuje dwie grupy okoliczności wyłączających przestępność czynu - kontratypy oraz okoliczności wyłączające winę. Wystąpienie przesłanek określonych w art. 17 § 1 pkt 2 KPK powoduje takie same skutki procesowa jak wystąpienie braku faktycznych podstaw' oskarżenia, o których mowa w art. 17 § 1 pkt 1 KPK. Ustalenie na rozprawie, ale przed rozpoczęciem przewodu sądowego, że czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawa stanowi, że sprawca nie popełnia przestępstwa, powoduje umorzenie postępowania w formie postanowienia. Natomiast zgodnie z art. 414 § 1 zdanie drugie KPK, w razie stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wymienionych w art. 17 § 1 pkt 2 sąd wydaje wyrok uniewinniający, chyba że sprawca w chwili czynu był niepoczytalny. Zgodnie z art. 17 § ! pkt 3 KPK nie wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza, gdy społeczna szkodliwość czynu jest znikoma. Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz.U. Nr 88. poz. 553, ze zm.; dalej: KK) czyn, który wprawdzie wyczerpuje wszystkie znamiona przewidziane w ustawie (art. 1 § 1 KK) oraz jest zawiniony (art. 1 $ 3 KK). nic stanowi jednak przestępstwa, jeśli stopień jego społecznej szkodliwości nie jest większy niż znikomy. Społeczna szkodliwość czynu, gdy przekroczy stopień znikomy, wyznacza karygodność zachowania się sprawcy, co jest niezbędne, aby czyn zabroniony stanowił przestępstwo (por. J. Skorupka, op. cit.. s. 73). Ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego następuje przez pryzmat kryteriów określonych w art. 1! 5 § 2 KK. Czyn zabroniony, którego społeczna szkodliwość jest znikoma, nie stanowi przestępstwa (art. 1 § 2 KK). Ustawodawca w art. 17 § 1 pkt 3 KPK odrębnie wymienił znikomą społeczną szkodliwość czynu jako przesłankę procesową pomimo klauzuli ogólnej przewidzianej w art. 1 7 § 1 pkt 2 KPK. Okolicznością uzasadniającą taki zabieg jest konieczność oddzielenia tej przesłanki od pozostałych przesłanek powodujących nieprzestępność czynu, gdyż stwierdzenie przez sąd w danej sprawie znikomej szkodliwości społecznej czynu nie powoduje uniewinnienia na etapie postępowania sądowego. Sąd. po dokonaniu ustalenia znikomej społecznej szkodliwości zarzucanego czynu, zgodnie z art. 414 § 1 zdanie pierwsze KPK wydaje wyrok umarzający (por. R. Ponikowski, komentarz do art. 414. (w:) Kodeks postępowania karnego. Komentarz, red. J. Skorupka. Warszawa 2015. s. 1054). Trybunał wskazał, iż powyżej przeprowadzona analiza dotycząca przesłanek umorzenia postępowania karnego, określonych w art. 17 § 1 pkt 1. 2 i 6 KPK. do których odsyła kwestionowany przez sąd art. 109 ust. 1 pkt 1 Służba CelnaU. oraz. zestawienie ich z podstawą umorzenia postępowania karnego przewidzianą w art. 17 § 1 pkt 3 KPK wskazuje, że pomiędzy wymienionymi przesłankami występują istotne różnice. W konsekwencji, zdaniem Trybunału, nie można podzielić poglądu sądu, że (...) (...), wobec których umorzono postępowanie karne na podstawie art. 17 § 1 pkt 1.2 i 6 KPK oraz art. 17 § 1 pkt 3 KPK charakteryzują się relewantną cechą wspólną uzasadniającą jednakowe traktowanie w kontekście przywrócenia ich do służby. Przesłanka o charakterze materialnym, ujęta w art. 17 § 1 pkt 3 KPK odnosi się do sytuacji, w których został popełniony czyn zabroniony wyczerpujący wszystkie określające go znamiona. Czyn ten nie stanowi przestępstwa ze względu na jego znikomą społeczną szkodliwość (art. 1 § 2 KK). Formalnie wyczerpuje on jednak znamiona czynu zabronionego i nie jest całkowicie irrelewantny z punktu widzenia ocen społecznych jego naganności. gdy dokonywane są one poza płaszczyzną prawa karnego materialnego (por. R. Ponikowski, tamże). Ustawodawca uznał, że z uwagi na popełnienie czynu, który wypełnia wszystkie znamiona czynu zabronionego, sprawca nie może zostać uniewinniony, choćby nikłą szkodliwość ustalono dopiero podczas przewodu sądowego. Zatem odmiennie niż w przypadku wystąpienia przesłanek określonych w art. 17 § 1 pkt 1 i 2 KPK ustawodawca wyłączył możliwość uniewinnienia sprawcy takiego czynu. Zgodnie z art. 414 ] zdanie pierwsze KPK. sąd. po dokonaniu ustalenia znikomej społecznej szkodliwości

zarzucanego czynu, wydaje wyrok umarzający. Umorzenie postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK uzasadnione jest tylko wówczas, gdy w' konkretnej sprawie jest niewątpliwe, że oskarżony popełnił dany czyn zabroniony. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się. że umorzenie postępowania karnego na wskazanej podstawie na rozprawie, przed otwarciem przewodu sądowego, czyli bez przeprowadzenia postępowania dowodowego, może nastąpić, analogicznie jak w wypadku warunkowego umorzenia takiego postępowania, jedynie wówczas, gdy okoliczności popełnienia czynu nie budzą wątpliwości (por. postanowienia SN z 4 marca 2005 r. w sprawie WZ 6/05. OSNwSK.2005.1.498 oraz z 9 października 2008 r. w sprawie WZ 61/08, OSNKW.2009.1.6). W przypadku umorzenia postępowania ze względu na znikomy stopień szkodliwości społecznej, należy prawidłowo zredagować opis czynu, umorzone bowiem zostaje postępowanie o czyn. którego opis powinien być ustalony precyzyjnie. Sąd, wydając orzeczenie o umorzeniu postępowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK. powinien odnieść się do określonych ustawowo w art. 115 § 2 KK kryteriów oceny społecznej szkodliwości czynu i w nawiązaniu do nich wykazać, dlaczego uznał, że przypisany oskarżonemu czyn charakteryzował się znikomym stopniem społecznej szkodliwości (por. wyrok SN z 28 czerwca 2005 r. w sprawie W A 14/05, OSNKW.2005.10.96). Również popełnienie zbrodni nic wyklucza możliwości stwierdzenia znikomości społecznej szkodliwości zarzuconego czynu (por. wyrok SN w składzie 7 sędziów z 15 lutego 1991 r. w sprawie W RN 195/90. OSNKW 1991.7-9.43).

W ocenie Trybunału, niezasadny jest pogląd sądu. który zrównuje sytuację (...) (...)j, w stosunku do którego sąd umorzył postępowanie karne z powodu znikomej szkodliwości społecznej czynu, z sytuacją umorzenia postępowania wobec (...) na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 KPK. Zdaniem Trybunału nic można zatem podzielić poglądu Sądu Rejonowego w Piotrkowic Trybunalskim,iż funkcjonariusz (...) w stosunku do którego sąd umorzył postępowanie karne ze względu na znikomą społeczną szkodliwość czynu, powinien być traktowany tak jak funkcjonariusz, który czynu nie popełnił albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia, czy też czyn nie zawiera znamion czynu zabronionego albo ustawodawca przesądził, że sprawca nic popełnia przestępstw a z uwagi na kontratypy czy okoliczności wyłączające winę. Przesłanka umorzenia postępowania ujęta w art. 17 $ 1 pkt 3 KPK odnosi się bowiem do sytuacji, w których został popełniony czyn zabroniony wyczerpujący wszystkie określające go znamiona. Sąd, stosując określone w art. 1 15 § 2 KK kryteria oceny społecznej szkodliwości w konkretnej sprawie, nie ma wątpliwości, że oskarżony ten czyn popełnił. Czyn ten jednak nie stanowi przestępstw a ze względu na jego znikomą społeczną szkodliwość. Niezasadny jest również pogląd sądu. który zrównuje sytuację (...) (...)j, w stosunku do którego sąd umorzył postępowanie na podstaw ie art. 17 § 1 pkt 3 KPK. z sytuacją umorzenia postępowania z powodu przedawnienia karalności. W szczególności nie można utożsamiać decyzji procesowej o umorzeniu postępowania na podstawie art. 1 7 § 1 pkt 6 KPK z przypisaniem oskarżonemu sprawstwa czy też ustaleniem, że popełniony przez niego czyn zrealizował znamiona czynu zabronionego. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że kryteria przywrócenia (...) celnego do służby mogą bvć surowsze niż kryteria odpowiedzialności za popełnienie czynu zabronionego przewidziane w prawie karnym. Specyfika pracy w służbach mundurowych jest przesłanka uzasadniającą dopuszczalność wprowadzenia wyższych wymagań personalnych, kwalifikacyjnych i charakterologicznych wobec kandydatów do służby, a także odmiennego i bardziej rygorystycznego niż w przypadku pozostałych profesji określenia zasad zwolnienia ze służby. Ustawodawca ma prawo wymagać, aby wysokie standardy etyki zawodowej obowiązywały funkcjonariuszy przez cały okres pełnienia służby. Ukształtowanie zasad przywrócenia (...) do służby, przewidziane w art. 109 ust. 1 pkt 1 ustawy (...), mieściło się zatem w granicach swobody ustawodawcy. Trybunał Konstytucyjny podniósł, iż w orzecznictwie Trybunału wielokrotnie zwracano również uwagę na doniosłość prawidłowego wykonywania zadań (...) dla budżetu państwa. Wieloaspektowy, publiczny wymiar (...) powoduje, że w istotnym stopniu jej działania, a nawet wyobrażenia o nich, kształtują autorytet organów państwa i zaufanie do ich funkcjonariuszy. Stąd też wymagania w stosunku do funkcjonariuszy (...) muszą być tak wysokie, aby umacniały podstawy ich autorytetu. Powszechnie znane są też rodzaje ryzyka towarzyszące wykonywaniu służby oraz ich skala, w szczególności wywierana na celników presja korupcyjna (por. powołane powyżej wyroki z: 19 października 2004 r. w sprawie K 1/04 oraz 21 grudnia 2004 r. w sprawie SK 19/03). Tego rodzaju okoliczności stanowiły tło zwolnienia funkcjonariuszy ze służby w rozpatrywanej przez sąd sprawie. Z tych względów Trybunał stwierdził, że art. 109 ust. 1 pkt 1 ustawy (...) w zakresie, w jakim nie obejmuje przywrócenia (...) celnego na jego wniosek do służby na poprzednich warunkach w razie prawomocnego orzeczenia o umorzeniu wobec niego postępowania karnego na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK, jest zgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji. Trybunał wskazał, że z art. 109 ust. 1 pkt 1 ustawy (...) nie można wyprowadzić wniosku, że wobec osoby, co do czynu której umorzono postępowanie na podstawie art. 17 § 1 pkt 3 KPK, nastąpiło naruszenie zasady domniemania niewinności, gwarantowanej w art. 42 ust. 3 Konstytucji. Kwestionowany przez sąd przepis określa wyłącznie przesłanki, które umożliwiają funkcjonariuszowi celnemu złożenie wniosku o przywrócenie do służby na poprzednich warunkach. Wskazany przepis nie dotyczy postępowania, w którym organ publiczny mógłby dokonywać wiążącego rozstrzygnięcia o winie (...) (...)j, w rozumieniu wskazanego przez sąd wzorca kontroli. Postępowanie określone w art. 109 ustawy (...) nie jest postępowaniem, do którego ma zastosowanie art. 42 ust. 3 Konstytucji. W konsekwencji Trybunał uznał, że art. 42 ust. 3 Konstytucji nie stanowi adekwatnego wzorca kontroli w rozpatrywanej sprawie.

Sąd Rejonowy wydał orzeczenie wbrew przytoczonej powyżej argumentacji Trybunału Konstytucyjnego, którą Sąd Okręgowy przyjmuje za wiążącą, powołując się m.in. na zasady współżycia społecznego, co w żadnym razie nie może podlegać akceptacji. Sąd I instancji zatracając proporcje pomiędzy kryterium interesu stron a interesem społecznym, wydał wyrok z naruszeniem przepisów' prawa.

W tym miejscu wskazać należy, iż w świetle przepisów ustawy o (...) nieuprawnionym było także, jak zasadnie podnosi apelujący, dokonanie w niniejszym postępowaniu przez Sąd I instancji oceny legalności działania pozwanej (...), przy wydawaniu decyzji o zwolnieniu powodów ze służby na podstawie art. 105 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o (...). Wszak powyższe decyzje były już ostateczne i prawomocne. Dyrektor (...) korzystając bowiem z uprawnienia zagwarantowanego w powyższym przepisie, mocą decyzji z dnia 31 drudnia 2012 roku. zwolni! powodów ze służby celnej z dniem następnym po otrzymaniu decyzji w związku z upływem z dniem 28 października 2012 roku. 12- miesięcznego okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków oraz nie ustąpieniem przyczyny będącej podstawa zastosowania, tj.. trwającego nadal postępowania karnego. Powyższa decyzja została wydana w ramach tzw. uznania administracyjnego. Należy przy tym przypomnieć, że uznanie administracyjne oznacza przyznanie organowi administracji publicznej przepisem prawa materialnego pewnego luzu decyzyjnego, polegającego na możliwości wyboru sposobu rozstrzygnięcia danej sprawy administracyjnej. Przyznany organowi luz decyzyjny częściowo może być również determinowany już w samej treści przepisu upoważniającego organ do działania na zasadzie uznania administracyjnego. Z taką sytuacją mamy do czynienia, kiedy z brzmienia przepisu materialnego wynika ograniczenie uznania administracyjnego wyrażające się w konstrukcji: "może", "jeżeli". Ma to miejsce w niniejszej sprawie, w której podstawą decyzji o zwolnieniu powodów ze (...) stanowił art. 105 pkt 10 ustawy o (...), zgodnie z którym (...) celnego można zwolnić ze służby w przypadku upływu 12 miesięcy okresu zawieszenia w' pełnieniu obowiązków służbowych, jeżeli nie ustąpiły przyczyny będące podstawą zawieszenia. Wydanie przez właściwy organ uznaniowej decyzji o zwolnieniu (...) celnego ze służby jest więc w pierwszej kolejności ograniczone ustawową przesłanką upływu 12 miesięcy okresu zawieszenia w pełnieniu obowiązków służbowych i trwania w dalszym ciągu przyczyny zawieszenia. Wobec spełnienia powyższych przesłanek pracodawca powodów' skorzystał z przysługującego mu uprawnienia, a powodowie powyższe decyzje zaakceptowali, albowiem nie skorzystali z przysługującego im prawa odwołania się od niekorzystnych dla nich decyzji. Zgodnie bowiem z treścią art. 188 ust 2-6 ustawy o (...) w przypadku wydania decyzji o zwolnieniu ze służby, funkcjonariusz może. w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, złożyć odwołanie do Szefa (...). W przypadku, gdy decyzję o zwolnieniu ze służby wydaje Szef (...), funkcjonariusz może. w terminie 14 dni od dnia doręczenia decyzji, złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy. Złożenie wniosków, o których mowa w ust. 1 i 3, oraz odwołania, o którym mowa w ust. 2, nie wstrzymuje wykonania decyzji. Do postępowań w sprawach, o których mowa w ust. 1-3, stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r. poz. 23, 868, 996 i 1579). Od decyzji wydanej w postępowaniu z wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy lub wydanej w wyniku odwołania przysługuje prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na zasadach określonych w odrębnych przepisach. Adekwatna sytuacja zreszgt a miała miejsce w przypadku wydania wobec powodow decyzji o ich czasowym zawieszeniu.

Odnosząc się zaś do zarzutu apelującego naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 328 § 2 k.p.c., stwierdzić należy, iż jest on niezasadny. Zgodnie bowiem z treścią wskazanego przepisu, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, a mianowicie ustalenie faktów, które Sąd uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, oraz wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Uzasadnienie wyroku pełni niezwykle istotną rolę procesowy, umożliwia bowiem sprawowanie nadzoru judykacyjnego przez sąd wyższej instancji. Niespełnienie wymagań określonych w art. 328 § 2 w związku z art. 391 § 1 KPC może być jednak uznane za uchybienie mogące mieć wpływ- na wynik sprawy, tylko wtedy, jeżeli braki W' uzasadnieniu uniemożliwiają kontrolę kasacyjną zaskarżonego orzeczenia, a taka sytuacja w niniejszej sprawie nie zachodzi (patrz wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 27 lipca 2016 r. V CSK 612/15, Legalis, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach - V Wydział Cywilny z dnia 28 września 2016 r.,V ACa 39/16, Legalis).

Dlatego też, mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Okręgowy na podstawie art.

386§ 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok orzekając, jak w punkcie 1.

Na podstawie art. 98 k.p.c. w związku z &11 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w' sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez Radce prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163 poz. 1349 z późn. zm.), Sąd orzekł o kosztach postępowania za I instancję

Mając na uwadze specyfikę niniejszej sprawy, Sąd Okręgowy na podstawie art. 102 k.p.c., nie obciążył powodów kosztami postępowania za instancje odwoławcza.