Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI U 355/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodnicząca:

SSO Monika Miller-Młyńska

Protokolant:

stażysta Michał Maśnik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2016 r. w S.

sprawy F. I. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o wysokość emerytury

na skutek odwołania F. I. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 12 kwietnia 2016 roku znak:(...)

oddala odwołanie

UZASADNIENIE

Decyzją z 12 kwietnia 2016 roku, znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., po rozpatrzeniu wniosku z 14 marca 2016 roku, odmówił F. I. (1) prawa do ponownego obliczenia emerytury wskutek zmiany podstawy wymiaru, wskazując, że przedłożone przez ubezpieczonego nowe dokumenty nie umożliwiają przeliczenia świadczenia.

F. I. (1) odwołał się od powyższej decyzji. Na rozprawie w dniu 23 czerwca 2016 roku wyjaśnił, że domaga się przeliczenia emerytury przy przyjęciu przy ustalaniu wysokości jego zarobków premii regulaminowej otrzymywanej w okresie od 1969 roku do 1978 roku, a także wysługi lat.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie w całości, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

S ą d ustali ł nast ę pujący stan faktyczny:

W okresie od 10 stycznia 1953 roku do 9 czerwca 1990 roku F. I. (1) był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Stoczni (...) w S., gdzie kolejno pracował na stanowiskach: tokarza, technika normowania, mistrza i mistrza dyplomowanego.

Będąc zatrudnionym w stoczni (...). I. otrzymywał stałe wynagrodzenie zasadnicze. Jego wynagrodzenie składało się także z innych składników, w tym z premii regulaminowej, która była wypłacana na zasadach wynikających z obowiązujących w tym czasie regulaminów płacowych, m.in. regulaminu premiowania.

W Stoczni (...) w S. od dnia 17 maja 1971 roku obowiązywał „Regulamin ramowy premiowania st. mistrzów i mistrzów kierujących zespołami robotników bezpośrednio i pośrednio produkcyjnych grupy przemysłowej”.

W pkt. 2.1 tego regulaminu wskazano, że w każdym wydziale, na podstawie analizy przeprowadzonej według postanowień pkt. 1.3 ustala się niezbędny fundusz płac zasadniczych mistrzów. W pkt. 2.2 wskazano, że w przypadku uzyskania oszczędności funduszu płac zasadniczych mistrzów przy zapewnieniu realizacji zadań wydziału - oszczędności te mogą być przeznaczone na podwyższenie wynagrodzenia zasadniczego mistrzów w ramach określonych obowiązującymi przepisami Układu Zbiorowego Pracy.

W pkt 2.3 regulaminu wskazano, że w ramach bazowego funduszu zachęty materialnej przedsiębiorstwa wydziela się fundusz premiowy mistrzów w wysokości odpowiadającej bazowej wielkości premii regulaminowej – I składki. Mistrzowie otrzymują premie za statki i równowartość nagród eksportowych na zasadach ogólnie obowiązujących w przemyśle okrętowym.

W pkt. 2.4 regulaminu wskazano, że w ramach ustalonego w pkt. 2.3 rocznego funduszu zachęty materialnej mistrzów – Dyrektor przedsiębiorstwa ustala fundusz premiowy mistrzów dla poszczególnych wydziałów, działów i komórek funkcjonalnych przedsiębiorstwa na podstawie zasad określonych w regulaminach zakładowych, biorąc pod uwagę założone w planie zadania wydziału w poszczególnych okresach roku.

W pkt. 2.5 wskazano, że suma nominalnego funduszu premiowego mistrzów za 100% wykonania zadań winna być określona w wewnątrzzakładowych regulaminach, w wysokości od 80 do 95% dysponowanego funduszu premiowego mistrzów w przedsiębiorstwie w zależności od zadań i potrzeb przedsiębiorstwa. Suma ta nie podlega wahaniom w razie zmian liczby zatrudnionych mistrzów. Pozostała kwota funduszu premiowego do wysokości 100% naliczonego funduszu premiowego mistrzów jest przeznaczona na premiowanie za przekroczenie zadań planowych w relacji do 3% premii za 1% przekroczenia zadań planowych, z tym że wysokość premii mistrzów nie może przekroczyć wydziałowego funduszu premiowego mistrzów.

W pkt. 2.7 regulaminu wskazano, że za niewykonanie zadań planowych fundusz premiowy poszczególnych mistrzów zostaje proporcjonalnie obniżony, lecz nie więcej niż 50% nominalnego funduszu premiowego. Szczegółowe propozycje obniżenia premii określają regulaminy wewnątrzzakładowe.

W pkt. 3.1 regulaminu wskazano, że ustala się następujące ramowe warunki premiowania mistrzów:

- w odniesieniu do mistrzów kierujących zespołami robotników bezpośrednio produkcyjnych:

wykonanie miesięcznych zadań planowych, określonych w normogodzinach lub wartości produkcji globalnej,

wykonanie zadań rzeczowych wynikających z planu produkcji, w powiązaniu z terminami ich realizacji,

wykonanie i przekroczenie ww. zadań produkcyjnych.

Poza ww. zadaniami regulaminy wewnątrzzakładowe mogą uwzględniać inne zadania, w zależności od potrzeb przedsiębiorstwa, np. poprawę jakości produkcji, lepsze wykorzystanie czasu pracy robotników kierowanego zespołu itp.

- w odniesieniu do mistrzów kierujących zespołami robotników pośrednio produkcyjnych warunki premiowania ustala regulamin wewnętrzny przedsiębiorstwa.

Zgodnie z pkt. 3.2 przy ustalaniu zasad dla zespołów mistrzowskich obowiązuje zasada zapewnienia przez kierownictwo wydziału by suma planów mistrzowskich była co najmniej równa planowi wydziałowemu. Pkt. 3.4 stanowił zaś, że niewykonanie zadań ustalonych planem miesięcznym przez poszczególne zespoły mistrzowskie nie podlega usprawiedliwieniu i pociąga za sobą obniżenie premii.

Zgodnie z pkt 4.2 wysokość premii indywidulanej była obliczana proporcjonalnie do stopnia wykonania zadań w normogodzinach i zadań rzeczowych (jako iloczyn wskaźników wykonania tych zadań) lub wyłącznie proporcjonalnie do stopnia wykonania zadań rzeczowych.

Zgodnie z pkt. 4.5 uruchomienie premii dla mistrzów następuje na wniosek kierownika wydziału (działu, komórki funkcjonalnej), który winien zawierać:

a) rozliczenie zadań poszczególnych zespołów mistrzowskich z sumarycznym rozliczeniem tych zadań w skali wydziału;

b) procentowe wykonanie zadań w układzie jak pkt. a,

c) imienną listę przyznanych mistrzom premii do wypłaty.

Dowód: regulamin ramowy premiowania st. mistrzów i mistrzów kierujących zespołami robotników bezpośrednio i pośrednio produkcyjnych grupy przemysłowej - k. 53-57 akt sprawy.

Decyzją z dnia 31 sierpnia 1995 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał F. prawo do emerytury. Ubezpieczony od tego czasu pobiera powyższe świadczenie nieprzerwanie.

Dowód: decyzja - k. 117-118, pl. I akt ZUS.

W dniu 10 listopada 2009 roku F. I. (1) złożył w organie rentowym wniosek o ponowne ustalenie wysokości emerytury.

Decyzją z dnia 14 grudnia 2009 roku organ rentowy odmówił ubezpieczonemu ponownego ustalenia wysokości emerytury wskutek zmiany podstawy jej wymiaru, wskazując, iż dotychczasowy wskaźnik wysokości podstawy wymiaru obliczony z lat 1980-1982 wynoszący 174,49% jest wyższy od wskaźnika obliczonego z 10 kolejnych lat wybranych z dwudziestu ostatnich przed datą złożenia wniosku o emeryturę, a także od wskaźnika obliczonego z dwudziestu najlepszych lat wybranych z całego okresu zatrudnienia.

Od powyższej decyzji ubezpieczony odwołał się do Sądu Okręgowego w Szczecinie, który wyrokiem z dnia 20 października 2010 roku, wydanym w sprawie o sygnaturze akt VI U 172/10, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że wskazał, iż „organ rentowy ponownie obliczy podstawę wymiaru emerytury ubezpieczonego biorąc pod uwagę przy obliczaniu wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury:

- wysokość zarobków ubezpieczonego w okresie 1960-1968 w Stoczni (...) wpisanych w legitymacji ubezpieczeniowej,

- wysokość zarobków ubezpieczonego w okresie 1969- 1978 w Stoczni (...) przy założeniu, że pracował on w pełnym wymiarze czasu pracy i osiągał wynagrodzenie miesięczne od 1 stycznia 1969 roku – 2.900 zł, od 1 lipca 1971 roku – 3 000 zł, od 1 stycznia 1973 roku – 3.200 zł, od 1 października 1974 roku – 4.150 zł, od 1 maja 1976 roku – 4.450 zł.”

W uzasadnieniu tego wyroku Sąd Okręgowy wskazał, iż ustalając wysokość wynagrodzeń za sporny okres nie brał pod uwagę premii regulaminowych (o których mowa w angażach), ani też innych składników wynagrodzenia. Podkreślił, iż ubezpieczony nie przedstawił w tym zakresie żadnych dowodów, poza własnymi wyliczeniami, niepopartymi materiałem dokumentarnym pozwalającym na ich weryfikację, a wskazani przez niego świadkowie posiadali w tym zakresie jedynie cząstkową, bardzo ogólną wiedzę.

F. I. wniósł apelację od tego wyroku, która została jednak przez Sąd Apelacyjny w Szczecinie oddalona wyrokiem z dnia 15 lutego 2011 roku. Sąd Apelacyjny zaaprobował stanowisko Sądu Okręgowego, iż wobec braku jakiejkolwiek dokumentacji płacowej pozwalającej na weryfikację wskazywanych wartości premii i innych dodatkowych składników wynagrodzenia, nie ma podstaw do zaakceptowania twierdzeń ubezpieczonego, który domagał się uwzględnienia w wysokości wynagrodzenia wartości przewyższających wynagrodzenie zasadnicze.

Dowody:

- wyrok Sądu Okręgowego w Szczecinie z 20.10.2010 r. wraz uzasadnieniem - k. 56, 59-68 w aktach sprawy o sygn. akt VI U 172/10;

- wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 15.02.2011 r. - k. 98, 103-113 w aktach sprawy o sygn. akt VI U 172/10.

W dniu 18 grudnia 2014 roku ubezpieczony ponownie zwrócił się do organu rentowego o zmianę wysokości świadczenia emerytalnego oraz wznowienie postępowania w tym zakresie.

Decyzją z dnia 16 stycznia 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił ubezpieczonemu prawa do zmiany wysokości emerytury oraz wznowienia postępowania w tym zakresie. Organ rentowy wskazał, iż kwestionowana przez ubezpieczonego wysokość zarobków przyjętych do obliczenia podstawy wymiaru świadczenia za lata 1968-1978 została już ustalona wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 20 października 2010 roku w oparciu o angaże znajdujące się w aktach pracowniczych. Organ rentowy podkreślił, iż aktualnie nie stwierdzono żadnych istotnych dla sprawy nowych okoliczności lub nowych dowodów mających wpływ na zmianę wysokości emerytury, stąd też brak jest podstaw do wznowienia postępowania i ponownego ustalenia wysokości emerytury.

Ubezpieczony wniósł odwołanie od powyższej decyzji

Postanowieniem z dnia 26 maja 2015 roku Sąd Okręgowy w Szczecinie, w sprawie o sygnaturze akt VI U 147/15, na podstawie art. 199 § 1 pkt. 2 k.p.c. odrzucił odwołanie ubezpieczonego

Dowody:

- wniosek - k. 436-437 akt ZUS;

- decyzja ZUS z 16.01.2015 r. - k. 443 akt ZUS;

- postanowienie Sądu Okręgowego w Szczecinie - k. 454 akt ZUS oraz w aktach sprawy Sądu Okręgowego w Szczecinie, sygn. akt VI U 147/15.

W dniu 14 marca 2016 roku F. I. (1) złożył w organie rentowym kolejny wniosek o przeliczenie świadczenia emerytalnego, wskazując, że w państwowym archiwum odnalazł regulamin premiowania mistrzów, według którego naliczana była premia mistrzowska od 60do 75% premii za 100% wykonania planu. Do wniosku dołączył kopię owego regulaminu.

Dowód: wniosek wraz z załącznikami - k. 474-486 akt ZUS.

S ą d zwa ż y ł , co nast ę puje

Odwołanie nie mogło zostać uwzględnione, gdyż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy okazał się niewystarczający dla dokonania miarodajnych ustaleń co do wysokości zarobków F. I. w okresie jego zatrudnienia w Stoczni (...) w spornym okresie.

Zgodnie z treścią przepisu art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2016 r., poz. 887 z późn. zm., dalej jako: ustawa emerytalna) prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. W oparciu o ten przepis organ rentowy upoważniony jest więc do wydania - na wniosek zainteresowanego lub z urzędu - nowej decyzji w przedmiocie prawa do świadczeń lub ich wysokości, mimo że w danej sprawie została już wydana prawomocna decyzja. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż ponowne ustalanie prawa do emerytur i rent nie jest wznowieniem postępowania sądowego (według k.p.c.), nie posiada też charakteru wznowienia postępowania przewidzianego w art. 145 § 1 k.p.a., a wniesienie wniosku nie jest ograniczone czasowo. Jak się przy tym przyjmuje w doktrynie, przyczynę podważenia decyzji organu rentowego stanowić może nie tylko wadliwość aktu administracyjnego, lecz także niezgodność poczynionych ustaleń z rzeczywistym stanem uprawnień zainteresowanego, wynikająca z zajścia różnego rodzaju okoliczności, które dezaktualizują lub uaktualniają dotychczasowe ustalenia w zakresie istnienia/nieistnienia prawa do emerytury lub renty (zob. K. Kolasiński, Rozpoznawanie spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, Warszawa 1989, s. 128; R. Babińska, Wzruszalność prawomocnych decyzji rentowych, Warszawa 2007, s. 64-66). Wzruszalność decyzji rentowych polega więc przede wszystkim na niwelowaniu tzw. wad materialnoprawnych, czyli uchybień organu rentowego w zakresie rozstrzygania o faktach warunkujących nabycie prawa do emerytur i rent albo zaniedbań samych ubezpieczonych wywołanych nieporadnością w dokumentowaniu prawa do świadczeń lub niedostateczną znajomością warunków, od spełnienia których zależy przyznanie uprawnień ubezpieczeniowych. Przesłankami ponownej oceny uprawnień ubezpieczeniowych są przy tym "nowe dowody" i "ujawnione okoliczności" istniejące przed podjęciem decyzji rentowej i mające wpływ na ustalenie prawa do emerytur i rent; przesłanka ujawnionych okoliczności istniejących przed wydaniem decyzji rentowej ujmowana powinna być jednak w szeroki sposób. Okoliczności te nie muszą być bowiem tylko faktami, na które strony realizacyjnego stosunku prawnego ubezpieczeń społecznych nie mogły się powołać w poprzednim postępowaniu (wtedy ich nie znały), lecz także takimi faktami, które powinny być znane przy dołożeniu należytej staranności, jednakże na skutek błędu, zaniedbania, przeoczenia czy nieznajomości przepisów nie zostały uwzględnione. Ujawnione okoliczności mogą zatem wynikać zarówno ze zgłoszenia nowych (nieznanych) dowodów wpływających na odmienną, od dokonanej pierwotnie, ocenę stanu faktycznego, jak i stanowić podstawę do ponownego ustalenia prawa do emerytury/renty w sytuacji wydania decyzji rentowej nieuwzględniającej lub błędnie uwzględniającej te okoliczności (niekoniecznie nieznane, ale istniejące przed podjęciem decyzji), które wpłynęły na wadliwe nabycie prawa do świadczenia lub przyczyniły się do nieuzasadnionej odmowy przyznania uprawnień ubezpieczeniowych.

Niezależnie od powyższego trzeba jednak zwrócić uwagę, iż w orzecznictwie dominuje pogląd – który sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela - że decyzja rentowa nie ma przymiotu powagi rzeczy osądzonej (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 4 października 2006 r., II UK 30/06, OSNPUSiSP 2007, nr 19-20 poz. 289; z dnia 5 maja 2005 r., III UK 242/04, OSNPUSiSP 2006, nr 3-4, poz. 54; z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 228/03, OSNPUSiSP 2004, nr 19, poz. 341 z glosą R. Babińskiej; z dnia 23 listopada 2004 r., I UK 15/04, OSNPUSiSP 2005, nr 11, poz. 161; z dnia z dnia 12 stycznia 2001 r., II UKN 182/00, OSNAPiUS 2002, nr 17, poz. 419; z dnia 30 listopada 2000 r., II UKN 79/00, OSNAPiUS 2002, nr 13, poz. 317 i z dnia 18 listopada 1994 r., II URN 45/94, OSNAPiUS 1995, nr 5, poz. 69; postanowienia SN: z dnia 24 marca 2003 r., II UK 393/02, OSNPUSiSP 2004, nr 9, poz. 163 z dnia 19 stycznia 1984 r., III URN 131/83, OSNCAPiUS 1984, nr 10, poz. 177 oraz wyrok SA w Rzeszowie z dnia 27 stycznia 1994 r., III AUr 23/94, OSA 1994, z. 6, poz. 48), co oznacza, że organ rentowy może podważyć swoją błędną decyzję przyznającą świadczenie "nabyte", pomimo niespełnienia ustawowych warunków powstania uprawnień do emerytury lub renty, a zainteresowany ponownie wystąpić z wnioskiem o to samo świadczenie, którego poprzednio mu odmówiono, jeżeli powołano się na nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji mające wpływ na ustalenie uprawnień ubezpieczeniowych. Tym samym w wyniku zastosowania instytucji ponownego ustalania prawa do emerytur/rent następuje nadzwyczajna kontynuacja postępowania w tej samej sprawie (por. wyrok SN z dnia 15 listopada 2000 r., II UKN 41/00, Prok. i Pr. 2001, nr 6, poz. 39), w którym organ rentowy ma możliwość zniwelowania własnego uchybienia powstałego przy ustalaniu prawa do świadczenia, natomiast zainteresowany uprawniony jest do ubiegania się o świadczenie, którego mu nie przyznano, jeżeli wcześniej nie powołał się na okoliczności uzasadniające powstanie takich uprawnień.

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy trzeba wskazać, że w ocenie sądu rozpoznającego niniejszą sprawę F. I. (1) mógł obecnie domagać się ponownego przeliczenia świadczenia, pomimo że już wcześniej takie żądanie złożył i zostało ono rozpatrzone odmownie. Do wniosku z dnia 14 marca 2016 roku dołączył bowiem nowy, nieznany wcześniej ani organowi rentowemu, ani sądowi dokument w postaci regulaminu premiowania mistrzów obowiązujący w Stoczni (...) od 17 maja 1971 roku.

W powyższej sytuacji sąd przystąpił do merytorycznej oceny żądania ubezpieczonego.

W niniejszym postępowaniu sporną pozostawała wyłącznie kwestia wysokości zarobków faktycznie uzyskiwanych przez ubezpieczonego w okresie zatrudnienia w Stoczni (...). Niespornym było przy tym, że zarobki te musiały być wyższe niż kwoty obecnie przyjęte przy ustalaniu wysokości świadczenia emerytalnego dla F. I.. Organ rentowy kwestionował natomiast możliwości zmiany przyjętych kwot, podnosząc że w oparciu o obecnie przedłożone dokumenty brak jest możliwości precyzyjnego ustalenia wysokości wynagrodzeń F. I., w tym w szczególności wypłacanych mu premii regulaminowych i dodatku stażowego.

Powyższe stanowisko organu rentowego sąd uznał za prawidłowe.

Zgodnie z treścią przepisu art. 116 ust. 5 ustawy emerytalnej, do wniosku w sprawie przyznania świadczeń powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości, określone w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego.

W myśl § 10 ust. 1 obowiązującego obecnie rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. nr 237, poz. 1412), zainteresowany zgłaszający wniosek o emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy powinien dołączyć do wniosku dokumenty stwierdzające:

1) datę urodzenia;

2) okresy uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokość;

3) stan zdrowia, a także wywiad zawodowy sporządzony przez płatnika składek, jeżeli ubezpieczony pozostaje w zatrudnieniu - w przypadku gdy prawo do świadczenia jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy;

4) wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu i uposażenia, przyjmowanych do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń;

5) okoliczności niezbędne do ustalenia świadczeń przysługujących z zagranicznych instytucji ubezpieczeniowych, jeżeli umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, tak stanowią.

Stosownie do § 21 ust. 1 ww. rozporządzenia środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia.

Z kolei zgodnie z § 28 ust. 1 ww. rozporządzenia środkiem dowodowym w postępowaniu przed organem rentowym mogą być również poświadczone za zgodność z oryginałem kopie dokumentów stwierdzających stan zdrowia oraz dotyczących okresów składkowych i nieskładkowych, a także wysokości wynagrodzenia, przychodu, dochodu i uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru świadczeń, wydawane przez jednostki upoważnione do przechowywania dokumentacji zlikwidowanych lub przekształconych zakładów pracy.

W tym miejscu warto też podkreślić, że na etapie postępowania odwoławczego sprawa o emeryturę staje się sprawą cywilną, a tym samym do jej rozpoznania stosuje się przepisy k.p.c. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 473 k.p.c., w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się żadnych ograniczeń dowodowych, co oznacza, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które sąd uzna za pożądane i celowe.

W toku procesu F. I. na poparcie swoich twierdzeń przedstawił środek dowodowy w postaci archiwalnego dokumentu – „Regulaminu ramowego premiowania st. mistrzów i mistrzów kierujących zespołami robotników bezpośrednio i pośrednio produkcyjnych grupy przemysłowej”. Autentyczność tego dokumentu nie była przez strony kwestionowana, nie budziła też ona wątpliwości sądu. Został on sporządzony w sposób zgodny z przepisami prawa, przez uprawnione do tego osoby, w ramach ich kompetencji, a znajdujący się w aktach egzemplarz tego dokumentu został nadesłany przez przechowujące jego oryginał archiwum państwowe, co ostatecznie usuwa wszelkie wątpliwości co do jego pochodzenia i faktycznej treści. Dokument ten okazał się jednak nieprzydatny do ustalenia wysokości premii otrzymywanej przez ubezpieczonego w okresie zatrudnienia w Stoczni (...) i. A. W..

W tym miejscu trzeba podkreślić, że w sprawie o ustalenie wysokości wynagrodzenia niezbędnego do ustalenia wysokości podstawy wymiaru emerytury, możliwe jest uwzględnienie jedynie tych składników wynagrodzenia, które są pewne. Nie ma więc możliwości wyliczenia wysokości wynagrodzenia, a co za tym idzie - wysokości składek na ubezpieczenie społeczne oraz wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury w oparciu o wyliczenia hipotetyczne, uśrednione, wynikające z porównania do wynagrodzenia innych pracowników. Uśrednione obliczenie wysokości wynagrodzenia - oparte na wynagrodzeniu otrzymanym przez innych pracowników - nie może bowiem oddać indywidualnych cech, właściwych dla danego stosunku pracy. Biorąc pod uwagę oczywisty fakt, iż zwłaszcza w przypadku wypowiadania się na temat należności, które miały być wypłacane wiele lat wcześniej (w niniejszej sprawie – przed około czterdziestoma latami!), trzeba też uznać, że ustalenia co do wysokości wynagrodzenia muszą być oparte przede wszystkim na dokumentacji, z której wynikają określone kwoty wynagrodzenia; dopiero zebrana dokumentacja może zostać poparta zeznaniami świadków. Kwestia pobieranego wynagrodzenia musi zostać zatem udowodniona w sposób bezwzględny. Tylko dokumenty stanowią zaś w postępowaniu sądowym precyzyjny dowód w zakresie wysokości wynagrodzenia. Na podstawie innych dowodów nie jest możliwe dokładne określenie kwoty wynagrodzenia, a co zatem idzie - ustalenie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru emerytury (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie, sygn. akt III AUa 1136/13).

Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy, trzeba więc zauważyć, że z dokumentów znajdujących się w archiwalnych aktach osobowych F. I. z okresu jego zatrudnienia w Stoczni (...) wynika wyłącznie, że otrzymywał premie regulaminowe; brak jest natomiast jakichkolwiek danych pozwalających na ustalenie ich wysokości i dat wypłat. Z kolei, jeśli chodzi o Regulamin premiowania, na który obecnie powoływał się ubezpieczony, to ma on charakter wysoce ogólny i także nie pozwala ani na ustalenie kiedy i w jakich dokładnie kwotach F. I. otrzymywał premie. Nie można także przyjąć, by zapisy w tym regulaminie potwierdzały prawidłowość stanowiska ubezpieczonego, że „nie było możliwości aby mistrz nie otrzymał premii” oraz aby premia była pochodną wynagrodzenia zasadniczego. Z zapisów tych wynika bowiem, że premie były wypłacane ze specjalnie utworzonego „funduszu premiowego mistrzów”, którego wysokości nie da się obecnie ustalić. W treści regulaminu wskazano, że suma funduszu za 100% wykonanych zadań „ winna być określona w wewnątrzzakładowych regulaminach, w wysokości od 80 do 95% dysponowanego funduszu premiowego mistrzów w przedsiębiorstwie (…) w zależności od zadań i potrzeb przedsiębiorstwa”, zaś „ za niewykonanie zadań planowych fundusz premiowy poszczególnych mistrzów zostaje proporcjonalnie obniżony, lecz nie więcej niż 50% nominalnego funduszu premiowego”. Oznacza to, że wprawdzie można by przyjąć, że mistrzowie otrzymywali premię nawet gdy nie wykonali „zadań planowych”, jednak nie wiadomo jaka była wówczas jej wysokość, skoro w żadnym miejscu regulaminu nie wskazano ani jaka była kwota całego funduszu premiowego, ani pomiędzy ile osób była ona dzielona. Nie sposób też obecnie ustalić jak dokładnie była wyliczana premia indywidualna dla F. I., skoro stosownie do treści regulaminu, jej wysokość była „ obliczona proporcjonalnie do stopnia wykonania zadań w normogodzinach i zadań rzeczowych (jako iloczyny wskaźników wykonania tych zadań) lub wyłącznie proporcjonalnie do stopnia wykonania zadań rzeczowych”.

Reasumując: przy braku jakichkolwiek danych co do wysokości funduszu premiowego w poszczególnych latach oraz danych o sposobie wykonania przez F. I. nałożonych na niego zadań, nie można obecnie nawet w przybliżeniu ustalić wysokości wypłaconych mu premii. Stąd też żądanie przeliczenia emerytury w tym zakresie podlegało oddaleniu.

Podobnie niemożliwym okazało się ustalenie wysokości wypłacanego F. I. dodatku stażowego. Ani w jego aktach osobowych, ani w żadnych innych dołączonych do akt dokumentach nie ma bowiem informacji o zasadach, na jakich ów dodatek był wówczas wypłacany. Nie wiadomo więc nic ani o tym od kiedy go wypłacano (po przepracowaniu ilu lat), ani czego pochodną on stanowił. Także więc i w tym przypadku żądanie dokonania przeliczenia emerytury trzeba było uznać za nieuzasadnione.

W powyższych okolicznościach, na podstawie art. 477 14 § 1 k.p.c., odwołanie oddalono.