Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 września 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. odmówił ubezpieczonemu A. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji Zakład wskazał, iż Komisja lekarska orzeczeniem z dnia 4 września 2015 roku stwierdziła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, wobec czego nie spełnia określonych ustawie z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przesłanek do przyznania wnioskowanego świadczenia.

(decyzja – k. 9 akt ZUS)

W odwołaniu z dnia 22 września 2015 roku ubezpieczony uznał ww. decyzję za krzywdzącą i wniósł o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(odwołanie - k. 2-3)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie wywodząc jak w uzasadnieniu decyzji.
(odpowiedź na odwołanie – k. 4).

Na rozprawie w dniu 25 listopada 2016 r pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zasądzenie kosztów procesu, oświadczając, że nie zostały pokryte w żadnej części.

(e – prot. z dnia 25.11.2016 r 00:18:11)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczony A. S. urodził się w dniu (...).

Ubezpieczony ma wykształcenie średnie z maturą ,pracował jako tapicer, pracownik gospodarczy, mechanik, pracownik transportu wewnętrznego, sprzedawca, pracownik hali, pracownik logistyki, operator sprzętu lekkiego.

(okoliczności bezsporne –wniosek, świadectwa pracy, kwestionariusz kwalifikacji zawodowych w aktach rentowych)

W dniu 23 czerwca 2014 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - k. nienum. akt ZUS)

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2014 r ZUS II Oddział w Ł. odmówił przyznania prawa do renty, ponieważ Lekarz Orzecznik ZUS ustalił dla wnioskodawcy uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja – k. 29 akt ZUS)

W dniu 28 listopada 2014 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - k. nienum. akt ZUS)

Decyzją z dnia 13 lutego 2015 r ZUS II Oddział w Ł. odmówił przyznania prawa do renty, ponieważ Lekarz Orzecznik ZUS ustalił dla wnioskodawcy uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja – k. nienum. akt ZUS)

W dniu 3 kwietnia 2015 r. ubezpieczony złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - k. nienum. akt ZUS)

Decyzją z dnia 11 czerwca 2015 r ZUS II Oddział w Ł. odmówił przyznania prawa do renty, ponieważ Lekarz Orzecznik ZUS ustalił dla wnioskodawcy uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego.

(decyzja – k. 18 akt ZUS)

W dniu 16 lipca 2015 r. ubezpieczony złożył ponownie wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy - k. nienum. akt ZUS)

Orzeczeniem z dnia 19 sierpnia 2015 roku, po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy przedstawionej dokumentacji medycznej, lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie lekarza orzecznika k. 6 akt ZUS ).

Orzeczeniem z dnia 4 września 2015 roku komisja lekarska ZUS ustaliła, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy.

(orzeczenie komisji lekarskiej - k.8 akt ZUS)

U ubezpieczonego rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne całego kręgosłupa bez istotnych deficytów neurologicznych. Wnioskodawca leczony od 2010 r z powodu dolegliwości bólowych ze strony kręgosłupa piersiowego (doznał wtedy urazu kręgosłupa i był leczony zachowawczo, neurochirurg zaproponował zabieg operacyjny odcinka piersiowego kręgosłupa, na który wnioskodawca nie wyraził zgody). Nie stwierdza się niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej. Badaniem neurologicznym nie stwierdza się objawów uszkodzenia układu nerwowego, które pozwoliłoby uznać wnioskodawcę za długotrwale niezdolnego do pracy. Badany wymaga leczenia i rehabilitacji, a ewentualny zabieg operacyjny może odbyć się w ramach zwolnienia lekarskiego.

(pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii - k. 10 -12)

Ubezpieczony cierpi na wielopoziomowe, dyskopatyczne zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa, bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym. Stwierdzono stan po urazie kręgosłupa oraz kolana prawego z uszkodzeniem łękotki przyśrodkowej, bez upośledzenia funkcji z subiektywnym zespołem bólowym, zapalenie nadkłykcia bocznego kości ramiennej prawej – w wywiadzie, bez upośledzenia funkcji łokcia. Z punktu widzenia ortopedycznego wnioskodawca jest zdolny do pracy. Nie stwierdza się upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. Aby można było uznać niezdolność całkowitą lub częściową musi wystąpić długoterminowa niezdolność do pracy, w innym przypadku leczenie można prowadzić na podstawie zwolnienia lekarskiego. Na dzień badania przez biegłego nie została stwierdzona niestabilność stawu kolanowego . W dostępnej na dzień badania dokumentacji medycznej brak było potwierdzenia uszkodzenia więzadła krzyżowego. Wynik rezonansu magnetycznego mówi tylko o uszkodzeniu łękotki przyśrodkowej. Naciągnięcie jest czymś innym niż uszkodzenie. Rezonans magnetyczny jest badaniem dodatkowym, nie zawsze znajduje potwierdzenie w stanie klinicznym. W późniejszej dokumentacji jest zapis o zerwaniu więzadła krzyżowego. Osoby z uszkodzeniem więzadła krzyżowego są zdolne do pracy w wielu zawodach, uprawiają sport.

(pisemna opinia biegłego sądowego specjalisty ortopedy – k. 16 – 18, ustna opinia tego biegłego – e prot. z dnia 25.11.2016 r 00:02: 55 – 00:10:33.)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o załączone do akt sprawy akta rentowe ubezpieczonego, jego dokumentację medyczną oraz wydane w sprawie opinie biegłych: neurologa i ortopedy, a zatem biegłych, których specjalizacje odpowiadają rodzajowi schorzeń występujących u ubezpieczonego.

Biegli zapoznali się z przedłożoną w toku postępowania dokumentacją lekarską z przebiegu leczenia ubezpieczonego i na podstawie tej dokumentacji oraz badania bezpośredniego, ocenili i opisali stan jego zdrowia. Opinie biegłych są jasne i obiektywne, opisują stan zdrowia ubezpieczonego w zakresie wynikającym z tezy dowodowej oraz sporządzone zostały zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot.

Do opinii biegłego neurologa zarzuty nie zostały zgłoszone, brak było wniosku o uzupełnienie tej opinii.

Biegły ortopeda uzupełnił swoją opinię, wyjaśniając podnoszone przez ubezpieczonego zastrzeżenia . Biegły ortopeda w opinii ustnej wskazał na rozpoznane dolegliwości i ich wpływ na niezdolność do pracy wnioskodawcy. Nie stwierdził upośledzenia funkcji narządu ruchu w stopniu uzasadniającym uznanie wnioskodawcy za częściowo lub całkowicie niezdolnego do pracy. Aby można było uznać niezdolność całkowitą lub częściową musi wystąpić długoterminowa niezdolność do pracy, w innym przypadku leczenie można prowadzić na podstawie zwolnienia lekarskiego. Na dzień badania przez biegłego nie została stwierdzona niestabilność stawu kolanowego. W dostępnej na dzień badania dokumentacji medycznej brak było potwierdzenia uszkodzenia więzadła krzyżowego. W późniejszej dokumentacji jest zapis o zerwaniu więzadła krzyżowego. Wynik rezonansu magnetycznego mówi tylko o uszkodzeniu łękotki przyśrodkowej. Naciągnięcie jest czymś innym niż uszkodzenie. Rezonans magnetyczny jest badaniem dodatkowym, nie zawsze znajduje potwierdzenie w stanie klinicznym, a osoby z uszkodzeniem więzadła krzyżowego są zdolne do pracy w wielu zawodach, uprawiają sport. Należy tez zwrócić uwagę, że biegły zapoznał się z przedstawioną przez wnioskodawcę nową dokumentacją medyczną, wskazując, że nie ma ona wpływu na jego opinię. Przy czym należy przypomnieć, że o prawidłowości rozstrzygnięcia organu rentowego decyduje ocena według stanu na dzień wydania decyzji. Zaakcentować trzeba, że z istoty spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych wynika, że nowe okoliczności ujawnione lub powstałe po wydaniu decyzji organu rentowego, uzasadniają wystąpienie z nowym wnioskiem o rozpoznanie sprawy, co skutkować winno kolejną decyzją organu rentowego, która następnie wskutek odwołania będzie poddana weryfikacji sądu pod względem zgodności z prawem. /tak SA w wyroku z dnia 19 grudnia 2013 r , III AUa 542/13, Lex nr 1438188/.

Mając powyższe na względzie Sąd uznał zatem w pełni wartość dowodową wszystkich opinii biegłych wydanych w przedmiotowej sprawie oraz podzielił, jako przekonywujące, wnioski wypływające z ich treści. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie nie zawierają istotnych braków, biegli w sposób dostatecznie wyczerpujący określili jednostki chorobowe, które występują u ubezpieczonego i ocenili ich znaczenie dla jego zdolności do pracy, odnosząc swoją ocenę do kwalifikacji zawodowych skarżącego. Opinie powołanych w sprawie biegłych lekarzy są zgodne. Według tych opinii stwierdzone u ubezpieczonego zmiany chorobowe, nie powodują chociażby częściowej jego niezdolności do wykonywania pracy. Wynikające z opinii wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Fakt, że wydane w sprawie opinie biegłych nie mają treści, odpowiadającej skarżącemu, nie może mieć w tym wypadku znaczenia. Odmienne stanowisko oznaczałoby bowiem przyjęcie, że należy przeprowadzić dowód z wszelkich możliwych biegłych, by się upewnić, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania, jak strona. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem SN potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii. Niezadowolenie strony z opinii biegłego nie uzasadnia powołania innego biegłego ( wyrok SN z dnia 5 czerwca 2002 roku I CR 562/74 LEX nr 7607; wyrok SN z dnia 4 sierpnia 1999 roku I PKN 20/99 OSNP 2000/22/807).

Sąd zatem oddalił wniosek dowodowy wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego ortopedy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

W świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego odwołanie ubezpieczonego nie jest zasadne i podlega oddaleniu.

Stosownie do art.57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku (Dz. U. z 2016 r., 887) o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

a)  jest niezdolny do pracy całkowicie lub częściowo,

b)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy

c)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w pkt 3 art. 57

ww. ustawy, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była okoliczność, czy ubezpieczony jest niezdolny do pracy.

Zgodnie z treścią przepisu art. 12 przywołanej już ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, natomiast jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem 5. lat, niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż lat 5 (art. 13 ust. 2 i 3 ustawy).

Podnieść należy, że poziom posiadanych kwalifikacji, wyznacza zakres pracy, do której można odnosić ocenę zdolności do pracy w rozumieniu art. 12 i 13 ustawy. Inaczej mówiąc, ochrona ubezpieczeniowa służy temu kto utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, choćby w stopniu częściowej niezdolności do pracy. Należy zatem przy ocenie częściowej niezdolności do pracy, odnosić się do poziomu posiadanych kwalifikacji, przy czym w każdym przypadku należy zważyć posiadane wykształcenie oraz charakter dotychczasowego zatrudnienia ubezpieczonego i okres tego zatrudnienia. Nie sposób bowiem dokonać oceny posiadanych kwalifikacji, odnosząc się w sposób alternatywny z jednej strony do posiadanego wykształcenia, a z drugiej, do zatrudnienia wykonywanego przez ubezpieczonego. Aktualny jest również pogląd o konieczności ujmowania łącznie aspektu medycznego i ekonomicznego niezdolności do pracy (wyrok Sądu Najwyższego z 10.06.1999 r., 11 UKN 675/98, OSNAPiUS 2000 nr 16, poz. 624).

W ocenie Sądu ustalenia dokonane w toku postępowania nie uzasadniają zmiany zaskarżonej decyzji i nie stanowią podstawy do przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało bowiem, że ubezpieczony nie jest osobą niezdolną do pracy w rozumieniu art. 12 ww. ustawy. Wynika to w sposób jednoznaczny z treści opinii biegłych o specjalizacjach lekarskich odpowiadających charakterowi schorzeń występujących u wnioskodawcy. Ubezpieczony może wykonywać pracę zgodną z posiadanymi kwalifikacjami.

W konsekwencji, wobec stwierdzenia, iż ubezpieczony nie spełnia ww. koniecznej przesłanki warunkującej, w myśl przepisu art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznanie uprawnienia do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy, zaskarżoną decyzję organu rentowego uznać należy za prawidłową.

Na marginesie Sąd Okręgowy wskazuje, że w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, dotyczącej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, nie chodzi o skutki jakie mogą powstać u ubezpieczonego w przyszłości z uwagi na istniejące schorzenia, ale o stan jego zdrowia z chwili wydania decyzji przez organ rentowy. Sąd w niniejszym postępowaniu nie ocenia ryzyka wystąpienia określonych zaburzeń organizmu ubezpieczonego w przyszłości. Z opinii wydanych w sprawie przez biegłych wynika bezsprzecznie, że wszystkie zdiagnozowane u ubezpieczonego schorzenia w obecnym stadium zawansowania nie stanowią przeszkody do wykonywania przez ubezpieczonego pracy zgodnie z posiadanymi przez niego kwalifikacjami. Wobec treści wyżej wskazanych opinii biegłych Sąd nie znalazł okoliczności uzasadniających zmianę zaskarżonej decyzji ZUS i przyznanie wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W przypadku nasilenia się zaburzeń organizmu ubezpieczonego ma on prawo złożenia ponownego wniosku o rentę.

Mając powyższe na uwadze Sąd, na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., oddalił odwołanie uznając je za niezasadne.

O kosztach pełnomocnika ustanowionego z urzędu Sąd orzekł na podstawie § 15 ust. 2, § 4,rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu /Dz.U. 2015 poz. 1801 z późn. zm./,

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.