Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 06 lipca 2016 r.

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie IV Wydział Cywilny Odwoławczy

w następującym składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Małgorzata Truskolaska - Żuczek

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 06 lipca 2016 r. w Warszawie

sprawy z powództwa miasta stołecznego W.

przeciwko J. B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi-Południe w Warszawie

z dnia 17 grudnia 2015 r., sygn. akt I C 2299/15

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten tylko sposób, że w punkcie II kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych zastępuje kwotą 90 (dziewięćdziesiąt) złotych, a w pozostałym zakresie apelację oddala;

2.  zasądza od J. B. na rzecz miasta stołecznego W. kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Małgorzata Truskolaska-Żuczek

Sygn. akt IV Ca 976/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego J. B. na rzecz powoda miasta stołecznego W. kwotę 268,20 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 sierpnia 2014 r. do dnia zapłaty (punkt I) oraz zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 60 zł z tytułu kosztów zastępstwa procesowego (punkt II).

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 06 sierpnia 2014 r. pozwany korzystał z przejazdu komunikacją miejską w W. bez odpowiedniego i ważnego dokumentu przewozu. We wskazanej dacie o godzinie 20:57 kontroler biletów Zarządu (...) w W. wystawił pozwanemu wezwanie do zapłaty kwoty 268,20 zł, które pozwany podpisał.

Sąd Rejonowy przytoczył treść art. 774 kc i art. 775 kc. Wskazał, że kwestie związane z przewozem osób reguluje przede wszystkim ustawa z dnia 15 listopada 1984 roku – Prawo przewozowe. Szczegółowe kwestie odpłatności za przewóz regulują odpowiednie przepisy wykonawcze. W W. organem samorządu miasta stołecznego W. organizującym i zarządzającym publicznym transportem zbiorowym na terenie aglomeracji (...) jest Zarząd (...) w W., zaś przepisy wykonawcze wydaje (...) m. st. W..

Sąd wskazał, że podstawę prawną żądania powoda stanowi art. 33a ust. 3 ustawy – Prawo przewozowe oraz regulacje zawarte w uchwale nr XVI/301/2011 Rady m. st. W. z dnia 26 maja 2011 r. i załącznik do tej uchwały.

Sąd wskazał, że pozwany zobowiązany był do zakupu a następnie skasowania biletu w związku z korzystaniem z komunikacji miejskiej. Z uwagi na niewykonanie ciążącego na nim obowiązku, powstał po jego stronie obowiązek uiszczenia należności za przewóz i opłaty dodatkowej. Dołączone do pozwu wezwanie do zapłaty spełnia wymogi określone w § 7 pkt 2 i 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Budownictwa z dnia 24 lutego 2006 r. Sąd wskazał nadto, że podpis pasażera jest jedynie złożeniem przez niego oświadczenia, iż przyjął do wiadomości wezwanie, a brak podpisu nie niweczy skutków prawnych wezwania.

Sąd przytoczył treść art. 3 kpc i art. 6 kc i wskazał, że powód wywiązał się z obowiązku udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Pozwany natomiast, kwestionując przede wszystkim fakt, iż na wezwaniu do zapłaty znajduje się jego podpis, w żaden sposób nie starał się udowodnić tej okoliczności. Złożony przez powoda dokument w postaci podpisanego przez pozwanego wezwania do zapłaty, wystawiony na kwotę 268,20 zł, zawierający datę urodzenia pozwanego, adres zamieszkania i dane dotyczące dokumentu tożsamości, stał się tym samym wystarczającym dowodem do obciążenia pozwanego kwotą żądaną w pozwie wraz z ustawowymi odsetkami (art. 481 kc).

O kosztach procesu Sąd orzekł na mocy art. 98 § 1 i 3 kpc w zw. z art. 99 kpc zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł, w tym kwotę 60 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

W złożonej apelacji pozwany zaskarżył wyrok w całości i wnosząc o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa w całości wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania (w tym zastępstwa procesowego) według norm przepisanych za obie instancje.

Zarzucił sprzeczność ustalonych faktów ze zgromadzonym materiałem dowodowym, wadliwą ocenę dowodów, pominięcie niektórych dowodów skutkujące przyjęciem przez Sąd Rejonowy błędnych wniosków, w szczególności art. 233 kpc w zakresie m. in., że pozwany podpisał wezwanie do zapłaty oraz że pozwany korzystał z przewozu bez wymaganego dokumentu przewozu. Zarzucił nadto naruszenie prawa materialnego, tj. art. 6 kc poprzez przyjęcie, że to na pozwanym spoczywał ciężar dowodu wykazania bezzasadności powództwa.

Powód wniósł o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługiwała na uwzględnienie jedynie w zakresie orzeczenia o kosztach procesu zawartego w punkcie II zaskarżonego wyroku, o czym w dalszej części uzasadnienia. W pozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu, jako nieuzasadniona.

Sąd Okręgowy podziela w całości ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji oraz ich ocenę prawną.

Sprawa niniejsza – z uwagi na przedmiot sporu i jego wartość – rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym. W postępowaniu takim apelację można oprzeć na zarzutach wymienionych enumeratywnie w treści art. 505 ⁹ § 1 ¹ pkt 1 i 2 kpc, tj. naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy. Wymienione w powołanym przepisie podstawy apelacji w postępowaniu uproszczonym należy traktować jako podstawy wyłączne. Sąd rozpoznając apelację jest zatem związany podniesionymi w niej zarzutami naruszenia zarówno prawa procesowego, jak i materialnego. Zarzuty apelacji nie podważają jednak trafności rozstrzygnięcia sprawy przez Sąd Rejonowy.

W ocenie Sądu Okręgowego sformułowany przez skarżącego zarzut naruszenia art. 233 § 1 kpc nie jest zasadny. Zgodnie z utrwalonym dorobkiem orzecznictwa i doktryny przyjmuje się, że postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, co w konsekwencji doprowadziło do dowolnej oceny dowodów. Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmienna ocena (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000).

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty pozwanego, który twierdził, iż nie podpisywał wezwania do zapłaty (k. 21), nie udowodnił bowiem tej okoliczności. Nadto, jak wskazał powód, podpis pasażera korzystającego z komunikacji miejskiej bez biletu na wezwaniu do zapłaty stanowi jedynie jego oświadczenie o zapoznaniu się z treścią wezwania. Brak podpisu nie niweczy skutków prawnych wezwania.

Pozwany podnosił nadto, że nie korzystał w dniu 06 sierpnia 2014 r. z komunikacji miejskiej. Przesłuchiwany w charakterze strony podczas rozprawy w dniu 14 grudnia 2015 r. wskazał jednak jedynie, że „nie przypomina sobie, żeby jechał wtedy komunikacją miejską” (k. 30). Sąd Rejonowy słusznie wskazał, że pozwany w istocie nie przedstawił żadnego dowodu potwierdzającego, iż faktycznie nie korzystał w w/w dniu z komunikacji miejskiej.

W apelacji pozwany podniósł nadto, że strona powodowa winna powołać dowód z przesłuchania świadka z uwagi na to, że nie wiadomo kto wypełnił wezwanie i przyjął podpis, a nadto czy miał do tego umocowanie. W niniejszej sprawie brak jest jednak podstaw do kwestionowania uprawnień kontrolera do przeprowadzenia czynności sprawdzających oraz wystawienia wezwania do zapłaty. Uprawnienia te nie były kwestionowane przez stronę pozwaną w postępowaniu przed Sądem Rejonowym. Powód nie miał więc obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego w powyższym zakresie.

Zaznaczyć nadto należy, że powód nie miał obowiązku wzywać rodziców pozwanego (wówczas małoletniego) do zapłaty należności przed skierowaniem sprawy na drogę postępowania sądowego. Na wezwaniu do zapłaty umieszczone są informacje o terminach spłaty oraz możliwych bonifikatach.

Trafnie podniesiono jedynie w apelacji, że Sąd Rejonowy błędnie zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu. Koszty poniesione przez powoda w postępowaniu przed Sądem I instancji wynosiły 90 zł (nie zaś 120 zł) – na kwotę tą składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu – 30 zł oraz wynagrodzenie reprezentującego go pełnomocnika – 60 zł.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Okręgowy na mocy art. 386 § 1 kpc w zw. z art. 505 ¹⁰ § 1 i 2 kpc zmienił punkt II zaskarżonego wyroku w sposób opisany w punkcie 1 sentencji. W pozostałym zakresie oddalił zaś apelację jako niezasadną - na podstawie art. 385 kpc w zw. z art. 505 ¹⁰ § 1 i 2 kpc. O kosztach postępowania Sąd Okręgowy orzekł zaś na mocy art. 98 § 1 i § 3 kpc – punkt 2 sentencji.

Małgorzata Truskolaska-Żuczek