Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 18 maja 2016 roku Sąd Rejonowy w Kaliszu zasądził od pozwanego M. J., prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) w K. na rzecz powodów M. K. i D. K., prowadzących działalność gospodarczą pod firmą (...) S.C. w K. kwotę 2 079,16 zł z ustawowymi odsetkami w ten sposób, że:

- od kwoty 922,14 zł. od dnia 28 marca 2015r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 709,05 zł. od dnia 28 marca 2015r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 347,55 zł. od dnia 08 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 100,42 zł. od dnia 18 kwietnia 2015r. do dnia zapłaty;

oraz orzekł o kosztach procesu. (wyrok, k. 83)

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się pozwany, składając w dniu 27 czerwca 2016 roku (data wpływu do Sądu) pismo, które ze względu na treść należało uznać za apelację.
W rzeczonym piśmie pozwany zaskarżył wyrok w całości, zarzucając naruszenie przepisów postępowania, a w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie stanu faktycznego, co doprowadziło do naruszenia prawa materialnego.

Apelujący wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. (apelacja, k. 91)

W odpowiedzi na apelację, powodowie wnieśli o jej oddalenie oraz zasądzenie na ich rzecz od pozwanego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym według norm przepisanych. (odpowiedź na apelację, k. 117-118)

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jako całkowicie pozbawiona podstaw podlegała oddaleniu.

Na wstępie należy wskazać, że niniejsza sprawa rozpoznana została w postępowaniu uproszczonym, to zaś determinuje konieczność zastosowania określonych dla tego rodzaju spraw regulacji szczególnych, a zwłaszcza dyspozycji przepisu art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. na mocy którego Sąd Okręgowy ograniczył uzasadnienie jedynie do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku zapadłego w postępowaniu odwoławczym z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że w postępowaniu uproszczonym zgodnie z treścią art. 505 ⁹ § 11 k.p.c. apelację można oprzeć tylko na zarzutach naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

W tym miejscu wskazać należy, że apelujący kwestionując wyrok Sądu I instancji podniósł jedynie lakoniczne zarzuty przeciwko rozstrzygnięciu, nie uzasadniając na czym miałoby polegać błędy Sądu I instancji. Sąd Okręgowy, mając zatem na uwadze, że apelujący nie zgadza się ani z ustaleniami faktycznymi niniejszej sprawy ani z ich oceną prawną, zanalizował postępowanie przeprowadzone przed sądem I instancji w granicach wniosków apelacji w stopniu niezbędnym do wszechstronnego zbadania zasadności i legalności zaskarżonego orzeczenia.

Rozpoznając zatem w pierwszej kolejności podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia przepisów postępowania, a w konsekwencji błędnych ustaleń faktycznych, stanowiących w istocie zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., Sąd Okręgowy uznał go za chybiony. Zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. jest zasadny wówczas, gdy brak jest logiki w powiązaniu wniosków z zebranymi w sprawie dowodami lub, gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych. Tego rodzaju uchybień nie sposób się dopatrzyć w stanowisku Sądu Rejonowego. Zdaniem Sądu Okręgowego zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadka R. S. oraz dokumentów w postaci faktur wystawionych pozwanemu przez powodów wskazuje, że strony zawarły ustną umowę sprzedaży materiałów hydraulicznych wyszczególnionych na fakturach, stanowiących podstawę dochodzonego roszczenia.

W związku z tym, że umowa sprzedaży (art. 535 k.c.) należy do umów wzajemnych, roszczenie o zapłatę ceny staje się wymagalne z chwilą spełnienia przez sprzedawcę świadczenia niepieniężnego (wydania rzeczy), chyba że strony oznaczyły w umowie sprzedaży inny termin jej uiszczenia. W tym drugim przypadku roszczenie sprzedawcy stanie się wymagalne dopiero z nadejściem tego terminu. W sprawie niniejszej strony uzgodniły, że pozwany za nabyte towary zapłaci w terminach określonych w fakturach VAT. Pozwany nie uregulował należności z tych faktur.

Pomimo kwestionowania wszystkich twierdzeń powodów (sprzeciw od nakazu zapłaty, k. 35), pozwany nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej w celu ich obalenia i wykazania, że dochodzone pozwem świadczenie się nie należy. Kontradyktoryjność procesu cywilnego wymaga, aby to strony wskazywały dowody dla wykazania swoich twierdzeń. Obowiązek udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która wywodzi z niego skutki prawne (art. 6 k.c.). W postępowaniu cywilnym regułą ta została powtórzona w art. 232 k.p.c., zgodnie z którym strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

Pozwany nie wykazał, aby dochodzone pozwem świadczenie było nienależne. Skoro zatem strony łączyła umowa sprzedaży i powodowie przenieśli na pozwanego własność poszczególnych towarów, to pozwany powinien za te towary zapłacić. Z uwagi na to, że pozwany nie dokonał płatności, Sąd Rejonowy prawidłowo zasądził od niego dochodzoną przez powodów kwotę.

Mając powyższe na względzie Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. Na zasądzoną kwotę składa się wynagrodzenie pełnomocnika powodów kwocie 600 zł ustalone na podstawie § 2 ust. 3 w zw. z § 10 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).

SSO Ryszard Badio