Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 07 października 2013 roku powódka A. P. wystąpiła przeciwko W. Agencji Mieszkaniowej w W. o ustalenie istnienia między nią a pozwaną stosunku najmu lokalu przy ul. (...) w W. oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanej kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wywiedzionego powództwa podała, że do lokalu babci powódki – L. P. przy ul. (...) w W. wprowadziła się wraz z mamą M. P. w niedługim czasie po swoich narodzinach w dniu 26 lutego 1973 roku. W lokalu tym mieszkali wówczas również ojciec powódki W. P. oraz stryj I. P.. Babcia powódki wraz z synami zajmowała lokal na podstawie przydziału z dnia 12 lutego 1965 roku. Kilka miesięcy po tym jak powódka zamieszkała w lokalu z rodziną, tj. w dniu 09 sierpnia 1973 roku zmarła babcia powódki, a w stosunek najmu po niej wstąpili synowie W. i I. P.. Powódka wskazała, że zajmuje ten lokal na stałe od roku 1997. W ocenie powódki z uwagi na fakt zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu w chwili śmierci babci L. P. i w dniu śmierci ojca powódki W. P., jako osoba bliska w rozumieniu art. 691 § 1 k.c. wstąpiła w stosunek najmu tego lokalu, który im przysługiwał. Powódka wskazała, że dwukrotnie wzywała pozwaną Agencję, by ta uwzględniła prawo powódki do lokalu i podpisała z nią stosowną umowę, ponieważ od wielu lat zamieszkuje przedmiotowy lokal, opłaca należne opłaty i utrzymuje lokal we właściwym stanie, jednak spotkała się z nieuzasadnioną odmową.

(pozew – k. 1 -3)

W odpowiedzi na pozew pozwana Wojskowa Agencja Mieszkaniowa wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że w jej ocenie powoływanie się przez powódkę na sukcesję prawa do najmu lokalu po zmarłym ojcu jest nieuprawnione bowiem ojciec powódki, W. P. zamieszkiwał przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Pozwana wskazała, że obowiązująca w dniu śmierci L. P. ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. z 1961 r. nr 6 poz. 38) przewidywała w art. 45 ust. 2 możliwość przydzielenia osobnej kwatery stałej członkom rodzin żołnierzy uprawnionym do renty rodzinnej. Pozwana wskazała, że L. P. spełniała owe kryteria albowiem otrzymała osobną kwaterę stałą, podkreślając jednocześnie iż na podstawie art. 45 ust. 4 przywołanej ustawy prawo do osobnej kwatery stałej przysługiwało jedynie w czasie posiadania uprawnień do renty rodzinnej. Pozwana podniosła przy tym, że prawo synów zmarłej L. P., tj. I. P. i W. P., do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu wygasło wraz z utratą uprawnień do renty rodzinnej. W odniesieniu do ojca powódki pozwana podkreśliła, że ten nie mógł nawet wylegitymować się nabyciem owego prawa do przedmiotowego lokalu, ponieważ utracił prawo do renty rodzinnej zawierając związek małżeński dnia 28 października 1972 r., a więc jeszcze przed śmiercią swojej matki. Zdaniem pozwanej, mając na względzie ww. fakty oraz dowody niniejszy pozew powinien zostać oddalony w całości.

(odpowiedź na pozew – k. 37 – 42)

Przed zamknięciem rozprawy strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

( protokół z rozpraw z dnia 21 kwietnia 2015 roku – k. 225)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny, oznaczony numerem 16, usytuowany w budynku przy ul. (...) w W., znajduje się w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 12 lutego 1965 roku imiennym nakazem przydziału osobnej kwatery stałej nr 162/817 L. P. przydzielono osobną kwaterę stałą w W. przy ul. (...). Przy ustalaniu rozmiaru osobnej kwatery stałej uwzględniono również członków rodziny uprawnionych do kwatery w osobach: I. P. oraz W. P..

(dowód: imienny nakaz przydziału – k. 44)

Na podstawie Uchwały nr 11/438 Prezydium Rady Narodowej m.st. W. z dnia 07 maja 1963 roku w sprawie zatwierdzenia instrukcji dotyczącej trybu postępowania przy nadawaniu nazw ulicom i placom oraz przy oznaczaniu numerami porządkowymi budynków na obszarze m.st. W. (Dz. U. R.N. m.st. W. nr 15 poz. 53 z 1963 r.) zgodnie z planem numeracji porządkowej stanowiącej załącznik do Uchwały została zmieniona numeracja budynku i nazwa ulicy z poprzednio ul. (...) na ul. (...) w W..

(dowód: faks Dzielnicowej Pracowni Geodezyjnej Prezydium Dzielnicowej Rady Narodowej W. M. w W. – k. 48 akt lokalowych)

W dniu 28 października 1972 roku W. P. zawarł związek małżeński z M. H. w T..

(dowód: wyciąg z aktu małżeństwa – k. 44)

W dniu 09 sierpnia 1973 roku zmarła główna najemczyni przedmiotowego lokalu – L. P..

(dowód: kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu – k. 6)

W dniu 23 sierpnia 1973 roku W. P. zwrócił się do Szefa GAM-u o zameldowanie żony oraz córki (małoletniej powódki A. P.) w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. motywując wniosek tym, że brak meldunku uniemożliwia mu wspólne zamieszkanie z nimi.

(dowód: pismo W. P. – k. 45)

Następnie w dniu 24 czerwca 1975r. W. P. wystąpił z kolejnym wnioskiem o zameldowanie żony M. P. i córki A. P. w przedmiotowym lokalu.

(dowód: pismo W. P. – k. 46)

Decyzją z dnia 14 października 1975 roku Urząd Dzielnicowy W. M. Wydział Spraw Wewnętrznych w W. na podstawie § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 roku w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy (Dz. U. z 1975 r. nr 1 poz. 4) zezwolił na pobyt stały M. P. wraz z córką A. P..

(dowód: decyzja – k. 49)

Powódka A. P. była zameldowana na pobyt stały w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. w okresie od 19 listopada 1975 roku do dnia 08 lipca 1993 roku. W dniu 08 lipca 1993 roku powódka została zameldowana na pobyt stały w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W.. Powódka z uwagi na uzależnienie rodziców, wyprowadziła się do babci – matki mamy na ul. (...) w wieku 16 lat.

( dowód: wyciąg z akt Ewidencji Ludności – k. 47)

Wyrokiem z dnia 09 października 1997 roku Sąd Wojewódzki w Warszawie, VI Wydział Rodzinny Odwoławczy orzekł rozwód związku małżeńskiego zawartego w dniu 28 października 1972 roku między rodzicami powódki, tj. M. P. i W. P..

(dowód: wyrok Sądu Wojewódzkiego z dnia 09 października 1997 r. – k. 49)

W. P. po odwyku zamieszkał u swojego brat I. P. na parafii, żeby wyrwać się ze środowiska. Ojciec powódki poznał kobietę K. M. balu antyalkoholowym, z która później był w związku i miał z nią dziecko. W. P. zamieszkał z konkubiną w mieszkaniu na U.. Wszyscy zginęli w wypadku samochodowym w dniu 2 marca 2002r wraz z córką konkubiny ojca powódki. Ojciec powódki po podjęciu leczenia nie wrócił już Po podjęciu leczenia odwykowego przez W. P. w 1997 roku, ojciec powódki nie wrócił już do mieszkania przy ul. (...) i powódka z uwagi na to, że mieszkanie stało puste, wprowadziła się ponownie do przedmiotowego lokalu. Powódka mieszka w tym lokalu do chwili obecnej.

(dowód: zeznania świadka M. P. – k. 147 – 148; zeznania świadka I. P. – k. 148 – 150; zeznania świadka A. K. – k. 196 -197; zeznania powódki A. P. – k. 211-212)

W oświadczeniu użytkownika kwatery – głównego lokatora z dnia 18 października 1999 roku wskazano, że w lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. zamieszkują na stałe W. P., I. P. oraz M. P..

(dowód: oświadczenie – k. 50 i 50v.)

W związku z zaległościami w uiszczaniu opłat za lokal nr (...) przy ul. (...) w W. wynoszących łącznie 5.789,66 zł na dzień 11 września 2000 r. W. P. otrzymał upomnienie nr 33/00 z prośbą o niezwłoczne uregulowanie powyższej kwoty wraz z kosztami upomnienia w terminie 7 dni od daty otrzymania upomnienia. W upomnieniu pouczono W. P., że w razie niewpłacenia należności we wskazanym terminie zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne w celu przymusowego ściągnięcia tych należności w trybie egzekucji administracyjnej, co spowoduje dodatkowe obciążenie kosztami egzekucji.

(dowód: upomnienie 33/00 – k. 31 akt lokalowych)

W związku z zaległościami w uiszczaniu opłat za przedmiotowy lokal, Wojskowa Agencja Mieszkaniowa pismem z dnia 19 grudnia 2000 r. wezwała W. P. do zapłaty na kwotę 6.408,20 zł w terminie 30 dni od otrzymania pisma. Jednocześnie w piśmie tym został pouczony, że w przypadku nie uregulowania ww. kwoty w oznaczonym terminie sprawa zostanie skierowana bez ponownego wzywania na drogę postępowania sądowego.

(dowód: pismo WAM z dnia 19 grudnia 2000 r. – k. 32 akt lokalowych)

W dniu 31 października 2001 r. Wojskowa Agencja Mieszkaniowa wniosła pozew o nakazanie pozwanym: W. P., M. P. oraz I. P. opróżnienie lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. i pozostawienie go w stanie wolnym od osób i rzeczy prawa ich reprezentujący.

(dowód: pozew – k. 72 – 70 akt lokalowych)

W. P. zmarł w dniu 02 marca 2002 roku.

(dowód: kserokopia odpisu skróconego aktu zgonu – k. 7)

Po śmierci W. M. P. na prośbę I. P. wymeldowała się z lokalu nr (...) przy ul. (...) w W..

(dowód: zeznania świadka M. P. – k. 147 -148; zeznania świadka I. P. – k. 148 – 150; zeznania powódki A. P. – k. 211 – 212)

W odpowiedzi na zawiadomienie Sądu WAM poinformował, że następcą prawnym W. P. jest brat – I. P.. Jednocześnie wskazano, że jedyną osobą aktualnie zameldowaną w przedmiotowym lokalu jest I. P..

(dowód: pismo procesowe – k. 101 akt lokalowych)

Do końca grudnia 2003 roku zostały uiszczone na konto Wojskowej Agencji Mieszkaniowej wszelkie zaległości z tytułu nieuiszczonych opłat za czynsz.

(dowód: wydruk zestawień płatności za lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w W. – k. 103 – 104)

Wyrokiem z dnia 02 kwietnia 2004 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy M. w W. XVI Wydział Cywilny nakazał I. P. opuszczenie i opróżnienie lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. wraz ze wszystkimi rzeczami, które się w nim znajdują i wszystkimi osobami, które prawa jego reprezentują (pkt. 1 wyroku). W punkcie 2 wyroku w stosunku do M. P. powództwo oddalił. W punkcie 5 wyroku Sąd umorzył postępowanie w sprawie co do żądania zapłaty.

(wyrok tut. Sądu – k. 51)

Powódka A. P. regularnie uiszcza wszelkie opłaty za czynsz oraz media za przedmiotowy lokal.

(dowód: : wydruk zestawień płatności za lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w W. – k. 105 – 135)

Wnioskiem skierowanym do Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 31 maja 2004 roku, które doręczono pozwanej w dniu 02 czerwca 2004 roku powódka A. P. zwróciła się o zawarcie z nią umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w W..

(dowód: wniosek powódki – k. 90)

W odpowiedzi na powyższe Wojskowa Agencja Mieszkaniowa Oddział Terenowy nr 1 W. poinformowała powódkę, że nie może pozytywnie ustosunkować się do jej prośby. Uzasadniając swoje stanowisko pozwana wskazała, że do momentu przesłania wyroku orzekającego stanowisko Sądu nie podejmie żadnej decyzji w ww. sprawie.

(dowód: pismo WAM nr (...)407-85-25/00 – k. 91)

W dniu 26 czerwca 2013 roku powódka ponownie wystąpiła do Wojskowej Agencji Mieszkaniowej o zawarcie z nią umowy najmu przedmiotowego lokalu ze względu na nabycie tego prawa na podstawie art. 691 § 1 k.c.

( dowód: pismo powódki – k. 12 i 12 v. oraz 92 – 93)

W odpowiedzi na pismo powódki Wojskowa Agencja Mieszkaniowa Oddział Terenowy nr 1 W. poinformowała powódkę, że dokumenty zgromadzone w teczce ww. lokalu mieszkalnego nie potwierdzają okoliczności, na które powołuje się w piśmie.

(dowód: pismo WAM nr sprawy (...).406.365. (...) – k. 152 akt lokalowych)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych powyżej dokumentów (kopii i oryginałów), których autentyczności oraz treści nie kwestionowała żadna ze stron. Sąd oparł się również na zeznaniach przesłuchanych w sprawie świadków M. P., I. P., A. K. oraz powódki A. P.. Co do zasady Sąd uznał zeznania te za wiarygodne, bowiem korespondowały one ze sobą i wzajemnie się uzupełniały, znalazły również potwierdzenie w pozostałym zebranym w sprawie materiale dowodowym. Sąd pominął przy tym zeznania świadków Z. S. oraz M. S., albowiem te nie wnosiły nic istotnego dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Podstawy ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd nie stanowiła natomiast reszta zgromadzonego materiału dowodowego w aktach sprawy, która była irrelewantna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Należy dodać, że okoliczności bezsporne w ogóle nie wymagały wykazywania ich prawdziwości za pomocą dowodów zgodnie z treścią art. 229 - 230 k.p.c. albowiem zostały przez strony wprost przyznane, bądź też nie zostały zaprzeczone, co zostało przez Sąd ocenione na zasadzie przywołanych przepisów.

Sąd zważył, co następuje:

Wywiedzione powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszym postępowaniu bezspornym było, że pozwana na podstawie art. 14 i 15 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 roku o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczpospolitej Polskiej wykonuje w imieniu Skarbu Państwa prawo własności nad spornym lokalem mieszkalnym, pozostającym w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej.

Do lokali znajdujących się w zasobie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, co do zasady zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, która zmieniła poprzednio obowiązującą ustawę z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych (Dz. U. z 1992 r. Nr 5, poz. 19 oraz z 1994 r. Nr 10, poz. 36), która to z kolei zmieniła poprzednio obowiązującą ustawę z dnia 31 stycznia 1961 r. o Zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. z 1961 r. nr 6 poz. 38). W zakresie nieuregulowanym w powołanej ustawie mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny oraz ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).

W niniejszej sprawie powódka A. P. wystąpiła przeciwko pozwanej Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z żądaniem ustalenia wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. po śmierci swojego ojca W. P.. Podstawę prawną wywodzonego roszczenia stanowiła więc dyspozycja art. 189 k.p.c. w zw. z art. 691 § 1 i 2 k.c.

Zgodnie z powołanym przepisem powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa, gdy ma w tym interes prawny. Przez "interes prawny" w znaczeniu art. 189 k.p.c. rozumieć należy istniejącą potrzebę uzyskania ochrony w sferze sytuacji prawnej (wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15 kwietnia 1999 roku, sygn. akt I ACa 1046/98). Interes prawny jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych, których ustalenie występuje z reguły, gdy istnieje niepewność tego prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych jak i prawnych. Niepewność ta może wynikać z wielu powodów, może być wynikiem zarówno spodziewanego kwestionowania prawa lub stosunku prawnego albo powstać wskutek naruszenia prawa.

Należy podkreślić, iż w ustalony wyżej stanie faktycznym, po stronie powódki niewątpliwe wystąpił interes prawny w żądaniu wstąpienia w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. po śmierci swojego ojca W. P.. Istnieje spór między stronami co do istnienia wspomnianego prawa, strona pozwana zakwestionowała bowiem przejście prawa powódki do spornego lokalu, odmawiając zawarcia z nią umowy najmu. W związku z tym należało przyjąć, że powódka ma interes prawny w występowaniu z powództwem w niniejszej sprawie.

W niniejszej sprawie bezspornym było, że lokal mieszkalny nr (...) przy ul. (...) w W. został przydzielony L. P. nakazem przydziału osobnej kwatery stałej w dniu 12 lutego 1965 roku oraz, że w przydziale tym uwzględnieni byli również jej synowie W. P. oraz I. P.. Nie ulega również wątpliwości, że po orzeczeniu eksmisji wyrokiem z dnia 02 kwietnia 2004 roku przez tut. Sąd nie przysługiwał tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu wujowi powódki I. P.. W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że uzyskany w następstwie pozwu o eksmisję wyrok nastąpił po śmierci W. P., zatem nie wywołał żadnych skutków prawnych co do osoby zmarłego. Jednakże w ocenie Sądu Włodzimierza P. nie wiązał stosunek najmu z pozwanym. W ocenie Sądu trafne jest stanowisko pozwanego, że z uwagi na zawarcie przez W. P. związku małżeńskiego, utracił on prawo możliwości przydzielenia mu osobnej kwatery stałej członkom rodzin żołnierzy uprawnionym do renty rodzinnej. Tym samym w ocenie Sądu tytuł prawny do lokalu wygasł W. P. z chwilą śmierci jego matki, gdyż do czasu jej śmierci od momentu zawarcia małżeństwa zajmował lokal przy ul. (...) na podstawie umowy zbliżonej do użyczenia (zob. uzasadnienie uchwały SN z dnia 18. 09.1989r.sygn. akt III CZP 78/89 LEX nr 8985 w której SN stwierdził, że zamieszkanie niektórych domowników z najemcą, podobnie jak i prowadzenie z nimi wspólnego gospodarstwa domowego może być uzależnione od woli najemcy. Może to dotyczyć osób nie spokrewnionych z najemcą, jak również krewnych i powinowatych, wobec których najemca nie ma obowiązku alimentacyjnego.

Zgodnie z treścią art. 691. § 1 k.c. obowiązującego w dacie śmierci W. P., w razie śmierci najemcy lokalu mieszkalnego w stosunek najmu lokalu wstępują: małżonek niebędący współnajemcą lokalu, dzieci najemcy i jego współmałżonka, inne osoby, wobec których najemca był obowiązany do świadczeń alimentacyjnych, oraz osoba, która pozostawała faktycznie we wspólnym pożyciu z najemcą. § 2 tego przepisu stanowi, że osoby wymienione w § 1 wstępują w stosunek najmu lokalu mieszkalnego, jeżeli stale zamieszkiwały z najemcą w tym lokalu do chwili jego śmierci.

Podkreślenia jednak wymaga, że przedmiotowy lokal był lokalem resortowym, pozostającym w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej zaś ustawodawca, dokonując w okresie ostatnich kilkunastu lat istotnych zmian w zakresie norm prawnych związanych z zajmowaniem i używaniem lokali i budynków, zachował nadal szczególny tryb najmu lokali na zaspokojenie potrzeb żołnierzy zawodowych i ich rodzin, jak również emerytowanych żołnierzy zawodowych i ich rodzin. W art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz.U. Nr 105, poz. 509 ze zm.) spod działania przepisów tej ustawy wyłączone zostały, między innymi, lokale mieszkalne pozostające w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Spraw Wewnętrznych. Podobnie regulacje zawarte są w treści art. 3 ust. 2 obecnie obowiązującej ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zaś w uchwale z dnia 30 czerwca 1979 r. Sąd Najwyższy (sygn. akt III CZP 33/79, OSNC 1979/11/217) wskazał, że przepis art. 691 k.c., przewidujący na wypadek śmierci najemcy wstąpienie w stosunek najmu osób mu bliskich wspólnie z nim zamieszkałych, nie ma zastosowania do osobnych kwater stałych w rozumieniu ustawy z dnia 20 maja 1976 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych (Dz. U. Nr 19, poz. 121) także wtedy, gdy na podstawie art. 16 ust. 1 tej ustawy kwatera w szczególnie uzasadnionym wypadku została przydzielona osobie, która nie posiadała prawa do osobnej kwatery stałej.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem art. 691 k.c. nie ma również zastosowania do przypadku wskazanego w powyższej uchwale co do osobnych kwater stałych w rozumieniu obecnie obowiązującej ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.

Na marginesie należało podkreślić, że w myśl wyroku WSA w Lublinie z dnia 27 maja 2010 roku (...) SA/Lu 64/10 do lokali pozostających w dyspozycji jednostek podległych Ministrowi ds. Wewnętrznych i Administracji nie mają zastosowania przepisy ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie k.c. Zasady przydziału i opróżniania lokali mieszkalnych pozostających w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w późniejszym okresie regulowały przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, które mają charakter przepisów odrębnych w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Dla nawiązania stosunku najmu lokalu, pozostającego w dyspozycji jednostek podległych MSWiA wymagana była bowiem decyzja wydana w trybie administracyjnym przez właściwe organy .

W realiach niniejszej sprawy, pomimo faktu, iż przedmiotowy lokal stanowił własność Skarbu Państwa a prawo to wykonywała Wojskowa Agencja Mieszkaniowa, w chwili śmierci a także po śmierci W. P. lokal pozostawał i pozostaje w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. Oznacza to zatem w chwili jego śmierci nie miał zastosowania przepis art. 691 k.c., który umożliwiałby wstąpienie powódce A. P. w stosunek najmu po zmarłym ojcu, a po drugie, że aby uzyskać tytuł prawny do zajmowanego lokalu A. P. musiałaby spełnić przesłanki określone w przepisach resortowych. Stosownie zaś do art. 27 ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej przyznanie wojskowej renty rodzinnej w trybie wyjątkowym, przewidzianym w przepisach o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych i ich rodzin, nie powoduje powstania prawa do kwatery ani świadczeń wynikających z tego prawa. Natomiast zgodnie z treścią art. 29 ust. 3 powyższej ustawy w przypadku śmierci osoby, która zajmuje lokal mieszkalny na podstawie umowy najmu, członkowie rodziny których mowa w art. 26 ust. 3, stale z nią zamieszkujący do chwili jej śmierci, mają prawo zajmowania lokalu mieszkalnego. W takim przypadku dyrektor oddziału regionalnego zawiera na ich wniosek umowę najmu do końca okresu obowiązywania tytułu prawnego, który przysługiwał osobie zmarłej. W katalogu osób wymienionych w art. 26 ust. 3 powołanej ustawy znajdują się: małżonek, wspólnie zamieszkałe dzieci własne, przysposobione, przyjęte na wychowanie na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego, dzieci małżonka, zwane dalej „dziećmi”, do czasu zawarcia przez nie związku małżeńskiego, nie dłużej jednak niż do dnia ukończenia 25 roku życia, chyba że przed tym dniem stały się niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji i nie zawarły związku małżeńskiego.

Nie ulega wątpliwości, że A. P. nie zalicza się do osób wymienionych w przytoczonym powyżej przepisie, zatem uznać należy, że z chwilą śmierci W. P. prawo do przedmiotowego lokalu wygasło.

Na marginesie należy podkreślić, ze nawet gdyby przyjąć, że w chwili śmierci ojciec powódki posiadał prawo do zajmowanego lokalu i możliwe jest zastosowanie art. 609 kc. to i tak powództwo nie zasługiwałoby na uwzględnienie. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności zeznań świadka I. P. Sąd ustalił, że w chwili śmierci W. P. nie mieszkał razem z córką – powódką w lokalu przy ul. (...), a w mieszkaniu konkubiny, wraz z nią i ich wspólnym dzieckiem. Sąd nie dał wiary powódce, jak i zeznaniom świadka A. K., że W. P. nie miał planów by związać się z nową partnerka na stałe i mieszkał z córką. Tym samym nie została spełniona obligatoryjna przesłanka z art. 691 § 2 kpc stałego zamieszkiwania z najemcą w przedmiotowym lokalu do chwili jego śmierci.

Reasumując – zważywszy na całość przeprowadzonych rozważań – Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu rozstrzygnięto na mocy art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu.

Ze względu na przytoczone motywy na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

- odpis wyroku wraz z sporządzonym uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikom stron.