Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13 września 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił I. Z. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od września 2012 r. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że została ona wydana w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 17 sierpnia 2012 roku, która stwierdziła, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła I. Z.. W uzasadnieniu wskazała, że orzeczenie komisji lekarskiej z dnia 17 sierpnia 2012 roku jest niezgodne z jej stanem zdrowia. Podkreśliła, że na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika z dnia 13 stycznia 2012 r. stwierdzono u niej częściową niezdolność do pracy w związku ze stanem narządu ruchu. I. Z. zakwestionowała formę przeprowadzonego przez komisję lekarską badania oraz wskazała, że pozostaje pod opieką lekarzy specjalistów: reumatologa, neurologa oraz ortopedy. W ocenie skarżącej jej obecny stan zdrowia wyklucza możliwość uzyskania od lekarza medycyny pracy zgody na podjęcie pracy zarobkowej.

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie. Wskazał, że w dniu 12 grudnia 2011 r. I. Z. złożyła wniosek o przyznania prawa do renty, a orzeczeniem z dnia 13 stycznia 2012 r. lekarz orzecznik ZUS uznał, że wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy do 31 stycznia 2013 r., przy czym jako datę powstania częściowej niezdolności do pracy wskazano 20 października 2011 r. Na podstawie wskazanego orzeczenia organ rentowy decyzją z dnia 14 lutego 2012 r. przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 r. W dniu 10 lipca 2012 r. sprawa wnioskodawczyni została skierowana w trybie nadzoru przez głównego lekarza orzecznika ZUS do rozpatrzenia przez komisję lekarską ZUS. Po ponownej analizie sprawy orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 17 sierpnia 2012 r. ustalono, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy. Na podstawie powyższego orzeczenia organ rentowy decyzją z dnia 13 września 2012 r. odmówił ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Decyzją z dnia 13 września 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wstrzymał I. Z. wypłatę renty od dnia 1 września 2012 r.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona I. Z. urodziła się (...). Ubezpieczona posiada wykształcenie zawodowe w zawodzie sprzedawcy, pracowała jako sprzedawca brakarka, szwaczka, pomoc szwaczki oraz jako prasowaczka.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 12 grudnia 2011 r. I. Z. złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek k.1-4 plik I akt ZUS)

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u ubezpieczonej łuszczycowe zapalenie stawów z ograniczeniem sprawności ruchowej. Orzeczeniem z dnia 13 stycznia 2012 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do 31 stycznia 2013 r. oraz określił jako datę powstania niezdolności do pracy dzień 20 października 2011 r. Lekarz orzecznik wskazał, że częściowa niezdolność do pracy u ubezpieczonej pozostaje w związku ze stanem narządu ruchu.

(opinia lekarska z dnia 13 stycznia 2012 r. k.13-14 w dokumentacji orzeczniczo- medycznej ubezpieczonej, orzeczenie k.63/64 odwrót plik I akt ZUS)

Powyższe orzeczenie legło u podstaw wydania decyzji z dnia 14 lutego 2012 r., mocą której Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 r. do 31 stycznia 2013 r.

(decyzja k.77/78 plik akt ZUS)

W związku ze zgłoszonym zarzutem wadliwości powyższego orzeczenia przez naczelnego lekarza orzecznika ZUS sprawa I. Z. została skierowana do komisji lekarskiej ZUS.

(pismo k.91 plik akt ZUS)

Komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonego oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u ubezpieczonej łuszczycowe zapalenie stawów z niewielkim ograniczeniem sprawności ruchowej oraz łuszczycę w okresie remisji. Orzeczeniem z dnia 17 sierpnia 2012 roku komisja lekarska ZUS uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(opinia lekarska z dnia 17 sierpnia 2012 r. k.33-35 w dokumentacji medycznej ubezpieczonej, orzeczenie k.94 akt ZUS)

Powyższe orzeczenie komisji lekarskiej legło u podstaw wydania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżonej decyzji.

(decyzja k.109/110 akt ZUS)

U ubezpieczonej rozpoznano: łuszczycowe zapalenie stawów z lekko ograniczoną funkcją palców rąk, zespół bólowy stóp z niewielkim upośledzeniem czynności chodu zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego z dobrze zachowaną ruchomością oraz łuszczycę. Stwierdzone schorzenia nie upośledzają czynności narządu ruchu w stopniu uzasadniającym orzeczenie w stosunku do ubezpieczonej długotrwałej niezdolności do pracy.

(opinia biegłego sądowego w zakresie (...) k.13-15)

Po analizie akt sprawy oraz po przeprowadzonym badaniu u ubezpieczonej rozpoznano: łuszczycowe zapalenie stawów, łuszczycę, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym i lędźwiowym oraz podejrzenie polineuropatii. Ponadto u wnioskodawczyni występuje obrzęk dłoni i palców rąk. Nasiliły się również bóle kręgosłupa (potwierdzone rtg kręgosłupa szyjnego). Rozpoznanie schorzenia pacjentki zostało ustalone w Oddziale Reumatologii Wojewódzkiego szpitala (...) w Ł., gdzie była leczona w dniach od 20 października 2011 r. do 4 listopada 2011 r. (mimo leczenia sterydami – poprawa w stanie zdrowia była krótkotrwała). Łuszczycowe zapalenie stawów jest schorzeniem postępującym i wymaga stałego leczenia i rehabilitacji. Zmiany układu ruchu występujące u ubezpieczonej powodują częściową niezdolność do pracy. Zarówno w pracy prasowaczki (tj. pracy wymagającej ciągłego stania, obciążająca kończyny górne, w podwyższonej temperaturze, parze wodnej - może również zaostrzać zmiany skórne) jak i sprzedawcy wymagana jest pełna sprawność fizyczna. Ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy.

(opinia k.32 – 34 oraz opinia uzupełniająca k.61 biegłego sądowego w zakresie reumatologii i medycyny pracy Z. Z.)

U ubezpieczonej rozpoznano: łuszczycowe zapalenie stawów , łuszczycę skóry , zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa z zespołem bólowym szyjnym i lędźwiowym. Choroba wnioskodawczyni jest przewlekła oraz postępująca ,a wykonywanie pracy prasowaczki wymaga stałego obciążenia kończyn górnych i dolnych. Podobnie wykonywanie pracy sprzedawcy wymaga dużej sprawności fizycznej. Wnioskodawczyni wymaga codziennej gimnastyki domowej i stałej kontroli w Poradni Reumatologicznej. Ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy do dnia 31 grudnia 2016 r. jako prasowaczka pracownik fizyczny.

(opinia biegłego sądowego z zakresu reumatologii W. D. k.197-199)

Łuszczycowe zapalenie stawów jest układową chorobą zapalną którą zajmują się reumatolodzy i dermatolodzy. U ubezpieczonej występowało i występuje przewlekłe zmęczenie oraz sztywność poranna stawów powyżej 1 godziny. Ponadto ubezpieczona jest leczona w Poradni Reumatologicznej z powodu polineuropatii obwodowej. Badanie biegłego z dnia 20 sierpnia 2013 r. i badanie przeprowadzone przez lekarza W. D. potwierdziły niezdolność wnioskodawczyni do pracy. W 2012 r. występowały u niej przykurcze zgięciowe stawów międzypaliczkowych oraz trudność zaciskania w pięść. Wystąpiło nasilenie bólów kręgosłupa szczególnie odcinka szyjnego (rtg). Pomimo leczenia sterydami poprawa zdrowia była chwilowa. Rozpoznanie potwierdzono w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Ł. w 2011 r. Łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą przewlekłą i postępującą wymagającą stałego leczenia dermatologa, reumatologa neurologa i rehabilitanta. Wnioskodawczyni jest niezdolna do pracy do dnia 31 grudnia 2016 r.

(opinia uzupełniająca k.220 oraz opinia uzupełniająca k.275 biegłego sądowego z zakresu reumatologii W. D. k.220)

U wnioskodawczyni rozpoznano: łuszczycowe zapalenie stawów, łuszczycę skóry oraz chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa. Wnioskodawczyni od 2000 roku jest leczona z powodu łuszczycy, od 2003 roku skarżyła się na drętwienie rąk, okresowo występujące dolegliwości bólowe rąk i stóp, bóle kręgosłupa. W 2011 roku z powodu nasilenia dolegliwości stawowych była hospitalizowana w oddziale reumatologii, gdzie rozpoznano łuszczycowe zapalenie stawów. Od tego czasu wnioskodawczyni znajduje się pod opieką poradni reumatologicznej, nie była więcej hospitalizowana. Jak wynika z dostępnej dokumentacji, wnioskodawczyni od 2012 roku korzystała z rehabilitacji jednokrotnie w 2013 roku - była to rehabilitacja ambulatoryjna, nie była kierowana do szpitala i tym samym należy wnioskować, że nasilenie zmian było lekkie/umiarkowane. Również podawana w wywiadzie rehabilitacja w 2014 roku odbywała się ambulatoryjnie. Można więc uważać, że u wnioskodawczyni w tym okresie nie występowało naruszenie sprawności powodujące niezdolność do pracy. Wnioskodawczyni nie wymaga rehabilitacji w trybie pilnym, w trybie stacjonarnym. Wnioskodawczyni w dacie zaskarżenia decyzji bądź w dacie złożenia wniosku nie była całkowicie lub częściowo niezdolna do pracy.

(opinia biegłego sądowego z zakresu rehabilitacji K. K. k.227 – 230)

Na podstawie akt sprawy, przejrzanej dokumentacji medycznej i zbadania wnioskodawczyni stwierdzono u badanej zmiany zwyrodnieniowe odcinka szyjnego lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa z zespołem bólowym. Wnioskodawczyni od 2012 roku jest leczona przez neurologa z powodu bólów i zawrotów głowy, mrowienia i drętwienia rak i nóg, kłopotów z pamięcią. Wykonane badania w kierunku polineuropatii w przebiegu łuszczycowego zapalenia stawów nie potwierdziły występowania neuropatii. Badaniem neurologicznym stwierdzane w dokumentacji medycznej jak i w aktualnym badaniu neurologicznym naruszenie sprawności organizmu nie powodowało i nie powoduje z przyczyn neurologicznych długotrwałej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji.

(opinia biegłego sądowego z zakresu neurologii J. B. k.251 – 253)

Badaniem dermatologicznym stwierdzono u wnioskodawczyni: łuszczycę skóry gładkiej, owłosionej skóry głowy, płytek paznokciowych palców rąk i stóp, łuszczycowe zapalenie stawów ,zmiany łuszczycowe „stare’’ o chara­kterze neurodermitu w okolicy stawów łokciowych i kolanowych. W obrębie skóry paliczków i powierzchni dłoniowych rąk ogniska rumieniowa złuszczające się z towarzyszącym im dokuczliwym świądem charakterystyczne dla zmian w przebiegu łuszczycy krostkowej. W obrębie płytek paznokciowych widoczne objawy rogowace­nia podpaznokciowego tak charakterystyczne dla łuszczycy skóry i łuszczycowego zapalenia stawów. Skóra palców rąk i stóp wygładzona, wilgotna, chłodna. Znaczne zniekształcenia i zgrubienia kości w stawach paliczkowych („palce dobosza"), międzypaliczkowych i śródręczno-paliczkowych. Badana ma trudności zgięcia dłoni w pięść, czynności chwytne palców są ograniczone. Zmiany chorobowe skóry i dolegliwości bólowe stawów z postępującymi ich zwyrodnieniami, świadczą, iż choroba trwa nieprzerwanie od wielu lat. Okresy przygnębienia i napięć nerwowych oraz wątpliwości w skuteczność leczenia powodują u niej konieczność leczenia psychiatrycznego. Łuszczyca skóry jak i dolegliwości bólowe stawów obwodowych spowodowane łuszczycowym jej zapaleniem rokują co do wyleczenia, bądź uzyskania aktualnie znaczącej poprawy stanu zdrowia wnioskodawczyni niekorzystnie. Stwierdzone u niej schorzenia powodują, iż jest nadal osobą częściowo niezdolną do pracy. Niezdolność częściowa do pracy istnieje od daty złożenia wniosku tj. od 27 sty­cznia 2012 roku, trwa nadal, jest okresowa do końca grudnia 2016 roku. Wnioskodawczyni wymaga przewlekłego, intensywnego leczenia dermatologicznego i reumatologicznego oraz prowadzonej równolegle do wymienionego specjalistycznego leczenia stałej długotrwałej rehabilitacji.Przewlekłe stosowanie leków steroidowych i immunosupresyjnych wymaga monitorowania leczenia z powodu niekorzystnego ich wpływu na układ hema­tologiczny, działania hepatotoksyczne. W ich przewlekłym stosowaniu wymagane jest od wnioskodawczyni stosowanie możliwie pełnej profilaktyki chorób infe­kcyjnych, gdyż powodują one zmniejszenie odporności ustroju, stwarzają możli­wość zwiększenia zagrożenia infekcjami, stąd leczenia tego nie można prowadzić w nieskończoność. Wieloletni okres obserwacji dynamiki schorzenia, monitorowania skutków wdrożonego leczenia immunosupresyjnego oraz utrzymywania się objawów chorobowych pozwoli na ocenę dalszego rokowania co do ewentualnej poprawy stanu zdrowia u wnioskodawczyni.

(opinia biegłego sądowego z zakresu dermatologii A. K. k.267-269)

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty oraz opinii lekarskich.

W toku postępowania ubezpieczona zakwestionowała ustalenia komisji lekarskiej ZUS wskazujące, że nie jest ona niezdolna do pracy.

Celem weryfikacji stanowiska ubezpieczonej Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych specjalistów w dziedzinie rehabilitacji: E. B., K. K., specjalistów w dziedzinie reumatologii: Z. Z., R. K., W. D., neurologii J. B. oraz dermatologii A. K..

Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej ubezpieczonej. Określili schorzenia występujące u ubezpieczonej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Podkreślić należy, że wszyscy specjaliści byli zgodni co do występujących u wnioskodawczyni schorzeń, ale różnili się w ocenie wpływu tych schorzeń na jej zdolność do pracy w zakresie swoich specjalności.

Wskazać należy, że o ile ze złożonych przez specjalistów w dziedzinie rehabilitacji oraz neurologii opinii wynikało, że schorzenia występujące u ubezpieczonej nie powodują stwierdzenia u niej istnienia stanu częściowej niezdolności do pracy, o tyle specjaliści w dziedzinie reumatologii różnili się nie tylko co do istnienia u wnioskodawczyni stanu niezdolności do pracy, ale także co do jego długości.

W trakcie postępowania w kwestii niezdolności do pracy ubezpieczonej z przyczyn reumatologicznych opinie złożyli Z. Z., R. K. oraz W. D.. O ile R. K. wskazała, że u wnioskodawczyni nie stwierdzono nasilenia zmian, które skutkowałyby naruszeniem sprawności narządu ruchu i całego organizmu w stopniu znacznym, uniemożliwiającym wykonywanie pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji oraz brak dowodów na stwierdzenie pogorszenia stanu zdrowia po 13 września 2012 roku, o tyle Z. Z. oraz W. D. różnili się jedynie co do okresu w jakim u wnioskodawczyni występowała częściowa niezdolność do pracy.

Co jednak istotne, biegły W. D. szczegółowo wyjaśnił, że łuszczycowe zapalenie stawów jest chorobą przewlekłą i postępującą, wymagającą stałego leczenia, a także iż pomimo leczenia sterydami poprawa zdrowia była jedynie chwilowa. Ponadto, wyrażony przez W. D. okres niezdolności wnioskodawczyni do pracy został potwierdzony przez biegłego z zakresu dermatologii, a więc dziedziny schorzeń do której zaliczana jest łuszczyca. W ocenie Sądu opinie biegłego sądowego W. D. oraz biegłego sądowego A. K. dają zatem, pełny obraz zdrowia wnioskodawczyni.

Należy dodać, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, a mianowicie korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art. 217 § 1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, nie publ.)

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie jest zasadne i skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy). Należało zatem ustalić, czy ubezpieczona jest zdolna do wykonywania pracy w dotychczasowy pełnym zakresie, czy jej kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy dla utrzymania aktywności zawodowej konieczne jest przekwalifikowanie.

Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy nie jest kryterium niezdolności do pracy w rozumieniu art.12 ww. ustawy. Brak możliwości wykonywania dotychczasowej pracy nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy (w swoim zawodzie, bez przekwalifikowania lub gdy rokowanie co do przekwalifikowania jest pozytywne). Niezdolność do wykonywania dotychczasowej pracy jest warunkiem koniecznym do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ale nie jest warunkiem wystarczającym jeżeli wiek, poziom wykształcenia, predyspozycje psychofizyczne dają podstawy do uznania, że jest możliwe podjęcie pracy w zawodzie albo po przekwalifikowaniu. W wyroku z dnia 8 września 2014 roku (I UK 431/14, Legalis nr 1330112) Sąd Najwyższy wskazał, iż „doniosłe znaczenie w konstrukcji częściowej niezdolności do pracy (której definicję zawiera art.12 ust.3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) ma podkreślenie, że chodzi o ocenę zachowania zdolności do wykonywania nie jakiejkolwiek pracy, lecz pracy „zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji”. R. legis wyodrębnienia tej przesłanki stanowi wyeliminowanie sytuacji, w których ubezpieczeni o wyższych kwalifikacjach po utracie zdolności do ich zarobkowego wykorzystania zmuszeni byliby podjąć pracę niżej kwalifikowaną, do której zachowali zdolność, wobec braku środków do życia.

O częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, ale ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnie z kwalifikacjami.

Wskazać należy, iż ubezpieczona posiadała prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 grudnia 2011 r., ale w związku ze zgłoszonym przez naczelnego lekarza orzecznika ZUS zarzutem wadliwości orzeczenia z dnia 13 stycznia 2012 roku (w oparciu o które przyznano wnioskodawczyni prawo do renty) i ponownym rozpoznaniu sprawy wnioskodawczyni przez komisję lekarską odmówiono jej tego prawa począwszy od września 2012 r.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika jednak, że występujące u wnioskodawczyni łuszczycowe zapalenie stawów jest schorzeniem postępującym i wymaga stałego leczenia oraz rehabilitacji. W obrębie stawów paliczkowych ubezpieczonej występują znaczne zniekształcenia i zgrubienia (wnioskodawczyni ma trudności zgięcia dłoni w pięść, czynności chwytne palców są ograniczone), a ich postępujące zwyrodnienie świadczy, iż choroba trwa nieprzerwanie od wielu lat. Nie ulega zatem wątpliwości, że występujące u ubezpieczonej zmiany w układzie ruchu sprawiają, że nie może ona wykonywać prac w których wymagana jest pełna sprawność fizyczna, a tylko do wykonywania takich prac I. Z. posiada stosowne kwalifikacje zawodowe.

Wobec powyższego Sąd na podstawie art.477 ¹⁴§2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 września 2012 roku (od daty zaprzestania wypłaty świadczenia) do 31 grudnia 2016 roku.

(S.B.)

ZARZĄDZENIE

1.  Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi ZUS z pouczeniem o prawie, terminie i sposobie złożenia apelacji

2.  Wypożyczyć pełnomocnikowi ZUS akta rentowe, zobowiązując do zwrotu w razie złożenia apelacji.

16.01.2017 r.