Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 listopada 2016 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie w XII Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSO Marek Celej

Protokolant: Paulina Łuczyńska, Aleksandra Adamska

w obecności prokuratora Anny Szymańskiej, Michała Piłata, Anny Dziduch

przy udziale oskarżycieli posiłkowych: (...) sp. z o.o., M. L.

po rozpoznaniu w dniach: 13 kwietnia 2016 roku, 19 maja 2016 roku i 27 października 2016 roku

sprawy:

P. B. (1) urodzonego w dniu (...) w G. syna S. i M. zd. S.

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 23 lipca 2014 roku w miejscowości J., gm. T., woj. (...), jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) przywłaszczył powierzoną mu w dniu 23 lipca 2014 roku przez (...) s.c. rzecz ruchomą: złom miedzi o masie 13.3400 tony, celem wykonania usługi transportowej, czym spowodował straty w łącznej w kwocie 329.966,71 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z/s w W., co stanowi mienie znacznej wartości tj. o przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.;

II.  w dniu 21 lipca 2014 roku w msc. J., gm. T., woj. (...), jako prowadzący działalność gospodarczą pod firmą (...) przywłaszczył powierzoną mu w dniu 25 marca 2014 roku na podstawie umowy leasingu operacyjnego nr (...) zawartej z (...) S.A z/s w R. naczepę ciężarową- cysternę spożywczą marki W. (...), o nr nadwozia (...),nr rej. (...) r. prod. 2014., czym spowodował straty w łącznej w kwocie 285 200 zł na szkodę (...) S.A z/s w R., co stanowi mienie znacznej wartości, tj. o przestępstwo określone w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

orzeka:

I.  oskarżonego P. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. I aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego P. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu w pkt. II aktu oskarżenia i za to na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

III.  na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu P. B. (1) karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. warunkowo zawiesza oskarżonemu wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres próby 3 (trzech) lat;

V.  na podstawie art. 46 § 1 k.k. zobowiązuje oskarżonego P. B. (1) do zapłaty na rzecz (...) sp. z o.o. kwoty 293.911,45 zł (dwustu dziewięćdziesięciu trzech tysięcy dziewięciuset jedenastu złotych czterdziestu pięciu groszy);

VI.  zasądza od oskarżonego P. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzystu) złotych tytułem opłaty, w pozostałym zakresie zwalnia oskarżonego od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych obciążając nimi Skarb Państwa.

XII K 146/15

UZASADNIENIE

wyroku z dnia 09 listopada 2016 r.

Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 23 lipca 2014 roku (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. zleciła podmiotowi (...) s.c. M. L., G. L. transport złomu miedzi z W. do (...) S.A. z siedzibą w L.. Usługa transportowa miała polegać na załadunku miedzi w dniu 23 lipca 2014 roku oraz przesunięciu międzymagazynowym (...) wedle harmonogramu: załadunek dnia 23 lipca 2014 r. w magazynie spółki (...) w W., doładunek w O., doładunek dnia 23/24 lipca 2014 r. w magazynie spółki w G. i rozładunek w (...) S.A. w dniu 24 lipca 2014 r. (...) sp. z o.o. zakontraktowała na rzecz (...) S.A. dostawę 22 ton miedzi, objętego w/w zamówieniem po cenie według oficjalnych notowań (...) z dnia 16 lipca 2014 r.

Następnie spółka (...) s.c. zleciła przedmiotowy transport swojemu podwykonawcy firmie (...) z siedzibą w miejscowości J. gmina T.. Przedmiotowa firma została wpisana w dniu 08 listopada 2010 roku do ewidencji działalności gospodarczej, prowadzonej przez Burmistrza T. i posiadała licencję Głównego Inspektora Transportu Drogowego nr (...) na wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego rzeczy w okresie od 3 grudnia 2011 roku do dnia 2 grudnia 2016 roku.

W dniu 23 lipca 2014 roku pracownicy firmy (...) lvan V. oraz Y. M. na polecenie P. B. (1) pojechali samochodem marki S. o nr rej (...) wraz z naczepą o nr rej (...) do siedziby spółki (...) w W., gdzie nastąpił załadunek 11760 kg złomu miedzi. W tym czasie P. B. (1) telefonicznie polecił l. V., po dokonaniu doładunku w O., dostarczanie go z powrotem do siedziby firmy (...). Zgodnie z ustaleniami w magazynie zmawiającego w O. przy ul. (...) nastąpił doładunek i kierowcy wrócili do J.. Wówczas P. B. (1) polecił kierowcom, by pojechali z innym ładunkiem do K.. Mężczyźni pozostawili samochód z ładunkiem miedzi w siedzibie firmy, zgodnie z poleceniem przełożonego.

W dniu 24 lipca 2014 roku, w związku z tym, iż transport nie dotarł do punktu docelowego dyrektor spółki (...) Sp. z o.o. zażądał zwrotu miedzi. Samochód, którym dokonywano transportu znajdował się na terenie firmy (...), jednak bez ładunku. Gdy w dniu 25 lipca 2014 roku M. R. ze spółki (...) oraz M. L. udali się do siedziby firmy (...), ten nie chciał udzielić jakichkolwiek informacji co stało się z ładunkiem oraz gdzie się obecnie znajduje. Po dokonaniu oględzin nieruchomości stwierdzili, że na posesji brak jest przedmiotowego ładunku. P. B. (1) zadeklarował wówczas, że naprawi wyrządzoną (...) sp. z o.o. szkodę.

W dniu 25 marca 2014 roku pomiędzy (...) Sp. z o.o. Odział w R., a P. B. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą (...) została zawarta umowa leasingu operacyjnego nr (...)-ST-O na mocy której nabył on od G. Polska Sp. zo.o. z siedzibą w P. cysternę spożywczą marki W. (...) o nr nadwozia (...), rok produkcji 2014. Wartość początkowa przedmiotu leasingu została określona na kwotę 230.000,00 zł (bez podatku VAT), a okres leasingu na 59 miesięcy. Korzystający dokonał opłaty wstępnej 46.000,00 zł. Miesięczna rata leasingowa została ustalona na kwotę 3.554,67 zł.

Z uwagi, iż P. B. (1) nie uiścił żadnej raty, (...) Polska pismem z dnia 15 lipca 2014 roku wezwała P. B. (1) do wydania na rzecz finansującego w terminie do dnia 21 lipca 2014 roku przedmiotu leasingu. Jako miejsce zwrotu wyznaczono plac firmy (...) w miejscowości S. nr (...). Jednocześnie wezwano w/w do zapłaty do dnia 18 lipca 2014 roku kwoty należnej na podstawie umowy, na którą składa się kwota 18.457,73 zł tytułem wszystkich wymagalnych, a niezapłaconych należności wynikających z umowy leasingu operacyjnego nr (...)-ST-O, kwota 323,95 zł tytułem odsetek ustawowych, wymagalnych a niezapłaconych należności wynikających z przedmiotowej umowy oraz kwoty 187.834,51 zł tytułem odszkodowania. Przedmiotowe wezwanie zostało doręczone leasingobiorcy w dniu 16 lipca 2014 roku.

P. B. (1) nie zareagował na wezwanie, nie zwrócił przedmiotu leasingu w wyznaczonym czasie, w związku z czym (...) Sp. z o.o. udzieliła pełnomocnictwa przedstawicielowi (...) S.A. z siedzibą w S. m.in. do odbioru przedmiotu leasingu. Będąca pracownikiem w/w firmy (...) w jej imieniu wielokrotnie kontaktowała się z P. B. (1), który deklarował, że spłaci zaległe raty leasingowe lub zwróci pojazd. Ustalono, że auto w dniu 22 września 2014 roku zostanie zwrócone na parkingu depozytowym w miejscowości S.. Tego dnia pracownik P. B. (1) dostarczył fragment ramy przedmiotowej cysterny, która znajdowała się na skrzyni ładunkowej. Gdy R. K. zatelefonowała do w/w oświadczył on, że cysternę pożyczył i została zwrócona mu w takim stanie. Z uwagi na brak możliwości rozładunku przedstawicielka (...) S.A. odmówiła przyjęcia części przywłaszczonego pojazdu, sporządziła dokumentację fotograficzną oraz o zaistniałym zdarzeniu powiadomiła właściwą jednostkę Policji.

W dniu 27 listopada 2014 r. Sąd Okręgowy w Warszawie XVI Wydział Gospodarczy wydał nakaz zapłaty w którym nakazał P. B. (1) zapłacenie na rzecz (...) sp. z o.o. kwotę 212.666,65 zł. P. B. (1) nie naprawił szkody na rzecz (...) Polska oraz spółki (...).

P. B. (1) nie był dotychczas karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu: o zeznania świadków – Z. C. (k. 644-645), M. L. (k. 7-8, k. 645-646), E. K. (k. 646), M. B. (1) (k. 235-236, k. 646 - 646v.), M. B. (2) (k. 682), M. R. (k. 2-5, k. 683- 683v.), M. M. (2) (k. 238 v. do końca protokołu, k. 684-684v.), D. W. (k. 684 v.- 685v.), D. S. (k. 686 v. – 687), R. K. (159-161, k. 687-688 v.), M. K. (k. 778-780), I. V. (1) (k. 92-93), Y. M. (k. 98-100); częściowo wyjaśnień oskarżonego P. B. (1) (k. 108-111, k. 315-317, k. 643-643v.);

Swoje ustalenia Sąd oparł także o dokumenty: informację leasingową (k. 1), informację leasingową (k. 10 – 11), ksero paszportu (k. 17), kopię polisy wraz z aneksem (k. 27 – 28), kopia polisy wraz z aneksem (k. 29 – 30), zaświadczenie T. o prowadzeniu działalności gospodarczej (k. 31), licencję wraz z decyzją (k. 32 – 33), zaświadczenia (k. 34 – 36), Licencja (k. 37), wypis z KRS (k. 38 – 43), protokół przeszukania pomieszczeń mieszkalnych i gospodarczych (k. 49 – 51), protokół przesuszania pojazdu (k. 53 – 55), notatkę urzędową (k. 59), polisę ubezpieczeniową wraz ze wszystkimi dokumentami (k. 60 – 67), kwit wagowy (k. 69), dowód dostawy (k. 70, 74, 76, 78), protokół przesłuchania świadka I. V. (1) (k. 92 – 93) protokół przesłuchania świadka Y. M. (k. 98 – 100), pismo z Kancelarii Radców prawnych M. i Wspólnicy Sp. J do oskarżonego (k. 113),dane o karalności (k. 118), informację z O. (k. 137 – 145), pismo od Starosty (...) (k. 146), ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej (k. 149 – 151), wypis z KRS (k. 152 – 156), umowę leasingu operacyjnego (k. 163 – 175), kserokopię zdjęć naczepy wraz z dokumentami (k. 179 – 199), kserokopię dokumentów z (...) (k. 201 – 215), protokół przeszukania mieszkania (k. 225 – 226), kserokopię notatki służbowej (k. 237, 239 – 240), raport (k. 245 – 249), umowę leasingu operacyjnego (k. 250 – 256), dane techniczce naczepy (k. 260 – 261), oświadczenie sprzedawcy (k. 262 – 268), kopię nakazu zapłaty z weksla (k. 269), sprawdzenie pojazdu (k. 294), protokół oględzin telefonu (k. 295 – 296), opinię z zakresu informatyki (k. 299 – 303), dane o karalności (k. 307), zapytanie o karalność (k. 427), opinię sądowo – psychiatryczną (k. 730 – 733), opinię sądowo – psychologiczną (k. 747 – 749), umowę najmu (k. 765 – 767).

Przesłuchany na etapie postępowania przygotowawczego P. B. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Odnośnie zarzutu I aktu oskarżenia wyjaśnił, iż ładunek miedzi został przejęty przez jego znajomego w zamian za niespłacone długi. Jednocześnie odmówił wskazania bliższych danych tej osoby. Wyjaśnił, iż chce uregulować swoje zobowiązania wobec pokrzywdzonego. Z kolei odnośnie zarzutu określonego w pkt. II aktu oskarżenia P. B. (1) wskazał, iż nie zgadza się z wysokością szkody, gdyż dokonał jednej wpłaty oraz zwrócił firmie leasingowej podwozie tej naczepy. Wskazał przy tym, że leczy się psychiatrycznie w Szpitalu (...) w T., jednak nie złożył do akt sprawy stosownej dokumentacji. (k. 108-111, k. 315-318)

W toku przesłuchania przed Sądem oskarżony P. B. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, odmówił składania wyjaśnień, potwierdzając uprzednio złożone wyjaśnienia. Odnośnie transportu miedzi dodał, że przedmiotowy towar został mu zabrany przez osobę, względem której miał zadłużenie, a której jak stwierdził personaliów nie poda, gdyż obawia się o bezpieczeństwo własne i swojej rodziny. Co do czynu z pkt. II aktu oskarżenia wskazał, że uregulował część należności za tę naczepę, potem miał jednak problemy finansowe i dlatego nie mógł na bieżąco płacić rat leasingowych. Dodał, że próbował załatwić sprawę polubownie w firmie leasingowej, ale ta nie była tym zainteresowana. (k. 643- 644)

Sąd zważył, co następuje:

Sąd uznał za wiarygodny cały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Ujawnione dowody wzajemnie się potwierdzają i uzupełniają, tworząc spójną i logiczną całość, nie pozostającą w sprzeczności ze wskazaniami doświadczenia życiowego. Sprawstwo i wina oskarżonego P. B. (1) nie budziły wątpliwości. Swoim zachowaniem P. B. (1) wypełnił wszystkie znamiona strony przedmiotowej i podmiotowej zarzucanych mu przez Prokuratora przestępstw określonych w art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k.

Przepis art. 284 § 2 k.k. stanowi, że karze podlega ten, kto przywłaszcza sobie powierzoną mu rzecz ruchomą. Norma ta odnosi się zatem do sytuacji nadużycia zaufania, jakim obdarzył sprawcę właściciel rzeczy, przekazując mu władztwo nad rzeczą ruchomą, powiązane z ustaleniem, określonego w umowie cywilnoprawnej sposobu postępowania z nią, dodatkowo połączone z zastrzeżeniem konieczności jej zwrotu właścicielowi w przyszłości. Ta ostatnia okoliczność nie wyklucza także możliwości uzyskania w przyszłości prawa własności przez osobę, której rzecz została powierzona, wszelako po spełnieniu ściśle określonych warunków.

Przypisanie przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. uzależnione jest pod względem przedmiotowym do ustalenia zaistnienia skutku w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) rzeczy ruchomej powierzonej sprawcy, a pod względem podmiotowym - od ustalenia, że zachowanie sprawcy było ukierunkowane na włączenie powierzonej mu rzeczy do jego majątku, lub postąpienie z nią jak z własną w inny sposób. O zamiarze w przypadku tego typu przestępstw nie przesądza sam fakt nieuprawnionego postępowania z rzeczą, a więc wykorzystywanie jej lub postępowanie z nią w sposób inny niż uzgodniony z właścicielem, ale niezbędne jest wykazanie, że sprawca postępując z rzeczą jak własną (animus rem sibi habendi), działał w celu włączenia rzeczy lub pochodzącej z jej sprzedaży środków do swojego majątku i definitywnego pozbawienia osoby uprawnionej jej własności (por. wyrok SA w Białymstoku z dnia 20 maja 2014 r. II AKa 90/14, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie, 2010-02-12, II AKa 443/09, Apel.-W-wa 2010/3/12, wyrok SN z 6 stycznia 1978 r., V KR 197/77, OSNPG 1978, nr 6, poz. 64; wyrok SA w Lublinie z 3 grudnia 1998 r., II Aka 176/98, Apelacja Lubelska 1999, nr 2, poz. 11).

Odnosząc się do czynu z pkt. I aktu oskarżenia wskazać należy, że nie budziło wątpliwości, iż oskarżony P. B. (1) prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą H. otrzymał, jako podwykonawca zlecenie z firmy (...) s.c. transportu ładunku w postaci miedzi o masie 13.3400 t z W. do (...) S.A. z siedzibą w L., stanowiącej własność firmy (...) Sp. z o.o. Bezsprzecznie oskarżony P. B. (1) przystąpił do realizacji otrzymanego zlecenia, dokonując w dniu 23 lipca 2014 r. załadunku miedzi w magazynie spółki (...) w W. oraz doładunku w O.. Powyższe wynika między innymi z zeznań świadków I. V. oraz Y. M. ówczesnych pracowników firmy (...), którzy zgodnie wskazali, że na polecenie swojego szefa P. B. (1) pojechali samochodem marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) do siedziby firmy (...) w W., gdzie nastąpił załadunek 11760 kg złomu miedzi. W tym czasie, jak zeznał świadek I. V. (1) (k. 92-93), oskarżony P. B. (1) polecił im po doładunku w O. dostarczenie towaru z powrotem do siedziby firmy (...). Zgodnie z otrzymanym poleceniem po załadowaniu w magazynie w O. przy ul. (...) dodatkowych 1580 kg miedzi kierowcy I. V. oraz Y. M. wrócili do siedziby firmy (...) do J.. Tam oskarżony P. B. (1) polecił im, by pojechali z innym ładunkiem do K.. I. V. (2) oraz Y. M. zostawili ładunek na placu i zgodnie z poleceniem oskarżonego P. B. (1) udali się pojazdem marki M. do wskazanej miejscowości. Nie było im przy tym wiadome, co następnie stało się z ładunkiem w postaci miedzi pochodzącym do firmy (...) Sp. z o.o. (k. 98-100)

Z powyższymi zeznaniami odnośnie odebrania towaru w postaci złomu miedzi z firmy (...) oraz co do niewykonania przez oskarżonego P. B. (1) zlecenia otrzymanego od Rad – Gaz korelują także zeznania świadka M. L. (k.645-646), który wskazał, że po trzech dniach od powierzenia zlecenia oskarżonemu P. B. (1) otrzymał telefon z firmy (...), iż ładunek nie dotarł do miejsca przeznaczenia. W związku z tym udał się do siedziby firmy (...) mieszczącej się w J.. Na placu zauważył samochód ciężarowy, którym miał być przewożony ładunek w postaci złomu miedzi należącego do firmy (...). W trakcie rozmowy z oskarżonym P. B. (1) ten oświadczył, że na samochodzie nie ma ładunku, gdyż został ukradziony przez znane mu osoby, których personaliów jednak nie wyjawi. W związku z tym świadek wskazał, że powiadomił Policję o zdarzeniu.

Tożsamy charakter mają zeznania świadka M. R. (k.683-684), będącego pracownikiem (...) Sp. z o.o., który wobec otrzymania informacji, że towar w postaci złomu miedzi odebrany z firmy nie dotarł do firmy (...) S.A. w L., a samochód firmy transportowej miał awarię udał się do siedziby firmy (...) do J. w celu ustalenia, co się dzieje z ładunkiem. Gdy dotarł na miejsce stwierdził, że samochód marki S. o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) na który został załadowany u niego w oddziale firmy (...) w O. złom miedzi znajduje się na placu. Po sprawdzeniu okazało się, że na naczepie nie ma towaru, zaś podwykonawca zlecenia oskarżony P. B. (1) oznajmił, że towar został mu ukradziony, przy czym odmówił wskazania osoby sprawcy.

Z powyższych zeznań wprost zatem wynika, że mimo, iż oskarżony P. B. (1) odebrał towar w postaci złomu miedzi w dniu 23 lipca 2014 r. z firmy (...) Sp. z o.o. to jednak postąpił z nim w sposób nieuprawniony, wbrew łączącej go umowie przewozu z firmą (...) s.c. Po pierwsze, nie dostarczył w/w ładunku do firmy (...) S.A. w L., po drugie odmówił wskazania co stało się ostatecznie z powierzonym mu przez firmę (...) Sp. z o.o. towarem. Jednocześnie oskarżony P. B. (1) nie kwestionował w żaden sposób faktu odebrania w dniu 23 lipca 2014 r. złomu miedzi o łącznej masie 13.3400 t z w/w firmy. W tej sytuacji, zdaniem Sądu, nie budziło jakichkolwiek wątpliwości, iż oskarżony P. B. (1) działał z zamiarem traktowania przedmiotowego towaru, jak rzeczy własnej, uzewnętrzniając przy tym wolę zerwania łączności właściciela z rzeczą, a także woli włączenia tej rzeczy do majątku swojego lub innej osoby. Zwrócić należy przy tym uwagę, że gdyby oskarżonemu nie towarzyszył taki zamiar z całą pewnością wyjawiłby, czy to M. L., prowadzącemu firmę (...) s.c. od której otrzymał zlecenie transportowe, czy też pracownikom (...) Sp. z o.o. lub też w końcu funkcjonariuszom Policji, co rzeczywiście stało się z ładunkiem. Tym bardziej w sytuacji, jak twierdził oskarżony P. B. (1), że towar został mu rzekomo skradziony. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż oskarżony P. B. (1) miał zamiar dysponowania powierzonym mu ładunkiem w postaci złomu miedzi jak właściciel z pominięciem podmiotu uprawnionego, czyli firmy (...) sp. z o.o. Gdyby tak nie było nie nakazał był pracującym dla niego kierowcom w osobach I. V. oraz Y. M. by wrócili do siedziby firmy (...) do J., lecz zgodnie z umową transportową polecił zawieść po załadunku złom miedzi do firmy (...) S.A. w L.. Tym bardziej, że wbrew twierdzeniom oskarżonego P. B. (1) podstawą tak podjętej przez niego decyzji nie była awaria samochodu, uniemożliwiająca dokonanie przewozu. Powyższe wynikało wprost z zeznań świadków w osobach I. V. oraz Y. M., którzy zgodnie zeznali, że samochód na który załadowany został w dniu w dniu 23 lipca 2014 ładunek w postaci złomu miedzi nie miał żadnej innej awarii poza usterkami, o których zarówno oni, jak i oskarżony P. B. (1) wiedzieli, przed przystąpieniem do realizacji zlecenia.

Dokonując rozporządzenia w wiadomy sobie sposób powierzonego mu w celu wykonania usługi transportowej towaru oskarżony P. B. (1) był bezsprzecznie świadom realizacji znamienia czasownikowego "przywłaszczenia", a tym samym wypełnił swoim zachowaniem znamion strony podmiotowej przestępstwa stypizowanego w art. 284 § 2 k.k. Tłumaczenie oskarżonego P. B. (1), iż towar został mu skradziony przez mężczyznę za niespłacony dług nie znajduje żadnego potwierdzenia w materiale dowodowym. Oskarżony o fakcie kradzieży, co prawda mówił zarówno Policji, jak i świadkowi M. L., jednak nie wyjawił personaliów tego mężczyzny, powołując się na swoje bezpieczeństwo. Sąd Okręgowy jest zdania, iż powyższe stanowisko oskarżonego jest niczym nieuzasadnioną linią obrony, zwłaszcza w kontekście wiarygodnych zeznań świadków i bezspornych faktów. W tym stanie rzeczy, jak już Sąd Okręgowy wcześniej zaznaczył, wina oskarżonego w zakresie zarzutu I nie budzi żadnej wątpliwości.

Przechodząc zaś do zarzutu II aktu oskarżenia w niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, iż oskarżony P. B. (1) zawarł z firmą (...) Sp. z o.o. z/s w R. umowę leasingu operacyjnego nr (...) w ramach której powierzona została mu naczepa ciężarowa – cysterna spożywcza marki W. (...) ALo nr nadwozia (...) o nr rej (...) to jednak nie uiścił jakiejkolwiek raty wynikającej w terminach określonych w harmonogramie spłat stanowiącym integralny załącznik do przedmiotowej umowy. Wobec powyższego, co również nie było kwestionowane, przedmiotowa umowa została rozwiązana z dniem 15 lipca 2014 r. Prawidłowość rozwiązania umowy leasingu w trybie natychmiastowym warunkuje możliwość domagania się przez leasingodawcę zwrotu przedmiotu leasingu (por. wyrok SA w Gdańsku z dnia 9 stycznia 2013 r. II AKa 446/12, wyrok SA w Katowicach z dnia 16 maja 2013 r. II AKa 124/13).

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wskazuje, iż (...) Sp. z o.o. w następstwie rozwiązania umowy leasingu o numerze (...), wielokrotnie podejmowała działania zmierzające do polubownego załatwienia sprawy, a następnie wobec braku kompromisu do odebrania przedmiotu leasingu.

Powyższe wynika między innymi z zeznań świadka R. K. (k. 687-688) ówczesnego pracownika firmy (...) S.A. z siedzibą w S., której leasingodawca (...) Sp. z o.o. udzielił pełnomocnictwa do odbioru przedmiotu leasingu. W swoich zeznaniach szczegółowo opisała działania podejmowane w celu windykacji środków pieniężnych, zaległych z niespłaconych rat leasingowych, a wobec niemożności uzyskania wymaganej kwoty zmierzające do zabezpieczenia przedmiotu leasingu w postaci cysterny spożywczej marki W. (...) o nr nadwozia (...). Z jej relacji wynika, że od razu po otrzymania pełnomocnictwa udała się do siedziby firmy (...), prowadzonej przez oskarżonego P. B. (1), gdzie doszło pomiędzy nimi do rozmowy w trakcie której oskarżony zadeklarował gotowość spłaty zadłużenia, w związku z czym nie była konieczne zabezpieczenie przedmiotu leasingu. W trakcie spotkania, mimo wszystko świadek zapytała oskarżonego P. B. (1), gdzie znajduje się przedmiot leasingu, ten jednak odmówił udzielenia odpowiedzi na pytanie, zasłaniając się tajemnicą przedsiębiorstwa. Z zeznań świadka R. K. wynika jednoznacznie, że mimo złożonych deklaracji oskarżony nie wywiązał się z obowiązku uregulowania należności względem (...) Sp. z o.o. W związku z tym w ramach swoich obowiązków służbowych świadek R. K. jeździła do firmy oskarżonego co najmniej kilkanaście razy, jednak zazwyczaj go nie zastawała. Nie można było się również z nim skontaktować, gdyż nie odbierał telefonów. Dopiero na przełomie lipca/sierpnia 2014 r. świadkowi udało się dodzwonić do oskarżonego i wówczas zadeklarował on zwrot cysterny. Mimo wyznaczonego terminu, jak wskazała, oskarżony P. B. (1) nie zwrócił przedmiotu leasingu. Pomimo, iż dalej deklarował zwrot cysterny, to jednak w dacie w której miał on nastąpić nie dochodziło do tego wobec postawy oskarżonego P. B. (1), który ciągle wskazywał różne nowe okoliczności uniemożliwiające mu zwrot, jak np.: że cysterna nie wróciła z trasy, że użyczył ją innej firmie. Świadek R. K. przytoczyła również sytuację, w której umówiła się z oskarżonym P. B. (1) na zwrot cysterny na parkingu depozytowym, gdzie czekała kilka godzin i mimo, że telefonicznie oskarżony zapewniał, że cysterna jedzie, ostatecznie nie dotarła jednak w umówione miejsce. Po tej sytuacji mimo, że oskarżony P. B. (1), co najmniej kilkakrotnie deklarował jeszcze zwrot cysterny nigdy do tego nie doszło. Z relacji świadka R. K. wynika, że ostatecznie ustaliła z oskarżonym P. B. (2), że zwrot przedmiotu leasingu nastąpi w dniu 22 września 2014 r. na parkingu depozytowym w miejscowości S.. Jednakże, jak wskazał świadek, tego dnia pracownik oskarżonego P. B. (1) dostarczył na skrzyni ładunkowej w umówione miejsce jedynie fragment ramy cysterny, będącej przedmiotem leasingu. Gdy świadek R. K. skontaktowała się wówczas telefonicznie z oskarżonym P. B. (1), ten oświadczył telefonicznie, że cysterna, po tym jak ją pożyczył, została zwrócona mu w takim stanie.

Z powyższymi zeznaniami korelują zeznania świadka D. W. (k.684v-685) ówczesnego pracownika leasingodawcy (...) Sp. z o.o., który wskazał, że w związku z brakiem płatności rat leasingowych trzech rat, wynikających z umowy leasingu operacyjnego nr (...) skontaktował się telefonicznie z oskarżonym P. B. (1), informując go, iż w przypadku braku zapłaty przedmiotowa umowa leasingu z dniem 15 lipca 2014 r. zostanie rozwiązana. Wobec braku płatności przez w/w, jak wskazał, ostatecznie doszło do jej wypowiedzenia. Z zeznań świadka wynika przy tym jednoznacznie, że stosownie do warunków umowy leasingowej wypowiedzenie umowy leasingowej obligowało oskarżonego P. B. (1) do zwrotu przedmiotu leasingu, jak również uregulowania należności wynikających z umowy leasingu. Świadek ten wskazał, że o ile w początkowej fazie kontaktu oskarżony P. B. (1) wyrażał chęć polubownego załatwienia sprawy, to później nie wykazywał już chęci współpracy ani z firmą windykacyjną, ani z leasingodawcą. Był z nim utrudniony kontakt, nie uregulował przy tym jakichkolwiek należności, jak również nie chciał dobrowolnie zwrócić przedmiotu leasingu. Po czym, jak wskazał świadek, oskarżony P. B. (1) za pośrednictwem swojego pracownika we wrześniu 2015 r. przyprowadził na wskazany parking jedynie samą ramę z tabliczką znamionową, odpowiadającą tej znajdującej się na cysternie. Zeznania świadka wskazują, że przedmiot ten nie został odebrany przez firmę leasingową między innymi z tego powodu, że nie odpowiadał przedmiotowi oddanemu oskarżonemu P. B. (1) do użytkowania w leasing. Po tym zdarzeniu, jak oświadczył świadek, nie mieli już żadnego kontaktu z oskarżonym, przy czym przedmiot leasingu nie został przez niego zwrócony do chwili obecnej.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy tym samym, że opisane zachowania oskarżonego P. B. (1) ewidentnie manifestowały jego zamiar, sprowadzający się do woli zerwania więzi łączącej (...) Sp. z o.o. z rzeczami stanowiącymi przedmiot leasingu w postaci cysterny spożywczej marki W. (...) o nr nadwozia (...) włączenia wskazanych przedmiotów do swojego majątku i w konsekwencji traktowania ich jak własnych, co jest kluczowe dla sprawcy czynu z art. 284 § 2 k.k. (por. wyrok SA w Warszawie z dnia 3 lutego 2014 r. II AKa 437/13, wyrok SN z dnia 2 września 2004 r. II K 344/03, wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2014 r., IV KK 96/14, LEX nr 1463640, wyrok SA w Warszawie z dnia 21 czerwca 2013r., II AKa 180/13, L.).

Podkreślenia wymaga, że oskarżony P. B. (1) w pełni zdawał sobie sprawę, mając na względzie treść łączącej go umowy leasingu operacyjnego nr (...), iż w przypadku nie spłacania rat leasingowych sprzęt będzie musiał zostać zwrócony przez niego finansującemu (...) Sp. z o.o., co wynika wprost z jego wyjaśnień, jak również z zeznań świadka R. K., która wskazała, że oskarżony wielokrotnie deklarował zwrot przedmiotu leasingu. Wbrew zapewnieniom o woli uregulowania zaległości zrywał kontakt z firmą windykacyjną (...) S.A. z siedzibą w S. i do chwili obecnej ani nie zwrócił przedmiotu leasingu, ani nawet nie poinformował pokrzywdzonej (...) Sp. z o.o., gdzie dokładnie znajduje się przedmiot leasingu, w dalszym ciągu postępując z nim w sposób nieuprawniony.

Po rozwiązaniu umów leasingu operacyjnego nr (...) przez finansującego (...) Sp. z o.o., co nastąpiło w dniu 15 lipca 2014 r., in concreto w sposób zgodny z postanowieniami umowy leasingowej, oskarżony P. B. (1) nie miał tytułu prawnego do dalszego posiadania przedmiotu leasingu i był oczywiście zobowiązany do zwrotu cysterny spożywczej marki W. (...) o nr nadwozia (...).

Należy mieć na uwadze, że firma (...) Sp. z o.o. poinformowała dodatkowo o powyższym obowiązku oskarżonego P. B. (1), wysyłając do niego pismo o rozwiązaniu umowy leasingu w związku z niedotrzymaniem przez niego warunków umowy oraz wzywające do natychmiastowego i bezwarunkowego zwrotu przedmiotu leasingu.

Będąca przedmiotem leasingu cysterna spożywcza marki W. (...) o nr nadwozia (...) nie stanowiłyby przedmiotu sprzeniewierzenia jedynie wtedy, gdyby treść stosownych umów stanowiących podstawę przekazania rzeczy lub okoliczności sprawy, wskazywałyby na przeniesienie własności tych rzeczy na oskarżonego. Takie okoliczności w przedmiotowej sprawie z pewnością jednak nie wystąpiły.

Oskarżony P. B. (1) nie oświadczył również w toku postępowania, czy przedmiot leasingu zamierza w ogóle zwrócić, a jedynie wskazał, że wpłacił część pieniędzy za w/w przedmiot leasingu oraz, że próbował załatwić z firmą leasingową sprawę polubownie. Odnosząc się do cysterny, którą otrzymał na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) wskazał, że nie oddał jej, gdyż miał obawy, że firma leasingowa mogłaby sprzedać cysternę innemu podmiotowi. Jako przyczynę zaistniałych problemów z płatnościami rat wynikających z w/w umowy leasingu wskazał zaistniałe po jego stronie problemy finansowe.

Bez znaczenia pozostaje podnoszona przez oskarżonego P. B. (1) okoliczność, iż nie zwrócenie przedmiotu leasingu przez oskarżonego było uzasadnione jego rzekomą wolą odnowienia umowy leasingu. Gdyby rzeczywiście tak było, że oskarżony P. B. (1) był tym zainteresowany prowadziłby negocjacje odnośnie zmiany warunków umowy leasingu operacyjnego nr (...)-ST-0, a nie jak to miało miejsce unikał kontaktu z przedstawicielami finansującego, odmawiał wydania cysterny spożywczej marki W. (...) o nr nadwozia (...) i nie wskazał nawet miejsca, gdzie przedmiotowa maszyna rzeczywiście się znajduje. W tym miejscu podkreślić należy, że odmówienie przez oskarżonego P. B. (1) oddania przedmiotu wydanego mu w ramach leasingu, jak i zapłacenia za niego wystarczająco dowodzi zamiaru przywłaszczenia ich dla siebie (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 30 września 1998 r. II AKa 190/98,wyrok SA w Szczecinie z dnia 12 czerwca 2014 r. II AKa 101/14).

Ponadto, należy mieć na uwadze, iż oskarżony P. B. (1) ani w toku trwania umowy leasingu operacyjnego nr (...), gdy utracił płynność finansową i zaprzestał płacenia rat leasingowych, ani bezpośrednio po ich rozwiązaniu przez finansującego nie złożył jakiegokolwiek pisma, świadczącego o zamiarze polubownego załatwienia sprawy, na co wskazują zeznania świadków R. K. oraz D. W.. W kontekście powyższego za niewiarygodne należało uznać twierdzenia oskarżonego P. B. (1) odnośnie tego, iż gdy próbował polubownie załatwić kwestie leasingu po rozwiązaniu umowy leasingu o numerze nr (...) (...) nie chciano już z nim rozmawiać.

Z kolei nieuzasadnione oczekiwanie oskarżonego P. B. (1), że uda mu się wywiązać z zobowiązania wynikającego z w/w umowy leasingu i spłacić zaległe raty leasingowe do końca 2016 r., mimo jej rozwiązania w całokształcie realiów przedmiotowej sprawy, nie może go ekskulpować i prowadzić do wniosku o braku po jego stronie zamiaru określonego w art. 284 § 2 k.k. Oskarżony nie zgłosił się do leasingodawcy w celu przedstawienia ustnie, bądź pisemnie prośby o przedłużenie terminu spłacenia rat, bądź wyjaśnienia przyczyn zwłoki w płatnościach tychże rat.

Także podnoszony przez oskarżonego P. B. (1) argument, sprowadzający się do twierdzenia, że nie zwrócił przedmiotu leasingu, ponieważ znajdował się w trudnej sytuacji finansowej pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Zważyć należy, że niezwłoczny obowiązek zwrotu przedmiotu leasingu, istniał po stronie oskarżonego po rozwiązaniu umowy z jego winy, również z powodu problemów finansowych. Łącząca go z (...) Sp. z o.o. umowa leasingu operacyjnego nr (...), czy też Ogólne Warunki Umowy Leasingu nie wyłączały obowiązku zwrotu przedmiotu leasingu na skutek zaistnienia tej okoliczności. Należy mieć na uwadze, co wynika z istoty umowy leasingu, że do czasu zapłaty przez leasingobiorcę wszystkich należnych rat prawo własności przedmiotu leasingu przysługuje finansującemu, czyli w tym przypadku firmie (...) Sp. z o.o. (por. wyrok SN z dnia 4 lutego 1994 r. (...) 84/93, wyrok SA w Białymstoku z dnia 21 stycznia 2015 r. II AKa 264/14).

W niniejszym postępowaniu oskarżony przedłożył umowę najmu z dnia 05 maja 2014 r., jaką zawarł z D. M., a która dotyczyła wypożyczenia naczepy ciężarowej marki W. (...) o nr nadwozia (...), a więc przedmiotu leasingu z firmą (...) Sp. z o.o. W ocenie Sądu fakt istnienia tej umowy nie mógł być zweryfikowany, albowiem jej uczestnik D. M. zmarł. Jednakże niezależnie od tej umowy, o ile rzeczywiście wiązała one wskazane strony, to stwierdzić należy, że na oskarżonym spoczywały wszelkie obowiązki wynikające z umowy leasingu operacyjnego nr (...), w tym przede wszystkim spłacania w terminie rat leasingowych. Zwrócić należy uwagę, iż w żadnym okresie obowiązywania przedmiotowej umowy, oskarżony nie powiadomił ani firmy (...) Sp. z o.o., ani R. K. z którą wielokrotnie był w kontakcie o rzekomej umowie najmu z dnia 05 maja 2014 r., jaką zawarł z D. M.. Z tych względów Sąd uznał, iż tego rodzaju umowa (niezależnie od faktu jej istnienia) była próbą określonej linii obrony ze strony oskarżonego P. B. (1), zwłaszcza co do zwrotu przedmiotu leasingu (rama naczepy, a nie właściwa cysterna).

Reasumując, wbrew twierdzeniom oskarżonego P. B. (1), w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego - nie budzi wątpliwości fakt, iż oskarżonemu towarzyszył zamiar bezpośredni popełnienia przestępstwa sprzeniewierzenia przedmiotu leasingu z art. 284 § 2 k.k. Przy czym z uwagi na fakt, że oskarżony P. B. (1) dopuścił się przedmiotowego przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości (wartość przywłaszczonego przedmiotu leasingu - cysterny spożywczej marki W. (...) o nr nadwozia (...) wynosiła 285.000 zł) – zastosowanie miała kumulatywna kwalifikacja z art. 294 § 1 k.k. Wskazany przepis zaostrza karalność wymienionych w nim przestępstw, jeżeli przedmiotem czynu jest mienie znacznej wartości (tj. wartości przekraczającej w czasie jego popełnienia 200.000 zł - art. 115 § 6 k.k.).

Oceniając zeznania świadków Sąd pominął lub uznał za mało istotne zeznania niżej wymienionych osób uznając, że ich wiedza nie miała znaczenia dla dokonywania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie.

Za bezprzedmiotowe należało uznać zeznania świadka E. K., pracownika (...) Sp. z o.o., która wskazała, że zajmuje się w firmie sprawami finansowymi. Z jej relacji, jeśli chodzi o zlecony oskarżonemu transport złomu wskazała, że wszelkie kwestie z rozliczeniem go, z kontaktami z przewoźnikiem załatwiał P. Ł.. Osobiście nie miała z nim żadnego kontaktu, podobnie jak z oskarżonym P. B. (1). Wskazała, że o tym, że zaginął samochód z ładunkiem dowiedziała się od kolegi, lecz nadto nie posiadała żadnej innej wiedzy w tym zakresie. (k. 646)

Podobny walor miały zeznania świadka M. B. (1), funkcjonariusza Policji, który uczestniczył w interwencji, związanej z przekazaniem w gm. T. przedmiotu leasingu przez pracownika oskarżonego P. B. (1). Wskazał on jedynie, że po przyjeździe na miejsce była tam przedstawicielka firmy leasingowej, ciągnik siodłowy z naczepą plandeka, na której była część ramy bez nadbudowy, bez kół. Na ramie był widoczny numer VIN, który był zgodny z numerem widniejącym w dokumentach przedstawicielki firmy leasingowej. Nie znane mu przy tym były szczegóły dalsze załatwienia sprawy między stronami. (k.646-646v.)

Za nieistotne należało uznać zeznania świadka M. M. (2), który jako funkcjonariusz Policji, podobnie, jak M. B. (1), uczestniczył w interwencji, która dotyczyła zwrotu przedmiotu leasingu. Gdy przybył na miejsce do miejscowości S., będąca tam przedstawicielka firmy leasingowej pokazała im ramę naczepy, która była ułożona na innej naczepie. W związku z tym, że przedstawicielka firmy leasingowej nie posiadała całości dokumentacji leasingowej nie był w stanie stwierdzić jaki jest stan faktyczny posiadania. Z tych względów polecił jej złożenie stosownego zawiadomienia w jednostce Policji. Na miejscu nie było oskarżonego P. B. (1), nie był mu on przy tym znany z jakiejkolwiek innej interwencji. (k. 684)

Analogicznie należało ocenić zeznania świadka D. S. (k. 686 v. – 687), który pracuje w firmie (...). Odnosząc się do kwestii zwrotu naczepy wskazał, że na polecenie oskarżonego P. B. (1) zapiął naczepę na której znajdowała się rama innej i pojechał we wskazane miejsce. Tam podeszła do niego przedstawicielka firmy leasingowej, która oznajmiła, że to co przywiózł nie jest tym co powinno być. Następnie próbowały skontaktować się z oskarżonym P. B. (1) po czym wezwały Policję. Przedstawicielka firmy leasingowej powiedziała mu, żeby zabrał przywieziony element z powrotem w związku z czym odwiózł ładunek na bazę. Świadkowi nie było wiadome, by oskarżony miał w leasingu cysternę. Nie posiadał też żadnej wiedzy, co do transportu złomu miedzi, gdyż nie jeździ po kraju, lecz tylko na trasach międzynarodowych, wobec czego nie ma styczności z kierowcami przewożącymi w firmie ładunki na terenie Polski. (k. 686v.–687)

Bez znaczenia dla istoty sprawy były zeznania świadka M. K., będącej partnerką oskarżonego P. B. (1). W swoich zeznaniach odniosła się głównie do wzajemnych relacji z oskarżonym, oświadczając, przy tym, iż zajmowała się również częściowo księgowością w prowadzonej przez niego firmie (...). Wskazała, że nie wie nic o wyleasingowanych przez oskarżonego naczepach, ani też o zadłużeniu oskarżonego . (k. 778-780)

Tożsamy charakter miały zeznania świadka Z. C., pełniącego funkcję Prezesa (...) Sp. z o.o. Z jego relacji wynika jedynie, że zgłosił się do niego pełnomocnik oskarżonego P. B. (1) w sprawie ugody w związku z tym, że jak oświadczył, ktoś ukradł przewożony stanowiący własność w/w firmy. Po otrzymaniu tej informacji świadek polecił swoim pracownikom, aby udali się do firmy oskarżonego, by sprawdzić co stało się z ładunkiem. Nadto, świadek wskazał, że pomiędzy firmą (...) Sp. z o.o., a firma (...) s.c. została zawarta ugoda, co do zwrotu równowartości ładunku, gdyż to jej zlecił bezpośrednio wykonania zlecenia. (k. 644-645)

Nie odnosiły się w żaden sposób do istoty sprawy zeznania świadka M. B. (2), która wskazała, że miała miejsce taka sytuacja, że przyjeżdżała do nich Policja i pytała o jakiś złom. Z jej relacji wynika jedynie, że gdy zapytała oskarżonego P. B. (1) o szczegóły z tym związane, ten nic jej nie powiedział, był przerażony i ograniczył się do stwierdzenia, że ma problemy z pewnym człowiekiem. Nie znane były jej okoliczności w jakich oskarżony utracił ładunek. (k. 683)

W niniejszej sprawie pokrzywdzony (...) Sp. z o.o. złożyła wniosek o naprawienie szkody w całości przez oskarżonego P. B. (1). Możliwość taką stanowi art. 46 § 1 k.k., zgodnie z którym w razie skazania na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej sąd orzeka obowiązek naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody w całości albo w części lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. Pokrzywdzony w sytuacji, o której mowa w w/w przepisie nie może więc nigdy pozostać bez rekompensaty za doznaną szkodę. Użycie określenia "orzeka" wskazuje wyraźnie, iż sąd jest zobligowany orzec obowiązek naprawienia szkody, gdy złożono stosowny wniosek, a sąd skazuje oskarżonego za przestępstwo wskazane w art. 46 § 1 k.k.

Odnosząc się natomiast do kwestii wysokości szkody stwierdzić należy, że w związku z zarzucanym oskarżonemu P. B. (1) czynem w pkt I aktu oskarżenia, który dotyczył przywłaszczenia w dniu 23 lipca 2014 r. złomu miedzi zakontraktowanego przez (...) w ilości 13.340 t. łączna wartość szkody poniesionej przez (...) Sp. z o.o. wynosiła 329.966,71 zł. W związku z faktem, iż za naprawienie szkody w w/w wysokości pozostają także solidarnie odpowiedzialni (...) s.c. to jest M. L. oraz G. L. oraz wobec braku zapłaty przez P. B. (1), czy też (...) s.c. należnych spółce kwot, a także w związku z występowaniem wzajemnych wymagalnych wierzytelności (...) Sp. z o.o. oraz (...) s.c. z tytułu realizacji usług transportowych przez (...) s.c. na rzecz (...) Sp. z o.o. pokrzywdzona spółka dokonała, na podstawie przepisów art. 498 k.c kompensatami nr K. (...)/198, K. (...)/210, K. (...)/222, K. (...)/225, (...) potrącenia swojej wierzytelności z tytułu naprawienia szkody w wysokości 329.966,71 zł z wierzytelnościami (...) s.c. w łącznej kwocie 29.827,75 zł.

Z tych względów wysokość szkody poniesionej przez (...) Sp. z o.o. uległa obniżeniu do kwoty 300.138,96 zł. Biorąc zaś pod uwagę, że na dzień złożenia wniosku (...) s.c. spłaciła dobrowolnie na rzecz (...) Sp. z o.o. dodatkowo kwotę 6.227,51 zł wysokość szkody poniesionej przez (...) Sp. z o.o. uległa zmniejszeniu ostatecznie do kwoty 293.911,45 zł, która podlegać będzie rekompensacie przez oskarżonego P. B. (1).

Przy wymiarze kary Sąd kierował się kryteriami wymienionymi w art. 53 § 1 i 2 k.k., a zatem swoim uznaniem, granicami przewidzianymi przez ustawę. Sąd dokonując oceny wszystkich okoliczności przemawiających na korzyść i niekorzyść oskarżonego, a także mając na uwadze ustawowe dyrektywy wymiaru kary ostatecznie za przypisany czyny z pkt I i II aktu oskarżenia wymierzył oskarżonemu kary po 1 (jeden) rok pozbawienia wolności.

Mając na względzie reguły określone w art. 85 k.k. i 86 k.k., które to wyznaczają podstawę i granice kary łącznej, sąd uznał, że w odniesieniu do oskarżonego P. B. (1) istnieją podstawy do orzeczenia kary łącznej. Wymierzając oskarżonemu P. B. (1) karę łączną pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę w każdym z przypadków związek czasowy, zbieżność rodzajową przypisanych przestępstw, zbieżność motywacji i wykorzystanych przez niego okoliczności, co skłoniło Sąd do orzeczenia kar łącznych na zasadzie absorpcji. Na korzyść oskarżonego P. B. (1) Sąd uwzględnił uprzednią niekaralność tego oskarżonego. Sąd wziął pod uwagę na niekorzyść oskarżonego, iż dopuścił się on tego przestępstwa w stosunku do mienia znacznej wartości. Społeczna szkodliwość przypisanego oskarżonemu czynu jest znaczna. Działanie oskarżonego było wymierzone w podstawowe dobro jakim jest prawo własność. Oskarżony zdawał sobie sprawę z tego, że zaprzestanie płatności rat leasingowych będzie wiązało się z koniecznością zwrotu przedmiotów leasingu, a pomimo tego przedmiotów tych nie zwrócił, oświadczając pracownikowi (...) S.A. że nie odda przedmiotu leasingu.

Oskarżony P. B. (1) nie miał przeszkód w rozpoznaniu znaczenia swojego czynu, był w pełni zdolny do rozeznania charakteru i istoty popełnianego przez siebie przestępstwa (vide: opinia sądowo psychiatryczna - k. 730-733). Jego zamiar był przemyślany, a motywem działania oskarżonego była niewątpliwie chęć uzyskania zysku, jakiegoś zarobku w związku z bezprawnym użytkowaniem przedmiotu leasingu w postaci cysterny spożywczej marki W. (...) o nr nadwozia (...).

W ocenie Sądu oskarżony P. B. (1) już wówczas wyczerpał znamiona przestępstwa przywłaszczenia mienia, gdyż potraktował przedmiot leasingu jak swoją własność i uniemożliwił tym samym dysponowanie tym przedmiotem przez prawowitego właściciela, jakim był zgodnie z warunkami umowy leasingu leasingodawca (...) Sp. z o.o. Zdaniem Sądu, tak wymierzona kara spowoduje, że oskarżony w przyszłości nie popełni przestępstwa oraz będzie przestrzegał porządku prawnego. Kara ta spełni również swe cele w zakresie prewencji ogólnej, będzie dowodem na to, że popełnianie przestępstw nie popłaca.

Nie mniej jednak Sąd uznał, że istnieją podstawy do warunkowego zawieszenia orzeczonej kary pozbawienia wolności. Proces przystosowania oskarżonego do reguł obowiązujących w społeczeństwie powinien przebiegać w warunkach wolnościowych. W ocenie Sądu 3 – letni okres zawieszenia, pozwoli na zweryfikowanie pozytywnej prognozy postawionej w stosunku do oskarżonego. Wystarczające, zdaniem Sądu, dla osiągnięcia wychowawczych i zapobiegawczych skutków kary będzie zagrożenie orzeczenia wykonania warunkowo zawieszonej kary pozbawienia wolności, w przypadku popełnienia przez oskarżonego P. B. (1) kolejnego przestępstwa, a w szczególności podobnego, jak również w przypadku nie wykonania orzeczonego wobec niego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody.

Sąd na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 § 1 k.p.k. zasądził od oskarżonego P. B. (1) na rzecz Skarbu Państwa opłatę w kwocie 180,00 zł , zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 4 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983.49.223 ze zm.) tytułem częściowego pokrycia kosztów procesu uznając, że uiszczenie takiej kwoty nie będzie dla oskarżonego zbyt uciążliwe ze względu na jego sytuację materialną i rodzinną, mając też na uwadze wolę ustawodawcy w tym zakresie wyrażoną w art. 627 k.p.k., zgodnie z którą zasadą jest obciążanie osoby skazanej kosztami postępowania karnego, które de facto swym przestępczym zachowaniem następczo wygenerowała.

W pozostałym zakresie Sąd zwolnił w/w oskarżonego - od ponoszenia kosztów postępowania działając w tej mierze w oparciu o art. 624 § 1 k.p.k. uznając, że uiszczenie ich byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy orzekł jak w wyroku.