Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Kraków dnia 2 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie, I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Wojciech Żukowski

Protokolant: starszy protokolant Marzena Stępkowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 października 2016 r. w Krakowie

sprawy z powództwa M. D.

przeciwko Szpitalowi (...) w K.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej Szpitala (...) w K. na rzecz powódki M. D. kwotę 25.000 (dwadzieścia pięć tysięcy) złotych,

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala,

III.  koszty postępowania wzajemnie pomiędzy stronami znosi.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 kwietnia 2015 r. (k. 2 – 49) powódka M. D. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej Szpitala (...) w K.:

- kwoty 300.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienia wskutek błędu diagnostycznego i błędów w leczeniu, które spowodowały śmierć płodu, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu,

- kwoty 300.000 zł. tytułem zadośćuczynienia za naruszenie prawa pacjenta w postaci braku poinformowania o możliwościach diagnostycznych i sposobach leczenia

oraz o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Na uzasadnienie żądań podała, że była hospitalizowana u strony pozwanej w okresie 1 – 5 grudnia 2013 r. U powódki w dniach 30 listopada 2013 r. i 1 grudnia 2013 r. potwierdzono badaniem USG ciążę. Podczas wykonywanego w dniu 2 grudnia 2013 r. badania USG stwierdzono ”puste jajo płodowe”. Następnie, bez udzielenia powódce wyjaśnień, podano powódce do narządów rodnych dwie tabletki leku A., po których powódka silnie krwawiła. W badaniu USG w dniu 3 grudnia 2013 r. stwierdzono u powódki utrzymaną ciążę i zastosowano leki podtrzymujące. Następnie powódka przebywała u strony pozwanej w okresie 24 – 27 grudnia 2013 r. z zagrożeniem poronienia i została wypisana z utrzymaną ciążą żywą. W dniu 8 stycznia 2014 r. stwierdzono u powódki płód żywy z całkowitym bezwodziem i uznano, że należy ciążę usunąć, jednak w Szpitalu (...) usunięcia nie przeprowadzono, uznając, że nie ma do niego podstaw. Ciąża żywa utrzymała się jeszcze do 16 lutego 2014 r. a 22 lutego 2014 r. stwierdzono brak ruchów i obumarcie wewnątrzmaciczne płodu, a następnego dnia podano powódce tabletkę poronną i powódka urodziła martwe dziecko.

W ocenie powódki u strony pozwanej dopuszczono się w stosunku do powódki błędu diagnostycznego i w konsekwencji bezzasadnego podania leku A.. Konsekwencją było rozregulowanie organizmu powódki i płodu oraz obumarcie ciąży. Lekarze M. K. i A. C. przyznali się do zarzucanego przewinienia zawodowego i złożyli wniosek o dobrowolne poddanie karze.

Powódka domaga się zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia, krzywdy moralne i cierpienia fizyczne i psychiczne. Powódka wraz z mężem planowali drugie dziecko. Wskazała na brak możliwości nawiązania kontaktów fizycznych z mężem w obawie o ponowne zajście w ciążę i kolejne narażenie się w procesie diagnozy i leczenia na śmierć dziecka. Powódka jest w złym stanie psychicznym i obwiniała się o śmierć dziecka. Powódka rozpoczęła starania o adopcję. W wyniku śmierci dziecka doszło do naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnych. Powódka podniosła, że nie została poinformowana o diagnozie, metodach diagnostycznych, sposobie leczenia i odebrania zgody na zaproponowany sposób leczenia.

W odpowiedzi na pozew z dnia 30 lipca 2015 r. (k. 59 – 94), strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania. Ewentualnie z daleko posuniętej ostrożności procesowej, strona pozwana wniosła o oddalenie żądania zasądzenia zadośćuczynienia powyżej kwoty 20.000 zł. Jednocześnie wniosła o przypozwanie (...) S.A. w W..

W treści uzasadnienia podniosła, że brak jest adekwatnego związku przyczynowo – skutkowego pomiędzy postępowaniem personelu medycznego udzielającego świadczeń zdrowotnych w pozwanym szpitalu a śmiercią dziecka powódki w jej łonie. Dalej argumentowała, że mimo niewłaściwego rozpoznania ciąży obumarłej i zastosowania środka poronnego w przypadku powódki nie doszło do spowodowania skurczów macicy i odklejenia (poronienia) jaja płodowego. Podkreśliła, że brak reakcji na prostaglandyny obserwowany jest często u pacjentek z rozpoznanym obumarciem ciąży czy terminacją ciąż genetycznie uszkodzonych, a zatem niezasadnym jest twierdzenie powódki, że preparat prostaglandynowy – A. zaordynowany jej w dniu 2 grudnia 2013 r. spowodował śmierć płodu, która nastąpiła w dniu 23 lutego 2014 r. W przypadku powódki obawy patologicznego rozwoju ciąży były bardzo widoczne. Dalej nadmieniła, że powódka została poinformowana o wynikach jej badań oraz o działaniach, które zamierzali podjąć lekarze. Nadto strona pozwana podniosła zarzut wygórowania dochodzonych przez powódkę roszczeń.

W piśmie z dnia 27 listopada 2015 r. (k. 107 – 109), powódka podtrzymała żądania zgłoszone w pozwie. Powódka zakwestionowała zarzuty strony pozwanej co do braku adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy postępowaniem personelu medycznego a śmiercią dziecka. Wskazała, że po podaniu przez lekarzy środka poronnego doznała silnych krwawień z dróg rodnych w postaci wydobywających się na zewnątrz kawałków skrzepów krwi. Zdaniem powódki podanie silnego leku poronnego spowodowało rozregulowanie organizmu powódki, w konsekwencji płodu, w tym jego organów wydalniczych, doprowadzając do bezwodzia i obumarcia płodu. Powódka zakwestionowała twierdzenia, że została poinformowana o diagnozie i podjętym sposobie leczenia w postaci podania leku poronnego.

(...) S.A. w W. (dowód doręczenia, k. 113) nie zgłosił interwencji ubocznej.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka została przyjęta do pozwanego szpitala w dniu 1 grudnia 2013 r. z rozpoznaniem ciąży, poronienie zagrażające.

W dniu 2 grudnia 2013 r. wobec nasilającego się krwawienia, po powtórzeniu badania USG stwierdzono ciążę obumarłą. Badanie USG wykonała lek. A. C., która następnie wezwała lek. M. K.. Lek. M. K. nie zlecał ponownego badania USG, lecz przystąpił do zaaplikowania powódce 2 tabletek leku A. dopochwowo. Choć A. nie jest lekiem przewidzianym do stosowania w położnictwie i ginekologii to zwyczajowo jest wykorzystywany w niektórych ośrodkach w Polsce do indukcji poronienia martwej ciąży w przypadku wczesnej ciąży obumarłej z uwagi na zawartość prostaglandyny. Przy wykazaniu pustego jaja płodowego w badaniu USG przy trwającym nadal krwawieniu, podjęta decyzja terapeutyczna byłaby adekwatna do sytuacji. Powódka została jedynie poinformowana o stwierdzeniu pustego jaja płodowego. Powódce nie udzielono szczegółowych wyjaśnień co do diagnozy oraz nie była informowana o dostępnych metodach leczenia i ich skutkach, ani nie zwracano się o udzielenie przez nią zgody na wykonanie leczenia.

Ponowne badania USG z dnia 3 grudnia 2013 r. i 5 grudnia 2013 r. wykazały istnienie ciąży żywej 7 tygodniowej. Podjęte następnie leczenie było zgodne ze sztuką lekarską.

W dniu 12 grudnia 2013 r. i 16 grudnia 2013 r. powódka była konsultowana przez dwóch lekarzy, leczenie kontynuowano jak przy wypisie ze szpitala. Badanie w dniu 20 grudnia 2013 r. wskazało brak krwawienia przy nadal zgłaszanych bólach dołem brzucha.

Powódka została ponownie przyjęta do pozwanego szpitala w dniu 24 grudnia 2013 r. z powodu trwającego od kilku godzin krwawienia. Lekarz w badaniu USG opisał ruchy płodu, czynność serca, krwiaka. W badaniu z dnia 27 grudnia 2013 r. podano ocenę USG – płód 9 tygodniowy oraz krwiak w dolnym biegunie. Powódka w dniu 27 grudnia 2013 r. zażądała wypisu.

Następna kontrola odbyła się w dniu 30 grudnia 2013 r., termokopie z konsultacji wskazują, że ilość płynu owodniowego była prawidłowa.

W trakcie konsultacji w dniu 8 stycznia 2014 r. stwierdzono całkowite bezwodzie.

Powódka została przyjęta na Oddział Położnictwa i P. Szpitala (...) w K. w dniu 6 lutego 2014 r. z powodu bezwodzia w ciąży 15 tygodniowej. Powódka po leczeniu została wypisana w dniu 13 lutego 2014 r. z ciążą żywą. Następnie powódka przebywała w okresie od 16 lutego 2014 r. do 25 lutego 2014 r. na Oddziale Położnictwa i Ginekologii Szpitala (...) w K.. Do dnia 21 lutego 2014 r. czuła ruchy płodu, a w dniu 22 lutego 2014 r. wobec braku odczuwania ruchów płodu wykonano badanie USG, stwierdzając obumarcie płodu. W związku z tym rozpoznaniem indukowano poronienie przez aplikację dopochwowo leku zawierającego analog prostaglandyny – mizoprostolu (cytotec). W dniu 23 lutego 2014 r. nastąpiło poronienie martwego płodu.

Przedwczesne zakończenie ciąży wynikało z pierwotnej przyczyny niedającej się ustalić. Należy wiązać pierwsze symptomy zagrożenia wczesnej ciąży pod postacią krwawienia z dróg rodnych z obserwowanym krwiakiem wewnątrzmacicznym, z dalszym trwaniem krwawienia. Krwiak jaja płodowego z utrzymującym się krwawieniem stanowił wyraz patologii jaja płodowego.

Leczenie zastosowane u powódki w pozwanym szpitalu odpowiadało wymogom wiedzy lekarskiej, natomiast zastosowanie procedur nie spowodowało wcześniejszego zakończenia ciąży powódki. Przyczyną wcześniejszego zakończenia ciąży powódki były wady jaja płodowego, manifestujące się od drugiego tygodnia ciąży. Zastosowana wadliwa procedura jednorazowego podania niewłaściwego leku nie spowodowała następowego poronienia w mechanizmie nasilonych skurczów macicy w czasie związanym z działaniem tego leku. A. nie miał zasadniczego wpływu na dalszą ciążę wobec natychmiastowego podjęcia leczenia podtrzymującego ciążę. Nie można wykazać, iż jednorazowe dopochwowe podanie leku A. przyczyniło się do ujawnionego miesiąc później objawu jakim było bezwodzie oraz zatrzymanie rozwoju płodu.

Dowód: - odpis dokumentacji medycznej, k. 14 – 39, 43 – 48, 68 – 94, 130 – 230,

- odpis ulotki farmaceutycznej, k. 122 – 129,

- odpis charakterystyki produktu l. (...),

- zeznania świadka A. G., k. 117,

- zeznania świadka A. C., k. 117 – 118,

- częściowe zeznania świadka M. K., k. 118,

- zeznania powódki, k. 119,

- opinia biegłego sądowego, k. 238 – 245,

- ustne wyjaśnienia biegłego, k. 281 – 282.

Powódka M. D. złożyła do Okręgowego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Okręgowej Izby Lekarskiej w K. wniosek o wszczęcie postępowania w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej wobec lekarza M. K. i lekarza A. C.. M. K. i A. C. przedstawiono zarzut, iż w dniu 2 grudnia 2013 r. pełniąc obowiązki lekarza Oddziału (...) Położniczego Szpitala im. (...) w K. względem pacjentki M. D. przeprowadzając czynności diagnostyczne, lecznicze i zapobiegawcze nie dochowali należytej staranności poprzez dokonanie niewłaściwej, błędnej oceny badania USG tj. o przewinienie zawodowe określone w art. 8 Kodeksu Etyki Lekarskiej. W toku postępowania M. K. w dniu 7 października 2014 r. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przewinienia zawodowego i wniósł o wymierzenia kary nagany, na co Rzecznik wyraził zgodę. A. C. w dniu 18 listopada 2014 r. przyznała się do popełnienia zarzucanego jej przewinienia zawodowego i wniosła o wymierzenia kary upomnienia, na co Rzecznik wyraził zgodę.

Dowód: - akta postępowania (...),

- odpisy akt postępowania k. 40 – 42.

Powódka wskutek przeżytych zdarzeń była dwukrotnie u psychiatry i psychologa. Miała przepisane leki na uspokojenie. Odczuwała niechęć przed współżyciem z mężem przez pewien okres czasu. Zrezygnowała z planów posiadania kolejnego dziecka.

Dowód: - zeznania powódki, k. 119.

Przy ustalaniu stanu faktycznego oparł się sąd na dowodach z dokumentów publicznych, które nie były kwestionowane przez strony i stanowiły dowód na okoliczności urzędowo w tych dokumentach stwierdzone. Oparł się Sąd nadto na dowodach z dokumentów prywatnych, które nie były kwestionowane i stanowiły dowód na okoliczność treści oświadczeń woli w nich stwierdzonych. Sąd nie dał wiary jedynie karcie informacyjnej pobytu powódki w pozwanym szpitalu w części w jakiej podano, że powódce podano jedną tabletkę A., albowiem było to sprzeczne z innymi dowodami, tj. zeznaniami świadka M. K., który wykonywał zabieg oraz zeznaniami powódki.

Nadto Sąd oparł się na zeznaniach świadków. Zeznania świadka A. G., A. C. oraz powódki M. D. były jasne, logiczne i spójne.

Zeznania świadka M. K. w zakresie dotyczącym informacji udzielonych powódce są niewiarygodne. Zeznania w tej części mają bardzo ogólnikowy charakter. Świadek nie potrafi przytoczyć dokładnej treści informacji i pouczeń udzielonych powódce. Poza tym zeznania świadka M. K. są tu sprzeczne z zeznaniami świadka A. C., gdyż jak zeznała świadek M. K. w jej obecności nic powódce nie tłumaczył i ona sama też nie udzielała powódce żadnych wyjaśnień. Faktu poinformowania i pouczenia powódki przez lekarzy nie potwierdziły także zeznania powódki.

Ustalając kwestie czy leczenie powódki zastosowane w pozwanym szpitalu odpowiadało wymogom wiedzy lekarskiej, oparł się Sąd na dowodzie z opinii biegłego J. M.. Sąd dał wiarę opinii. Biegły wykonał opinię zgodnie z odezwą. Sporządzona opinia, po dodatkowym wyjaśnieniu na rozprawie, jest zrozumiała i może stanowić podstawę do czynienia ustaleń faktycznych w sprawie. Nadto żadna ze stron postępowania nie zgłosiła wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego.

Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o przesłuchanie świadka A. G. na okoliczność rodzaju udzielonych świadczeń medycznych powódce w dacie 24 grudnia 2013 r., albowiem okoliczności te wynikają z dokumentacji medycznej pobytu powódki w szpitalu, zaś żadna ze stron nie kwestionowała ich treści.

Nie uwzględniono wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego lekarza psychiatry, albowiem okoliczności, które miały być ustalone tym dowodem należało ocenić jako zbędne dla rozstrzygnięcia.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z art. 445 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tj. Dz. U. z 2016 r. poz. 196 ze zm., dalej cytowana jako „u.p.p.”) pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, lub jego ustawowy przedstawiciel mają prawo do uzyskania od lekarza przystępnej informacji o stanie zdrowia pacjenta, rozpoznaniu, proponowanych oraz możliwych metodach diagnostycznych i leczniczych, dających się przewidzieć następstwach ich zastosowania albo zaniechania, wynikach leczenia oraz rokowaniu. Zgodnie z art. 16 u.p.p. pacjent ma prawo do wyrażenia zgody na udzielenie określonych świadczeń zdrowotnych lub odmowy takiej zgody, po uzyskaniu informacji w zakresie określonym w art. 9 u.p.p. Pacjent, w tym małoletni, który ukończył 16 lat, ma prawo do wyrażenia zgody na przeprowadzenie badania lub udzielenie innych świadczeń zdrowotnych przez lekarza (art. 17 ust. 1 u.p.p.). W przypadku zabiegu operacyjnego albo zastosowania metody leczenia lub diagnostyki stwarzających podwyższone ryzyko dla pacjenta, zgodę, o której mowa w art. 17 ust. 1 u.p.p., wyraża się w formie pisemnej (art. 18 ust. 1 u.p.p.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 u.p.p. w razie zawinionego naruszenia praw pacjenta sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 Kodeksu cywilnego.

Jak wynika z ustalonego stanu faktycznego podczas leczenia powódki u strony pozwanej doszło w dniu 2 grudnia 2013 r. do obiektywnie nieprawidłowego postępowania leczniczego, polegającego na tym, iż w sytuacji gdy powódka była w żywej ciąży podano wskutek wadliwej diagnozy stwierdzającej puste jajo płodowe, lekarstwo A., które miało spowodować poronienie. Zarazem w niniejszej sprawie nie ujawniły się żadne okoliczności, które wykluczałyby możliwość postawienia osobom, które dopuściły się tych nieprawidłowości zarzutu, iż zachowały się niewłaściwie. Nieprawidłowa diagnoza i podanie powódce leku A. stanowiły zatem zdarzenia, z którymi może wiązać się odpowiedzialność odszkodowawcza strony pozwanej na podstawie art. 430 k.c. (w wypadku gdyby lekarze leczący powódkę w dniu 2 grudnia 2013 r. byli zatrudnieni w ramach stosunku pracy) albo na podstawie art. 429 k.c. (w wypadku gdyby pozwana powierzyła tym lekarzom wykonywanie czynności leczniczych w ramach innego stosunku prawnego). Wszelako postępowanie dowodowe nie wykazało aby wskazane zachowanie strony pozwanej pozostawało w normalnym związku przyczynowym z ostateczną utratą ciąży przez powódkę. Z opinii biegłego wynika, że nieprawidłowa diagnoza i w konsekwencji nieadekwatne do rzeczywistego stanu powódki podanie leku A. nie spowodowały poronienia u powódki. W tym stanie rzeczy roszczenia powódki co do zapłaty zadośćuczynienia za cierpienia fizyczne spowodowane rozstrojem zdrowia i zapłatę zadośćuczynienia za cierpienia spowodowane naruszeniem więzi rodzinnych wskutek śmierci dziecka, nie mogły podlegać uwzględnieniu. Przesłanką odpowiedzialności odszkodowawczej, zarówno w zakresie zadośćuczynienia za rozstrój zdrowia jak i w zakresie zadośćuczynienia za śmierć osoby najbliższej (a brak jest podstaw by nie traktować dziecka nienarodzonego jako osoby najbliższej jego matce z konsekwencjami wynikającymi z art. 446 § 4 k.c.) jest bowiem istnienie normalnego związku przyczynowego pomiędzy zachowaniem, z którym ustawa wiąże odpowiedzialność odszkodowawczą, a skutkiem w postaci rozstroju zdrowia lub śmierci osoby najbliższej. Natomiast – co już wyżej wskazano – w realiach niniejszej sprawy normalny związek przyczynowy pomiędzy nieprawidłowościami leczenia powódki, które miały miejsce w dniu 2 grudnia 2013 r. a przedwczesnym zakończeniem ciąży powódki, nie zachodzi normalny związek przyczynowy w rozumieniu art. 361 § 1 k.c.

W ocenie Sądu zasadne jest natomiast co do zasady przyznanie powódce zadośćuczynienia za zawinione naruszenie praw powódki jako pacjenta. W okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwie naruszono prawa powódki do poinformowania o metodach diagnostycznych i sposobie leczenia powódki (art. 9 ust. 2 u.p.p.). Z ustalonego stanu faktycznego wynika, że powódka nie została poinformowana o stanie zdiagnozowanym w dniu 2 grudnia 2013 r. i o zamiarze podania leku mającego spowodować zakończenie ciąży. W realiach niniejszej sprawy naruszenie powyższych praw powódki jako pacjentki należy ocenić jako bardzo istotne i skutkujące głęboką ingerencją w dobra osobiste powódki. Podkreślić w szczególności należy, że przystępując do podania leku A. bez udzielenia informacji powódce i bez odebrania od niej zgody przewidzianej w art. 16 i art. 17 ust. 1 u.p.p. zaingerowano w sposób bardzo drastyczny w autonomię powódki i pozbawiono możliwości decydowania o własnej osobie i uniemożliwione podjęcie działań zmierzających do ochrony jeszcze nienarodzonego dziecka. W realiach niniejszej sprawy jako uzasadnioną należy ocenić hipotezę, że gdyby w sposób jasny i jednoznaczny poinformowano powódce, że stwierdzono u niej martwą ciążę oraz poinformowano o zamiarze podjęcia działań zmierzających do przedwczesnego zakończenia ciąży, to ze znacznym prawdopodobieństwem powódka zażądałaby ponownego badania, które być może doprowadziłoby do wykrycia, że pierwotna diagnostyka była błędna a tym samym do uniknięcia podania leku nieadekwatnego do rzeczywistego stanu powódki. Nie udzielając powyższych informacji i nie odbierając zgody potraktowano powódkę w sposób przedmiotowy, co jest niedopuszczalne w świetle współczesnych standardów udzielania świadczeń zdrowotnych oraz na gruncie obowiązującego prawa. Nie ujawniły się również w sprawie żadne okoliczności, które usprawiedliwiałyby takie zachowanie, tak że zaniechania powyższe należy ocenić jako zawinione. Również skutki jakie brak udzielenia informacji i uzyskania zgody powódki wywołał po stronie powódki należy ocenić jako znaczne. Powódkę najpierw poddano leczeniu zmierzającemu do zakończenia ciąży, a następnie poinformowano, że ciąża jest jednak żywa, a sama świadomość, że w stosunku do nienarodzonego dziecka zastosowano zagrażającą jego życiu procedurę medyczną musiała być dla powódki wysoce dotkliwa. Stan w jakim powódka się znajdowała oraz okoliczność istnienia silnej więzi między matką a dzieckiem jeszcze przed jego urodzeniem, przemawia tu – mimo, że nieprawidłowa procedura medyczna zastosowana w dniu 2 grudnia 2013 r. nie skutkowała przedwczesnym zakończeniem ciąży - za przyznaniem powódce na podstawie art. 448 k.c. zadośćuczynienia z tytułu naruszenia wyżej wskazanych praw pacjenta w kwocie 25.000 zł. Kwotę tę należy ocenić jako adekwatną do rozmiaru naruszenia dóbr osobistych powódki spowodowanego naruszeniem jej praw pacjenta przewidzianych w art. 9 ust. 2 i 17 ust.1 u.p.p. oraz do skutków, jakie naruszenie to wywołało po stronie powódki. Kwota ta podlegała zasądzeniu w pkt I sentencji na podstawie wyżej powołanych przepisów, zaś w dalej idącym zakresie powództwo podlegało oddaleniu jako bezzasadne o czym orzeczono w pkt II sentencji.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w pkt I i II sentencji na zasadzie wyżej powołanych przepisów.

O kosztach procesu orzeczono w pkt III sentencji na zasadzie art. 100 zd. 1 k.p.c. poprzez ich wzajemnie zniesienie. Wprawdzie powódka w niewielkiej części utrzymała się w swych żądaniach jednakże wysokość zadośćuczynienia jest kwestią ocenną. W związku z powyższym obciążanie powódki poprzez rozłożenie kosztów stosownie do liczbowych wyników postępowania ocenić należałoby jako niesłuszne.