Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 03 listopada 2016 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: st. sek. sąd. I. G.

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2016 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa M. D. i E. D.

przeciwko Gminie M. G.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Gminy M. G. na rzecz powodów M. D. i E. D. kwotę 25 000 zł. (dwadzieścia pięć tysięcy złotych) wraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 13 000 zł ( trzynaście tysięcy złotych) od dnia 16 maja 2015 roku do dnia zapłaty, natomiast od kwoty 12 000 zł od dnia 23 maja 2015 toku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego Gminy M. G. na rzecz powodów M. D. i E. D. kwotę 3571 zł. 56 gr. (trzy tysiące pięćset siedemdziesiąt jeden złotych 56/100) tytułem zwrotu kosztów procesu oraz kwotę 600 zł. ( sześćset złotych) tytułem opłaty od rozszerzonego powództwa;

III.  Nakazuje ściągnąć od pozwanego na Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 708 zł. 19 gr. ( siedemset osiem złotych 19/100) tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

IV.  Nakazuje ściągnąć od powodów na Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni kwotę 134 zł. 90 gr. ( sto trzydzieści cztery złote 90/100) tytułem nieuiszczonych kosztów procesu.

Sygn. akt I C 855/15

UZASADNIENIE

Powodowie M. D. i E. D. wystąpili przeciwko Gminie M. G., domagając się zasądzenia kwoty 15.500 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 16 maja 2015r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania za niedostarczenie przez pozwaną lokalu socjalnego za okres od kwietnia 2014r. do 31 maja 2015r.

W uzasadnieniu powodowie wskazali, iż są właścicielami nieruchomości mieszkalnej położonej w G. przy ul. (...). Natomiast wyrokiem częściowym z dnia 24 czerwca 2013r. Sąd Rejonowy w Gdyni (I C 160/13) nakazał eksmisję K. K. z tego lokalu wraz z ustaleniem prawa do lokalu socjalnego, co zostało podtrzymane przez Sąd Okręgowy w Gdańsku w dniu 22 kwietnia 2014r. Ponadto dodali, iż uzyskali zabezpieczenie powództwa o zapłatę kwoty 1000 zł tytułem wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ich nieruchomości przez byłą lokatorkę. Wskazali także, iż zwrócili się do pozwanej o złożenie lokatorce oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego jak również o zapłatę, jednak bezskutecznie. Powodowie wyjaśnili, iż miesięcznie mogliby uzyskać z tytułu najmu spornego lokalu kwotę 1000 zł do grudnia 2014r, i 1500 zł począwszy od stycznia 2015r.

(pozew k. 2-9 akt)

W odpowiedzi na pozew pozwana Gmina M. G. wniosła o oddalenie powództwa zarzucając, iż wysokość odszkodowania nie została udowodniona. Ogłoszenia internetowe nie mogą bowiem uzasadniać żądania w dochodzonej wysokości. Ponadto zakwestionowała także fakt, aby powodowie doznali szkody, skoro zamierzają lokal ten przeznaczyć dla córki, nie zaś na wynajem. Natomiast w odniesieniu do kosztów eksploatacyjnych wskazała, iż powodowie nie udowodnili że była lokatorka nie uiszcza żadnych opłat, ani też nie przedłożyli żadnych dokumentów w tym przedmiocie co do wysokości.

(odpowiedź na pozew k.46 – 47)

Pismem z dnia 30 czerwca 2016r. powodowie rozszerzyli żądanie pozwu do kwoty 25.000 zł wskazując, iż ograniczają dotychczasowe żądanie do kwoty 13.000 zł oraz domagają się dodatkowo kwoty 12.000 zł za okres od czerwca 2015r. do 31 maja 2016r. wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 23.05.2016r. do dnia zapłaty.

(pismo k. 100 – 102)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie są właścicielami lokalu mieszkalnego położonego w G. przy ul. (...).

(okoliczności bezsporne)

Prawomocnym wyrokiem częściowym z dnia 24 czerwca 2013r., wydanym przez Sąd Rejonowy w Gdyni w sprawie o sygn. akt I C 160/13, nakazano K. K., aby opróżniła, opuścił i wydała powodom pomieszczenia znajdujące się na parterze w/w nieruchomości w postaci pokoju o pow. 22,5 m2, kuchni i łazienki, przyznając jej jednocześnie prawo do lokalu socjalnego i nakazując wstrzymanie wobec niej wykonania wyroku do czasu złożenia przez Gminę M. G. oferty najmu lokalu socjalnego.

Przedmiotowy wyrok uprawomocnił się w dniu 22 kwietnia 2014r. na skutek oddalenia apelacji

(okoliczności bezsporne: wyrok częściowy k. 14, wyrok SO k. 24)

Była lokatorka nie płaci na rzecz powodów wynagrodzenia za korzystanie z lokalu.

(okoliczności bezsporne)

Wolnorynkowy czynsz, jaki mogliby uzyskać powodowie z tytułu najmu przedmiotowego lokalu w spornym okresie tj. od 22 kwietnia 2014r. wynosi 1000 zł miesięcznie.

(dowód: opinia biegłego sądowego K. S. k. 70 – 85)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny był niesporny pomiędzy stronami w zakresie wydania prawomocnego wyroku eksmisyjnego z ustaleniem prawa do lokalu socjalnego, jak również co do okoliczności, iż pozwana gmina do chwili obecnej nie zaoferowała byłej lokatorce oferty umowy najmu lokalu socjalnego. Ponadto Sąd ustalił tenże stan faktyczny na podstawie dokumentów przedłożonych przez powodów, które nie budzą wątpliwości Sądu co do swej prawdziwości oraz wiarygodności, a nadto nie były kwestionowane przez żadną ze stron, zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary. Sąd dał wiarę również zeznaniom powodów odnośnie stanu zajmowanego lokalu, opłat uciszanych przez byłą lokatorkę oraz zamiarów co do jego wynajęcia. Zdaniem sądu zeznania te były rzeczowe i logiczne, jak również korelowały ze sobą i pozostałym materiałem dowodnym zgromadzonym w sprawie.

Natomiast na okoliczność ustalenia wysokości szkody Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego do spraw czynszów i szacowania nieruchomości, by ustalić wysokość możliwego do uzyskania czynszu rynkowego za ten lokal w spornym okresie. Opinia biegłego sądowego K. S., zdaniem Sądu, w pełni zasługuje na wiarę, dlatego, iż została sporządzona przez osobę posiadającą odpowiednią wiedzę fachową z zakresu szacowania nieruchomości i czynszów. Biegła poprawnie i wnikliwie zanalizowała stan faktyczny, prawidłowo zgromadziła materiały potrzebne do wydania opinii i sporządziła ją, uwzględniając wszystkie aspekty sprawy. W ocenie Sądu złożona opinia jest jasna, logiczna i wewnętrznie niesprzeczna, stąd nie ma podstaw do kwestionowania wniosków w niej zawartych. Ponadto żadna ze stron jej nie kwestionowała. Z tych też względów w ocenie sądu brak jest podstaw do podważenia sporządzonej opinii.

W niniejszej sprawie powodowie ostatecznie domagali się zasądzenia od pozwanej tytułem wynagrodzenia za niedostarczenie lokalu socjalnego osobie uprawnionej kwoty łącznie 25.000 zł za okres od dnia 22 kwietnia 2014r. do 31 maja 2016r. tj. w wysokości po 1000 zł miesięcznie.

Sąd zważył, iż powództwo zostało oparte na treści art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego z dnia 21 lipca 2001 r. (Dz. U. z 2005 nr 31 poz. 266 z poźn. zm.) w zw. z art. 417 k.c., który stanowi, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa. Zgodnie z powyższym do przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy G. konieczne jest zaistnienie łącznie trzech przesłanek: szkody po stronie powodów niezgodnego z prawem działania lub zaniechania pozwanej przy wykonywaniu władzy publicznej oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zachowaniem pozwanej. Wszystkie wymienione okoliczności zostały, w ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie wykazane przez powodów, gdyż zgodnie z treścią art. 6 k.c. i wyrażoną w nim zasadą rozkładu ciężaru dowodu to na nich spoczywał obowiązek udowodnienia poniesionej szkody.

Pozwana nie kwestionowała w sprawie samej zasady swej odpowiedzialności. Dlatego wystarczy jedynie wskazać, że dostarczanie lokali socjalnych jest ustawowym obowiązkiem gminy wynikającym z przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Jest to więc obowiązek bezwzględny nałożony na nią przez ustawodawcę. Skoro w okresie objętym sporem pozwana tego obowiązku nie wykonała, jej zaniechanie należy uznać za bezprawne w rozumieniu art. 417 k.c. Ponadto zaznaczyć należy, iż odpowiedzialność pozwanej za powstałą z tego tytułu szkodę jest odpowiedzialnością In solidum z odpowiedzialnością byłego lokatora. Tym samym powodowie mogą domagać się zapłaty zarówno od obu podmiotów, jak również jedynie od jednego z nich według własnego uznania i wyboru.

Przesądziwszy powyższe zważyć należało, iż istotą sporu było ustalenie wysokości należnego odszkodowania. Pojęcie szkody w rozumieniu art. 417 k.c. obejmuje przy tym bądź pewien uszczerbek w majątku ( damnum emergens) lub brak możliwości uzyskania korzyści ( lucrum cessans), która jest wynikiem działania niezgodnego z prawem. Należy nadmienić, iż winna ona zostać w określony sposób uwidoczniona, tak by w sposób precyzyjny i jednoznaczny można było określić jej rozmiar. Wskazać również należy, iż roszczenie odszkodowawcze właściciela lokalu przeciwko gminie przewidziane w art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) w związku z art. 417 k.c. obejmuje wynagrodzenie szkody w pełnej wysokości (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2008 r., III CZP 46/08). W przypadku dochodzenia naprawienia szkody o charakterze nieosiągniętego zysku (lucrum cessans) koniecznym jest wykazanie przez powodów, że w przypadku gdyby stanowiący ich własność lokal nie był zajmowany przez osobę prawomocnie eksmitowaną, powodowie uzyskaliby z tytułu jego najmu dochód w wysokości kwoty dochodzonej w niniejszym postępowaniu. Zarówno w orzecznictwie, jak i w literaturze kwestię ustalenia szkody w postaci utraconych korzyści kształtuje się na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanych korzyści, z takim założeniem, że korzyść w okresie poprzednim zostałaby osiągnięta, jednakże w każdym przypadku utrata korzyści musi być przez żądającego odszkodowanie udowodniona. Nie chodzi tu o przeprowadzenie dowodu w sensie wykazania tego co do pewności, ale z tak dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie można w świetle doświadczenia życiowego przyjąć, że utrata korzyści rzeczywiście miała miejsce (zob. wyrok SN z dnia 21.06.2001 roku, IV CKN 382/00, LEX 52543). Ustalenie tego rodzaju szkody polega na stwierdzeniu różnicy między stanem majątkowym osoby poszkodowanej, rzeczywiście istniejącym po zdarzeniu wyrządzającym szkodę, i stanem majątku hipotetycznym, który by się wytworzył, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło. Przy czym ten stan hipotetyczny powinien być wystarczająco prawdopodobny.

W ocenie Sądu, powodowie w sposób jednoznaczny wykazali fakt i wysokość poniesionej przez siebie szkody, określając ją w postaci możliwego do uzyskania wolnorynkowego czynszu najmu przedmiotowego lokalu i wnioskując o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego do spraw czynszów na tę okoliczność. Niewątpliwym jest bowiem, iż w wyniku zaniechania pozwanej, powodowie nie mogli dysponować w sposób swobodny przedmiotowym lokalem, w tym wynająć go innej osobie. Co więcej jak wynika z zeznań powódki mieli oni okazję by to uczynić, albowiem kilka osób pytało się ich czy nie mają lub nie wiedzą gdzie w okolicy jest jakieś mieszkanie do wynajęcia. W konsekwencji gdyby tylko lokal ten był pusty powodowie, jak wskazali, wynajęliby go. Nie ulega zatem wątpliwości sądu, iż na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego byłej lokatorce powodowie ponieśli szkodę w spornym okresie w postaci braku uzyskania czynszu najmu. W tym miejscu wskazać należy, iż pozwana co prawda zarzuciła, że powodowie nie są zdecydowani co do wynajmu lokalu, gdyż chcą przeznaczyć go dla córki. Sąd zważył jednak, iż jak wynika z zeznań powodów mieli i mają oni w dalszym ciągu zamiar go wynająć. Natomiast kwestia ewentualnego zamieszkania tam córki i to po jej ślubie nie była uzgodniona. Ponadto córka oświadczyła im, że nie chce tam zamieszkać i po wyjściu za mąż zamieszkała u męża. Z tych też względów w ocenie sądu brak jest podstaw do uznania, iż powodowie nie ponieśli szkody na skutek braku możliwości korzystania ze spornego lokalu. Niezależnie od tego wskazać należy, iż ani z zeznań powodów ani twierdzeń zawartych w pozwie nie wynika, aby ewentualnie udostępnienie spornego lokalu córce i zięciowi miałoby nastąpić całkowicie nieodpłatnie. Fakt bowiem więzi rodzinnych nie przesądza o nieodpłatnym charakterze korzystania z lokalu. Sąd zważył także, iż okres za który powodowie domagają się wynagrodzenia obejmuje także okres wcześniejszy, gdy córka nie była jeszcze mężatką, a zatem kiedy z całą pewnością w lokalu tym nie miała zamieszkiwać i mógłby on być przeznaczany na wynajem. Przesądziwszy powyższe w ocenie sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy daje podstawy do ustalenia, że w okresie od kwietnia 2014r. do 31 maja 2016r. powodowie ponieśli szkodę w postaci utraty czynszu najmu w wysokości łącznej 25.000 zł. Zwrócić bowiem należy uwagę, a co wynika z niekwestionowanej opinii biegłej sądowej K. S., iż wolnorynkowy czynsz najmu możliwy do uzyskania za sporny lokal wynosi 1000 zł miesięcznie. Ponadto sąd zważył, iż choć biegła ustalała możliwy do uzyskania czynsz najmu jedynie za okres od kwietnia 2014r. do maja 2015r., to w ocenie sądu biorąc pod uwagę sytuację na rynku nieruchomości, która jest w miarę stabilna, czynsz ten również w okresie późniejszym tj. od czerwca 2015r. do maja 2016r. byłby zasadny co najmniej w wysokości należnej za rok ubiegły. Mając na względzie powyższe, w tym ustalenia biegłej, sąd wyliczył, iż należne powodom odszkodowanie za sporny okres wynosi 25.267 zł. Wskazać bowiem należy, iż powodowie domagali się wynagrodzenia za okres od 22 kwietnia 2014r. do 31 maja 2016r., a zatem za okres 25 miesięcy i 8 dni. Z uwagi jednak, iż żądali z tego tytułu jedynie kwoty 25.000 sąd związany był żądaniem pozwu zgodnie z art. 321 k.p.c.

Mając na uwadze powyższe sąd w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy sąd w punkcie I wyroku na podstawie art. 417 § 1 k.c. w zw. z art. 18 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) zasądził od pozwanej na rzecz powodów kwotę 25.000 zł. Ponadto sąd na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 455 k.c. przyznał również powodom odsetki ustawowe od zasądzonej w punkcie I wyroku należności, przy czym z uwagi, iż powodowie wzywali pozwaną do zapłaty dwukrotnie sąd przyznał te odsetki od należności za kwiecień 2014r.– maj 2015r. tj. 13.000 od dnia 16 maja 2015r., zaś za okres czerwiec 2015r. – maj 2016r. tj. od kwoty 12.000 zł od dnia 23 maja 2016r. albowiem pozwana w zakreślonych w wezwaniach terminach nie spełniła świadczenia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 6 pkt. 5 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.02.163.1349) i rozdzieli te koszty pomiędzy stronami stosownie do stopnia wygrania niniejszego procesu. Wskazać bowiem należy, iż powodowie ograniczyli swoje żądanie o kwotę 2500 zł, a zatem w tym zakresie uznać ich należy za stronę przegrywającą niniejsze postepowanie. Sąd zważył, iż powodowie wygrali proces w 84 % i ponieśli w sprawie koszty zastępstwa procesowego wraz z opłatami skarbowymi za pełnomocnictwo (2434 zł), opłatę od pozwu – 775 zł oraz zaliczkę na poczet opinii biegłego – 1500 zł należy im się zwrot kwoty 3955,56 zł. Pozwana zaś wygrała proces w 16 % i poniosła jedynie koszty zastępstwa procesowego. Po wzajemnym skompensowaniu należności zasadne było zatem przyznanie powodom od pozwanej kwotę 3.571,36 zł tytułem zwrotu kosztów procesu oraz kwotę 600 zł tytułem zwrotu opłaty od rozszerzonego powództwa, o czym sąd orzekł w punkcie II wyroku. Nadto sąd w punkcie III i IV wyroku na podstawie art. 5 ust. 1 pkt. 3, art. 83 ust. 2 i art.113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z dnia 28.07.2005r (Dz. U. nr 167 poz. 1398 z poźn. zm) nakazał ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Gdyni od pozwanej kwotę 708,19 zł, zaś od powodów kwotę 134,90 zł tymczasowo poniesione przez Skarb Państwa na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego