Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie Wydział VII Karny

w składzie:

Przewodniczący – SSR Monika Cieszkowska

Protokolant - st. sekretarz sądowy Magdalena Berdych

przy udziale oskarżyciela -----

po rozpoznaniu dnia 8 czerwca 2016 r., 30 sierpnia 2016r., 7 października 2016r., 23 listopada 2016r.

sprawy z oskarżenia KP S.-Ś. w S.

przeciwko R. F. (1)

s. L., W. z domu M.

urodzonemu w dniu (...) w S.

obwinionemu o to, że:

w dniu 04 sierpnia 2015 roku około godziny 10:10 w S. na drodze publicznej kierując samochodem marki M. nr rej. (...) jadąc lewym pasem ruchu ul. (...) od ul. (...) wjechał na wewnętrzny pas ruchu na Rondzie (...) a następnie wykonał manewr skrętu w prawo w ul. (...) i zderzył się z kierującym samochodem marki R. nr rej. (...) jadącym z tego samego kierunku ruchu prawym pasem ruchu z zamiarem jazdy w kierunku ul. (...), czym spowodował zagrożenie w ruchu drogowym,

to jest o czyn z art. 86 § 1 kw

I.  uznaje obwinionego R. F. (1) za winnego tego, że w dniu 04 sierpnia 2015 roku około godziny 10:10 w S. na drodze publicznej kierując samochodem marki M. nr rej. (...) 102 jadąc lewym pasem ruchu ul. (...) od ul. (...) nie zachował szczególnej ostrożności , nie zbliżył się do prawej krawędzi jezdni zamierzając skręcić w prawo oraz nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu pojazdowi jadącemu po prawym pasie, po wjeździe na rondo przyspieszył i wjechał na wewnętrzny pas ruchu na Rondzie (...) wykonując manewr skrętu w prawo w ul. (...) zajeżdżając drogę jadącemu prawym pasem, na skutek czego zderzył się z kierującym samochodem marki R. nr rej. (...) jadącym z tego samego kierunku ruchu prawym pasem ruchu z zamiarem jazdy w kierunku ul. (...), czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, to jest popełnienia czynu z art. 86§1 kw i za wykroczenie to na podstawie art. 86 § 1 kw wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 ( pięciuset ) złotych;

II.  na podstawie art. 627 kpk w związku z art. 119 kpw, art. 118 § 1 kpw oraz art.3 ust.1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych, § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w kwocie 150 ( sto pięćdziesiąt ) złotych, na którą składają się:

⚫

zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 (stu) złotych,

⚫

opłata w kwocie 50 ( pięćdziesięciu ) złotych.

Sygn. akt VII W 114/16

UZASADNIENIE

Rondo (...) jest skrzyżowaniem o ruchu okrężnym, częściowo o charakterze turbinowym. Wlot na rondo z ul. (...) z kierunku od ul. (...) oznaczono znakami drogowymi C-12 – skrzyżowanie o ruchu okrężnym i A-7 – ustąp pierwszeństwa. Na jezdni ronda wyznaczono dwa pasy ruchu, oddzielone znakami poziomym P -1 – linia pojedyncza przerywana i P-2 – linia pojedyncza ciągła. W miejscu wylotu do ulicy (...) znakami poziomym P-1 wyznaczono kierunkowe pasy ruchu wyprowadzające pojazdy z ronda, przy czym pas wewnętrzny ma szerokość 3,7 metra, zaś pas zewnętrzny 4,6 metra. Przed wjazdem na rondo od ulicy (...) z kierunku (...) lewy pas ruchu oznaczono znakiem P-8b – strzałka kierunkowa do skrętu w lewo, zaś prawy pas ruchu oznaczono znakiem umożliwiającym jazdę na wprost i skręt w prawo. Znaki te powtórzono na rondzie przed wyjazdem w stronę Alei (...), w dalszy bieg ulicy (...).

Dowody:

- dokumentacja fotograficzna k. 19-22

- opinia biegłego L. C. – k. 88-98 z akt VII W 2369/15 w zw. z k. 134,

- opinia biegłego W. S. k. 51-55 i opinia uzupełniająca k. 100-101

W dniu 4 sierpnia 2015 r. około godziny 10.10 w S. na ulicy (...) od strony ul.(...) prowadził pojazd marki R. o nr rej. (...), w pojeździe był sam. Kierujący poruszał się prawym pasem ruchu. W tym samym czasie lewym pasem ruchu ulicy (...) jechał R. F. (1), który kierował samochodem marki M. o nr rej. (...) 102. Obaj kierujący zatrzymali się przed wjazdem na rondo ustępując pierwszeństwa przejazdu pojazdom poruszającym się po rondzie, po czym rozpoczęli wjazd na rondo. Wówczas R. F. gwałtownie przyspieszył i zajechał drogę W.N., wjeżdżając na lewy pas ronda przed jego pojazd, z zamiarem zjazdu w ul. (...). W.N. nie miał możliwości zareagowania na manewr R. F. i z uwagi na fakt, iż kierował się w stronę (...) , mimo jego hamowania doszło do kolizji pojazdów, kiedy W.N. dojechał do linii przerywanej rozdzielającej pasy ruchu.

Dowody:

- notatka urzędowa – k. 5 w zw. z k. 135,

- częściowo wyjaśnienia obwinionego R. F. – k. 85-88

- zeznania i częściowo wyjaśnienia W. N. – k.34-35, k. 58-59, k. 88-89

- częściowo opinia biegłego W. S. k. 47-56, k.100-101

Na miejsce przybył funkcjonariusz Policji Ł. W. (1), który dokonał oględzin pojazdów i miejsca zdarzenia, po przyjeździe dodatkowej załogi z aparatem fotograficznym wykonano dokumentację fotograficzną, nadto sporządzono protokoły oględzin pojazdów i orientacyjny szkic sytuacyjny. Na miejscu byli obecni funkcjonariusze B. S., K. S., T. K., P. A..

W wyniku kolizji w pojeździe marki M. doszło do uszkodzenia drzwi prawych tylnych i tylnego prawego błotnika, obręczy prawego koła tylnego, narożnika zderzaka tylnego po prawej stronie. W pojeździe marki R. doszło do uszkodzenia zderzaka przedniego po stronie lewej pod reflektorem, reflektora lewego, błotnika przedniego lewego.

W wyniku kolizji nikt nie odniósł obrażeń.

Dowody:

- protokół oględzin– k.9,10 w zw. z k. 135

- dokumentacja fotograficzna – k. 8, k. 15 w zw. z k. 135, k. 113 w związku z k. 134

- notatka urzędowa k. 5 w zw. z k. 135

- orientacyjny szkic miejsca zdarzenia k. 6 w zw. z k. 135

- zeznania Ł. W. (1) k. 67-68 , k.99-100, T. K. k. 118-119

- informacja K. w S. – k. 112 w zw. z k. 135

- częściowo zeznania B.S. k. 117-118

W sprawie prowadzonej pod sygn. akt VII W 1766/14, a następnie VII W 2369/15 R. F. (1) stanął pod zarzutem , iż w dniu 08 marca 2014 r. około godz. 13:50 w S. na drodze publicznej skrzyżowanie o ruchu okrężnym Rondo (...) kierując samochodem osobowym (...) C. o nr rej. (...) jadąc prawym pasem ruchu od strony ul. (...) i wykonując manewr zmiany pasa ruchu na rondzie na wysokości zjazdu w ul. (...) w kierunku ul. (...) nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu samochodem osobowym N. (...) o nr rej. (...) jadącemu lewym pasem ruchu od strony ul. (...) w kierunku ul. (...), w wyniku czego doszło do zderzenia obu pojazdów, to jest popełnienia czynu z art. 86§1 kw . Wyrokiem z dnia 10 kwietnia 2015r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie uznał R. F. za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu, z tym, że ustalił , iż obwiniony nie zachował szczególnej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i za wykroczenie to na podstawie art. 86§1 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 złotych. Wyrok ten został uchylony wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z dnia 27 sierpnia 2015r. i sprawę przekazano Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2016r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie przyjął , iż obwiniony nie zachował należytej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym i na podstawie art. 5§1 pkt 4 kpsw umorzył postępowanie w sprawie. Sąd Okręgowy w Szczecinie po wniesieniu apelacji przez obwinionego zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, iż wyeliminował z części dyspozytywnej wyroku sformułowanie o przyjęciu , iż obwiniony nie zachował należytej ostrożności i spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżony wyrok w mocy .

W powyższej sprawie był przesłuchany m.in. K. P. (1), funkcjonariusz Policji , który prowadził interwencję wraz z J. K. i w toku zeznań opisał jej przebieg, przedstawiając także swoją ocenę zasad poruszania się po przedmiotowym rondzie.

Dowody:

- wyrok k. 103 z akt VII W 2369/15 z uzasadnieniem k. 110-113 w związku z k. 134

- opinia biegłego L. C. z akt VII W 2369/15 k. 88-98 w związku z k. 134 z opinią uzupełniającą k. 201-204 w związku z k. 135

- wyrok SO z uzasadnieniem z akt VII W 2369/15 k. 138-141 w związku z k. 135

- wyrok k. 221 z akt VII W 2369/15 z uzasadnieniem k. 223 231 w związku z k. 135

- wyrok SO z uzasadnieniem z akt VII W 2369/15 k. 256-259 w związku z k. 135

- zeznania K. P. k. 163-164, 195-197 w związku z k. 134

R. F. (1) ma 42 lata, jest rozwiedziony , ma dwoje dzieci. Z wykształcenia jest technologiem żywienia. Obwiniony prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie ogólnobudowlanym, z której deklaruje miesięczny dochód w kwocie 500-1000 euro. R. F. (1) był karany za wykroczenia popełnione w ruchu drogowym, w informacji z K. figuruje jako osoba niekarana. Nie był leczony psychiatrycznie.

Dowody:

- wyjaśnienia obwinionego – k. 85,

- informacja o kierowcy – k .64 , 109 w zw. z k. 135,

- karta karna k. 107 w zw. z k. 135

R. F. (1) nie przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, zarówno w toku postępowania wyjaśniającego jak i przed Sądem. Obwiniony na rozprawie wskazał, iż jechał na rondzie, został uderzony przez pojazd, który znajdował się za nim i wjechał na jego pas ruchu, zmieniając swój pas ruchu. Opisał przebieg postępowania wyjaśniającego, zarzucał biegłemu W. S. (2) uzależnienie ekonomiczne od Sądu i wykonanie opinii zgodnie z zaleceniami Sądu, który miał zadać konkretne pytania biegłemu . Wskazywał także, że pięciu funkcjonariuszy obecnych na miejscu zdarzenia nie wiedziało, jak się poruszać po rondzie. W ocenie obwinionego powodem kolizji nie było to, że się nie poruszał przy prawej krawędzi jezdni, a to, że drugi kierujący wjechał na jego pas ruchu. Obwiniony wyjaśniał, że upewnił się, że nie spowoduje kolizji z pojazdami nadjeżdżającymi z lewej strony , jednocześnie twierdząc, że nie wie, czy kiedy wjeżdżał na rondo z kierunku od wiaduktu poruszał się po rondzie inny pojazd. Wskazał, że wjeżdżając na rondo nie miał wiedzy co do dalszego kierunku jazdy kierowcy z prawego pasa, a tego pasa nie zajął wcześniej, bo było na nim mnóstwo pojazdów, zaś przepisy i oznakowanie na rondzie pozwalały mu skręcić z lewego pasa ronda. W ocenie obwinionego przepisy , że miał zjeżdżać z prawego pasa zostały anulowane przez oznakowanie znajdujące się na rondzie. Obwiniony powoływał się na treść rozstrzygnięcia w sprawie o sygn. akt VII W 1766/14, prowadzonej po uchyleniu do ponownego rozpoznania pod sygn. akt VII W 2369/15.

Odnosząc się do zarzutów obwinionego o charakterze formalnym należy podkreślić, iż wbrew jego twierdzeniom Sąd nie zadawał pytań biegłemu przed jego powołaniem, a uczynił to organ prowadzący postępowanie wyjaśniające . Zwrot całkowity sprawy był wynikiem nieuzupełnienia braków wniosku o ukaranie W. N. w terminie, co było konsekwencją obowiązujących w tym zakresie przepisów. W zarządzeniu o zwrocie wniosku o ukaranie W. N., występującego początkowo w sprawie jako obwiniony wskazano na konieczność uzupełnienia braków formalnych i materiału dowodowego wyłącznie w zakresie zarzutu stawianego W. N.. W żadnym miejscu wskazanego zarządzenia nie nakazywano prowadzenia postępowania przeciwko R. F. , zaś opinia biegłego konieczna była dla ustalenia pełnego stanu faktycznego i ewentualnego przyczynienia się R. F. do zaistniałego zdarzenia, co miało istotne znaczenie w toku postępowania przeciwko W.N.. Suwerenną decyzją oskarżyciela publicznego jest, wobec kogo kieruje wniosek o ukaranie, a w razie zmiany materiału dowodowego, komu przedstawia zarzut popełnienia wykroczenia. Uchybienia w zakresie sporządzenia protokołu przesłuchania W.N. na k. 24-25 zostały wyjaśnione zeznaniami przesłuchującego N. M., choć protokół ten nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, a sama czynność zgodnie z zarządzeniem na k. 38 o zwrocie wniosku o ukaranie została powtórzona ( k. 34-35 ) .

Wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał za wiarygodne w zakresie odnoszącym się do jego sytuacji osobistej i materialnej, gdyż w toku postępowania nie ujawniły się okoliczności , które nakazywałyby ich odmienną ocenę . Sąd daje też wiarę obwinionemu co do kierunku ruchu, w jakim się poruszał, zaistnienia kolizji , jako że w tej części wyjaśnienia obwinionego znajdują pełne potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym. Nie można jednak podzielić prezentowanej przez obwinionego oceny zdarzenia , a to ze względu na popełniany przez obwinionego błąd w rozumowaniu, polegający na przyjęciu, iż o winie i sprawstwie przesądza wyłącznie miejsce kolizji i usytuowanie pojazdów w jej chwili na poszczególnych pasach ruchu. Tymczasem zarzut stawiany obwinionemu dotyczy spowodowania zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, którego skutkiem było zderzenie pojazdów, zaś samo stworzenie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym nastąpiło wcześniej , to jest z chwilą przyspieszenia przez obwinionego w momencie wjazdu na rondo i zajechania drogi W.N.. Nieskuteczne jest powoływanie się przez obwinionego na rozstrzygnięcia sądowe w sprawie VII W 1766/14, a następnie VII W 2369/15, jako mające uwalniać go od odpowiedzialności karnej w niniejszej sprawie, jako że dotyczyły one odmiennego stanu faktycznego. Wówczas pojazd N., z którym obwiniony miał kolizję , poruszał się po rondzie od wjazdu z ul.(...) od strony (...), a dniu 4 sierpnia 2015r. obwiniony nie znajdował się w takiej samej sytuacji, jak kierujący N. , lecz był kierującym wjeżdżającym na rondo, a nie już się po nim poruszającym w stosunku do jadącego z prawej jego strony W.N.. Znalezienie się przez obwinionego w chwili kolizji w podobnym ustawieniu, jak wcześniej kierujący N., było wynikiem wyłącznie celowego przyspieszenia w trakcie manewru wjazdu na rondo i zajechania drogi kierującemu pojazdem R., a nie wynikiem poruszania się po rondzie z pierwszeństwem przejazdu, gdyż obwiniony lewym pasem ronda się wcześniej nie poruszał, a dopiero na niego wjeżdżał. Przy ocenie zachowania obwinionego i jego linii obrony nie można też tracić z pola widzenia ustalenia dokonanego w toku postępowania przed Sądem I instancji w sprawie VII W 1766/14, z którego wynikało, iż interweniujący wtedy J. K. uczestniczył już w trzeciej interwencji z udziałem obwinionego na rondzie, która miałaby identyczny przebieg, gdyby nie odmienne oznakowanie poziome – vide uzasadnienie k. 112 z akt VII W 1766/14.

Sąd ocenia jako w pełni wiarygodne zeznania W. N. złożone na rozprawie – k. 88-89, albowiem są one szczegółowe, logiczne, brak w nich dążenia do obciążania obwinionego za wszelką cenę, częściowo pokrywają się także z treścią wyjaśnień obwinionego. Świadek przedstawił przebieg wcześniejszych przesłuchań, wskazując, iż przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu przy drugim przesłuchaniu, jednak nie do końca był przekonany o swojej winie , a na miejscu zdarzenia stwierdzał, że winę ponosi R. F.. Co istotne, z relacji W.N. wynika jednoznacznie, że nie miał żadnej możliwości dostrzeżenia kierunkowskazu pojazdu obwinionego, gdyby ten w zaistniałej sytuacji nawet sygnalizował zamiar zjazdu z ronda. Świadek potwierdził także, że przed kolizją dojechał do linii rozdzielającej pasy na rondzie i poruszał się z prędkością około 10 km/h. Ze względu na zmianę roli procesowej W.N. Sąd daje wiarę jego wcześniejszym wyjaśnieniom w zakresie, w jakim korespondują z zeznaniami złożonymi na rozprawie, w szczególności nie podzielając stanowiska, by to W. N. był sprawcą zaistniałej kolizji.

W pełni wiarygodne są w ocenie Sądu zeznania Ł. W. (1), jako że są one konsekwentne, szczegółowe w sposób adekwatny do upływu czasu i wielości podejmowanych interwencji, a świadek jest osobą w żaden sposób nie zainteresowaną rozstrzygnięciem w sprawie. Ł. W. (1) potwierdził treść sporządzonej przez siebie notatki. Interwencja w dniu zdarzenia była jedyną podejmowaną przez Ł. W. interwencją z udziałem obwinionego, co przemawia za bezstronnością świadka.

Zeznania pozostałych funkcjonariuszy mają znaczenie wyłącznie w zakresie potwierdzenia obecności na miejscu interwencji. B. S. potwierdził, że nie prowadził interwencji w dniu zdarzenia, chyba wiózł aparat, a decyzję podejmował Ł. W. (1). Zdaniem świadka w zaistniałej kolizji winnym był kierujący R.. P. A. w ogóle nie pamiętał, by był obecny przy interwencji dotyczącej zdarzenia z udziałem obwinionego. T. K. nie pamiętał , czy wykonał zdjęcia, potwierdził, że udostępnił aparat fotograficzny. Wskazał, iż obwiniony na miejscu zdarzenia powoływał się na poprzednią kolizję w tym samym miejscu, ale pomijał wjazd na rondo i konieczność wykonywania skrętu w prawo od prawej krawędzi jezdni. K. S. nie pamiętał zdarzenia, a po okazaniu szkicu na k. 6 jako pojazd poruszający się z pierwszeństwem przejazdu wskazał kierującego R.. Obwiniony eksponował rozbieżną ocenę jego zachowania dokonywaną przez funkcjonariuszy, ale z oczywistych względów okoliczność ta nie może przesądzać o jego uniewinnieniu. Specyfika Ronda (...) i wynikające z tego trudności dla kierujących mogą mieć znaczenie wyłącznie przy wymiarze kary.

Zeznania N. M. nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia, albowiem podejmowane przez oskarżyciela w toku postępowania w ramach przysługujących mu uprawnień czynności nie wpływają na ocenę przebiegu zdarzenia, dokonywaną przez Sąd w oparciu o przeprowadzone dowody, zaś wadliwa czynność przesłuchania W. N. została powtórzona.

Powołane na wstępie dowody dokumentarne nie budziły wątpliwości Sądu w zakresie ich wiarygodności, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione organy, są jasne i pełne. Należy podkreślić, iż szkic z miejsca zdarzenia sporządzony w dniu zdarzenia ma charakter wyłącznie orientacyjny i stanowi dowód na okoliczność kierunku ruchu obu pojazdów. Sąd pominął szkic znajdujący się na karcie 14 akt , albowiem brak skali co do sylwetek obu pojazdów w stosunku do przedstawionego obrazu miejsca zdarzenia nie pozwala na przyjęcie, iż w chwili kolizji pojazdy były ustawione dokładnie w sposób wskazany przez obwinionego.

Sąd podziela wywody opinii biegłego W. S. (2) , w części głównej z pominięciem odpowiedzi na pytanie co do ustalenia sprawcy kolizji, a także w części uzupełniającej , albowiem jest ona jasna, bezstronna i w sposób wyczerpujący odpowiada na zadane pytania. Omyłka pisarska na stronie 3 opinii została sprostowana przez biegłego w opinii ustnej, w której biegły jednoznacznie obalił gołosłowny zarzut obwinionego rzekomego uzależnienia ekonomicznego od Sądu. Organy prowadzące postępowania przygotowawcze i wyjaśniające wielokrotnie dążą do uzyskania od biegłych wskazania, kto jest sprawcą danego zdarzenia, jednak w postępowaniu sądowym ustalenie takie należy do wyłącznej domeny Sądu orzekającego , który w tym zakresie czyni własne ustalenia. Skoro organ zlecający opinię zadał biegłemu konkretne pytania, to obowiązkiem biegłego było na nie odpowiedzieć, ale wskazanie winnego przez biegłego Sąd przy rozstrzyganiu sprawy pominął. W pozostałym zakresie opinia jest w pełni przydatna, zawiera szczegółowy materiał dotyczący poruszania się pojazdów na Rondzie (...), a w części uzupełniającej co do możliwości dostrzeżenia przez kierującego R. sygnalizowania zjazdu z ronda przez obwinionego. Bezprzedmiotowe są zarzuty obwinionego, iż biegły wydał opinię wbrew obowiązującemu oznakowaniu, a wynikają one z braku zrozumienia przez obwinionego , czym jest poruszanie się po rondzie, a czym wjazd na rondo.

Kierując się zaprezentowaną oceną dowodów Sąd uznał R. F. (1) za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu z art. 86 § 1 kw, co do którego zaszła konieczność zmiany jego opisu dla oddania pełnego zachowania obwinionego, decydującego o wyczerpaniu znamion ustawowych zarzucanego mu czynu .

R. F. (1) naruszył swoim zachowaniem przede wszystkim art. 3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (dalej jako PoRD), zgodnie z którym uczestnik ruchu jest obowiązany zachować ostrożność, a gdy ustawa tego wymaga tzw. szczególną ostrożność, poprzez unikanie wszelkiego działania, które mogłoby sprowadzić zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego. W niniejszej sprawie obowiązek zachowania szczególnej ostrożności wynikał z faktu zbliżania się do skrzyżowania (25 ust. 1 PoRD) oraz wykonywania manewru zmiany kierunku jazdy (art. 22 ust. 1 PoRD). Obwiniony rzekomy brak swojego zawinienia wywodził z art. 5 PoRD , który stanowi, iż uczestnik ruchu powinien stosować się znaków drogowych, nawet jeśli z przepisów ruchu drogowego wynika inny sposób zachowania, pomijał jednak, że ruch rozpoczął z pasa ruchu, na którym nie było oznakowania dającego mu pierwszeństwo przy zjeździe w ul. (...) z lewego pasa, a na lewy pas ronda dopiero wjeżdżał , kiedy stworzył zagrożenie dla drugiego uczestnika ruchu w sytuacji uniemożliwiającej W.N. zaobserwowanie i zareagowanie na ruch pojazdu obwinionego, zajeżdżając R. drogę po celowym przyspieszeniu. W sprawie VII W 1766/14 obwiniony wykazywał znajomość art. 22 ust. 1 pkt 2 PoRD, zgodnie z którym skręcając w prawo należy zjechać do prawej krawędzi jezdni, jednak w dniu 4 sierpnia 2015r. świadomie zlekceważył ten nakaz, doprowadzając do kolizji z innym pojazdem, poruszającym się w sposób odmienny, niż drugi z pojazdów uczestniczących w kolizji w sprawie VII W 1766/14. Niezachowanie przez obwinionego nakazanych środków ostrożności, wyrażające się naruszeniem przez niego wskazanych przepisów skutkowało kolizją pojazdów, które to zdarzenie niewątpliwie spowodowało zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Oceny tej nie zmienia fakt, iż pojazdem uderzającym był pojazd R..

Rozpatrywane zdarzenie miało miejsce na drodze publicznej. Ulica (...) przebiega w ciągu drogi krajowej nr (...) , a Rondo (...) jako leżące w ciągu drogi krajowej i powiatowej ma status drogi publicznej (art. 2 ust. 1 pkt 1 i 3 oraz ust. 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych).

Zachowanie R. F. (1) było bezprawne i zawinione, gdyż w sprawie brak okoliczności wyłączających bezprawność karną czynu lub winę sprawcy.

Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu obwinionego , który nie jest niski, a także cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. Sąd wziął pod uwagę wielość naruszonych zasad ruchu drogowego, czas i miejsce czynu, będące ruchliwym punktem miasta, rozmiar stworzonego zagrożenia bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego. Za okoliczność obciążającą Sąd przyjął uprzednią karalność obwinionego za podobne wykroczenia popełnione w ruchu drogowym. Sąd uwzględnił także sytuację rodzinną i majątkową R. F., który wykonuje pracę zarobkową i ma na utrzymaniu małoletnie dzieci.

Wobec powyższego Sąd , jako adekwatną , wymierzył obwinionemu karę grzywny w kwocie 500 złotych. Zdaniem Sądu tak ukształtowana kara w pełni osiągnie swoje cele zapobiegawcze i wychowawcze w stosunku do obwinionego, uwzględnia też potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Zważywszy na zagrożenie ustawowe, przewidujące możliwość wymierzenia kary grzywny w wysokości do 5000 zł, kara ta nie może być uznana za surową.

Kierując się ogólną zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, w oparciu o przepisy powołane w punkcie drugim części dyspozytywnej wyroku Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty procesu w całości oraz opłatę w kwocie 50 złotych, albowiem obwiniony posiada możliwości zarobkowe i brak przesłanek do zwolnienia go od uiszczania należności.