Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VIII C 852/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

02 grudnia 2016

Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia we Wrocławiu w VIII. Wydziale Cywilnym

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Agata Cieśla

Protokolant Aleksandra Klepacz

po rozpoznaniu na rozprawie 23 listopada 2016 we Wrocławiu

sprawy z powództwa A. P. (1)

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz powoda A. P. (2) kwotę 1.838,85 zł (tysiąc osiemset trzydzieści osiem złotych osiemdziesiąt pięć groszy) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 30 kwietnia 2016 do dnia zapłaty;

II.  zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.309 zł tytułem kosztów procesu, w tym kwotę 1.200 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego.

Sygn. akt VIII C 852/16

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym 15 czerwca 2016 powód A. P. (1) domagał się zasądzenia na swoją rzecz od strony pozwanej (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 1.838,85 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 30 kwietnia 2016 do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód podał, że 16 lutego 2016 w kolizji drogowej został uszkodzony samochód osobowy marki K. (...) o numerze rejestracyjnym (...), należący do M. L. i wykorzystywany przez niego w życiu codziennym w celu zaspokojenia potrzeb konsumpcyjnych i życiowych. Strona pozwana jest ubezpieczycielem sprawcy kolizji w zakresie obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Przedmiotowa szkoda została zgłoszona stronie pozwanej. Powód podniósł, że 16 lutego 2016 poszkodowany M. L. zawarł z nim umowę najmu pojazdu zastępczego O. (...), należącego do tego samego segmentu co uszkodzony pojazd (segment C). Najem pojazdu trwał od 16 lutego 2016 do 09 marca 2016, tj. 23 dni i ściśle pokrywał się z okresem uzasadnionego pozostawania uszkodzonego pojazdu w warsztacie naprawczym. Z tytułu użytkowania samochodu zastępczego 29 marca 2016 powód wystawił poszkodowanemu fakturę VAT na kwotę 3.960,60 zł, jednocześnie zawierając z nim umowę przelewu wierzytelności nią objętych. 29 marca 2016 powód wystąpił do strony pozwanej z wnioskiem o zwrot kosztów najmu pojazdu. Strona pozwana przyznała powodowi kwotę 2.121,75 zł, przyjmując, że stawka dobowa czynszu najmu wynosi 92,25 zł brutto. Powód wezwał stronę powodową do zapłaty dalszej kwoty odszkodowania, jednakże strona pozwana poinformowała powoda pismem z 18 maja 2016 o podtrzymaniu swojego stanowiska w przedmiocie należnej kwoty z tytułu najmu pojazdu zastępczego Powód wskazał, że zgodnie z zasadą pełnej kompensaty szkody zawartą w ar 361 § 2 k.c. odszkodowanie ma w każdej sytuacji na celu rzeczywiste wyrównanie doznanego uszczerbku majątkowego. Rzeczywistą stratą są zaś wszelkie koszty poniesione w związku zaistniałą szkodą, których poszkodowany nie musiałby ponieść gdyby szkoda nie zaistniała. Skoro zatem konsekwencją zdarzenia szkodowego była konieczność wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego w wysokości 3.960,60 zł, to w takiej też kwocie należy się poszkodowanemu z tego tytułu odszkodowanie (k. 3-5).

Strona pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na swoją rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Strona pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności co do zasady, ani też czasu trwania umowy najmu, lecz podniosła, że stawka najmu zastosowana przez powoda jest zbyt wygórowana. Strona pozwana podała, że w dniu zdarzenia poinformowała poszkodowanego M. L. o możliwości bezgotówkowego zorganizowania pojazdu zastępczego i akceptowanych przez (...) S.A. z siedzibą w W. stawkach najmu. Poszkodowany nie skorzystał jednak z tej propozycji. Według strony pozwanej poszkodowany nie dołożył należytej staranności w zmniejszeniu rozmiarów szkody, np. nie zainteresował się obowiązującymi w jego miejscu zamieszkania stawkami dobowymi najmu pojazdów zastępczych. W konsekwencji strona pozwana jest wolna od odpowiedzialności co do dalszej kwoty odszkodowania. Dodatkowo, zdaniem strony pozwanej, powód nie wykazał zasadności żądania w zakresie odsetek od żądanej kwoty (k. 36-39).

Powód, ustosunkowując się do twierdzeń strony pozwanej, pismem z 11 października 2016 wskazał, że przykładowe oferty przedłożone przez stronę pozwaną wraz z odpowiedzią na pozew wprawdzie przedstawiają niższe ceny dobowej stawki najmu pojazdów zastępczych, lecz oferty te przewidują limit kilometrów, jaki można pokonać w ciągu doby. Poszkodowany wynajął zaś pojazd w ramach oferty, która takiego limitu kilometrów nie przewidywała, co pozwoliło mu na korzystanie z auta w takim samym zakresie, jak przed zdarzeniem z 16 lutego 2016. Ponadto, zdaniem powoda, strona pozwana nie wykazała zasadności przyjętej przez siebie dobowej stawki czynszu w kwocie 92,25 zł, albowiem zgodnie z załączonymi przez nią ofertami stawki dobowe najmu pojazdu wynoszą od 110 zł netto do 140 zł netto. Powód podniósł jednocześnie, że nie jest w stanie ustosunkować się do twierdzeń strony pozwanej o nieskorzystaniu przez poszkodowanego z oferty bezgotówkowej organizacji auta zastępczego, albowiem nie przedłożono do akt sprawy nagrania z odbytej z poszkodowanym rozmowy. Zdaniem powoda, w razie późniejszego złożenia wniosku dowodowego w tym zakresie przez stronę pozwaną, jako spóźniony powinien on zostać oddalony (k. 57-58).

Sąd ustalił w sprawie następujący stan faktyczny istotny dla rozstrzygnięcia:

Na skutek wypadku komunikacyjnego z 16 lutego 2016, za skutki którego odpowiedzialność ponosi strona pozwana jako ubezpieczyciel sprawcy zdarzenia, uszkodzeniu uległ samochód M. K. C. o numerze rejestracyjnym (...). Naprawa tego pojazdu w warsztacie trwała od 16 lutego 2016 do 09 marca 2016.

Uszkodzony pojazd był poszkodowanemu M. L. potrzebny do zaspokajania codziennych potrzeb (dojazdów do pracy, wożenia mamy na zabiegi rehabilitacyjne, dojazdów na treningi i do sklepu, wyjazdu rekreacyjnego w góry). Poszkodowany nie posiadał innego pojazdu, którym mógłby zastąpić uszkodzony.

W związku z likwidacją szkody w swoim pojeździe poszkodowany M. L. wynajął od powoda, prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie wynajmu samochodów osobowych, samochód zastępczy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...) na okres od 16 lutego 2016 do 09 marca 2016 (23 dni), uzgadniając stawkę dobową za wynajem w wysokości 140 zł netto/ 172,20 zł brutto.

[ dowody:

- inofrmacja z (...) k. 7,

- oświadczenie M. L. k. 8;

- umowa najmu samochodu z 16.02.2016 k. 9,

- arkusz naprawy pojazdu k. 10]

Poszkodowany M. L. 16 lutego 2016 telefonicznie zgłosił szkodę stronie pozwanej, wskazując, że sprawca zdarzenia posiadał polisę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej u strony pozwanej.

Pracownik strony pozwanej w trakcie rozmowy telefonicznej zapytał poszkodowanego czy jest zainteresowany samochodem zastępczym. Poszkodowany poinformował, że ma już samochód zastępczy.

[ dowód nagranie zgłoszenia szkody z 16 lutego 2016 na nośniku CD k. 62]

29 marca 2016 powód wystawił poszkodowanemu M. L. fakturę VAT nr (...) na kwotę 3.960,60 zł brutto.

[ dowód faktura VAT nr (...) z 29.03.2016 k. 11]

29 marca 2016 poszkodowany M. L. zawarł z powodem A. P. (1) umowę przelewu wierzytelności w wysokości 3.960,60 zł przysługującej mu w stosunku do (...) S.A. z siedzibą w W., która powstała w związku z likwidacją szkody komunikacyjnej z 16 lutego 2016 w pojeździe K. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

[ dowody :

- umowa przelewu wierzytelności z 29 marca 2016 k. 12,

- akta szkody (...)]

Powód A. P. (1) zgłosił swoje roszczenie stronie pozwanej 29 marca 2016.

Decyzją z 30 marca 2016 strona pozwana, w oparciu o przedstawioną fakturę VAT, uznała za zasadny okres 23 dni wynajmu z uwzględnieniem stawki dobowej w wysokości 92,25 zł brutto i przyznała powodowi kwotę 2.121,75 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego, odmawiając wypłaty odszkodowania w pozostałej części.

Powód, działając przez profesjonalnego pełnomocnika, pismem z 17 maja 2016, wezwał stronę pozwaną do zapłaty dalszej kwoty odszkodowania w wysokości 1.838,85 zł.

W odpowiedzi strona pozwana, pismem z 18 maja 2016, poinformowała o braku podstaw do zmiany swojego stanowiska.

[ dowody :

- potwierdzenie transakcji z 01 kwietnia 2016 k. 13,

- przedsądowe wezwanie do wypłaty odszkodowania z 17 maja 2016 k. 14-15,

- pismo strony pozwanej z 18 maja 2016 k. 16-17,

- decyzja strony pozwanej z 30 marca 2016 k. 19 akt szkody (...),

- akta szkody (...)]

Dobowa stawka czynszu najmu pojazdów osobowych mieszczących się w segmencie C wynosi od 100 zł do 220 zł.

Wysokość stawki uzależniona jest od długości okresu najmu, tego czy umowa przewiduje limit odległości, którą można pokonać w ciągu doby wynajmowanym autem. Do stawki dobowej za najem pojazdu należy doliczyć opłaty tytułem: podatku VAT (23%), za system nawigacji (...), kaucję, której wysokość uzależniona jest od klasy wynajmowanego pojazdu oraz opłatę dodatkową w przypadku zdania zabrudzonego samochodu.

[ dowody :

- wydruki cenników najmu pojazdów k. 18 – 26,

- wydruki cenników najmu pojazdów k. 50-54].

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powód wywodził swoją legitymację do żądania zapłaty od strony pozwanej z zawartej z poszkodowanym M. L. umowy sprzedaży wierzytelności, na mocy której powód nabył wierzytelność w wysokości 3.960,60 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego, a bezpośrednio wynikającą ze zdarzenia mającego miejsce 16 lutego 2016.

Legitymacja powoda do dochodzenia roszczenia na własną rzecz, obejmującego prawo do dalszego odszkodowania w związku ze szkodą powstałą na skutek zdarzenia z 16 lutego 2016, wynikała z przedłożonej przez powoda umowy cesji wierzytelności z 29 marca 2016 oraz art. 509 i art. 510 k.c. Z przepisów tych wynika, że wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania.

Wysokość odszkodowania ubezpieczeniowego świadczonego z tytułu ubezpieczenia OC jest zakreślona granicami odpowiedzialności cywilnej posiadacza, kierowcy samochodu, którego odpowiedzialność wynika z art. 436 § 2 k.c. Do rozstrzygnięcia o odszkodowaniu ubezpieczeniowym przy ubezpieczaniu OC koniecznym było więc sięgnięcie do ogólnych reguł Kodeksu cywilnego odnoszących się do zakresu odszkodowania, w szczególności do przepisu art. 361 § 1 i 2 k.c. Reguły te nakazują przestrzeganie zasady pełnego odszkodowania w granicach adekwatnego związku przyczynowego (por. np. uchwałę Sądu Najwyższego z 15 listopada 2001 r., III CZP 68/01, OSP 2002, z. 7-8, poz. 103, czy uchwałę z 21 marca 2003 r., III CZP 6/03, OSNC 2004, z. 1, poz. 4). Podstawową funkcją odszkodowania jest bowiem kompensacja, co oznacza, że odszkodowanie powinno przywrócić w majątku poszkodowanego stan rzeczy naruszony zdarzeniem wyrządzającym szkodę, nie może ono jednak przewyższać wysokości faktycznie poniesionej szkody. Oceny, czy poniesienie określonych kosztów mieści się w ramach szkody i normalnego związku przyczynowego, jak podkreślał Sąd Najwyższy, należy dokonywać na podstawie indywidualnej sytuacji poszkodowanego i konkretnych okoliczności sprawy (por. np. uzasadnienia wyroku z 20 lutego 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl. czy wyroku z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/00 niepubl.).

Sąd stwierdził, że powództwo było uzasadnione w świetle aktualnych poglądów orzecznictwa wskazujących, że odpowiedzialność ubezpieczyciela z tytułu umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za uszkodzenie albo zniszczenie pojazdu mechanicznego obejmuje celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki na najem pojazdu zastępczego (uchwała SN z 17.11.2011r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28). Według tego poglądu utrata możliwości korzystania z pojazdu stanowi negatywne następstwo majątkowe, a wydatki, które służą ograniczeniu (wyłączeniu tego negatywnego następstwa należy kwalifikować jako szkodę majątkową podlegającą naprawieniu w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej ubezpieczyciela wynikającej z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym znaczenie dwóch kryteriów – celowości wydatków oraz ich ekonomicznego uzasadnienia.

Za wydatek niezbędny (celowy) należy uznać wydatek poniesiony na korzystanie z innego pojazdu w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swojego środka lokomocji, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wydatki ekonomicznie uzasadnione to wydatki na najem pojazdu zasadniczo o podobnej klasie do pojazdu uszkodzonego lub zniszczonego, poniesione w oparciu o stawki czynszu najmu, które obowiązują na danym rynku lokalnym (ceny rynkowe za tego typu usługi) i w czasie naprawy pojazdu mechanicznego lub do czasu nabycia nowego pojazdu.

Stwierdzić należało, że w niniejszej sprawie sporna była wysokość stawki dobowej najmu pojazdu zastępczego. Strona powodowa ustaliła ją na 140 zł netto (172,20 zł brutto) i taka też kwota widnieje na fakturze (...) wystawionej przez nią poszkodowanemu 29 marca 2016. Wysokość tej kwoty została zakwestionowana przez stronę pozwaną. Uzasadniając swój zarzut, strona pozwana wskazała, że wysokość tej stawki znacznie odbiegała od stawek obowiązujących na lokalnym rynku, a w związku z tym wypłata odszkodowania w wysokości obliczonej przez powoda w oparciu o taką zawyżoną stawkę nie znajduje ekonomicznego uzasadnienia.

Ustaleń faktycznych w niniejszym postępowaniu Sąd dokonał na podstawie zaoferowanych przez strony postępowania dowodów w postaci dokumentów, a w szczególności akt szkody oraz dowodu z nagrania zgłoszenia szkody z 16 lutego 2016. Postanowieniem zapadłym na rozprawie 23 lutego 2016 Sąd oddalił wniosek strony pozwanej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka M. L.. Świadek ten bowiem miał zeznawać na okoliczność udzielenia przez stronę pozwaną poszkodowanemu informacji o możliwości wynajmu pojazdu zastępczego w firmie pozwanego oraz przyczyn niewyrażenia zgody na pojazd zastępczy zaoferowany przez stronę pozwaną. Okoliczność, czy poszkodowanemu zaproponowano pojazd zastępczy została wyjaśniona po przeprowadzeniu dowodu z nagrania zgłoszenia szkody z 16 lutego 2016 zapisanego na płycie CD. W tych okolicznościach zbędnym było przeprowadzanie dodatkowego dowodu na tą samą okoliczności, albowiem przyczyniłoby się to jedynie do zbędnego przedłużenia postępowania. Z kolei motywy, dla których poszkodowany odmówił propozycji korzystania z pojazdu zastępczego oferowanego przez stronę pozwaną nie miały dla niniejszego postępowania znaczenia. W tym miejscu podkreślić należy, iż – wbrew twierdzeniom strony pozwanej – treść rozmowy z poszkodowanym nie dotyczyła stawek najmu akceptowanych przez stronę pozwaną.

Sąd poczynił ustalenia w niniejszej sprawie w zakresie średniej stawki dobowej najmu na podstawie przedłożonych przez powoda i stronę pozwaną cenników wypożyczalni pojazdów, na podstawie których wywiódł, że na ostateczną cenę najmu pojazdu zastępczego składa się stawka dobowa najmu, kwota podatku VAT (23%), kaucja pobierana przy wypożyczeniu auta. Dodatkowo podmioty prowadzące działalność w zakresie wynajmu pojazdów zastępczych wprowadzają ograniczenia w postaci limitu kilometrów, jaki dziennie można pokonać wynajmowanym pojazdem. W razie przekroczenia tego limitu, naliczane są opłaty dodatkowe.

Strona pozwana wskazywała wprawdzie, że na rynku lokalnym, tj. w miejscu zamieszkania poszkodowanego M. L. oferowane są pojazdy, należące do tej samej kategorii co wynajęty przez poszkodowanego samochód, przy stawce dobowej za najem w wysokości 90 zł (wypożyczalnia samochodów (...)k. 50), jednakże oferta ta ograniczona jest limitem kilometrów, które można pokonać pojazdem w ciągu doby, tj. 100 km. Dodatkowo podana cena nie zawiera stawki podatku VAT (23%). Z kolei powołane przez stronę pozwaną oferty wynajmu pojazdów w Wypożyczalni Samochodów (...)( k. 51-54) kształtowały się na poziomie 99 zł za dobę przy okresie trwania najmu powyżej 4 dni, lecz ceny te także zostały podane jako kwoty netto. Reasumując strona pozwana przedstawiła oferty zawarcia umowy najmu pojazdu zastępczego na innych warunkach niż obowiązujące poszkodowanego, z tego względu nie mogą być one porównywane do ceny, którą powód ustalił z poszkodowanym w umowie z 16 lutego 2016. Biorąc pod uwagę powyższe, należało stwierdzić, iż strona pozwana nie wykazała zasadności przyjętej przez siebie w toku postępowania likwidacyjnego wysokości dobowej stawki najmu na poziomie 92,25 zł brutto.

Z kolei powód, argumentując zasadność przyjętej w zawartej z poszkodowanym umowie najmu stawki dobowej czynszu przedłożył oferty wypożyczalni pojazdów znajdujących się na terenie W. oraz podwrocławskiej miejscowości W.. Zgodnie z treścią tych ofert, stawki czynszu najmu za dobę wahają się od 110 zł do 200 zł (200 zł za dobę w (...) W. D. G., 150 zł brutto wg cennika znajdującego się na k. 19-21 akt, 160 zł netto w wypożyczalni A4 R. przy limicie 300 kilometrów za dobę, opłacie 10 zł za dobę za nawigację, a ponadto cena ta obowiązuje jedynie przy uregulowaniu płatności z góry, 220 zł brutto za dobę w wypożyczalni(...) W. oraz 950 zł za tydzień z dobowym limitem wynoszącym 300 kilometrów oraz obowiązkiem uiszczenia kaucji w wysokości 2.000 zł w Wypożyczalni Samochodów (...)). Poszkodowany zaś, korzystając z oferty powoda, nie był obowiązany do uiszczania żadnych dodatkowych opłat jak kaucja czy opłaty za dodatkowe wyposażenie pojazdu. Nie obowiązywał go także limit kilometrów, które mógł pokonać pojazdem zastępczym w ciągu doby.

W rozpoznawanym stanie faktycznym nie miało też znaczenia, że poszkodowany nie uiścił bezpośrednio opłaty za najem, a następnie przeniósł wierzytelność o jej zapłatę na powoda. Sąd miał na uwadze to, że w uzasadnieniu uchwały z 17 listopada 2011 r. (III CZP 5/11) Sąd Najwyższy wskazał, że strata majątkowa powstaje dopiero z chwilą poniesienia kosztów najmu pojazdu zastępczego. Nie można jednak z tego stwierdzenia wyprowadzać wniosku, że poszkodowany może domagać się zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego tylko jeśli faktycznie poniósł te koszty poprzez zapłatę stosownej kwoty na rzecz podmiotu, od którego został wynajęty pojazd zastępczy. Sąd Najwyższy wskazał, że co do roszczeń o naprawienie szkody powstałej bezpośrednio w pojeździe w orzecznictwie ukształtował się pogląd, że naprawa uszkodzonego pojazdu nie jest warunkiem wypłaty odszkodowania, bo istotne znaczenie ma fakt powstania szkody, a nie jej naprawienie. Sąd Najwyższy zaznaczył, że poszkodowanemu nie przysługuje roszczenie z tytułu samej utraty możliwości korzystania z uszkodzonego pojazdu, a szkoda powstanie dopiero w związku z uzyskaniem pojazdu zastępczego, łączącego się z koniecznością zapłaty czynszu najmu. Poszkodowany musi zatem wykazać, że faktycznie skorzystał z pojazdu zastępczego. Tak więc dochodzenie zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego nie jest uzależnione od faktycznego opłacenia kosztów pojazdu zastępczego, ale od wykazania uszczerbku w majątku w związku z korzystaniem z pojazdu zastępczego. Uszczerbek w majątku w związku z tym powstaje zaś nie tylko w sytuacji opłacenia za najem tego pojazdu, ale także wówczas kiedy jedynie wystawiona została faktura z tego tytułu. W tej sytuacji bowiem majątek poszkodowanego doznaje uszczerbku w postaci długu. Powód, przedkładając fakturę za najem pojazdu zastępczego, udowodnił, że w majątku poszkodowanego powstał uszczerbek w związku z korzystaniem z pojazdu zastępczego. Strona pozwana jako zobowiązana do zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego mogłaby uwolnić się od obowiązku opłacenia przedłożonej faktury, gdyby wykazywała, że poszkodowany faktycznie nie wynajmował pojazdu zastępczego. W niniejszej sprawie pozwany nie podniósł tego rodzaju zarzutów, a kwestionował wyłącznie wysokość stawki dobowej za najem pojazdu. Ponadto należy zauważyć, że w rozpoznawanym stanie faktycznym miała miejsce szczególna sytuacja, gdyż zarówno podmiot wynajmujący pojazd zastępczy, któremu należne były koszty wynajmu, jak i nabywca wierzytelności bezpośrednio od poszkodowanej, jest tym samym podmiotem. Zamiast dokonywać dwóch operacji finansowych, podmioty zainteresowane dokonały przelewu wierzytelności, która jako świadczenie przyszłe poszkodowanego bezsprzecznie należała się od strony pozwanej w zakresie odpowiedzialności odszkodowawczej wyznaczonej tu ramami ekonomicznego uzasadnienia wynajęcia pojazdu zastępczego. Z punktu widzenia roszczenia powoda najistotniejszym warunkiem otrzymania należności z tytułu kosztów najmu pojazdu było udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi, czyli poszkodowanemu.

Mając powyższe względy na uwadze, Sąd stwierdził, że odszkodowanie obejmujące uzasadnione i celowe koszty najmu pojazdu zastępczego powinno wynosić 3.960,60 zł brutto (23 doby x 172,20 zł brutto). Uwzględniając, że pozwany wypłacił powodowi z tego tytułu kwotę 2.121,75 zł, na podstawie przepisów art. 361 § 1 i 2 k.c., art. 363 § 1 k.c., art. 436 k.c., art. 509 § 1 k.c., art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 805 § 1 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych Sąd orzekł jak w punkcie I. sentencji wyroku, uwzględniając żądanie powoda w całości, tj. zasądzając na jego rzecz od strony pozwanej kwotę 1.838,85 zł.

Odnośnie żądania powoda dotyczącego zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie, roszczenie to znajduje uzasadnienie w treści art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych . Powód zgłosił szkodę stronie pozwanej 29 marca 2016 i po upływie 30 dni roszczenie odszkodowawcze powinno zostać spełnione. Zasadne jest zatem domaganie się odsetek za opóźnienie od 30 kwietnia 2016, co znalazło swój wyraz w punkcie I. sentencji wyroku.

W punkcie II. sentencji wyroku Sąd orzekł o kosztach postępowania na podstawie art. 98 k.p.c. Powód wygrał sprawę w całości, ponosząc koszty postępowania obejmujące opłatę sądową od pozwu (92 zł), wynagrodzenie pełnomocnika ustalone na 1.200 zł na podstawie § 2 pkt 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800) oraz opłatę skarbową uiszczoną od pełnomocnictwa (17 zł). Sąd zasądził więc od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 1.309 zł.