Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II AKa 347/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 listopada 2016r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Motuk

Sędziowie: SA – Jarosław Góral

SA – Józef Ciurko (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Małgorzata Reingruber

przy udziale Prokuratora Jacka Pergałowskiego

po rozpoznaniu w dniu 09 listopada 2016 r.

sprawy A. K.

wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie

na skutek apelacji, wniesionej przez pełnomocnika wnioskodawcy

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawa-Praga w Warszawie

z dnia 13 lipca 2016 r. sygn. akt V Ko 466/15

- zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

- wydatki za instancję odwoławczą ponosi Skarb Państwa;

- zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. S. Kancelaria Adwokacka w W. kwotę 147,60 zł łącznie z 23% VAT, tytułem wynagrodzenia za udzieloną pomoc prawną z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Wnioskodawca A. K. wniósł o zasądzenie od Skarbu Państwa na jego rzecz tytułem zadośćuczynienia kwotę 2.290.000 zł oraz tytułem odszkodowania kwotę 22.000 zł, za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie w sprawie Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Południe w Warszawie sygn. akt III K 580/13.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia
13 lipca 2016 r. sygn. akt V Ko 466/15 oddalił wniosek A. K..

Apelację do wyroku wywiódł pełnomocnik wnioskodawcy, zarzucając obrazę prawa materialnego tj. art. 552a § 1 k.p.k. poprzez jego bezzasadne niezastosowanie, w sytuacji gdy w sprawie zachodziły okoliczności uzasadniające uwzględnienie wniosku A. K. w postaci stosowania tymczasowego aresztowania ponad uzasadnioną miarę, wynikającą z potrzeby dla której ten środek zapobiegawczy został zastosowany w stosunku do wnioskodawcy i wydanego w sprawie wyroku uniewinniającego; art. 553 § 2 k.p.k. poprzez jego zastosowanie, pomimo braku ku temu podstaw;

dlatego wniósł o zmianę wyroku co do istoty i zasądzenie na rzecz wnioskodawcy całości dochodzonej przez niego kwoty.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika wnioskodawcy okazała się bezzasadna.

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i logicznie ocenił ujawnione dowody, zgodnie z regułami art. 7 k.p.k., dochodząc do słusznego wniosku, że wnioskodawca swoim zachowaniem się w sposób bezprawny utrudniał postępowanie karne tj. nie stawiał się na wyznaczone terminy badania sądowo – psychiatrycznego, zaś badania zostały przeprowadzone bez zbędnej zwłoki, po których Sąd niezwłocznie uchylił zastosowany środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu Okręgowego.

Z apelacji skarżącego wynika, że skarżący nie kwestionuje faktu zastosowania tymczasowego aresztowania lecz czas wykonania badania sądowo – psychiatrycznego uznając, że nie było należycie przygotowane przez Sąd Rejonowy.

W realiach niniejszej sprawy tego rodzaju stanowisko skarżącego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Z ustaleń poczynionych przez Sąd I instancji wynika, że wnioskodawca był tymczasowo aresztowany w okresie od 25 września
2014 r. do 18 grudnia 2014 r. Po osadzeniu w areszcie śledczym, biegli sądowi wyznaczyli termin badania ambulatoryjnego na dzień 4 listopada 2014 r. Wbrew stanowisku skarżącego nie był to odległy termin lecz rozsądny. Sprawa wnioskodawcy nie była jedyną sprawą u biegłych. Względy logistyczne, organizacyjne sprawiły, że biegli wyznaczyli termin, który pozwolił im na wykonanie badań i rozpytanie wnioskodawcy, w wyniku których podjęli decyzję o zwróceniu się do Szpitali (...) w P. i Z., w których wnioskodawca przebywał na leczeniu przed osadzeniem w niniejszej sprawie. Postępując w ten sposób biegli dysponowali bogatym materiałem medycznym koniecznym do opracowania opinii. Sąd nie mógł wcześniej przygotować biegłym dokumentacji medycznej, bowiem to biegli po rozmowie z wnioskodawcą uznali, że znajdująca się w aktach sprawy dokumentacja medyczna nie jest wystarczająca do opracowania opinii, dlatego zwrócili się o jej uzupełnienie.

Z tego powodu nie można skutecznie postawić Sądowi zarzutu, jak to czyni skarżący, że Sąd wcześniej przed osadzeniem oskarżonego nie przygotował dokumentacji medycznej. Biegli, jako fachowcy decydują o konieczności zgromadzenia określonej dokumentacji medycznej potrzebnej do opracowania opinii. Ich polecenie zostało wykonane bezzwłocznie.

Po nadesłaniu dokumentacji medycznej, biegli opracowali opinię sądowo – psychiatryczną, w dniu 9 grudnia 2014 r., która wpłynęła do Sądu 15 grudnia 2014 r. Sąd po zapoznaniu się z jej treścią 18 grudnia 2014 r. uchylił tymczasowe aresztowanie wobec ustania przyczyny jego zastosowania.

Z powyższych względów nie można było podzielić zarzutu skarżącego, że badania sądowo – psychiatryczne wnioskodawcy były wykonane przewlekle, co uzasadniałoby uwzględnienie wniosku o odszkodowanie i zadośćuczynienie.

Wnioskodawca 5 – krotnie nie stawił się na badania, bezprawnie, uporczywie utrudniał postępowanie, nie można było doprowadzić go na badania, bowiem nie przebywał w miejscu zamieszkania. W tej sytuacji zastosowanie tymczasowego aresztowania było zasadne, w celu przeprowadzenia badań sądowo – psychiatrycznych.

Z tych wszystkich względów Sąd Apelacyjny nie uwzględnił apelacji i zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Koszty sądowe w sprawie odwoławczej ponosi Skarb Państwa.

Sąd Apelacyjny przyznał pełnomocnikowi z urzędu stosowne wynagrodzenie za postępowanie odwoławcze, odpowiednie do nakładu pracy.