Pełny tekst orzeczenia

WYROK

1.W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2016r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy, II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Maciej Ejsmont

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2016r. w Świdnicy

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa B. K.

przeciwko R. S. i M. S.

o zapłatę 6.300 zł

na skutek apelacji powoda oraz pozwanych

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 20 września 2016r., sygn. akt I C 1468/16

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Kłodzku do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ca 993/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 20 września 2016 r. Sąd Rejonowy w Kłodzku zasądził solidarnie od pozwanych R. S. i M. S. na rzecz powoda B. K. kwotę 4.200 zł z ustawowymi odsetkami liczonymi:

- od kwoty 700 zł od dnia 1 września 2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 700 zł od dnia 1 października 2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 700 zł od dnia 1 listopada 2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350 zł od dnia 1 grudnia 2015 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350 zł od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350 zł od dnia 1 lutego 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350 zł od dnia 1 marca 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350 zł od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia zapłaty,

- od kwoty 350 zł od dnia 1 maja 2016 r. do dnia zapłaty (pkt I), oddalił dalej idące powództwo (pkt II), zasądził solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwotę 989,28 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt III).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. i R. S. znaleźli ofertę powoda dotyczącą najmu lokalu mieszkalnego w lokalnej gazecie, zdecydowali się na wynajęcie od powoda mieszkania i otrzymali klucze do lokalu przy ul. (...) w D. – N. około 14 – 20 sierpnia 2015r. Uzgodnili ustnie z powodem, że za część miesiąca sierpnia 2015r. zapłacą czynsz w wysokości 400 zł, zaś od kolejnego miesiąca będą płacić czynsz po 700 zł miesięcznie z góry do ostatniego dnia miesiąca. We wrześniu 2015r. do wynajmowanej przez pozwanych nieruchomości przyszedł pracownik zakładu energetycznego informując, że z uwagi na zadłużenie z tytułu dostawy energii elektrycznej lokal zostanie pozbawiony liczników. Pozwani w celu zawarcia umowy z zakładem energetycznym na dostawę energii elektrycznej do wynajmowanego od powoda mieszkania, zwrócili się do niego z prośbą o sporządzenie umowy najmu na piśmie, celem przedłożenia jej zakładowi energetycznemu. W dniu 27 września 2015r. pojechali do powoda z wydrukowanym wzorem umowy najmu celem jej wypełnienia i podpisania. Powód zobowiązał się do przygotowania umowy na kolejny dzień. W dniu 28 września 2015r. pozwany R. S. pojechał ponownie do powoda, żeby podpisać dokument umowy. Powód wydał pozwanemu umowę wraz z dokonanymi odręcznie zmianami jej treści. Pozwany podpisał umowę w brzmieniu ustalonym poprawkami uczynionymi przez powoda. Zgodnie z treścią umowy została ona zawarta w dniu 14 sierpnia 2015r. na okres do 12 miesięcy. Według § 3 najemcy zobowiązani byli do opłacania czynszu w wysokości 700 zł miesięcznie do ostatniego dnia każdego poprzedzającego miesiąca, do rąk wynajmującego lub przekazem pocztowym. Zgodnie z § 9 umowy wynajmujący miał prawo wypowiedzieć umowę najmu ma piśmie w terminie jednego miesiąca na koniec miesiąca kalendarzowego jeżeli najemca zwlekał z zapłatą czynszu lub uiszczeniem innych opłat za używanie lokalu co najmniej za jeden pełny okres płatności. W umowie dopisano §12, zgodnie z którym najemca zobowiązał się do natychmiastowej zapłaty czynszu 1400 zł za miesiące wrzesień i październik 2015r. Pod podpisami stron umowy dopisano informację dla zakładu energetycznego, z podaniem stanu licznika oraz wnioskiem o rozliczenie pobranej energii za okres od dnia 14 sierpnia 2015r. do 28 września 2015r. na lokatora R. S.. Pozwani zapłacili powodowi kwotę 400 zł w dniu otrzymania kluczy do lokalu mieszkalnego. Powód już pismem z dnia 10 września 2015 r. wezwał pozwanych do zapłaty czynszu za mieszkanie z góry za 2,5 miesiąca tj. do końca października 2015r. W piśmie tym wskazał, że opłaty należy dokonywać pocztą na adres powoda za każdy miesiąc z góry do ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego opłatę. Powód zażądał w tym piśmie od pozwanych opuszczenia lokalu do dnia 25 września 2015 r. i oddania kluczy, z powodu niedostarczenia kserokopii dowodów osobistych pozwanych oraz dorobionych dodatkowych kluczy do mieszkania. Jednocześnie wskazał, że może odstąpić od żądania opuszczenia lokalu pod warunkiem uregulowania zaległości w wysokości 1400 zł lub opłaty za cały rok z góry. Pismo to było awizowane, niepodjęte w terminie. W dniu 1 grudnia 2015r. powód przyjechał do pozwanych z żądaniem zapłaty zaległego czynszu w kwocie 2800 zł za 4 miesiące po 700 zł. Jeżeli zaległość nie zostanie uregulowana powód zażądał opuszczenia nieruchomości w trybie natychmiastowym do dnia 6 grudnia 2015r. W piśmie tym powód wskazał, że wie o tym, że wiosną 2015r. pozwanym został przydzielony przez (...) N. lokal mieszkalny. Pod koniec listopada 2015r. na terenie wynajmowanej przez pozwanych nieruchomości zostały wykonane prace ziemne związane z odcięciem wody doprowadzanej do lokalu pozwanych przez Zakład (...) Sp. z o.o. w N. ( (...)). Pozwani pismem z dnia 26 listopada 2015r. skierowanym do (...) zwrócili się z prośbą o zawarcie umowy na dostarczanie wody i odprowadzenie ścieków. W odpowiedzi na to pismo, prezes (...) Sp. z o.o. w piśmie z dnia 21 grudnia 2015r. poinformował pozwanych, że ustalił, iż właścicielem nieruchomości jest B. K., który zażądał od dostawcy odcięcia wody, co Spółka wykonała. Zawarcie umowy z pozwaną wymagałoby wyrażenia na to zgody właściciela nieruchomości na ponowne podłączenie nieruchomości do sieci i pokrycie związanych tym kosztów. Pozwani od końca listopada 2015r. do czasu opuszczenia lokalu nie mieli bieżącej wody. Woda była im dostarczana przez (...) w zbiornikach. Z uwagi na brak wody pozwani nie mieli możliwości w okresie grzewczym korzystać z centralnego ogrzewania. Lokal ogrzewali energią elektryczną. Pozwani zarwali z T. Sp z o.o. (...) umowę na dostarczanie energii elektrycznej do nieruchomości przy ul. (...) w N.. Rachunki za zużycie energii elektrycznej były wystawiane na pozwanych. Pozwana M. S. w oświadczeniu z dnia 11 lutego 2016r. skierowanym do (...) w N. wskazała, że w sierpniu przekazała kwotę 400 zł do rąk B. K., w miesiącu październiku została wpłacona kwota 1400 zł, w listopadzie kwota 700 zł. Pismem z dnia 11 kwietnia 2016r. powód, reprezentowany przez adwokata T. K. wypowiedział pozwanym umowę najmu ze skutkiem na dzień 31 maja 2016r. i jednocześnie wezwał ich do zapłaty kwoty 5600 zł tytułem zaległego czynszu za okres od września 2015r. do kwietnia 2016r. w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania. Powód wielokrotnie przyjeżdżał do nieruchomości do pozwanych i żądał od nich zapłaty zaległego czynszu. Żądał też zapłaty czynszu z góry za cały rok, grożąc pozwanym natychmiastową eksmisją z lokalu. Pozwani domagali się od powoda obniżenia wysokości czynszu, lecz powód nie wyrażał na to zgody. Pozwani zamieszkiwali w lokalu powoda do końca czerwca 2016r. W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy stwierdził, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie w części. Poza sporem był fakt, że strony łączyła umowa najmu lokalu mieszkalnego, stanowiącego własność powoda. Zgodnie z umową pozwani zobowiązani byli do uiszczania na rzecz powoda czynszu w wysokości 700 zł miesięcznie, płatnego z góry do ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego. Bezspornym było, że pozwani zamieszkali w tym lokalu około połowy sierpnia 2015 r. i za tę cześć miesiąca sierpnia zobowiązani byli uiścić czynsz w kwocie 400 zł. Poza sporem jest, że kwota 400 zł za sierpień 2015r. została zapłacona w dniu wydania pozwanym kluczy do lokalu. Spór dotyczył czynszu za dalszy okres od września 2015 r. do maja 2016r. Pozwani twierdzili, że wszelkie należności z tytułu czynszu zostały powodowi zapłacone, a powód zmierza do wyłudzenia ponownej zapłaty. Sąd nie dał wiary twierdzeniom pozwanych w zakresie zarzutu spełnienia świadczenia w całości bądź w części. Pozwani nie zaoferowali, żadnych dowodów w tym zakresie. Relacja pozwanych jest przy tym wewnętrznie sprzeczna i nielogiczna. Twierdzili bowiem, że powód od chwili zawarcia umowy zachowywał się wobec nich agresywnie, żądał od nich bezpodstawnie zapłaty czynszu za cały rok z góry, nachodził ich w miejscu zamieszkania, nękał, przychodził w stanie nietrzeźwym, odmawiał wydania pokwitowania, jednocześnie pozwani podawali, że mimo tego, co miesiąc płacili powodowi należny czynsz do rąk własnych, bez pokwitowania i bez świadków. Pozwani nie podjęli przy tym próby dokonania zapłaty czynszu za pomocą przekazu pocztowego, twierdząc, że powód kategorycznie zabronił im takiej formy zapłaty. Okoliczność ta sprzeczna jest z treścią umowy, w której powód własnoręcznie dopisał alternatywną (oprócz wpłat do rak powoda) możliwość dokonywania zapłaty czynszu przekazem pocztowym na jego adres. Sąd nie dał wiary pozwanym, że w dniu 8 października 2015r. wpłacili powodowi czynsz za dwa miesiące – wrzesień i październik 2015r. w kwocie 1400 zł . Pozwani wskazywali, że powód przyszedł do nich w dniu 8 października 2015r. i zażądał zapłaty za dwa miesiące. Według relacji pozwanych, mieli on zażądać od powoda pokwitowania, którego treść na kartce papieru wyrwanego z zeszytu w kratkę napisała pozwana i dała powodowi do podpisu. Jednocześnie pozwani wskazali, że powód podpisał oświadczenie, a następnie je podarł, zabierając do kieszeni pieniądze w kwocie 1400,- zł. Ostatecznie pozwani mieli posiadać ten rozerwany przez powoda dokument w dwóch częściach, przy czym oryginał części dokumentu zawierający podpis powoda został przez nich zagubiony. Okoliczności te były zdaniem Sądu mało prawdopodobne. Skoro pozwani zastrzegli, że nie wydadzą powodowi pieniędzy bez pokwitowania, to nie sposób przyjąć, że po porwaniu podpisanego dokumentu wręczyli powodowi kwotę 1400 zł. Gdyby natomiast w rzeczywistości tak się stało to niewątpliwie pozwani z należytą starannością zachowaliby posiadane pokwitowanie, chociażby było ono rozerwane. Sąd postanowił oddalić wniosek o przesłuchanie świadków B. C. i B. B., gdyż świadkowie Ci (wbrew twierdzeniom zawartym w pozwie), zgodnie z relacją pozwanej, nie byli świadkami wręczania powodowi pieniędzy z tytułu czynszu. Małoletni syn pozwanej miał być przesłuchany w charakterze świadka na okoliczność agresywnego zachowania powoda podczas wizyt u pozwanych. Okoliczności te Sąd uznał za udowodnione na podstawie przesłuchania pozwanych, nie było więc potrzeby angażowania w postępowanie dziecka pozwanych. Niewątpliwie przesłuchanie przed Sądem byłoby dla małoletniego syna pozwanej stresującym przeżyciem. Podobne argumenty przemawiały za oddaleniem wniosku o przesłuchanie świadka B. C. – matki pozwanej. Świadek ten miał potwierdzić okoliczności sporządzenia przez powoda pokwitowania w dniu 8 października 2015r., które zostało zniszczone. Jednocześnie jednak pozwana zastrzegła, że jej matka nie widziała, jak pozwana wręczyła powodowi kwotę 1400 zł, której dotyczyło pokwitowanie . Biorąc pod uwagę, że świadek ten nie widział faktu wręczenia powodowi pieniędzy, okoliczność sporządzenia pokwitowania nie była w sprawie istotna. W świetle tych okoliczności nie sposób uznać za prawdziwe twierdzeń pozwanych, że mimo opisanych przez nich nagannych zachowań powoda, dokonywali oni bez zastrzeżeń wpłat czynszu do rak powoda bez pokwitowania i udziału bezstronnych świadków. Sąd jednocześnie dał wiarę zeznaniom pozwanych co do okoliczności, których w zasadzie powód nie zaprzeczał, że nachodził on pozwanych domagając się zapłaty zaległości czynszowych. W ocenie Sądu, gdyby pozwani należycie wywiązywali się ze swoich obowiązków jako najemcy, powód nie nachodziłby ich, a już na pewno pozwani nie znosiliby, bez protestu, agresywnych zachowań wynajmującego. Niewątpliwie, gdyby pozwani dysponowali miesięcznie kwotą 700 zł na zapłatę czynszu, nie pozostaliby w lokalu powoda, w którym przez okres sześciu miesięcy ich zamieszkiwania nie było bieżącej wody. Zdaniem Sądu pozwani nie zapłacili powodowi należnego czynszu za objęty pozwem czas, gdyż w tym czasie znajdowali się w bardzo trudnej sytuacji materialnej. Warunki umowy nie były przy tym dla pozwanych korzystne, a wysokość czynszu była znaczna. Pozwani zgodzili się jednak skorzystać z oferty powoda, gdyż jak przyznali, powód nie żądał od nich kaucji, a znajdowali się oni w przymusowym położeniu. Mając na uwadze poczynione ustalenia, Sąd uznał, że pozwani powinni zapłacić powodowi czynsz, przy czym czynsz ten, poczynając od grudnia 2015r., kiedy to pod koniec listopada 2015r. na żądanie powoda, pozwani zostali pozbawieni dostawy bieżącej wody, co uniemożliwiało im również korzystanie z centralnego ogrzewania, zgodnie z art. 664§1 k.c. należało obniżyć o połowę. Nie ulega wątpliwości, że pozbawienie najemców dostępu do bieżącej wody, zwłaszcza w okresie zimowym, było poważnym naruszeniem ich praw i stanowiło istotne pogorszenie komfortu życia rodziny pozwanych w zakresie korzystania z wynajmowanego od powoda lokalu. Nieuwzględnienie tych okoliczności i zasądzenie czynszu w pełnym wymiarze naruszałoby, w ocenie Sądu, zasady współżycia społecznego z art. 5 k.c.

Apelacje od powyższego wyroku wniosły obie strony.

Powód zaskarżył wyrok w części, a mianowicie co do pkt II i III , to jest w zakresie, w jakim sąd oddalił powództwo ponad zasądzoną kwotę 4.200 zł. Zarzucił on wyrokowi:

- naruszenie art. 5 k.c., poprzez jego nieuprawnione zastosowanie, skutkujące obniżeniem należnego powodowi czynszu za okres od 1 grudnia do 31 maja 2016 r. z kwoty 700 zł do 350 zł miesięcznie, albowiem zdaniem Sądu Rejonowego zasądzenie czynszu w pełnym rozmiarze za powyższy okres naruszałoby zasady współżycia społecznego, podczas gdy:

- zastosowanie art. 5 k.c. jest wyłączone, gdy istnieje przepis szczególny, który umożliwia zabezpieczenie interesów strony, bez konieczności odwoływania się do klauzuli generalnej z art. 5 k.c.. W niniejszej sprawie strona pozwana nie zgłosiła wniosku o obniżenie czynszu na podstawie art. 664 k.c., który winien ewentualnie stanowić podstawę miarkowania wysokości czynszu umownego. Pozwani utrzymywali, że uiścili w pełnym wymiarze dochodzony w niniejszej sprawie czynsz;

- zastosowanie art. 5 k.c. jest dopuszczalne, gdy osoba, która ma korzystać z ochrony, sama nie nadużywa swego prawa. Tymczasem pozwani zdecydowali się na wynajęcie mieszkania powoda albowiem nie żądał on zapłaty kaucji jako zabezpieczenia należytego wykonywania umowy. Nadto, zajmowali oni mieszkanie powoda, nie płacąc za nie czynszu przez okres kolejnych 10 miesięcy, do momentu znalezienia pasującego im lokalu. Zachowanie pozwanych należy zatem traktować jako wykonywanie prawa sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i – jako takie – niezasługujące na ochronę prawną z art. 5 k.c.

Powołując się na powyższe zarzuty, powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie solidarnie od pozwanych na rzecz powoda kwoty dochodzonej pozwem wraz ze wskazanymi w pozwie odsetkami za opóźnienie w zapłacie.

Pozwani zaskarżyli wyrok w pkt I i III. Zarzucili:

- naruszenie art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie dowodu z zeznań świadków B. C. i B. B. z uzasadnieniem, iż nie byli świadkami wręczania powodowi przez pozwanych opłat czynszowych, a nadto że ich zeznania dotyczą okoliczności bądź już udowodnionych bądź nieistotnych dla sprawy, podczas, gdy weryfikacja posiadanej przez nich wiedzy możliwa jest wyłącznie w drodze bezpośredniego przeprowadzenia tego rodzaju dowodu;

- naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie jej wybiórczo oraz sprzecznie z zasadami logiki;

- niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, co nastąpiło na skutek pomięcia szeregu wniosków dowodowych zgłoszonych prawidłowo przez pozwanych w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz w piśmie procesowym z dnia 19 sierpnia 2016 r ., do czego doszło bez wydania w tej mierze przez Sąd Rejonowy żadnej decyzji procesowej

- naruszenie art. 5 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie skutkujące udzieleniem powodowi ochrony prawnej do kwoty 4.200 zł wraz ze wskazanymi w wyroku odsetkami ustawowymi w sytuacji, gdy prawidłowa ocena zachowania powoda wobec pozwanych winna prowadzić do uznania dochodzonego przez powoda roszczenia za nadużycie prawa podmiotowego i w konsekwencji do oddalenia powództwa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja pozwanych jest zasadna w odniesieniu do zarzutów naruszenia prawa procesowego, a konsekwencji zaskarżony wyrok podlega uchyleniu, zaś sprawa przekazaniu Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

W pierwszej kolejności podlegały rozpoznaniu – podniesione przez pozwanych - zarzuty naruszenia prawa procesowego, gdyż dopiero stan faktyczny ustalony w oparciu o prawidłowo zastosowane przepisy proceduralne może stanowić podstawę zastosowania prawa materialnego. Zarzuty te okazały się uzasadnione.

Pozwani zgłosili w sprzeciwie od nakazu zapłaty wnioski o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: B. B., B. C., E. C. ( na okoliczność przekazywania przez pozwanych do rąk powoda opłat czynszowych w miejscu zamieszkania) oraz J. K. na okoliczność faktycznego wprowadzenia się przez pozwanych do przedmiotowego lokalu. Na rozprawie w dniu 20 września 2016 r. Sąd Rejonowy oddalił dowody z zeznań świadków B. C. i B. B., nie wydał natomiast jakiejkolwiek decyzji procesowej odnośnie dowodów z zeznań świadków E. C. i J. K.. W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd I instancji wskazał, że nie dał wiary zarzutowi pozwanych co spełnienia przez nich świadczenia należnego powodowi. Argumentując swe stanowisko Sąd stwierdził, że pozwani „nie zaoferowali żadnych dowodów w tym zakresie”. Dalej, Sąd wskazał, że oddalił dowody z zeznań świadków B. C. i B. B., gdyż świadkowie ci (wbrew twierdzeniom zawartym w pozwie), zgodnie z relacją pozwanej, nie byli świadkami wręczania powodowi pieniędzy z tytułu czynszu. Powszechnie przyjęte jest na gruncie judykatury i doktryny, że pominięcie dowodu na podstawie art. 217 § 3 KPC (czy też oddalenie go) może mieć miejsce jedynie wówczas, gdy okoliczności faktyczne zostały wyjaśnione zgodnie z twierdzeniami strony wnioskującej o przeprowadzenie określonego dowodu. (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 26 września 1966 r., II CR 314/66, OSNCP 1967, nr 2, poz. 39; z dnia 3 kwietnia 2001 r., I CKN 373/00; z dnia 17 kwietnia 2008 r., I CSK 543/07; i z dnia 27 czerwca 2014 r., I CSK 497/13). Na gruncie niniejszej sprawy Sąd oddalił natomiast dowód z zeznań obojga świadków, zgłoszonych na okoliczność stanowiącą zasadniczą linię obrony pozwanych , to jest dokonania przez nich zapłaty do rąk powoda, argumentując to tym, że osoby te nie były świadkami realizacji zapłaty. Konstatacja ta mogła nastąpić jedynie w następstwie przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym zwłaszcza zeznań obojga świadków. Możliwe jest, choć na obecnym etapie postępowania nie sposób przesądzić tego w żaden sposób, iż Sąd mógłby odmówić wiarygodności zeznaniom tych osób - opierając się na swobodnej ocenie dowodów. Wniosek, że osoby te nie mogły być świadkami dokonywania przez pozwanych na rzecz powoda zapłaty mógłby być jednak wyprowadzony po przesłuchaniu obojga świadków, nie zaś przed nim. Nie mógł on stanowić skutecznej podstawy odmowy dopuszczenia dowodu z ich zeznań. Słusznie wskazuje się, że można wyciągać negatywne konsekwencje wobec podmiotu, który nie sprostał ciężarowi dowodzenia (art. 6 KC), ale nie w sytuacji, gdy jednocześnie sąd oddalił wniosek dowodowy zmierzający do udowodnienia faktów mających przemawiać za oddaleniem powództwa (tak: wyrok Sądu Najwyższego - Izba Cywilna z dnia 11 marca 2016 r. I CSK 144/15, Legalis). Podsumowując tę część rozważań, wskazać należy, że Sąd Rejonowy nie był uprawniony oddalenia dowodu z zeznań obojga świadków z takim uzasadnieniem, iż nie mogą oni potwierdzić dokonywania zapłaty przez pozwanych.

Słusznie zarzucają też skarżący, że Sąd Rejonowy w żaden sposób nie odniósł się do wniosku o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków E. C. oraz J. K.. Sąd nie tylko mnie wydał żadnej decyzji procesowej w tym przedmiocie, lecz także nie odniósł się do tych wniosków w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Uniemożliwia to instancyjną kontrolę trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji w przedmiocie zaliczenia obu dowodów w poczet materiału dowodowego. Przedstawione wyżej uchybienia spowodowały, że Sąd Rejonowy w istocie nie rozpoznał istoty sprawy, uchylając się od właściwej i pogłębionej analizy zgłoszonego przez pozwanych zarzutu dokonania przez nich zapłaty na rzecz powoda. Wobec trafności zarzutów naruszenia przepisów postępowania zbędne – i przede wszystkim przedwczesne - stało się rozważanie zasadności zarzutów naruszenia prawa materialnego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy dopuści i przeprowadzi dowód z zeznań świadków B. C., B. B. oraz E. C. na okoliczności wskazane w sprzeciwie od nakazu zapłaty, a także rozpozna wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka J. K. i pozostałe wnioski dowodowe zgłoszone przez strony oraz – stosownie do wyników postępowania dowodowego – rozstrzygnie o żądaniu pozwu.

Uwzględniając powyższe okoliczności , na podstawie art. 386 § 4 k.p.c., orzeczono jak na wstępie.