Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV U 706/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 listopada 2016r.

Sąd Okręgowy w Elblągu Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Renata Żywicka

Protokolant: st. sekr. sądowy Jolanta Fiedorowicz

po rozpoznaniu w dniu 3 listopada 2016r. w Elblągu na rozprawie

sprawy z odwołania C. H.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E.

z dnia 08/04/2016 r. znak: (...)

o emeryturę

oddala odwołanie.

IV U 706/16

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 08.04.2016r. znak (...) pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w E. odmówił wnioskodawcy C. H. prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z FUS /obecnie Dz. U. z 2016r., poz. 887 ze zm./ stwierdzając, iż na dzień 01.01.1999r. ubezpieczony nie legitymuje się 15 – letnim stażem pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy uznał jedynie 13 lat, 10 miesięcy i 5 dni pracy w warunkach szczególnych. Nadto pozwany ustalił, że ubezpieczony nie złożył wniosku o przekazanie środków z otwartego funduszu emerytalnego, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył skarżący, wnosząc o przyznanie mu spornego świadczenia. Wniósł o zaliczenie do stażu pracy w szczególnych warunkach stażu pracy w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w O. na stanowisku spawacz oraz w Przedsiębiorstwie (...) w O., gdzie pracował na stanowisku monter urządzeń i instalacji wodno – kanalizacyjnych. Dodał, że nie posiada świadectw potwierdzających pracę w warunkach szczególnych a zakłady pracy już nie istnieją.

Pozwany w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania. Pozwany powołując się na art. 24 i 184 ustawy emerytalnej wskazał, że skarżący nie wykazał na dzień 01.01.1999r. 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, a jedynie 13 lat, 10 miesięcy i 5 dni.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Wnioskodawca urodzony w dniu (...), w dniu 24.03.2016r. wystąpił do pozwanego z wnioskiem o przyznanie prawa do emerytury.

/dowód: wniosek k. 1-4 akt emerytalnych/

Skarżący udokumentował na dzień 01.01.1999r. 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, jednak nie udokumentował 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach oraz nie przekazał środków z otwartego funduszu emerytalnego, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Pozwany uznał okresy pracy w szczególnych warunkach:

- od 21.08.1975r. do 11.08.1977r. w W. Fabryce (...) w D.- 1 rok 11 miesięcy i 19 dni,

- od 03.03.1986r. do 29.02.1992r. w PGR Z. ZR w G. na stanowisku kierowcy ciągnika 5 lat 11 miesięcy i 29 dni (z wyłączeniem 3 dni okresów nieskładkowych),

- od 15.02.1993r. do 31.12.1998r. w (...) a Z. na stanowisku kierowcy autobusu – 5 lat 10 miesięcy i 14 dni,

- łącznie 13 lat, 10 miesięcy i 5 dni.

Organ rentowy nie uznał jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia od 01.09.1972r. do 19.08.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w O. na stanowisku monter wewnętrznych urządzeń i instalacji wodno – kanalizacyjnych (do 16.06.1974r. jako uczeń) oraz okresu pracy od 06.09.1978r. do 15.05.1981r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w O. na stanowisku ślusarz - spawacz. Pozwany zaznaczył, że powyższe stanowiska pracy nie uprawniają do przejścia na emeryturę w obniżonym wieku emerytalnym zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. /Dz. U. z 1983r. poz. 43 ze zm./

/dowód: świadectwa i świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach, karta przebiegu zatrudnienia w aktach emerytalnych/

Pismem z dnia 22.04.2016r. skarżący wystąpił o ponowne rozpatrzenie wniosku o emeryturę w związku z dołączeniem dokumentów z Archiwum Państwowego w O. oraz pisma z Archiwum (...) z Ł.. Zwrócił się również o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku otwartego funduszu emerytalnego, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Pozwany przeprowadził postępowanie wyjaśniające, które nie wpłynęło na zmianę stanowiska organu rentowego.

/dowód: pisma k. 36 i 37, notatka kolegialna k. 42 akt emerytalnych/

Wobec powyższych ustaleń zaskarżoną decyzją z dnia 08.04.2016r. pozwany odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury. Skarżący nie zgodził się z powyższą decyzją wnosząc odwołanie.

W ocenie Sądu odwołanie skarżącego nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych cyt. wyżej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w ust.1a i 1 b , z zastrzeżeniem art. 46, 47, 50, 50a i 50e i 184 .

W myśl art. 184 ust. 1 ww. ustawy ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Ust. 2 Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /obecnie Dz. U. z 2016, poz. 887 ze zm./ ubezpieczonym urodzonym przed dniem 01.01.1949r. , będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2-3 , zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3. Przy czym przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991r. wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa / ust. 1a /.

Stosownie zaś do ust. 2 dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

W myśl ust. 4 wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Stosownie do § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 07.02.1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze /Dz. U. z 1983, poz. 43/ pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn oraz ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Zgodnie zaś z § 3 rozporządzenia za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudnienia”, uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia.

W myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.

Z powyższego wynika, iż skarżący nabyłby prawo do wcześniejszej emerytury, w przypadku łącznego spełnienia przesłanek:

- ukończenia wieku 60 lat;

- legitymowania się łącznym okresem ubezpieczenia w wymiarze co najmniej 25 lat, przypadającym na dzień 01.01.1999r.;

- legitymowania się 15 letnim okresem pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, przypadających na dzień 01.01.1999r.;

- przekazania środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Istotą sporu w niniejszej sprawie, na etapie postępowania sądowego, było, czy wnioskodawca wykazał przesłankę 15 – tu lat pracy w szczególnych warunkach na dzień 01.01.1999r. Należy jednak wskazać, że Sąd orzekający zobowiązany jest zbadać wszystkie przesłanki niezbędne do przyznania prawa do emerytury.

Pozwany w toku postepowania administracyjnego ustalił między innymi, że wnioskodawca w okresie zatrudnienia od 03.03.1986r. do 29.02.1992r. w Państwowym Gospodarstwie Rolnym w Z., Zakład Rolny w G. wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy- pracę kierowcy ciągnika, którą zaliczył do prac w szczególnych warunkach wymienionych w wykazie A, dziale VIII poz. 3 pkt. 1 wykazu stanowiącego załącznik do Zarządzenia Nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31.03.1988r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uprawniających do niższego wieku emerytalnego, wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej /Dz. Urz. Min. Roln. i Gospod. Żywnościowej nr 2 poz. 4).

W toku postępowania sądowego wnioskodawca wyjaśnił, iż w okresie zatrudnienia PGR Z. ZR w G. pracował jako kierowca ciągnika (...). W tym okresie wykonywał głównie prace polowe - podorywkę, orkę, bronowanie, siewy. Sezonowo, w zależności od potrzeby, wykonywał ciągnikiem prace transportowe. W okresie żniw, w miesiącu lipcu i sierpniu, przez dwa miesiące w roku, wykonywał prace transportowe. Zimą wykorzystywał urlop i wykonywał prace remontowe ciągników, zajmował się konserwacją sprzętu.

Zdaniem Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na przyjęcie, że skarżący w okresie zatrudnienia na stanowisku traktorzysty w PGR Z. ZR w G. wykonywał pracę w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy ciągnika kołowego.

Skarżący w toku postępowania w sposób szczegółowy opisał, jakie czynności wykonywał i na czym polegała jego praca w tym zakładzie pracy. Były to prace głównie polowe, a nie transportowe. Dla powyższych ustaleń nie ma znaczenia, iż Agencja Nieruchomości Rolnych Oddział Terenowy w O. wystawiła wnioskodawcy w dniu 04.11.2015r. świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach z tytułu zatrudnienia na stanowisku kierowcy ciągnika kołowego w okresie od 03.03.1986r. do 29.02.1992r. Powyższe świadectwo jest bowiem jedynie dokumentem prywatnym i podlega ocenie jak każdy dowód zgromadzony w sprawie stosownie do art.233 KPC.

Podnieść należy, że ustawą z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw /Dz.U. Nr 56, poz. 498/ zmieniono treść art. 32 ustawy emerytalnej, w związku z czym od dnia 2 maja 2003 r., w celu ustalenia uprawnień, o których mowa w jego ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważało się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Przepis ten, w zakresie, w jakim posługiwał się określeniem „w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych”, został wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 czerwca 2004 r., P 17/03 /OTK-A 2004 nr 6, poz. 57 i Dz.U. Nr 144, poz. 1530/ pozbawiony mocy prawnej. Przepis art. 32 ust. 4 ustawy pozostał bez zmian, stanowiąc, że wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wykładni pojęcia „przepisy dotychczasowe” dokonał Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dnia 13 lutego 2002 r., III ZP 30/01 /OSNP 2002 nr 10, poz. 243, wskazując na przepisy rozporządzenia, z wyłączeniem tych, które zobowiązywały ministrów, kierowników urzędów centralnych i centralne związki spółdzielcze do ustalenia wykazu stanowisk pracy w podległych im zakładach pracy. Stwierdził, że odesłanie do przepisów dotychczasowych w kwestii wykazów obejmujących świadczenie pracy w warunkach szczególnych, zawarte w art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, nie obejmuje przepisów kompetencyjnych § 1 ust. 2-3 rozporządzenia. Odesłanie dotyczy więc tylko wieku emerytalnego, rodzajów prac, stanowisk, warunków uprawniających do wcześniejszej emerytury. To pozwala na wniosek, że przepisy dotychczasowe, o których mowa w odesłaniu, to § 2 ust. 1 rozporządzenia, stanowiący, iż okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy; jak też przepisy § 4-8a, określające wiek emerytalny i okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach pracowników wykonujących prace wyszczególnione w wykazach A i B stanowiących załącznik do rozporządzenia oraz przepisy § 9-15, dotyczące wieku emerytalnego i warunków przechodzenia na emeryturę osób zatrudnionych w szczególnym charakterze.

Sąd Najwyższy w konsekwencji stwierdził więc, że odesłanie do przepisów dotychczasowych nie dotyczy kompetencji do tworzenia wykazów obejmujących stanowiska, na których świadczy się pracę w szczególnych warunkach, ale obejmuje samą treść tych wykazów i inne okoliczności wyraźnie wskazane w art. 32 ust. 2 ustawy emerytalnej in principio, co zostało zaakceptowane przez Trybunał Konstytucyjny w motywach wskazanego wyżej wyroku.

W judykaturze przyjmuje się, że w świetle przepisów wykazu A, stanowiącego załącznik do rozporządzenia, wyodrębnienie poszczególnych prac ma charakter stanowiskowo - branżowy. Pod pozycjami zamieszczonymi w kolejnych działach wykazu wymieniono bowiem konkretne stanowiska przypisane 6 danym branżom, uznając je za prace w szczególnych warunkach uprawniające do niższego wieku emerytalnego. Przyporządkowanie danego rodzaju pracy do określonej branży ma istotne znaczenie dla jej kwalifikacji jako pracy w szczególnych warunkach. Usystematyzowanie prac o znacznej szkodliwości i uciążliwości do oddzielnych działów oraz poszczególnych stanowisk w ramach gałęzi gospodarki nie jest przypadkowe, gdyż należy przyjąć, że konkretne stanowisko narażone jest na ekspozycję na czynniki szkodliwe w stopniu mniejszym lub większym w zależności od tego, w którym dziale przemysłu jest umiejscowione. Konieczny jest bezpośredni związek wykonywanej pracy z procesem technologicznym właściwym dla danego działu gospodarki /por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 r., I UK 20/09 i I UK 24/09; z dnia 1 czerwca 2010 r., II UK 21/10 a także z dnia 14 marca 2013 r., I UK 547/12; niepublikowane/. Oznacza to, że przynależność pracodawcy do określonej gałęzi przemysłu ma znaczenie istotne i nie można dowolnie, z naruszeniem postanowień rozporządzenia, wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w tym akcie prawnym /por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19 maja 2011 r., III UK 174/10, niepublikowany/.

W związku z powyższym stanowiskiem Sądu Najwyższego, które Sąd Okręgowy akceptuje, spór w niniejszej sprawie sprowadzał się w istocie do prawidłowej wykładni prawa materialnego odnośnie kwalifikacji prawnej okresu wykonywania przez wnioskodawcę pracy na stanowisku traktorzysty w ww. zakładzie. Dokonując oceny w tym zakresie, Sąd Okręgowy zajął stanowisko, że istotne znaczenie ma nie tylko rodzaj powierzonej pracy, ale również powiązanie konkretnego rodzaju pracy z branżą, w której praca na wskazanym stanowisku jest wykonywana.

W ocenie Sądu Okręgowego, wykładnia językowa regulacji zawartej w Wykazie A dział VIII pkt 3, przy uwzględnieniu przyjętej przez rozporządzenie kwalifikacji branżowo-stanowiskowej oraz przy uwzględnieniu systematyki przepisów, nie pozwala na kwalifikowanie pracy kierowców ciągników, wykonujących swą pracę w rolnictwie, jako pracy w szczególnych warunkach. Wskazane stanowiska wymienione zostały w dziale VIII wykazu "w transporcie i łączności", a nie w dziale X "w rolnictwie i przemyśle rolno - spożywczym", ani w dziale XIV "prace różne". Wobec powyższego nie ma przesłanek, aby przyjmować, że wykonywanie prac na wskazanych stanowiskach niezależnie od branży, w której praca jest wykonywana, skutkuje szkodliwością pozwalającą na zaliczenie tego okresu jako uprawniającego do nabycia emerytury w obniżonym wieku, tak jak to dotyczy na przykład pracy "przy spawaniu" /Dział XIV poz. 12/. Umieszczenie wskazanych stanowisk w dziale VIII w transporcie i łączności, mimo ujęcia pracy traktorzysty, kombajnisty odrębnie od pracy kierowcy samochodów ciężarowych, autobusów i pojazdów specjalistycznych, łączy szkodliwość tejże pracy nie z faktem prowadzenia tychże pojazdów, lecz z faktem prowadzenia tychże pojazdów przy uwzględnieniu specyfiki "technologii" pracy w transporcie i łączności i obciążeń psychofizycznych związanych z uczestniczeniem takich pojazdów w ruchu publicznym. Obciążeń, których nie ma, jak uznał ustawodawca, przy wykonywaniu prac na wskazanych stanowiskach w rolnictwie, gdzie dominują prace polowe, które czasami w ogóle nie łączą się z prowadzeniem pojazdów po drodze publicznej.

Zdaniem Sądu Okręgowego wymienienie w wykazie A, dziale VIII pod pozycją 3 prac kierowców ciągników i kombajnów nie oznacza, że należy uznać za pracę w szczególnych warunkach kierowanie tymi pojazdami przy jakichkolwiek zadaniach, a nie tylko transportowych. Prace uznane za wykonywane w warunkach szczególnych bez względu na miejsce i rodzaj zostały wymienione w dziale XIV zatytułowanym "prace różne". Nie można uznać, że praca kierującego ciągnikiem jest zawsze pracą "w transporcie", nawet jeżeli kierujący niczego nie transportuje, lecz wykonuje przy pomocy ciągnika prace polowe. Nawet jeśli traktorzysta musi przejechać pewien odcinek drogi publicznej, aby dojechać do pola, to z pewnością nie zajmuje to znaczącej części całego czasu pracy, jaki poświęca na wykonanie głównej pracy.

Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał w swym orzecznictwie, że podział wykazu A na "branże" ma istotne znaczenie. W wyroku z 16 czerwca 2009 r. /I UK 24/09, LEX nr 518067/ nie uznał za uzasadnione zaliczenie do prac szkodliwych w "energetyce" wszelkich prac związanych z montowaniem oraz eksploatacją instalacji i urządzeń elektrycznych. Według Sądu Najwyższego, prace wykonywane w szczególnych warunkach wymienione w dziale II wykazu A to tylko prace wykonywane w energetyce czyli w ramach wytwarzania (przetwarzania) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczania jej odbiorcom. W wyroku z 19 maja 2011 r. /III UK 174/10, LEX nr 901652/ Sąd Najwyższy uznał, że praca maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych może być potraktowana jako praca w szczególnych warunkach tylko wtedy, gdy jest wykonywana "w budownictwie i w przemyśle materiałów budowlanych" /dział V wykazu A/, a nie w cukrowni. W tym wyroku Sąd Najwyższy odwołał się do poglądów wyrażonych wcześniej w wyroku z 1 czerwca 2010 r. /II UK 21/10, LEX nr 619638/. Sąd Najwyższy podkreślił w nim stanowiskowo - branżowy charakter ujęcia /w rozporządzeniu z 1983 r. i wykazie A stanowiącym załącznik do niego/ prac wykonywanych w szczególnych warunkach. Stwierdził, że nie można swobodnie ani dowolnie wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały przypisane w rozporządzeniu. W wyroku z 19 marca 2012 r. /II UK 166/11, LEX nr 1171002/ Sąd Najwyższy uznał, że odesłanie w art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej do przepisów dotychczasowych/w zakresie rodzaju prac i stanowisk/ nie dotyczy kompetencji do tworzenia wykazów obejmujących stanowiska, na których świadczy się pracę w szczególnych warunkach, natomiast obejmuje samą treść tych wykazów. W tym wyroku również został podzielony pogląd o istotnym znaczeniu przyporządkowania danego rodzaju pracy do określonej branży przy jej kwalifikowaniu, jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach wyrażony w przywołanym wyżej wyroku z 1 czerwca 2010 r. /II UK 21/10/.Podobne stanowisko o branżowym charakterze prac w wymienionych w wykazie A, zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 13 sierpnia 2015r. w sprawie II UK 298/14.

Powyższe, ugruntowane już stanowisko Sądu, Sąd Okręgowy w pełni podziela. Niewątpliwie prace kierowcy ciągnika w transporcie i rolnictwie, mimo podobieństw, są różne. Dlatego też uznać należało, że brak jest podstaw prawnych do kwalifikowania pracy wnioskodawcy jako traktorzysty rolniczego, w okresach od 03.03.1986r. do 29.02.1992r. w PGR w Z. ZR w G. do pracy kierowcy ciągnika w transporcie, traktowanej w tej branży jako praca w warunkach szczególnych - wykaz A załącznika do rozporządzenia, Dział VIII, poz. 3.

Wobec nie uwzględnienia wnioskodawcy przez Sąd okresu zatrudnienia na stanowisku kierowcy ciągnika w PGR Z. ZR w G.-od 03.03.1986r.do 29.02.1992r. okresów pracy w szczególnych warunkach, pozostały łączny okres pracy w szczególnych warunkach uwzględniony przez ZUS- to 7 lat 10 miesięcy i 6 dni . Zatem aby uzyskać prawo do emerytury wnioskodawca musiałby dodatkowo wykazać przed Sądem 7 lat 1 miesiąc i 24 dni okresów pracy w szczególnych warunkach.

Skarżący wniósł o uwzględnienie do okresów pracy w szczególnych warunkach okresów zatrudnienia: od 01.09.1972r. do 19.08.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w O. - 2 lata 11 miesięcy i 19 dni oraz od 06.09.1978r. do 15.05.1981r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w O.-w tym służba wojskowa od 26.04.1979r. do 15.04.1981r. – 2 lata 8 miesięcy i 10 dni- łącznie 5 lat 7 miesięcy i 29 dni, co jest niewystarczającym okresem do uznania, że pracował w warunkach szczególnych przez 15 lat.

Na marginesie tylko, wskazać należy, że skarżący w okresie od 01.09.1972r. do 19.08.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w O. był zatrudniony uczeń praktycznej nauki zawodu – montera wewnętrznych instalacji wodno-kanalizacyjnych i c.o. i okres ten nie może być zaliczony jako praca w szczególnych warunkach, gdyż nie była to praca wykonywana w pełnym wymiarze czasu pracy. Sam skarżący wskazał, że pracował trzy dni w tygodniu, w pozostałe dni uczęszczał na zajęcia szkolne. Wykonywał przy tym prace przy instalacjach wodno- kanalizacyjnych zarówno na zewnątrz , jak i wewnątrz budynków. Następnie, od 17.06.1974r., w tym samym zakładzie pracy skarżący był zatrudniony na stanowisku monter wewnętrznych instalacji wodno – kanalizacyjnych – zgodnie z wyuczonym zawodem. Z dokumentacji oraz wyjaśnień wnioskodawcy nie wynika aby wykonywał roboty wodno-kanalizacyjne oraz budowę rurociągów w głębokich wykopach, a tylko taka mogłaby być potraktowana jako praca w szczególnych warunkach. Załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 08 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm. ) wymienia w Dziale V. W budownictwie i przemyśle materiałów budowlanych w pk1: Roboty wodnokanalizacyjne oraz budowę rurociągów w głębokich wykopach.

W odniesieniu do pracy na stanowisku ślusarz – spawacz od 06.09.1978r. do 15.05.1981r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w O. zaznaczyć należy, że Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom wnioskodawcy, iż jego praca polegała tylko i wyłącznie na spawaniu. Brak dokumentów, czy też zeznań świadków na tę okoliczność. W piśmie przygotowawczym, złożonym do sprawy, skarżący nie wnioskował o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków na okoliczność charakteru wykonywanej pracy. W ocenie Sądu wniosek taki złożony nawet na rozprawie uznać należałoby za spóźniony i bezprzedmiotowy, biorąc pod uwagę fakt, że w świetle niezaliczenia przez Sąd okresu pracy od 03.03.1986r. do 29.02.1992r. w PGR Z. ZR w G. jako pracy w szczególnych warunkach, suma okresów pracy od 01.09.1972r. do 19.08.1975r. w Przedsiębiorstwie (...) w O. oraz od 06.09.1978r. do 15.05.1981r. w Przedsiębiorstwie Produkcji (...) w O., a także bezspornych okresów pracy w warunkach szczególnych od 21.08.1975r. do 11.08.1977r. w W. Fabryce (...) w D. oraz od 15.02.1993r. do 31.12.1998r. w (...) w Z., nie dałaby 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Zatem skarżący nie spełnił przesłanki 15 – letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Co za tym idzie na zasadzie art. 477 14 §1 kpc należało odwołanie wnioskodawcy oddalić.