Sygn. akt VI Gz 17/17
Dnia 31 stycznia 2017 r.
Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział VI Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący : SSO Zbigniew Krepski
po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r. w Toruniu
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) sp. z o.o. w Z. (...)
przeciwko A. J.
o zapłatę
w przedmiocie wniosków pozwanej z dnia 22 września 2016 r. i z dnia 11 października 2016 r. o zwolnienie od kosztów sądowych
na skutek zażalenia pozwanej na postanowienie Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 15 grudnia 2016 r., sygn. akt V GC 468/13
postanawia:
zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że zwolnić pozwaną od kosztów sądowych
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 15 grudnia 2016 r. Sąd Rejonowy w Toruniu oddalił dwa wnioski pozwanej z dnia 22 września 2016 r. i z dnia 11 października 2016 o zwolnienie od kosztów sądowych podkreślając brak udowodnienia przez pozwaną braku środków na uiszczenie kosztów sądowych (k.559).
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwana zarzucając mu naruszenie przepisu art. 102 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (dalej u.k.s.c.) poprzez jego niezastosowanie pomimo, iż zachodziły ku temu przesłanki je uzasadniające oraz zarzucając wadliwe ustalenie stanu faktycznego, na podstawie którego Sąd orzekł w przedmiotowej sprawie. Wskazując na powyższe zarzuty pozwana wniosła zmianę zaskarżonego postanowienia poprzez uwzględnienie jej wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych względnie o uchylenie skarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto wniosła o zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania zażaleniowego według norm prawem przepisanym. W uzasadnieniu zażalenia pozwana szerzej omówiła podniesione w zażaleniu zarzut (k.561-566).
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Zażalenie pozwanej na odmowę zwolnienia jej od kosztów sądowych jest zasadne.
W ocenie Sądu Okręgowego nie można zgodzić się ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, iż pozwana wnosząc o zwolnienie od kosztów sądowych winna wykazać brak środków na uiszczenie opłat sądowych od powyższych zażaleń. Stosownie bowiem do art. 102 ust. 1 u.k.s.c. osoba fizyczna może domagać się zwolnienia od kosztów sądowych jeżeli złoży oświadczenie, z którego wynika, że nie jest w stanie ich ponieść bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny.
W ocenie Sądu Okręgowego analiza złożonego przez pozwaną oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania wskazuje, iż nie jest ona w stanie ponieść kosztów sądowych bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Skarżąca nie posiada bowiem żadnego majątku, a jedynym źródłem utrzymania jest wynagrodzenie z umowy o pracę w wysokości 1.800,00 zł miesięcznie. Zamieszkuje razem z rodzicami mając na utrzymaniu małoletniego syna K.. Otrzymywane zaś wynagrodzenie za pracę nie wystarcza na bieżące wydatku związane z utrzymaniem siebie i syna. Ponadto jak wynika z oświadczenia pozwanej z dnia 28 listopada 2016 r. od dnia 1 stycznia 2016 r. nie posiada już statusu jednoosobowego przedsiębiorcy (k.556). Okoliczność tą potwierdził Naczelnik Urzędu Skarbowego w S., który w piśmie z dnia 30 listopada 2016 r. poinformował Sąd Rejonowy, iż pozwana figuruje w tutejszym urzędzie jako osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej od dnia 31 grudnia 2015 r. (k.549).
W ocenie Sądu Odwoławczego powyższe ustalenia, wbrew odmiennym twierdzeniom Sądu I instancji świadczą, że pozwana nie jest w stanie ponieść kosztów sądowych w postaci opłat sądowych od zażaleń bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny, co w świetle art. 102 ust. 1 u.k.s.c. uzasadnia uwzględnienie jej zażalenia i w konsekwencji uzasadnia zwolnienie pozwanej od kosztów sądowych.
Stosownie zatem do art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 2 k.p.c. i w związku z art. 102 ust. 1 u.k.s.c. należało zmienić zaskarżone postanowienie orzekając jak w sentencji postanowienia.
O kosztach postępowania zażaleniowego orzeknie Sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).
Z.
1) (...)
2) (...)
3) (...)
T. (...)