Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 11 lipca 2014 r. powód (...) S.A. z siedzibą w R. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. F. kwoty 11.977,77 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód wskazał, iż w ramach działalności swego przedsiębiorstwa dostarczał na rzecz pozwanej, na podstawie zawartej z nią w dniu 20 września 1994 r. umowy w formie pisemnej, energię elektryczną. Z tytułu wykonania usługi powód wystawił opisane w pozwie faktury, które nie zostały opłacone przez pozwaną. Wyjaśnił, iż na kwotę objętą pozwem składa się kwota 10.907,89 zł, z tytułu wystawionych faktur oraz kwota 1089,88 zł z tytułu sumy skapitalizowanych odsetek wyliczonych od dnia następnego po dniu wymagalności kwot z poszczególnych dokumentów księgowych do dnia wniesienia pozwu (pozew k. 3-4v.).

W odpowiedzi na pozew z dnia 9 lutego 2015 r. ustanowiony dla pozwanej kurator wniósł o oddalenia powództwa w całości, zarzucając w szczególności, iż strona powodowa nie wykazała, iż strony łączyła umowa, a dowodem istnienia stosunku zobowiązaniowego między stronami nie stanowią same tylko faktury VAT wystawione przez powoda (odpowiedź na pozew k. 76-76v.).

W pismach procesowych z dnia 23 czerwca i 24 czerwca 2016 r. pozwana podtrzymała stanowisko zaprezentowane przez kuratora. Ponadto podniosła, iż przedłożona do akt dokument umowy zawartej rzekomo przez nią z pozwanym został sfałszowany. Co więcej pozwana zakwestionowała także roszczenie powoda co do wysokości, wskazując, że ilość zużytej energii wskazana w przedmiotowych fakturach wystawionych przez powoda jest rażąco zawyżona i nie odpowiada zużyciu w analogicznych poprzednich okresach. Wskazała, iż nieprawdopodobnym jest, aby w okresie letnim, w domu jednorodzinnym, który jest ogrzewany olejem opałowym, w ciągu zaledwie kilku miesięcy wystąpiło tak duże zużycie energii elektrycznej. Podniosła, iż urządzenie pomiarowe, na podstawie którego wskazań powód obliczył zużycie, mogło wadliwie funkcjonować (pisma procesowe k. 118-123).

W piśmie procesowym z dnia 2 sierpnia 2016 r. strona powodowa podniosła, iż skoro pozwana przed wszczęciem niniejszego procesu prowadziła korespondencję z powodem dotyczącą dostarczania na jej rzecz energii elektrycznej, to miała świadomość istnienia stosunku zobowiązaniowego między stronami i nawet gdyby uznać, że nie podpisała umowy, to miało miejsce zawarcie umowy przez czynności konkludentne (pismo procesowe k. 236-237).

Na rozprawie w dniu pełnomocnik pozwanej w całości podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie, zaprzeczając w szczególności, iż strony zawarły umowę. Wniósł o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej kosztów procesu (protokół rozprawy k. 265).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. F. jest właścicielem budynku mieszalnego posadowionego na nieruchomości położonej w N. przy ul. (...) (dawna ul. (...)).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 20 września 1994 r. został sporządzony dokument zatytułowany „Umowa – zgłoszenie nr o dostarczenie energii elektrycznej”. Zgodnie z jego treścią odbiorca E. F. zgłosiła wniosek o dostarczanie energii elektrycznej do nieruchomości położonej w N. przy ul. (...) dla celów posadowionej na tej nieruchomości budynku mieszkalnego oraz zobowiązała się do opłacania należności według obowiązujących stawek taryfowych zgodnie z trybem i zasadami inkasa ustalonymi przez dostawcę. Dokument został opatrzony własnoręcznym podpisem odbiorcy o treści (...).

( dowód: umowa-zgłoszenie k. 146-146v.)

Wskazany podpis nie został nakreślony przez E. F..

( dowód: opinia biegłego sądowego k. 167-170 wraz z opinią uzupełniającą k . 199-202)

W piśmie z dnia 16 kwietnia 2004 r. skierowanym do Zakładu (...) S.A. E. F. podała swój aktualny adres korespondencyjny.

( dowód: pismo k . 186)

Pismem z dnia 6 lipca 2004 r. E. F. zwróciła się do Zakładu (...) S.A. o wyjaśnienie dlaczego bez jej zgody podłączono do skrzynki elektrycznej znajdującej się na jej posesji sąsiednich posesji.

( dowód: pismo k . 127)

W piśmie z dnia 24 kwietnia 2008 r. skierowanym do Zakładu (...) S.A. E. F. podała swój aktualny adres korespondencyjny oraz zwrócił się o przesłanie wykazu płatności i potwierdzenia ich rozliczenia za ostatnie 12 miesięcy.

( dowód: pismo k . 187)

Pismami z dnia 6 maja 2008 r. i 7 czerwca 2010 r. E. F. zwróciła się do Zakładu (...) S.A. o zmianę licznika.

( dowód: pisma k . 128-129)

W piśmie z dnia 20 grudnia 2011 r. skierowanym do Zakładu (...) S.A. E. F., w związku z kwestionowaniem przez nią wyliczenia zużycia energii elektrycznej, przesłała potwierdzenie zapłaty tytułem zaliczki i należności za bieżący rachunek zgodnie ze sporządzonym przez nią rozliczeniem.

( dowód: pismo k . 187)

W dniu 30 kwietnia 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w R. wystawiła E. F. fakturę VAT nr (...) z tytułu sprzedaży energii elektrycznej i usług dystrybucji za okres od dnia 15 października 2012 r. do dnia 30 kwietnia 2013 r. na kwotę 244,25 zł. W znajdującym się w treści faktury rozliczeniu zużycia energii za ww. okres wskazano, iż zużycie energii wynosiło (...).

( dowód: faktura VAT nr (...)– k. 8)

W dniu 20 września 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w R. wystawiła E. F. fakturę VAT nr (...) z tytułu sprzedaży energii elektrycznej i usług dystrybucji za okres od dnia 30 kwietnia 2013 r. do dnia 20 września 2013 r. na kwotę 10 583,13 zł. W znajdującym się w treści faktury rozliczeniu zużycia energii za ww. okres wskazano, iż zużycie energii wynosiło 21 607 kWh.

( dowód: faktura VAT nr (...) – k. 9)

W piśmie z dnia 23 października 2013 r. E. F. zwróciła się do (...) S.A. z siedzibą w R. o ponowne doręczenie jej faktury VAT nr (...) i skorygowanie jej adresu w systemach informatycznych (...) S.A.

( dowód: pismo k . 185)

Zużycie energii elektrycznej dostarczanej do nieruchomości położonej w N. przy ul. (...) w okresie od dnia 16 maja 2012 r. do dnia 15 października 2012 r. wynosiło łącznie (...), natomiast w okresie od dnia 25 czerwca 2015 r. do 23 grudnia 2015 r. – 1961 kWh.

( dowód: faktury VAT – k. 124, 250-262)

W dniu 26 listopada 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w R. sporządziła skierowane do E. F. wezwanie do zapłaty, domagając się zapłaty kwoty 10 907,89 zł, na którą składają się należności objęte fakturami VAT nr (...).

( dowód: wezwanie do zapłaty – k. 5)

E. F. nie zapłaciła ww. należności na rzecz (...) S.A. z siedzibą w R..

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dokumentów złożonych do akt sprawy, uznając je za zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy, albowiem ich prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu i nie została zakwestionowana przez żadną ze stron. Zastrzec w tym miejscu należy, iż pozwana zakwestionowała jedynie wiarygodność dokumentu zatytułowanego „„Umowa – zgłoszenie nr o dostarczenie energii elektrycznej”, wskazując, iż złożony na tym dokumencie podpis został sfałszowany.

W tym zakresie koniecznym stało się zasięgniecie wiadomości specjalnych, w związku z czym Sąd na wniosek strony pozwanej dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu badania pisma ręcznego J. B. na okoliczność ustalenia, czy podpis pod ww. dokumentem został nakreślony przez E. F..

W sporządzonej opinii z dnia 18 stycznia 2016 r. biegły na podstawie analizy oryginału rzeczonego dokumentu stwierdził, iż kwestionowany podpis nie został nakreślony przez pozwaną.

Strony nie co do zasady nie zakwestionowały przedmiotowej opinii, wniosły jedynie o złożenie przez biegłego wyjaśnień czy wskazane kilkukrotnie w treści opinii nazwisko (...) stanowi omyłkę pisarką (k. 180, 183). W związku z powyższym Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej pisemnej opinii biegłego celem ustosunkowania się do powyższej kwestii. Biegły w opinii uzupełniającej z dnia 25 kwietnia 2016 r. wyjaśnił, iż nastąpiła z jego strony oczywista omyłka pisarska, a nazwisko pozwanej powinno brzmieć w opinii jako (...).

Sąd uznał powyżej opisane wnioski i ustalenia biegłego sądowego za miarodajne w niniejszej sprawie. Opinia podstawowa została bowiem sporządzona w sposób rzetelny i jasny przez osobę dysponującą bogatą wiedzą i doświadczeniem w zakresie badania pisma ręcznego. Rozumowanie przedstawione przez biegłego w opinii z dnia 18 stycznia 2016 r. jest przy tym zrozumiałe, klarowne i nie wykazuje błędów logicznych. W rezultacie Sąd oparł się na tej opinii wraz z opinią uzupełniającą – w zakresie, w którym biegły wyjaśnił wątpliwości co do zapisu nazwiska powódki. W pozostałym zakresie opinia uzupełniająca z dnia 25 kwietnia 2016 r. – jako wykraczająca poza zakreśloną przez Sąd tezę dowodową, na którą dowód z uzupełniającej opinii biegłego został dopuszczony – była nieprzydatna dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. W związku z powyższym wnioski w niej zawarte zostały przez Sąd pominięte. Żadna ze stron procesu nie domagała się bowiem ponownej analizy jakiejkolwiek dokumentacji przez biegłego, a w szczególności ustalenia czy podpisy złożone w załącznikach do pisma powoda z dnia 9 marca 2016 r. zostały nakreślone przez pozwaną. Tym samym biegły dokonał analizy w tym zakresie samowolnie.

Ponadto podstawę ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie stanowiły również twierdzenia stron postępowania – w takim zakresie, w jakim strona przeciwna niż ta, która je powoływała, potwierdziła je albo przynajmniej wprost się do nich nie odniosła. Jako bezsporne, w ogóle nie wymagały one bowiem ich wykazywania za pomocą dowodów (art. 229-230 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało w całości oddaleniu.

Powód dochodził w niniejszej sprawie roszczenia o zapłatę, związanego z rzekomo zawartą przez strony w dniu 20 września 1994 roku umową o dostarczenie energii elektrycznej, zgodnie z którą dostarczył pozwanej określoną ilość energii elektrycznej, za którą pozwana, nie wykonując swojego zobowiązania, miał nie zapłacić.

Stosownie do treści obowiązującego w powyższej dacie art. 24 ustawy z dnia z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej (Dz.U.1984.21.96) dostarczanie i odbiór paliw i energii za pośrednictwem wspólnej sieci następuje na podstawie umowy (ust. 1). Umowa o dostarczanie paliw i energii za pośrednictwem wspólnej sieci powinna określać w szczególności ilość, jakość, niezawodność i terminowość dostawy i odbioru oraz odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy (ust. 2). Stosownie zaś do treści art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (Dz.U.1997.54.348), która zastąpiła wyżej przywołaną ustawę o gospodarce energetycznej w brzmieniu obowiązującym w chwili wejścia w życie jej przepisów, dostarczanie paliw lub energii odbywa się na podstawie umowy (ust. 1). Przy tym umowa ta powinna uwzględniać zasady określone w ustawie i w koncesjach oraz zawierać co najmniej postanowienia dotyczące ilości, jakości, niezawodności i ciągłości dostarczania i odbioru, ceny, sposobu rozliczeń, odpowiedzialności stron za niedotrzymanie warunków umowy, okresu jej obowiązywania i warunków rozwiązania (ust. 2).

Z kolei zgodnie z art. 555 k.c. przepisy o sprzedaży rzeczy stosuje się odpowiednio do sprzedaży energii. Art. 535 k.c. stanowi zaś, że przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Umowa sprzedaży energii elektrycznej należy zatem do umów cywilnoprawnych o charakterze wzajemnym. Cechą wyróżniającą tę umowę jest bowiem ekwiwalentność świadczeń, gdyż za dostarczoną przez przedsiębiorstwo energetyczne energię lub paliwa odbiorca zobowiązuje się zapłacić ustaloną w umowie cenę. Jeżeli odbiorca energii nie uiszcza we właściwym terminie należności za dostarczoną zgodnie z umową energię, dopuszcza się zwłoki w spełnieniu świadczenia jako dłużnik z umowy sprzedaży energii elektrycznej.

Pozwana w toku procesu konsekwentnie zaprzeczała, iż zawarła z powodem umowę, której przedmiotem byłaby sprzedaż i dostarczanie energii elektrycznej, znajdująca oparcie, w którymkolwiek z ww. przepisów.

Stosownie do treści art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Zgodnie zaś z treścią zd. 1 art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Skoro zatem strona powodowa twierdziła, że przysługuje jej wobec strony pozwanej dochodzona pozwem należność tytułem zapłaty za dostarczoną energię elektryczną na podstawie łączącej strony umowy, to powinna była tę okoliczność udowodnić. W szczególności powinna była wykazać, iż zawarła z pozwaną umowę sprzedaży i dystrybucji energii elektrycznej. Tymczasem brak było w sprawie jakichkolwiek dowodów powalających na uznanie, by rzeczona umowa istniała.

Przedłożony przez stronę powodową dokument rzekomo zawartej przez strony umowy – jak wykazało postępowanie dowodowe przeprowadzone w toku procesu – niewątpliwie nie został podpisany przez pozwaną, a podpis o treści (...) nakreślony na tym dokumencie został sfałszowany. W rezultacie dokument ten nie mógł stanowić dowodu na istnienie jakiejkolwiek stosunku zobowiązaniowego łączącego strony.

Nie zostało także wykazane, iż – jak zaczął twierdzić powód po zapoznaniu się z wnioskami opinii biegłego – pomiędzy stronami postępowania doszło do zawarcia umowy w sposób dorozumiany.

W tym zakresie należy podkreślić, że zgodnie z art. 60 k.c. wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. W doktrynie i judykaturze przyjmuje się więc, iż oświadczenie woli złożone może być również w sposób dorozumiany. Jednakże o oświadczeniu woli, a w konsekwencji również o czynności prawnej w rozumieniu art. 60 k.c., można mówić tylko wtedy gdy w zachowaniu stron ich wola została ujawniona w sposób dostateczny. Innymi słowy czynność prawna jest dokonana przez fakty konkludentne, jeżeli wyrażają one niewątpliwą treść oświadczenia woli (wyrok Sądu Najwyższego z 16 stycznia 2013 r. II CSK 302/12, LEX nr 1288635). Przy tym zamiaru stron dokonania czynności prawnej nie można domniemywać, musi on być w pewien sposób wyrażony i dostatecznie uzewnętrzniony (por. np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 10 marca 2004 r. IV CK 95/03, LEX nr 84431 oraz z dnia 29 marca 2006 r. IV CK 411/05, LEX nr 179733).

W toku niniejszego procesu nie zostało zaś wykazane, aby pozwana w sposób dostateczny przejawiała wolę zawarcia z powodową spółką umowy na warunkach wynikających z faktur, które przedłożyła strona powodowa. Sam fakt dostarczania przez powoda energii elektrycznej do nieruchomości należącej do pozwanej oraz okoliczność odnotowania zużycia energii przez licznik zainstalowany na tej nieruchomości, nie stanowił jeszcze dowodu na to, że strony postępowania łączyła umowa o dostawę energii elektrycznej. Okoliczności tej nie potwierdza też okoliczność sporządzenia przez powoda złożonych do akt sprawy faktur VAT. Co więcej, pozwana konsekwentnie kwestionowała istnienie łączącej ją ze stroną powodową umowy, a tym samym podstaw do obciążania jej należnościami stwierdzonymi w spornych fakturach – których to należności zresztą bezspornie w najmniejszej nawet części nie uregulowali.

Wskazania przy tym wymaga, że świetle art. 535 i art. 555 k.c. do istotnych postanowień umowy sprzedaży paliw i energii (essentialia negotii), należy określenie przedmiotu sprzedaży (paliwo lub energia), który sprzedawca zobowiązuje się przenieść na własność kupującego oraz ceny, jako świadczenia ekwiwalentnego kupującego. Nadto, zgodnie z art. 5 ust. 2 pkt 1 prawa energetycznego, umowa sprzedaży energii elektrycznej powinna m.in. zawierać postanowienia określające cenę lub grupę taryfową stosowane w rozliczeniach. Tymczasem sama strona powodowa nie udowodniła treści umowy, która miała być rzekomo zawarta w sposób dorozumiany z pozwaną ani nawet nie sprecyzowała, kiedy taka umowa miałaby zostać zawarta. Dowodu na te okoliczności nie stanowiły załączone do akt sprawy pisma kierowane przez pozwaną do powoda i jego poprzednika prawnego w latach 2004-2013, z pism tych nie wynikała bowiem w żaden sposób treść rzekomo zawartej przez strony umowy w sposób dorozumiany.

Niezależnie od powyższego, nawet gdyby uznać, iż strona powodowa wykazała istnienie umowy pomiędzy stronami, to zaznaczyć należy, że nie wykazała ona roszczenia co do wysokości. Pozwana zakwestionowała bowiem wartości figurujące w fakturach załączonych do pozwu, w szczególności w zakresie ilości zużytej energii elektrycznej oraz prawidłowe działanie licznika, na podstawie którego ustalono kwestionowaną wysokość zużycia energii.

Powód nie wykazał, iż podane w ww. fakturach zużycie energii było zgodne z rzeczywistością. Nie przedstawił protokołów legalizacji, wymiany czy też odczytów pomiarów licznika. Tym samym z zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby rażąco odstający wzrost poboru energii od przeciętnych wartości notowanych w analogicznych okresach poprzedzających i następujących po okresie objętym kwestionowaną fakturą VAT nr (...) miał rzeczywiście miejsce, a nie spowodowany wadliwym działaniem licznika, który jak wynika z niezaprzeczonych przez powoda twierdzeń pozwanych został zdemontowany we wrześniu 2013 roku z powodu wygaśnięcia cech legalizacyjnych. W tym kontekście raz jeszcze należy podkreślić, iż strona powodowa nie przedstawia żadnych dowodów na wykazanie, że urządzenie pomiarowe działało prawidłowo – choćby jego świadectwa legalizacyjnego.

Reasumując, stwierdzić należy, iż powód nie udowodnił, iż łączyła go z pozwanymi umowa, stanowiąca podstawę faktyczną jego roszczenia w niniejszej sprawie ani też nie wykazał roszczenia co do wysokości. W konsekwencji powództwo podlegało w całości oddaleniu, jako nieudowodnione.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w punkcie I. wyroku.

Podstawę orzeczenia o kosztach procesu w niniejszej sprawie stanowił art. 98 k.p.c. ustanawiający zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Stroną przegrywającą proces w niniejszej sprawie był powód, gdyż powództwo zostało w punkcie I. uzasadnianego wyroku w całości oddalone. Na kwotę kosztów procesu należnych stronie pozwanej od powoda składały się kwota opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, koszty zastępstwa procesowego świadczonego na rzecz pozwanego przez radcę prawnego w wysokości 2400 zł, zgodnie z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t.) ora kwota 127,88 zł tytułem wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii uzupełniającej.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w punkcie II. wyroku.

Zgodnie z art. 84 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. z 2014 roku, poz. 1025 –j.t.; dalej jako u.k.s.c.) Sąd z urzędu zwraca stronie wszelkie należności z tytułu wydatków, stanowiące różnicę między kosztami pobranymi od strony a kosztami należnymi.

W toku procesu pozwana uiściła na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M.w W. kwotę 500 zł tytułem zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego za sporządzenie opinii uzupełniającej. Ostatecznie z kwoty tej została wydana kwota 127,88 zł, reszta w kwocie 372,12 zł zgodnie z powyższym przepisem powinna zatem zostać zwrócona pozwanej, o czym Sąd orzekł w punkcie III. wyroku.

W toku postępowania z sum Skarbu Państwa tymczasowo wyłożona została na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego łączna kwota 1 059,04 zł oraz na wynagrodzenie kuratora sądowego kwota 700 zł.

Zgodnie z art. 83 ust. 1 u.k.s.c. jeżeli przepisy ustawy przewidują obowiązek działania i dokonywania czynności połączonej z wydatkami z urzędu, sąd zarządzi wykonanie tej czynności, a kwotę potrzebną na ich pokrycie wykłada tymczasowo Skarb Państwa. Dotyczy to także dopuszczenia i przeprowadzenia przez sąd z urzędu dowodu niewskazanego przez stronę. Przy tym, zgodnie z ust. 2 tego przepisu, w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 u.k.s.c..

Stosownie zaś do treści art. 113 ust. 1 u.k.s.c. kosztami sądowymi, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu.

Wobec powyższego stosownie do rozstrzygnięcia o kosztach procesu w punkcie II., Sąd nakazał pobrać od powoda jako przegrywającego proces na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla W. M.w W. kwotę 1759,04 zł tytułem zwrotu wydatków uiszczonych tymczasowo z sum Skarbu Państwa, o czym Sąd orzekł jak w punkcie IV. wyroku.

Mając na względzie powyższe, Sąd orzekł jak w sentencji.

(...)

ZARZĄDZENIE

(...).

(...)