Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Kow.1235/16el

POSTANOWIENIE

Dnia 17.11.2016r.

Sąd Okręgowy wS.Wydział III Penitencjarny w składzie:

Przewodniczący Sędzia SO w S. Witold Galewski

Protokolant st. sekretarz sądowy Daria Staroń

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w S. Ireny Wojcieszak

po rozpoznaniu na posiedzeniu w Areszcie Śledczym w S. - Oddział Zewnętrzny w U. wniosku skazanego o udzielenie zezwolenia na odbycie kary poza zakładem karnym, w systemie dozoru elektronicznego

na podstawie art.43 la § 1 pkt 1 i 2kkw oraz art.43 la § 2kkw

postanawia:

1.  odmówić skazanemu R. D. (T. - D.) s. W. i W., ur. dnia (...) w S., nr PESEL (...) zezwolenia na odbycie kary 8 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w S.z dnia 30.09.2014r., sygn. akt IIK 249/13 za czyn z art.276kk, art.207§1kk w systemie dozoru elektronicznego,

2.  zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. P. K. kwotę (...) brutto ((...)) za obronę z urzędu,

3.  zwolnić skazanego od kosztów sądowych w części dotyczącej wydatków i obciążyć nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Skazany R. D. wystąpił do Sądu z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, uzasadniając go pogarszającym się stanem zdrowia oraz trudną sytuacją materialną.

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

Wskazać trzeba, że zgodnie z art.43c kkw ustawodawca uznał, że jest możliwe odbywanie kary pozbawienia wolności poza jednostką penitencjarną, w miejscu stałego pobytu wskazanym przez skazanego. Z tego przepisu wynika, że udzielanie zezwolenia na odbywanie kary w systemie (...) nie uzależniono od zaistnienia innych okoliczności dotyczących skazanego lub jego rodziny. Zatem, przy orzekaniu o udzieleniu skazanemu zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności nie powinno się kierować okolicznościami związanymi np. z sytuacją materialną lub rodzinną skazanego. Skazany chcąc rozwiązać należycie sprawy związane z trudną sytuacją materialną bądź osobistą winien zwrócić się przed osadzeniem w izolacji więziennej o odroczenie wykonania kary a po osadzeniu o udzielenie przerwy w karze. Zatem, Sąd penitencjarny oceniając trafność złożonego wniosku jest zobowiązany do kierowania się warunkami wskazanymi w art. 43la§1kkw.

Zgodnie z treścią art.43 la§1 pkt 1 i 2kkw zezwolenia na odbycie kary w systemie dozoru elektronicznego można udzielić wobec skazanego, któremu orzeczono karę pozbawienia wolności nieprzekraczającą jednego roku, a nie zachodzą warunki przewidziane w art.64§2 Kodeksu karnego oraz jest to wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Skazanemu który nie rozpoczął wykonywania kary w zakładzie karnym, można udzielić zezwolenia na odbycie kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego, jeżeli względy bezpieczeństwa i stopień demoralizacji, a także inne szczególne okoliczności nie przemawiają za potrzebą osadzenia skazanego w zakładzie karnym (art.43 la§2 kkw).

Z analizy dokumentacji zgromadzonej w aktach sprawy wynika, że R. D. został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w S. z dnia 30 września 2014r. w sprawie II K 249/13, na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności, za czyn z art.276kk, art.207§1kk. Na podstawie art.69§1kk i art.70§1 pkt 1 kk, Sąd wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności, warunkowo zawiesił na okres próby 3 lat. Z ustaleń faktycznych zawartych w uzasadnieniu wyroku sprawy wynika, że skazany w okresie 2 miesięcy wobec matki zachowywał się nagannie i agresywnie, wskutek czego dwukrotnie była wzywana Policja. Z dowodu w postaci opinii biegłych psychiatrów z dnia 31.12.2012r. wynika, że u skazanego rozpoznano zespół zależności alkoholowej, alkoholowy zespół abstynencyjny, osobowość z cechami degradacji.

Z postanowienia z dnia 26.04.2016r. w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności wynika, że skazany w miejscu zamieszkania nadal się zachowuje agresji. Ustalono, skazany w miejscu zamieszkania miał negatywną opinią, z uwagi na nadużywanie alkoholu. Toczyło się także w stosunku do niego postępowanie o czyn z art.207§1kk, a przy tym w sprawie 1 Ds. 1534/15 zastosowano wobec skazanego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, w związku z jego rażąco nagannym zachowaniem w miejscu zamieszkania i obawą że dalszy jego pobyt na wolności stanowić będzie realne zagrożenie dla prawidłowego przebiegu postępowania.

Przypomnieć należy, że w sprawie II K 650/12 wobec R. D. zapadł w dniu 6.09.2012r. wyrok w sprawie o czyn z art.207§1kk. Wymieniony został skazany na karę ograniczenia. W sprawie dopuszczono dowód z opinii biegłych psychiatrów z dnia 16.07.2012r. z której wynika, że u skazanego rozpoznano zespół zależności alkoholowej, objawy zespołu abstynencyjnego. Skazany mimo orzeczenia w sprawie kary wolnościowej nie zmienił nagannej postawy i kolejne przestępstwo popełnił w okresie od października 2012r do grudnia 2012r. ( vide : wyrok w sprawie II K 249/13).

Te dowody wskazują na to, że skazany nie jest sprawcą przypadkowym, wręcz przeciwnie osobą przejawiającą skłonności do zachowań z użyciem przemocy. Za takim stanowiskiem przemawia ustalona karalność skazanego wynikająca z informacji z (...)z dnia 20.09.2016r.

Z dowodu tego wynika, że skazany w 2012 roku był 3-krotnie karany, w tym 2-krotnie za przestępstwa z użyciem przemocy.

Jedynie na marginesie wskazać trzeba, że wobec skazanego w dniu 20.09.2016r. zapadł nieprawomocny wyrok w sprawie II K 208/16 Sądu Rejonowego w S.

Sąd penitencjarny oceniając trafność złożonego wniosku o wyrażenie zgody na odbywanie kary pozbawienia wolności w (...), jest zobowiązany do ustalenia w oparciu o zgromadzone w sprawie dowody, czy cele kary zostaną zrealizowanie bez konieczności kierowania skazanego do odbycia kary w warunkach izolacji więziennej, czyli w warunkach nadzoru ze strony funkcjonariuszy SW.

Istotne jest to, że skazany obywając karę w miejscu stałego pobytu zdany jest przede wszystkim na samego siebie w zakresie realizacji celów kary, kontroli swojego zachowania itp.

Uwzględnieniu wniosku skazanego o odbywanie kary w (...) sprzeciwia się także jego zachowanie na wolności, w miejscu zamieszkania. Z wywiadu środowiskowego z dnia 22.09.2016r. wynika bowiem, że skazany niepoprawnie funkcjonował w relacjach z matką. Krzyczał na nią, poniżał ją, zaś matka „na syna nigdy nie mogła liczyć i obecnie kiedy jest schorowana nie ma w nim oparcia”. Nadto, skazany w czasie sprawowanego dozoru nie wykonywał poleceń kuratora, był opryskliwy, arogancki i wybuchowy. Także, uchylał się od dozoru, nie współpracując z kuratorem. Mimo zapadnięcia kolejnego wyroku, stosunek skazanego do matki nie uległ zmianie, nadal stosuje wobec niej przemoc.

Postawa i sylwetka skazanego dowodzi że nie daje on gwarancji poprawnego funkcjonowania w warunkach poza jednostka penitencjarną, w tym przestrzegania porządku prawnego i stosowania się do nałożonych obowiązków w czasie odbywania kary w systemie dozoru elektronicznego. Stąd też, w ocenie Sądu penitencjarnego, skazany wymaga oddziaływań wychowawczych, które powinny być wobec niego prowadzone w warunkach izolacji więziennej.

Zatem, w ocenie Sądu Penitencjarnego, sposób życia skazanego na wolności, w tym jego naganne zachowanie wobec matki i stosowanie wobec niej przemocy, skłonności do popełnienia czynów z użyciem agresji a także nieskuteczność orzeczonego środka związanego z poddaniem go próbie oraz uchylanie się od dozoru pozwalają na stwierdzenie, że odbywanie przez skazanego kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego nie byłoby wystarczające do osiągnięcia celów kary. Niewątpliwie, względy bezpieczeństwa i stopień demoralizacji skazanego nie przemawiają za celowością odbywania przez niego kary w systemie dozoru elektronicznego.

Dlatego też, uznając wniosek skazanego za niezasadny, należało postanowić jak wyżej.

O kosztach obrony z urzędu orzeczono zgodnie z przepisem art. 29§1 ustawy z dnia 26.05.1982r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16 poz.124) oraz § 2 pkt. 1,2 i 3, § 13 pkt. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (...) (Dz. U. z 2015r. poz.1800) oraz w zw. z § 22 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielanej przez adwokata z urzędu (Dz. U . z 2016r. poz.1714).

O kosztach postępowania przed sądem orzeczono na podstawie przepisu art.626§1kpk w zw. z art.623kpk w zw. z art.1§2kkw.