Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III Ca 1254/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Henryk Brzyżkiewicz

Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

SR (del.) Maryla Majewska - Lewandowska

Protokolant Aleksandra Sado-Stach

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016 r. w Gliwicach

na rozprawie

sprawy z powództwa T. K., B. K. i M. K.

przeciwko R. M.

o eksmisję

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 20 kwietnia 2016 r., sygn. akt II C 1295/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza solidarnie od powodów na rzecz pozwanego kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

SSR (del.) Maryla Majewska-Lewandowska SSO Henryk Brzyżkiewicz SSO Leszek Dąbek

Sygn. akt III Ca 1254/16

UZASADNIENIE

Powodowie T. K., B. K. i M. K. żądali nakazania pozwanemu R. M. aby opróżnił z rzeczy i wydał im lokal mieszkalny położony w R. przy ul. (...) orazi zasądzenia na ich rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdzili, że są właścicielami nieruchomości na której położony jest sporny lokal. Pozwany zamieszkując w tym lokalu w sposób uporczywy utrudnia im korzystanie z ich nieruchomości uniemożliwiając im spokojne korzystanie z niej.

W wyroku wydanym w dniu 10 06 2015r. przez Sąd Rejonowy w Rybniku pozwany został uznany za winnego popełnienia na ich szkodę występku z art. 199 § 1 k.k.

i skazany na karę pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy, która została warunkowo zawieszona na okres próbny wynoszący trzy lata.

Pozwany R. M. wnosił o oddalenie powództwa oraz zasądzenie

na jego rzecz od powódki zwrotu kosztów procesu.

Zarzucał, że od sierpnia 2014r. pracuje w Holandii, gdzie zamieszkuje oraz ma swoje rzeczy i w spornym lokalu przebywa jedynie okazjonalnie kiedy odwiedza swoją matkę.

Sąd Rejonowy w Rybniku w wyroku z dnia 20 04 2016r. oddalił powództwo

i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach wyroku przywołał regulację
art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Stwierdził, że przeprowadzone postepowanie dowodowe wykazało, iż pozwany opuścił nieruchomość powodów

i obecnie mieszka i pracuje za granicą. Od ogłoszenia wyroku skazującego na nierucho-mości powodów przebywał jedynie w lutym i marcu 2016r. w czasie urlopu i w tym czasie jego zachowanie wobec powodów było prawidłowe. Ocenił, że w chwili obecnej pozwany nie uniemożliwia powodom wspólne z nim zamieszkiwanie i uznał powództwo za nieuzasadnione.

O kosztach procesu orzekał w oparciu o regulację art. 98 k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyli powodowie T. K., B. K. i M.-sław K. , którzy wnosili o jego zmianę przez uwzględnienie powództwa oraz za-sądzenie na ich rzecz od pozwanego zwrotu kosztów procesu, bądź uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do pono-wnego rozpoznania.

Zarzucali, że przy ferowaniu zaskarżonego wyroku naruszono przepisy prawa procesowego, regulacje:

- art. 227 k.p.c. poprzez przeprowadzenie postępowania dowodowego w ograniczonym zakresie i w konsekwencji tego nie zbadanie istoty sprawy,

- art. 233 k.p.c. poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego zebranego w sprawie

i przyjęcie, że pozwany przebywa na nieruchomości powodów wyłącznie grzeczno-ściowo.

Ponadto zarzucali, że naruszono prawo materialne, regulacje:

- art. 222 § 1 k.c. poprzez jej niezastosowanie i w następstwie tego oddalenie powództwa,

- art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 06 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego i przyjęcie, iż pozwany jest lokatorem posiadającym tytuł prawny do korzystania z nieruchomości należącej do powodów.

W uzasadnieniu apelacji między innymi podnosili, że doręczenie pozwanemu odpiosu pozwu prowadziło do wypowiedzenia mu udzielonego mu grzecznościowo prawa do korzystania z lokalu oraz że jego pobytu na terenie nieruchomości w okresie lutego-kwietnia 2016r. nie można łączyć z pobytem urlopowym. Ponadto podnosili, że Sąd Rejonowy zaniechał zbadania czy „miejsce zamieszkania powoda na terenie Holandii można za takowe uznać” oraz ustalenia czy w spornym lokalu znajdują się jego rzeczy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje

Sprawa jest rozpoznawana w postępowaniu cywilnym procesowy, w którym obowiązuje zasada kontradyktoryjności a powodowie w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji byli reprezentowani przez fachowego pełnomocnika.

Sąd Rejonowy rozpoznając sprawę nie był zatem obowiązany przeprowadzać z urzędu nie zaoferowanych mu przez strony dowodów w celu wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (stosownie do regulacji art. 217 k.p.c. obowiązek zaoferowania dowodów spoczywa na stronach postępowania cywilnego i Sąd rozpoznający sprawę może dopuścić je z urzędu tylko w wyjątkowych sytuacjach, które w niniejszej sprawie nie zachodziły).

Z tej przyczyny zarzut naruszenia w toku rozpoznania sprawy regulacji art. 227 k.p.c. jest nieuasadaniony

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia mają podstawę w informacjach zawartych we wskazanych w uzasadnieniu orzeczenia wiarygodnych źródłach dowodowych, których ocena jakkolwiek lakoniczna mieści w granicach swobodnej oceny dowodów i wbrew temu co zarzuca apelacja Sąd Rejonowy przy ferowaniu zaskarżonego orzeczenia nie naruszył regulacji art. 233 § 1 k.p.c.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego

w swym zasadniczy zarysie o bezzasadności powództwa jest prawidłowa i Sąd odwoławczy z poniższymi modyfikacjami ją podziela i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. C III 473/34, Zb. U.z 1935r. poz. 496).

Powództwo zostało oparte na twierdzeniu, że powodowie są współwłaścicielami nieruchomości na której położony jest sporny lokal a pozwany mieszkając w należącym do nich w tym lokalu - na skutek swego wadliwego zachowania - utracił tytułu prawny do przebywania w nim.

Słusznie zatem apelacja podnosi, iż podstawą dochodzonych roszczeń jest regulacja art. 222 § 1 k.c.

Z poczynionych przez Sąd Rejonowy prawidłowych ustaleń wynika,

że w chwili obecnej pozwany nie mieszka w spornym lokalu (przebywa na stałe w Holandii, gdzie pracuje i ma miejsce zamieszkania) a powodowie reprezentowani przez fachowego pełnomocnika - wbrew dyrektywie art. 6 k.c. - nie wykazali w toku postępowania, iż w spornym lokalu znajdują się jego rzeczy (na te okoliczność nie zgłoszono żadnego wniosku dowodowego).

W konsekwencji tego przyjąć zatem należy, iż pozwany nie narusza obecnie przynależnego powodom prawa własności nieruchomości i tym w świetle regulacji art. 222 § 1 k.c. skarżącym nie przysługuje skuteczne względem niego roszczenie o opuszczenie, opróżnienie i wydanie im spornego lokalu.

Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku i apelacja powodów jest bezzasadna w rozumieniu regulacji art. 385 k.p.c., co z mocy tej regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Reasumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację powodów jako bezzasadną oddalono na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono w oparciu o regulację art. 98

§ 1 i 2 k.p.c. biorąc pod uwagę, iż powodowie ulegając w postepowaniu odwoławczym powinni zwrócić pozwanemu poniesione przez niego w tym postępowaniu koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika.

SSR (del.) Maryla Majewska-Lewandowska SSO Henryk Brzyżkiewicz SSO Leszek Dąbek