Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2016r.

Sąd Rejonowy Gdańsk – Południe w Gdańsku w X Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Joanna Jurkiewicz

Protokolant: Magdalena Barska

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej G.-Ś. w G. Z. L.

po rozpoznaniu w dniach 22.09.2015r., 22.12.2015r., 05.04.2016r. oraz 11.10.2016r. sprawy A. W. (1) ( (...)) , syna J. i H., urodzonego (...) w G., PESEL (...),

oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 17 stycznia 2015r. w G. stosując przemoc polegającą na uderzaniu metalową rurką kilkanaście razy w rękę A. S. oraz grożąc pozbawieniem życia w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 5.000 zł., dokonał uszkodzenia ciała w postaci złamania II kości śródręcza prawego, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas dłuższy niż 7 dni,

tj. o czyn z art. 191§2 k.k. w zb. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.

II.  w okresie od 01 do 07 marca 2015r. groził wielokrotnie pozbawieniem życia A. sarzyńskiemu, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że mogą zostać spełnione,

tj. o czyn z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

W związku z art. 4§1 k.k. stosując w niniejszej sprawie przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01.07.2015r.

I.  Oskarżonego A. W. (1) uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie I oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 191§2 k.k. w zb. z art. 157§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. i za to, przy zastosowaniu art. 11§3 k.k., na podstawie art. 191§2 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Oskarżonego uznaje za winnego czynu zarzucanego mu w punkcie II oskarżenia, czyn ten kwalifikuje z art. 190§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 190§1 k.k. skazuje go na karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności.

III.  Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86§1 k.k. łączy wymierzone oskarżonemu w punktach I i II wyroku jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierza w ich miejsce karę łączną 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.

IV.  Na podstawie art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) obciąża oskarżonego kosztami sądowymi w kwocie 195 (sto dziewięćdziesiąt pięć) złotych oraz wymierza mu opłatę w wysokości 300 (trzysta) złotych.

Na oryginale właściwy podpis

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. S. kilkukrotnie kupował amfetaminę od A. W. (1), którego poznał w czasie osadzenia w Areszcie Śledczym w G.. Ostatni raz kupił substancję psychotropową na przełomie października - listopada 2014 roku, jednak nie zapłacił za nią pełnej, ustalonej należności. W związku z tym od początku 2015 roku A. W. (2) zaczął wydzwaniać do A. S. z żądaniem zwrotu pieniędzy, a gdy ten przestał odbierać telefony, ten dzwonił do jego żony – B. S. i w rozmowach z nią powtarzał groźby pod dresem A. S.. Następnie w dniu 17 stycznia 2015 roku A. W. (2) zaproponował A. S. spotkanie przy barze (...) w G. – S.. Kiedy A. S. zjawił się na miejscu, był tam już A. W. (2) i czterech innych mężczyzn. A. W. (2) powiedział A. S., żeby wsiadł do jego samochodu – V. (...) kolory srebrnego, a gdy ten się zgodził, zawiózł go na S.. Za A. W. (2) drugim pojazdem pojechali pozostali mężczyźni. Kiedy dojechali na S., W. zaparkował w pobliży znajdującego się tam lasku. Po opuszczeniu samochodu A. W. (2) zaczął rozmawiać w obecności swoich znajomych z A. S. o jego długu, żądając jego natychmiastowego zwrotu. Stwierdził, że A. S. jest winien wszystkim mężczyznom (było ich pięciu) po 1.000 zł i jeśli tej kwoty nie odda „jest skończony”. Jednocześnie A. W. (2) uderzał w prawą rękę A. S. metalową rurką.

Dowody: zeznania świadka A. S. k. 4-5, 13; częściowo zeznania świadka B. S. k. 16, 178-179; dane z systemu (...) k. 175-176.

Na skutek zachowania W. A. S. w dniu 17 stycznia 2015 roku doznał uszkodzenia ciała w postaci złamania II kości śródręcza prawego, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas dłuższy niż 7 dni.

Dowody: zeznania świadka A. S. k. 4-5, 13; dokumentacja medyczna k. 14; opinia sądowo-lekarska k. 20.

W okresie miedzy 01 a 07 marca 2015 roku A. W. (2) wielokrotnie kontaktował się telefonicznie z A. S. grożąc mu, że „go rozjebie”. Mając na uwadze zachowanie A. W. (1) ze stycznia 2015 roku, A. S. obawiał się jego gróźb. Ponadto w dniu 07 marca 2015 roku około godziny 19:00 A. S. wracając do miejsca swojego zamieszkania przy ul. (...) w G. zauważył stojące w pobliżu swojej posesji trzy auta – V. (...) oraz dwa V. (...): jeden kolory srebrnego, drugi granatowego. Po chwili usłyszał, że ktoś za nim biegnie. Było to trzech mężczyzn, z których jednego A. S. rozpoznał jako A. W. (1). Wówczas A. S. zaczął uciekać kierując się do pobliskiego lasu, zaś wskazani mężczyźni ruszyli jego śladem. A. S. udało się zgubić goniących, po czym niezwłocznie udał się do miejsca zamieszkania swojego kolegi, skąd zdenerwowany i wystraszony opisaną sytuacją zadzwonił po Policję.

Dowód: zeznania świadków: A. S. k. 4-5, 13; M. P. (1) k. 10,122-123.

Słuchany zarówno w toku postępowania przygotowawczego w charakterze podejrzanego, jak i na etapie postępowania sądowego A. W. (2) nie przyznawał się do popełniania zarzucanych mu czynów i odmawiał składania wyjaśnień w sprawie.

Wyjaśnienia oskarżonego A. W. (1) k. 58, 121 .

A. W. (2) ma wyksztalcenie gimnazjalne. Jest kawalerem i ma dwoje małoletnich dzieci, które wraz z pasierbicą pozostają na jego utrzymaniu. Pracuje jako pracownik fizyczny osiągając z tego tytułu dochód w wysokości kilkuset złotych miesięcznie. Stan jego zdrowia jest dobry, nie był leczony psychiatrycznie, neurologicznie, ani odwykowo. Był uprzednio wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa z art. 190 § 1 k.k.

Dowody: dane osobopoznawcze k. 56-57, dane o karalności k. 141-144, odpisy i kopie wyroków k. 60-70, 71, 72-73, 74-76, 77-78.

Sąd zważył co następuje :

Poddając szczegółowej analizie przeprowadzone i ujawnione w toku rozprawy głównej dowody Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy uzasadnia przypisanie oskarżonemu A. W. (2) czynów zakwalifikowanych z art. 191 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. Z art. 11 k 2 k.k. oraz z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Do zrekonstruowania stanu faktycznego w sprawie w znacznej mierze przyczyniły się zeznania pokrzywdzonego A. S.. Świadek słuchany w sprawie dwukrotnie rzeczowo odniósł się do zachowania oskarżonego, jego wskazania korespondowały zaś z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Z ustaleń Sądu wynika, iż rzeczywiście na przełomie 2013 i 2014 roku zarówno pokrzywdzony, jak i oskarżony przebywali w Areszcie Śledczym w G., co potwierdza zeznania A. S., że tam właśnie zawarł znajomość z A. W. (2). Ponadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie uznał za celowe czynienia ustaleń w przedmiocie tego, czy mężczyźni przebywali wówczas w jednej celi, gdyż z uwagi na ogólne zasady funkcjonowania osadzonych w warunkach aresztu śledczego oczywistym było, iż nawet ustalenie, że zajmowali oni oddzielne cele nie dawało podstaw by zakładać, że nie poznali się przebywając jednocześnie przez okres około 5 miesięcy w tej placówce. Oceniając wiarygodność zeznań pokrzywdzonego Sąd dodatkowo miał na uwadze, że były one szczere, w toku ich składania A. S. przedstawiał bowiem wszystkie znane sobie okoliczności sprawy, również te ewidentnie świadczące na jego niekorzyść, związane z posiadaniem substancji psychotropowych. Dodatkowo, co istotne, twierdzenia pokrzywdzonego znajdowały potwierdzenie w zeznaniach B. S. w zakresie, w jakim zostały one uznane za wiarygodne, jego wskazania odnośnie mechanizmu powstania złamania, jakiego doznał w dniu 17 stycznia 2015 roku, potwierdził zaś biegły w swojej opinii. W związku z powyższym Sąd nie znajdując podstaw, by zakwestionować wiarygodność omawianych depozycji, uznał je w całości za miarodajny dowód w sprawie.

Odnosząc się do treści zeznań B. S. Sąd uznał natomiast, że na prawdzie polegały jedynie te złożone w toku postepowania przygotowawczego. Wówczas to świadek w sposób spontaniczny opisała wydarzenia, jakie miały miejsce na początku marca 2015 roku. Stwierdziła, że w tym okresie odbierała liczne telefony z pogróżkami pod adresem swojego męża – A. S., logicznie wyjaśniając przy tym, z jakich względów uznała, że ich autorem był A. W. (2). Co zaś się tyczy zeznań świadka złożonych w roku rozprawy głównej – Sąd uznał je za kompletnie niewiarygodne. Ogólna postawa przyjęta w toku tego przesłuchania przez świadka – sposób jej wypowiedzi polegający na gwałtownym i bezrefleksyjnym zaprzeczaniu wszystkim przytoczonym pierwotnie okolicznościom oraz jej silnie zdenerwowanie przemawiały za przyjęciem, że treść drugich depozycji B. S. była determinowana strachem przed oskarżonym. Nie bez znaczenia pozostało przy tym, iż B. S. twierdząc, że w dniu 08 marca 2015 roku składała fałszywe zeznania za namową swojego męża, nie potrafiła jednocześnie wskazać logicznych powodów, dla których miałaby się na to zgodzić. W konsekwencji Sąd za wiarygodne uznał jedynie zeznania B. S. z dnia 08 marca 2015 roku i na ich podstawie dokonał ustaleń w sprawie.

Dla sprawy niewielkie znaczenie miały zeznania funkcjonariusza policji – M. P. (2), który w dniu 07 marca 2015 roku udał się na interwencje zainicjowaną telefonem A. S., gdyż świadek ten nie miał bezpośredniej wiedzy na temat okoliczności zdarzenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania. Jego depozycje były zatem istotne wyłącznie w zakresie, w jakim świadek odniósł się do stanu psychicznego pokrzywdzonego we wskazanej dacie – podał bowiem że ten był „wystraszony” i „zdenerwowany”, co było istotne z perspektywy ustaleń w przedmiocie istnienia po stronie pokrzywdzonego obaw wywołanych zachowaniem oskarżonego.

Jako w pełni miarodajny materiał dowodowy ocenił Sąd opinię sądowo-lekarską dotyczącą obrażeń odniesionych przez pokrzywdzonego. W opinii tej biegły wskazał w sposób jednoznaczny, iż obrażenia jakich w dniu 17 stycznia 2015 roku spowodowały naruszenie czynności narządu ciała (ruchu) na czas dłuższy niż 7 dni. W ocenie biegłego obrażenia te mogły nadto powstać w czasie i okolicznościach podanych przez pokrzywdzonego. Sąd zważył, iż rzeczona opinia spełnia wymagania określone w art. 202 k.p.k., została bowiem wydane w oparciu o dane z akt sprawy oraz odpowiednie badania. Tym samym zostały zachowane wszystkie wymogi stawiane tego typu opiniom i brak jest podstaw do kwestionowania jej rzetelności oraz trafności.

Ponadto Sąd uznał za podstawę ustaleń faktycznych w sprawie dokumenty ujawnione w trybie art. 393 § 1 i 2 k.p.k. w zw. z art. 394 § 1 i 2 k.p.k., w szczególności: dokumentacja medycznej pokrzywdzonego, dane o karalności i odpisy oraz kopie wyroków. Ich autentyczność, wiarygodność i rzetelność nie była kwestionowana, zostały one sporządzone przez upoważnione osoby i podmioty, w zakresie ich kompetencji.

W świetle powyższych rozważań Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom A. W. (1), w których ten nie przyznał się do winy uznając, iż powyższe stanowiło jedynie przyjętą przez niego celem uniknięcia lub pomniejszenia odpowiedzialności karnej linię obrony.

Wobec zaprezentowanej powyżej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż ujawnione i przeprowadzone dowody pozwoliły na przypisanie A. W. (2) popełniania zarzucanych mu czynów.

Sąd zważył w tym względzie, iż na gruncie art. 191 § 2 k.k. odpowiedzialność karną ponosi osoba, która stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności. Definicję groźby bezprawnej dostawcza natomiast art. 115 § 12 k.k. zgodnie z którym jest to min. groźba popełnienia przestępstwa na szkodę zagrożonego lub osoby mu najbliższej wzbudzająca w zagrożonym uzasadnioną obawę, że będzie spełniona (art. 190 § 1 k.k.). W przedmiotowej sprawie, co ustalono w sposób bezsporny, oskarżony A. W. (2) w dniu 17 stycznia 2015r. w G. stosując wobec A. S. przemoc polegającą na kilkukrotnym uderzaniu go metalową rurką w rękę oraz grożąc pozbawieniem życia w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności w kwocie 5.000 zł

Sąd doszedł ponadto do przekonania, iż groźby oskarżonego wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnione obawy, że zostaną spełnione. W myśl powszechnie przyjętego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska, ocena tej okoliczności powinna mieć charakter subiektywny, jednak jednocześnie muszą być wzięte pod uwagę elementy obiektywizujące ją, takie jak okoliczności wyrażenia groźby, jej treść, rodzaj dobra prawnie chronionego, które było przedmiotem groźby, pozwalające na wyeliminowanie z zakresu karalności groźby kompletnie irracjonalne [wyrok SA w Krakowie z dnia 4 kwietnia 2002 r., II AKa 163/02, KZS 2002, z. 7-8, poz. 44]. Z ustaleń faktycznych poczynionych w niniejszej sprawie wynika, że słowa jakie padły w czasie omawianego zdarzenia dotyczące chęci pozbawienia A. S. życia były bezpośrednio poprzedzone dotkliwym biciem pokrzywdzonego metalową rurką. Okoliczności ta przemawiała za obiektywnym uznaniu prawdopodobieństwa popełnienia przestępstwa przez oskarżonego na szkodę pokrzywdzonego za wysokie, a tym samym jego obawy za zasadne. Z pewnością zachowanie oskarżonego A. W. (1) wyczerpało zatem ustawowe znamiona czynu z art. 191 § 2 k.k.

Dodatkowo mając na względzie, że na skutek rzeczonych uderzeń rurką przez A. W. (1) A. S. doznał uszkodzenia ciała w postaci złamania II kości śródręcza prawego, co spowodowało naruszenie czynności narządu ciała na czas dłuższy niż 7 dni, Sąd przyjął za zasadne przypisanie oskarżonemu również czynu zabronionego z art. 157 § 1 k.k.

Mając natomiast na uwadze, że działania, jakie podjął oskarżony wyczerpujące znamiona wskazanych wyżej przestępstw zostały podjęte w celu realizacji jednego zamiaru – sprowadzającego się zasadniczo do zmuszenia pokrzywdzonego do zwrócenia długu – należało zatem uznać je za jeden czyn zabroniony i zakwalifikować z art. 191 § 2 k.k. w zb. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Podobnie Sąd nie miał wątpliwości, iż A. W. (2) grożąc wielokrotnie A. S. w okresie od 01 do 07 marca 2015 roku pozbawieniem życia, wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu zabronionego z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. Mając bowiem na uwadze okoliczność wcześniejszego dopuszczenia się przez oskarżonego złamania ręki w dniu 17 stycznia 2015 roku należało przyjąć, że w istocie wskazane groźby mogły budzić obawy pokrzywdzonego, tym samym wszystkie znamiona wskazanego występku zostały wypełnione.

Rozważając kwestię kary, Sąd miał na względzie przesłanki określone w dyrektywach jej wymiaru, ujęte w art. 53 k.k.

Zgodnie z brzmieniem przepisu stanowiącego podstawę skazania A. W. (1) za czyn przepisany mu w pkt. I wyroku, podlegał on karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat ( z uwagi na treść art. 11 § 3 k.k.). Uwzględniając dyrektywy wymiaru kary z art. 53 k.k., Sąd doszedł do przekonania, iż najwłaściwszą karą dla oskarżonego będzie kara 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, na niekorzyść oskarżonego przemawiała okoliczność, iż działał on w pełni umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, a nadto planowo – celem zrealizowania przyjętych wcześniej założeń, tj. zmuszenia pokrzywdzonego do zapłaty na jego rzecz 5.000 zł. Tym samym A. W. (3) bez wątpienia okazał lekceważący stosunek wobec obowiązujących norm prawnych. Okolicznością obciążającą oskarżonego było również to, iż swoim działaniem wypełnił on znamiona dwóch czynów zabronionych. Na niekorzyść A. W. (1) poczytano również jego uprzednią wielokrotną karalność, w tym za przestępstwa przeciwko wolności. Wobec takich okoliczności, kara pozbawienia wolności orzeczona względem A. W. (1) nie może być w ocenie Sądu poczytana za nieadekwatną, a w żadnym razie – za rażąco surową.

Wymierzając oskarżonemu karę za drugi z przypisanych mu występków, Sąd jako okoliczność obciążającą uwzględnił wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez oskarżonego, wyrażający się w sposobie i okolicznościach popełnienia czynu, a także motywacji sprawcy. Za okoliczność obciążającą Sąd uznał wysoki stopień winy oskarżonego przejawiający się w tym, iż dopuścił się przypisanego mu przestępstwa umyślnie, w zamiarze bezpośrednim, co należy uznać za świadome łamanie obowiązującego porządku prawnego. Nie bez znaczenia pozostawał również fakt, iż czynu art.. 190 § 1 k.k. A. W. (2) dopuścił się w warunkach czynu ciągłego, co także poczytane zostało na jego niekorzyść. Nadto, podobnie jak w sytuacji opisanej powyżej Sąd wymierzając oskarżonemu karę miał na względzie okoliczność jego uprzedniej karalności. Jednocześnie Sąd nie dopatrzył się żadnych okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego. Przez wzgląd na powyższe należało zdecydować, że najodpowiedniejszą karą dla oskarżonego będzie kara 6 miesięcy pozbawiania wolności.

W związku z tym, że A. W. (2) dopuścił się popełnienia dwóch przestępstw, zanim w stosunku do któregokolwiek z nich zapadł wyrok, Sąd w punkcie VI uzasadnianego orzeczenia, na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. połączył orzeczone względem niego kary i orzekł karę łączną 1 roku i 10 miesięcy pozbawiania wolności – przy zastosowaniu zasady aspiracji. W ocenie Sadu za wymierzeniem oskarżonemu kary łącznej we wskazanym wymiarze przemawiała z jednej strony okoliczność, iż wszystkich zarzucanych mu czynów oskarżony dopuścił się w krótkich odstępach czasu, na szkodę tej samej osoby oraz z tych samych pobudek, z drugiej zaś fakt, iż zachowania jego skierowane były przeciwko różnym dobrom chronionym prawem. Nadto podkreślenia wymaga, iż Sąd nie dopatrzył się względem oskarżonego żadnych szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przy łączeniu wymierzonych mu kar zasady pełnej absorpcji lub też kumulacji.

Sąd w niniejszej sprawie zastosował przy orzekaniu przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 01 lipca 2015 roku w zw. z art. 4 § 1 kk. W związku z tym, że przepisy kodeksu karnego obowiązujące w czasie popełnienia przez A. W. (1) przypisanego mu w wyroku czynu zostały w istotny sposób zmienione ustawą z dnia 20 lutego 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U.2015.396), należało rozstrzygnąć kwestię tzw. konkurencji ustaw, czyli rozstrzygnąć, która z ustaw byłaby dla oskarżonego względniejsza. Stosownie do zgodnego stanowiska doktryny i orzecznictwa, które Sąd orzekający w sprawie w pełni podziela, ocena, która z konkurujących ustaw jest względniejsza dla oskarżonego, zawsze wymaga uwzględnienia okoliczności konkretnej sprawy ( vide: uchwała SN z dnia 24 listopada 1999 r., I KZP 38/99, OSNKW 2000, nr 1-2, poz. 5). Aprobując przytoczony pogląd, Sąd orzekający w sprawie dostrzegł, iż generalnie sytuacja oskarżonego w obu stanach prawnych jest podobna - zagrożenie karne przewidziane w art. 191 § 2 k.k., art. 157 § 1 k.k. oraz 190 § 1 k.k. jest bowiem identyczne. Nie mniej jednak mając na względzie, iż wobec oskarżonego zachodziły przesłanki do wydania kary łącznej, Sąd zważył, że w dniem 01 lipca 2015 roku wprowadzony został art. 85a k.k. przewidujący odrębna regulacje w zakresie dyrektywy wymiaru kary łącznej, stanowiąc, że przy jej orzekaniu winny brane być pod uwagę jedynie dwie okoliczności – prewencji indywidualnej (szczególnej) oraz prewencji generalnej (ogólnej). Zastosowanie się wyłącznie do w/w dyrektyw, bez odniesienia się do związku przedmiotowo – podmiotowego oraz zbieżności czasowej przypisanych oskarżonemu czynów (co było dopuszczalne na gruncie poprzednio obowiązującego stanu prawnego), zdaniem Sądu skutkowałoby natomiast koniecznością wymierzenia oskarżonemu kary surowszej. Tym samym Sąd uznał, iż przepisy obowiązujące obecnie są mniej korzystne dla oskarżonego niż przepisy dotychczasowe i w konsekwencji – że w niniejszej sprawie zastosować należało przy orzekaniu wyroku przepisy kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym przed 1 lipca 2015 roku na podstawie art. 4 § 1 k.k.

W ocenie Sądu nie zachodziły przy tym w przedmiotowej sprawie okoliczności umożliwiające zastosowanie wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Na gruncie przepisów stanowiących podstawę wyrokowania na przeszkodzie temu nie stał zarówno fakt, iż wymierzona A. W. (2) kara przekraczała 1 roku, jak i okoliczność jego uprzednich skazań na kary pozbawienia wolności Sąd przyjął, że w stosunku do oskarżonego nie występuje „pozytywna prognoza kryminologiczna” o której mowa w art. 69 § 1 i 2 k.k. Zdaniem Sądu brak jest podstaw do stwierdzenia, że oskarżony nie popełni ponownie przestępstwa – wnioskowi takiemu przeczą materiały zebrane w przedmiotowym postępowaniu, oceniane przy uwzględnieniu wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Oskarżony mimo stosowania wobec niego w/w środka probacyjnego w innych sprawach, popełniał kolejne czyny zabronione, w tym także w ustalonych okresach prób. Powyższe wyklucza uznanie, że zachodzi wobec niego rękojmia, o której mowa w powołanym art. 69 § 1 i 2 k.k. W ocenie Sądu jedynie wymierzenie oskarżonemu kary bezwzględnej pozbawienia wolności pozwoli na osiągnięcie założonych celów zarówno w sferze prewencji szczególnej, a także ogólnej.

Na mocy art. 626§1 k.p.k. i art. 627 k.p.k., art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4, art. 6 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd zasądził od oskarżonego koszty sądowe, w tym 195 zł tytułem wydatków, a także kwotę 300 zł tytułem opłaty. Sąd przy rozstrzyganiu tej kwestii kierował się ogólną zasadą sprawiedliwego postępowania, zgodnie z którą każdy, kto przez swoje zawinione zachowanie spowodował wszczęcie postępowania karnego, zobowiązany jest do poniesienia jego kosztów. A. W. (2) jest osobą młodą i zdolną do pracy zarobkowej, zatem pomimo faktu, iż na jego utrzymaniu znajduje się trójka dzieci, konieczność poniesienia wskazanych kosztów nie powinna stanowić dla niego obciążenia ponad miarę.

Sędzia SR Joanna Jurkiewicz