Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Mierz

Protokolant Mateusz Pietuch

przy udziale

przedstawiciela Urzędu Celnego w R. Z. W.

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2016 r.

sprawy R. R. ur. (...) w C.,

syna R. i T.

oskarżonego z art. 65§3 kks w zw. z art. 91§4 kks w zw. z art. 7§1 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 3 sierpnia 2016 r. sygnatura akt VII K 72/16

na mocy art. 437 kpk, 636 § 1 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks

1. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 1600 zł (tysiąc sześćset złotych).

Sygn. akt VI Ka 1067/16

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 4 listopada 2016 roku

Wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2016 roku (sygn. akt VII K 72/16) Sąd Rejonowy w Zabrzu uznał oskarżonego R. R. za winnego popełnienia przestępstwa skarbowego z art. 65 § 3 k.k.s. w zw. z art. 91 § 4 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. wymierzając mu karę 200 stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 80 złotych. Wywiedziona od tego orzeczenia apelacja osobista oskarżonego okazała się bezzasadna.

Wina oskarżonego nie była kwestionowana przez oskarżonego zarówno w toku postępowania, jak i w środku odwoławczym wywiedzionym przez R. R. wyłącznie w zakresie orzeczenia o karze. Sąd odwoławczy z urzędu zaś nie dopatrzył się okoliczności, które mogłyby podważać rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji w części stwierdzającej winę oskarżonego.

Brak było podstaw do uwzględnienia wywiedzionej przez oskarżonego apelacji w której kwestionował on wymiar kary grzywny orzeczonej wobec niego zaskarżonym wyrokiem. Orzeczona wobec oskarżonego kara 200 stawek dziennych grzywny z ustaleniem wysokości jednej stawki na kwotę 80 złotych nie mogła zostać uznana zostać w realiach niniejszej sprawy za rażąco niewspółmiernie surową. Kara pozostaje rażąco niewspółmierna, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary można byłoby przyjąć, że pomiędzy karą orzeczoną, a tą karą, która winna zostać wymierzona przy należytym uwzględnieniu wszystkich okoliczności posiadających wpływ na wymiar kary zachodziłaby wyraźna różnica i to taka, że kary orzeczonej nie sposób zaakceptować. Z karą rażąco niewspółmierną do czynienia mamy wówczas, gdy sąd rozstrzygając o karze nie uwzględnił wszystkich okoliczności wiążących się z poszczególnymi dyrektywami wymiaru kary lub też nie uwzględnił ich wpływu na orzekaną karę w wystarczającym stopniu, bądź też poszczególnym okolicznościom mającym wpływ na wymiar kary nadał zbyt wielkie znaczenie. Sytuacja taka nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Orzekając wobec oskarżonego karę grzywny za przypisane mu przestępstwo Sąd Rejonowy wziął pod uwagę okoliczności mające wpływ na wymiar kary nadając im właściwe znaczenie dla ostatecznej wysokości orzeczonej kary.

Orzeczona wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo skarbowe kara grzywny w liczbie 200 stawek dziennych pozostaje adekwatna do stopnia społecznej szkodliwości czynu na którego określenie przemożny wpływ posiada wysokość należności publicznych, których dotyczył przypisany oskarżonemu czyn. Oskarżony przechowywał papierosy i tytoń pochodzące z czynów zabronionych w stosunku do których wartość należności celnych, podatku akcyzowego oraz podatku Vat wynosiła łącznie ponad 150.000,00. Okoliczność powyższa świadczy o dużej skali przestępczego zachowania oskarżonego. Powoduje ona, że tylko odpowiednio dolegliwa kara jest w stanie spowodować osiągnięcie jej celów. Kara w wymiarze niższym niż orzeczony przez sąd pierwszej instancji bez wątpienia nie byłaby w stanie osiągnąć związanych z jej wymierzeniem celów. Swoją dolegliwością dostosowaną do stopnia społecznej szkodliwości czynu na której określenie zasadniczy wpływ ma wysokość należności publicznoprawnych związanych przechowywanymi przez oskarżonego przedmiotami, orzeczona kara musi powstrzymać oskarżonego od popełnienia kolejnego podobnego przestępstwa. Musi ona także stanowić sygnał dla pozostałych członków społeczeństwa, że popełnianie tego rodzaju przestępstw nie popłaca i spotka się z odpowiednią reakcją organów państwa. Wymierzona oskarżonemu kara grzywny pozostaje współmierna do stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego R. R.. Grzywna orzeczona w takiej wysokości będzie w przekonaniu sądu odwoławczego w stanie osiągnąć związane z jej orzekaniem cele prewencji zarówno indywidualnej, jak i generalnej.

Wbrew wywodom apelującego nie pozostaje ona rażąco wygórowana, także gdy zważy się na jego sytuację majątkową. Podniesione przez apelującego w tym względzie w środku odwoławczym argumenty nie mogą powodować uznania orzeczonej wobec niego kary za rażąco niewspółmiernie surową. Kara, w tym także orzeczona wobec oskarżonego kara grzywny ze swojej istoty nieść musi dolegliwość związaną z jej wykonaniem. Z dolegliwością związany jest bowiem jej cel w postaci oczekiwania, że wpłynie ona nie tylko na oskarżonego, lecz także inne potencjalne osoby w ten sposób, iż powstrzyma zarówno oskarżonego, jak i inne osoby od popełniania podobnych przestępstw.

Okoliczność, iż oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu nie może w realiach niniejszej sprawy prowadzić do uznania orzeczonej wobec niego grzywny za rażąco niewspółmiernie surową. Przyznanie się oskarżonego zawsze stanowi okoliczność łagodzącą, niemniej jednak w realiach niniejszej sprawy, w obliczu pozostałych dowodów w sposób jednoznaczny wskazujących na sprawstwo oskarżonego, znaczenie owej okoliczności nie może być przeceniane. Żadnego znaczenia nie ma przy tym fakt, iż wyrokiem nakazowym wydanym wcześniej wobec oskarżonego w tej sprawie orzeczono wobec niego karę łagodniejszą. Ponadto, dotychczasowa niekaralność została w sposób należyty uwzględniona przy kształtowaniu wymiaru kary wobec oskarżonego. W przypadku gdyby oskarżony był osobą karaną, kara wymierzona za popełnione przez niego przestępstwo musiałaby pozostawać wyższa. Fakt niekaralności oskarżonego nie daje sam w sobie gwarancji, że nie popełni on przestępstwa w przyszłości.

Wbrew zapowiedzi uczynionej w apelacji, oskarżony nie złożył do akt sprawy zaświadczenia potwierdzającego wysokość uzyskiwanych przez niego aktualnie zarobków. Fakt, iż żona oskarżonego zdecydowała się na korzystanie z urlopu wychowawczego nie może posiadać wpływu na wymiar kary. Także wysokość podjętych przez oskarżonego zobowiązań kredytowych nie może decydować o obniżeniu orzeczonej kary grzywny. Oskarżony nie zawarłby umów kredytu, gdyby nie miał zdolności kredytowej. Oskarżony świadomie podjął decyzję o popełnieniu przestępstwa skarbowego godzącego w interesy fiskalne państwa, musiał zatem liczyć się z jego konsekwencjami, które będą dotkliwe. Będzie on mógł starać się o rozłożenie grzywny na raty.

Nie znajdując podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku sąd odwoławczy wyrok ten utrzymał w mocy. Wobec braku przesłanek do zwolnienia oskarżonego od zapłaty kosztów postępowania odwoławczego, zgodnie z regulacją art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. obciążył sąd oskarżonego kosztami tego postępowania w postaci wydatków w kwocie 20 złotych oraz opłatą w wysokości zgodnej z art. 10 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.