Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

V Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Ewelina Grobelny

w obecności ---

po rozpoznaniu w dniu 31 stycznia 2017 r.

sprawy: E. S. /S./,

syna A. i R.

ur. (...) w R.

obwinionego o wykroczenie z art. 97 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 13 września 2016r. sygn. akt IX W 590/16

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

II.  obciąża obwinionego opłatą za II instancję w kwocie 50 (pięćdziesiąt)) złotych oraz zryczałtowanymi kosztami postępowania w kwocie 50 (pięćdziesiąt) złotych.

SSO Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Sygn. akt V.2 Ka 663/16

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Rybniku wyrokiem z dnia 13 września 2016 r. sygn. akt IX W 590/16 uznał obwinionego E. S. za winnego tego, że w dniu 26 czerwca 2016 r. około godziny 18.10 w R. na ulicy (...) prowadząc pojazd mechaniczny marki M. nr rej. (...)FS wraz z naczepą o nr rej. (...) FL podczas kontroli drogowej okazał zwolnienie wynikające z zakazu wakacyjnego do przewozu pomiotu kurzego, a przewoził w tym czasie materiał w postaci węgla, a ponadto na tylnej burcie naczepy samowyładowczej nie posiadał numeru rejestracyjnego, czym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z art. § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu z dnia 31.07.2007 r. w sprawie okresowych ograniczeń oraz zakazu ruchu niektórych rodzajów pojazdów mechanicznych oraz z art. 97 k.w. w zw. § 27 rozporządzenia (...) i (...) Morskiej w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów z dnia 25.03.1998 r., i za to na mocy art. 97 k.w. w zw. z art. 9 § 2 k.w. wymierzono mu łącznie karę grzywny w wysokości 500 zł.

Na mocy art. 118 § 1 k.p.w. i art. 119 k.p.w. w zw. z art. 627 kpk i art. 21 pkt 2 i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych zasądzono od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe obejmujące opłatę w wysokości 50 złotych oraz zryczałtowane wydatki postępowania w wysokości 50 złotych.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obwiniony, który zaskarżył to orzeczenie w całości.

Skarżący wskazał, iż jadąc ciągnikiem ciężarowym z naczepą po pomiot kurzy, przewoził węgiel kamienny, którego odbiorca znajdował się przy drodze do miejsca odebrania pomiotu kurzego. Obwiniony podniósł, iż dostarczając węgiel w drodze po kurczaki wykonywał jeden fracht oraz nie zbaczał z trasy, a zatrzymał się jedynie na rozładunek. Jednocześnie skarżący wskazało, że posiadał zwolnienie z wakacyjnego zakazu poruszania się pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 12 ton, które umożliwiało mu transport pomiotu kurzego w okresie zakazu.

Obwiniony podniósł również, iż zgodnie z § 27 rozporządzenia (...) i (...) Morskiej w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów z dnia 25.03.1998 r. był on zwolniony z obowiązku posiadania numeru rejestracyjnego na naczepie, gdyż była ona

wyposażona w drzwi na tylnej burcie, która tym samym nie była burtą w postaci płaszczyzny.

Skarżący wniósł o uchylenie wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja obwinionego okazała się niezasadna, a zarzuty w niej stawiane pozbawione są słuszności. Podnoszone w apelacji zarzuty nie znajdują żadnego merytorycznego uzasadnienia. Nie dają one podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku, ani nie podważają zasadności oraz prawidłowości merytorycznego rozstrzygnięcia o winie obwinionego, będącego przedmiotem tegoż orzeczenia.

Podkreślić należy na wstępie, że zarzuty apelacji mają charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania ocen i ustaleń sądu oraz zastępowania ich ocenami i wnioskami własnymi, w żadnym razie zaś nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia Sądu I. instancji.

Sąd Rejonowy nie popełnił błędów przy ocenie dowodów, a zatem także ustalenia faktyczne nie są dotknięte błędem. Uchybienie, o jakim stanowi przepis art. 438 pkt 3 k.p.k. ma miejsce wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada zasadom prawidłowego rozumowania. Błąd może stanowić wynik niepełności postępowania dowodowego (błąd braku), bądź określonych nieprawidłowości w zakresie oceny dowodów (błąd dowolności). Może być zatem wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub braku przestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ich ocenie (art. 7 k.p.k.) – vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 1 października 2014 roku, sygn. II AKa 206/14. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych.

Dokonane w niniejszej sprawie przez Sąd Rejonowy na podstawie prawidłowo przeprowadzonej oceny dowodów ustalenia faktyczne odpowiadają prawdzie i nie są obarczone błędem.

Zresztą obwiniony nie kwestionuje dokonanych przez Sąd I. instancji ustaleń faktycznych i sam przyznaje, zarówno w swoich wyjaśnieniach, jak i w apelacji, że w okresie obowiązywania wakacyjnego zakazu poruszania się pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 12 ton w drodze po pomiot kurzy prowadził taki pojazd załadowany węglem, a jego naczepa nie posiadała numeru rejestracyjnego.

Zarzuty apelacji obwinionego sprowadzają się zatem wyłącznie do prano karnej oceny jego zachowania. Nie ulega wątpliwości, iż w okresie obowiązywania wakacyjnego zakazu poruszania się pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 12 ton, określonym § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu sprawie okresowych ograniczeń oraz zakazu ruchu niektórych rodzajów pojazdów mechanicznych, obwiniony prowadził taki pojazd wypełniony węglem i z został w tej sytuacji zatrzymany przez Policję do kontroli. Jednocześnie nie ma podstaw kwestionować twierdzenia obwinionego, że jechał po pomiot kurzy, a węgiel miał być rozładowany u odbiorcy znajdującego się bezpośrednio przy drodze do dostawcy pomiotu kurzego. Bezspornym jest również to, iż obwiniony posiadał zwolnienie od wakacyjnego zakazu poruszania się pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 12 ton, które zgodnie z § 3 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu sprawie okresowych ograniczeń oraz zakazu ruchu niektórych rodzajów pojazdów mechanicznych, które umożliwiało mu transport pomiotu kurzego będącego surowcem niezbędnym do utrzymania ciągłości cyklu produkcyjnego. Oczywiście takie zwolnienie, zgodnie § 3 ust. 2. przedmiotowego aktu wykonawczego, dotyczy nie tylko transportu ładunku będącego przedmiotem zwolnienia, ale również pojazdów udających się po ten ładunek lub będących w drodze powrotnej po rozładunku. Jednakże należy mieć na uwadze, że § 3 ust. 2. przedmiotowego aktu wykonawczego stanowi, że przepis ust. 1 pkt 3 dotyczy także pojazdów pustych w drodze po ładunek lub w drodze powrotnej po rozładunku. Zatem posiadane przez obwinionego zwolnienie upoważniało go jedynie do jazdy pustym pojazdem w drodze po pomiot kurzy, a nie do przewożenia węgla.

Ani przepisy przedmiotowego rozporządzenia, ani jakiekolwiek inne regulacje prawne nie pozwalały obwinionemu na podstawie posiadanego przez niego zwolnienia od zakazu wakacyjnego na transport węgla w drodze po kurzy pomiot w okresie obowiązującego zakazu.

To, iż obwiniony nie mógł wyruszyć z węglem wcześniej, tj. przed rozpoczęciem okresu zakazu, gdyż nie dochowałby w tedy przepisów regulujących długość tygodniowego odpoczynku, nie ma żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Jednocześnie to, iż w tylnej burcie naczepy obwinionego były drzwi wcale nie zwalniało go od obowiązku posiadania numeru rejestracyjnego na naczepie. Fakt posiadania drzwi w tylnej burcie nie oznacza, iż nie jest ona płaszczyzną. Oczywistym jest, iż burta z zamkniętymi drzwiami, które same w sobie są płaszczyzną, tworzy płaszczyznę.

Tym samym obwiniony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona zarzuconego mu wykroczenia.

Odnosząc się do kwestii wymiaru kary grzywny za przypisane obwinionemu wykroczenie, należy wskazać, iż rozstrzygnięcie Sądu I. instancji w tym przedmiocie były prawidłowe, słuszne i zasadne. Wymierzona obwinionemu kara 500 zł grzywny nie tylko uwzględnia dyrektywy wymiaru kary określone w art. 24 § 3 k.w., ale jest adekwatna do charakteru wykroczenia przypisanego obwinionemu i stopnia jego zawinienia. Przy określaniu wymiaru kary grzywny Sąd I. instancji wziął pod uwagę stopień winy obwinionego, społeczną szkodliwość czynu oraz jego sytuację rodzinną i majątkową, która jest dobra. Już na marginesie należy wskazać, iż obwinionemu wymierzono grzywnę w wysokości proponowanego mu mandatu karnego. Zresztą obwiniony wyraził zgodę w dniu 28 czerwca 2016r. na wymierzenie mu kary grzywny w kwocie 500 zł wcześniej przyznając się do popełnienia wykroczenia. Kwestionowanie po wydaniu w trybie art. 58 kpw wyroku Sądu Rejonowego, który wymierzył obwinionemu karę zgodnie z jego wnioskiem złożonym do protokołu przesłuchania stanowi wyraz niekonsekwencji obwinionego i wprowadzaniu organów Wymiaru Sprawiedliwości w błąd. Gdyby bowiem sprawa została skierowana na rozprawę Sąd nie byłby związany wnioskiem obwinionego i mógłby wymierzyć mu karę wyższą według swego uznania i zasad sądowego wymiaru kary.

Zasadnie również określono wysokość kosztów sądowych obejmujących opłatę w kwocie 50 zł i wydatki w wysokości 50 zł, którymi obciążono obwinionego, mając na względzie jego sytuację materialną, rodzinną i możliwości zarobkowe.

Biorąc pod uwagę powyższe i uznając ustalenia dokonane przez Sąd Rejonowy w Rybniku za prawidłowe, Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku.

Mając na względzie sytuację osobistą i finansową obwinionego obciążono go kosztami postępowania odwoławczego obejmującego opłatę w kwocie 50 zł i wydatki w kwocie 50 zł.