Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Ewa Trzeja-Wagner (spr.)

Sędziowie SSO Agata Gawron-Sambura

SSO Kazimierz Cieślikowski

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Dagmary Janus

Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Z.

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2016 r.

sprawy A. M. syna W. i K.,

ur. (...) G.

oskarżonego z art. 200§1 kk w zw. z art. 12 kk, art. 245 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 8 lipca 2016 r. sygnatura akt VII K 159/15

na mocy art. 437 § 1 kpk, art. 624 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. O. kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zwalnia oskarżonego od zapłaty kosztów sądowych postępowania odwoławczego, obciążając wydatkami Skarb Państwa.

Sygn. akt: VI Ka 1092/16

UZASADNIENIE

(co do orzeczenia o karze)

Od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu z dnia 8 lipca 2016 r. sygn. akt VII K 159/15 apelację w części dotyczącej orzeczenia o karze wniósł obrońca oskarżonego A. M..

Obrońca oskarżonego zarzucił orzeczeniu:

- rażącą niewspółmierność (surowość) jednostkowych kar pozbawienia wolności orzeczonych wobec oskarżonego wyrokiem, polegającą na wymierzeniu oskarżonemu za czyn przypisany w punkcie 1 wyroku kary 4 lat pozbawienia wolności, a za czyn przypisany w punkcie 2 wyroku kary 6 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy w stosunku do oskarżonego istniały przesłanki do orzeczenia za czyn przypisany w punkcie 1 wyroku kary 2 lat pozbawienia wolności a za czyn przypisany w punkcie 2 wyroku kary 3 miesięcy pozbawienia wolności i w konsekwencji kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, względnie

- rażącą niewspółmierność (surowość) kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem, polegającą na wymierzeniu kary łącznej w wymiarze 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy w stosunku do oskarżonego istniały przesłanki do orzeczenia kary łącznej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności.

W oparciu o powyższe zarzuty obrońca oskarżonego wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego:

- za czyn przypisany mu w punkcie 1 wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu kary 2 lat pozbawienia wolności a za czyn przypisany w punkcie 2 kary 3 miesięcy pobawienia wolności i w konsekwencji orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat, względnie

- orzeczenie wobec oskarżonego (za podlegające łączeniu kary pozbawienia wolności opisane w punktach 1 i 2 wyroku) kary łącznej w wymiarze 4 lat pozbawienia wolności.

Sąd Okręgowy, po rozpoznaniu apelacji stwierdził, iż w zakresie sformułowanych w niej wniosków oraz istoty zarzutów jest ona bezzasadna i na uwzględnienie nie zasługuje.

Obrońca oskarżonego podniósł w apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary wymierzonej oskarżonemu stąd rozstrzygnięcie, czy Sąd Rejonowy prawidłowo rozważył ogólne dyrektywy wymiaru kary możliwe jest w ramach rozpoznania powyższego zarzutu.

Orzekanie o karze ma charakter indywidualny i jest procesem do pewnego stopnia subiektywnym, obejmującym dokonanie wyboru i zastosowanie odpowiedniej represji karnej właściwej dla konkretnej sytuacji i konkretnego sprawcy. Co do zasady z rażącą niewspółmiernością kary mamy do czynienia wówczas, gdy Sąd I instancji w sposób jaskrawy nie skoreluje wymierzonej kary ze stopniem winy, społecznej szkodliwości czynu oraz z cechami osobowymi sprawcy. O rażącej niewspółmierności kary można mówić również w razie nieuwzględnienia przez Sąd funkcji prewencyjnej i wychowawczej kary. Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu niedającym się wręcz zaakceptować (zob. np. wyrok SN z 6 października 1994 r., II KRN 189/94, OSN Prok. i Pr. 1995, Nr 5, poz. 18).

Rażąca niewspółmierność kary, o jakiej mowa w art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd pierwszej instancji, a karą jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

W ocenie Sądu Okręgowego wymierzone oskarżonemu kary jednostkowe za czyn z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. - 3 lat pozbawienia wolności, a za czyn z art. 245 k.k. w zw. z art. 12 k.k. – 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz kara łączna 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności bez wątpienia nie są karami rażąco niewspółmiernie surowymi. Owszem nie są to kary wymierzone w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, jednakże z całą pewnością nie sposób jednak uznać, że są to kary rażąco niewspółmiernie surowe do stopnia karygodności popełnionych czynów i stopnia jego winy oraz dalszych okoliczności decydujących o wysokości kary. Nie można przecież pominąć tego, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów wobec pokrzywdzonej, która miała 12 lat. Co więcej nie było to jednorazowe zachowanie. Materiał zgromadzony w sprawie niezbicie wskazał, że oskarżony działał umyślnie popełniając przestępstwa za które został skazany. Stopień społecznej szkodliwości czynów oskarżonego należało ocenić jako znaczny.

Sąd Okręgowy nie podziela poglądu obrońcy oskarżonego co do zasadności złagodzenia wymierzonych oskarżonemu kar jednostkowych jak i kary łącznej pozbawienia wolności. Wykluczona jest w szczególności także możliwość wymierzenia oskarżonemu kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności. Jest tak dlatego, że oskarżony zdecydował się na popełnienie przestępstwa na szkodę małoletniego dziecka z którym było ono emocjonalnie związane, co oznacza że dopuścił się czynów o znacznej społecznej szkodliwości. Świadczy to o demoralizacji oskarżonego i w gruncie rzeczy o postępującej radykalizacji jego zachowań przestępczych. Podobnie Sąd Okręgowy nie podziela przekonania obrońcy o możliwości wymierzenia kary łącznej 4 lat pozbawienia wolności z zastosowaniem zasady pełnej absorpcji. Po prostu kara taka nie spełniłaby celów wychowawczych ani prewencyjnych. W odniesieniu do oskarżonego funkcję wychowawczą jest w stanie spełnić tylko bezwzględna kara pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i 3 miesięcy. Jest ona również właściwa ze względu na ogóloprewencyjne cele kary.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji wymierzając oskarżonemu kary jednostkowe jak i karę łączną nie naruszył żadnej z dyrektyw wymiaru kary o których mowa w art. 53 k.k. a wymierzona mu kara 4 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności jest karą sprawiedliwą.

Reasumując Sąd Rejonowy w sposób wyczerpujący, precyzyjny i w pełni przekonujący uzasadnił swoje rozstrzygnięcie w kwestii kary, zgodnie z dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 k.k., w pełni realizując wymagania stawiane przez ustawodawcę. Dokonana przez Sąd meriti ocena okoliczności podmiotowych i przedmiotowych istotnych z punktu widzenia społecznej szkodliwości, a także pozostałych okoliczności mających wpływ na wymiar kary jest zdaniem Sądu Okręgowego trafna i nie budzi żadnych zastrzeżeń.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu orzeczono na podstawie art. 29 Prawa o adwokaturze (tekst jedn.: Dz. U. 2015.615) i § 2 pkt 1, § 3, § 4 ust. 1 i 3, § 17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2015.1801).

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oskarżonego zwolniono od obowiązku poniesienia kosztów za postępowanie odwoławcze bowiem nie jest on w stanie obowiązku tego wykonać.