Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Bełchatowie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Bartosz Paszkiewicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Renata Snopek

Przy udziale oskarżyciela publicznego B. G.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 stycznia 2017 roku

sprawy z oskarżenia Urzędu Celnego w P.

przeciwko A. P., urodzonemu (...) w M., synowi Z. i E. z domu T.

oskarżonemu o to, że w okresie od dnia 01.12.2014 r. do dnia 16.07.2015 roku w lokalu znajdującym się w Z. przy ul. (...), urządzał gry na automacie o nazwie A. bez numeru, wbrew art. 3 Ustawy z dnia 19.11.2009 roku o grach hazardowych ( Dz.U. nr 201, poz. 1540), w ten sposób, że udostępnił automat do gier w celu jego eksploatacji w w/w punkcie,

to jest o przestępstwo z art. 107 § 1 kks

orzeka

1.  oskarżonego A. P. w miejsce zarzucanego mu czynu uznaje za winnego tego że, prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) wbrew art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych urządzał, a następnie prowadził w okresie od dnia 01.12.2014 r. do dnia 16.07.2015 roku w lokalu znajdującym się w Z. przy ul. (...), gry na automacie o nazwie A. bez numeru, w ten sposób, że na podstawie umowy o najem powierzchni zawartej z właścicielem ww. lokalu udostępniał ww. automat do gier i do eksploatacji pomimo nie posiadania przez siebie koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także bez jego zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego, i po przyjęciu, że czyn ten wypełnia znamiona art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 2015 poz. 612 ze zm.) wymierza za to A. P. na podstawie art. 107 § 1 kks karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

2.  na podstawie art. 30§ 5 kks orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci automatu do gier A. zabezpieczonego w sprawie (...) Urzędu Celnego w P. szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych (k-27 –zbiór A) pod pozycją 1 i nakazuje jego zniszczenie po uprawomocnieniu się orzeczenia;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 400 (czterysta) złotych opłaty i 110 (sto dziesięć) złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków.

Sygn. akt II K 18/16

UZASADNIENIE

I. K. jest właścicielką lokalu w Z. przy ul. (...). Wystawiła ogłoszenie na portalu (...).pl o możliwości wynajęcia lokalu. Zadzwonił do niej człowiek, który przedstawił się jako Pan T.. Był on zainteresowany wynajmem przedmiotowego lokalu. I. K. nie pytała jakiego rodzaju działalności będzie prowadzona. Strony ustaliły kwotę wynajmu na 600 zł. Następnie osoba podająca imię T. przyjechała do I. K. i przywiozła gotowy druk umowy, na którym brakowało jedynie podpisów stron. I. K. podpisała umowę, a za kilka dni Pan T. przywiózł umowę podpisaną przez A. P. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w M.. Umowa została zawarta z dniem 01.12.2014r. Następnie do lokalu wstawiono między innymi automat do gier A.. Po kontroli funkcjonariuszy Urzędu Celnego I. K. wypowiedziała umowę najmu, która obowiązywała do 31.07.2015r. W dniu 01.08.2015r. firma (...) opuściła lokal. W dniu 25 czerwca 2015r. A. P. złożył oświadczenie, że to on ponosi wyłączną odpowiedzialność za to w jaki sposób korzysta z wynajmowanej powierzchni.

(dowód: zeznania I. K. k. 76 odw-77, 21-22 zb.C, 31-31 zb. C , zeznania C. J. k. 76 odw, 18-19 zb C, umowa najmu k. 16 zb. A, oświadczenie k. 17 zb. A)

W dniu 16 lipca 2015r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w P. przeprowadzili kontrolę w lokalu w Z. ul. (...). Podczas wykonywanych czynności ujawniono automat do gier (...), co do którego zachodziło uzasadnione podejrzenie urządzania na nim gier wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych. Na podstawie uprawnienia wynikającego z art. 32 ust. 1 13 ustawy o Służbie Celnej obecni na miejscu funkcjonariusze przeprowadzili eksperyment na przedmiotowym urządzeniu, w wyniku którego stwierdzono, że gry urządzane na automatach zawierają się w definicji gier na automatach określonych w art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych. W prowadzonych grach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów oraz, za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych. Ponadto zdobycz punktową można było zamienić na wygraną pieniężną.

(dowód: protokół kontroli 2-3, protokół zatrzymania rzeczy k. 9-11, protokół oględzin k. 14-15 )

A. P. ma 35 lat. Posiada wykształcenie średnie. Prowadzi własną działalność gospodarczą. Na utrzymaniu ma dwoje małoletnich dzieci. Nie był karany. W toku postępowania odmówił składania wyjaśnień

(dowód: oświadczenie oskarżonego k. 38-39 zb A, karta karna k. 45)

Sąd Rejonowy zważył co następuje:

W niniejszej sprawie Sąd ustalił stan faktyczny w oparciu o protokół kontroli przeprowadzonej przez funkcjonariuszy celnych Urzędu Celnego w P. Przebieg kontroli oraz wskazana dokumentacja nie budzi wątpliwości, a także żadna ze stron do powyższego nie wnosiła zastrzeżeń, dlatego też należało przypisać im walor wiarygodności. Przeprowadzony przez funkcjonariuszy Izby Celnej eksperyment wskazał jednoznacznie, iż automat umożliwiał prowadzenie gier, w rozumieniu przepisów ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. W prowadzonych przez funkcjonariuszy eksperymentach- grach zapadały wygrane rzeczowe w postaci punktów oraz, za które grający mógł kontynuować grę bez wpłaty środków pieniężnych. Ponadto zdobycz punktową można było zamienić na wygraną pieniężną.

Sąd opierał się także na zeznaniach I. K., C. J. i umowie najmu. Co do zeznań świadków wskazać należy, że są one spójne, ale nie wskazywały by automaty do gry wstawił oskarżony. Świadkowie zeznawali, że umowę jak i automaty wstawił pan T.. Jego tożsamości nie udało się ustalić w toku postępowania. Nie można jednak tracić z pola widzenia faktu, że na umowie jako najemca wpisany był A. P. prowadzący firmę (...). Nadto w toku postępowania złożył oświadczenie, z którego wynika, że w pełni bierze odpowiedzialność za sposób wykorzystania powierzchni wynajmowanego lokalu. Nadto stwierdził w przedmiotowym oświadczeniu, że jego działalność związana z prowadzeniem gier na automatach jest zgodna z prawem w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego. Zatem to właśnie przedmiotowa umowa najmu jak i oświadczenie wskazują jednoznacznie, że odpowiedzialnym za wstawienie zatrzymanego automatu jak i prowadzenie na nim gier jest A. P.. Zdaniem Sądu celowym zabiegiem A. P. było delegowanie człowieka (do przywiezienia umowy, automatów, jak i kontaktów z wynajmującą I. K.), który przedstawiał się tylko z imienia. Chodziło po prostu o zacieranie śladów, które wskazywałby na oskarżonego A. P.. Jednak sama umowa najmu jak i oświadczenie wskazują właśnie na A. P. jako odpowiedzialnego za prowadzenie gier na zatrzymanym automacie. Nie można też tracić z pola widzenia faktu, że na automacie znajdowała się tabliczka (...) A. P..

Dlatego najistotniejszą kwestią dla przypisania oskarżonemu odpowiedzialności karnej skarbowej było rozważenie kwestii notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych i ewentualnego działania w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.

W orzecznictwie sądowym wystąpiły rozbieżności co do charakteru przepisów art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 GryHazU – tzn. co do tego, czy stanowią one tzw. przepisy techniczne w rozumieniu do niedawna jeszcze obowiązującej dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z 22.6.1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego, a jeżeli stanowią one „przepisy techniczne” w rozumieniu tego aktu prawnego, to czy wobec faktu (bezspornego) nienotyfikowania tych przepisów KE sądy karne w sprawach o przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 KKS lub o wykroczenie skarbowe z art. 107 § 4 KKS są uprawnione na podstawie art. 91 ust. 3 Konstytucji RP do odmowy ich stosowania jako niezgodnych z prawem unijnym.

Problem ten został już rozstrzygnięty. W dniu 13 października 2016 roku (...) wydał orzeczenie w sprawie C-305/15, zgodnie z którym przepis taki jak art. 6 ust. 1 ustawy o grach hazardowych nie stanowi „przepisu technicznego” w rozumieniu dyrektywy 98/34. W tych okolicznościach nie ma konieczności badania skutków naruszenia obowiązku zgłoszenia przepisów technicznych. Z całości powyższych rozważań wynikało, że na zadane pytanie (...) udzielił odpowiedzi, iż art. 1 dyrektywy 98/34 należy interpretować w ten sposób, że przepis krajowy, taki jak ten będący przedmiotem postępowania głównego nie wchodzi w zakres pojęcia „przepisów technicznych” w rozumieniu tej dyrektywy, podlegających obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art. 8 ust. 1 tej samej dyrektywy, którego naruszenie jest poddane sankcji w postaci braku możliwości stosowania takiego przepisu. Obrona co prawda podnosiła, że orzeczenie (...) nie odnosi się do art. 14 ugh. Przypomnieć należy, że art. 14 ust. 1 - 3 ustawy o grach hazardowych (w brzmieniu nadanym mu nowelą z dnia 12 czerwca 2015 r. o zmianie ustawy o grach hazardowych) został notyfikowany. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 stycznia 2017 r. w sprawie I KZP 17/16 stwierdził, że

kolizja prawa krajowego z prawem unijnym, w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art. 91 ust. 3 Konstytucji), może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji, norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej, wynikająca z dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. WE L 204 z 21.07.1998 r., ze zm.), wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art. 107 § 1 k.k.s. przepisu art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. z 2015 r., poz. 612) w pierwotnym brzmieniu. Natomiast art. 6 ust. 1 tej ustawy mógł i może nadal stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art. 107 § 1 k.k.s., o ile okoliczności faktyczne konkretnej sprawy pozwalają na ustalenie, że przepis ten ma zastosowanie i został naruszony. Zatem oskarżony nie może bronić się nienotyfikowaniem art. 6 ustawy o grach hazardowych. Nadto nie można tracić z pola widzenia faktu, że nowelizacja art. 14 ustawy o grach hazardowych z dnia 12 czerwca 2015r. została notyfikowana, a czasookres zarzucanego czynu kończy się 17 lipca 2015r. Natomiast Sąd zwraca uwagę, że w rozważaniach na temat notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych zupełnie pomija się fakt naruszenia art. 23 a przedmiotowej ustawy, który z pewnością przepisem technicznym nie jest. Przypomnieć również należy, że do wydania orzeczenia przez (...) istniała jedyne rozbieżność w orzecznictwie, która automatycznie nie powodowała, że przepisy ustawy o grach hazardowych, uzupełniające art. 107 k.k.s. nie obowiązywały. Tym bardziej, że Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., że notyfikacja tzw. przepisów technicznych, o której mowa w dyrektywie 98/34/WE, implementowanej do polskiego porządku prawnego rozporządzeniem w sprawie notyfikacji, nie stanowi elementu konstytucyjnego trybu ustawodawczego. Jest oczywiste, że żaden z przepisów Konstytucji nie normuje tej kwestii ani też nie odwołuje się do niej wprost czy nawet pośrednio. Notyfikacja tzw. przepisów technicznych jest bowiem przede wszystkim unijną procedurą, w jakiej państwo członkowskie jest zobowiązane do informowania Komisji Europejskiej i innych państw członkowskich o projektowanych przepisach technicznych, a także do uwzględniania zgłoszonych przez nie szczegółowych opinii i uwag „tak dalece, jak to będzie możliwe przy kolejnych pracach nad projektem przepisów technicznych” – art. 8 ust. 2 dyrektywy 98/34/WE. Notyfikacja, jako unijna procedura swoistej „uprzedniej kontroli”, w której dochodzi do opiniowania i zgłaszania uwag przez Komisję Europejską oraz inne państwa członkowskie dotyczących przepisów technicznych, mających stanowić dopiero projekt ustawy, nie ma zakotwiczenia w Konstytucji. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, dochowanie czy też niedochowanie procedury notyfikacyjnej nie ma wpływu na ocenę dochowania konstytucyjnego trybu stanowienia ustawy. Trybunał Konstytucyjny uznał tym samym, że brak notyfikacji projektu 13 ustawy o grach hazardowych nie stanowił naruszenia takich reguł stanowienia ustaw, które mają swoje wyraźne źródło w przepisach Konstytucji i które dotyczyłyby w sensie treściowym konstytucyjnego trybu ustawodawczego. Jednocześnie Trybunał wskazał, że brak notyfikacji kwestionowanych przepisów art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie stanowi takiego naruszenia pozakonstytucyjnej procedury ustawodawczej, które byłoby równoznaczne z naruszeniem art. 2 i art. 7 Konstytucji. Jak podkreślono przy tym, ewentualne niedopełnienie obowiązku notyfikacji Komisji Europejskiej, a więc hipotetyczne zaniedbanie o charakterze formalnoprawnym unijnej procedury notyfikacji, nie pociąga za sobą automatycznie konieczności uznania, że doszło do naruszenia standardów konstytucyjnych w zakresie stanowienia prawa. Nie można bowiem przyjąć, że każde, choćby potencjalne, uchybienie proceduralne, stanowi zawsze podstawę niekonstytucyjności aktu normatywnego i prowadzi w rezultacie do utraty przez ten akt mocy obowiązującej.

Podsumowując, zdaniem sądu rejonowego wobec orzeczenia (...) z dnia 13 października 2016r. jak i Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017r. sprawca czynu z art. 107 k.k.s może odpowiadać co najmniej za naruszenie art. 6 ustawy o grach hazardowych.

Zatem kolejną kwestią jaką należało rozważyć było pozostawanie oskarżonego w usprawiedliwionej nieświadomości karalności zarzucanego mu czynu.

Jak trafnie zauważa Z. Radzikowska (Z problematyki błędu, s. 181 i n.) błąd w postaci nieświadomości tego, że działa się "wbrew przepisom" może oznaczać dwie sytuacje:

1) sprawca nie zna dopełniającego blankietową dyspozycję karną przepisu prawa finansowego, a co za tym idzie, nie wie także, że jego naruszenie jest zabronione przez prawo karne skarbowe albo

2) sprawca znając przepis prawa finansowego (czyli wiedząc, że jego zachowanie jest w świetle tego przepisu bezprawne), nie wie tylko tego, że naruszenie tego przepisu jest także karalne przez prawo karne skarbowe.

W sytuacji drugiej mamy do czynienia z nieświadomością karalności, o której mowa w art. 10 § 4 KKS, natomiast w sytuacji pierwszej – z błędem co do ustawowego znamienia, o którym mowa w art. 10 § 1 KKS. Należy zgodzić się z poglądem, według którego w przypadku prawa karnego skarbowego blankietowo odsyłającego do prawa finansowego błąd ma postać podwójną, ale nie w tym sensie, jak w przepisach dotyczących przestępstw nieumyślnych, gdzie błąd co do faktu pociąga za sobą błąd co do prawa, lecz odwrotnie – tu błąd co do faktu jest następstwem błędu co do prawa (do którego przepis karny odsyła). Nieświadomość finansowego przepisu dopełniającego jest pierwotnie nieświadomością jego treści, nie zaś oceny zawartej dopiero w przepisie karnym, która to nieświadomość oceny pojawia się wtórnie, jako błąd następczy ( Z. Radzikowska, Z problematyki błędu, s. 181). Tak więc np. jeżeli sprawca nie zna określonej ustawy podatkowej i przez to nie jest świadom obowiązku oznaczania określonych wyrobów akcyzowych znakami akcyzy ( art. 63 § 1 KKS), to sytuację taką należy rozpatrywać jako błąd co do faktu w myśl art. 10 § 1 KKS . Również z błędem co do faktu wyłączającym umyślność będziemy mieli do czynienia, gdy np. sprawca jest przekonany, że prawidłowo prowadzi księgę, podczas gdy w rzeczywistości prowadzi ją wadliwie ( art. 61 § 3 KKS). Według art. 53 § 23 KKS, księga wadliwa jest to księga prowadzona niezgodnie z przepisami prawa, zatem nieświadomość tego, że działa się niezgodnie z przepisami prawa jest błędem co do ustawowego znamienia czynu (zob. V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne skarbowe, s. 66).

W podsumowaniu uwag dotyczących problematyki błędu co do prawa należy zgodzić się z poglądem T. Grzegorczyka ( T.Grzegorczyk, Komentarz, s. 72), iż rozwiązanie przyjęte w art. 10 § 4 KKS oznacza postawienie przed sprawcą mniejszych wymagań, niż w KK, jednak trafny wydaje się także pogląd, iż w zasadzie dość trudno sobie wyobrazić w praktyce usprawiedliwioną nieświadomość karalności czynu.

W realiach przedmiotowej sprawy o błędzie co do karalności czynu nie może być mowy. Oskarżony bowiem znał ustawę o grach hazardowych. Wiedział również, że jej naruszenie jest karane przez k.k.s. Miał świadomość jedynie tego, że istnieje rozbieżna linia orzecznicza, którą wykorzystywał dla swojej działalności. Tym bardziej by zacierać ślady do kontaktów z wynajmującą lokal wysyłał człowieka, który przedstawiał się jedynie z imienia T.. Zastanawiającym jest więc skoro oskarżony uważał, że jego działalność jest legalna to dlaczego sam nie zawierał umowy, nie kontaktował się z wynajmującą lokal.

Zdaniem Sądu oskarżony wykorzystywał rozbieżność orzecznictwa dla przestępczej działalności, gdyż mu się to po prostu opłacało finansowo. Działał niejako na własne ryzyko. Nawet sam sposób działania, umieszczanie automatu w małej miejscowości z dala od własnego miejsca zamieszkania, świadczy właśnie o świadomości oskarżonego o nielegalności swojego zachowania. Jeżeli oskarżony uważał, że jego działanie jest legalne należy zadać sobie pytanie dlaczego nie wynajął jakiegoś lokalu w dużym mieście, nie reklamował swoich usług by mieć jak najwięcej klientów.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał A. P. w miejsce zarzucanego mu czynu za winnego tego, że prowadząc działalność gospodarczą pod firmą (...) wbrew art. 23 a ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych urządzał, a następnie prowadził w okresie od dnia 01.12.2014 r. do dnia 16.07.2015 roku w lokalu znajdującym się w Z. przy ul. (...), gry na automacie o nazwie A. bez numeru, w ten sposób, że na podstawie umowy o najem powierzchni zawartej z właścicielem ww. lokalu udostępniał ww. automat do gier i do eksploatacji pomimo nie posiadania przez siebie koncesji lub zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach oraz niewykonywania monopolu państwa, a także bez jego zarejestrowania przez naczelnika urzędu celnego.

Zgodnie z dyspozycją art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych grami na automatach są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych i elektronicznych, w tym komputerowych, zawierające element losowości. Status gier na automatach posiadają również gry na takich urządzeniach, organizowane w celach komercyjnych, o charakterze losowym, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej (art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych). Niewątpliwie w niniejszej sprawie mamy do czynienia z automatem w rozumieniu art. 2 ust. 5 ustawy o grach hazardowych, co zresztą nie było kwestionowane.

Stosownie natomiast do treści art. 23a ust. 1 ustawy o grach hazardowych, automaty i urządzenia do gier, z wyjątkiem terminali w kolekturach gier liczbowych służących wyłącznie do urządzania gier liczbowych, mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celnego. Jak z kolei wskazuje dyspozycja art. 23 d ww. ustawy Minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe warunki rejestracji i eksploatacji automatów i urządzeń do gier, uwzględniając ochronę interesów uczestników gier i zabezpieczenie wykonywania zobowiązań wobec budżetu państwa.

Powyższe oznacza, iż istnieje obowiązek rejestracji automatów i urządzeń do gier wskazanych w ustawie, którego to z pewnością oskarżony nie spełnił. Poza tym A. P. nie posiadał koncesji ani zezwolenia, jak również nie wykonywał monopolu Skarbu Państwa. W konsekwencji tego, spełnione zostały wszystkie znamiona przestępstwa z art. 107 § 1 kks polegającego na urządzaniu lub prowadzeniu gier na automatach wbrew przepisom ustawy. Dlatego też, Sąd przyjął, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 107 § 1 kks w zw. z art. 23a ust. 1 ustawy 19 listopada 2009 roku o grach hazardowych (Dz. U. 2015 poz. 612 ze zm.) .

Przypisany oskarżonemu czyn miał charakter zawiniony. A. P. w ustalonym stanie faktycznym mógł zachować się zgodnie z prawem i nie zachodziły żadne okoliczności, które wyłączałyby jego winę. Ponadto czyn oskarżonego był bezprawny, a stopień społecznej szkodliwości był znacznie wyższy niż znikomy.

Przy wymiarze kary na korzyść A. P. Sąd poczytał jego uprzednią niekaralność. W przekonaniu Sądu wymierzona na podstawie art. 107 § 1 kks oskarżonemu grzywna w wymiarze 50 stawek dziennych po 80 złotych odpowiada przede wszystkim stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości jego czynu. Podkreślić, bowiem trzeba, że oskarżony działał umyślnie. Zwrócić uwagę należy również na to, iż wykazał się on świadomą ignorancją wobec obowiązujących przepisów.

W oparciu o dochody oskarżonego, jego sytuację rodzinną i majątkową, a także możliwości zarobkowe Sąd ustalił wysokość stawki dziennej na kwotę 80 złotych.

Na podstawie art. 30§ 5 kks Sąd orzekł przepadek dowodu rzeczowego w postaci automatu do gier A. zabezpieczonego w sprawie (...) Urzędu Celnego w P. szczegółowo opisanego w wykazie dowodów rzeczowych (k-27 –zbiór A) pod pozycją 1 i nakazał jego zniszczenie po uprawomocnieniu się orzeczenia.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks i nakazał pobrać od kwotę 400 złotych tytułem opłaty. Ponadto Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 110 złotych tytułem zwrotu poniesionych w sprawie wydatków, na które składają się koszty karty karnej, a także ryczałt związany z doręczeniem pism w postępowaniu sądowym.