Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2016r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Aleksander Ostrowski

Protokolant Justyna Gdula

przy udziale przedstawiciela Urzędu Celnego M. J.

po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2016r.

sprawy S. Ż. urodz. (...) we W. syna

D. i R. z d. S.

oskarżonego o przestępstwo skarbowe z art.110a§1 kks

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia

z dnia 6 lipca 2016r. sygn.akt II K. 352/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym opłatę w kwocie 400 zł.

UZASADNIENIE

S. Ż. został oskarżony o to, że będąc właścicielem firmy (...)z/s we W.przy ul. (...)i abonentem domeny o nazwie www.(...)wbrew przepisom ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. prowadził co najmniej w dniu 17 listopada 2014 r. reklamę i promocję gier hazardowych poprzez publiczne rozpowszechnianie na stronie internetowej www.(...)nazw i symboli graficznych podmiotów J.-B., E., (...), B., (...), B.i innych podmiotów prowadzących działalność w zakresie urządzania gier hazardowych oraz w związku z udostępnianiem linków przekierowujących na strony, na których urządzane są gry hazardowe, tj. wskazania informacji o miejscu i możliwościach uczestnictwa w grach hazardowych poprzez zamieszczanie na niej reklamy i promocji w formie opisów podmiotów urządzających gry hazardowe w Internecie oraz linków będących przekierowaniem na strony internetowe, na których urządzane są gry hazardowe, tj. o przestępstwo skarbowe z art. 110a § 1 k.k.s.

Wyrokiem z dnia 6 lipca 2016 r. Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Śródmieścia, sygn. akt II K 352/15:

I.  uznał S. Ż. za winnego czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. przestępstwa skarbowego z art. 110a § 1 k.k. i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych grzywny w kwocie po 80 (osiemdziesiąt) złotych każda;

II.  na podstawie art. 113 § 1 k.k.s. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych zasądził od oskarżonego koszty sądowe w sprawie oraz wymierzył mu 400 złotych opłaty.

Wyrok zaskarżył w całości obrońca oskarżonego zarzucając:

I. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na:

- bezpodstawnym przyjęciu, że zachowanie się oskarżonego polegało na działaniu, podczas gdy de facto nałożono na niego odpowiedzialność za zaniechanie, tj. w szczególności - zaniechanie natychmiastowego usuwania nielegalnych treści ze swojej strony internetowej, zaniechanie weryfikacji treści wpisów zamieszczanych samodzielnie przez podmioty trzecie, czy też zaniechanie polegające na nie usunięciu samej www.(...) z Internetu;

- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony godził się na publiczne rozpowszechnianie nazw i symboli podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier hazardowych i taki stan akceptował, podczas gdy takie ustalenie oznacza, że oskarżony musiał przewidywać, że podmioty trzecie i od niego niezależne będą w przyszłości, w sposób nieuprawniony korzystały z jego strony internetowej;

- bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony godził się na rozpowszechnianie nazw i symboli podmiotów prowadzących działalność w zakresie gier hazardowych i taki stan akceptował, podczas gdy oskarżony wyraźnie i celowo przeciwdziałał zamieszczaniu nielegalnych treści na jego stronie m.in. poprzez wprowadzenie takiego zakazu w regulaminie serwisu oraz w miarę możliwości usuwając niepożądane wpisy użytkowników, które udało mu się odnaleźć;

- błędnym ustaleniu, że przed uzyskaniem informacji z Urzędu Celnego o prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu, oskarżony miał wiedzę o tym, że na jego stronie znajdują się nielegalne treści albo zamieszczane były takie treści, podczas gdy z jego wyjaśnień wyraźnie wynika, że dowiedział się o tym dopiero podczas przesłuchania w Urzędzie Celnym;

a niezależnie od powyższego

II. naruszenie prawa materialnego, tj. art. 110 a § 1 k.k.s. poprzez jego błędną wykładnię i skazanie oskarżonego S. Ż.za działanie z zamiarem ewentualnym, podczas gdy z prawidłowej wykładni art. 110 a § 1 k.k.s. wynika, że znamiona „zlecenia lub prowadzenia” reklamy lub promocji zawarte w treści tego przepisu mogą być zrealizowane wyłącznie z zamiarem kierunkowym ((...)), a zatem czynu, którego popełnienie zarzucono, a następnie przypisano oskarżonemu, nie można popełnić z zamiarem ewentualnym.

Podnosząc powyższe zarzuty apelujący wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Nie ma racji obrońca oskarżonego, gdy zarzuca wadliwość przyjęcia przez Sąd Rejonowy, że oskarżony wyczerpał swoim zachowaniem ustawowe znamiona przypisanego mu czynu.

W pierwszej kolejności stwierdzić należy, że Sąd I instancji nie przypisał oskarżonemu odpowiedzialności za zaniechanie. Nie odpowiada on bowiem za zaniechanie usuwania nielegalnych treści ani też zaniechanie polegające na nie usunięciu samej strony www.seopromocja.pl. (...) przypisano reklamowanie gier hazardowych poprzez ich publiczne rozpowszechnianie na stronie internetowej, której jest abonentem. Oskarżony w ten sposób prowadził zakazaną reklamę i promocję, a więc wykonywał czynności reklamowania, jak stanowi przepis art.110 a § 1 k.k.s. Odpowiada tym samym za działanie, a nie za zaniechanie.

Nie może stanowić argumentu uwalniającego oskarżonego od odpowiedzialności to, że w regulaminie serwisu wprowadził zakaz zamieszczania na jego stronie nielegalnych treści, co zdaniem obrońcy uzasadnia wnioskowanie, że oskarżony wyraźnie przeciwdziałał takim działaniom, zaś nielegalne treści umieszczały osoby trzecie. Wysuwana przezeń argumentacja stanowi wyłącznie przyjętą przez niego linię obrony na potrzeby niniejszego postępowania. Rzecz bowiem w tym, że osobą decyzyjną w zakresie wyglądu strony i treści na niej zamieszczanych był właśnie oskarżony. To oskarżony stworzył stronę, był jej właścicielem, abonentem, administratorem i zarządcą, a co za tym idzie odpowiedzialnym za treści na tej domenie umieszczane. Co więcej – oskarżony wskazał, że treści zamieszczane przez użytkowników domeny były wybiórczo weryfikowane przez niego i jego pracowników, jednak z uwagi na ograniczenia kadrowe, ciągła i pełna kontrola nie była możliwa. Tym samym przyznał, że przed uzyskaniem informacji z Urzędu Celnego o prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu miał wiedzę o tym, że na jego stronie znajdują się nielegalne treści. Natomiast po interwencji Urzędu Celnego oskarżony zainstalował system informujący o pojawieniu się nielegalnej reklamy, a więc pozwalający weryfikować treści umieszczane na stronie. Oskarżony miał więc nie tylko wiedzę o tym, że na jego stronie umieszczane są nielegalne treści, ale także miał realny wpływ na to, jakie treści zamieszczane są przez danego użytkownika serwisu jeszcze przed ich publicznym rozpowszechnieniem. Wobec powyższego nie nasuwa także zastrzeżeń przyjęcie przez Sąd Rejonowy, że oskarżony działał umyślnie. Zezwalając użytkownikom serwisu na dokonywanie wpisów niezgodnych z prawem nie mógł czynić tego nieświadomie.

Skoro zatem, jak wynika z powyższych rozważań, nie nasuwa wątpliwości tak podstawa faktyczna zaskarżonego wyroku, jak i ocena prawna zachowania oskarżonego dokonana przez Sąd Rejonowy, nie zachodziły przesłanki do podjęcia rozstrzygnięcia w kierunku wskazanym w apelacji, a więc uniewinnienie oskarżonego. Zastrzeżeń nie budzi ponadto ocena stopnia społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu oraz orzeczenie o karze.

Kierując się przedstawionymi motywami Sąd Okręgowy orzekł o utrzymaniu w mocy zaskarżonego wyroku.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 8 i art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych.