Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt

VIII Ga 206/16

VIII Gz 162/16

POSTANOWIENIE

Dnia 20 stycznia 2017r.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VIII Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący

Sędzia

Sędzia

SSO Elżbieta Kala (spr.)

SO Marek Tauer

SR del. Sylwia Roszak

Protokolant

Katarzyna Burewicz

po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017r. w Bydgoszczy

na rozprawie

sprawy z wniosku: (...)Oddział w B.

przy udziale: H. K. (1)

o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej

na skutek apelacji uczestniczki od postanowienia Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 30 marca 2016r. sygn. akt XV Gzd 44/15

oraz na skutek zażalenia uczestniczki na postanowienie Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 18 kwietnia 2016 r. sygn. akt XV Gzd 44/15

postanawia :

uchylić zaskarżone postanowienia z dnia 30 marca 2016 roku i z dnia 18 kwietnia 2016 roku i znieść postępowanie w zakresie dotkniętym nieważnością poczynając od dnia

27 maja 2015 roku i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

Elżbieta Kala Marek Tauer Sylwia Roszak

Sygn. akt VIII Ga 206/16

VIII Gz 162/16

UZASADNIENIE

Wnioskodawca (...) Oddział w B. wniósł o orzeczenie wobec H. K. (1) prowadzącej działalność gospodarczą (...)zakazu prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 10 lat.

W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, iż jest wierzycielem uczestniczki H. K. (1), która w czasie prowadzenia działalności gospodarczej zaprzestała wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań z tytułu:

-

Funduszu Ubezpieczeń Społecznych za okres od sierpnia 2012 r. do czerwca 2013 r. oraz od sierpnia 2013 r. do kwietnia 2015 r. w kwocie 32.366,13 zł.

-

ubezpieczenia zdrowotnego za okres od sierpnia 2012 r. do czerwca 2013 r. oraz od sierpnia 2013 r. do kwietnia 2015 r. w kwocie 15.805,68 zł

-

Funduszu Pracy i Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres od września 2012 r. do czerwca 2013 r. oraz od sierpnia 2013 r. do kwietnia 2015 r. w kwocie 102,35 zł

Wnioskodawca wskazał również, że H. K. (1) nie wykonywała swoich wymagalnych zobowiązań w stosunku do co najmniej dwóch wierzycieli. Skutkiem nieuregulowania zobowiązań względem Zakładu było wszczęcie postępowania egzekucyjnego poprzez zajęcie świadczenia rentowego. W reakcji na powyższe organ rentowy poinformował o zbiegu egzekucji administracyjnych (...) Oddział w B. oraz (...) w B.. Następnie (...) próbował dochodzić swoich należności poprzez zajęcie rachunku bankowego w Banku (...), gdzie pismem z dnia 4 maja 2015r. bank poinformował, o zbiegu egzekucji na rachunku z (...) w B.. H. K. (1) nie wystąpiła, w okresie powstawania zadłużenia z propozycją spłaty zaległości choćby w formie układu ratalnego.

Biorąc to pod uwagę wnioskodawca uznał, że stosownym jest zastosowanie sankcji w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej, która ma m. in. odstraszać od zachowań stanowiących naruszenie prawa i zabezpieczyć przed lekceważeniem prawnych rygorów prowadzenia działalności gospodarczej i zabezpieczyć przed wyrządzeniem szkody wierzycielom, a wreszcie ma powodować wyeliminowanie z obrotu gospodarczego osób, które nie są w stanie sprostać podstawowym wymaganiom prowadzenia działalności gospodarczej. W ocenie wnioskodawcy uczestniczka postępowania w sposób zawiniony zaniechała złożenia we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości, czym doprowadził do pokrzywdzenia wnioskodawcy.

Uczestniczka postępowania w piśmie z dnia 2 października 2015 r. wniosła o oddalenie wniosku o orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że faktem jest, że w ramach prowadzenia działalności gospodarczej zdarzają się słabsze okresy, w których zyski z prowadzonej działalności gospodarczej nie pozwalają na zaspakajanie wszystkich zobowiązań w określony terminie. Zdaniem uczestniczki okresy te są jednak przejściowe i zobowiązania w następnych okresach są regulowane. W ocenie uczestniczki nie zaszły okoliczności stanowiące podstawę do wystąpienia z wnioskiem o ogłoszenie upadłości. Podniosła również, że jej zdaniem uzasadnieniem wniosku (...) jest uczynienie z niej przykładu dla innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, które faktycznie nie regulują swoich zobowiązań na bieżąco, z czym zgodzić się nie można.

Zaskarżonym przez uczestniczkę apelacją postanowieniem z dn. 30.03.2016 r. Sąd Rejonowy w Bydgoszczy orzekł o pozbawieniu uczestniczki H. K. (1) prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu na okres 5 lat i orzekł o kosztach postępowania.

W uzasadnieniu orzeczenia Sąd Rejonowy ustalił, że uczestniczka postępowania H. K. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) od dnia 16 października 2007 r.

W trakcie prowadzenia działalności gospodarczej uczestniczka zaprzestała wykonywania swoich wymagalnych zobowiązań z tytułu:

-

(...) za okres od sierpnia 2012 r. do czerwca 2013 r. oraz od sierpnia 2013 r. do kwietnia 2015 r.

-

(...) za okres od sierpnia 2012 r. do czerwca 2013 r. oraz od sierpnia 2013 r. do kwietnia 2015 r.

-

(...) za okres od września 2012 r. do czerwca 2013 r. oraz od sierpnia 2013 r. do kwietnia 2015 r.

Łączna zaległość na dzień 14 maja 2015 r. wynosiła 48.350,10 zł

Dłużniczka nie wykonała również swoich wymagalnych zobowiązań wobec (...) w B.;

-

Z tytułu podatku od towarów i usług za okres od 2 kwartału 2013 roku do 2 kwartału 2014 roku w łącznej kwocie 31.995,10 zł,

-

Z tytułu podatku dochodowego za okres od stycznia 2014 r. do grudnia 2014 r. w łącznej kwocie 944,- zł,

-

Z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za rok 2013 w kwocie 6.678,- zł

Sąd Rejonowy ustalił, że stan zaległości uczestniczki w stosunku do (...) w B. Oddziału w B. na dzień 10 marca 2016 r. wynosił 66.763,49 zł.

Następnie Sąd Rejonowy przywołał treść art. 373 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze ( dalej p.u.n.) zgodnie z którym Sąd może orzec pozbawienie na okres od trzech do dziesięciu lat prawa prowadzenia działalności gospodarczej na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub pełnomocnika w spółce handlowej, przedsiębiorstwie państwowym, spółdzielni, fundacji lub stowarzyszeniu m.in. wobec osoby, która ze swej winy będąc do tego zobowiązana z mocy ustawy, nie złożyła w terminie dwóch tygodni od dnia powstania podstawy do ogłoszenia upadłości wniosku o ogłoszenie upadłości.

Zgodnie z dyspozycją art. 10 p.u.n. podstawą ogłoszenia upadłości dłużnika jest jego niewypłacalność. Niewypłacalny jest zaś dłużnik, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań (art. 11 ust. 1 p.u.n.). Przepis art. 21 ust. 1 i 2 p.u.n. przesądza natomiast o tym, że dłużnik jest obowiązany, nie później niż w terminie dwóch tygodni od dnia, w którym wystąpiła podstawa do ogłoszenia upadłości, zgłosić w sądzie wniosek o ogłoszenie upadłości.

Mając na uwadze treść cytowanych powyżej przepisów Sąd Rejonowy stwierdził, że niewątpliwie uczestniczka H. K. (1) stała się niewypłacalna w dniu 25 lipca 2013 r.

W tej dacie uczestniczka posiadała wymagalne zobowiązana wobec (...) Oddziału w B. oraz (...) w B..

Sąd Rejonowy wskazał, że począwszy od 17 września 2012 r. uczestniczka zaprzestała opłacania składek ubezpieczeniowych na rzecz (...) (pierwsza z nieopłaconych składek za miesiąc sierpień płatna 17 września). Pomimo ciążącego zobowiązania uczestniczka w dalszym ciągu nie regulowała składek na rzecz (...). Jak wynika z wydruku zawierającego stany należności wobec (...) (k. 106-109 akt) powiększały się z każdym miesiącem.

Sąd Rejonowy przyjął zatem, iż już, co najmniej od 8 sierpnia 2013 r. zachodziły podstawy do złożenia przez uczestniczkę wniosku o ogłoszenie upadłości, w tej dacie dłużniczka nie regulowała swoich wymagalnych zobowiązań, wobec co najmniej dwóch wierzycieli a zaległość wobec nich wynosiła wówczas 27.110,78 zł., a zatem w tej dacie niewypłacalność dłużniczki miała charakter trwały.

Ustanawiając opisaną wyżej podstawę orzeczenia zakazu ustawodawca – w art. 377 p.u.n. – wprowadził jednocześnie instytucję swoistego przedawnienia orzekania w sprawach o pozbawienie prawa prowadzenia działalności gospodarczej stanowiąc, iż nie orzeka się zakazu, o którym mowa w art. 373, jeżeli postępowanie w tej sprawie nie zostało wszczęte w terminie roku od dnia umorzenia lub zakończenia postępowania upadłościowego albo oddalenia wniosku o ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13, a gdy nie złożono wniosku o ogłoszenie upadłości, w terminie trzech lat od dnia, w którym dłużnik obowiązany był taki wniosek złożyć.

Sąd Rejonowy zwrócił też uwagę na ugruntowany w orzecznictwie Sądu Najwyższego pogląd, zgodnie z którym termin do wystąpienia z żądaniem orzeczenia zakazu działalności gospodarczej biegnie od dnia, w którym dłużnik był obowiązany złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości, tylko wtedy, gdy nie został on złożony. Po jego złożeniu roczny termin z art. 377 p.u.n. biegnie od daty zakończenia - w różny sposób - postępowania upadłościowego, jego umorzenia lub oddalenia wniosku na podstawie art. 13 p.u.n. (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 marca 2009 r., III CSK 297/08, nie publ., Lex nr 512981 i M. Prawniczy z 2009 r., Nr 7, poz. 356; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 kwietnia 2010 r., III CZP 14/10, OSNC z 2010 r., Nr 10, poz. 133; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 22 marca 2006 r., III CZP 13/06, OSNC 2007, nr 1, poz. 8; postanowienie z dnia 10 listopada 2006 r. I CSK 218/06, niepubl., LEX nr 371453). Do czasu umorzenia lub zakończenia postępowania upadłościowego bądż oddalenia wniosku na podstawie art. 13 p.u.n. termin ten nie rozpoczyna więc biegu (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r., II CSK 330/06, nie publ., Lex nr 503238).

Należy także mieć na uwadze, iż Sąd rozstrzyga sprawę na podstawie stanu faktycznego istniejącego w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. w zw. z art. 376 ust. 1 zd. trzecie p.u.n.).

W rozpoznawanej sprawie Sąd Rejonowy ustalił, że ani uczestniczka ani żaden z jej wierzycieli nie złożył wniosku o ogłoszenie upadłości przedsiębiorstwa dłużnika. Skoro, zatem dłużniczka stała się niewypłacalna 25 lipca 2013 r., to winna złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości najpóźniej do 8 sierpnia 2013 r.( art. 21 p.u.n.). Nie zaistniała również przesłanka negatywna wskazana w art. 377 ustawy. W konsekwencji, w ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie było podstaw do oddalenia przedmiotowego wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o art. 377 p.u.n.

Dokonując analizy okoliczności faktycznych ustalonych w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy stwierdził, że nie ulega wątpliwości, iż H. K. (1) pomimo zaistnienia podstawy do ogłoszenia upadłości prowadzonej przez siebie firmy nie złożyła takiego wniosku.

W związku z redakcją art. 373 ust 1 p.u.n. zasadnie przyjmuje się, iż podstawa do wydania zakazu, która opiera się na winie, występuje nie tylko wtedy gdy osoba, która ma zostać pozbawiona praw wymienionych w tym przepisie umyślnie dokonała czynności o których w nim mowa, lecz także, gdy działania te są następstwem jej niedbalstwa (zob. F. Zedler [w] Prawo upadłościowe i naprawcze. K.W. Zakamycze, Kraków 2003, teza 6 do art. 373, str. 958). Wskazania wymaga fakt, iż chodzi tu o winę w braku złożenia wniosku w terminie określonym w ustawie.

W ocenie Sądu Rejonowego, uczestniczka jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą musiała mieć pełną świadomość sytuacji, w jakiej znajdowało się zarządzane przez nią przedsiębiorstwo.

W nauce prawa powszechnie przyjmuje się, iż do okoliczności wyłączających winę można zaliczyć brak informacji o sytuacji stwarzającej obowiązek złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości z przyczyn niezależnych od dłużnika, np. z powodu obłożnej choroby .

W niniejszej sprawie w przypadku uczestniczki żadna – tak z wyżej wskazanych okoliczności, jak i o zbliżonym charakterze – nie zaistniała. Uczestniczka pomimo prawidłowego wezwania na rozprawę nie stawiła się i nie złożyła zeznań. Nie usprawiedliwiła również swojej nieobecności.

Sąd wskazał, że działalność gospodarcza w założeniu powinna być prowadzona w sposób profesjonalny i zawodowy, przy zachowaniu należytej staranności, a złożenie w terminie wniosku o ogłoszenie upadłości jest wymogiem o charakterze zupełnie podstawowym.

Sad podkreslił, że sankcja w postaci orzeczenia zakazu prowadzenia działalności gospodarczej ma m.in. odstraszać od zachowań, które stanowiłyby naruszenie prawa i zabezpieczać przed lekceważeniem prawnych rygorów prowadzenia działalności gospodarczej, zabezpieczać przed wyrządzeniem szkody wierzycielom, a wreszcie ma powodować wyeliminowanie z obrotu gospodarczego osób, które nie są w stanie sprostać podstawowym wymaganiom prowadzenia działalności gospodarczej ustanowionym w interesie każdego z uczestników obrotu gospodarczego. Samo postępowanie ma chronić nie tyle interesy wierzycieli konkretnego dłużnika, ale interesy wszystkich uczestników obrotu prawnego (zob. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 4 lipca 2002 r., P 12/01, OTK ZU 2002, Nr 4A, poz. 50).

O tym, czy i w jakim zakresie należy orzec zakaz decydować powinien także skutek zawinionego działania, a zatem czy doszło do pokrzywdzenia wierzycieli (zob. F. Zedler [w] Prawo upadłościowe i naprawcze. K.W. Zakamycze, Kraków 2003, teza 7 do art. 373, str. 959).

Należy uznać zasadność wyrażanego w orzecznictwie poglądu, iż do pokrzywdzenia wierzyciela dochodzi nie tylko poprzez pomniejszenia majątku dłużnika, ale również w sytuacji, gdy co prawda do uszczuplenia majątku nie doszło, jednak wzrosła wartość niewykonanych zobowiązań (tak m.in. Sąd Okręgowy w Bydgoszczy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 25 maja 2006 r., sygn. VIII Ga 38/06).

W ocenie Sądu Rejonowego, w realiach niniejszej sprawy uczestniczka – jako właścicielka prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej – po powstaniu niezaspokojonych w terminie wierzytelności, nie zgłosiła wniosku o upadłość, co w konsekwencji prowadziło do powiększenia sumy zobowiązań, gdyż pojawiły się kolejne wierzytelności, a nadto w dalszym ciągu rosły odsetki od istniejących kwot, co należy uznać za krzywdzące dla wierzycieli. Uznać trzeba również, że możliwość pokrzywdzenia wierzycieli uczestniczka postępowania powinna, co najmniej przewidywać, skutki takie, bowiem stanowiły logiczne i nieuniknione następstwo wcześniejszego zaniedbania.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 373 ust. 1 pkt. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 1112 ze zm.).

O kosztach sądowych w postaci opłaty od wniosku, której wnioskodawca nie miał obowiązku uiścić (art. 114 ust. 4 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych; tekst jednolity Dz.U. z 2009 r., Nr 205, poz. 1585 ze zm.) orzeczono na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych obciążając nimi uczestnika z uwagi na regulację art. 520 § 2 k.p.c.

Postanowieniem z dn. 18.04.2016 r. Sąd Rejonowy odrzucił wniosek uczestniczki o doręczenie postanowienia z dn. 30.03.2016 r. z uzasadnieniem jako złożony po terminie.

Uczestniczka złożyła zażalenie na to postanowienie, podnosząc, że pismem z dn. 12.04.2016 r. podała przyczyny swojej nieobecności na rozprawie w dn. 30.03.2016 r.

Od postanowienia z dn. 30.03.2016 r. uczestniczka złożyła apelację, podnosząc że nie zgadza się z rozstrzygnięciem Sądu Rejonowego.

W uzasadnieniu apelacji uczestniczka przyznała, że w ramach prowadzenia działalności zdarzają się jej okresy słabszego prosperity i w tym czasie jej zyski z działalności nie pozwalają na zaspokajanie wszystkich zobowiązań w terminie,. Dodała jednak, że uważa te okresy za przejściowe, a zobowiązania są przez nią w dalszym okresie regulowane.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest zasadna, aczkolwiek z innych przyczyn niż wynika to z zarzutów w niej zawartych.

Zauważyć bowiem należy, że wniosek złożony przez (...) Oddział w B. został podpisany przez Zastępcę Dyrektora Oddziału w B. K. J.. Do wniosku zostało dołączone pełnomocnictwo udzielone Zastępcy Dyrektora Oddziału K. J. przez Dyrektora Oddziału K. B.. Do wniosku nie dołączono jednak pełnomocnictwa Prezesa (...) udzielonego Dyrektorowi Oddziału K. B., na które zresztą Dyrektor Oddziału powołuje się w treści pełnomocnictwa jakiego udzielił Zastępcy Oddziału (k-4).

Wniosek został zarejestrowany w rep. Gzd pod sygn. XV Gzd 44/15, a zarządzeniem z dn.27.05.2015 r. Sąd nadał wnioskowi dalszy bieg, poprzez wyznaczenie terminu rozprawy, wezwaniu uczestniczki do osobistego stawiennictwa celem przesłuchania pod rygorem pominięcia dowodu , doręczenie odpisu wniosku uczestniczce, zobowiązując ją do udzielenia odpowiedzi na wniosek w terminie 14 dni, zawiadomieniu o terminie rozprawy pełn. wnioskodawcy i zwróceniu się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego o podanie informacji o zaległościach uczestniczki (k-10).

Na rozprawie w dn. 22 lipca 2015 r. do akt złożone zostało pełnomocnictwo udzielone przez Dyrektora Oddziału (...) w B. K. B. radcy prawnemu I. W. (k-80). Również w treści tego pełnomocnictwa Dyrektor Oddziału powołuje się na pełnomocnictwo jakie zostało mu udzielone przez Prezesa (...) (pana Z. D. w dn. 26.07.2013 r. nr (...)).

Sąd Okręgowy wezwał pełn. wnioskodawcy do przedłożenia pełnomocnictwa udzielonego Dyrektorowi Oddziału K. B. przez Prezesa (...) – w terminie 7 dni. Mimo upływu zakreślonego terminu wnioskodawca nie wykonał nałożonego przez Sąd zobowiązania.

Zgodnie z treścią art. 379 pkt 2 k.p.c nieważność postępowania zachodzi gdy pełnomocnik strony nie był należycie umocowany. Sąd zobowiązany jest brać pod uwagę nieważność postępowania z urzędu.

W niniejszej sprawie, pismo inicjujące postępowanie w postaci wniosku o orzeczenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej zostało podpisane przez pełnomocnika, który nie wykazał się prawidłowym pełnomocnictwem, zatem zaszła przesłanka przewidziana w art. 379 pkt 2 k.p.c.

Zgodnie z treścią art. 386 § 2 k.p.c w razie stwierdzenia nieważności postępowania, Sąd drugiej instancji uchyla zaskarżony wyrok, znosi postepowanie w zakresie dotkniętym nieważnością i przekazuje sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W niniejszej sprawie nieważnością dotknięta była już pierwsza czynność wszczynająca postępowanie, dokonana przed sądem pierwszej instancji. Sąd Okręgowy zniósł postępowanie poczynając od dnia 27.05.2015 r. tj. od daty wydania przez Przewodniczącego pierwszego zarządzenia. Sąd pierwszej instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy powinien przy wydaniu pierwszego zarządzenia wezwać wnioskodawcę w trybie art. 130 k.p.c do uzupełnienia pisma procesowego – wniosku- poprzez jego podpisanie przez skarżącego bądź złożenie prawidłowego pełnomocnictwa procesowego udzielonego Dyrektorowi Oddziału K. B.. Następnie, w zależności od tego czy wezwanie do uzupełnienia braków zostanie prawidłowo wykonane bądź zwrócić wniosek, bądź nadać mu dalszy bieg.

W tych okolicznościach, mając powyższe na uwadze, Sąd Okręgowy na mocy art. 386 § 2 k.p.c orzekł o uchyleniu postanowienia Sądu Rejonowego z dn. 30.03.2016 r., zniesieniu postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością, przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Bydgoszczy, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania odwoławczego.

Z uwagi na powyższe okoliczności, z tych samych powodów Sąd Okręgowy rozpoznając zażalenie uczestniczki na postanowienie z dn. 18.04.2016 r., zarejestrowane pod sygn. VIII Gz 162/16) - uchylił również to postanowienie.

Elżbieta Kala Marek Tauer Sylwia Roszak