Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 lutego 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk – Północ w Gdańsku w I Wydziale Cywilnym w składzie:

Przewodniczący: SSR Michał Sznura

po rozpoznaniu na rozprawie protokołowanej przez sekr. sąd. J. J. w dniu 1 lutego 2017 r.

sprawy z powództwa K. L.

przeciwko M. W. (1)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powódki K. L. na rzecz pozwanej M. W. (2) kwotę 4.817 zł (czterech tysięcy ośmiuset siedemnastu złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka K. L. domagała się zasądzenia od pozwanej M. W. (2) kwoty 28.300 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 17 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu podała, że 20 czerwca 2014 r. strony zawarły umowę na mocy której M. W. (2) zobowiązała się do 1 grudnia 2014 r. doprowadzić do zawarcia na rzecz powódki umowy o kredyt hipoteczny, w wysokości nie mniejszej niż 400.000 zł, na pokrycie części ceny zakupu lokalu mieszkalnego, położonego w G. przy ul. (...). Tytułem wynagrodzenia pozwanej została przekazana łączna kwota 28.300 zł. Pozwana nie wywiązała się jednak z umowy rezultatu.

W odpowiedzi na pozew pozwana wniosła o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu w tym, kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu zaprzeczyła, by zawierała z powódką umowę pośrednictwa w uzyskaniu kredytu na zakup lokalu mieszkalnego. Podniosła zarzut niewykazania przez stronę powodową essentialia negotii rzekomej ustnej umowy. Wskazywała, że oświadczenie o odstąpieniu od umowy, załączone do pozwu nie jest opatrzone żadną datą oraz brak jest także potwierdzenia nadania pozwanej wskazanego pisma. Argumentowała, że w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej (...) (...) świadczyła na rzecz powódki L. F. F. K. L. jedynie usługi księgowe. Wskazała, że przedstawiła powódce warunki ubiegania się o kredyt w Polsce, pomagała jej nieodpłatnie w uzyskaniu ww. kredytu. Działała także wpadkowo na zlecenie powódki m.in. co do sprowadzenia tłumacza, czy też uiszczania opłat za sporządzenie aktów notarialnych i kosztów pobocznych, które sięgały kilkunastu tysięcy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 czerwca 2014 r. K. L. zawarła z (...) sp. z o.o. w G. umowę przedwstępną sprzedaży lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w G. przy ul. (...) za kwotę 1.047.000 zł. Na poczet ceny tytułem zaliczki kwotę uiściła 180.000 USD oraz kwotę 135.000 zł. Jednocześnie zobowiązała się do zapłaty pozostałej ceny w kwocie 374.998,50 zł do 20 grudnia 2014 r.

Okoliczności bezsporne , vide: umowa nr (...) z 20 czerwca 2014 r., k. 8-15; zeznania świadka E. A., k. 137-140; zeznania powódki, k. 95-96 w zw. z k. 169-170 .

W ramach przysługi M. W. (2) zobowiązała się pomóc K. L. w uzyskaniu pozostałej części kredytu na zakup przedpłaconego lokalu mieszkalnego. Przedstawiła powódce warunki ubiegania się o kredyt w Polsce. Pomogła w uzyskaniu pożyczki dla powódki od Z. S. na kwotę 400.000 zł, którą zawarto 17 października 2014 r.

Dowody : zeznania świadka D. C., k. 140-142; akt notarialny z 17 października 2014 r. (...) (...), k. 16-17; akt notarialny z 17 października 2014 r. (...). (...), k. 77-79; korespondencja sms stron, k. 126; zeznania pozwanej, k.96-97 w zw. z k. 170; zeznania świadka E. A., k. 137-140; zeznania powódki, k. 95-96 w zw. z k. 169-170 .

K. L. zawarła 17 października 2014 r. z (...) sp. z o.o. w G. umowę przyrzeczoną sprzedaży lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w G. i ustanowienia odrębnej własności ww. lokalu.

Okoliczności bezsporne , vide: akt notarialny z 17 października 2014 r.(...)k. 18-22 verte; akt notarialny z 17 października 2014 r. (...), k. 68-70; zeznania świadka M. M., k. 157-158 .

M. W. (2) została przekazana kwota nie mniejsza niż 20.000 zł na opłacenie czynności notarialnych.

Dowód : zeznania pozwanej, k.96-97 w zw. z k. 170; zeznania świadka E. A., k. 137-140 .

Sąd zważył, co następuje :

Dokonując ustaleń stanu faktycznego sąd dał wiarę dołączonym do akt sprawy dokumentom zgromadzonym w sprawie, bowiem ich autentyczność ani prawdziwość nie była przez strony podważana.

Sąd dał w pełni wiarę również zeznaniom pozwanej uznając je za spójne, logiczne, tym bardziej, że znalazły one potwierdzenie w zeznaniach zawnioskowanego przez stronę przeciwną świadka E. A., tj. co do przekazania pozwanej kwot na opłacenie czynności notarialnych. Sąd w swych ustaleniach oparł się także na zeznaniach świadków M. M. oraz D. C., które korespondowały z materiałem zgromadzonym w aktach sprawy. Sąd wziął pod uwagę zeznania powódki oraz świadka E. A. lecz jedynie w zakresie, w jakim nie były one sprzeczne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, uznając je w pozostałym zakresie za niewiarygodne. Sąd dokonując oceny zeznań powódki oraz świadka E. A. miał bowiem na uwadze więzi rodzinne łączące ww. oraz fakt, że powódka jako strona postępowania jest zainteresowana wynikiem sprawy.

Powództwo podlegało oddaleniu.

Powódka wywodząc swe żądanie wskazywała, że strony łączyła ustna umowa pośrednictwa w udzieleniu kredytu. Pozwana kwestionowała powyższą okoliczność.

Zgodnie z treścią przepisów art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. in fine to strony mają obowiązek wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd może dopuścić dowód z urzędu, ale nie ma takiego obowiązku. Jest to wyrazem zasady, że to strony powinny być zainteresowane wynikiem postępowania oraz że to strony dysponują przedmiotem postępowania m.in. poprzez powoływanie i przedstawianie sądowi wybranych przez siebie dowodów. W niniejszej sprawie powódka całkowicie zignorowała obowiązek nałożony przez cytowane przepisy. Samo zaprzeczenie okolicznościom dokonane przez stronę procesową wywołuje ten tylko skutek, że istotne dla rozstrzygnięcia sprawy stają się sporne i muszą być udowodnione. W razie ich nie udowodnienia sąd oceni je na niekorzyść strony, na której spoczywał ciężar dowodu, chyba że miał możność przekonać się o prawdziwości tych twierdzeń na innej podstawie ( por. orzeczenie Sądu Najwyższego z 28 kwietnia 1975 r., III CRN 26/75). Reguły dowodzenia, a więc rozkład ciężaru dowodu, określa przepis art. 6 k.c. Wynika z niego przedmiot i osoba, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.). Artykuł ten jednoznacznie stanowi, że ciężar udowodnienia faktów spoczywa na stronie, która wywodzi z tych faktów skutki prawne. Powódka nie podołała powyższemu obowiązkowi.

Po analizie materiału dowodowego sąd doszedł do przekonania, że strona pozwana zaoferowała powódce pomoc w uzyskaniu kredytu, jednakże w ramach przysługi, a nie jak twierdzi strona powodowa w ramach umowy pośrednictwa. Powódka nie wykazała, by do zawarcia ww. umowy rzeczywiście między stronami doszło. Zgodnie z art. 60 k.c. w z. art. 61 k.c. zawarcie umowy ma miejsce wówczas, gdy zostaną złożone zgodne oświadczenia woli. Strona powodowa poprzestała na gołosłownych twierdzeniach, nie popartych żądnym miarodajnym dowodem dla sądu. Nie wykazała esentialia negotii rzekomej ustnej umowy, jej warunków, w tym wysokości wynagrodzenia jakie przysługiwać miało z tego tytułu pozwanej, od czego miała być uzależniona jego wysokość, kiedy wypłacone. Powódka poprzestała jedynie na enigmatycznym wskazaniu, że przekazana na rzecz pozwanej do 16 października 2014 r. kwota w łącznej wysokości 28.300 zł stanowiła wynagrodzenie M. W. (2). Powyższej okoliczności nie potwierdza zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Co więcej w tym zakresie wiarygodne są twierdzenia pozwanej, że pieniądze, które otrzymała od powódki były pieniędzmi przeznaczonymi na opłaty notarialne. U. tę tezę chociażby zeznania świadka E. A., który na rozprawie w dniu 12 października 2016 r. zeznał: „poszliśmy do notariusza, padły sumy pieniędzy 25.000 zł na poczet kosztów załatwienia kredytu”, dalej podał: „po spotkaniu u notariusza po czynnościach, jak byliśmy u niej (u pozwanej) powiedziała, że koszt tłumaczenia to 3.500 zł, ja to zapłaciłem, a ona tego nie zwróciła” (k. 138 akt). Powyższe zdaniem sądu stanowi dowód na okoliczność tego, że przekazane kwoty, w takiej, czy innej wysokości, nie stanowiły wynagrodzenia dla pozwanej za wykonanie rzekomej umowy pośrednictwa, tylko zostały przekazane M. W. (2) w celu uregulowania kosztów związanych z czynnościami notarialnymi, w tym kosztów tłumacza. Niespornym w sprawie jest, że przekazana kwota wynosiła nie mniej niż 20.000 zł, co przyznała w toku procesu strona pozwana. Zdaniem sądu wszystko wskazuje na to, że rzeczywiście pozwana nie rozliczyła się z powódką z przekazanych jej kwot, co wynika chociażby z sumy kosztów czterech aktów notarialnych, do których sporządzenia doszło w wyniku udzielania przez pozwaną pomocy, która daje łączną kwotę około 17.000 zł. Zatem niezależnie od tego, czy pozwana otrzymała 20.000 zł, czy 28.300 zł, jak twierdzi strona powodowa, strony nie rozliczyły się z tych kwot. Jednakże kwoty te nie zostały przekazane pozwanej tytułem wynagrodzenia, a jedynie na poczet kosztów czynności prawnych, których to powódka miała być stroną.

Z tych względów na podstawie art. 6 k.c. a contrario powództwo należało oddalić.

O kosztach procesu sąd orzekł na mocy art. 98 §1 k.p.c. w zw. z art. 108 §1 k.p.c. zd. 1, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu uznając, że powódka przegrała sprawę w całości wobec czego należało zasądzić od powódki na rzecz pozwanej kwotę 4.817 zł tytułem kosztów sądowych oraz na mocy §2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. nr 1800), powiększoną o opłatę skarbową za udzielone pełnomocnictwo, w wysokości 17 zł.

(...)

1.  (...)

2.  (...)