Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Powód (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. pozwem skierowanym do Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie w elektronicznym postępowaniu upominawczym dnia 27 kwietnia 2016 roku wniósł o wydanie nakazu zapłaty na swoją rzecz od A. S. w łącznej kwocie 1 377,68 zł, na którą składały się: kwota 250,00 zł tytułem niezapłaconej faktury nr (...) wymagalnej od dnia 14 września 2013 roku wraz z kwotą 72,05 zł odsetek od dnia wymagalności roszczenia do dnia wytoczenia powództwa, kwota 250,00 zł tytułem niezapłaconej faktury nr (...) wymagalnej od dnia 14 września 2013 roku wraz z kwotą 72,05 zł odsetek od dnia wymagalności roszczenia do dnia wytoczenia powództwa oraz kwota 555,63 zł tytułem niezapłaconej faktury nr (...) wymagalnej od dnia 16 czerwca 2013 roku wraz z kwotą 177,95 zł odsetek od dnia wymagalności roszczenia do dnia wytoczenia powództwa wraz z odsetkami ustawowymi od w/w kwot od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty (k. 1-20, 31-33).

W uzasadnieniu powództwa strona powodowa podniosła, iż dochodzona pozwem kwota wynika z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartej pomiędzy pozwaną a (...) S.A. z siedzibą w G.. Powód dowodził, że pozwana otrzymawszy dostęp do usług świadczonych przez (...) S.A. z siedzibą w G. zobowiązała się do uiszczania z tego tytułu opłat. Strona nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie uregulowała wierzytelności objętych załączonymi fakturami. W dniu 30 września 2014 roku (...) S.A. z siedzibą w G. oraz (...) S.A. z siedzibą w W. zawarły umowę sprzedaży wierzytelności, cedując na rzecz strony powodowej całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej z pozwaną.

Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym Lublin-Zachód w Lublinie wydał w dniu 18 maja 2016 roku nakaz zapłaty uwzględniający w całości powództwo (k. 21-23).

Pozwana wniosła, w ustawowo przewidzianym terminie, sprzeciw od wydanego nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości, kwestionując w uzasadnieniu prawdziwość i fakt istnienia wskazywanych przez powoda wierzytelności (k. 25).

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Strona pozwana zawarła w dniu 27 sierpnia 2009 roku umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych z (...) S.A. z siedzibą w G. (dowód: k. 34-35 - uwierzytelniona kopia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych). Jednocześnie pozwana zaakceptowała postanowienia regulaminów stanowiących integralną część w/w umowy (dowód: k. 36 – uwierzytelniony regulamin promocji „komfort na 24 m-ce”, k. 38 – uwierzytelniony regulamin promocji (...), k. 40 – uwierzytelniony regulamin promocji „pakiet tematyczny (...) i (...) K. (...) – ed 2”) oraz pozostałe wskazane regulaminy, w tym ofertę usług operatora – cennik.

W dniu 08 kwietnia 2011 roku pozwana zawarła porozumienie w przedmiocie zmiany - począwszy od dnia 01 maja 2011 toku - dotychczasowej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych przez (...) S.A. z siedzibą w G. (dowód: k. 41 - potwierdzenie zawarcia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, k. 42 – umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych). Strona zaakceptowała tym samym regulaminy załączone do wskazanej umowy (dowód: k. 43 – uwierzytelniony regulamin promocji „Internet + 6Mb + W.”) oraz pozostałe wskazane regulaminy, w tym ofertę usług operatora – cennik.

W związku z powyższą umową (...) S.A. z siedzibą w G. wystawił noty księgowe nr (...) na kwotę 250,00 zł w dniu 14 września 2013 roku, nr (...) z tytułu opłaty za zniszczenie, utratę lub niezwrócenie sprzętu operatora w terminie powyżej 90 dni od dnia rozwiązania umowy abonenckiej (kara umowna), na kwotę 250,00 zł w dniu 14 września 2013 roku z tytułu opłaty za zniszczenie, utratę lub niezwrócenie sprzętu operatora w terminie powyżej 90 dni od dnia rozwiązania umowy abonenckiej (kara umowna) oraz nr (...) na kwotę 749,87 zł w dniu 16 czerwca 2013 roku z tytułu zwrotu przyznanej ulgi w związku z jednostronnym rozwiązaniem umowy zawartej w promocji P_ (...)(A) „Internet+6mb+W.” przed upływem terminu na jaki została zawarta (faktury k. 49-50)

Umową sprzedaży wierzytelności, zawartą w dniu 30 września 2014 roku pomiędzy zbywcą (...) S.A. z siedzibą w G. a nabywcą (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., jej strony dokonały pomiędzy sobą przelewu wierzytelności, które zostały szczegółowo określone w załącznikach nr 1 i 2 dołączonych do niniejszej umowy. (dowód: k. 51-54 - uwierzytelniona kopia umowy przelewu wierzytelności).

Powyższy stan faktyczny ustalono w oparciu o przedstawione przez stronę powodową uwierzytelnione kopie dokumentów, których prawdziwość nie budziła wątpliwości.

Powództwo nie zasługiwało na aprobatę.

Ogólną regułę ciężaru dowodów w procesie cywilnym kreuje przepis art. 6 k.c., w myśl którego ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Jest to podstawowy przepis w tym przedmiocie i pozostaje w ścisłym związku z przepisami kodeksu postępowania cywilnego dotyczącymi dowodzenia, głównie z art. 232 k.p.c., podług którego strony są zobowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne oraz z art. 227 k.p.c., zgodnie z którym przedmiotem dowodu są fakty mające dla rozstrzygnięcia istotne znaczenie. Stosownie zaś z treścią art. 316 § 1 k.p.c., przy wydawaniu wyroku, bierze się za podstawę stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy.

Sąd Najwyższy w sentencji wyroku z dnia 13 października 2004 r. (III CK 41/04, LEX nr 182092) wskazał, że faktów z których wywodzone są dochodzone roszczenia powinien w zasadzie dowieść powód – dowodzi on również fakty uzasadniające jego odpowiedź na zarzuty pozwanego, pozwany zaś dowodzi fakty stanowiące podstawę jego zarzutów przeciwko roszczeniu powoda. Faktów tamujących, czy niweczących, powinien dowieść przeciwnik tej strony, która występuje z roszczeniem – co do zasady, jest nim pozwany.

Rozkład ciężaru dowodów ma istotne znaczenie w toku całego procesu oraz w fazie wyrokowania, bowiem to Sąd decyduje o tym, która ze stron ponosi ujemne skutki dla przeprowadzenia dowodów. Ciężar dowodu wiąże się z obowiązkiem twierdzenia (ciężarem twierdzenia) i powinnością dowodzenia tych wszystkich okoliczności (twierdzeń), które mogą być stosownie do art. 227 k.p.c. przedmiotem dowodu.

Sąd Najwyższy w sentencji wyroku z dnia 15 września 2011 r. wskazuje, że dowód z dokumentu prywatnego może stanowić podstawę ustaleń faktycznych i wyrokowania w sprawie, ale jego materialna moc zależy od jego treści merytorycznej, a o tym rozstrzyga sąd według ogólnych zasad oceny dowodów – art. 233 § 1 k.p.c. (II CSK 712.10, Lex 1129100).

W niniejszej sprawie powód, mimo ciążącego na nim obowiązku wyrażonego w art. 6 k.c., na podstawie załączonych do akt sprawy kopii dokumentów, nie udowodnił, aby przysługiwała mu względem pozwanej jakakolwiek wierzytelność.

W pierwszej kolejności podnieść należało brak należytego wykazania istnienia roszczenia po stronie pierwotnego wierzyciela. Wprawdzie do pozwu zostały załączone umowy i regulaminy podpisane przez pozwaną, jednak w żaden sposób nie wynikają z nich wskazywane przez powoda kwoty. W omawianych dokumentach pojawiają się zapisy o możliwości naliczenia kar umownych, lecz ich kwoty nie są tożsame z kwotami wskazywanymi w pozwie. A. S. zawierając porozumienie z (...) S.A. z siedzibą w G. zaakceptowała „ofertę usług operatora – cennik”, którego treść i szczegółowe postanowienia nie są znane Sądowi, co uniemożliwia stwierdzenie, na jakiej podstawie oraz w jakiej wysokości mogło powstać ewentualne zadłużenie pozwanej. Brak oparcia w/w okoliczności w materiale dowodowym, abstrahując od niewykazania przez powoda faktu wypowiedzenia stosunku zobowiązaniowego (umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych), nie pozwala zweryfikować wysokości zobowiązania obciążającego pozwaną.

W dalszej kolejności stwierdzić należało, iż istnienie roszczenia nie zostało udowodnione załączonymi notami księgowymi, będącymi w istocie jedynie dokumentami prywatnymi. Nie uzyskały one bowiem akceptacji pozwanej, która w momencie wytoczenia powództwa wprost podważyła podstawę ich istnienia. W przekonaniu Sądu noty księgowe są podobnie jak faktury wyłącznie dokumentami prywatnymi stanowiącymi dowód na to, że osoba, która je podpisała złożyła oświadczenie w nich zawarte (art. 245 k.p.c.). Nie stanowią one natomiast samodzielnie dowodu, iż pozwany jest zobowiązany w stosunku do powoda w zakresie kwot wskazanych w treści tychże not.

Ponadto w przekonaniu Sądu powód nie wykazał zasadności obciążenia pozwanej kwotami wskazanymi w wyżej omówionych dokumentach. Z treści tych dokumentów wynika, że pozwana została obciążona należnościami z tytułu jednostronnego zerwania umowy oraz należnościami za niezwrócenie sprzętu operatora. Nie zostało jednak w żaden sposób wykazane, że w istocie zaistniała okoliczność uzasadniająca obciążenie pozwanej takimi karami, brak jest bowiem jakiegokolwiek dowodu na to, że stosunek umowny łączący pozwaną ze spółką (...) został rozwiązany, jak i że został on rozwiązany z winy pozwanej. Co więcej brak jest nie tylko dowodów na tę okoliczność, ale sam powód w treści pozwu w ogóle na jej zaistnienie się nie powołuje. Tym samym nie sposób jest poczynić ustaleń, iż poprzednik prawny powoda mógł obciążyć pozwaną takimi należnościami.

Kontynuując rozważania, koniecznym jest wskazanie, że nawet w przypadku stwierdzenia powstania zobowiązania po stronie pozwanej, powód nie udowodnił przejścia nań spornej wierzytelności. Strona powodowa, przedkładając umowę sprzedaży wierzytelności zawartą w dniu 30 września 2014 roku, w żaden sposób nie wykazała bowiem, by jej przedmiotem była wierzytelność przysługująca względem skonkretyzowanego podmiotu – A. S.. W szczególności dowodem na tę okoliczność, wbrew wywodom powoda, nie jest wyciąg z elektronicznego załącznika do umowy cesji (k. 55), będący, w myśl art. 245 k.p.c., w istocie jedynie dokumentem prywatnym, sporządzonym na potrzeby niniejszego postępowania w nieokreślonym miejscu i czasie. Jeśli faktycznie, jak wynika z umowy cesji wierzytelności (k. 51-54), jest on w posiadaniu oryginału załączników, konkretyzujących przedmiot umowy cesji (w tym, wskazującego tożsamość dłużnika), nic nie stało na przeszkodzie, aby zostały one dołączone do pozwu w formie nienaruszającej obowiązującego porządku prawnego, a jednocześnie, czyniącej zadość ciężarowi dowodowemu. Brak zatem w aktach załączników do umowy cesji, zawierających katalog zbytych wierzytelności (załączników nr 1 i 2) uniemożliwiał precyzyjną ocenę przedmiotu omawianej umowy. Fakty te jednoznacznie przesądzają o braku po stronie inicjatora postępowania legitymacji procesowej czynnej. Wszak na datę zamknięcia rozprawy nie było podstaw do przyjęcia, iż powód nabył wierzytelności względem A. S., a wcześniej, aby wierzytelność ta w ogóle zaistniała w obrocie.

Dlatego też Sąd, na podstawie przytoczonych powyżej przepisów, oddalił powództwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. przeciwko A. S. o zapłatę kwoty 1 377,68 zł, jako bezzasadne.

ZARZĄDZENIE

1.  Doręczyć odpis wyroku wraz z uzasadnieniem pełnomocnikowi strony powodowej.

2.  Po dołączeniu z.p.o. odłożyć akta do zakończonych (sprawa zakreślona w C.).

SSR Bartosz Grajek