Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 stycznia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak

Protokolant: Sebastian Jeziórski

przy udziale prokurator Ewy Urman-Brzosko

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2017 r.

sprawy przeciwko

M. Ż. urodz. (...)

w M.

syna J. i K. z d. R.

oskarżonego o to, że: w 4 kwietnia 2016 r. w S., województwo (...), kierując w ruchu lądowym pojazdem mechanicznym marki C. o nr rej. (...) nie zastosował się do orzeczonego prawomocnym wyrokiem przez Sąd Rejonowy w Mysłowicach zakazu kierowania wszelkich pojazdów mechanicznych obowiązującego w okresie od 10.02.2006 r. do 7.03.2018 r., sygn. akt VI K 864/05, przy czym czynu dopuścił się przed upływem pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. o czyn z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

orzeka

I. Uznaje oskarżonego M. Ż. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w akcie oskarżenia, stanowiącego przestępstwo z art. 244 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na mocy powołanych przepisów wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności.

II. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz art. 2 ust. 1 pkt 1 Ustawy o kosztach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych w kwocie 300 (trzysta) złotych.

Sygn. akt II K 469/16

UZASADNIENIE WYROKU

z dnia 10 stycznia 2017 r.

Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:

Oskarżony M. Ż. wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 19 stycznia 2006 r., sygn. akt VI K 864/05 został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat. Zakaz ten obowiązywał ten w okresie od dnia 10.02.2006 r. do 7.03.2018 r. Kara pozbawienia wolności została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Katowice – Wschód z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt V K 1416/10. Karę tą oskarżony odbył m.in. w okresie od dnia 28.12.2009 r. do 7.03.2014 r., kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony.

Dowód:

- odpis wyroku (k. 26),

- pismo Urzędu Miasta w M. (k.53),

- odpis wyroku (k.20-23),

- obliczenie kary (k.24).

W dniu 4 kwietnia 2016 r. oskarżony prowadził samochód marki C. o nr rej. (...) w ruchu lądowym. Oskarżony jechał z miejscowości Z., gdzie mieszkał do pracy.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego (k.38,80-81).

Oskarżony podczas postępowania przygotowawczego przyznał się do popełniania zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.38). Podał, że w dniu zdarzenia musiał dojechać do pracy, tego dnia nie mógł go podwieźć znajomy, z którym zawsze jeździł. Podczas rozprawy przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, odmówił złożenia wyjaśnień i podtrzymał wcześniejsze (k.80-81).

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż nie budzą wątpliwości oraz znajdują potwierdzenie w odpisach wyroków (k.20-23,26), obliczeniu kary i piśmie Urzędu Miasta w M. (k.53).

Sporządzone w toku postępowania dokumenty w postaci dokumentów wymienionych na k.81 zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.

Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu nie mogą budzić wątpliwości.

Sąd zważył, co następuje:

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Mysłowicach z dnia 19 stycznia 2006 r., sygn. akt VI K 864/05 został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. i art. 244 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Sąd wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności i orzekł wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 4 lat (k.26). Zakaz ten obowiązywał ten w okresie od dnia 10.02.2006 r. do 7.03.2018 r. (k.53). Kara pozbawienia wolności została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Katowice – Wschód z dnia 10 marca 2011 r., sygn. akt V K 1416/10. Karę tą oskarżony odbył m.in. w okresie od dnia 28.12.2009 r. do 7.03.2014 r., kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony (k.20-23,24). Jak wynika z niebudzących wątpliwości wyjaśnień oskarżonego, w dniu 4 kwietnia 2016 r. oskarżony podjął jazdę samochodem z miejscowości Z., chciał dojechać do pracy, został zatrzymany w S..

Z tych powodów należy uznać za zasadne, że zachowanie oskarżonego naruszyło dyspozycję art. 244 k.k., gdyż nie zastosował się do orzeczonego przez Sąd zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Oskarżony dopuścił się tego czynu w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k., gdyż od warunkowego przedterminowego zwolnienia za podobne przestępstwo minęło zaledwie 2 lata.

Oskarżony ma 36 lat, jest rozwodnikiem, ma na utrzymaniu dwoje dzieci, zdobył wykształcenie średnie i zawód technika maszyn i urządzeń oraz elektronika, pracuje jako pracownik fizyczny na stacji benzynowej i zarabia około 2.000 złotych miesięcznie (oświadczenie z k.18), był 12 razy karany.

Stopień społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu nie był mały, gdyż oskarżony naruszył zakaz sądowy i podjął jazdę samochodem, mimo że nie miał ważnego ku tego powodu. Stopień winy oskarżonego był znaczny, gdyż oskarżony działał umyślnie, celowo i świadomie naruszył orzeczony zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych.

Celem postępowania karnego jest zapobieganie popełniania przestępstwom i kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych i słusznych interesów innych osób oraz wskazywanie, że orzeczone zakazy powinny być przestrzegane. Jako okoliczności obciążające należy uznać dwukrotne skazanie oskarżonego za naruszenie zakazu sądowego oraz jego karalność (k.70-71), w sprawie nie można dopatrzeć się okoliczności łagodzących. Nawet odbycie kary pozbawienia wolności nie powstrzymało oskarżonego od ponowienia przestępczego zachowania.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał, że karą adekwatną, sprawiedliwą i zdolną spełnić cele prewencji indywidualnej i generalnej powinna być kara 3 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta powinna przez swą realną dolegliwość przekonać oskarżonego oraz jego ewentualnych naśladowców o konieczności przestrzegania porządku prawnego.

W związku z postępowaniem Skarb Państwa poniósł wydatki, które nie powinny być przerzucane na ogół podatników, oskarżony może je zwrócić biorąc pod uwagę, że ma stałe dochody, a koszty nie były wysokie.