Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Prokurator Rejonowy w Piszu oskarżył J. C. (1) o to, że:

w dniu 17 maja 2016 r. w W., gm. O., okręgu (...), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził J. C. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie 310 zł poprzez wprowadzenie w/w w błąd co do zamiaru dostarczenia dwóch biletów na organizowany w Amfiteatrze S. w W. koncert wokalisty (...), których ogłoszenie zostało zamieszczone w Internecie na portalu społecznościowym F..pl

tj. o czyn z art. 286 § 1 kk

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pokrzywdzony J. C. (2) znalazł na portalu F. ogłoszenie sprzedaży dwóch biletów na organizowany w Amfiteatrze S. w W. koncert wokalisty (...) na profilu organizatora, tj. Agencji (...). Po kontakcie z ogłoszeniodawcą, który posługiwał się danymi W. S., ul. (...), (...)-(...) Ł. uzgodnił, że zakupi od wymienionej opisane wyżej bilety za kwotę 310 zł. W dniu 17 maja 2016 r. pokrzywdzony dokonał przelewu kwoty 310 zł na rachunek bankowy (...) w banku (...), a sprzedająca zobowiązała się do wysłania towaru. Pomimo wpłaty pieniędzy pokrzywdzony J. C. (2) nie otrzymał zakupionego towaru. Ponadto, pomimo wielu prób nie udało mu się już ponownie skontaktować ze sprzedającą w celu wyjaśnienia sytuacji. Wspólnie ze swoją babką E. S. zgłosił sprawę na Policję.

Na podstawie danych uzyskanych z (...) ustalono, że do rachunku na które wpłynęły pieniądze jest przypisana karta „pre paid” zakupiona na dane oskarżonego J. C. (1) i na ten właśnie rachunek bankowy wpłynęła wpłacona przez pokrzywdzonego kwota 310 zł. Ponadto, ustalono, że sprawca na F. posługiwał się fałszywymi danymi wypełnionymi na W. S., a podany adres przy ul. (...) w Ł. w ogóle nie istnieje.

(dowód: wyjaśnienia oskarżonego J. C. (1) k. 104v. – 105; zeznania świadków: E. S. k. 3, k. 105v.; J. C. (2) k. 35v., k. 105v. – 106; potwierdzenie wpłaty gotówki k. 7; dokumentacja dot. korespondencji k. 8-14; pismo z Banku (...) wraz z historią operacji k. 30-31; protokół zeznań świadka E. K. k. 22-24)

Oskarżony J. C. (1) w chwili orzekania miał 28 lat. Był w przeszłości wielokrotnie karany sądownie. W kraju w ostatnim okresie Prokuratury z różnych miejscowości wielokrotnie umarzały przeciwko niemu postępowania w sprawach o oszustwo, zbliżonych swoim charakterem do sprawy niniejszej.

(dowód: dane J. C. (1) k. 44 – 44v., k. 104v.; karta karna k. 37-39; dane ze zbioru PESEL k. 40-42; oświadczenie k. 47; informacja o dochodach k. 48; postanowienie o umorzeniu złożone na rozprawie k. 70-103)

Oskarżony J. C. (1) konsekwentnie w toku całego postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż prowadził sprzedaż wysyłkową różnych przedmiotów za pośrednictwem Internetu. Ponadto, jesienią 2015 r. za pośrednictwem portalu Allegro.pl jak i osobiście w banku (...) zakupił na swoje nazwisko kilka tysięcy kart „pre paidowych” banku (...). Sprzedając różne przedmioty (w tym długopisy) oferował jako gratis do każdego przedmiotu kartę bankomatową. Prowadził również sprzedaż nieewidencjonowaną, poza Internetem. Niektóre osoby podawały adres do doręczeń telefonicznie, a inne odbierały towar osobiście. Każda karta była zapakowana w osobną kopertę i nie była aktywowana w momencie sprzedaży. Karty mogły natomiast zostać aktywowane przez osoby, które je otrzymały wraz z zakupionym towarem. Odnośnie przedstawionego zarzutu podejrzany podał, że nie miał nic wspólnego z przestępstwem popełnionym na szkodę J. C. (2) i w ogóle nie znał takiej osoby. Nigdy nie sprzedawał niczego za pośrednictwem portalu facebook.pl i nie otrzymał na użytkowany przez siebie rachunek bankowy kwoty 310 zł. Ponadto, oskarżony zasugerował, ze prawdopodobnym sprawcą oszustwa mogła być osoba, które zakupiła od niego kartę bankową.

(vide wyjaśnienia oskarżonego J. C. (1) k. 44v., 104v. – 105)

Sąd zważył, co następuje:

Przypisanie oskarżonemu odpowiedzialności karnej wymaga ustalenia popełnienia przez sprawcę czynu zabronionego pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia. Ustalenie zaś, że czyn taki został popełniony polega na wykazaniu, że sprawca swoim zachowaniem wyczerpał wszystkie znamiona zarówno przedmiotowe, jak i podmiotowe zawarte w treści normy karnej, której naruszenie zostało mu zarzucone.

Przepis art. 286 § 1 kk określa odpowiedzialność za oszustwo, którym według tego przepisu jest motywowane celem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadzenie innej osoby do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Istota tego przestępstwa polega więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej decyzji majątkowej.

Przestępstwo to może być popełnione tylko umyślnie i to wyłącznie w zamiarze bezpośrednim, szczególnie zabarwionym – kierunkowym, obejmującym zarówno cel (osiągnięcie korzyści majątkowej), jak i sposób działania (wprowadzenie w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności). Zamiar bezpośredni kierunkowy oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. (vide wyrok SN z dnia 19 lipca 2007r., V KK 384/06, LEX nr 299205; wyrok SN z dnia 03 kwietnia 2007r., III KK 362/06, LEX nr 296749) Dla przyjęcia odpowiedzialności z art. 286 § 1 kk konieczne jest nadto wykazanie, na podstawie dowodów, że sprawca swym bezpośrednim i kierunkowym zamiarem obejmował nie tylko wprowadzenie w błąd (wyzyskanie błędu itp.) i działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, lecz także, że w momencie działania mającego na celu uzyskanie świadczenia obejmował swym bezpośrednim i kierunkowym zamiarem okoliczność, iż osoba rozporządzająca mieniem czyni to z niekorzyścią dla siebie. (vide wyrok SN z dnia 6 listopada 2003 r., II KK 9/03, LEX nr 83773; wyrok SN z dnia 03 lipca 2007r., II KK 327/06, LEX nr 450389)

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy, należy stwierdzić, iż materiał dowodowy zgromadzony w przedmiotowej sprawie nie daje podstaw do przyjęcia, że oskarżony J. C. (1) swoim zachowaniem wyczerpał dyspozycję art. 286 § 1 kk.

W sprawie stwierdzono bowiem ponad wszelką wątpliwość jedynie to, że kwota wpłacona przez pokrzywdzonego na poczet wykonania umowy sprzedaży biletów trafiła na konto połączone z kartą zakupioną pierwotnie przez J. C. (1). W toku czynności ustalono jednak, iż J. C. (1) przekazywał karty „pre paidowe” kupione na jego nazwisko wielu niezidentyfikowanym osobom jako dodatek przy transakcji sprzedaży innych rzeczy i nie prowadził ewidencji tych transakcji, bo nie miał takiego obowiązku. Brak jest dowodów, których przeprowadzenie pozwoliłoby zweryfikować wyjaśnienia J. C. (1). W tej sytuacji wobec braku dowodów przeciwnych uznać należy je za wiarygodne tym bardziej, że nie ustalono, że to on na portalu F. podał się za W. S., a nadto, że to on wypłacał pieniądze ze wskazanego rachunku bankowego. Samo ustalenie, że kwota pieniędzy wpłynęła na konto połączone z kartą zakupioną przez J. C. (1) nie wystarcza w ocenie Sądu, aby przypisać mu popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 kk. Możliwym i prawdopodobnym jest bowiem (wobec braku dowodów przeciwnych), że przekazywał on karty pre paidowe innym osobom dokładając je jako dodatek do sprzedawanych przez siebie towarów. Żadne dowody nie pozwalają bowiem przyjąć, że było inaczej.

Sąd dał wiarę zgromadzonym w sprawie dokumentom zarówno co do treści, jak i ich cech zewnętrznych.

W sprawie brak jest bezpośrednich dowodów świadczących o tym, że to oskarżony popełnił przestępstwo na szkodę pokrzywdzonego J. C. (2).

Sąd miał świadomość, iż okoliczności zdarzenia oraz wielokrotna karalność oskarżonego w przeszłości, mogły sugerować, że jest on sprawcą zarzuconego mu przestępstwa, jednakże nie znalazł dowodów na potwierdzenie tej tezy. Nie potwierdziły takiej okoliczności również dostarczone przez oskarżyciela publicznego dowody.

W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, uznając, iż na podstawie zebranych dowodów w sprawie Sąd nie był w stanie poczynić miarodajnych ustaleń w zakresie objętym aktem oskarżenia, odnośnie popełnienia przez oskarżonego zarzuconego mu czynu Sąd uniewinnił oskarżonego J. C. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Wobec treści wyroku, w myśl art. 632 pkt 2 kpk, Sąd kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

ZARZĄDZENIE

- (...);

- (...)

- (...)

P., (...)