Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 maja 2016 roku - znak (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 11 maja 2016 roku odmówił H. M. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony osiągnie wiek emerytalny - 60 lat - w dniu 10 listopada 2016 roku oraz że nie udowodnił wymaganego 15 - letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych - wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, ponieważ nie przedłożył świadectwa pracy w szczególnych warunkach wydanego według ustalonego wzoru. ZUS przyjął za udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku staż pracy 25 lat,
8 miesięcy i 20 dni obejmujący okresy składkowe.

/decyzja - k. 9 akt ZUS/

Odwołanie od ww. decyzji złożył w dniu 3 czerwca 2016 roku H. M., podnosząc, że udowodnił 15 - letni okres zatrudnienia w warunkach szczególnych, gdyż na świadectwie pracy z Przedsiębiorstwa (...) w Ł. znajduje się informacja na ten temat.

/odwołanie - k. 2/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 20 czerwca 2016 roku organ rentowy podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie odwołania. Organ rentowy wyjaśnił, że nie zaliczył wnioskodawcy do pracy wykonywanej
w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w Ł. od 5 grudnia 1974 roku do 31 grudnia 1986 roku oraz od 2 maja 1992 roku do 31 stycznia 1998 roku na stanowiskach: „ciężkie prace załadunkowe
i wyładunkowe” i „kierowcy samochodowego pow. ,5 tony”, ponieważ przedsiębiorca
w świadectwie nie powołał przepisów resortowych, którym podlegało przedsiębiorstwo oraz nie określił działu, pozycji i punkt, w których wymienione jest stanowisko zajmowane przez ubezpieczonego.

/odpowiedź na odwołanie - k. 3 - 3 verte/

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Wnioskodawca poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

/ stanowiska stron - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:00:59 - 00:01:15; 00:58:50
- 01:00:24 - płyta - k. 28/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca H. M. urodził się w dniu (...).

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 akt ZUS/

Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 2 akt ZUS/

Wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w dniu 11 maja 2016 roku.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 akt ZUS /

Wnioskodawca od dnia 5 marca 1973 roku do 3 lutego 1998 roku był zatrudniony
w Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Zagranicznego nr 3 w Ł. na stanowisku ucznia nauki zawodu do 4 marca 1974 roku, blacharza samochodowego i kierowcy samochodowego w pełnym wymiarze czasu pracy.

/okoliczność bezsporna, a nadto: świadectwo pracy – k. 7 - 7 verte akt ZUS; akta osobowe
- k. 12/

Zakład pracy wystawił wnioskodawcy za ten okres świadectwo pracy, w którym zaznaczył, że od dnia 5 grudnia 1974 roku do 31 grudnia 1986 roku oraz od 2 maja 1992 roku do 31 stycznia 1998 roku wykonywał prace w transporcie i łączności - dział VIII (ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe) oraz na stanowisku kierowcy samochodu powyżej 3,5 tony.

/okoliczność bezsporna, a nadto: świadectwo pracy – k. 7 - 7 verte akt ZUS/

Po okresie zatrudnienia na stanowisku ucznia nauki zawodu wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Zagranicznego nr 3 w Ł. na stanowisku blacharza samochodowego. W dniu 4 grudnia 1974 roku wnioskodawca otrzymał angaż na stanowisko kierowcy samochodowego.

/angaż w aktach osobowych - k. 12; zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50 w zw. z 00:01:15 - 00:20:41 - płyta - k. 28/

W trakcie zatrudnienia w w/w zakładzie odwołujący podjął również naukę w (...) Szkole (...), której nie ukończył.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50 w zw. z 00:01:15 - 00:20:41 - płyta - k. 28/

Z dniem 23 października 1975 roku wnioskodawca został zwolniony z pracy na stanowisku kierowcy celem odbycia obowiązkowej służby wojskowej.

/karty obiegowe zmian i umowa o pracę w aktach osobowych - k. 12/

Służbę wojskową wnioskodawca odbywał w okresie od 24 października 1975 roku do 4 października 1977 roku.

/książeczka wojskowa - k. 8 - 10 akt ZUS; zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50 w zw. z 00:01:15 - 00:20:41 - płyta - k. 28/

Do pracy wnioskodawca powrócił w dniu 11 listopada 1977 roku na stanowisko kierowcy.

/karty obiegowe zmian i umowa o pracę w aktach osobowych - k. 12/

Wszystkie kolejne angaże do dnia rozwiązania stosunku pracy wnioskodawca otrzymywał na stanowisko kierowcy.

/angaże w aktach osobowych - k. 12/

Uprawnienia do kierowania pojazdem o masie powyżej 3,5 tony wnioskodawca uzyskał w dniu 7 listopada 1977 roku. Uprawnienia kategorii B uzyskał w dniu 8 listopada 1973 roku, a kategorii C, BE, CE i T w dniu 7 listopada 1977 roku.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50
w zw. z 00:01:15 - 00:20:41 - płyta - k. 28/

W dniu 11 listopada 1977 roku wnioskodawca zgłosił się do pracy po odbyciu służby wojskowej i od tego momentu pracował tylko jako kierowca samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony. Zakład posiadał około 100 samochodów. Wnioskodawca jeździł samochodami marki: S. (...) z naczepą 10 - tonową, A. o masie 7,5 tony i S. (...). Każdy kierowca był przypisany do jednego samochodu. Gdy samochód był w warsztacie przez 2 - 3 dni, kierowcy dostawali inne auto.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50
w zw. z 00:01:15 - 00:20:41 - płyta - k. 28; zeznania świadka S. B. - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:29:01 - 00:38:44 - płyta - k. 28; zeznania świadka J. G. - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:47:16 - 00:54:11 - płyta - k. 28/

Wnioskodawca pracował od 8 do 10 godzin dziennie. Jeśli samochód popsuł się
w trasie, to jeżeli była taka możliwość kierowca naprawiał go sam, a jeśli nie, zawiadamiał zakład pracy, który zabierał auto. Sytuacje takie zdarzały się średnio raz na 2-3 miesięcy.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50
w zw. z 00:20:41 - 00:25:26 - płyta - k. 28; zeznania świadka M. J.
- e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:39:52 - 00:47:16 - płyta - k. 28/

Po uzyskaniu uprawnień do kierowania samochodami o masie powyżej 3,5 tony, wnioskodawca nie jeździł już mniejszymi samochodami. Nie miał też przerw w pracy na tym stanowisku.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50
w zw. z 00:20:41 - 00:25:26 - płyta - k. 28; zeznania świadka S. B. - e-protokół
z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:29:01 - 00:38:44 - płyta - k. 28; zeznania świadka J. G. - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:47:16 - 00:55:01 - płyta - k. 28/

Mniejszymi samochodami (nysami, żukami) jeździli kierowcy bez uprawnień do prowadzenia pojazdów o masie powyżej 3,5 tony. Mniejszymi samochodami rozwożono ciastka. Wnioskodawca jeździł po całej Polsce, rozwożąc różne towary i surowce, np. do pieczywa i ciast. W zakładzie było 5 samochodów ciężarowych o masie powyżej 3,5 tony. W podróży wnioskodawca spędzał od 2 do 3 dni.

/zeznania świadka S. B. - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:29:01 - 00:38:44 - płyta - k. 28; zeznania świadka M. J. - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:39:52 - 00:47:16 - płyta - k. 28; zeznania świadka J. G. - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:47:16 - 00:54:11 - płyta - k. 28/

Wnioskodawca uczestniczył w załadunku i rozładunku towarów, co trwało
ok. godziny do 2 godzin.

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:57:38 - 00:58:50
w zw. z 00:01:15 - 00:20:41 - płyta - k. 28; zeznania świadka M. J.
- e-protokół z dnia 18 stycznia 2017 roku - 00:39:52 - 00:47:16 - płyta - k. 28/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS,
w szczególności na podstawie dokumentacji obejmującej sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: S. B., M. J., J. G., którzy pracowali razem z wnioskodawcą w Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Zagranicznego nr 3 w Ł.. Świadkowie ci mają zatem pełną wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę
w czasie zatrudnienia w tym zakładzie pracy.

Wszystkie złożone w niniejszej sprawie zeznania były wiarygodne, spójne
i znajdowały potwierdzenie w zachowanej dokumentacji osobowej. Wartość dowodowa zeznań nie była kwestionowana przez organ rentowy. Stanowiły one tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku ( vide art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn).

Jak dalej stanowi ust. 2 powołanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...) ).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił ustawowe przesłanki co do wieku
z dniem 10 listopada 2016 roku. Nie jest również członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz ma wymagany na dzień 1 stycznia 1999 roku okres składkowy
i nieskładkowy wynoszący 25 lat.

Organ rentowy zakwestionował wymagany okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Jak ustalił Sąd stanowisko to nie znajduje oparcia w stanie faktycznym sprawy.

Regulacja § 2 Rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca
w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków, zeznań wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z zachowanej dokumentacji zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Zagranicznego nr 3 w Ł..

Organ rentowy nie kwestionował, że H. M. pracował w spornym okresie w Przedsiębiorstwie Transportowym Handlu Zagranicznego nr 3 w Ł.. Podważył tylko, że było to zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Przyczyną nieuwzględnienia przez organ rentowy tego okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych było niepowołanie przez pracodawcę w świadectwie pracy przepisów resortowych, którym podlegało przedsiębiorstwo oraz nieokreślenie działu, pozycji i punktu, w których wymienione jest stanowisko zajmowane przez ubezpieczonego.

Zeznania świadków oraz samego wnioskodawcy potwierdziły jednak, że H. M. od 11 listopada 1977 roku pracował nieprzerwanie na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony. Nie ma przy tym wątpliwości, że pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Wnioskodawca pracował co najmniej 8 godzin dziennie. Co prawda uczestniczył w rozładunku oraz w załadunku pojazdów, jednak zajmowało to zazwyczaj około godziny. Przy pracy w wymiarze ok. 10 godzin dziennie, nie można zatem podważyć, że wnioskodawca pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony. Nie zdarzały się przestoje spowodowane awarią pojazdu, ponieważ zawsze w takiej sytuacji kierowca miał do dyspozycji inne zastępcze auto ciężarowe, a naprawami zajmowali się mechanicy.

Powołani świadkowie pracowali z wnioskodawcą, również na stanowiskach kierowców. Zeznania te potwierdziły, że wnioskodawca nie był oddelegowany do innych prac oraz że od 11 listopada 1977 roku nieprzerwanie do końca zatrudnienia jeździł już tylko samochodami o masie powyżej 3,5 tony, rozwożąc towary i surowce na terenie całego kraju.

Oznacza to, że H. M. w okresie od 11 listopada 1977 roku do 3 lutego 1998 roku wykonywał prace wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.), czyli „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych
w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów
i motorniczych tramwajów”.

Pomocniczo w tym zakresie odnieść się należy do wykazu A zawartego w załączniku do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia
31 marca 1988 roku ( Dz. U. Ministerstwa Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej
z 1988 roku, nr 2, poz. 4), gdzie w dziale VIII, pod pozycją 2 pkt 1 wskazano: „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony specjalizowanych specjalistycznych (specjalnych) pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów - kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym, powyżej 3,5 tony”, jako stanowisko na którym wykonywane są prace
w szczególnych warunkach, uprawniające do niższego wieku emerytalnego.

Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wykazał, że pracując
w okresie od 11 listopada 1977 roku do 3 lutego 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze pow. 3,5 tony, czyli pracę w szczególnych warunkach, przyczyniających się do szybszego obniżenia wydolności jego organizmu.

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika ( vide wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290).

Nadto Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażony
w wyroku z dnia 25 września 2013 roku, sygn. akt III AUa 106/13 ( LEX nr 1381334), zgodnie z którym warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku, stale tj. ciągle wykonuje pracę w szczególnych warunkach i nie wykonuje w tym czasie żadnych innych czynności nie związanych z zajmowanym stanowiskiem.

W rozpoznanej sprawie nie ma jak już wcześniej wskazano wątpliwości,
że wnioskodawca jeździł tylko pojazdami ciężarowymi o masie powyżej 3,5 tony, co najmniej przez 8 godzin dziennie. Wątpliwości nie budzi również fakt, że wnioskodawca nie był oddelegowany do innych prac. Praca na stanowisku kierowcy została potwierdzona świadectwami pracy. Nie było również wątpliwości, że wnioskodawca uzyskał uprawnienia do kierowania takimi pojazdami ciężarowymi w listopadzie 1977 roku.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Wskazany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych bez wątpienia łącznie przekracza wymaganą sumę 15 lat.

Wnioskodawca posiada zatem staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat oraz spełnia pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury
w obniżonym wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 11 maja 2016 roku, jednak wiek 60 lat ukończył dopiero w dniu 10 listopada 2016 roku - prawo do emerytury należało zatem przyznać wnioskodawcy od tej daty.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego, któremu wypożyczyć akta ZUS

16 lutego 2016 roku

M.U.